เรื่อง เกิดใหม่ทั้งทีขอเป็นผู้ดูแลฟาร์มผู้มั่งคั่งบ้างได้ไหมคะ?[แปลจบแล้ว]
ที่ 128
“พี่ใหญ่ ท่านกลับมาตั้งแต่เมื่อใดกัน?”
หลิงมู่เอ๋อร์ราวกับเด็กน้อยที่ซุกซน กระโดดกอดคอเาไม่ยอมปล่อยมือ
ไฟโทสะของซั่งกวนเซ่าเิที่เดิมีู่เต็มท้อง เมื่อเห็นใบหน้าเล็กๆ ที่งามจับใจของสาวน้อย ็ลดลงไปเกือบครึ่ง เาก้มลงคิดจะครอบครองริมฝีปากของา แต่หางตากลับเหลือบเห็น่า ยังีีสองู่ในเหตุการณ์ ยืนู่ที่เดิมมิได้ส่งเสียง
หลังจากส่งผู้ป่วยทั้งหมดกลับไป ซางจือและเจี้ยงเซียง็ยิ้มมองหลิงมู่เอ๋อร์ นี่ยังจะใช่แม่าเซียนแพทย์ที่ยามปกติสงบเยือกเย็นู่ที่ใด ทั่วทั้งตัวล้วนตกู่ในห้วงแห่งความรักของสตรีที่กำลังจะแต่งงาน
หลังจากทั้งสองพากันขอบคุณที่ซั่งกวนเซ่าเิได้ช่วยชีวิตไว้เมื่อครู่ ็รีบถอยออกไป ยามนี้ หลิงมู่เอ๋อร์ยังคงู่บนตัวของซั่งกวนเซ่าเิ ราวกับเป็นปลาหมึกยักษ์ที่ีแปดหนวด “พี่ใหญ่ เหตุใดวันนี้ท่านจึงกลับมาได้อย่างเหมาะเจาะถึงเพียงนี้ เมื่อครู่หากไม่ีท่าน ข้า็จะถูกไท่จื่อจับเข้าเรือนจำไปแล้ว ท่าน็จะไม่ได้เห็นข้าแล้ว”
เพื่อตัดคำพูดเชิงน้อยใจที่ออกมาจากริมฝีปากแดงของสาวน้อย สองมือของซั่งกวนเซ่าเิออกแรง ราวกับอุ้มทารกน้อย อุ้มาขึ้นมาเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ทีู่่ด้านข้างอย่างมั่นคง จากนั้นวางาให้นั่งลงบนขาทั้งสองข้างของเา
“ไม่บังเอิญ เป็นข้าได้รับข่าว จึงเร่งกลับมาอย่างรีบร้อน แต่ยังดีที่กลับมาได้ทันเวลา”
คิดถึงโทสะเมื่อสักครู่ขององค์ไท่จื่อ ซั่งกวนเซ่าเิ็หัวเราะเบาๆ “แต่่าเจ้าจงวางใจ วันหลังเาไม่กล้ารังแกเจ้าแล้ว”
“เพราะของสิ่งนี้หรือ?” หลิงมู่เอ๋อร์เล่นป้ายที่แสนล้ำค่าในมือ แปลกใจที่ของสิ่งนี้ถึงกับีประโยชน์ที่มากมายเพียงนี้
ไม่แปลกที่ยามองค์ชายเจ็ดได้ยิน่าซั่งกวนเซ่าเิเป็นคู่หมั้นของา สีหน้า็พลันชะงักลง พี่บุญธรรมของาไม่ธรรมดาอย่างที่คิดไว้จริงๆ
“ฝ่าบาททรงประทานด้วยพระองค์เอง เห็นมันดุจฝ่าบาทเสด็จมาด้วยพระองค์เอง ยิ่งก่านั้นยังีอำนาจในการประหารก่อนกราูลทีหลังีด้วย เบื้องบนรวมหวางโฮ่ว ไท่จื่อ เบื้องล่างรวมชาวประชา ขอทาน ไม่่าจะเป็นผู้ใด” ซังกวนเซ่าเิด้านึ่แนะนำ ีด้านมองสำรวจใบหน้าที่งามจับใจของาอย่างละเอียด
สาวน้อยานี้ เป็นปีศาจที่เย้ายวนจริงๆ
สองปีก่อน ยามที่จากหมู่บ้านชนมา ็มิได้พบ่าคิดถึงาเช่นนี้ ครั้งนี้ เพิ่งจากไปได้ไม่กี่วัน ็คิดถึงทั้งทิวาราตรี แม้ยามหลับฝัน็ล้วนแต่เป็นา ตัวเา ซั่งกวนเซ่าเิ ถือ่าตกู่ในมือของาแล้ว
“ร้ายกาจถึงเพียงนี้ ดูท่าฝ่าบาททรงปฏิบัติต่อท่านไม่ธรรมดาเลย พี่ใหญ่ เหตุใดท่านจึงเก่งกาจถึงเพียงนี้เล่า?”
หลิงมู่เอ๋อร์พูดจบ ็มิได้ไปมองสายตาของเา แต่กลับรู้สึกได้อย่างชัดเจน่าร่างกายของเาแข็งค้างขึ้นมา ในนี้บางทีอาจีความลับอันยิ่งใหญ่กระมัง
“ีบางเรื่องีบางคำพูด ยามนี้ไม่เหมาะที่จะบอกเจ้า รอจนข้าสะสางทุกอย่างเรียบร้อย ย่อมจะเปิดเผยต่อเจ้าทุกประการ มู่เอ๋อร์ของข้าย่อมรอข้า ใช่หรือไม่?” ซั่งกวนเซ่าเิชะงักไปครู่ึ่ ลากสายตาที่ทอดยาวกลับมามองหลิงมู่เอ๋อร์ีครั้ง าพยักหน้าเหมือนลูกเจี๊ยบจิกข้าว
“พี่ใหญ่อยากพูด็พูด ไม่อยากพูด ไม่่าเวลาใดข้าล้วนไม่ีทางบังคับ แต่่า เมื่อครู่ท่านเพิ่งพูด่า ได้รับข่าวจึงรีบเร่งกลับมา เป็นสิ่งใด?”
บรรยากาศที่อบอุ่นหัวใจและวาบหวามไปด้วยความรักถูกคำพูดเดียวของหลิงมู่เอ๋อร์ทำลายลง บุรุษที่เมื่อครู่ยังยินดี เมื่อได้ยินเช่นนั้นสีหน้า็เปลี่ยนไปทันควัน
แววตาที่อ่อนโยนเปลี่ยนเป็นแหลมคม แขนที่โอบเอวาู่็เ็บกลับไปเช่นกัน ซั่งกวนเซ่าเิกัดฟัน่า “เจ้า่าอย่างไรล่ะ?”
แย่แล้ว ดูเหมือนาจะพูดสิ่งที่ไม่ควรพูด ชนเข้าที่ปลายหอกเสียแล้ว
ภายในดวงตาที่แหลมคมของซั่งกวนเซ่าเิราวกับีไฟู่กองึ่ ยังีไสังหารีสาม่ด้วย ไ่้เดา็รู้่า จะ้เป็นของเา แอบาาข่าวลือล่าสุดของเมืองหลวงแก่เา
หลิงมู่เอ๋อร์รีบแนบเข้ากับร่างของเา ใช้ความอ่อนโยนที่ไม่เคยีในยามปกติ “เิ เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านคิดจริงๆ ท่านเข้าใจผิดแล้ว”
ที่แท้ มู่เอ๋อร์ของเาในยามที่ออดอ้อนขึ้นมา็เกี่ยววิญญาณผู้เช่นนี้
เสียงเย้ายวนเล็กๆ นั่น ทำให้ก้อนหินใหญ่เช่นเาอ่อนระทวยไปทั้งตัวแล้ว
ก้มศีรษะใช้แรงจุมพิตลงบนริมฝีปากที่คะนึงหาถึงทุกเช้าค่ำนั้น ซั่งกวนเซ่าเิจูบอย่างเสน่หา จนกระทั่งหลิงมู่เอ๋อร์ใกล้จะหายใจไม่ออกจึงได้ยอมเลิกรา “ลือกัน่าเจ้ากับซูเช่อู่ในห้อง่ตัวทำเรื่อง…เรื่องเช่นนั้น ข้าให้โอกาสเจ้า อธิบายให้ข้าฟัง ่าอย่างไรหืม?”
น้ำเสียงของซั่งกวนเซ่าเิอ่อนโยน สายตา็อ่อนโยนเช่นกัน แม้่าเรื่องนี้จะเคยทำให้เพลิงโทสะของเาลุกโชน ถึงกระทั่งสาบาน่าเมื่อกลับถึงเมืองหลวงจะสังหารซูเช่อเสีย แต่เาไม่อาจทำใจดุร้ายใส่สาวน้อยของเาได้
“เป็นโจวฉี่เยี่ยน เาทำงานให้องค์ชายเจ็ด ลอบสังหารไท่จื่อ ผลคือกระโดดเข้าสู่หลุมพรางของไท่จื่อ พี่ใหญ่ท่าน็รู้่า โจวฉี่เยี่ยนเป็นเพื่อนของข้าและเป็นดั่งพี่ชายของข้า ข้าไม่อาจเห็นความตายโดยไม่ช่วยเหลือ” หลิงมู่เอ๋อร์เล่าสถานการณ์ในยามนั้นให้เาฟังอย่างละเอียด แน่นอน่า ซูเช่อโอบกอดาอย่างไร กระชากคอเสื้อาอย่างหยาบคายอย่างไร ามิได้พูดถึงแม้แต่คำเดียว
เจ้าน้ำส้มไหนี้ หากรู้่าซูเช่อเคยทำเรื่องที่ล้ำเส้นเช่นนั้นกับา แม้่าจะเป็นเพราะแผนการเฉพาะหน้าเพื่อรับมือกับสถานการณ์็ตาม ็จะ้ไปสังหารถึงจวนจวิ้นอ๋องแน่
“มู่เอ๋อร์ รับปากข้า วันหลังู่ห่างจากซูเช่อรวมทั้งองค์ชายเจ็ดให้มากหน่อย การต่อสู้แย่งชิงในราชสำนัก มิใช่สิ่งที่สตรีอ่อนแอเช่นเจ้าจะเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยไหว” ก้นบึ้งที่ลึกล้ำในดวงตาของซั่งกวนเซ่าเิีความกังวล เาคิดไม่ถึง่า เาเพิ่งออกจากประตูไปได้ไม่กี่วัน มู่เอ๋อร์ถึงกับเข้าไปใกล้ชิดกับองค์ชายเจ็ดและไท่จื่อ นี่มิใช่สัญญาณที่ดีนัก
“วางใจเถิด ข้ารู้่าควรทำเช่นไร ข้าเป็นเพียงหมอึ่ หากพวกเาีเรื่องขอร้อง ข้าจะทำตามหน้าที่ของหมอที่ดี แน่นอน หากพวกเาคิดจะหลอกใช้ข้าทำสิ่งใด เช่นนั้น พวกเา็ดูถูกข้าเกินไปแล้ว ”
หญิงสาวตัวน้อยเชิดศีรษะอย่างได้ใจ ท่าทางที่แสนจะหลงตัวเองนั้น ทำให้ซั่งกวนเซ่าเิกดาไว้ในอ้อมกอด อดไม่ได้ที่จะแสดงความรักีรอบ
“เจ้ามันเป็นปีศาจตัวน้อยที่เย้ายวน ปีศาจที่สามารถล่อลวงจิตใจของผู้ได้ พูดมาดูซิ นอกจากซูเช่อแล้ว ยังีผู้ใดที่ถูกเจ้าล่อลวงให้ลุ่มหลงจนสติเลอะเลือนีบ้าง”
หลิงมู่เอ๋อร์หน้าแดง จ้องมองเาโดยไม่ละสายตา ใบหน้าดวงน้อยยิ่งค่อยๆเข้าใกล้ทีละนิด “อืม ยังีีึ่จริงๆ มิใช่ท่านทีู่่เบื้องหน้าหรอกหรือ?” กล่าวจบ ็ส่งมอบจุมพิตออกไป
ร่างกายของซั่งกวนเซ่าเิชะงักงัน ท่าไม่นาน็เปลี่ยนการรับเป็นรุก
ความคิดถึงทั้งมวลแปรเปลี่ยนเป็นจุมพิตทีู่่เบื้องหน้า ในห้องที่มิดชิดนั้น ราวกับจะได้ยินเพียงแค่เสียงหัวใจเต้นที่ดังระรัวของทั้งสอง
หลิงมู่เอ๋อร์รู้สึก่า นี่เป็นเพราะาคิดถึงพี่ใหญ่ คิดถึงอ้อมกอดของเา คิดถึงเสียงของเา คิดถึงเาทั้งตัว
่ซั่งกวนเซ่าเินั้น เริ่มแรกถูกการกระทำที่ใจกล้าทำให้ตกใจเข้าแล้ว แต่ความตกใจ็เปลี่ยนเป็นความยินดีอย่างรวดเร็ว เาชอบสาวน้อยที่จู่โจมก่อน เช่นนี้ ทำให้เารู้สึก่า า้การเา
ห้องเดียวกัน ฟืนแห้ง กับเปลวเพลิงร้อนแรง
ีเพียงนิดเดียว ทั้งสอง็เกือบจะทลายกำแพงป้องกันไปแล้ว
“ไม่ ไม่ได้ มู่เอ๋อร์ ข้าไม่อาจทำเรื่องที่ฉวยโอกาสเช่นนี้ได้ รอข้า พรุ่งนี้จะไปสู่ขอที่บ้าน”
ซั่งกวนเซ่าเิหอบหายใจ สายตาจับจ้องงามในอ้อมกอดอย่างใกล้ชิด ใช่แล้ว เารอไม่ไหวแล้ว เาไม่อยากรอจนแก้แค้นเสร็จจึงแต่งภรรยา เาอยากแต่งหลิงมู่เอ๋อร์กลับไปไว้ในบ้านตอนนี้เลย
“อืม ข้ารอ…” คำ่า ‘ท่าน’ ยังไม่ทันได้พูดออกมา ประตูห้องพลันถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน เงายังมิทันได้เห็น น้ำเสียงที่เอาแต่เล่นไม่จริงจัง็ลอยมาเข้าหู “ไม่ทราบ่าแม่าหลิงคิดดีหรือยัง ่าจะติดตามเปิ่นหวางหรือไม่?”
คำพูดเพิ่งกล่าวจบ ประตูห้องเปิดออก ใบหน้าหล่อเหลาของชายที่เดินเข้ามาชะงักค้าง เามองภาพเบื้องหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ
มู่เอ๋อร์ของเา ความปรารถนาของเา บัดนี้ ถูกซั่งกวนเซ่าเิกดไว้ในอ้อมกอด
ซั่งกวนเซ่าเิที่เดิม็ไม่พอใจเพราะถูกขัดจังหวะหันมา เมื่อเห็น่าเป็นซูเช่อ สายตาที่แหลมคม็พลันเปลี่ยนเป็นแดงก่ำราวกับโลหิตทันที
ยิ่งบุรุษทั้งสองเข้าใกล้กัน รอบด้านยิ่งเปี่ยมไปด้วยไสังหาร สายตาที่แหลมคมของทั้งสองฝ่าย ภายใต้แสงประกายไฟราวกับจะยิงสังหารีฝ่ายให้ตกตายไปข้าง
ไม่ต่างจากที่คิด ทั้งสองพลันต่อสู้จนเป็นก้อนกลม
ซูเช่อแม้จะเป็นจวิ่นอ๋องน้อยผู้เย่อหยิ่ง แต่เาีฝีมือไม่ธรรมดา แต่ละกระบวนท่าล้วนเป็นจุดสำคัญ ่ซั่งกวนเซ่าเิ ในเมื่อสามารถดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการหน่วยราชองครักษ์หลวงได้ ็เป็นหลักฐาน่าวรยุทธ์ของเาเหนือธรรมดา เผชิญหน้ากันแต่ละกระบวนท่าที่ใช้ล้วนหมายเอาชีวิตของซูเช่อ เายิ่งรวดเร็ว เหี้ยมโหด และแม่นยำก่า คลี่คลายได้อย่างง่ายดาย
“ซั่งกวนเซ่าเิ ไม่ีคำสั่งเรียกตัวของฝ่าบาท เจ้าถึงกับกล้ากลับเมืองหลวงโดยพลการ เจ้าเชื่อหรือไม่่าข้าจะถวายฎีการ้องเรียนเจ้ากับฝ่าบาทสักเล่มึ่?” หมัดอันหนักหน่วงของซูเช่อซัดเข้าไป แม้จะถูกีฝ่ายหลบได้อย่างง่ายดาย แต่เา็ไล่รุกต่อ จากนั้น็เป็นการโต้กลับีครั้ง ราวกับไม่คิดจะปล่อยเาไปแม้แต่น้อย
ที่จริงแล้ว เาได้ยิน่าไท่จื่อมาหาเรื่องหลิงมู่เอ๋อร์ จึงรีบมาอย่างเร่งร้อน แม้แต่ประตู็ไม่ทันได้เคาะ แน่นอน่าเา็ีความคิดที่เห็นแก่ตัวเช่นกัน เาคิดถือโอกาสที่ซั่งกวนเซ่าเิไมู่่ในเมืองหลวง อาศัยจังหวะที่ประชาชนเข้าใจผิด เาอยากใกล้ชิดกับหลิงมู่เอ๋อร์ให้มากหน่อย บางทีอาจโชคดีได้รับไมตรีจากหญิงงาม
แต่ไม่คิด่า ทันทีที่เข้าประตูมา ็จะได้เห็นภาพที่ทำให้โมโหเช่นนี้
ซั่งกวนเซ่าเิไม่เพียงกลับมาแล้ว ยังใกล้ชิดกับหลิงมู่เอ๋อร์เช่นนี้ ที่น่าโมโหยิ่งไปก่านั้นคือ เามิเคยได้เห็นหลิงมู่เอ๋อร์อ่อนโยนและเอียงอายเช่นนี้มาก่อน
“ต่อให้ไม่ีการเรียกตัว ข้าอยากกลับ็กลับ เจ้าคิด่าฝ่าบาทจะตำหนิ เช่นนั้นเจ้า็ลองดู แต่่าข้าขอเตือนเจ้าไว้ ไม่อนุญาตให้เข้าใกล้มู่เอ๋อร์ี”
มือขวาออกแรง ต้านการจู่โจมของซูเช่อได้สำเร็จ กระทั่งทำให้ฝ่ายหลังถอยไปหลายก้าว ซั่งกวนเซ่าเิถือโอกาสที่เป็นฝ่ายได้เปรียบ นิ้วทั้งห้าราวกับตะขอที่คบกริบ ราวกับึ่กระบวนท่าตวัดลงไป ็สามารถเอาชีวิตของเาได้
หลิงมู่เอ๋อร์นั่งู่บนเก้าอี้ มองชายหนุ่มผู้หล่อเหลาทั้งสองต่อสู้อย่างผ่อนคลาย นี่เป็นครั้งแรกที่าเฝ้าัเฝีมือของพี่บุญธรรมและซูเช่อ อย่าได้พูดไป หล่อเหลาองอาจมากจริงๆ
รู้สึก่าทั้งสองต่อสู้กันได้พอสมควรแล้ว าจึงได้วางจอกชาลงที่ข้างโต๊ะอย่างเชื่องช้า
“ตีกันพอแล้วหรือยัง?” ลุกขึ้นยืน เลิกคิ้ว เดินอย่างสบายๆ ไม่เร่งรีบไปู่ระห่างทั้งสอง ีฝ่ายแม้่าบนใบหน้าจะไม่ีร่องรอยของความพ่ายแพ้ แต่ไสังหารที่รุนแรงนั้นไม่แบ่งสูงต่ำเลย “ในเมื่อทั้งสองต่าง็ไม่ีวิธีสังหารีฝ่ายให้ตายไปในครั้งเดียว ตอนนี้ ใช่่าสามารถหยุดมือได้แล้วหรือไม่?”
หันสายตากลับมา แววตาประสานเข้ากับซูเช่อ
“จวิ้นอ๋องน้อย ตั้งแต่เมื่อใดกันที่ท่านผู้สูงศักดิ์่างถึงเพียงนี้ จึงีเวลา่างวิ่งมาที่โรงหมอของข้าได้บ่อยครั้ง?”
ีความหมายคือ รังเกียจที่เายุ่งเกินไป?
เห็นหลิงมู่เอ๋อร์ยืนู่เบื้องหน้าอย่างสมบูรณ์ไม่ีร่องรอยเสียหาย คิดไปถึงไท่จื่อผู้โมโหฟึดฟัดที่เห็นเมื่อครู่ สายตา็มองไปยังซั่งกวนเซ่าเิีครั้ง คิดไม่ถึง่า ตัวเาแม้แต่ไท่จื่อ็ไม่กลัว
“ในเมื่อเจ้าไม่เกิดเรื่อง ครั้งหน้าข้าค่อยมาหาเจ้า” สะบัดแขนเสื้อ ซูเช่อจากไปพร้อมเพลิงโทสะ
ด้านนอกประตูของโรงหมอ ลูกน้องถือกระบี่ประจำกาย ค้อมกายอย่างเคารพ “จวิ้นอ๋องน้อยขอรับ พรุ่งนี้องค์ชายเจ็ดีงานสมรส ตัวท่านในยามนี้ จะไปจวนขององค์ชายเจ็ดหรือไม่ขอรับ?”
“ให้ส่งของขวัญไป บอกเา่าข้าย่อมไปร่วมพิธีแต่งงาน แต่่า ยามนี้เจ้าไปทำเรื่องึ่ให้ข้า”
เา้การตรวจสอบ
ซั่งกวนเซ่าเิ บุคคลที่ไม่เป็นที่สนใจผู้นี้ หลังจากสองปีก่อนที่ปรากฏตัวขึ้นในเมืองหลวงอย่างกะทันหัน ็ได้รับตำแหน่งผู้บัญชาการหน่วยราชองครักษ์หลวง ในยามนั้น เา็รู้สึกสงสัย ท่าตัวเาแต่ไหนแต่ไรมา็ไม่ไปวิเคราะห์เรื่องราวในราชสำนัก
เพราะนี่เป็นเรื่องที่ฝ่าบาททรงีพระบัญชาด้วยพระองค์เอง
ถูกแล้ว ฝ่าบาท?
“ข้า้การรู้ทุกเรื่องของซั่งกวนเซ่าเิก่อนที่เาจะมาเมืองหลวง หากไม่ีที่ให้ตรวจสอบ ็เริ่มลงมือจากวังหลวง ข้าให้เวลาเจ้าเจ็ดวัน หากเรื่องไม่สำเร็จ หิ้วหัวมาพบข้า!”
ทิ้งคำพูดไว้ ซูเช่นกระโดดขึ้นม้า จากไปอย่างสง่างาม
โรงหมอ ซั่งกวนเซ่าเิโอบกอดร่างของหลิงมู่เอ๋อร์จากทางด้านหลัง กรามล่างแนบู่ที่หัวไหล่ของา น้ำเสียงีความเปรี้ยวปนู่ “ดูๆ ไปแล้วจวิ้นอ๋องน้อยเอาใจใส่เจ้ามาก”
หลิงมู่เอ๋อร์แหงนหน้า จุมพิตเบาๆ ที่สันกรามของเาครั้งึ่ “ข้า้การแค่ให้ท่านเอาใจใส่ ผู้อื่นข้าล้วนไม่สนใจ”
ได้รับคำตอี่พึงพอใจ สีหน้าของซั่งกวนเซ่าเิเปลี่ยนจากเมฆครึ้มเป็นสดใส “พรุ่งนี้องค์ชายเจ็ดสมรส ได้ยิน่าเชิญเจ้าเช่นกัน?”
“อื้ม แต่หากพี่ใหญ่ไม่ให้ข้าไป ข้า็ไม่ไป”
ซั่งกวนเซ่าเิเบี่ยงศีรษะไปจุมพิตติ่งหูที่บอบบางนุ่มนิ่มของา “อยากไป็ไป ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??