เรื่อง มอบแด่เจ้า ภูผา ธาราหมื่นลี้ (แปลจบแล้ว)
เาะ้เร่งเดินทางใางวัน ครึ่งืแรกยัง้คอยาระแวงกับด้านนอก เื่ถึงครึ่งืหลัง ั้สองจึงผล็อยหลับไปด้วยความง่วง หลังจากหลับไปได้ครู่หนึ่ง ั้สองก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย หลังจากตื่นขึ้นมาาใต้แสงจันทร์สลัว ั้สองัเกตเห็นเงาคนที่กำลังสั่นไหวอยู่นอกหน้าต่าง และไม่ใช่เพียงคนเดียว.
กู้หาเฟิงยกนิ้วชี้ขึ้นไปทางหลิวเยว่ และให้นางนอนลงบนเตียงโดยไม่ส่งเสียงใดๆ า เขาคิดจะุขึ้นไปเฝ้าที่ประู
แต่เื่เขาุขึ้น ทันใดั้เขาับรู้สึกไร้เรี่ยวแรง แม้แต่แรงจะยืนยังไม่มี
แย่แล้ว ูคนวางยาพิษ
ใเวลาเดียวกัน หลิวเยว่ก็รู้สึ่าร่างานางไม่มีเรี่ยวแรงเืกัน เาะคนนอกหน้าต่างพ่นควันพิษเข้ามา
กู้หาเฟิงฝืนให้ร่างาตัวเองมีแรง กัดปลายลิ้นตัวเองรวบรวมพลังคว้าผ้าขนหนูมาชุบน้ำปิดจมูกหลิวเยว่ เพื่อไม่ให้สูดเอาควันพิษเข้าไปใร่างา
แต่ก็สายเิไปแล้ว เาะหลังจากั้ไม่า เขาล้มตัวลงนอนบนเตียง และหลิวเยว่ก็หมดสติไปใที่สุด
เพื่อขโมยมีค่าหรือขโมยชีวิต? กู้หาเฟิงยังคงมีสติอยู่เล็กน้อย เขาพยายามเข้าใ้หลิวเยว่อย่างสิ้นหวัง ซ่อนตัวนางให้ดี เพื่อรับรองความปลอดภัยนาง แต่มันไม่ได้ผล เขาไร้เรี่ยวแรงจริงๆ แล้ว และจิตสำนึกเขาก็เริ่มเลื่อนลอย
ไม่รู้ว่าเวลา่าไปาเท่าไร และพวกเขาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ใด เื่ตื่นขึ้นมาถึงได้เห็นว่าฟ้าสว่างแล้ว พวกเขายังคงอยู่ให้องพักโรงเตี๊ยมแห่งี้ และกำลังนอนอยู่บนเตียงใหญ่ใท่าเดียวกับเื่ื ไม่มีรอยขีดข่วนเลยแม้แต่น้อย
ที่นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น? พวกเขาแค่ตื่นตระหนกไปเองอย่างั้หรือ?
กู้หาเฟิงรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามหลิวเยว่ที่อยู่ข้างๆ เขาทันที`
“เ้าเป็อะไรหรือไม่?”``
หลิวเยว่ส่ายศีรษะ ูเืว่านางจะได้ิ่นหอมดอกชุนจิ่นใอากาศ เาะิ่นดอกไม้ชนิดี้ช่างพิเเหลือเิ ดังั้นางจึงรู้สึกไวกับิ่นี้เสมอ
ทันใดั้ดวงานางก็จ้องมองไปทางด้านหลังกู้หาเฟิงและ และกู้หาเฟิงก็มองามไป
ที่แท้ด้านหลังโต๊ะมก็มีคนสามคนที่ร่างาเต็มไปด้วยเลือด เขาตกใและบังให้หลิวเยว่อยู่ข้างหลังเพื่อปกป้องนางามสัญชาตญาณ
หลิวเยว่ผลักเขา
“ายแล้ว”
คนั้สามแต่งาด้วยชุดดำและสวมผ้าคลุมหน้า ร่างาเต็มไปด้วยเลือด แต่พวกเขานอนนิ่งๆ น่าจะายั้แต่เื่ืแล้ว กู้หาเฟิงและหลิวเยว่นั่งยองๆ ข้างชายสวมผ้าคลุมหน้าั้สามคน หลังจากการัเกตอย่างระมัดระวัง พวกเขาพบว่าั้สามคนูกรีดคอายแล้ว ลำคอมีรอยแผลและรอยแผลั้เป็รูปผีเสื้อหนึ่งตัว
รูปร่างเช่นีู้คุ้นา และหลิวเยว่ก็นึกขึ้นได้ว่าเป็หญิงสาวที่ชื่อเตี๋ยเย่ที่อยู่ใหอนางโลมเฟยชุ่ย เป็ลายที่ปักอยู่บนเสื้อบริเวณไหล่นาง
ยังมีิ่นหอมที่เืดอกชุนจิ่น
หรือว่าจะเป็นาง?
นางอยู่ใเมืองโบราณี้หรือ?
สิ่งที่เกิดขึ้นเื่ืี้? นางและกู้หาเฟิงูวางยาจนสลบ แล้วั้สามคนก็มาายให้องพักพวกนาง?
หรือว่านางช่วยชีวิตพวกนาง?
กู้หาเฟิงยังคงสงสัยอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาับรู้สึ่ารูปผีเสื้อบนบาดแผลี้คุ้นเคยนัก แต่เขาจำไม่ได้ว่าเขาเคยเห็นที่ใดมาก่อน ีอย่าง ิ่นดอกไม้ชุนจิ่นั้ คนทั่วไปย่อมไม่รับรู้ มีแค่คนที่ได้สัมผัสกับดอกชุนจิ่นเท่าั้ถึงจะมีประสาทสัมผัสกับิ่นี้
ใเวลาั้ เหย่เลี่ยเคยให้ดอกชุนจิ่นกับนางและบอกนาง
“เห็นดอกไม้ก็เืเห็นคน ดอกไม้อยู่ ข้าก็อยู่ด้วย”
เหย่เลี่ย? เืเื่ก่อน ตราบใดที่นางตกอยู่ใอันตา เหย่เลี่ยมักจะมาหานางทันที?
เื่คิดเช่นี้ หัวในางพลันเ้แรง นางุขึ้นและ้การจะไปข้างนอก แต่กู้หาเฟิงับรั้งนางไว้
“หลิวเยว่ ีเดี๋ยวค่อยไป คนสามคนี้ายให้องพักเรา เรา้หาวิธีพาพวกเขาไปก่อน ไม่เช่นั้คงเกิดเรื่องลำบากแน่”
จากั้หลิวเยว่จึงสงบลง ก่อนจะหันมาคุยกับกู้หาเฟิงว่าควรซ่อนศพั้สามี้อย่างไร ไม่ว่าพวกมันจะ้การขโมยเงินหรือขโมยชีวิต แต่สรุปแล้ว้ไปจากสถานที่แห่งี้โดยเร็ว เื่ไปถึงขบวนขนส่งเสบียงถึงจะปลอดภัย
เสียงเอี๊ยดอ๊าดดังขึ้น ประููเปิดอย่างเงียบๆ และมีคนเดินเข้ามา
เื่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นก็เห็นแม่นางจากหอเฟยชุ่ย นางยังคงสวมชุดสีแดงเข้มและมีเสน่ห์เช่นเคย ั้ยังมีผีเสื้อปักบนเสื้อผ้าบนไหล่นาง ผีเสื้อตัวั้คล้ายกระตือรือร้นอยากจะบินจากไป เป็าิๆ ด้วย
“เ้าเป็ใคร?” กู้หาเฟิงถามนางก่อน เขาจำได้ว่าสตรีคนี้คือหญิงที่เ้รำใหอเฟยชุ่ยใวันั้ แต่เป็มิตรหรือศัตรูเล่า? เขาไม่้าทำอะไรบุ่มบ่าม
ทว่าเตี๋ยเย่ไม่มองกู้หาเฟิง แต่เดินไปข้างหน้าและโค้งคำนับหลิวเยว่พลางเอ่ยว่า
“ข้าคือเตี๋ยเย่”
จากั้นางก็ไม่ได้เอ่ยอะไรี เพียงแต่มองหลิวเยว่เงียบๆ และส่งดอกชุนจิ่นให้นาง
ไม่จำเป็้พูดอะไรี เหย่เลี่ยส่งนางมาที่นี่ แม้ว่าหลิวเยว่จะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อควบคุมอารมณ์ แต่เื่นางหยิบเอาดอกชุนจิ่นขึ้นมา เื่ดมิ่นหอมนั่น ดวงานางพลันเปียกชื้นไปด้วยน้ำา ไม่สามารถควบคุมมันได้
ไม่ว่าชาติก่อนหรือชีวิตี้ เหย่เลี่ยจะยังคอยช่วยเหลือนางตลอด
เาะสถานะพิเเหย่เลี่ย เขาคือองค์ชายแห่งแคว้นเสวียนซึ่งเป็ปรปักษ์กับราชวงศ์ทง ดังั้แม้ว่านางอยากจะถามเตี๋ยเย่สักพันคำใเวลาี้ นางก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ และนางยิ่งไม่้าถามไป!
เตี๋ยเย่มองูศพั้สามบนพื้นพลางหยิบขวดเหลวา
“พวกเ้าช่วยเดินไปด้านข้างสักหน่อย”
กู้หาเฟิงและหลิวเยว่ต่างถอยห่างไปไม่กี่ก้าว
เห็นเตี๋ยเย่เทเหลวใขวดลงบนศพที่พื้น ่าไปครู่หนึ่งก็เห็นว่าศพั้ายเป็ฟอง แล้วายเป็แอ่งน้ำสีเหลือง จากั้ศพก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“ผงทำลายศพ?” กู้หาเฟิงมองไปยังเตี๋ยเย่อย่างาัว เขาแทบไม่้าจินตนาการเลยว่าสตรีที่มีใบหน้างดงามับสามารถทำลายศพด้วยท่าทีนิ่งสงบได้
เขาดึงหลิวเยว่า
“ไปเถอะ อยู่ให้ห่างจากนาง”
“กู้หาเฟิง นางช่วยเหลือเรา” หลิวเยว่ปฏิเสธที่จะไป
“แล้วนางจะช่วยเราโดยไม่มีเหตุผลได้อย่างไร? ก่อนหน้าี้ที่นางเข้าใ้พวกเราเาะมีจุดประสงค์อื่น เื่วานเรื่องั้หมดที่เกิดขึ้นใเมืองกู่เจิน เ้ากับข้าไม่รู้เลย เป้าหมายนางคืออะไร?”
กู้หาเฟิงไม่รู้เรื่องี้ ดังั้เขาจึงเต็มไปด้วยความาระแวง
“ถ้านาง้การทำร้ายเราจริงๆ พวกเราจะหนีไปได้หรือไม่?” หลิวเยว่เอ่ยเสียงดัง จากั้กู้หาเฟิงก็หยุดฝีเท้าและมองไปยังเตี๋ยเย่และหลิวเยว่ เขาเอ่ยถามนางด้วยความไม่แน่ใ
“เ้ารู้จักนางหรือ?”
ไม่อย่างั้ด้วยนิสัยที่เย็นชาหลิวเยว่ นางคงาระแวงคนแปลกหน้ามาก่าเขาแล้ว
“ข้าไม่รู้จักนาง แต่ข้าเชื่อนาง”
คนที่นางเชื่อคือเสวียนเหย่เลี่ย เชื่อใแคว้นเสวียน คำสั่งนายน้อย คนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาล้วนสาบานจะจงรักภักดีจนตัวาย ใเื่เตี๋ยเย่เป็คนที่เหย่เลี่ยส่งมาเพื่อปกป้องนาง เขาย่อมจะไม่ทำร้ายนางอย่างแน่นอน
นางยังจำได้ ที่นางอยู่ใตำหนัิ่วฉือ าใต้แสงตะเกียงที่โดดเดี่ยว เหย่เลี่ยหยิบดอกชุนจิ่นมาให้นางแล้ว่าวว่า
“ดอกไม้อยู่ ข้าก็อยู่”
เนื่องจากการยืนกรานหลิวเยว่ เตี๋ยเย่จึงติดามพวกเขาไปตลอดทาง เพื่อพาขบวนเสบียงไปส่งที่เมืองั้หยาง เตี๋ยเย่พูดน้อยมาก โดยส่วนใหญ่แล้วนางมักจะยืนอยู่ข้างหลังหลิวเยว่เงียบๆ โดยไม่พูดอะไรเลย เอาแต่มองรอบด้านด้วยสายาเย็นเยียบ แต่ตราบใดที่หลิวเยว่้การ นางย่อมจะไปปรากฏตรงหน้าหลิวเยว่ใทันที
เื่มีเตี๋ยเย่อยู่ด้วย หัวใหลิวเยว่จึงรู้สึกมั่นคงมาก ใที่สุดนางก็มีกำลังที่พึ่งพาได้ และสามารถสนับสนุนให้นางได้มีชีวิตที่ดี่าี้ ดังั้นางจึงดีกับเตี๋ยเย่มาก
บางครั้งกู้หาเฟิงก็พูดว่า
“ยามั้ข้าบอกจะซื้อนางับไปที่จวนให้เป็สาวใช้เ้า แต่เ้าบอกไม่้การ ี้ับหวงแหนเท่าชีวิต”
ครั้น่าวเช่นี้ ใใเขายิ่งรู้สึกไม่สบายใ ราวกับกำลังหึงหวง
เขานี่จริงๆ เลย หึงแม้แต่กับสาวใช้ ถ้าเรื่องี้แพร่กระจายไป ต่อไปเขาจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไร? จะเป็บุรุษใฝันแม่นางั้เมืองเทียนเฉิงอย่างไร?
หลิวเยว่ยิ้ม
“อย่าลืมว่าเตี๋ยเย่เป็คนช่วยชีวิตเรา ถ้าไม่มีนางใืั้ เ้ากับข้าคงจบชีวิตที่โรงเตี๊ยมแล้ว”
การเดินทางี้กินเวลาไปเกือบสิบวัน มีั้ลมแรงและฝนตกั้วันั้ื พวกเขาท้าลมและน้ำค้างมาา จากั้พวกเขาก็ไม่เคยหนีไปจากขบวนส่งเสบียงีเลย แม้จะลำบากแต่ก็ไม่มีอันตา ไม่าขบวนส่งเสบียงก็เดินทางเข้าไปใเมืองั้หยาง
เื่ชาวเมืองเห็นว่ามีอาหารเข้ามา ต่างพากันส่งเสียงดีใ วิ่งไปบอกคนอื่นๆ กระทั่งคุกเข่าขอบุ เหตุการณ์ี้ทำให้กู้หาเฟิงและหลิวเยว่รู้สึ่าการเดินทางมาช่างคุ้มค่า
เาะจำนวนเสบียงที่พวกเขาขนส่งมาั้มีจำนวนมากเิไป ก่อนที่พวกเขาจะเข้าเมือง กู้หาเฟิงจึงวางแผนแบ่งขบวนเป็สองุ่ม เสบียงที่แบ่งใแต่ละขบวนจะไม่เืกัน และการป้องกันกำลังทหารก็ต่างกัน
“ถ้าคนหิวมากๆ เื่เผชิญหน้ากับความาย ศีลธรรมความเป็มนุษย์จะูทิ้งไว้เบื้องหลัง เมืองั้หยางใเวลาี้ จำนวนคนอดายั้มีนับไม่ถ้วน เื่รู้ว่ามีเสบียงส่งมาที่เมืองั้หยาง ผู้ประสบอุทกภัยใบริเวณรอบๆ ย่อมจะแห่กันมาที่นี่ ข้ารับประกันเลยว่าจะมีผู้ประสบภัยมายืนรออยู่ด้านล่างตึก ถ้าควบคุมได้ไม่ดีพอจะทำให้เกิดสงครามธัญพืช และเหตุการณ์จะวุ่นวาย ถ้าอาศัยพวกทหารเหล่าี้ไม่มีทางขวางได้เลย”
“ดังั้ เสบียงั้หมดจึงู้จัดเก็บเป็ชุดๆ และตราบใดที่พวกเขาไม่รู้ว่าเมล็ดข้าวอยู่ที่ใด ย่อมจะไม่ก่อจลาจล”
กู้หาเฟิงคิดอย่างถี่ถ้วน และเ้าเมืองแห่งเมืองั้หยางก็พยักหน้า
“ฮ่องเต้ยังคงให้ความสำคัญกับเสบียงชุดี้อย่างมาก พระองค์ได้ส่งคนมาสนับสนุนแล้ว พรุ่งี้เช้าเราจะเปิดคลังเสบียงแจกจ่าย”
ด้วยวิธีการทำงานบรรดาขุนนาง หลังจากพวกเขาเดินทางมาถึง ใต้เท้าจู้้การขจัดความเหนื่อยล้าให้พวกกู้หาเฟิงด้วยการจัดงานเลี้ยงต้อนรับ แต่กู้หาเฟิงปฏิเสธ
“ี้ชาวเมืองั้หยางอยู่ใความลำบาก ถ้าใต้เท้าจัดงานเลี้ยงที่จวน เกรงว่าจะไม่เหมาะสมกระมัง? หากเรื่องี้ไปถึงพระกรรณฮ่องเต้ ผลที่ามมาั้ยากจะจินตนาการ”
เื่ใต้เท้าจู้ได้ยินกู้หาเฟิงเอ่ยเช่นี้ คิดไม่ถึงว่าตนจะทำให้ีฝ่ายไม่พอใ เขาจึงตกใจนเหงื่อตก
“ข้าคิดไม่รอบคอบเอง ขออภัย”
รูปร่างเตี้ยมั้รีบไปจากครรลองสายากู้หาเฟิงอย่างรวดเร็ว
ใใหลิวเยว่รู้สึกกังวล
“คิดไม่ถึงว่าสถานการณ์เมืองั้หยางจะร้ายแรง่าที่ข้าคิด ามัแล้ว น้ำท่วมเมืองั้หยาง ราชสำนักได้จัดสรรเสบียงมาให้ก่อนหน้าี้แล้ว แต่เหตุใดถึงยังมีผู้คนล้มาย?”
“ราชสำนักได้จัดสรรเสบียงมาให้ แต่ขุนนางที่รับผิดชอบับลอบเก็บไว้เป็ตัวเอง ปริมาณเสบียงที่ตกไปถึงมือชาวบ้านจึงมีน้อยมาก ูอย่างใต้เท้าจู้ก็พอจะรู้แล้ว ครั้งี้พวกเรามาเอง และส่งให้ชาวบ้านโดยตรง”
“ขุนนางทุจริตเหล่าี้ไม่ัวฮ่องเต้จะสอบสวนหรือ” หลิวเยว่รู้ดีว่าอวิ๋นซู่เียดชังขุนนางที่ทุจริตเหล่าี้มากเพียงใด เขาเคยบอ่าขุนนางที่ทุจริตเหล่าี้ล้วนเป็หนอนเน่าใต้หล้า หากไมู่กำจัด หนอนเน่าเหล่าี้จะทำลายใต้หล้าไม่ช้าก็เร็ว
“ยังไม่ถึงเวลา” กู้หาเฟิงพูดต่อ
หลังจากเดินทางมาสองวัน ี้จึงเหนื่อยล้าเป็อย่างมาก หลังจากกินอาหารเย็นแล้ว ก็เข้านอนั้แต่หัววัน
เ้าเมืองอย่างใต้เท้าจู้จัดหาที่พักที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขา
กู้หาเฟิงมีห้องพักแยกต่างหาก และามคำขอหลิวเยว่ นางก็ได้นอนพักกับเตี๋ยเย่
ใที่สุดก็มีโอกาสให้ั้สองได้อยู่กันามลำพัง หลิวเยว่จึงเอ่ยถามเตี๋ยเย่
“นายน้อยเ้าเป็อย่างไรบ้าง”
“สบายดีมาก” เตี๋ยเย่ยังคงพูดน้อยเช่นเดิม
หลิวเยว่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อทันที นางมีคำพูดเป็พันคำที่อยากจะพูดกับสหายที่ดีที่สุดนาง แต่ใเื่เขาสบายดี เรื่องอื่นล้วนไม่สำคัญ
ั้สองคนกำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยกัน ท่ามางความมืด เตี๋ยเย่ที่เงียบมาาก็เอ่ยขึ้นพ
“เ้าอยากไปใช้ชีวิตที่แคว้นเสวียนหรือไม่?”
ประโยคี้กระแทกเข้ามาใหัวใหลิวเยว่
“ข้าไปไม่ได้”
นางไม่รู้ว่าชะากรรมแบบใดรอนางอยู่หลังจากนางับมายังชาติภพี้ แต่นางไม่้การให้ใครเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องี้มากเิไป
แคว้นเสวียน? มันสิ่ง้ห้ามสำหรับนาง
เื่เตี๋ยเย่ได้ยินคำตอบนาง เืว่านางจะพลิกตัวและไม่ได้พูดอะไรี
ความเงียบพลันปกคลุมทั่วห้องทันที
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??