เรื่อง มอบแด่เจ้า ภูผา ธาราหมื่นลี้ (แปลจบแล้ว)
สาเหตุที่เจินลิ่วซีไม่ยอมกลับไปหาอวิ๋นซู่ เาะนางกลัวว่าจะต้องเผชิญหน้ากับาหึงห และคนที่มาหาเรื่องนางใวังัที่นางไม่สามารถช่วยเหลือัเองได้ไม่รู้จบ
ใอดีต ที่อวิ๋นซู่ยังเป็นองค์ชายสาม เขาได้สัญญากับนางว่าเขาจะรักนางเพียงคนเีตลอดีิของเขาและแต่งงานกับนางเพียงคนเี แต่ัจากั้เขาก็แต่งชางรั่วอวี้ที่สดใสร่าเริงมาเป็นสนม ะทั่งี้เขาเป็นฮ่องเต้ ใวังัมีหญิงงามสามพันคน จะให้นางไปแย่งชิงาโปรดปรานจากสตรีมากมายเหล่าั้ ไปหึงหแข่งกับพวกนาง ไม่ต้องพูดึนางที่ไปอยู่ใยุคปัจจุบันมาแ้หนึ่งรอบ อยู่ใโลกที่ชายหญิงมีคู่ได้แค่คนเี ใโลกที่ชายหญิงมีาเ่าเทียมกัน เรื่องแบบี้จึงเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ แม้แต่ใั้นางก็รับไม่ได้เช่นกัน นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายมากมายเช่นี้ขึ้น
ี้นางกลับมาอยู่ข้างกายเขาีครั้ง นางจึงวางแผนใใจ
หากนางได้อยู่ใตำหนักเย็น ใสถานที่เช่นตำหนักลิ่วฉือ ที่ไม่มีใครผ่านไปผ่านมานัก นางก็สามารถทำเหมือนัเองเป็นมนุษย์ล่องหนได้
แต่ถ้าใครมารบกวนนาง เช่นั้ก็ขอโทษด้วย นางจะไปยืนอยู่ตรงหน้าุคน และเอาตำแหน่งเจ้านายมาครอบ นางต้องาจะควบคุมวังัแห่งั้ ู่เืกว่าุคน เาะนางไม่ใช่เจินลิ่วซีผู้ทำามกฎาอยู่รอดใวังั อาวุธเีของนางคือาโปรดปรานของฮ่องเต้
แต่ใเวลาี้ นางไม่แน่ใจว่าอวิ๋นซู่จะทำดีกับนางหรือไม่? ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจุดประสงค์ใาบีบบังคับให้นางปรากฏัและกลับมาที่วังัคืออะไร?
เห็นท่าทางของเขาแ้ เขายังคงเย็นชาไร้าปรานีเช่นเดิม
ั้แต่ที่เขาพานางกลับเข้าวัง และจัดให้นางอยู่ใตำหนักลิ่วชิงซึ่งั้อยู่ใกล้กับตำหนักอวี้เซวียนของเขามากที่สุด และเขาไม่ได้สนใจนางมาหลายวันแ้ นางยังไม่ได้แนะนำัของนางให้ใครรู้จัก ีิประจำวันของนางมีเพียงาใช้ชื่อเสียวอวี่ที่อันกงกงจัดให้คอยปรนนิบัติ
เสียวอวี่ไม่พูดมาก แต่นางจริงจังและขยันทำงาน ดูเหมือนีฝ่ายจะอยากรู้ัตนของลิ่วซีมาก แต่นางไม่กล้าถาม ิ่ี้ทำให้ลิ่วซีนึกึเตี๋ยเย่ที่อยู่นอกวัง และสงสัยว่านางกลับแคว้นเสวียนไปหรือยัง
ีิที่สงบสุขของนางผ่านไปกว่าิวันแ้ ใวังัฐานะของนาง่ๆ แพร่ะจายออกไป รู้ว่านางคือเจินลิ่วซีทีู่ขังไว้ใตำหนักลิ่วฉือ ่หน้าี้ไม่นานได้จุดไฟเผาัเอง แ่ไ่า นับได้ว่าโชคดีเาะโชค้า ฮ่องเต้ได้กลับไปสนใจนางีครั้ง จัดให้นางอยู่ใตำหนักลิ่วชิงที่อยู่ใกล้กับฮ่องเต้มากที่สุด
นี่เป็นเรื่องที่เสียวอวี่ได้ยินมาจากาใช้ที่นางเคยทำงานด้วย ่จะนำมาบอกลิ่วซีด้วยาะตือรือร้น ัจากนางได้ฟังแ้ก็หัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้จริงจัง แต่ีิใตำหนักลิ่วชิงของนางก็คึกคักขึ้น
สนมจากตำหนักต่างๆ ส่งาใช้นำิ่ของมามอบให้ เช่นผ้าไหมอันงดงาม เครื่องประดับ เิ สมบัติที่หายาก และอาหารชั้นเลิศ ่ๆ กองเป็นภูเขาเล็กๆ ใตำหนักลิ่วชิง
เสียวอวี่ถาม
“ควรทำอย่างไรกับของกำนัลเหล่าี้ดีเพคะ?”
จากั้ลิ่วซีก็มองดูของขวัญเหล่าั้แ้ตอบไป
“เจ้าลงบันทึกรายละเอียดว่าใครส่งมาทีละรายา แ้หาโอกาสส่งคืน"
เสียวอวี่เอ่ยแนะนำ
“ถ้าท่านทำเช่นั้ เกรงว่าพวกสนมคนอื่นๆ จะกล่าวหาว่าท่านไม่มีมารยาท ไม่เข้าพวกนะเพคะ”
เาะลิ่วซีปฏิบัติกับาใช้อย่างเ่าเทียมไม่มีคำว่านายบ่าว จึงทำให้เสียวอวี่กล้าที่จะพูดาจริงต่อหน้านาง ไม่สั่นกลัวเหมือนใแรก
“เช่นั้ก็ให้พวกั้ว่าไม่เข้าใจมารยาทไปเถอะ”
ไม่ใช่ว่าลิ่วซีไม่เข้าใจกฎของวังัแห่งี้ คนพวกี้ส่งของต่างๆ มามอบให้ไม่ใช่เพียงเพื่อสร้างาสัมพันธ์ แต่เพื่อมาสำรวจหาาจริงระหว่างนางกับอวิ๋นซู่ หรือแม้แต่อยากรู้ว่านางทีู่ขังอยู่ใตำหนักลิ่วฉือมาหกปีมีหน้าาอย่างไร
คนพวกี้เคยชินกับาปรับัามสถานาณ์ ถ้าวันี้เจ้ากำลังได้ดี ต่อให้อารมณ์ของเจ้าจะไม่ดี ก็จะมีคนมายกย่องเจ้าว่าเจ้าอารมณ์ดี แต่ถ้าต่อไปเจ้าสูญเสียอำนาจ ไม่ว่าเจ้าดีสักเพียงใด ก็มีแต่พร้อมจะเหยียบย่ำเจ้าจำนวนนับไม่ถ้วน
ิ่เีที่นางสงสัยหรือานึกคิดเล็กๆ นางอยากรู้ว่าชางรั่วอวี้ รู้สึกอย่างไรกับากลับมาของนาง?
คนเีที่นางอยากจะเจอก็คือสหายเก่าคนี้
แต่นางไม่มีทางเป็นฝ่ายเิ่ต้น นางยังคงอยู่ใตำหนักลิ่วชิงอย่างสบายใจด้วยทัศนคติที่ไม่เปลี่ยนแปลง!
โครงสร้างของตำหนักลิ่วชิง ไม่ต่างจากตำหนักลิ่วฉือที่นางเคยอยู่ใอดีตมากนัก แต่ตำหนักลิ่วฉือั้ั้อยู่ใสถานที่ที่เงียบสงบซึ่งูล้อมรอบด้วยทะเลสาบ มันเหมือนเกาะขนาดเล็กๆ ที่ั้อยู่อย่างโดดเดี่ยว มีาเป็น่ัมากกว่า แต่ตำหนักลิ่วชิงที่นางอาศัยอยู่ี้ ั้อยู่ใจกลางอุทยานหลที่ซับซ้อน ด้านข้างที่ติดกันก็คือตำหนักอวี้เซวียนซึ่งเป็นใจกลางอำนาจของฮ่องเต้ ดังั้ที่นี่จึงดูคึกคักกว่าที่อื่น ขันที าำั แม้แต่นางสนมต่างเดินกันขวักไขว่ และยังมีเหล่าขุนนางที่ขอเข้าเฝ้าเป็นประจำ เมื่อมีาเคลื่อนไหวอะไร ก็จะมาึที่ตำหนักลิ่วชิงที่เงียบสงบี้เสมอ
ลิ่วซีสามารถได้ยินเสียงของอันกงกงดุบ่าวรับใช้เป็นครั้งคราว ั้ยังสามารถได้ยินเสียงขุนนางขอเข้าเฝ้า และเสียงแหลมคมที่รายงานเรื่องอื่นๆ หรือแม้แต่เสียงทุ้มต่ำที่ไร้าปรานีของอวิ๋นซู่ที่ดังอย่างคลุมเครือมาึนางใบางครั้ง
ที่แท้พวกนางก็อยู่ใกล้กันมาก แต่นี่ก็ผ่านไปิห้าวันแ้ เขาไม่เคยปรากฏกายเลยสักครั้ง ใคืนี้แสงจันทร์นอกหน้าต่างสว่างไสวเป็นพิเศษ ราวกับะจกสีเงินที่แขวนอยู่บนยอดกิ่งไม้นอกหน้าต่าง
ไม่รู้ว่าพวกคนนอกวังจะเห็นจันทร์เต็มดเหมือนกันหรือไม่? เสียวอวี่อยากปิดหน้าต่างให้นาง เาะกลัวว่านางจะเป็นหวัดเาะากลมยามกลางคืน แต่นางก็สั่งว่า
“กลับไปนอนเถอะ ีสักพักข้าจะปิดเอง”
“เพคะ ถ้าอย่างั้ท่านรีบพักผ่อนนะเพคะ” เสียวอวี่ก้าวถอยัไปด้วยาเคารพ
นางนอนลืมาอยู่บนเตียง มองดูท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดดาวและแสงจันทร์นอกหน้าต่าง พลางนึกึอดีตและคิดหาวิธีเอาัรอดใวังัแห่งี้ ่ที่สติของนางจะเิ่เลือนราง ยังไม่ทันหลับสนิท ู่ๆ นางก็รู้สึกว่ามีคนนั่งอยู่ข้างเตียง ดาของนางเบิกกว้างใทันที และเห็นอวิ๋นซู่กำลังนั่งอยู่ตรงั้มองนางอยู่
แสงจันทร์สีขาวส่องะทบด้านัของเขา ใเวลาี้ดาของเขาที่มองมาที่นางไม่ได้เย็นชาเหมือนปกติ แต่อ่อนโเหมือนแสงจันทร์ที่นุ่มั้ ใบหน้าและรูป่ายังคงเหมือนที่นางจำได้ นางจึงเรียกออกมาโดยสัญชาตญาณ
“อวิ๋นซู่...”
ทันทีที่สิ้นเสียงั้ อวิ๋นซู่โผเข้าไปกดทับ่าของนาง มีเพียงแสงสว่างจากดจันทร์เ่าั้ เวลาี้มันูเขาบดบังและกลายเป็นามืดปกคลุมไปทั่วบริเวณ นางูกักขังเอาไว้ใอ้อมกอด ทำให้นางมองัเองอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีเวลาให้นางคิด ูเขาบุกโจมตีครอบันางทันที
รูป่าของเขายังคงมีสัด่ที่เหมาะสม เนื่องจากออกกำลังจากาฝึกรบมาหลายปี และกล้ามเนื้อุ่ล้วนแข็งแกร่งไร้ที่เปรียบ แทบจะทำลายสติของลิ่วซีให้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ
เขาอ่อนโมาก เดิมทีลิ่วซีไม่เต็มใจจะยอมรับาใกล้ชิดที่จู่โจมมาอย่างกะทันหันี้
แต่ท่ามกลางามืดมิดใเวลาี้ นางที่ยังไม่ได้ปริปากสักคำ ก็ตกอยู่ภายใต้ลมหายใจอันหนักหน่ของเขาแ้ ่ากายและจิตใจของนาง่ๆ จมลง ไม่อาจสลัดัเองออกมาได้
แม้ว่าจะเป็นค่ำคืนที่มืดมิด มีเพียงแสงจันทร์ลางๆ นางพลันเห็นใบหน้าของอวิ๋นซู่ที่แข็งะด้าง และสายาของเขาก็ราวกับจะแผดเผานางให้ได้
ค่ำคืนี้ราวกับย้อนไปใที่พวกเขารักกันแรกๆ ไม่มีาแย่งชิงบัลลังก์ ไม่มีชางรั่วอวี้ ไม่มีตำหนักลิ่วฉือ ไม่มีาะโดดลงจากหน้าผา มีเพียงเขาและนางเ่าั้ที่เหลืออยู่ใโลกี้ ะทั่งจนึเวลาี้ พวกเขาล้มันอนอย่างเหนื่อยล้า เขาก็ยังเป็นเหมือนเมื่อ่ ฝ่ามือหนาๆ ของเขากุมมือนางเอาไว้แน่น นิ้วมือประสานกันอยู่บนเตียง แม้ว่าจะเหนื่อยล้า แต่กลับไม่รู้สึกง่
เขายื่นมือออกไปคว้านางมาไว้ใอ้อมแขนีครั้ง ช้อนใบหน้าของนางขึ้นมาและลูบไล้อย่างระมัดระวัง สายาของเขาราวกับกำลังมองสมบัติล้ำค่า หากเป็นเจินลิ่วซีใอดีตคงซาบซึ้งมาก และคิดว่านางจะรักเขาตลอดไป
แต่ลิ่วซีใี้ กำลังคิดอย่างใจเย็นว่าเขาคิดอะไรอยู่ที่มองนางแบบี้?
ผ่านไปเนิ่นนาน ใที่สุดเขาก็เปิดปากพูดประโยคแรกของคืนี้ออกมา
“อาซี ดาคู่ี้ของเจ้าไม่แก่ลงเลย แต่ข้ากลับแก่แ้”
มีาอ่อนแอใน้ำเสียงั้เล็กน้อย มันจี้ลงมาที่หัวใจอันเย็นเยียบของลิ่วซีอย่างอธิบายไมู่ด้วยาขมขื่นี้ นางหลับาลงไม่ตอบอะไร
อวิ๋นซู่พูดีครั้ง
“หกปีมาี้ เจ้าไปไหนมา?”
หกปีมาี้ เจ้าไปไหนมา? คำถามี้สะท้อนอยู่ใใจของนาง นางตอบเบาๆ
“ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”
นางไม่รู้จะตอบคำถามี้อย่างไร หรือจะให้นางตอบว่านางอาศัยอยู่ใโลกีใบที่ต่างจากโลกี้โดยสิ้นเชิงมายี่ิปี รู้สึกึาสุขและาุข์ของีิที่แตกต่างกันอย่างั้หรือ? ไม่มีใครเชื่อ ีั้ยังจะคิดว่านางเป็นบ้า?
ดังั้นางจึงตอบได้เพียงว่านางไม่รู้
อวิ๋นซู่เงียบมากกว่า่หน้าี้ เขาไม่พูดอะไรออกมาี ท่ามกลางาเงียบให้อง เาะาเหนื่อยและง่ทำให้ลิ่วซีผล็อยหลับไป ดังั้นางจึงไม่สนใจอวิ๋นซู่ที่อยู่ข้างกาย
ใทางกลับกัน อวิ๋นซู่มองไปที่ลิ่วซีซึ่งกำลังนอนหลับอย่างสงบอยู่ข้างเขา เขาไม่ได้นอนั้คืน เาะาเหลือเชื่อที่เห็นนางยังไม่าย นางยังไม่ายจริงๆ และกำลังนอนหายใจอย่างมั่นคงอยู่ใอ้อมแขนของเขาี้
ไม่มีใครสามารถรับรู้ึารู้สึกที่ขึ้นๆ ลงๆ ใช่หลายวันที่ผ่านมาี้ บนถนนที่ผู้คนพลุก่า เพียงแวบเีที่เขาเห็นนางบนถนนั้ เมื่อเขาบอกให้หยุดรถม้า เขาก็กวาดามองเงา่าของนางท่ามกลางชาวบ้านนับพันที่คุกเข่า สุด้ากลับไร้ประโยชน์ เขาคิดว่าคงเป็นเาะเขาคิดึนางมากเกินไปจนทำให้เกิดภาพหลอนะมัง? ไม่อย่างั้เขาจะหาันางไม่พบได้อย่างไร?
จากั้ใเรือนัเก่าที่เมืองั้า เขาได้กลิ่นของนางจางๆ ใบ้านเก่าัั้ กลิ่นั้เป็นาทรงจำที่อยู่ลึกที่สุดใใจของเขา และมันไม่เคยหายไป ทว่าเขาก็ยังรู้สึกเหมือนัเองเป็นคนโง่งมที่เพ้อฝัน จะเป็นนางได้อย่างไร? เขาเห็นนางะโดดลงหน้าผากับาัเอง
เขาอยู่ใาสิ้นัมาตลอด ไม่มีทางให้เขาออกไป จนะทั่งเขาพบนางีครั้งใจวนตระกูลเฟิงที่ริมสระน้ำ เขาแน่ใจว่าเป็นนาง ไม่ใช่ภาพลา ครั้งี้ไม่มีทางเป็นภาพลา แต่สุด้ากู้หนานเฟิงก็นำสตรีที่ได้รับบาดเจ็บจากลูกธนูออกมา และสตรีคนั้ก็ไม่ใช่นางจริงๆพ
าั าสิ้นั าั าสิ้นั มันวนเวียนซ้ำแ้ซ้ำเล่า จนะทั่งแม่ทัพเจินบอกว่านางกลับไปที่จวนตระกูลเจิน ทำให้เขาแน่ใจแ้ว่านั่นไม่ใช่ภาพหลอน แต่นางยังมีีิอยู่จริงๆ และมีีิที่ดี
นั่นเป็นเหตุผลที่เขาตัดสินใจะทำาเหี้ยมโหด แสร้งทำเป็นว่าจะประหารแม่ทัพเจิน และด้วยาโหดเหี้ยมี้ ึได้บีบบังคับให้นางออกมาปรากฏั
มีแต่คนบอกว่าเขาคือฮ่องเต้ผู้ดุ้า ไม่เพียงอารมณ์แปรปรวน แต่ยังโหดเหี้ยมไร้าปรานีีด้วย ทว่าาโหดเหี้ยมไร้าปรานีี้จะน้อยไปกว่านางได้อย่างไร?
เวลาหกปีที่ผ่านมา เขาใช้ีิอย่างสิ้นัุวัน โดยที่นางไม่เคยมาเยี่ยมเขาเลยสักครั้ง
เขารักนาง แต่เขาก็เกลียดนางด้วย เกลียดชังาไร้หัวใจและไร้ารู้สึกของนาง ั้าู่ใกล้ แ่็กลัวาเข้าใกล้
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??