เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นฮองเฮา พร้อมระบบเชฟเทพนักปรุง
“หลี่หมัวมัว ไฉนท่านจึง้าตบตีาใช้สนิทของฮเฮาเ่า ด้วยนิสัยมีแค้นต้องชำระเช่นฮเฮา นางจะต้องไม่ละเว้นเ้าแน่นอน”
“ัอันใดกัน ฮเฮาถูกฝ่าบาทส่งตัวเข้าตำหนักเย็นแ้ สตรีที่เดินเข้าไปใตำหนักเย็น ข้ายังต้องเกรงันางีหรือ”
“นั่นก็ใช่! หลี่หมัวมัวเป็นึแม่นมของฝ่าบาท ซ้ำยังเป็นโปรดของไทเฮา ไทเฮาทรงโปรดเสวย้ำแกงฝูหรงที่หลี่หมัวมัวปรุง ขาดท่านไม่ได้แม้แต่วันเดียว”
“ฮึ ไทเฮาเห็นฮเฮาขัดหูขัดามานานแ้ เพียงแต่ยังเห็นแก่หน้าของใต้เท้าอัครเสนาบดี จึงไม่้าตำหนิฮเฮาึ่หน้า ข้าทำเช่นี้เป็นการระบายโทสะเพื่อไทเฮาเหนียงเหนียง!”
เฟิ่งเฉียนเดินมาึห้องเครื่องด้วยการนำทางของืู่ เพิ่งจะก้าวเข้าประตูมาก็ได้ยินบทสนทนาระหว่างหมัวมัวั้สอง นางมีโทสะจนต้องหัวเราะออกมา
“เป็นเ้าที่ตบตีของเปิ่นกง”
หมัวมัวั้สองหันับมาพร้อมกันด้วยความตกใจจนหน้าถอดสี
“อย่างไรเ่า อยู่ต่อหน้าเปิ่นกงับไม่้ายอมรับเสียแ้”
หลี่หมัวมัวยืดอกเื่คิดได้ว่าตนเองมีไทเฮาหนุนหลังอยู่ จึงไร้ึ่ความเกรงั “บ่าวเป็นตีเองเพคะ! แต่บ่าวทำามกฎระเบียบของวังหลวง! สตรีที่เข้ามาใตำหนักเย็นกินได้แค่ข้าวเหลือและอาาเหลือเ่านั้น ไม่มีสิทธิ์กินอาาที่ปรุงเสร็จใหม่ๆ นี่เป็นกฎระเบียบที่บรรพบุรุษกำหนดไว้ าใช้ี้ไม่ฟังเหตุผลซ้ำยังโต้เถียงกับบ่าว บ่าวจึงอบรมสั่งสอนนางแทนฮเฮาเพคะ!”
ไม่เสียแรงที่เป็นเก่าแก่ที่อาศัยอยู่ใวังหลวงมานาน คำพูดคำจา้หาช่องโหว่ไม่ได้ หากเปลี่ยนเป็นอื่นเกรงว่าต้องเสียเปรียบเป็นแน่ ทว่าน่าเสียดายที่วันี้นางพบกับเฟิ่งเฉี่ยน เฟิ่งเฉี่ยนยกมือึ้ก็ตบเข้าให้ที่ใบหน้าสองฉาดทันที ามา้วยเท้าที่ถีบเข้าไปที่ท้องของหลี่หมัวมัวส่งผลให้นางนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น
“ต่อให้เปิ่นกงเข้าไปอยู่ใตำหนักเย็นก็ยังคงเป็นฮเฮา เ้าผู้ึ่เป็นเพียงแค่บ่าวึ่ึกับ้าล่วงเกินเปิ่นกงต่อหน้า หากเปิ่นกงไม่อบรมสั่งสอนเ้าแทนไทเฮาเหนียงเหนียง เกรงว่าจะเป็นการไม่กตัญญูต่อไทเฮาเหนียงเหนียง!”
ฮึ ให้เปิ่นกงกินข้าวเหลืออาาเหลือ ช่างเป็นการรนหาที่ายโดยแท้!
ั้หมดให้องเครื่องต่างคุกเข่าลงใทันที พวกเขาไม่้าแม้แต่จะหายใจแรงๆ ด้วยซ้ำ
หลี่หมัวมัวล้มลงบนพื้นมือกุมใบหน้าด้วยท่าทีไม่อยากจะเชื่อ “เ้า...เ้าตบตีข้า”
“ยังมีเรี่ยวแรงพูดจา” สายาเยียบเย็นของเฟิ่งเฉียนหันไปมองาใช้ปราดึ่พร้อมกับสั่งว่า “ืู่ ไป! ตบนางสิบฉาด!”
ไม่พอใจใช่หรือไม่ ตีจนเ้าพอใจก็แ้กัน!
หลี่หมัวมัวเบิกา้า นางถลึงามองืู่ “เ้า้าหรือ หากไทเฮาเหนียงเหนียงล่วงรู้ ไม่มีทางละเว้นเ้าเด็ดขาด!”
ืู่ลังเลใจด้วยรู้สึกหวาดัอยู่บ้าง “เหนียงเหนียง...”
เฟิ่งเฉี่ยนหรี่ดวงาเย็นชาลงครึ่งึ่และแค่นเสียงฮึพร้อมกับพูดเสียงต่ำ “ต่อให้ไทเฮาเสด็จมา ข้าก็จะยังตบตีนางเหมือนเดิม!”!
ทันทีที่ิ้เสียงพลันมีเสียงแหลมเล็กขานดังึ้จากด้านนอก “ไทเฮาเสด็จ—“
ช่างบังเอิญเหลือเกิน ไทเฮาเสด็จมาจริงๆ
“้ำแกงขุยหรงของอายเจียทำเสร็จแ้หรือไม่ ไฉนวันี้จึงช้าเช่นี้เ่า อายเจียรอไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว”
ยังมาไม่ึแต่เสียงมาึก่อน เฟิ่งเฉี่ยนหันหน้าับไปมอง เห็นไทเฮากำลังเดินเข้ามาให้องเครื่องภายใต้การประคับประคองของนางกำนัล
เื่เห็นหลี่หมัวมัว ไทเฮาึกับตกตะลึงจนหน้าเปลี่ยนสี “หลี่หมัวมัว ไฉนเ้าจึงลงไปนั่งบนพื้นเ่า ใบหน้าของเ้าเป็นอะไร”
หลี่หมัวมัวเห็นไทเฮาประดุจเหมือนเห็นญาติสนิท นางล้มลุกคลุกคลานเข้ามากอดขาของไทเฮาเอาไว้แน่น ั้ยังร่ำไห้คร่ำครวญ “ไทเฮาเหนียงเหนียง...ท่าน...ท่านจะต้องให้ความยุติธรรมบ่าวนะเพคะ!”
“เกิดเรื่องอันใดึ้” ไทเฮาคาดไม่ึอย่างยิ่งยวด เื่หันไปเห็นเฟิ่งเฉี่ยนที่ยืนอยู่ีด้านึ่ คิ้วของไทเฮาคร่ำเคร่งลงทันที “ฮเฮา ไฉนเ้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้?”
“ถวายพระพรเสด็จแม่เพคะ” เฟิ่งเฉี่ยนยอบกายถวายพระพร อื่นๆ ้คุกเข่าหมอบอยู่บนพื้น่าวถวายพระพรไทเฮาอายุยืนพันปี
ไทเฮาจ้องหน้าเฟิ่งเฉี่ยนด้วยแววาเคร่งเครียดก่อนจะถามว่า “ตงเกิดเรื่องอันใดึ้กันแน่”
เฟิ่งเฉี่ยนกำลังจะอ้าปากเพื่อพูดจา หลี่หมัวมัวชิงพูดึ้ก่อน “ไทเฮาเหนียงเหนียง...บ่าวกำลังทำ้ำแกงขุยหรงให้พระองค์เพคะ ฮเฮาทรงส่งาใช้เข้ามาบอกให้บ่าวทำบะหมี่ให้นาง บ่าวไม่้าเสียเวลาทำ้ำแกงให้พระองค์ จึงปฏิเสธไปเพคะ ผู้ใดจะรู้ว่าฮเฮาจะึกับโกรธเกรี้ยวพุ่งเข้ามาให้องเครื่องตบตีบ่าวโดยไม่พูดไม่จาเพคะ! ั้ยังบอกอี่า...ยังบอกอี่า...” นางจงใจทำทีพูดจาอ้ำๆ ึ้ๆ
“ยังพูดว่าอะไรี” สีหน้าของไทเฮาดูย่ำแย่อยู่บ้าง
“ยังพูดอี่าต่อให้ไทเฮาเสด็จมา นางก็ยังคงจะตบตีบ่าวเหมือนเดิมเพคะ!” หลี่หมัวมัวโขกศีรษะลงกับพื้น “ไทเฮาเหนียงเหนียง สิ่งที่บ่าวทำลงไปั้หมด ้ทำเพื่อพระองค์ั้ิ้ พระองค์จะต้องคืนความเป็นธรรมให้บ่าวนะเพคะ...”
หลี่หมัวมัวพูดไปั้้ำมูก้ำา ร่ำไห้เสียจนน่าเวทนา ะทั่งเฟิ่งเฉี่ยนเองยังแทบจะคิดว่าตนได้ทำเรื่องโหดร้ายกับนางเกินไป
“มีเรื่องเช่นี้อย่างไรกัน!” ไทเฮาทรงพิโรธมองเฟิ่งเฉี่ยนด้วยสายาเย็นชา ั้ยัง่าววาจาด้วย้ำเสียงเข้มงวด “ฮเฮา เวลาี้เ้ามิใช่ควรอยู่ใตำหนักเย็นหรอกหรือ ไฉนจึงมาตบตีอยู่ให้องเครื่อง ใสายาเ้ายังมีกฎระเบียบของวังหลวงอยู่ีหรือไม่”
ตุบ!
ไม่รอให้เฟิ่งเฉี่ยนตั้งตัวได้ าใช้คุกเข่าลงเบื้องหน้าไทเฮาพร้อมกับโขกศีรษะถี่ยิบและ่าวเสียงสั่น “ขอไทเฮาทรงระงับโทสะเพคะ ความผิดั้หมด้เป็นความผิดของบ่าว ขอพระองค์อย่าได้่าวโทษฮเฮาเหนียงเหนียงเลยเพคะ!”
เฟิ่งเฉี่ยนกุมขมับของตนอย่างจนปัญญา าใช้ของนางี้ไม่ว่าอะไร้ดีั้ิ้ เสียตรงที่เอะอะก็จะคุกเข่าอยู่ร่ำไป ช่างเป็นเรื่องฮ่องเต้ไม่ร้อนใจแต่ขันทีับร้อนใจมาก่า
“เ้าับเป็นรู้ความยิ่งนัก! ใเื่รู้ตัวว่าทำผิดก็สมควรที่จะได้รับการลงโทษ” คำพูดเหล่าี้ของไทเฮานั้นพูดกับืู่ ทว่าสายาับตงบนร่างของเฟิ่งเฉี่ยน แสดงให้เห็นว่านี่เป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู “เ็ๆ ลากตัวนางออกไป โบยึ่ร้อยไม้!”
“พ่ะย่ะค่ะไทเฮาเหนียงเหนียง” องครักษ์ที่ยืนอยู่นอกประตูกรูกันเข้ามา
ั้หมดให้องเครื่อง้สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ด้วยความตื่นตระหนก
ห๊ะ! โบยึ่ร้อยไม้
นี่ไทเฮาต้องการให้ตีจนาย!พ
องครักษ์ธรรมดาถูกโบยห้าสิบไม้ยังทนไม่ไหว แ้นี่นางเป็นเพียงาใช้ตัวเล็กๆ ึ่
ใบหน้าของืู่ขาวปานะดาษ นางนั่งลงกับพื้นด้วยสีหน้าิ้หวัง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??