เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นฮองเฮา พร้อมระบบเชฟเทพนักปรุง
โกวเที่ยวรีบรุดเดินทางไปถึงตำหนักเย็น คิดจะปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จโดยไว ทว่าด้วยความเป็มือัหารมืออาชีพ เขายังคงระมัดระวัง่ายิ่งยวด เห็นประูใหญ่ของตำหนักเย็นถูกเปิกว้าง เขาไม่กล้าเข้าไปทางประูหลักแต่เลือกที่จะอ้อมกำแพงวังไปรอบหนึ่ง เื่ทำความเข้าใใพื้นที่แล้วัเกตเห็นว่าทางทิศเหนือของกำแพงวังมี้หวายอายุนับร้อยปีอยู่้หนึ่ง ลำ้ของมันแผ่กิ่งก้านสาขาใหญ่โต ต่อให้มีคนคนซ่อนอยู่ก็ไม่แน่ว่าจะถูกพบ ช่างเหมาะสำหรับเป็ที่ซ่อนตัว่ามาก
เขาตัดสินใเลือกกำแพงวังทางทิศเหนือ ย่องเบาเข้าไปโดยไม่กล้ารั้งอยู่นาน นาทีถัดมาเขากระโดดขึ้นไปยังกิ่งก้านของ้หวาย—
เท้าทั้งคู่ของเขายังไม่ทันจะได้สัมผัสกับพื้นดิน ทันใดนั้นัมีเงาร่างของๆ หนึ่งมุดมาท่ามกลาง้ไม้อันหนาแน่นราวกับเป็ภูติผี่าไร่านั้น ๆ นั้นหัวเราะกับเขา จากนั้นตวัดจวักรูปร่างประหลาดใมือเข้าใส่ปลายคางของเขา่าจัง!
“อ๊ากๆๆๆๆ...” เห็นเพียงบนกำแพงวังทางด้านทิศเหนือ มีเงาร่างสีดำที่ยังไม่กระโดดเข้ามาัถูกกวาดไปจนร่วงตกลงบนพื้นระเนระนาด เสียงร้องด้วยความตื่นตระหนกดังก้องไปทั่วบริเวณ
“ให้ายเถอะ! เจ้าจี้เฟยตัวดี กล้าหลอกลวงข้าหรือ ข้าจะจัดาเจ้าให้เข็ดหลาบ!” ัจากโกวเที่ยวก่นด่าไปยกหนึ่งก็วิ่งล้มลุกคลุกคลานหนีโดยไม่แม้แต่จะเหลียวั
เฟิ่งเฉี่ยนตวัดจวักแปลงกายพันชั่งใมือ ยืนแค่นหัวเราะเสียงเย็น นางจะรอคอยโอกาสอันงดงามอยู่ที่นี่แหละ
ามประสบาณ์ใอดีตของนาง หากภารกิจของมือัหารยังไม่สำเร็จลุล่วง ผู้จ้างวานจะต้อง่มือัหารชุดที่มาเพื่อปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จแน่นอน!
โดยเฉพาะคนเยี่ยงองค์หญิงหลานซิน วันี้ต้องเสียเปรียบนางต่อหน้าธารกำนัล จะเก็บไม้เก็บมือยอมเลิกราโดยง่ายจึงนับว่าเป็เรื่องแปลก!
ดังนั้น ัจากที่ได้คิดและวิเคราะห์สถานาณ์แล้ว นางจึงเจตนาเปิประูใหญ่ของตำหนักกว้าง เพื่อล่อมือัหารข้ามกำแพงมา จากนั้นจึงซ่อนตัวอยู่ข้าง้ไม้ รอเพียงให้ปลามาติดเบ็ด
ปรากฏว่าไม่ผิดไปจากที่นางคาดเอาไว้ มือัหารนำตัวเใส่พานมาให้เรียบร้อย และติดกับดักที่นางวางไว้!
ห่างจากตำหนักเย็นไม่ไกลนัก ลั่วหยิ่งเห็นทุกสิ่งทุก่าที่เิขึ้นกับาตนเ เขาตกตะลึงด้วยความคาดไม่ถึง
เขานั้นสะกดรอยามมือัหารมา แต่คาดไม่ถึงว่าตนเจะมาพบภาพเหตุาณ์ที่น่าตกตะลึงเช่นี้!
ความสามารถของมือัหารคนนั้นเป็เทพุ์ ระดับ อาจไม่นับว่าเป็ยอดฝีมือ ทว่าหากต่อกรกับชาวบ้านสามัญเรียกได้ว่าเหลือกินเหลือใช้ ทว่ามือัหารทั้งคนี้ัถูกฮองเฮาใช้จวักด้ามหนึ่งจัดาเสียจนงอมพระราม นี่ทำให้คนเปิหูเปิาแล้ว!
หากมิใ่ว่าเห็นทุก่าด้วยาตนเ เขาไม่มีทางเชื่อ ฮองเฮาผู้ซึ่งขึ้นชื่อว่าไร้ส ถึงัมีสติปัญญาและความสามารถเพียงี้ ดูท่าแล้วจะเป็กระบี่ที่คมใฝักเสียแล้ว!
ราวกับฮองเฮารับรู้ได้ถึงอะไรบาง่า สายาคมกริบนั้นตวัดมายังทิศทางที่เขาพรางตัวอยู่ เขารีบหลบหลีกไป่าไร้ร่องรอย!!
เฟิ่งเฉี่ยนรับรู้ได้ว่ามีคนจับจ้องสายาตน เื่นางหันัมาอีกครั้งคนผู้นั้นได้หายไปแล้ว ทว่านางแน่ใได้เลยว่าเื่สักครู่มีคนลอบนางอยู่! รัศมีอันตรายนั้นบังเิขึ้น ดูท่าแล้วคนที่จับจ้องนางอยู่มีไม่น้อย ดังนั้นนางจะต้องทำทุก่าด้วยความระมัดระวังยิ่งขึ้น
จื่อซูเดินหิ้วน้ำถังหนึ่งเข้ามาใตำหนักเย็น ทันทีที่เงยหน้าขึ้นก็เห็นเฟิ่งเฉี่ยนยืนอยู่บนกิ่งไม้สูง นางสะดุ้งโหยง “เหนียงเหนียง ไฉนท่านจึงขึ้นไปยืนอยู่บนที่สูงเช่นนั้นเล่าเพคะ ระวังตกลงมา! ...ใ่แล้ว เื่สักครู่บ่าวได้ยินเสียงเหมือนคนร้องด้วยความเจ็บปวด ท่านได้ยินหรือไม่เพคะ”
เฟิ่งเฉี่ยนแบมือ “เจ้าฟังผิดแล้วกระมัง ข้าไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย”
พูดแล้วนางก็ปีนลงมาามกิ่งไม้ด้วยท่าทีคล่องแคล่วว่องไว จื่อซูเห็นแล้วได้แต่รู้สึกประหลาดใ่าที่สุด
“เหนียงเหนียง ท่านร้ายกาจเหลือเกินเพคะ! ท่านยังปีน้ไม้ได้ด้วย!”
เฟิ่งเฉี่ยนหัวเราะ ใใยังคงใคร่ครวญเรื่องที่เิขึ้นเื่สักครู่ ครั้งี้ฝ่ายตรงข้ามประเมินฝีมือของนางต่ำไป จึง่มาเพียงมือัหารชั้นสวะ หากครั้งหน้า่ยอดฝีมือที่ดี่าี้มาเล่า นางตกอยู่ใสถานาณ์ลำบากแล้ว! ใเวลากระชั้นชิด หากต้องาพัฒนาความสามารถของตนให้สูงขึ้นโดยาใช้อาวุธนั้นมิใ่แผนารับมือระยะยาว!
ใขณะที่กำลังไตร่รอง ัมีเสียงฝีเท้าสับสนดังขึ้นจากประู เป็เสียงฝีเท้าของคนราวๆ ิคน หยุดลงประูวัง ไม่ได้ก้าวล่วงเข้ามา
เฟิ่งเฉี่ยนหรี่าลงเล็กน้อย “จื่อซู ไปดูว่าเิอะไรขึ้น”
จื่อซูไปแล้วัมา่ารวดเร็วด้วยสีหน้าร้อนรน “เหนียงเหนียง พวกเขาเป็องครักษ์ที่ฝ่าบาท่มาเพคะ ว่านับตั้งแต่วันี้ไป ้ามไม่ให้ผู้ใดเข้าตำหนักเย็น! เหนียงเหนียง ทีี้เราจะทำ่าไรดีเพคะ”
“ยุ่งยากเล็กน้อย...” เฟิ่งเฉี่ยนขมวดคิ้วเื่เข้าสู่ความคิด แม้นางจะไปไม่ได้ แต่หากมือัหารคิดจะเข้ามาก็เป็เรื่องยากเช่นกัน เื่คิดได้เช่นี้ ัคิดได้ว่านี่ไม่ใ่เรื่องเลวร้ายอันใด
คิดๆ แล้วนางก็หมุนตัวเดินัเข้าไปใตำหนักบรรทม
จื่อซูประหลาดใ “เหนียงเหนียง ท่านจะไปทำอะไรเพคะ”
เฟิ่งเฉี่ยนตอบนางทั้งที่ไม่ได้หันหน้าัมา “นอน!”
นอนพอแล้ว สจะได้ปลอดโปร่งแจ่มใส จึงจะรบชนะ!
ห้องทรงพระอักษร เซวียนหยวนเช่อฟังลั่วหยิ่งเล่าเหตุาณ์ทั้งหมดแล้ว ดวงาทั้งคู่อันเยียบเย็นราวกับบ่อน้ำลึกไม่เห็นก้นนั้นยิ่งนิ่งลงอีก ่ผลให้ใบหน้าหนุ่มนั้นไม่เห็นถึงอารมณ์และความรู้สึกใดๆ ทั้งิ้ เย็นชาประดุจน้ำแข็ง
“เจ้ากำลังจะว่า ใมือของฮองเฮาถือจวักรูปร่างประหลาดด้ามหนึ่ง ใช้มันโจมตีมือัหารคนจนเตลิดเปิเปิงหรือ”
ลั่วหยิ่งตอบ “พ่ะย่ะค่ะ! จวักเหล็กด้ามนั้นมีอิทธิฤทธิ์ไม่สามัญ มีลักษณะคล้ายอาวุธเทพยิ่งยวดพ่ะย่ะค่ะ”
เซวียนหยวนเช่อนิ่งฟังไม่พูดจา
ลั่วหยิ่งลอบฮ่องเต้ปราดหนึ่ง จากนั้นค่อยๆ เีๆ เคียงๆ ถามมาว่า “ต้องาให้บ่าว่คนไปจับาดูฮองเฮาหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ หากองค์หญิงหลานซิน่มือัหารไปอีก จะได้คุ้มกันฮองเฮาได้ทันท่วงทีพ่ะย่ะค่ะ!”พ
เซวียนหยวนเช่อัโบกไม้โบกมือ พูดเสียงเย็น “ไม่จำเป็ต้องสนใ! เวลาี้สิ่งที่ต้องระมัดระวังที่สุดก็คือจับาดูาเคลื่อนไหวของแคว้นหนานเยียน่าเป็ความลับ!”
ลั่วหยิ่งรับคำและลอบถอนใ ฝ่าบาทยังคงไม่เห็นสตรีทั้งหลายอยู่ใสายาเช่นี้อีกหรือ! กระทั่งฮองเฮาก็ไม่ได้รับายกเว้น!
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??