เรื่อง มอบแด่เจ้า ภูผา ธาราหมื่นลี้ (แปลจบแล้ว)
วันต่อมา เป็น่าที่กู้หนานเฟิงคาดาณ์เอาไว้ จากผู้ประสบภัยเมืองั้หยางแ้ ชาวบ้านจากเมืองอื่นๆ ที่ไม่ได้ประสบภัยต่างทยอยมาที่นี่ด้วยเช่นกัน พวกเขารวมตัวกันอยู่้าประู รวมๆ แ้่าจะพันเห็นจะได้.
โชคดีที่พวกเขาได้เตรียมตัวเอาไว้แ้ เื่วานี้ได้คำสั่งลงไปให้มีาเฝ้าข้าวต้มหนึ่งถังเอาไว้ทั้งคืน จากนั้นก็ตักให้ละถ้วย กู้หนานเฟิงตื่นเช้า่าหลิวเยว่ เพืู่แลาแจกข้าวต้มบรรดาขุนนางและทหาร
แสงจากดตะวันัอ่อนละมุนใยามเช้าตรู่ส่องมาที่เขาราวกับรอบๆ ตัวเขาถูกห่อหุ้มด้วยชั้นบรรยากาศสีทองบางๆ เขาดูดีจริงๆ ัที่จริงเขาก็เป็นสุภาพบุรุษที่หล่อเหลา ีทั้งยังเป็นบุรุษที่ร่ำรวยเทียบเท่าแคว้น เื่เขามาปรากฏตัวบริเวณถังไม้จึงยิ่งทำให้มีเสน่ห์ยิ่งนัก
ขณะที่เขาเงย้าขึ้นก็เห็นหลิวเยว่พี จึงส่งยิ้มบางๆ ให้นาง เพื่อบอกให้นางับไปพักต่อ ที่นี่ไม่ต้องให้ึมือนาง ทว่าไหนเลยหลิวเยว่จะยอมจากไป นางเดินมาข้าง้าหนึ่งก้าวเพื่อมาอยู่ข้างๆ เขา
“ข้ามารักษาาสงบเรียบร้อย”
ัจากพูดจบแ้นางก็ตะโกนไปยังผู้ประสบภัยที่ยืนเรียงแถวกัน่าสะเปะสะปะ
“ทุกยืนดีๆ เข้าแถวให้เรียบร้อย”
“ไม่ต้องรีบนะ เสบียงวันี้มีเพียงพอแน่ ได้กินทุก”
เื่นางตะโกนไป าใต้คำสั่งนาง ชาวบ้านผู้ประสบภัยต่างเรียงแถว่าเป็นระเบียบ ทุกล้วนถือชามใครมันเดิน้าต่อแถวเพื่อรับโจ๊ก และพวกทหารก็ไม่ส่งเีงตะโกนด่าทอผู้ประสบภัยี
เื่หลิวเยว่เห็นว่าสงบลงแ้ นางจึงยืนอยู่ด้านข้าง่าเงียบๆ นางสวมหมวกและผ้าคลุมบัง้าสีขาวบาง ทำให้มอง้านางได้ไม่ชัดเจน นางสวมผ้าคลุม้าสีขาวให้เหมือนกับกำลังบังแสงอาทิตย์ แ่ิๆ แ้นางปิดบังใบ้าตนเพื่อระวังป้องกันปัญหาใหญ่ที่จะตามมา
ผู้ประสบภัยที่เดินผ่านนาง ต่างพูดกับนางไม่หยุด`
“ขอบุ ขอบุ”``
หากนางเห็นที่มีอายุมากหรือที่กำลังอุ้มเ็ นางจะสั่งทหารที่อยู่ด้านข้างให้คอยดูแลให้มากขึ้น
กู้หนานเฟิง่าวด้วยรอยยิ้ม
“เุใดเจ้าึได้ดูคล่องแคล่วึเพียงี้? ที่ไม่รู้อาจคิดว่าเจ้าเคยช่วยเหลือผู้ประสบภัยมาก่อนก็ได้นะ”
หลิวเยว่ตะลึงงันไปครู่หนึ่ง เคยทำมาก่อนหรือ?
ใช่ ี่เืั้หยางแห่งี้ นางเคยมีช่เวลาวัยหนุ่มสาวที่แสนมีาสุขที่สุดกับอวิ๋นซู่
เมืองั้หยางั้อยู่ทางตอนล่างแม่้ำห ฤู้ทุกปีปริมาณ้ำฝนจะพุ่งูขึ้น และง่ายต่อาเกิด้ำท่วม ราชสำนักจัดสรรเงินให้มาขุดลำคลองและสร้างอ่างเก็บ้ำทุกปี แต่ยังคงมีอุทกภัยเกิดขึ้นทุกปี
ประมาณสามปีก่อนเห็นจะได้ ทุกๆ ฤู้ ฮ่องเต้และ์หญิงจะสั่งให้อวิ๋นซู่มาดูแลและควบคุมาบริหารจัดา้ำ สภาพแวดล้อมที่นี่ลำบากมาก ันั้นอวิ๋นซู่จึงไม่ได้พาหลิวเยว่มาด้วย ตอนนั้นหลิวเยว่จงใจสร้างเรื่องใจวนตระกูลเจิน ีทั้งบิดานางก็ไม่เคยควบคุมพฤติกรรมหลิวเยว่ บิดานางอยู่บนัม้าั้แต่ที่นางยังเล็กจนกระทั่งนางเติบใหญ่ ันั้นตอนที่อวิ๋นซู่ไม่ให้นางติดตามไปด้วย นางจึงลอบเดินตามขบวนเดินทางเขาไป่าเงียบๆ เื่ไร้หนทางให้ับแ้ นางึได้ปรากฏตัวขึ้นต่อ้าอวิ๋นซู่ บังคับเขาให้พานางไปี่เืั้หยางด้วย นางจำได้ ตอนปีแ ขณะที่อวิ๋นซู่เดินทางไปได้ครึ่งทาง จู่ๆ เขาก็เห็นนางมาปรากฏตัวอยู่ตรง้าเขา เขาทั้งดีใจทั้งจนปัญญา ได้แต่อุ้มนางขึ้นมาบนัม้าตนเองและทั้งก็ควบม้าไปด้วยกัน
แม้ว่าตอนนั้นอวิ๋นซู่จะเป็นเพียง์าสาม และไม่ได้รับาสำคัญจากฮ่องเต้์ก่อน าที่ฮ่องเต้์ก่อนส่งเขามาี่เืั้หยางัลำบากี้แม้ว่าเบื้อง้าจะเพื่อฝึกฝนเขา แ่ิๆ แ้ก็เพื่อลดกำลังเขา ไม่เช่นนั้นหากกำลังเขามีมากเท่าไร เื่เทียบกับ์าใหญ่ เขาสามารถคุกคามาสืบทราชบัลลังก์ใาคตได้ ันั้นเ้ทางี้จึงมีไม่มากที่ติดตามเขา มีเพียงทหารข้างกายไม่กี่นายเท่านั้น ใสภาพแวดล้อมที่ยาำบากี้ับเป็นช่เวลาที่หลิวเยว่มีาสุขที่สุด
อวิ๋นซู่จับสายบังเหียนด้วยมือข้างเี และีมือก็กนางไว้ใอ้อมแขนเพื่อไม่ให้นางลำบากมากเกินไป าิใใจ ตอนนั้นยังไม่มีาแย่งชิงใราชสำนัก ไม่มีาแย่งชิงตำแหน่งฮ่องเต้ และอวิ๋นซู่รักนางที่สุด
ตอนนั้นอวิ๋นซู่มาึเมืองั้หยาง ภารกิจที่ได้รับมอบหมายจากราชสำนักเป็นเพียงาบรรเทาทุกข์ แต่เขามีวิสัยทัศน์ที่กว้างไ
“าบรรเทาทุกข์เป็นเพียงาแก้ปัญหาที่ปลายเุ เพียงบริหารจัดา้ำให้ดีย่อมสามารถขจัดปัญหาอุทกภัยที่เกิดขึ้นใเมืองั้หยางทุกปีได้”
เขาคือที่ทำอะไรก็ยเยี่ยมเ เื่่าวมาก็ลงมือทำทันที มีาเกณฑ์ทหารม้า และลงทุนสร้างแหล่งเก็บ้ำ ่เรื่องบรรเทาทุกข์ชาวบ้าน เป็นหลิวเยว่นำอาหารไปแจกจ่ายให้ชาวบ้านเอง
สภาพแวดล้อมตอนนั้นลำบากมาก หลิวเยว่ยังดี่าสัก่ นางเพียงแค่ยืนคุมอยู่ข้างๆ แต่อวิ๋นซู่ับต้องยืนเฝ้าอยู่ข้างแม่้ำทั้งวันทั้งคืน ต้องคอยศึกษาวิธีาและควบคุมทุก่า เขาับมาที่พักด้วยาเหนื่อยล้าทุกวัน และผล็อยหลับไปโดยที่แม้แต่มื้อเย็นก็ไม่ได้กิน
ตอนนั้นเขาเป็นแค่าหนุ่มหนึ่ง หลิวเยว่เห็นแ้ก็ปวดใจ ขอร้องให้เขาไม่ต้องไปี เรื่องพวกี้ให้อื่นไปทำก็พอแ้ เขาที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นเอ่ยตอบนางว่า
“ถ้าทำแ้ก็ต้องทำให้ดีที่สุด ใเื่ข้ามาฝึกฝนประสบาณ์กับประชาชน แน่ว่าข้าย่อมต้องเข้าไปใหมู่พวกเขา เพื่อให้เข้าใจ่าถ่องแท้ว่าราษฎรต้องาอะไรกันแน่ หวาดัอะไรบ้าง ่ทุกข์่สุขไปกับพวกเขา ใาคตจะได้มีประโยชน์จากพวกเขา ได้ใจประชาชน ได้รับาเชื่อมั่นจากประชาชนึจะได้ครองใต้หล้า”
เาะเขากำลังจะหลับ ันั้นเขาจึงพูดไปเรื่อยเปื่อยไร้ซึ่งตรรกะ ใเวลานั้นหลิวเยว่ยังอยู่ใวัยที่ไม่รู้เรื่องราว นางจึงไม่สังเกตเห็นาทะเยอทะยานเขา
แต่ตอนี้ เื่คิดดูดีๆ แ้ เวลานั้นเขายังคงเป็นเพียงเ็หนุ่ม ทว่าเขาับมีใจทะเยอทะยานแ้
ีตที่ไม่ควรคิดึ หากคิดึมัน ย่อมจะรู้สึกได้ึทุก่า ทั้งหมดี้ถูกคาดาณ์ไว้ล่้าแ้ ก็แค่เจินลิ่วซีที่ไม่เข้าใจโลกใบี้เท่านั้น
ับมาเมืองั้หยางครั้งี้ สภาพแวดล้อมยังคงเหมือนเดิม คำพูดกู้หนานเฟิงทำให้าิไปได้ไึเพียงี้
“ตามา่าจะเป็น เสบียงที่พวกเรานำมาด้วย่าจะถูกใช้จนหมด่ารวดเ็ จึงจำเป็นต้องผลิตมาให้เ็ที่สุด”!
กู้หนานเฟิงและหลิวเยว่กังวลมาก่าใต้เท้าจู้เีี
ผู้ประสบภัยที่มาเมืองั้หยางนับวันก็ยิ่งมากขึ้น ผู้ประสบภัยใเมืองได้กระจัดกระจายไปทั่วแคว้นเพื่อหาเลี้ยงชีพ
ทว่าวันต่อมา เื่ประูเมืองเปิ จำนวนก็เพิ่มขึ้นเท่ามาก่าเื่คืน พวกเขารับไม่ไหวแ้ทำได้เพียงใส่้ำใโจ๊กให้มากขึ้น เพื่อรับประกันว่าจะอยู่ได้ีหลายวัน
เาะครั้งี้กู้หนานเฟิงขนส่งเสบียงอาหารมาในามพระสนมซิน ันั้นทั่วทั้งเมืองจึงให้านับถือแก่พระสนมซิน
หลิวเยว่ไปที่ใด เตี๋ยเย่ก็ตามเข้าไปที่นั่น นางยังคงเงียบเหมือนเดิม แต่เาะมีนางอยู่ข้างๆ หลิวเยว่จึงรู้สึกสบายใจ เตี๋ยเย่กำลังพูดอะไรบาง่ากับใามืดประูเมือง
“าอยากไม่ได้เลวร้ายที่สุด ที่่าัที่สุดคือโรคระา”
โรคระา? นี่คือสิ่งที่หลิวเยว่กังวลมากที่สุด ัเกิดภัยพิบัติมีตายมากมาย จึงไม่อาจจัดาตามพิธี่าเหมาะสมได้ทั้งหมด บาง่ถูกฝัง บาง่ไม่ได้ถูกฝัง าเป็นไปได้ที่จะเกิดโรคระาครั้งี้มีมากเกินไป
นางหารือกับกู้หนานเฟิงแ้ และกู้หนานเฟิงก็ได้ตัดสินใจ่าเด็ดขาด
“ไปหาใต้เท้าจู้เพื่อหาทางแก้ไข เพิ่มกำลังทหารเผา่าที่ตายอยู่ใเรือน จัดา่าเหมาะสม ไม่เช่นนั้นโรคระาจะแพร่กระจาย และผลที่ตามมาย่อมยากจะจินตนาา”
ใต้เท้าจู้ที่ได้ยินาคิดเขา เช็ดเหงื่อ่าเบื่อห่ายก่อนจะรับปากเต็มคำและลงมือทำ
ช่อยากเข้าสู่ช่คงตัว ทว่าใต้เท้าจู้ยังไม่ได้ใช้มาตราแม้แต่น้อย
และตามที่พวกเขาคาดไว้ โรคระาที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนได้เกิดขึ้นแ้
่าแ มีบางทางตอนใต้เมืองไอและมีไขู้ มีตุ่มพองทั่วทั้ง่ากายและเีชีวิตใีไม่กี่วันต่อมา ีทั้งหลายใทางเหนือเมืองต่างมีอาาเีกันและเีชีวิตใีสามวันต่อมา
กู้หนานเฟิง หลิวเยว่ เตี๋ยเย่และอื่นๆ รู้ว่ามันเป็นโรคระาที่ยากจะหลีกเลี่ยง
เื่จำนวนผู้เีชีวิตเพิ่มขึ้น ทั่วทั้งเมืองั้หยางจึงตกอยู่ใาตื่นตระหนก่าไม่เคยปรากฏมาก่อน แทบไม่มีใคร้าเดินบนถนน แม้แต่อากาศที่หายใจก็ดูเหมือนจะปนเปื้อนด้วยมลพิษ
ใช่เวลาสำคัญี้ จู่ๆ ใต้เท้าจู้ก็วิ่งหอบหายใจมาด้วยสี้าซีดเผื
“ฮ่อง...ฮ่องเต้เสด็จมาแ้”
“ฮ่องเต้เสด็จมาได้่าไร?” กู้หนานเฟิงรู้สึกเหลือเชื่อ
แต่หลิวเยว่ับรู้สึกเหมือนศีรษะจะระเบิด อวิ๋นซู่มาทำไม? ตอนี้เขาเหมือน่าอวตารเซียน จะมายังที่ทุรกันดารแบบี้ได้่าไร? ี่า ที่นี่ก็ัตรายมาก
ใต้เท้าจู้เอ่ย
“ฮ่องเต้เพิ่งจะเสด็จมาึ ยังไม่ทันได้พักก็เสด็จไปดูแลจิตใจประชาชนทันที ตอนี้่าจะอยู่บนอาคารแ้”
ใต้เท้าจู้พากู้หนานเฟิงและอื่นไปเข้าเฝ้า หัวใจนางกระวนกระวายยากจะสงบ นางมองกู้หนานเฟิงขึ้นไปบนอาคาร นางพยายามอยู่ให้ห่างพลางมองไปยังบุรุษที่อยู่บนอาคาร
เป็นเขาจริงๆ อวิ๋นซู่ บนอาคารนั้นลมแรงพัดาเสื้อเขาให้ปลิวไสว แม้จะห่างไ แต่ยังสัมผัสได้ึาทะนงตนเขา าเย่อหยิ่งที่ดูแคลนใต้หล้า
ไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร แต่ใต้เท้าจู้ที่อยู่ด้านข้างับคุกเข่าลงก้มหมอบพลางโขกศีรษะไม่หยุด และกู้หนานเฟิงก็ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยท่าทางเคร่งขรึม ข้างกายเขาก็คือักงกง กำลังโค้งกายรอรับคำสั่ง
รัศมีเขาทำให้ทุกที่อยู่รอบตัวรู้สึกประหม่าและหวาดัโดยไม่รู้ตัว แม้หลิวเยว่จะอยู่ห่างไมามาก แต่หัวใจนางก็ยังสั่นคลอน
ัจากผ่านไปนานกู้หนานเฟิงก็ับมา ใบ้าเขายังคงเคร่งขรึมและพูดกับหลิวเยว่
“ใต้เท้าจู้ตายแ้”
หัวใจหลิวเยว่พลันัอึ้ง าู้าเุ สิ่งที่อวิ๋นซู่เียดที่สุดคือขุนนางที่ทุจริต ตามด้วยขุนนางที่ไม่ทำอะไรเลย และใต้เท้าจู้ก็มีครบทั้งสิ่ง
นางได้ยินขุนนางอื่นๆ พูดคุยกัน
“ฮ่องเต้ให้าสำคัญกับแหล่งเก็บ้ำใเมืองั้หยางเมา ใช่ปีแแหล่งเก็บ้ำยังมั่นคง ลำคลองที่ปล่อย้ำก็เป็นไป่าเหมาะสม แต่ใช่ปีที่ผ่านมา เาะใต้เท้าจู้ละเลยาดูแลจึงเกิดอุทกภัยขึ้นเช่นี้ าแ่าาหาร บรรเทาทุกข์ ทำให้ประชาชนเีชีวิต และตอนี้ยังเกิดโรคระาที่ควบคุมไม่ได้ เื่ครู่ฮ่องเต้ทรงพิโรธมาก จึงสั่งประหารเขา”
หัวใจหลิวเยว่พลันเย็นยะเยือก ่ากายา่ๆ เย็นเยียบ ใต้เท้าจู้สมควรได้รับโทษนั้น หญ้าและต้นไม้ทุกต้นใเมืองั้หยางล้วนได้รับาดูแลจากอวิ๋นซู่เป็น่าดีใตอนนั้น ใโลกที่สงบสุขและเจริญรุ่งเรืองใตอนี้ ับเกิดเุาณ์เช่นี้ขึ้นมา ไม่่าแปลกใจที่เขาจะมาด้วยตนเอง
กู้หนานเฟิงเอ่ยถาม
“คืนี้ฮ่องเต้ทรงพักที่ใด?”
ขุนนางเอ่ย่ากังวล
“ฮ่องเต้เสด็จมาใครั้งี้ ไม่ประสงค์ให้ชาวบ้านรู้ว่าพระ์เสด็จมา ันั้นพระ์จึงทรงไม่อยู่ใเมืองี้ ักงกงบอ่า ฮ่องเต้ทรงมีเรือนเก่าใั้หยาง คืนี้่าจะไปพักที่นั่น”
“เรือนเก่าใั้หยาง? แ้จัดส่งคุ้มกันไปหรือยัง?” แม้ว่ากู้หนานเฟิงจะไม่ใช่ขุนนาง แต่ตอนยังเล็กเขาก็อยู่ข้างกายเสนาบดีกู้มาตล จึงเข้าใจเรื่องราวใราชสำนักและเรื่องราวตอนที่ฮ่องเต้์ก่อนยังอยู่ เคยส่งให้ฮ่องเต้พระ์ี้มาดูแลราษฎรใเมืองั้หยาง
“เื่ครู่ฮ่องเต้เพิ่งรับสั่งให้ท่านไป่ทานอาหารค่ำ ทรงไม่สะดวกบอกเองเาะเยอะเกินไป”
กู้หนานเฟิงไม่อยากให้หลิวเยว่อยู่เี ทว่าก็จนปัญญา เาะพระราชโองาฮ่องเต้นั้นยากจะคัดค้าน ทำได้เพียงทำตามเท่านั้น
โชคดีที่หลิวเยว่ไม่ได้สนใจ
“เจ้ารีบไปรีบับ ระวังตัวด้วย”พ
“อืม ข้าจะเอาอาหารอร่อยมาฝากเจ้าด้วย”
หลิวเยว่ยิ้ม ก่อนจะครุ่นคิดและเอ่ยกำชับ
“เจ้าช่วยเตือนฮ่องเต้ให้รีบไปจากเมืองั้หยาง ที่นี่จะประทับอยู่นานไม่ได้”
มีทั้งภัยพิบัติ โรคระา เขาคือ่าเซียนอวตาร จะมีรอยขีดข่วนแม้แต่น้อยไม่ได้ กู้หนานเฟิงรับปากและไปกับขุนนางผู้นั้นทันที
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??