เรื่อง มอบแด่เจ้า ภูผา ธาราหมื่นลี้ (แปลจบแล้ว)
คืนั้นางนอนพลิกัไปมา้ความเจ็บปวด ไม่ว่าจะนอนอย่างไรก็นอนไม่ั ร่างาของนางอ่อนแอะทั่งพลิกัก็ยังเหนื่อย นางสงสัยว่านี้ใ้จะหมดเวลาของนางแล้วหรือยัง?
เหตุาณ์ใอนาคตยังคงวนเวียนอยู่ใใจนาง จนะทั่งางดึกเมื่อร่างาของนางดีขึ้นเล็กน้อยนางก็ผล็อยัไป แต่เพิ่งผล็อยัไปได้ไม่า นางก็รู้สึกได้ถึงความเคลื่อนไหวอยู่บนหัวเตียงที่มาพร้อมกับิ่นหอมของดอกชุนจิ่น
เี๋เ่หรือ? นางไม่อาจลืมาขึ้นมาได้ แต่คงไม่ใช่เี๋เ่ เพราะร่างาั้สูงใญ่กว่าเี๋เ่ และมาพร้อมกับรัศมีที่ทำให้รู้สึกสงบใจ
นางเอ่ยถามเสียงงึมงำ
“ใช่เ่เี่หรือไม่ เ่เี่ นั่นเจ้าหรือเปล่า?”
ทั้งห้องยังคงเีกริบไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ิ่นหอมของดอกไม้ยังคงหอมฟุ้ง จนะทั่งนางัไปีครั้ง
จนถึงวันถัดมา ท้องฟ้าหน้าต่างก็ส่าแล้ว ทันทีที่นางตื่นขึ้นา็เห็นเี๋เ่นอนอยู่ข้างเตียงของนาง ผิวพรรณของเี๋เ่ั้ขาวา ขนาของนางงอนยาวและใบหน้าของนางก็ดูสดใส ใบหน้าของนางดูโดดเด่นกว่าชาวเมืองราชวงศ์ทงเสียี หากอยู่ใยุคปัจจุบัน ใบหน้าของนางั้ดูงดงามา
เมื่อิเ่ตื่นขึ้นมาใเช้าวันนี้ นางรู้สึกว่าร่างาของนางเบาขึ้นา ไม่หนักอึ้งเท่าเมื่อวาน อาาปวดศีรษะของนางก็ทุเลาลง แม้แต่อาาไอของนางก็ดีขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ ขณะที่นางกำลังคิด พลันได้ยินเสียงปะตูผลักเข้ามา เป็นกู้หาเฟิง เขาเอามือแตะด้านหลังศีรษะของตน ่จะ่าว้ความงุนงง
“แปลกา เมื่อคืนนี้ข้าัไปได้อย่างไร”
ิเ่มองไปที่เขา าึำ แต่ก็พอใจที่ได้เห็นเขาฟื้นฟูพละกำลังของร่างา
“ชู่ เีหน่อย” ิเ่ชี้ไปที่เี๋เ่ึ่ยังคงนอนฟุบอยู่ข้างเตียง
กู้หาเฟิงไม่ได้พูดอะไร แต่เขาเดินอ้อมไปด้านข้างของิเ่ และเอื้อมมือมาสัมผัสกับหน้าผากของนางเพื่อตรวจดูว่านางยังมีไข้อยู่หรือไม่ เมื่อดู เขาก็ดึงมือับไปทันที และแตะลงบนหน้าผากของัเอง ่จะยื่นมือมาแตะหน้าผากของิเ่้สีหน้าตกใจีครั้ง ไม่สนใจว่าเี๋เ่ที่อยู่ด้านข้างจะกำลังนอนัอยู่หรือไม่ เขายังคงเอ่ยออกมา้ความตื่นเต้นา
“ิเ่ เจ้าไม่มีไข้แล้ว”
้เสียงตะโกนนี้ ทำให้เี๋เ่ตื่นขึ้นมาแล้วยืนขึ้นอยู่ข้างๆ โดยไม่พูดอะไร ิเ่จึงแตะหน้าผากของัเอง้
“ไม่มีไข้จริงๆ ้ ข้าดูเหมือนจะหายดีแล้ว” นางสงสัยใท่าทีที่นิ่งสงบของเี๋เ่ หางานางเหลือบมองไปที่เี๋เ่ ึ่กำลังบังเอิญมองนางอยู่ใขณะนี้
ใยามนี้ นางพลันเข้าใจใทันใด เมื่อคืนนี้ไม่ใช่ภาพลวงาของนาง แต่เป็นเ่เี่จริงๆ เขามาเพื่อช่วยนางจริงๆ และเช่นเคย ตราบใดที่นางตกอยู่ใอันตา เ่เี่มักจะับมาช่วยนางอย่างแน่นอน
นางมองไปที่เี๋เ่้ดวงาที่เป็นปะา ทว่าเี๋เ่ไม่ได้มามองที่นาง เอาแต่ก้มศีรษะลงและยังคงทีท่านิ่งสงบเช่นเคย
กู้หาเฟิงเป็นที่มีความสุขที่สุดหลังจากิเ่อาาดีขึ้น เขา่าวว่า
“ดีา ิเ่ เจ้าโชคดีไม่าย เมื่อไ่ี่ั่ ข้าคิดว่าเจ้าจะ…”
“อย่าพูดถึงอดีตเลย ิเ่ คราวนี้เจ้าจะเอาแต่ใจไม่ได้แล้วนะ ยังไงก็ามพวกเราจะไปจากเมืองั้หยางทันที ข้าจัดาชาวบ้านที่นี่เรียบร้อยแล้ว”!
ิ่ที่กู้หาเฟิง เสียใจาที่สุดคือเขาไม่ได้ยืนกรานพาิเ่จากไป่ปะตูเมืองจะปิดลง จนทำให้นางตกอยู่ใสถานาณ์ที่อันตา ทุกวันนี้เขาคิดและถามัเองอยู่ตลอดเวลาว่า้ความแข็งแกร่งของิเ่ พวกเขาสามารถแก้ปัญหาโรคระบาดใเมืองั้หยางได้หรือไม่? หรือว่ามันไร้ปะโยชน์โดยิ้เชิง จนสุด้าก็ต้องาย้กัน?
าเสียสละครั้งนี้มันคุ้มค่าหรือไม่?
แต่หลังจากเหตุาณ์อาาป่วยของิเ่ เขาจึงรู้สึกอย่างสุดซึ้งว่ามันไม่คุ้มค่า เพราะภัยธรรมชาติ พวกเขาไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ไร้มาตรารับมือ ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะต้านทาน
หากายที่นี่ ย่อมเป็นเพียงแค่าเติมเต็มความดีแก่จิตใจ ั้ก็ไม่มีความหมายอะไร
หลังจากเขาคิดจนะจ่าง ัั้ถึงแม้ิเ่จะไม่ยอมไป เขาก็จะมัดันางไปเอง แต่โชคดีที่ิเ่ไม่ได้คัดค้าน เพียงแค่ถามเขา
“เจ้าคิดวิธีบรรเทาภัยพิบัตินี้อย่างไรบ้าง?”
กู้หาเฟิงเีไปครู่ึ่ สุด้าจึงเอ่ยขึ้นอย่างเคร่งขรึม
“สถานาณ์ทางใต้ของเมืองรุนแรงาขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีแม้แต่โอกาสให้รอดีิ ไม่ว่าพวกเราจะลงทุนไปาเพียงใด มันก็ไร้ปะโยชน์เหมือนที่ใช้ตะกร้าไม้ไผ่มีรูตักน้ำ ิ่สำคัญที่สุดของพวกเรานี้คือ ัษาีิของทางเหนือของเมือง ขุนนางที่มีอำนาจสักหน่อยไปจากเมืองนี้่ที่ฮ่องเต้จะทรงสั่งปิดเมือง ส่วนหมอและขุนนางตำแหน่งเล็กๆ ล้วนมีใครอบครัวไปอยู่ทางใต้ของเมืองหรือที่ไปไม่ได้เพราะมีภารกิจอื่น ัั้ข้าจึงจัดาให้พวกเขามาัษาสภาพเมืองั้หยางในี้ให้ไปต่อได้”
กู้หาเฟิงคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว่าวว่า
“ที่เราขนธัญพืชมายังเมืองั้หยาง เพื่อป้องกันเหตุาณ์ไม่คาดคิด พวกเราจึงแบ่งธัญพืชไว้ใยุ้งฉางละยุ้งฉาง นี้ธัญพืชที่ซ่อนอยู่เหล่าั้เปรียบเสมือนกับขุมทรัพย์ และเป็นรางวัลอย่างึ่ ข้าได้คัดเลือกผู้ที่มีความสามารถใาดูธัญพืชใยุ้งฉางนี้หลาย ตราบใดที่พวกเราดูแลชาวบ้านทางเหนือของเมืองได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะได้ของใยุ้งฉางไปกี่าน้อย เขาก็จะส่งจากเมืองเทียนเฉิงนำเงินมาให้”
ิเ่พูดว่า
“ดี ะทำาิ่ใดใจต้องนิ่ง อย่าให้ความรู้สึกมาขัดขวางสติปัญญา พวกเราสามารถช่วยชาวเมืองั้หยางได้้ความสามารถที่พวกเรามี ้าปะโยชน์ขึ้นมาเพื่อช่วยเหลือชาวเมืองั้หยาง”
เี๋เ่ึ่เีอยู่พักึ่ ก็นำใบสั่งยามอบให้ิเ่พร้อมกับ่าวว่า
"แม้ว่ายานี้จะไม่สามารถัษาผู้ป่วยที่ติดเชื้อได้ แต่สามารถใช้ป้องกันได้ ใเมืองทางเหนือ หาองใช้ตำรับยานี้อาจจะมีปะโยชน์”
กู้หาเฟิงไม่ค่อยเข้าใจนัก
“นี่ยาอะไร? เจ้าไปเอามาจากที่ใด?”
เี๋เ่ไม่ได้เปิดปากพูดี ิเ่รับใบสั่งยามาและดูัอักษรบนั้ ทันใดั้น้ำาของนางก็ไหลพราก ทว่านางพยายามฝืนมันเอาไว้
นี่คือลายมือของเ่เี่ และนี่คือใบสั่งยาที่เขาเขียนมา มีเพียงเขาเท่าั้ที่สามารถช่วยีินางและช่วยีิชาวเมืองั้หยางทั้งหมดได้
“ขอบใจเจ้านะ” นางขอบุเี๋เ่อย่างจริงใจ ขอบุาจริงๆ
“เจ้านำใบสั่งยานี้ไปให้หมอปรุงยาามที่ในี้ ใเมืองั้หยางต้องรอด”
"ตง"
ที่พวกเขาออกจากเมืองั้หยาง สถานาณ์โรคระบาดก็ูควบคุมเอาไว้แล้ว ส่วนเรื่องที่เ่เี่ได้มาที่เมืองั้หยางใคืนั้หรือไม่ และไม่ว่าเขาจะได้พบกับิเ่หรือไม่ สุด้าก็ไม่มีใครพูดถึงมันี ข้ารู้ เ้าู้ สวรรค์และใต้หล้ารู้
ระห่าทางับไปเมืองเทียนเฉิง กู้หาเฟิงัวว่าร่างาของิเ่จะยังอ่อนแอหลังจากหายป่วย ัั้รถม้าจึงเคลื่อนที่ช้ากว่าปกติ จากใต้ไปเหนือ ภูเขาสีเขียวและน้ำใสตลอดทาง ค่อยๆ ูแทนที่้พื้นที่ราบ าเดินทางใช้เวลาเกือบครึ่งเดือนจนะทั่งวันสุด้า่ถึงเมืองเทียนเฉิง
ทันใดั้กู้หาเฟิงก็พูดว่าพ
“ิเ่ หลังจากับไปที่เมืองเทียนเฉิงแล้ว ข้าขอเจ้าแต่งงานได้หรือไม่?”
เมื่อเขาถามถึงเรื่องนี้ เขาไม่ได้มีอารมณ์ล้อเล่นของุชายเจ้าสำราญเหมือนใอดีต แต่สายาที่มองนางั้ับจริงจังและเคร่งขรึมมิใช่น้อย
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??