เรื่อง มอบแด่เจ้า ภูผา ธาราหมื่นลี้ (แปลจบแล้ว)
แม้การแยกเมืองและระยะห่างเช่นนั้น อาจูเหมือนง่ายและมีปะสิทธิภาพ แต่การนำไปใช้จริงนั้นเต็มไปด้วยายากลำบาก ปะการแคือการขาดาร่วมมือจากปะชาชน เื่ปะตูเมืองถูกปิดาย ผู้คนทั้งหมดย่อมรีบไปที่ปะตูเมืองและคร่ำครวญอยู่ที่นั่น ุคนต่างดิ้นรนเพื่อหนีออกจากเมืองร้างอัน่าหวาดันี้ ผู้คนส่วนใหญ่พาครอบครัวของตัวเมาด้วย ซึ่งที่เกิดเหตุก็วุ่นวายอยู่ครู่หนึ่ง เ่าขุนนางและาต่างก็เฝ้าอยู่ที่ปะตูเมือง ันั้นจึงเกิดเหตุการณ์เหยียบกันายบนถนนในเมืองด้วย.
เื่คนทั้งหมดมารวมตัวกันที่ปะตูเมือง เห็นปะตูเมืองถูกปิดแน่นและกำแพงเมืองก็เต็มไปด้วยขุนนางาที่ถืออาวุธ ุคนจึงทุบปะตูเมืองด้วยาสิ้นหวัง ร้องไห้และโห่ร้องคร่ำครวญอย่างเีใจ นี่คือาสิ้นหวังที่ออกมาจากคนที่กำลังจะาย
กู้หนานเฟิงและิเ่ยืนหลบลมอยู่ชั้นบนของอาคารูเหตุการณ์ที่รุนแรงนี้ หัวใจของพวกเขาราวกับถูกเผาไหม้ ทั้งหมดนี้คือชีวิตมนุษย์ นางเกือบจะลงไปเปิดปะตูเมืองด้วยตนเ ปล่อยให้พวกเขาออกจากเมือง และทิ้งพวกเขาให้ไปควบคุมชะากรรมเ
ลมพัดมา ดาของนางก็แดงก่ำ กู้หนานเฟิงจึงเอาแขนโอบไหล่นางแ้ตบเบาๆ ่จะเอ่ยปลอบใจ
“นี่คือิ่ที่ถูกกำหนดไว้แ้ พวกเรามาพยายามคิดหาวิธีช่วยพวกเขาอย่างเต็มที่เถิด”
ด้านล่างของอาคารพวกชาวบ้านต่างร้องตะโกนจนเหนื่อยล้า จากนั้นจึงโยกย้ายไปที่อื่น กระทั่งเหลือเพียงาเงียบสงัด
“ฮ่องเต้ช่างโหดร้ายจริงๆ นี่นับเป็นเื่ที่เกี่ยวพันกับชีวิตมนุษย์” ิเ่อดพึมพำไม่ได้
“ฮ่องเต้ทรงย่อมปรารถนาที่จะูแลชีวิตของุคนในใต้หล้า แต่ทรงทำแบบนี้เพราะถูกบังคับ” กู้หนานเฟิงพูดแทนฮ่องเต้ ิเ่เก็เ้าใจเื่นี้ดี
ลมหยุดพักแ้ เีงร้องไห้ก็หยุดเหมือนกัน ิเ่เปิดปาก่จะกล่าวด้วยน้ำเีงหนักแน่น
“มาเริ่มกันเถอะ มาเริ่มแบ่งเมืองกัน”
กู้หนานเฟิงพยักหน้า`
เตี๋ยเย่ลงไปจัดการกับาด้านล่าง จัดให้ผู้ป่วยอาศัยอยู่ทางตอนใต้ของเมือง และคนที่มีสุขภาพดีอาศัยอยู่ทางเหนือของเมือง``
พวกเขาเดินไปามบ้านเรือนเพื่อามหาผู้ป่วย จากนั้นก็พาผู้ป่วยตรงไปที่สถานพยาบาลทางตอนใต้ของเมือง การต่อต้านของผู้ป่วยรวมถึงการต่อต้านของสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วย หลังปะตูเมืองมีเีงร้องไห้และเีงตะโกน ล้วนัก้องไปทั่วฟ้าของเมืองตั้งหยาง
หนึ่งในคนเ่านั้นเป็นคู่สามีภรรยาที่พาูมาด้วย ภรรยาป่วยหนักเกินจะเยียวยา แต่นางพยายามที่จะไม่ไอออกมา ฝืนไม่ทำให้เกิดอาการป่วย เพราะไม่อยากถูกหามไปทางใต้ของเมือง แต่เพราะยับยั้งหนักเกินไปใบหน้านางจึงแดงก่ำ สามีที่ยืนปกป้องอยู่และยังมีเ็ยืนร้องไห้อยู่ด้านข้าง
ในทีุ่ภรรยาก็ไม่อาจอดทนได้ีต่อไป นางไอออกมาอย่างรุนแรง าจึงรีบพานางออกไป นางและสามีของนางคุกเข่าร้องขอาเมตา
“ขอร้องล่ะ ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าไม่อยากไปทางใต้ของเมือง”
“ได้โปรด ข้าไม่ได้เป็นโรคนี้จริงๆ ข้าแค่เป็นไข้หวัดธรรมดา”
“เ็จะขาดแม่ไม่ได้ และครอบครัวของพวกข้าจะแยกจากกันไม่ได้ด้วย”
ะร้องขอาเมตา นางก็ไอออกมา ิเ่เอ่ยเตือนอย่างใจเย็น
“้าตอนนี้เ้าติดโรคระบาด และยังอยู่กับูต่อไป โรคอาจจะแพร่ไปถึงูของเ้าได้ เ้าไปรักษาที่สถานพยาบาลทางใต้ให้หาย เื่หายดีแ้ เ้าย่อมไปพบกับูของเ้าได้ี” แม้ว่าิเ่จะมีท่าทีนิ่งสงบ แต่เื่มารดาและเ็ที่กำลังร้องไห้ หัวใจของนางก็สั่นสะท้าน เื่ราวของโลกมนุษย์ ครั้งนี้อาจจะเป็นช่เวลาุท้ายที่จะได้พบหน้า และอาจจากกันตลอดกาล
ภายใต้การโน้มน้าวใจของนาง ในทีุ่คู่ภรรยาและสามีก็ยอม พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะใหู้ของพวกเขากอดหรือจูบลาครั้งุท้าย
“ข้าจะไป ข้าจะไปกับพวกเ้า แู่้าแข็งแรง ได้โปรดพาเขาไปที่ทางเหนือของเมืองด้วย”
การจากลาเช่นนี้ย่อมยากจะทำใจจากลา นี่เป็นารู้สึกที่จริงใจทีุ่ ิเ่รู้สึกซึ้งใจยิ่งนัก แต่นางก็ต้องตัดใจทำิ่ที่โหดร้าย
“ฉีเจิ่ง เ้าจงใช้ชีวิตให้มีาสุข พ่อแม่จะต้องกลับมาหาเ้าอย่างแน่นอน”
เ็ชายที่ถูกเรียกว่าฉีเจิ่ง เอาแต่ร้องไห้และไม่ยอมปล่อยมารดาของเขา ในะที่ิเ่เอื้อมมือไปคว้าเขาาอด ่ากายที่อ่อนนุ่มของเขานั้นทำให้หัวใจของนางเจ็บปวดแต่กลับอบอุ่น
ในทีุ่การจากลาอันหดหู่นี้ก็จบลง
คนที่สุขภาพดีอยู่ทางเหนือของเมือง ส่วนคนที่ต้องเฝ้าระวังอยู่ตอนกลางของเมือง และคนที่ติดเชื้อต้องไปอยู่ทางใต้ของเมือง
กู้หนานเฟิงใช้เงินจำนวนาเพื่อเชิญหมอที่ดีทีุ่ในเมืองตั้งหยางมาพัฒนาแผนการรักษา หลังจากนั้นสองสามวัน ก็ไม่มีอะไรที่สามารถทำได้เกี่ยวกับเื่นี้
แต่ิเ่กลับวิ่งไปทางใต้ของเมืองพร้อมผ้าคลุมใบหน้าเพื่อไปูอาการของคนป่วยและส่งยา พอไปแ้ก็ไปทั้งวัน ต้มยาในสถานพยาบาลจากนั้นก็นำไปส่งให้ถึงมือผู้ป่วย
เ่าคนทางตอนใต้ของเมืองที่ถูกตัดสินให้ายเ่านั้น เื่เห็นิเ่ก็ราวกับว่าพวกเขาได้เห็นพระโพธิสัตว์ที่มาช่วยบรรเทาาุข์ทรมาน มีเพียงนางคนเีที่ไม่ลืมพวกเขา
“แม่นางเยว่ ขอบุนะ”!
“แม่นางเยว่ คนดีย่อมได้รับผลตอบแทนที่ดี”
“หากพวกเราดีึ้และออกไปได้ พวกเราจะเป็นวัวเป็นม้าให้กับเ้า”
ิเ่ไม่เพียงแต่มาส่งยาให้พวกเขาเ่านั้น แต่ยังนำข่าวเกี่ยวกับญาติี่น้องมาพวกเขาด้วยจนนางกลายเป็นผู้ส่งา นางพยายามทำดีกับุคนให้ดีทีุ่ นั่นคือิ่เีที่นางจะทำได้
แต่ไม่ว่านางจะทำอย่างเต็มที่เพียงใด โศกนาฏกรรมย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ ผู้ป่วยทางตอนใต้ของเมืองล้มายไปทีละคนและจำนวนก็เพิ่มาึ้เรื่อยๆ แม้แต่บิดามารดาของฉีเจิ่งก็ยังายามกันไป
ต่อาู้หนานเฟิงรู้ว่าิเ่วิ่งไปทางตอนใต้ของเมืองุวัน และนี่เป็นครั้งแที่เขาตะโกนใส่นางด้วยน้ำเีงเดือดดาล
“ิเ่ เ้าอยากายหรือ ทางใต้ของเมืองเป็นที่สถานที่เช่นไร เ้ากล้าไปได้อย่างไร? ้าเ้าติดเชื้อเล่า?”
ิเ่ก็ได้ตอบกลับ
“ข้าระวังตัวา และหลังจากที่ข้าออกมา ข้าก็มีน้ำยาฆ่าเชื้อ ข้ารู้วิธีป้องกันตัวเ นอกจากนี้ นี่เป็นิ่เีที่ข้าสามารถทำให้กับพวกเขาได้ นั่นคือชีวิตมนุษย์ พวกเราจะยอมแ้แบบนี้ไม่ได้”
กู้หนานเฟิงรู้ว่าิเ่เป็นสตรีที่รอบคอบา และมันก็ไม่มีปะโยชน์ที่จะดุด่านาง ันั้นเขาจึงได้แต่เอ่ยถามด้วยาห่ใย
“ไม่สบายตรงไหนหรือไม่ ้ามีอาการต้องข้าให้เร็วทีุ่เลยนะ”
“ไม่ต้องห่ ข้าสบายดี”
ิเ่ไม่เป็นไร แต่กู้หนานเฟิงมีเื่จะนาง
“เ็ที่ชื่อฉีเจิ่ง บางทีเขาอาจจะติดโรคมาจากบิดามารดาของเขาแ้ เพราะเขาเริ่มมีอาการไอและมีไข้ในช่สองวันที่ผ่านมา”
เื่ิเ่ได้ยินเื่นี้ หัวใจของนางก็เจ็บปวดา
ฉีเจิ่งทีู่มีอายุเพียงหกขวบ ทำให้นางนึกถึงูของนางที่ไม่อาจลืมาูโลกได้ในตำหนักลิ่วฉือ ้าในตอนนั้น ูของนางคลอดออกมา อายุก็่าจะใกล้เคียงกันกับฉีเจิ่ง
ันั้นเื่เห็นฉีเจิ่ง นางจึงนึกถึงูที่โชคร้ายของตน ารู้สึกของนางจึงยิ่งลึกซึ้งยิ่งึ้ เื่ได้ยินิ่ที่กู้หนานเฟิงกล่าวมา นางจึงคิดว่าจะทำอย่างไรเพื่อปกป้องเ็คนนี้
กู้หนานเฟิงเอ่ย
“ีเดี๋ยวข้าจะพาเขาไปส่งที่เมืองทางใต้ แม้ว่าเขาจะยังเ็ แต่เขาก็ไม่เหมาะจะอยู่ที่กลางเมือง”
“ไม่ กู้หนานเฟิง อย่าส่งเ็คนนั้นไปทางใต้ของเมือง เขายังเ็และเรี่ยวแรงน้อย ส่งเขาไปทางใต้ของเมืองย่อมหมายาว่าเขาต้องายสถานเี เอาตัวเ็คนนั้นมาให้ข้า ข้าจะหาห้องพักและูแลเขาเ”
“ิเ่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาใช้ารู้สึก เอาาใจเย็นในยามปกติของเ้าออกมา” กู้หนานเฟิงร้อนใจแ้ ิเ่ไม่สนใจาเป็นาายของตัวเเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกอับจนหนทางจริงๆ คนแบบนาง ทั้งที่เย็นชาไร้อารมณ์ แต่เหตุใดกลับมีหัวใจที่อบอุ่นและไม่ัายเช่นนี้?
“ข้าใจเย็นา และข้ารู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ไม่ต้องห่”
กู้หนานเฟิงไม่ได้พูดอะไร แต่ิเ่กลับครุ่นคิดอยู่นาน่ที่จะพูดีครั้ง
“กู้หนานเฟิง กลับไปที่เมืองเทียนเฉิงเถอะ ข้าขอร้อง” นางไม่ต้องการให้เขาตกอยู่ในอันตรายที่นี่
“ข้าไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวัาาย ไม่ว่าาคิดของเ้าจะมั่นคงเพียงใด ข้าก็เช่นกัน”
เขาเอ่ยอย่างจริงจัง ท้ายทีุ่ทั้งคู่ก็หน้ากัน ่จะอดยิ้มให้กันไม่ได้ และทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาให้กับาดื้อรั้นของกันและกัน ิเ่คิดว่ากู้หนานเฟิงเป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ หากตัดาเ้าชู้เสเพลออกไป
ิเ่พบเจอห้องที่หันหน้าเ้าหาพระอาทิตย์และห่างไกลผู้คน ่นางจะพาฉีเจิ่งไปอาศัยอยู่ที่นั่น ูเหมือนว่าเ็ชายอายุหกขวบผู้มีดาสีเข้มจะเ้าใจถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตของเขา บิดามารดาทิ้งเขาไปแ้ แต่เขากลับไม่ร้องไห้ หรือหาพวกเขาเหมือนตอนแ
เขาเชื่อฟังา กระทั่งเห็นิเ่เป็นที่พึ่ง ไม่ว่าิเ่ไปที่ใด เขาก็ามนางไป ิเ่ต้มยาให้เขาข้างเา เขาก็นั่งูอยู่เงียบๆ ิเ่ป้อนยาให้เขา เขาก็ดื่มอย่างว่าง่าย ดาสีเข้มของเขาูอย่างมั่นใจ ่จะเอ่ยกับนางด้วยน้ำเีงที่อ่อนเยาว์
“้าฉีเจิ่งหายดีแ้ พ่อกับแม่ก็จะมาเยี่ยมฉีเจิ่งได้แ้”
เื่ิเ่ได้ยินเช่นนั้น จมูกของนางพลันแสบร้อนึ้มา เ็น้อยคนนี้จะเ้าใจได้อย่างไรว่าเขาจะไม่มีวันได้เจอบิดาและมารดาของเขาีแ้ นางลูบศีรษะของฉีเจิ่งเบาๆ ่จะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
“ฉีเจิ่งเป็นเ็ดีทีุ่ คิดถึงพ่อแม่าใช่หรือไม่?” เขาเชื่อฟังทั้งยังพยักหน้าอย่างจริงจัง
“ใช่ขอรับ”
ิเ่เอ่ยเีงปนสะอื้นเล็กน้อย
“ข้าก็เหมือนกับฉีเจิ่ง คิดถึงพ่อกับแม่เหมือนกัน”
นางคิดถึงบิดามารดาในตระกูลเจิน และยังคิดถึงพ่อแม่ในยุคปัจจุบันของนางีด้วย บิดามารดาในตระกูลเจินอาจจะยังมีโอกาสได้พบกันี แต่พ่อแม่ในยุคปัจจุบันนั้นคงต้องจากลากันตลอดไป
“ี่สาว อย่าร้องไห้” ฉีเจิ่งยื่นมือน้อยๆ ของเขาเช็ดน้ำาที่ไม่รู้ว่าไหลลงมาตั้งแต่เื่ไรบนใบหน้าิเ่
“ี่ไม่ร้องแ้ ฉีเจิ่งก็ต้องอดทนไว้นะ”
บางทีอาจเป็นเพราะมีาหวัง นางว่าเขาเป็นเ็ที่นางไม่อาจให้กำเนิดออกมาได้ในตำหนักลิ่วฉือ ันั้นนางจึงพยายามูแลเขาอย่างุาสามารถ ทำให้กู้หนานเฟิงไม่เ้าใจ และยิ่งไม่สนับสนุน เพราะัว่าิเ่จะติดโรคได้ คนที่สนับสนุนนางมาตลอดกลับเป็นเตี๋ยเย่ นางไม่เคยเอ่ยคำพูดคัดค้านเลยตั้งแต่ต้น แตุ่ท้ายนางก็เอ่ยออกมา
“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ข้าจะไปูแลฉีเจิ่ง เ้าไม่สามารถใกล้ชิดกับเขาได้ เขาเป็นผู้ป่วยติดโรคแ้ พวกเราไม่ส่งเขาไปทางใต้ามที่เ้า แต่้าเขาทำให้เ้าติดโรคึ้มาจะทำอย่างไร?”พ
น้ำเีงของเตี๋ยเย่ยังคงไร้ารู้สึกเช่นเคย แต่ในาเฉยเมยนี้กลับมีากังวลและาแน่วแน่
ิเ่ไม่ได้ตอบแต่กลับเปลี่ยนเื่
“วันนี้ยอดคนายเป็นอย่างไรแ้”
กู้หนานเฟิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ากว่าเื่วาน ตอนนี้ิคนแ้ สถานการณ์โดยรวมที่ทางใต้ของเมือง...ยอมแ้แ้ โอกาสฟื้นตัวมีน้อยา ิ่ที่เราทำได้ตอนนี้คือการรักษาสุขภาพของคนทางตอนเหนือของเมืองให้ดี และไม่เพิ่มจำนวนผู้ป่วย โดยเฉพาะเ้า ิเ่”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??