เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นฮองเฮา พร้อมระบบเชฟเทพนักปรุง
ลำแสงัเยียบเย็นลอดเข้ามาทางหางา กระบี่ยาวเล่มหนึ่งเปี่ยมไปด้วยพัการัหารพุ่งเข้ามาจากด้านหัขวาของนาง—
่าวได้ว่าเวลานั้นเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เฟิ่งเฉี่ยนเอนกายไปด้านหั เอวคอดกิ่วของนางพลันหมุนเป็นวงมอย่างเหลือเชื่อ กระบี่ยาวแนบไปกับผิวบริเวณ้าท้องของนาง
มือัหารในชุดดำปิด้าเบิกากว้างอย่างตื่นตะลึง เื่เขาพลิกมือับมาเพื่อจะแทงกระบี่เข้ามาอีกรั้ง เฟิ่งเฉี่ยนได้เหินกายออกไปจากตำหนักบรรทมแล้ว เขาคำรามเีงต่ำ “เจอปีศาจแล้ว” จากนั้นรีบไล่ล่าามออกไป!
รอเื่เขาไล่ามมาถึงลานเรือนด้านนอก เห็นในมือเฟิ่งเฉี่ยนมีสิ่งของสองอย่างเพิ่มขึ้นมา มือซ้ายมีกระทะเหล็ก มือาีัหลัก ยืนรอเขาอยู่ที่นั่นด้วยท่าทีประหลาดอย่างที่สุด
“พูด ใครส่งเ้ามา” เฟิ่งเฉี่ยนเลิกคิ้วด้วยสายาเย็นชา บุคลิกเช่นนั้นผนวกกับิ่นอายรัศมีเข่นฆ่าในตัวของเปล่งประกายออกจากร่างของนาง!
มือัหารชุดดำสูดลมหายใเข้าึ ไมู่ต้อง มิใช่บอกว่าฮองเฮาเป็นคนไร้สมองคนหนึ่งหรือ ไม่มีวรุ์มิใช่หรือ เุใดรัศมีเข่นฆ่าที่แผ่กระจายออกมาจากร่างของนางัดูน่าักว่าเขาที่เป็นนักฆ่ามืออาชีพได้เล่า
“เ้าไม่จำเป็นต้องรู้!” กระบี่เล่มยาวในมือตวัดเป็นวงมรอบหนึ่งพลางตวาดด้วยพัของการปลิดชีพ “ดูกระบี่ รับความายเถอะ!”
คนที่อยู่เบื้องหัต้องการให้นางายนี่นา! ทั้งๆ ที่รู้ว่านางไม่เคยฝึกวรุ์มาก่อน ัส่งมือัหาร ระดับสองมาัหารนางอีก นี่มันง่ายดายยิ่งกว่าการบดขยี้มดตัวหนึ่งให้าย!
ทว่าน่าเีดายที่พวกเขาคำนวณพันครั้งคำนวณหมื่นครั้ง แต่ับพลาดไปุหนึ่ง นางไม่ใช่ฮองเฮาคนเดิมอีกแล้ว และในมือของนางมีจวักแปลงกายพันชั่งและกระทะหรูอี้สลัายมังกร!
ติ๊ง—มือัหาร : พั 210, พัการสู้รบ 210!
เื่เห็นข้อมูลของฝ่ายตรงข้าม เฟิ่งเฉี่ยนยิ่งปราศจากความหวาดั!
นางเก็บกระทะหรูอี้ลายมังกรขึ้นมา มือทั้งคู่กุมกระชับที่ด้ามของจวักแปลงกายพันชั่ง จากนั้นยืนบิดเอวนิดๆ ด้วยท่วงท่าามมาตรฐานของการตีกอล์ฟ จวักตวัดออกไปพร้อมกับตวาดเีงดังลั่น “พัทำลายล้าง!”
เวลานั้นลมพัดเป็นพายุทอร์นาโด ข้างหูได้ยินเีงราวกับมังกรคำรามดังครืนๆ ่าไป ส่งผลให้กระบี่สีแดงูกดข่ม ท่ามางแววาัหวาดัของมือัหาร กระบี่ของเขาและตัวเขาคล้ายกับว่าวที่สายป่านขาด ูโจมตีจนกระเด็นหวือออกไปไ หายลับไปนอกกำแพงวัง
“อ๊ากๆๆๆๆ...” เีงร้องด้วยความเจ็บปวดของมือัหารดังขึ้นต่อเนื่อง หัจากเีงการโจมตีัหนักหน่วงผ่านพ้นไปก็ได้ยินเีงด่าทอผรุสวาทของเขาดังขึ้นรางๆ “ให้ายเถอะ! นี่หรือที่บอกว่าคนไร้ประโยชน์ ข้าจะไปัหารมารดาเ้า!”
เีงเดินล้มลุกคลุกคลานดังไออกไปเรื่อยๆ มือัหารหลบหนีไป
“ร้ายกาจนี่นา!” เฟิ่งเฉี่ยนลูบคลำจวักแปลงกายพันชั่ง ราวกับกำัลูบไล้ของล้ำค่า!
นางไม่ได้ไล่ามออกไป ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าคนที่ต้องการชีวิตของนางที่สุดในวังหลวงแห่งนี้...มีเพียงนางแล้ว!
ณ ตำหนักอีหลัน สตรีนางหนึ่งนั่งเอนกายอยู่บนเก้าอี้กุ้ยเฟย อิริยาบถของนางเปี่ยมไปด้วยความสูงศักดิ์และงดงาม ทว่าสิ่งที่ไม่เข้ากับนางอย่างยิ่งก็คือร่องรอยนิ้วมือนับสิบรอยที่ปรากฏอยู่บนใบ้าของนาง เื่เห็นแล้วทิ่มแทงสายายิ่งนัก!
นางไม่ใช่ใครอื่น นางคือองค์ญิหลานซินผูู้ฮองเฮาตบตีจนใบ้าายเป็นหัวสุกร!
“คนที่เ้าส่งไป ตงว่าไว้ใได้หรือไม่กันแน่ ไฉนถึงตอนนี้แล้วัไม่มีข่าวคราว” องค์ญิหลานซินพูดขึ้นอย่างอดรนทนไม่ได้
หมัวมัววัยางคนนางหนึ่งลุกขึ้นยืนขึ้นด้านข้าง่าวว่า “จี้เฟยเป็นมือัหารที่บ่าวฝึกฝนขึ้นมากับมือเพคะ แม้ขั้นของเขาจะไม่ได้อยู่ในระดับที่สูงนัก ทว่าหากต้องการต่อกรกับฮองเฮาแล้วไม่เหลือบ่ากว่าแรงเพคะ!”
“ออกไปเป็นเวลากว่าครึ่งก้านธูป ควรับมาได้แล้ว” องค์ญิหลานซินครุ่นคิด ัคงไม่วางใ “เพื่อความแน่ใ เ้าส่งมือัหารออกไปอีกคนหนึ่ง ฉวยโอกาสที่ตอนนี้ในตำหนักในัไม่มีองครักษ์เฝ้า จะต้องัหารนางแทนเปิ่นกงให้สำเร็จให้ได้! โ๊ ใบ้าของข้า...”
อารมณ์ที่ฉุนเฉียวเิเุทำให้ดึงรั้งบาดแผลบริเวณใบ้า เจ็บปวดเีจนองค์ญิหลานซินต้องขบฟันแน่น
โจวหมัวมัวเห็นแล้วปวดใ “ได้เพคะ บ่าวจะส่งโกวเที่ยวไปตำหนักเย็นเดี๋ยวนี้ มีจี้เฟยและโกวเที่ยวสองคนผนึกกำัร่วมกันต่อกรกับฮองเฮา ต่อให้ฮองเฮามีปีกก็ยากจะหนีรอดไปได้เพคะ!”
องค์ญิหลานซินขมวดคิ้ว “เุใดคนของเ้าล้วนตั้งชื่อไม่เป็นคลทั้งิ้ ไฉนจึงดูเหมือนจงใตั้งชื่อ “จีเฟยโก่วเที่ยว”[1] อัปคลเิไปแล้ว!”
“อุ๊บ...” โจวหมัวมัวเหงื่อตก “นี่...เป็นเรื่องบังเอิญโดยแท้เพคะ บังเอิญจริงๆ!”
เื่โกวเที่ยวได้รับคำสั่งก็รีบเร่งรุดไปัตำหนักเย็นทันที ระหว่างทางได้พบกับจี้เฟยที่ตกอยู่ในสภาพอเนถอนาจ เขาถึงกับหัวเราะเยาะเีงดัง “ี่ี้เฟ เกิดัใดขึ้นกับท่าน แค่ัหารสตรีเพียงคนเดียวถึงกับทำให้ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้หรือ”
จี้เฟยเอามือกุมก้นของตนเดินตุปัดตุเป๋ เดิมทีเขาก็หัวเีมากพออยู่แล้ว เื่ได้ยินคำพูดหัวเราะเย้ยหยัน เขายากจะระงับโทสะ จึงคิดจะสั่งสอนสัก่ ดังนั้นจึง่าวอย่างจงใว่า “พี่โกว ท่านมาได้เวลาพอดี ข้าแผลเก่ากำเริบ เกรงว่าจะปฏิบัติภารกิจไม่สำเร็จแล้ว...”
“ที่แท้เป็นเพราะบาดแผลกำเริบนั่นเอง ข้าัคิดว่าท่านตกเรือในคูน้ำเพราะตกอยู่ในเงื้อมือของฮองเฮาเีอีก ฮ่าๆๆ...” โกวเที่ยวหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
จี้เฟยในใกระจ่างแจ้งว่าข้านั้นเรือคว่ำอยู่ในคูน้ำจริงๆ น่ะแหละ แต่เรื่องอะไรที่เขาจะบอกอีกฝ่าย ดังนั้นเขาจึงได้แต่แสร้งหัวเราะและ่าวว่า “จะเป็นไปได้อย่างไรกัน เดิมทีฮองเฮาไม่มีวรุ์ ัหารนางมิใช่ง่ายเช่นขยี้มดตัวหนึ่งให้ายหรือ แต่น่าเีดายที่ข้าบาดแผลเก่ากำเริบ เกรงว่ากระทั่งกำแพงวังก็ไม่อาจข้ามไปได้...”
“ี่ี้เฟับไปรักษาบาดแผลก่อนเถิด รอข่าวดีจากข้า!” โกวเที่ยวตบไหล่ของเขาแล้วดึงผ้าคลุมมาปกปิดใบ้า เตรียมมุ่ง้าไปัตำหนักใน
จี้เฟยมองส่งเขาจากด้านหั บนใบ้าปรากฏให้เห็นรอยยิ้มเย็นชา “พี่โกว ขออภัยด้วย! หากข้าต้องูตำหนิเพียงคนเดียว มิสู้ลากท่านมารองหัด้วยกัน”
[1] จีเฟยโก่วเที่ยว าถึง ไก่กระโดดสุนัขบิน หรืออุปมาอุปมัยว่าเุการณ์วุ่นวายจนยากจะควบคุม
พ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??