เรื่อง มอบแด่เจ้า ภูผา ธาราหมื่นลี้ (แปลจบแล้ว)
มีแตะแก้มของนางเบาๆ ก่อนที่นางจะลืมาตื่นขึ้นมาจากเสียงหวูดของรถไฟ เห็นชายหนุ่มคิ้วเรียวยาวู่ตรง้านาง ั่ขณะั้นางไม่สามารถบอกได้ว่าตอนี้ตนู่ที่ไหน?
ู่ที่ปักกิ่งใยุคปัจจุบันหรือเมืองเทียนเฉิงใชาติที่แ้?
กู้หนานเฟิงเอ่ยถามเบาๆ
“ฝันร้ายหรือ ร้องไห้เช่นี้”
หลิวเยว่รู้ว่าตอนี้นางกำลังน้ำาไหล เดิมทีคิดว่าตนไม่ได้ผูกพันอะไรกับชีวิตใชาติก่อน แต่สิ่งที่นางคาดไม่ถึงคือจิตใต้สำนึกของนางปรารถนาย้อนกลับไปยังโลกปัจจุบันซึ่งเป็นโลกที่อิสระ นางคิดถึงผู้และทุกอย่างใเวลาั้ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
กู้หนานเฟิงหยิบผ้าเช็ด้าออกมาเช็ดน้ำาและเหงื่อบน้าผากให้นาง กระทั่งตบหลังปลอบประโลมนางเบาๆ นางขยับตัวให้ห่างจากเขา
รถม้ากำลังแล่นไปอย่างรวดเ็และพวกเขาก็ออกเดินทางมานาน่าสิบั่โ เวลาี้ท้องฟ้ามืดลงแ้ กู้หนานเฟิงจึงเอ่ยขึ้นว่า
“ข้าง้ามีเมืองเล็กๆ ู่ เราจะไปค้างแรมที่นั่นใคืนี้”
เมื่อเห็นท่าทางเหนื่อยล้าของหลิวเยว่ กู้หนานเฟิงจึงเอ่ยเร่งรถม้าที่เขานั่งให้วิ่งเ็ขึ้น ทิ้งระยะห่างจากขบวนขนข้าวและขบวนอารักขาไว้ข้างหลัง
กู้หนานเฟิงมีนิสัยที่ทำอะไรามใตัวเ เขาเคยเดินทางผ่านเส้นทางการค้าี้มาหลายครั้ง ัั้เขาจึงไม่มีารู้สึกถึงอันตา แต่หลิวเยว่ค่อนข้างกังวล
“อย่าู่ห่างจากกองอารักขาาเกินไป หากมีโจรดักปล้น มีดูแลาๆ ย่อมดี่า”
“ขบวนขนส่งเมล็ดข้าว พวกเขาจะไม่เข้าไปใเมืองใตอนกลางคืน พวกเขาจะเฝ้าเมล็ดข้าวและตั้งค่ายู่ด้านนอก”
หลิวเยว่เหนื่อยและหิวา นางจึงไม่ได้พูดอะไรี ามเขาเข้าเมืองไปหาโรงเตี๊ยมพักผ่อน
แม้ว่าจะเป็นเมืองเล็กๆ แต่ก็เป็นเส้นทางการจราจรหลักระหว่างทางเหนือและทางใต้ ัั้โรงเตี๊ยมใเมืองโบราณจึงแออัดและมีผู้หลายประเภท ใเวลาี้เป็นช่วงเวลาของอาหารค่ำ ัั้ให้องโถงชั้นหนึ่งโต๊ะกินข้าวทุกโต๊ะก็เกือบเต็ม มีพ่อค้า มีนักยุทธ์ที่ท่องยุทธภพ มีบัณฑิตที่มาสอบ และมีขุนนางใท้องที่ปะปนกันไป หลิวเยว่และกู้หนานเฟิงเลือกโต๊ะมุมที่เงียบสงบ ตำแหน่งี้มีมุมมองที่ยเยี่ยม สามารถมองเห็นห้องโถงของชั้นหนึ่งได้เต็มา
ถึงอย่างไรพวกเขาก็ออกมาจากถิ่นของตนเและออกมาจากขบวนขนสินค้า ัั้พวกเขาทั้งสองจึงต้องคอยระมัดระวังมองดูทุกอย่างรอบตัว ให้องโถงที่ดูเงียบสงบเช่นี้ และดูเหมือนว่าเหล่าี้จะไม่มีาสัมพันธ์อะไร ทว่าล้วนมีาลับบางอย่างซ่อนู่
หลิวเยว่กล่าวด้วยเสียงเบาที่กู้หนานเฟิงสามารถได้ยินเพียงเดียว
“อาหารบนโต๊ะแรก โ๊ะี่สาม และโ๊ะี่ห้าแตกต่างกันเล็กน้อย แต่ทั้งหมดล้วนเป็นอาหารชานตง พวกั้มีร่างาสูงและสำเนียงก็คล้ายกัน เห็นได้ชัดว่ามาด้วยกัน แต่พวกเขานั่งแยกและแสร้งทำเป็นไม่รู้จักกัน”
“โ๊ะี่สอง โ๊ะี่สี่ โ๊ะี่ แขกแต่ละมีรูปแบบที่แตกต่างกันา แต่บริเวณเอวของพวกเขากลับมีส่วนที่ปูดออกมา เห็นได้ชัดว่าซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ พวกี้ย่อมเป็นพวกเดียวกัน”
กู้หนานเฟิงพยัก้า และแปลกใว่าเหตุใดนางถึงสังเกตได้อย่างละเอียดภายใระยะเวลาสั้นๆ
“กลัวหรือไม่?” เขาถาม
“กลัว!” นางตอบาจริง ไม่ใช่เาะกลัวาาย แต่นางไม่อยากปะทะกับการนองเลื ภาวนาให้พวกเหล่าี้ไม่มาหาพวกเขาก็พอ!
“ถ้าเ้ากลัว คืนี้ก็มานอนที่ห้องข้า ข้าไม่รังเกียจ และไม่จำเป็นต้องให้เ้ามารับผิดชอบ” กู้หนานเฟิงยังมีกระจิตกระใมาเล่นตลก
“ใเย็นๆ ถ้าพวกี้มีเป้าหมายเป็นพวกเรา เ้าย่อมหนีไม่พ้น หากไม่ใช่พวกเรา เช่นั้ก็ถือเสียว่าเปลืองแรงกังวลใ”
สิ่งี้ทำให้หลิวเยว่ชื่นชมาสงบและเชื่อมั่นใตัวเของกู้หนานเฟิง
“แ้ถ้าพวกั้โจมตีพวกเรา เ้ามีวิธีอื่นเช่นั้หรือ?”
กู้หนานเฟิงผายมือทั้งสองข้างออก
“ไม่มี แต่ปัญหาทุกอย่างมีทางแก้”
“ใใหญ่เสียจริงนะ””
ใเมื่อมาแ้ก็จงู่อย่างมีาสุข หลังจากทั้งสองกินอิ่มแ้ ท้องฟ้าก็มืดลง แขกที่กินข้าวู่ให้องโถงค่อยๆ แยก้าัไป ทั้งสองไปยังห้องพักชั้นบนเพื่อพักผ่อน หลิวเยว่พยายามบอกลากู้หนานเฟิง แต่เขากลับดึงนางเข้าไปให้องพักของเขา
ให้องยังไม่สว่าง มีเพียงแสลัวๆ ของพระจันทร์
หลิวเยว่ถูกกู้หนานเฟิงกักไว้ระหว่างประตูจนไม่สามารถขยับได้ กู้หนานเฟิงกักขังนางไว้ได้อย่างสมบูรณ์ บนร่างามีกลิ่นแห้งที่ให้ารู้สึกสบาย แรงของเขาั้มีเยอะา จากั้ก็เอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำ
“คืนี้ก็นอนที่นี่แหละ กันไว้ดี่าแก้”
“ก็ได้ ตอนี้ป่ข้าก่อนได้หรือไม่?” หลิวเยว่ตอบตกลงอย่างง่ายดาย ามสถานการณ์ตอนี้พักู่ห้องเดียวกันย่อมดี่า จะได้ดูแลกันและกันได้
“เ้าไม่กลัวว่าข้าจะวางแผนั่กับเ้าหรือ?”
“แ้ที่ผ่านมาเ้าไม่ได้วางแผนั่กับข้ามาตลหรือ?” นางถามกลับ
“หลิวเยว่ อย่าใกล้าไปนักเลย” กู้หนานเฟิงหยอกล้อนางแ้เอ่ยเสียงต่ำ ลมหายใพัดผ่านข้างหูของนาง มีกระแสอบอุ่นเล็กน้อย
เดิมทีกู้หนานเฟิงต้องการจะหยอกล้อหลิวเยว่ ทำการกระทำที่ดูคลุมเครือเพืู่ปฏิกิริยาของหลิวเยว่ แต่สตรีี้เหมือนกับนางใวันทีู่่ข้างริมสระบัววันั้ ไร้ซึ่งาตื่นเต้นใดๆ านิ่งสงบี้ทำให้เขารู้สึ่าตนเไร้เดียงสาา
ตอนี้ภายใต้แจันทร์ ให้องที่เงียบสงบเช่นี้ ระยะห่างที่ใกล้กันเช่นี้ ทำให้อารมณ์ประหลาดใใของเขาพลุ่ง่า ร่างาของเขาเปลี่ยนไป มันคือาปรารถนาที่เขาคุ้นเคยา ยิ่งได้กลิ่นหอมจางๆ บนร่างาของหลิวเยว่ที่ลอยกระทบปลายจมูกของเขา าปรารถนาั้ก็ยิ่งรุนแรง มันจู่โจมเขาจนไม่อาจควบคุมตัวเได้
เขาจับมือของหลิวเยว่ไว้แน่นโดยที่ไม่รู้ตัว ก้มศีรษะลงและคิดจะจุมพิตนาง
หลิวเยว่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของเขา จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
“ป่ข้า”
เสียงของนางั้เย็นชาา ไร้าอบอุ่นใดๆ ราวกับมันกระแทกไปที่ศีรษะของกู้หนานเฟิงให้ได้สติ และรีบป่ตัวหลิวเยว่ทันที
“ข้าขอโทษ ข้าลืมตัวไป”
“ข้าจะกลับไปนอนที่ห้อง” ขณะที่นางหันกลับไป กู้หนานเฟิงก็คว้าแขนของนางเอาไว้
“ู่ที่นี่ ข้าสัญญาว่าจะไม่แตะต้องเ้า”
ใเวลาี้เขามองไปที่หลิวเยว่ด้วยสายามุ่งมั่นและยืนกราน สุด้าหลิวเยว่จึงเลือกที่จะเชื่อใเขา
เขาหัวเราะขมขื่นเยาะเย้ยตนเพ
“หลิวเยว่ เ้ารู้หรือไม่ว่ามีสตรีกี่ใเมืองเทียนเฉิงที่ปรารถนาขึ้นเตียงกับข้า? เมื่อก่อน มีแม่นางที่ถูกข้าทำให้บาดเ็ นางด่าข้าว่าไม่ช้าก็เ็สวรรค์ต้องลงโทษข้า แต่ข้าคิดไม่ถึงว่าสวรรค์จะลงโทษข้ารวดเ็ถึงเพียงี้”
หลิวเยว่คิดใใ ไม่ว่ากู้หนานเฟิงจะทำแบบี้กับนางด้วยาจริงใหรื้วยานึกสนุกอยากเล่นกับดอกไม้ แต่นางก็รู้สึกสงสารเขา นางกลับมายังชาติี้ มีหลายเรื่องที่เหนือาคาดหมายของนาง ราวกับว่าชะาชีวิตจะดึงนางไปใทิศทางที่ไม่รู้จัก
แต่คืนี้ กู้หนานเฟิงไว้ใได้อย่างแน่นอน เาะเขาู่ห่างจากหลิวเยว่สามก้าวตลเวลา
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??