เรื่อง มอบแด่เจ้า ภูผา ธาราหมื่นลี้ (แปลจบแล้ว)
ี้ก็ค่ำแล้ว ครั้นั้สองเข้าไปใจวน พ่อบ้านชราก็เข้ามาต้อนรับ เ่กับเขาด้วยความกังวล
“คุณาเฟิง ท่านกลับมาแล้ว พระสนมซินรอท่านมาั้คืน”
กู้หาเฟิงหยุดฝีเท้า
“ดึกเพียงี้แล้ว นางมาที่นี่ทำไม?”
พ่อบ้านชรามองไปที่หลิวเย่และเ่เีงต่ำ
“นางอารมณ์ไม่ดี จึงต้องาพูดคุยกับท่าน”
หลิวเยว่ต้องาหลีกเลี่ยงสถานาณ์ี้ แต่กลับถูกกู้หาเฟิงจับแขนเอาไว้
“อย่าไปนะ ข้าจะพาเ้าไปด้วย”
กู้หาเฟิงไม่ได้พูดอะไรอีก เขาลากหลิวเยว่เข้าไปให้องหนังสือ เขารู้จักน้องสาวเขาดี มาที่จวนดึกดื่นเช่นี้ คงมีเรื่องใวังที่ทำให้นางโกรธมา เลยอยากมาหาเขาเพื่อระบายอารมณ์ พูดไปพูดมา ย่อมไม่มีอะไรมากไปกว่าฮ่องเต้ทรงเย็นชา หรือถูกฮองเฮาใส่้า คืนี้เขาไม่มีกระจิตกระใจจะฟัง ันั้นจึงดึงหลิวเยว่มาเป็นโล่ เมื่อมีู่ด้วย อย่างน้อยกู้ซินก็คงหลีกเลี่ยงคำต้องห้าม ไม่มากก็น้อย
หลิวเยว่ไม่สามารถดิ้นหลุดจากกู้หาเฟิง ได้แต่ติดตามเขาเข้าไปให้องหนังสือ นางเองก็ต้องาจะรู้ว่าพระสนมโปรดฮ่องเต้มีหน้าตาเป็นอย่างไร
เดิมทีกู้หาเฟิงรู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย แต่เมื่อเข้าไปให้อง กลับพบว่าน้องสาวตนูเหี่ยวเฉาและนั่งร้องไหู้่ หัวใจเขาพลันอ่อนลง ั้น้ำเีงยังอ่อนโยนลงด้วย
“หนีออกมาจากวังอีกแล้ว ระวังจะถูกนำเอาไปเป็นจุดอ่อนนะ”
พระสนมซินมองไปยังกู้หาเฟิงก่อนจะมองไปที่หลิวเยว่ใชุดบุรุษซึ่งยืนู่ข้างๆ โดยไม่พูดอะไร
“มีอะไรจะพูดก็พูดมา”
เมื่อเห็นกู้หาเฟิงไม่ระวัง พระสนมซินจึงเ่ออกมา
“ฮ่องเต้ปะชวร”
“ป่วยก็ไปหาหมอหลวง เ้าจะวิ่งมาที่นี่ทำไมดึกๆ ื่ๆ ”
“ท่านี่ ท่านก็รู้ าปีมาี้ทุกครั้งที่วันสารทจีนมาถึงเขาจะป่วยหนัก หมอหลวงก็ช่วยอะไรไม่ได้ อันกงกงว่าฮ่องเต้ปะชวรเป็นโรคหัวใจไม่มียารักษาหาย อีกสองสามวันเขาจะหายดีเอง แต่คราวี้เทศกาลวันสารทจีนยังมาไม่ถึงเขากลับล้มป่วย อาาป่วยี้รุนแมาก... พวกนั้นว่าั้หมดี้เป็นเพราะข้า”
พระสนมซินมีความงดงามตราตรึงใจผู้ ที่หลิวเยว่เห็นนางบนถนนครานั้นก็รู้สึกว่านางงดงามมาก ใความงามนั้นมีความทะนงตนใตัวที่ไหลทะลักออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ และความทะนงตนี้ก็ทำให้ผู้ถูกดึงูดโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่มีความรู้สึกที่ทำให้หมั่นไส้ แต่ยามี้ใบหน้านางกลับมืดมน ความมืดมนี้นางแสดงออกต่อหน้าครอบครัวเ่านั้น!
“เมื่อาวันก่อน ที่ฮ่องเต้เสด็จไปขอพรที่วัดยินเชว่เป็นเพื่อนข้า เดิมทีก็ยังดีๆ ู่ แตู่่บนถนนใหญ่ครานั้น ข้าไม่รู้ว่าฮ่องเต้ทรงพบอะไร ู่ๆ สีพระพักตร์ก็เปลี่ยน และเรียกให้รถม้าหยุด ไม่สนใจความปลอดภัยพระองค์ออกไปยืนู่รถม้าาสองา หลังาัา สีหน้าเขาก็ูแย่ลง สติไมู่่กับร่องกับรอย ข้าไม่เคยเห็นเขาเป็นเช่นนั้นมาก่อน วันนั้นตกเย็นไข้ก็ึ้สูงไม่หยุด ข้ากังวลใจยิ่งนัก แต่อันกงกงว่าอาาเช่นี้เป็นเพราะเขากำลังนึกถึงสหายเก่าหนึ่ง”
“ใวังต่างว่าข้าเป็นทำให้ฮ่องเต้ปะชวร และชางรั่วอวี้ยิ่งกดดันข้าทุกฝีก้าว นางต้องาใช้เรื่องี้เพื่อทำ้าข้า โชคดีที่แม้ว่านางจะเป็นฮองเฮา แต่นางก็ไม่ได้ให้กำเนิดพระโอรส จึงทำอะไรข้ามากกว่าี้ไม่ได้”
หลิวเยว่ฟังู่ด้านข้างอย่างนิ่งเงียบ สหายเก่าที่อันกงกงพูดถึง หรือว่าจะหมายถึงนาง? คลื่นขนาดใหญ่โหมกระหน่ำเข้ามาที่จิตใจนาง แต่ยังแกล้งทำเป็นนิ่งสงบ
กู้หาเฟิงเงียบลง นิสัยน้องสาวเขาเป็นอย่างไรเขาย่อมรู้ดี คราวแรกเขาเกลี้ยกล่อมไม่ให้นางเข้าวัง วังแห่งี้ไม่เหมาะกับนาง แต่นางว่านางรักฮ่องเต้ ต่อให้ใวังจะเป็นสุสาน นางก็พร้อมจะถูกฝังู่ที่นั่นเพื่อปกป้องเขา
“กู้ซิน จุดปะสงค์ามาที่นี่เ้ามาเถอะ”
พระสนมซินถึงได้เงยหน้าึ้มองกู้หาเฟิง ใแววตานั้นไม่มีความอ่อนแอเหมือนเมื่อครู่ มีแต่ความแน่วแน่
“ท่านี่ ข้าต้องาให้ท่านช่วย”
“ช่วยอะไร?”
“สาเหตุที่ชางรั่วอวี้ยังคงสามารถรักษาตำแหน่งฮองเฮาได้ และยังกำหนดขอบเข้าไปทุกที่พระราชวัง เพราะนางได้รับาสนับสนุนจากกองกำลังทหารทางเหนือ กองทหารนั่นู่เบื้องหลังนาง หากท่านไม่ช่วยข้า ต่อไปข้าจะมีความหวังอะไรใวัง?”
“ข้าไม่เคยถามเรื่องใราชสำนักกับเ้าและท่านพ่อ จะช่วยเหลือเ้าได้อย่างไร?”
พระสนมซินได้ยินเช่นี้ก็คล้ายจะโกรธเคืองเล็กน้อย
“ใช่ ท่านยืนยันที่จะออกมาู่ข้างด้วยตนเองเพื่อทำาค้า ต่อให้ท่านพ่อจะคัดค้านอย่างไร ุท้ายท่านพ่อก็ตามใจท่าน ให้อิสระแก่ท่าน แล้วท่านพ่อเล่า? าปีมาี้เขาอายุมากึ้ ใราชสำนักก็ถูกจำกัดมากึ้ แม้ว่าเขาจะเป็นเสนาบดี แต่เขาเพียงแคู่แลกรมพิธีาเล็กน้อย งานพิธีต่างๆ ที่ไม่สำคัญใเทศกาลเ่านั้น แต่ท่านูตระกูลเจินสิ เมื่อไม่ามาี้ แม้ว่าพวกเขาจะพ่ายแ้ใสงครามทำให้กำลังทหารลดลงไม่น้อย แต่ฮ่องเต้ก็ไม่ได้ตำหนิพวกเขาเลย”
“ชนะหรือแ้เป็นเรื่องธรรมดาใาทหาร หากพ่ายแ้แล้วได้รับาลงโทษ ต่อไปผู้ใดจะกล้านำทัพไปรบใวันข้างหน้า?” กู้หาเฟิงไม่ใส่ใจ
“ท่านี่ ท่านโง่เขลาจริงๆ หรือแกล้งทำตัวโง่เขลา? ตระกูลเจินเป็นองค์าใหญ่ใปีนั้น ูสถานาณ์ราชสำนักใปัจจุบันสิ ไม่มีผู้ใต้บังคับบัญชาเก่าองค์าใหญ่เหลือรอดสัก อย่าว่าแต่ความผิดที่แ้สงคราม แม้จะเป็นความผิดพลาดเล็กน้อย ฮ่องเต้ก็สั่งลดตำแหน่งพวกนั้นหรือสั่งปะหารได้ทันที แต่กับแม่ทัพเจิน เขาไม่ถูกลงโทษเลยสักทาง กลับกันฮ่องเต้ยังทรงเรียกใช้พวกเขาให้กลับมานำทัพต่อ เพราะอะไร? เพราะแม่ทัพเจินและเจินลิ่วเจิ้งสามารถนำทัพไปสู้รบได้ แม่ทัพาได้รับาฝึกฝนจากแม่ทัพเจินมาเป็นอย่างดี ท่านี่ ถ้าท่านสามารถจัดสรรเงินบางส่วนให้กับราชสำนัก เพิ่มอำนาจทางทหารให้ท่านพ่อได้ควบคุม พวกเราย่อมจะไม่ถูกจำกัดเช่นี้”
หลังจากกู้หาเฟิงได้ยินเช่นนั้น ก็ส่ายศีรษะพลางตอบ
“ท่านพ่ออายุมากแล้ว อย่าคิดไปแย่งชิงอะไรเลย พอถึงเวลาก็เกษียณออกมาใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างมีความสุขเถิด ส่วนเ้า เมื่อนั้นเ้าเืาตัวเองเอง จะโทษอื่นไม่ได้ ิ่ไปกว่านั้น ใา์ ใครจะรู้ว่าเ้าจะเป็นสนมที่ฮ่องเต้โปรดปรานทีุ่? นิสัยเช่นี้เ้าได้ก่อความผิดมากมาย ทำเรื่องโง่ๆ มามากถึงเพียงนั้น มีครั้งใดที่ฮ่องเต้เคยทรงลงโทษบ้าง? แต่อย่างไรพระองค์ก็ไม่มีทางปกป้องเ้าทุกครั้งหรอกนะ”
จู่ๆ กู้ซินก็ถอนหายใจ
“เราก็แก่เฒ่าลงเรื่อยๆ ท่านคิดว่าฮ่องเต้จะทรงดีกับข้าตลอดไปหรือ? นั้น ข้าได้ยินมาว่า เจินลิ่วซีบุตรสาวแม่ทัพเจิน นางก็ได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ แต่ต่อมาก็ถูกขังู่ใตำหนักลิ่วฉือ ไม่เคยได้ออกมาอีกเลย? แม้ว่าแม่ทัพเจินจะมีอำนาจใราชสำนัก แต่เรื่องเจินลิ่วซีกลับไม่กล้าเ่ต่อหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้สักคำ ันั้นหากท่านไม่ช่วยข้า อนาคตข้าคงจะมีจุดจบน่าอนาถไม่ต่างอะไรจากเจินลิ่วซี”
หลิวเยว่ที่ได้ยินเช่นนั้น หัวใจนางก็เย็นชาไปพักใหญ่ ใช่ เมื่อปีนั้นยังไม่มีาต่อสู้ทางอำนาจ ไร้าต่อสู้ข้ามขุนเขาและาน้ำ อวิ๋นซู่น่าจะเคยรักนาง เวลานั้นเป็นเวลาที่มีความสุข ความรักใยามนั้นคือความรู้สึกจากใจจริง หรือกู้ซินจะสามารถมองออกได้อย่างทะลุปรุโปร่งว่าความรักนั้นจะดำเนินไปได้าเพียงใด?
หากเมื่อก่อนนางมีความฉลาดเหมือนกู้ซิน นางคงไม่ตกู่ใชะตากรรมเช่นนั้น ทุกวันี้จากมุมมอง เรื่องความทะเยอทะยานใราชสำนักยังเป็นเรื่องที่ยากจะเข้าใจ
ความยากลําบากอวิ๋นซู่ใาจัดากับใต้หล้านั้น ก็เหมือนความลำบากบิดานางที่คอยปกป้องอาณาเ เสนาบดีกู้ที่ยากจะรักษาตำแหน่ง กู้ซินที่ยากจะแย่งชิงความโปรดปราน ความลำบากเหล่าี้เกี่ยวเนื่องกัน ไม่มีใครดีไปกว่าใคร
กู้หาเฟิงไม่พูดอะไร กู้ซินจึงเ่ต่อ
“อุทกภัยทางใต้ได้ทำลายทุ่งนาที่อุดมสมบูรณ์ราษฎร ผู้จำนวนมากอดอยาก ขุนนางปะจำท้องถิ่นมาแจ้งว่าน้ำท่วมครั้งี้ถือว่าหนักเอาา โดยเฉพาะใเมืองตั้งาที่อาหารขาดแคลน แม้ว่าราชสำนักจะส่งอาหารไปบรรเทามากมายก็ยังคงขาดแคลนู่มาก ท่านี่ ฮ่องเต้เคยปะทับู่ที่เมืองตั้งาเมื่อที่เขายังเป็นเพียงเด็กหนุ่ม เขามีความรู้สึกดีๆ ต่อที่นั่น อันกงกงว่าฮ่องเต้ทรงเป็นกังวลอย่างหนักกับเรื่องี้ทุกวัน ถ้าท่านสามารถช่วยเหลือชาวบ้านส่งอาหารไปที่เมืองตั้งา ย่อมจะสามารถบรรเทาทุกข์ฮ่องเต้ลงได้ นี่เป็นเรื่องเร่งด่วน เกี่ยวพันกับชีวิตข้าและท่านพ่อให้ดีึ้”พ
กู้ซินมองไปที่กู้หาเฟิงอย่างอ้อนวอน
“ข้าขอคิดูก่อน เ้ากลับวังไปก่อนเถอะ”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??