เรื่อง มอบแด่เจ้า ภูผา ธาราหมื่นลี้ (แปลจบแล้ว)
เมื่อส่งกู้ซินออกไป กู้หนานเฟิงก็มีสีหน้าเคร่งขรึมจากาครุ่นคิดที่ยากจะได้เห็น ิเ่ไม่อยากรบกวนเขาจึงคิดจะเดินออกไป แต่เขาับถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“ิเ่เ้าคิดอย่างไรกับเื่นี้”
ิเ่หยุดชะงักฝีเท้าแล้วับไป ้ำเสียงที่เอ่ยถามเขาไม่ได้มีความสบายอารมณ์ แต่นางไม่สามารถพูดอะไรได้ นางไม่เข้าใเกี่ยวกับข่าวที่ได้รับมาจากกู้ซินในคืนนี้ สำหรับาต่อสู้ราชำัแะาแข่งขันในวังหลัง นาง้าซ่อนตัวให้ห่างทีุ่
“เื่ในราชำัข้าไม่เข้าใเลยสักนิด ไม่สามารถให้คำแนะนำใดๆ ได้”
“ิเ่ เ้าต่างจากคนอื่น เ้าเก่งในเื่ขบคิดปัญหาต่างๆ จากมุมที่ยืนดูอยู่ข้างๆ เ้าสามารถเห็นได้ชัดเจน่าบรรดาขุนนาง ดังั้ ข้าจึงเชื่อในตัวเ้า”
กู้หนานเฟิงพูดเื่นี้ด้วยใบหน้าจริงจังทำให้ฝีเท้าิเ่ที่กำลังจะก้าวออกไปข้างนอกหยุดลง
นางเป็คนที่ยืนดูอย่างั้หรือ? นางเป็ผู้ชมที่จะเห็นปัญหาาพอหรือ?
นางคือเจินลิ่วซี บุตราแม่ทัพเจิน นางคือคนที่ถูกคุมขังในตำหนัิ่วฉือด้วยคำสั่งอวิ๋นู่ แะเจินลิ่วซีก็มีความรู้สึกดีๆ ต่อเมืองตั้งหยางเช่นกัน เพราะที่นั่นนางได้ใช้เวลาในวัยเยาว์อย่างมีความสุขกับอวิ๋นู่
ใช่ เมืองตั้งหยางก็สำคัญกับนางเช่นกัน ภายใต้สายาที่จับจ้องกู้หนานเฟิง หลังจากนางครุ่นคิดจึงเอ่ยไปว่า
“ข้าคิดว่าสิ่งที่พระสนมซินเอ่ยั้มาเหตุ ไม่้พูดถึงว่าเ้าเต็มใช่วยหรือไม่ าทำให้นางยิ่งใญ่ขึ้นมาในวังหลัง ย่อมจะช่วยให้ตระกูลกู้เ้าสูงขึ้นด้วย เ้าเข้าใดี่าข้าเื่ต้นไม้ใญ่มักจะดึงดูดลม เสนาบดีกู้มีอำนาจในราชำัั้เป็เื่ที่แน่นอน แะเ้า กิจาตระกูลเฟิงก็ครอบคลุมั้เมืองเทียนเฉิง เ้าในิล้วนเป็ร้านค้าเ้า ตั้งแต่ัยโบราณ ขุนนางแะพ่อค้าก็เหมือนพวกเหาบนเนินเขา [1] ความสัมพันธ์ระหว่างราชำัแะาค้าขายั้แยกจากกันไม่ได้ วันนี้เ้าถือตัวไม่ยอมอ่อนน้อมถ่อมตนกับพวกเขา แต่หากไม่ใช่เพราะตำแหน่งเสนาบดีกู้รวมถึงพระสนมซินในวังหลัง จนไม่มีใคร้าแตะ้ เกรงว่ากิจาตระกูลเฟิงเ้าคงดำเนินต่อไปไม่ได้ ีอย่าง ั้ที่เ้าร่ำรวยเทียบเท่าแคว้น เหตุใดฮ่องเต้ถึงไม่าดดันเ้า? ในช่วงเวลาคับขัน ราชำัมักจะดูว่าเ้าสามารถช่วยเหลือแคว้นได้หรือไม่”
นางพูดั้หมดออกมาในลมหายใเี เมื่อไปที่ใบหน้ากู้หนานเฟิงยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปล นางจึงพูดต่อ
“เ้าขอความเห็นจากข้า แะความเห็นข้าก็คือ ไม่เพียงแต่ให้ทำเท่าั้ แต่ยัง้ทำให้ยิ่งใญ่ด้วย เพื่อให้ทุกคนในใต้หล้ารับรู้ว่าเ้ากู้หนานเฟิงให้ความสำคัญกับราชำั แะในอนาคตไม่เพียงแต่กิจาเ้าจะราบรื่น แต่เสนาบดีกู้ยังสามารถัษาตำแหน่งเขาไว้ได้ แะพระสนมซินก็ปะสบความสำเร็จในวังหลังเช่นกัน ยิงปืนนัดเีได้นกสองตัวเช่นนี้ เหตุใดไม่ทำเล่า”
หลังจากฟังคําพูดิเ่แล้ว กู้หนานเฟิงผู้มีสีหน้าเคร่งขรึมเมื่อครู่นี้ก็แย้มยิ้มออกมาอย่างกะทันหันแะไปที่ิเ่ด้วยรอยยิ้ม
“คนที่ข้ารู้จัก ไม่มีใครเหมือนเ้าเลยิเ่ ำาี่เ้าบอก เปิคลังสินค้านำเมล็ดข้าวธัญพืชต่างๆ ออกมา ข้าจะนำขบวนขนสินค้าไปส่งที่เมืองตั้งหยางด้วยตัวเ ข้าจะทำให้ทุกคนในใต้หล้ารู้ว่าข้านำทรัพย์บัติจากปะชาชนมา ข้าก็จะคืนให้ปะชาชน”
“ไปส่งเเลยหรือ? ไม่จำเป็ก็ได้กระมัง เ้าเป็ุชายที่ร่ำรวยทีุ่ในราชวงศ์ทง ถ้าถูกดักปล้นจะทำอย่างไร” เื่สำคัญได้ถูกตัดสินแล้ว ปะโยคนี้ิเ่เพียงพูดติดตลก
“นี่ๆๆ ปากเสียจริงๆ ถ้าทำอะไร้ทำให้ถึงทีุ่ เ้าเก็ไปที่เมืองตั้งหยางกับข้าด้วย”
าเดินทางไปยังเมืองตั้งหยางเป็าเดินทางที่ง่ายทีุ่สำหรับกู้หนานเฟิง เพราะในปีั้ ตอนที่เขาออกจากตระกูลกู้เพื่อออกไปทำาค้าด้วยตัวเ เขาได้เดินทางไปทั่วสารทิศ แะยังเดินทางมานาน่าครึ่งปี ไม่ว่าความลำบากรูปแบบใดเขาล้วนพบเจอมาั้สิ้น เพียงแต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา กิจาเขามั่นคงาขึ้น จึงตัดอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในอดีตออกไป แต่ครั้งนี้เพราะมีิเ่ติดามไปด้วย เขาจึงตั้งารอคอยาเดินทางในครั้งนี้
ทันทีที่มีข่าวว่าตระกูลเฟิงเปิคลังสินค้าเพื่อนำเมล็ดข้าวแะธัญพืชออกมาบรรเทาทุกข์ให้ปะชาชน ชาวเทียนเฉิงั้หมดต่างยกนิ้วให้เขาแะยกย่องเขา เป็เหตุให้ผู้คนจำนวนาไปอุดหนุนกิจาภายใต้ชื่อตระกูลเฟิง!
เมืองตั้งหยางอยู่ทางตอนล่างแม่้ำหวง ห่างจากเมืองเทียนเฉิงเกือบพันลี้ เป็ระยะทางที่ไพอควร วันที่กู้หนานเฟิงแะิเ่พาขบวนขนข้าวออกไป ชาวบ้านเมืองเทียนเฉิงล้วนมารออยู่ริมถนนเพื่อ่าวลา โเาะหญิงาส่วนใญ่ ในเมืองเทียนเฉิง พวกนางพากันร้องห่มร้องไห้ สายาเป็ปะกายเพราะหยาด้ำาคลอ ดูกู้หนานเฟิงจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์ ิเ่จึงพูดติดตลก
“เ้าช่างเหมือนกับโรคระบาดเสียจริง สตรีเหล่านี้ไม่สามารถออกเรือนได้ก็เพราะเ้า แม้ว่าพวกนางจะออกเรือนไปกับชายอื่น นางจะยังคงคิดถึงเ้า ถ้านำมาเปรียบเทียบกับเ้า ชีวิตพวกนางถือว่าเป็ชีวิตที่ไม่ดีเลย”
“ตอนนี้ข้าเยังเอาตัวไม่รอด เหตุใดข้า้สนใด้วยว่าพวกนางจะอยู่หรือาย สตรีในโลกนี้ทุกคนต่าง้าตัวข้า แต่ข้าเหนื่อย ข้าไม่สามารถรับผิดชอบไหว คง้ให้พวกนางผิดหวังแล้ว”
“ผิวหน้าเ้านี่หนาขึ้นทุกวันเลย”
“ิเ่ ข้าควบคุมสตรีคนอื่นไม่ได้ แต่ข้าอยากถามเพียงเ้า เ้าเห็นข้าเป็คนอย่างไร?”
กู้หนานเฟิงถามอย่างจริงจัง ิเ่ไม่หลบเลี่ยงคำถามนี้ นาง้าตัดความยุ่งเหยิงนี้ออกไปอย่างรวดเ็ ถึงจะเหมาะทีุ่
“เ้าอยากฟังความจริงหรือคำโกหก?”
กู้หนานเฟิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบับไปทันที
“ความจริงถูกผูกไว้กับความเจ็บปวด แต่ข้าก็ไม่้าได้ยินคำโกหก เ้าไม่จำเป็้ตอบคำถามข้า วันเวลาข้างหน้ายังียาวไ ข้าไม่ได้รีบร้อน”
“ุชายเฟิง พวกเราไม่ใช่คนในโลกเีกัน แม้ว่าเ้าจะยอดเยี่ยม เป็บุรุษในฝัสตรีเมืองเทียนเฉิงั้หมด ข้าชื่นชมในตัวเ้า เื่ใในตัวเ้า แต่มันไม่ใช่ความั เ้าไม่จำเป็้เสียเวลากับข้า มันไม่คุ้มค่า ไม่ช้าก็เ็ ข้า้จากไป...”
ิเ่ยังพูดไม่ทัน ุชายเฟิงก็กดนิ้วชี้ไปที่ริมฝีปากนางแะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“ชู่... ไม่้พูดแล้ว อนาคตไม่มีใครตัดสินได้ ปะโยคั้ไว้เ้าค่อยตอบข้า เวลายังียาวไ ิเ่ ข้าไม่ได้รีบร้อน”
ิเ่ได้ยินเขาเอ่ยเช่นั้ จึงไม่ได้พูดอะไรเพิ่มี
เพื่อความปลอดภัย กู้หนานเฟิงจึงขอให้ำัคุ้มครองมาคุ้มกันตลอดทาง แะราชำัก็ให้ความสำคัญ จึงเชิญกองทหารม้ามาคุ้มกันด้วย
รถม้าวิ่งจากเหนือลงใต้ ท่ามางความโคลงเคลง ิเ่ก็หลับไปด้วยความงุนงง ในฝันางั้ นางเห็นโจวเฉิงหมิงับมาจากยุโรปด้วยกระเป๋าใบใญ่แะกระเป๋าใบเล็ก เขาโยนกระเป๋าเครื่องมือในสตูดิโอบนตึกไชน่าเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์แห่งกรุงปักกิ่ง แล้วหมดสติไป นางฝัีครั้งว่านางนั่งอยู่บนรถไฟเพื่อไปศึกษาต่อที่ต่างปะเทศ แม่นางได้วิ่งมาาิเมตร เมื่อรถไฟเริ่มเคลื่อนตัว นางก็ตะโกนมาที่ิเ่
“ิเ่ ตอนที่ไปอยู่ที่นั่น ู้ดูแลตัวเให้ดีนะ”
“แม่เสียใที่ทำกับูแบบั้ พ่อูไม่ได้ายเพราะู มันไม่เกี่ยวอะไรกับูเลย”
“ิเ่ ขอใหู้มีความสุข”
เพราะแม่นางลำบากตรากตรำมาาปี เส้นจึงได้เปลี่ยนเป็สีขาว นางหายใไม่ออกหลังจากวิ่งไปได้ไม่กี่เมตร แะิเ่ก็นั่งร้องไห้อยู่ในรถตลอดทาง
“ิเ่ ื่”
พ
เชิงอรรถ
[1] เาื แรคคูน เหาบนภูเขา หมายถึง เป็พวกเีกัน ไม่มีอะไรต่างกันเหมือนพวกแรคคูนบนภูเขา
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??