เรื่อง ครอบครัวของข้า นอกจากข้า ล้วนข้ามมิติมาทั้งครอบครัว
ครั้งนี้สามารถพูดได้ว่าเป่ยตี้เีหายค่อนข้างหนัก
ประตูเมืองไ่ได้ถูกตีแตก วันต่อมาเมื่อเปิดประตูเมือง คนที่เข้าๆ ๆ ก็ล้วนเป็นคนใเมืองทั้งั้ หากไ่ใช่เพราะด้านประตูเมืองยังมีรอยเลือดอยู่เ็น้อยที่ยังล้างไ่สะอาด ก็คงคาดไ่ถึงว่าเมื่อคืนนี้มีครามที่ทำให้คนแตกตื่นกันไปหมด
สวี่ตี้ยังคงจดจ่ออยู่กับงานปลูกพืชของตนเ แต่เขาก็ยังแบ่งเอาสมาธิไปใส่ใด้านาเรียน ใาสอบแต่ละครั้งจำเป็น้อ่านตำราจำนวนา ซึ่งเขาเก็หาเวลาไปอ่านเ่กัน สวี่ตี้สอบผ่านเิ [1] แล้ว หากจะสอบอีกครั้งก็จำเป็น้สอบระดับอำเภอ ซึ่งจะ้ไปสอบที่เมืองหล เขายังไ่อยากจะจากเหอซีในี้ เขาคิดว่านี้ตนเยังมีเรื่องที่สำคัญ่า้ทำ เรื่องาสอบระดับอำเภอสามารถวางเอาไว้ก่อนได้ รอเรื่องทางนี้เข้าที่เข้าทางแล้วค่อยไปสอบก็ยังไ่า สวี่ตี้รู้ดี อยากจะเดินไปให้สูง่านี้จะ้เฉิดฉายอยู่ต่อหน้าผู้คนามาย เขาได้วางแผนอนาคตให้ครอบครัวัเแล้ว เขาจะเดินหน้าสอบขุนนาง่ามั่นคง ัจากสอบเตี่ยนซื่อ [2] เสร็จก็ค่อยไปสอบซูจี๋ซื่อ [3] ต่อ อยู่ที่สำนักราชบัณฑิตหลสักาปี ัจากมาค่อยรับตำแหน่ง
สวี่ตี้มั่นใใัเา เขาเป็นอัจฉริยะด้านาเรียน ทั้งยังมีประสบาณ์ด้านาเรียนาสอบมาาปี อยากจะสอบได้คะแนนดีๆ ก็เป็นเรื่องที่ทำได้โดยง่าย
นี้สวี่จือจากเรียนรู้กฎระเบียบกับแม่นมลู่แล้ว ก็เอาความมุ่งมั่นส่วนาไปใช้ใด้านาทำอาหาร ซึ่งันางเก็ไ่ใช่คนที่ให้ความสำคัญกับาเสพสุขสักเ่าไหร่ ประสบาณ์ท้องหิวที่เคยเจอใชาติก่อนทำให้สวี่จือให้ความเคารพกับอาหารา ไ่ว่าจะเป็นอาหารรสชาติใด สวี่จือก็ต่างมีความสุขไปกับมัน ดังั้ที่เรียนาทำอาหารกับป้าเหอ ที่แม่นมลู่สั่งสอนาทำน้ำแกงต่างๆ และที่ทำขนมทานเล่น สวี่จือจะั้ใเรียนเป็นพิเ ของที่ทำมาเก็รสชาติถูกปาก แม่นมลู่ถึงขั้นแอบไปบอก่าวกับจาง้าวฉือ ว่าคุณหนูเก้าของพวกเราเรียน่าอื่นไ่ค่อยจะดี ก็มีแค่เรียนทำอาหารนี่แหละที่ั้ใเรียน แถมยังมีพรสวรรค์อยู่าอีกด้วย
ความจริงแล้วแม่นมลู่ไ่ค่อยดีใเ่าไหร่นัก ถึงแม้สวี่เหราจะเป็นบุตรของอนุ แต่ว่าสวี่เหราั้มีฐานะเป็นถึงจิ้นซื่อ บวกกับภูมิัที่เป็นคนของจวนโหว ต่อไปใอนาคตหากสวี่จือหาสามีชาติตระกูลก็คงไ่ต่ำต้อย ทั้งยังมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นภรรยาหลของบุตรชายคนโตของเ้าตระกูลเีด้วยซ้ำ แม่นมลู่อยากจะเลี้ยงดูฝึกสอนสวี่จือให้ไปใด้านนี้ แต่เวลานานวันเข้าแม่นมลู่รู้สึ่าสวี่จือั้เป้าหมายความ้าของตนเเอาไว้ต่ำจนเกินไป นางรู้สึ่าสวี่จือเรียนอะไรก็ช้าไปเีหมด นางมิใช่คนที่ฉลาดแต่ผู้ใดจะรู้ว่าพอเรียนด้านาทำอาหารแล้วจะแสดงพรสวรรค์มาเ่นี้
แต่โดยปกติแล้วคนที่มีฐานะเป็นฮูหยินใเรือน ทำอาหารเป็นเพียงแค่ไ่กี่่าก็เพียงพอแล้ว ไ่จำเป็น้เรียนให้มีฝีมือด้านาทำอาหารดีเลิศ
ยิ่งสวี่จือเรียนก็ยิ่งรู้สึ่าาอยู่ใโรงครัวเป็นอะไรที่ทำให้ตนมีความสุข มองวัตถุดิบทำอาหารพวกนี้อยู่ใมือของตนเเปลี่ยนมาเป็นอาหารรสเลิศ นางก็รู้สึกประสบความสำเร็จา ยิ่งเรียนก็ยิ่งให้ความสนใกับาทำอาหาร ยิ่งสนใก็ยิ่งอยากเรียนรู้ให้า่านี้
สวี่จือเีใาที่ไ่สามารถอยู่ใโรงครัวทั้งวันได้ นี้แม่นมลู่ได้จำกัดเวลาที่สวี่จือจะอยู่ใโรงครัว ทั้งยังพูดโน้มน้าวสวี่จือให้เอาความั้ใไปลงที่าเรียนรู้กฎระเบียบ เรียนงานฝีมือ่าอื่น แต่ด้วยเพราะไ่ได้สนใจริงๆ ด้านกฎระเบียบสวี่จือพอจะผ่านไปได้ ส่วน่าอื่น เ่ าดีดฉิน าา เขียนอน า ของพวกนี้สามารถพูดได้เพียงว่าฝีมือของนางอยู่ใระดับธรรมดา
ว่าด้วยเรื่องครามสำหรับเหอซีที่เป็นเมืองชายแเ็ๆ แล้ว ความจริงแล้วก็เป็นเรื่องที่ปกติา ทุกวันมักจะเจอกับครามารอบ ใ้ๆ มีทหารพักอาศัยอยู่จำนวนา ทุกคนปกติจะปลูกพืชสวน พอถึงยามมีครามก็จะเข้าสนามรบเข่นฆ่าศัตรู สตรีที่นี่ก็เข้มแข็ง่าสตรีใเมืองหลเหล่าั้ จนถึงขั้นสามารถต่อสู้กับศัตรูที่มาบุกรุกที่กำแพงเมืองได้
นี่ล้วนเป็นสิ่งที่สวี่จือได้ยินป้าเหอพูดที่ไปทำกับข้าวใโรงครัวกับนาง
ป้าเหอเป็นชนพื้นเมืองที่เติบโตที่เมืองเหอซี ผ่านครามเ็ใหญ่มาามาย มีาครั้งที่คนเป่ยตี้มาโจมตีประตูเมืองจากด้านั พวกั้เข้ามาที่เมืองเ็ๆ แห่งนี้แล้วทำาเผา ฆ่า และปล้นสะดม เสร็จแล้วก็ขี่ม้าหนีไปรวดเร็วราวกับาลม คนใเหอซีหรือก็่ๆ เก็บเซากความเีหาย ่ๆ ัษาัเ ไ่ว่าจะเมื่อไหร่ ไ่ว่าจะเจอกับอะไร วันเวลามักจะ่ๆ เดินไปข้างหน้าเสมอ และเพราะเ่นี้ถึงได้ทำให้ประชากรที่อยู่ที่นี่เปลี่ยนมาแข็งแกร่ง ไ่แข็งแกร่งย่อมอยู่ที่นี่ไ่ได้ ใเมืองใหญ่นี้ ครอบครัวผู้ใดบ้างที่ไ่มีคนายจากฝีมือคนเป่ยตี้? ครอบครัวผู้ใดบ้างไ่ถูกเป่ยตี้แย่งชิงของไป?
สวี่จือชอบฟังป้าเหอพูดประวัติของเมืองเ็ๆ ี้ใ้ฟัเป็น่าา ป้าเหอเล่าถึงครามที่่าสลดพวกั้ขึ้นมา น้ำเีงไ่มีความแค้นเคืองแต่่าใด เหมือนพูดเรื่องปกติธรรมดาเรื่องหนึ่ง ทุกครั้งที่ได้ยินใใของสวี่จือรู้สึกทุกข์ใ แต่ว่าครั้งหน้าสวี่จือก็ยังอยากฟัง นางรู้สึ่าฟังเรื่องราวใอดีตาๆ เข้าก็มักจะทำให้คนจำเรื่องเลวที่ร้ายที่เคยเจอได้ แล้วก็จะยิ่งทำให้คนระมัดระวังกับีิในี้าขึ้น เมืองเหอซีในี้เป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรืองแล้ว แต่ว่าเบื้องัความเจริญรุ่งเรืองนี้ ้าความทุ่มเทของาคน จนถึงขั้น้เีสละไปาีิก็มี
แม่นมลู่เก็มักจะมาฟังเรื่องพวกนี้ของป้าเหอด้วยกัน แม่นมลู่ับรู้สึ่าเล่าให้สวี่จือฟังสักหน่อยก็ดี ถึงแม้เด็กจะยังเ็ แต่ว่าาเรื่องก็ควรจะรู้เอาไว้ แม้ว่านางจะยังไ่รู้เรื่อง ไ่เข้าใเหตุั้ แต่่าไรก็ควรจะรู้เรื่องที่เคยเิขึ้นนี้
ัจากสวี่ตี้ขังัเทำงานอยู่เรือนัอยู่าวันก็ไปที่ไร่ หินที่เอาไว้ขวางทางคนเป่ยตี้และเกิ่งไม้พวกั้ได้ถูกทำความสะอาดจนหมดแล้ว บริเวณใ้ๆ ยังสามารถเห็นรอยเลือด นี่คือสิ่งที่หลงเหลืออยู่จากาต่อสู้เมื่อคืนวันั้ ต่อมาฟังหม่าหมิงบอกเล่าให้ตนเฟัง ว่าคนเป่ยตี้พวกั้ต่างขี่ม้ามา ัจากมาถึงที่นี่ม้าก็ถูกกับดักด้านหน้ามัดให้ล้มลงาั อุปสรรคต่อา็เป็นพวกก้อนหินและกิ่งไม้ ทำให้คนที่พุ่งผ่านกับดักมา้ลงจากม้า่าช่วยไ่ได้ พอลงจากม้าก็ไ่มีข้อได้เปรียบอีกต่อไป จึงถูกเหล่าทหารมาล้อมและฆ่าทิ้งจนหมด
ทหารคุ้มกันของด่านเยี่ยนเหมินมีาคนได้รับบาดเ็ โชคดีที่ไ่มีคนาย นี่คือเรื่องที่หม่าหมิงดีใาที่สุด ได้รับบาดเ็ขอเพียงสามารถพักฟื้นให้หายก็สามารถมีีิอยู่ได้ เมื่อพักฟื้นหายดีแล้ว ต่อไปก็สามารถต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ใสนามรบได้อีกครั้ง ทุกคนต่างเป็นี่น้องร่วมครามกันทั้งั้ ทุกคนเิร่วมกันายร่วมกัน ผู้ใดก็ต่างไ่อยากจะเห็นสหายร่วมรบเีสละใครามต่อหน้าตนเ ถึงแม้ทุกคนจะเตรียมใสำหรับาายา่อนแล้วก็าม
สวี่ตี้ไ่ได้อยู่ทานข้าวที่หมู่บ้านจางเจีย ัจากบอาก็ับไปที่ไร่ สั่งาหัวหน้าผู้ดูแลสวนสกุล้าวเสร็จแล้ว ัจากที่ทิ้งธัญพืชผักสดเอาไว้ให้พวกุๆ าๆ ที่ไร่เสร็จก็ับไปใเมือง
ใช่ฤดูหนาวสิ่งที่้ทำใไร่ั้มีเยอะา ใดินก็ปลูกข้าวสาลีาพันธุ์ฤดูหนาว ซึ่งยังไ่จำเป็นจะ้ดูแลอะไรานักในี้ หัวหน้าผู้ดูแลสวนสกุล้าวทำเรือนเพาะชำบนภูเขาบริเวณสถานที่ที่ไ่ถูมโกรก แล้วชักนำน้ำจากภูเขามาใช้ ถึงแม้ฤดูหนาวน้ำจะมีไ่า แต่เอามารดน้ำใเรือนเพาะชำยังถือว่าพอใช้ ครั้งนี้ที่สวี่ตี้า็เพื่อเรือนเพาะชำนี้ เขาอยากจะเอาผักพวกนี้ไปขายที่เมืองก่านโจว เีเป่ ยามถึงฤดูหนาวจึงขาดแนผักใบเขียว ผักใบเขียวเ่นี้สามารถขายได้ราคาดี อีกทั้งยังมีผักสดใหม่าชนิด
สวี่ตี้ปรึกษากับเว่ยหลางา่อนแล้ว คนงานปลูกผักและขายั้ล้วนเป็นเว่ยหลางเป็นคนหามา ใเมืองเ็ๆ ที่อยู่ใ้กับชายแ มีทหารามายที่ได้รับบาดเ็จนไ่สามารถลงสนามรบได้อีก คนพวกั้ทำได้แค่พึ่งเงินบำนาญัน้อยนิดหรือับบ้านเก่า หรือหาสถานที่ให้ตนเได้พักอาศัยเพียงเ่าั้ เว่ยหลางเก็อยากจะให้คนพวกนี้ได้ใช้ีิดีๆ แต่มันก็มีเงื่อนไขมาโดยตลอด ที่สวี่ตี้ปรึกษากับเขา เว่ยหลางก็รู้สึ่าด้านหน้าของตนเเหมือนมีประตูบานใหญ่ถูกเปิด่าไร่าั้ าเรื่องก็คิดภายใั่พริบา
นี่ก็สิ้นเดือนสิบของจันทรคติแล้ว าาเริ่มาเ็ าาเย็นทำให้คนทนไ่ไหว ในี้ขอแค่ได้เจอแอาทิตย์บ้างเ็น้อยก็ยังดี นี้สวี่ตี้อยากจะอยู่บนตั่งอุ่นๆ ให้องทั้งวัน าาหนาวเ่นี้ทำอะไรก็ไ่สะดวกไปหมด
สวี่ตี้เข้าประตูา็ถูกสวี่จือลากเข้าไปนั่งบนตั่งให้องที่อุ่นเอาไว้แล้ว ัจากช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วสวี่จือก็เ่ “ท่านี่ วันนี้ท่านพ่อกับ่าแ่ไ่ทานข้าวที่เรือนนะเ้าคะ าวันพวกเราต้มเกี๊ยวน้ำทานกันดีหรือไ่เ้าคะ?”
สวี่ตี้ตอบ “เอาสิ เหตุใดจะไ่ดี ห่อไส้ผักกาดขาวุกเนื้อหมูกับต้นหอมก็แล้วกัน อีกเดี๋ยวี่จะหั่นเนื้อหมูไปทำไส้ให้เ้า”
สวี่จือฟังแล้วก็เม้มปากอมยิ้ม ลักยิ้มตรงมุมปากทั้งสองข้างทำให้สวี่จือดูงดงามขึ้นาทีเี!
สวี่ตี้เ่ถาม่าสัย “เ้ายิ้มอะไร?”
สวี่จือเ่ “เเ ข้าได้หั่นไส้เกี๊ยวเอาไว้แล้วเ้าค่ะ เป็นไส้ผักกาดขาวุกเนื้อหมู เนื้อหมูั้ยังเป็นเนื้อที่ป้า้าวไปซื้อที่ตลาดมาเมื่อเช้า ได้ยินนางพูดว่า ร้านขายหมูที่ถนนเพิ่งจะเริ่มเปิดขายวันนี้ พ่อค้าจางที่ขายหมูวันั้ขึ้นไปบนกำแพง ได้ยินมาว่าถูกธนูยิงได้รับบาดเ็ที่แขน ัษาัอยู่นานถึงจะัษาหาย เช้าวันนี้ถึงเริ่มฆ่าหมูเ้าค่ะ”
สวี่ตี้ฟังแล้วพูดด้วยความนับถือ “ุๆ ามายบนถนนต่างเป็นั่าที่ดี มีเรื่องัใดไ่้เรียกก็เสนอัมาช่วย ที่พวกเราอยู่ที่นี่ได้่าไร้กังวล ก็เพราะมีคนพวกนี้ถึงได้ทำให้รู้สึ่าใช้ีิได้่าสบายใ”
สวี่จือพยักหน้า “ใช่เ้าค่ะ พวกเราทุกคนพยายามกันขนาดนี้ ยังจะมีีิที่ไ่ดีได้หรือ? ท่านี่ ข้าเห็นว่าาาไ่ดีแล้ว ัว่าจะมีหิมะตก ท่านว่าพวกเราสามารถทำเรื่องอะไรเพื่อที่นี่ได้หรือไ่เ้าคะ?”
สวี่ตี้ครุ่นคิด “เรื่องอื่นคนใสำนักงานของท่านพ่อต่างทำได้ดีา พวกเราจะทำัใดได้?”
สวี่จือฟังแล้วก็เ่ “ข้าคิดมาตลอด วันั้ข้าไ่ได้ไปช่วย ใใก็รู้สึกไ่ดี คิดว่าอยากจะทำเรื่องที่ข้าสามารถทำได้ให้กับคนเหล่านี้ ถือว่าเป็นน้ำใของข้า”
สวี่ตี้ฟังแล้วก็เ่ขึ้น “เ้าไ่้รีบร้อน ข้าจะั้ใคิด คิดได้แล้วพวกเราค่อยคุยกัน ดีหรือไ่?”
าวันสองี่น้องห่อเกี๊ยวจำนวนา ไ่เพียงแค่ครอบครัวัเกินอิ่ม ยังเอาไปให้สวี่เหราที่สำนักงานเขตอีกจำนวนา ให้เขาเอาไปแบ่งให้กับทุกคน
เกี๊ยวของครอบครัวสวี่แป้งจะบางแต่ไส้เยอะ แป้งเกี๊ยวบางๆ มีความเหนียวนุ่มา กัดเข้าไปเบาๆ เนื้อหมูที่ใส่ต้นหอมและขิงแผ่น ุกเ้าเข้าด้วยกันกับผักกาดขาวจนายเป็นก้อนเนื้อมๆ เ็ๆ กัดเข้าไปแล้วก็ทั้งหอมทั้งอร่อย ทั้งยังมีความยืดหยุ่น คนที่ได้ทานเข้าไปแล้วใใจะรู้สึกสบายใาขึ้น
จาง้าวฉือถูกเว่ยหลางพาไปที่จวนแม่ทัพ ที่ามไปจัดากับศัตรูมีทหารได้รับบาดเ็ ัจากพาับมาเพราะว่าาาไ่ดี มีาคนที่ปากแอักเสบและัร้อน เว่ยหลางไ่วางใ จึง่คนไปรับจาง้าวฉือมาที่จวนแม่ทัพั้แต่เช้าตรู่ เพื่อเชิญให้นางาูอาาของคนเหล่านี้
จาง้าวฉือยุ่งอยู่ใจวนแม่ทัพจนถึงาดึก ที่ถูก่ับมาฟ้าก็มืดสนิทเีแล้ว นาง่าวขอบคุณคนขับรถม้าและองคัษ์ที่พาตนเมา่ ัจากเข้าประตูเรือนไป ก็ถููกชายลูกาช่วยเปลี่ยนเสื้อ เปลี่ยนรองเ้า ล้างมือล้างหน้า จากั้ก็วางอาหารา่า เกี๊ยวัอ้วนๆ ที่มีควันลอยมาจากจานใบใหญ่ แล้วก็เกี๊ยวน้ำร้อนๆ หนึ่งถ้วย
จาง้าวฉือยกถ้วยเกี๊ยวน้ำมาถือไว้ ัจากอุ่นมือแล้วก็ซดเข้าไปสองคำเป็นาอุ่นท้อง จากั้ก็ใช้ตะเกียบหนีบเกี๊ยวขึ้นมาหนึ่งั กัดเข้าไปหนึ่งคำก็ถามา้วยความตกใ “ไอ๊หยา เกี๊ยวนี้อร่อยจริงๆ ผู้ใดเป็นคนทำหรือ?”
สวี่ตี้พูดด้วยความดีใ “จือเอ๋อร์่าไรเล่าขอรับ นางนวดแป้งด้วยัเ ทำไส้เกี๊ยวด้วยัเ แต่ข้ากับแม่นมแล้วก็ป้าเหอกับี่ชิงเหมี่ยว ี่ชิงซุยช่วยกันห่อ ่าแ่ ต่อไปครอบครัวของพวกเราถือว่าลาภปากแล้ว”
จาง้าวฉือ่าวด้วยความดีใ “ลูกาของแม่ เหตุใดถึงได้มีความสามารถามายขนาดนี้นะ มา ให้แม่หอมทีหนึ่งสิ”
สวี่จือหน้าแดง เ่า้วยความเขินอาย “่าแ่ นี้ข้าเป็นสตรีที่เติบโตแล้ว ท่านไ่สามารถมาหอมข้าได้นะเ้าคะ คนเขาจะหัวเราะเยาะที่ข้าไ่โตเอา”
จาง้าวฉือฟังแล้วก็หัวเราะฮ่าๆ มา “ได้ๆ แม่ไ่ดีเ นี้จือเอ๋อร์ของพวกเราโตเป็นาแล้ว”
าคืนสวี่เหราก็ทำงานล่เวลาที่สำนักงานอีกแล้ว เมื่อจัดางานเสร็จแล้วก็ับมาทานเกี๊ยวร้อนๆ สวี่จือยังเตรียมน้ำแกงไก่ปรุงด้วยโสมเพื่อบำรุง่ากาย คนใครอบครัวต่างดื่มกันไปคนละถ้วย รสชาติไ่เลวเลยจริงๆ
สวี่เหราแช่เ้า นอนอยู่บนเตียงอุ่นๆ สบายจนร้องครางมา “ข้าอยากจะนอนบนตั่งอุ่นๆ นี้ทั้งวันเลย”
จาง้าวฉือหัวเราะแล้วเ่เย้า “ใต้เ้าสวี่ ท่านเป็นคนมีตำแหน่งขุนนางนะเ้าคะ มีหรือจะสามารถนอนอยู่บนตั่งได้ทั้งวัน”
สวี่เหราหัวเราะแล้ว่าว “ข้าก็แค่พูดไป่าั้ ข้ายังอยากจะทำงานดีๆ ต่อไปสามารถทำให้ภรรยาและลูกมีชื่อเีง มีหน้ามีาาขึ้น”
นี้สวี่เหรากับจาง้าวฉือต่างเข้าใาขึ้น ใครอบครัวมีลูกา ถึงแม้จะมีความสามารถาเ่าไหร่ ผู้อื่นก็จะมองเ้า แล้วก็ความสามารถของบุรุษใครอบครัวของเ้า จนกระทั่งลูกาแต่งงานไป ไ่เพียงแต่จะอยู่ใครอบครัวสามี เดินไปด้าน จากคนอื่นจะมองความสามารถของสามีตนเแล้ว ก็จะมองว่าอำนาจของบิดามารดาและี่ชายใครอบครัวั้มีาน้อยหรือไ่ หากาคนอื่นก็จะให้ความเคารพเป็นพิเ
จาง้าวฉือถอนหายใ “สังสมัยเก่ายอดแย่นี่ไ่ดีเลยสักนิด ลูกาไ่มีตำแหน่งมีหน้ามีาอะไร แต่ว่าถูกคนดูแนข้าก็พอใอยู่”
สวี่เหราตอบ “ดังั้ข้ากับสวี่ตี้จะ้ปูทางไว้ให้ดี ใช่แล้ว าวันเกี๊ยวที่สวี่ตี้กับจือเอ๋อร์เอามาให้ที่สำนักงานอร่อยาจริงๆ เพื่อนร่วมงานของข้ากินแล้วก็อยากกินกันอีก ่าเีดายที่จำนวนมันน้อยเกินไป ข้าไ่ได้บอกนะว่านี่คือของที่ลูกาของข้าทำน่ะ”
จาง้าวฉือเ่ “ที่ข้าับมา สวี้ตี้กับจือเอ๋อร์มาช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมน้ำให้อาบ ข้าับเรือนา็ยังได้กินข้าวร้อนๆ ข้ารู้สึ่าข้าเก็ไ่ได้มีความ้าอื่นแล้ว เ่นี้พอใาแล้ว ลูกที่เราเลี้ยงมา ข้าเก็ไ่ได้ขอให้นางมีความสามารถามาย ขอแค่สามารถกตัญญูกับพวกเรา ใใมีพวกเราอยู่ข้าก็รู้สึกดีาแล้ว ต่อไปพวกเราก็หาคนที่สามารถใช้ีิกับนางได้ ทั้งสองคนสามารถใช้ีิ่ามีความสุขดีก็พอแล้ว”
สวี่เหราถอนหายใ “มันจะง่ายขนาดั้เีเมื่อไหร่ จือเอ๋อร์ของพวกเราหาสามีจะ้ับไปหาที่เมืองหล คนธรรมดาสามัญไ่สามารถให้จือเอ๋อร์แต่งเข้าเรือนไปได้ นี้นางก็อายุเจ็ดขวบ่าย่างแปดขวบแล้ว ผ่านไปไ่กี่ปีก็จะ้มีาดูั ข้าจะ้คิดหาวิธีเพิ่มตำแหน่งให้เร็วที่สุด ตำแหน่งของข้าต่ำเกินไป ทำให้จือเอ๋อร์หาคนดีๆ ไ่ได้หรอก”
ทั้งสองคนไ่รู้เหตุใดถึงวกมาพูดเรื่องหาครอบครัวสามีให้กับลูกา ช่างเป็นเรื่องที่พิจารณาไกันเีจริง
เิอรรถพ
[1] าสอบเิ ้ายกับาสอบเพื่อเข้าศึกษาต่อใปัจจุบัน ผู้สมัครสอบใระดับนี้ทุกคน ไ่ว่าจะมีอายุาน้อยเ่าใดก็าม จะเรีย่า "เิ" (ซึ่งแปลามัอักษรว่า "ัึาเด็ก") ดังั้จึงเรียกาสอบใระดับนี้ว่า "าสอบเิ" าสอบเิเป็นาสอบใระดับท้องถิ่นซึ่งแบ่งย่อยเป็น 3 ระดับด้วยกัน คือ าสอบระดับอำเภอ าสอบระดับจังหวัด และาสอบย่วนซื่อ ซึ่งจัดโดยขุนนางที่ราชสำนักมอบหมายหน้าที่มาโดยตรง ใาสอบ 3 ระดับนี้ าสอบระดับอำเภอถือว่าสำคัญที่สุด าจัดสอบระดับอำเภอจะดำเนินาโดยขุนนางประจำอำเภอต่างๆ หากผู้เข้าสอบสอบผ่านใระดับนี้ก็จะได้รับเลือกเป็น "เซิง" (บัณฑิตระดับอำเภอ) หรือมักเรียกกันทั่วไปว่า "ซิ่วไฉ"
[2] าสอบเตี่ยนซื่อ เป็นาสอบต่อหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้ โดยฮ่องเต้เป็นผู้ข้อสอบและตรวจข้อสอบด้วยพระองค์เ ผู้ที่ผ่านาสอบใระดับนี้มีจำนวนจำกัด โดยแบ่งเป็น 3 ุ่มที่ดีที่สุด ืเี่า "ซานจย่า" ใแต่ละุ่มจะมีผู้ได้รับคัดเลือกเพียง 3 คน ผู้ที่สอบได้ัดับหนึ่ง สองและสามของแต่ละุ่มจำนวน 9 ี้เี่า "จิ้นซื่อ" ใุ่มอีจย่า(ุ่มที่หนึ่ง) ผู้ที่สอบได้ัดับหนึ่งจะได้รับตำแหน่งัดับหนึ่งจะได้ตำแหน่ง '้' หรือ’จอหงวน’ ัดับสองจะได้ตำแหน่ง 'ปั๋งเหยี่ยน' ัดับสามจะได้ตำแหน่ง 'ั่ฮา'
[3] ซูจี๋ซื่อ (庶吉士 shù jí shì) าสอบเข้าตำแหน่งนักปราชญ์
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??