เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นฮองเฮา พร้อมระบบเชฟเทพนักปรุง
นางตกตะลึง
เจ้าก้อนแป้งน้อยเก็อยู่ในอาการตกตะลึงไม่ต่างกัน
เขาสวมอาภรณ์ผ้าแพรสีไข่มุกทั้งชุด บนศีรษะมวยผมเอาไว้ ใบหน้าเล็กๆ นั้นเงยึ้ ดวงตาดำขลับราวกับขนกาทอประานางด้วยความประหลาดใ
“ี่สาว ท่านเป็เทพเซียนที่ลงมาจากสรวงสรรค์หรือไรเมื่อสักครู่สิ่งเหล่านั้นหายไปไหนหมดแล้ว” ้ำเสียงเจ้าก้อนแป้งน้อยทั้งออ้อนออเซาะ ได้ยินแล้วหัวใเฟิ่งเฉี่ยนแทบจะละลาย
เมื่อสักครู่นางมัวแต่ใจดใจ่อกับการเก็บวัตถุดิบด้วยอารามดีใเกิน่าเหตุ จึงไม่ทันได้สังเกตว่าในห้องี้มีคนเพิ่มึ้มาอีกคนหนึ่ง
นางย่อาลงมาบีบแก้มที่อุดมไปด้วยเนื้อเจ้าก้อนแป้งน้อยและถามว่า “เจ้าเป็ใครกัน เหตุใดจึงวิ่งเข้ามาในห้องทรงพระอักษร”
“ข้าชื่อ เย่เอ๋อร์ ข้ามา...ข้ามา...” เจ้าก้อนแป้งน้อยหน้าแดงก่ำ าตาเขาไปที่วัตถุดิบสำหรับทำอาหารเหล่านั้นพร้อมกับกลืน้ำลายลงคอ ท้องเขาก็ให้ความร่วมมือเป็อย่างดีด้วยการส่งเสียงร้องดังโครกครากึ้มาครั้งหนึ่ง
เฟิ่งเฉี่ยนสุขใอย่างยิ่ง ที่แท้ก็เป็ตะกละตัวน้อยนี่เ วิ่งมาหากินในห้องทรงพระอักษร
“ไม่สู้พวกเรามาทำข้อตกลงแลกเปลี่ยนกันดีหรือไม่ เจ้า่ี่สาวเก็บเรื่องเมื่อสักครู่เป็ความลับ ี่สาวทำ่ให้เจ้ากิน”
“อื้อ!” ศีรษะเล็กๆ ั้ เจ้าก้อนแป้งน้อยยื่นนิ้วืเ็ๆ มาเพื่อทำพันธะสัญญา “พวกเรามาเกี่ยวก้อยกัน หากใครผิดสัญญาคนนั้นเป็ลูกสุนัข!”
เฟิ่งเฉี่ยนรู้สึกขำแต่ก็ยื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยกับเขา
“เย่เอ๋อร์ เจ้าอยากกินอะไร”
“เย่เอ๋อร์อยากกินข้าวปั้น ยิ่งเยอะยิ่งดี!” เจ้าก้อนแป้งน้อยเขย่งปลายเท้า ืเ็ๆ นั้นวาดเป็วงกลมขนาดใญ่
“เอ๊ะ มีข้อเรียกร้องเพียงเ่าี้หรือ” เฟิ่งเฉี่ยนลูบศีรษะเล็กๆ เขาเบาๆ ถามอย่างใกว้างว่า “เจ้าอยากกินข้าวผัดไข่หรือไม่ ข้าวผัดไข่ที่ี่สาวทำเป็ข้าวผัดที่หากินที่ไหนบนแผ่นดินี้ไม่ได้ กินแค่คำเีก็ทำให้เจ้ารู้สึกเอร็ด่จน้ำตาไหล ่เสียจนแทบจะเหาะได้!”
เด็กน้อยนี่นา ต้องคุยโวโอ้อวดกับเขาสักหน่อย คงไม่ใช่เรื่องผิดกฎหมายกระมัง
เจ้าก้อนแป้งน้อยดวงตาเปล่งประา “จริงหรือ”
“จริงเสียยิ่ง่าจริง!”
เฟิ่งเฉี่ยนตัดสินใแสดงฝีมือต่อหน้าสหายตัวน้อย จึงจากห้องเก็บเพื่อเข้าไปในห้องเครื่อง ม้วนแขนเสื้อึ้มาเิ่ก่อไฟ
เจ้าก้อนแป้งน้อยเก็ไม่ได้อยู่่า เดินาก้นนางต้อยๆ ุไปุมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ห่างไปเพียงกำแพงกั้น ควันไฟลอยคลุ้งมาจากห้องเครื่อง ทั้งยังได้กลิ่นหอมข้าวสวยและอาหารเลิศรส ทำให้คนรู้สึกหิวึ้มา
ด้านหน้าเตาไฟห้องเครื่อง เฟิ่งเฉี่ยนอยู่ในท่าหม่าปู้[1] ในมือถือจวักแปลงาพันชั่งกำลังผัดข้าวผัดไข่ในท่วงท่าว่องไวจนทำให้คนตกตะลึง ข้าวสวยจวักหนึ่งเพิ่งจะถูกตักึ้มา ยังไม่ทันได้ตกลงบนกระทะ ข้าวอีกจวักหนึ่งก็ลอยึ้มา ทำเช่นี้ซ้ำๆ เมื่อจากไกลๆ แล้วก็เห็นเหมือนข้าวสวยเหล่านั้นกลายเป็ก้อนขาวๆ เป็วงกลม ุวนอยู่ในกระทะหรูอี้ไม่หยุด ราวกับกำลังูากรรมอันตระการตา!
หากจะกล่าวว่านี่เป็ฝีมือการปรุงอาหารพ่อครัวระดับอาจารย์ก็ไม่เกินไปนัก เจ้าก้อนแป้งน้อยที่ยืนูอยู่อีกด้านหนึ่งถึงกับตกตะลึงตาค้างนานแล้ว ริมฝีปากเล็กๆ เขาอ้าเป็รูปตัวโอน่ารักน่าชัง ลืมกระทั่งจะปิดปาก กระทั่งตัวเฟิ่งเฉี่ยนเก็ได้แต่ตะลึงไปเช่นกัน!
วินาทีที่มือนางสัมผัสและกุมกระชับด้ามจับจวักแปลงาพันชั่งนางพลันรู้สึกได้ว่ามือนางประสานกับจวักเป็หนึ่งเี มีพลังที่ไม่เห็นคอยประคับประคองนาง เิ่จากการเจียว้ำมัน ั้า ผัดข้าว ไ่ แล้วผัดอีกครั้ง...ท่วงท่าทั้งหมดล้วนถูกพลังอันแปลกประหลาดควบคุมเอาไว้ ทำให้นางที่ไม่แตกฉานเรื่องการทำครัวกลายเป็พ่อครัวใญ่ระดับอาจารย์!
ในสพลันมีเสียงบทสนทนาที่เคยได้สนทนากับฟ่านฟ่านดังึ้ “มีระบบอยู่ ต่อให้โง่งมเพียงใดก็สามารถกลายเป็เทพอาหารได้!”
นาทีี้ นางกระจ่างแจ้งแก่ใแล้วว่าคำพูดประโยคี้เป็ความจริง ช่างเหลือเชื่อจริงๆ!
เมื่อมีระบบี้ นางย่อมไม่ต้องกังวลว่าจะหาอาหารเลิศรสไม่ได้ เาะตัวนางเก็คือผู้ผลิตอาหารดีๆ นั่นเ!
เสียง ิ๊ ดังึ้หนึ่งครั้ง วินาทีจวักแปลงาพันชั่งนั้นคลายตัวลง สติสัมปชัญญะเฟิ่งเฉี่ยนกลับมาอีกครั้ง นางประคองข้าวผัดไข่สีทองอร่ามน่ากินด้วยดวงตาทอประาทั้งคู่ ลำพังเพียงแค่ได้กลิ่นก็รู้แล้วว่าข้าวผัดไข่จานี้จะต้องเป็อาหารอันโอชะแน่นอน!
เจ้าก้อนแป้งน้อยกลืน้ำลายลงคอพร้อมกับโผเข้ามา “ี่สาว ฝีมือการทำอาหารท่านร้ายกาจเหลือเกิน ูคล้ายกำลังเล่นมายากลอย่างไรอย่างนั้น!”
“มาลองชิมด้วยกันดีหริอไม่” เฟิ่งเฉี่ยนพูด
เจ้าก้อนแป้งน้อยพยักหน้าถี่ๆ ราวกับนกกระจอก คนทั้งจึงร่วมกันกินอาหารเลิศรส
เฟิ่งเฉี่ยนหยิบช้อนึ้มาตักเข้าปากก่อนคำหนึ่ง วินาทีที่ปลายลิ้นสัมผัสกับไข่ที่ห่อเม็ดข้าวเอาไว้ ความรู้สึกพึงพอใอย่างประมาณมิได้ก็ไหล่บ่าเข้าสู่ก้านสและระเบิด
นางกินไปพร้อมกับทถอนใ “รสชาติดีเหลือเกิน! เป็รสชาติที่ดีที่สุดในโลก!”
ก้มหน้าลงเห็นเจ้าก้อนแป้งน้อยฝังศีรษะเล็กๆ เขาลงในจานข้าว เคี้ยวข้าวดังกรุบๆ อย่างมีความสุข
ช่างเป็ตะกละตัวน้อยโดยแท้!
“กินช้าหน่อยเถิด ไม่มีใครแย่งเจ้าหรอก!”
ใช้เวลาเพียงไม่นาน ข้าวผัดไข่หนึ่งจานหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ มุมปากเจ้าก้อนแป้งน้อยยังมีเม็ดข้าวติดอยู่เมื่อเขาเงยหน้าบ้องแบ๊วนั้นึ้มา “่เหลือเกิน ข้ายังอยากกินอีก!”
เฟิ่งเฉี่ยนเห็นท่าทางน่าเอ็นูเขาไม่อาจต้านทานเขาได้
“ไม่มีปัญหา!” นางทำข้าวผัดไข่อีกครั้ง
หนึ่งจาน!
จาน!
สามจาน!
สี่จาน!
.....
นางผัดข้าวผัดไข่รวดเีสิบจาน!
ติ๊ง—วันี้ท่านได้ใช้สิทธิ์ในการทำอาหารหมดแล้ว เชิญมาใหม่วันพรุ่งี้!
ที่แท้ระบบให้ทำอาหารได้เพียงสิบจานต่อวันเ่านั้น ปริมาณในแต่ละครั้งนั้นไม่มากและไม่น้อย เมื่อทำมาแล้วได้เพียงหนึ่งจานพี
เฟิ่งเฉี่ยนและเจ้าก้อนแป้งน้อย หนึ่งผู้ใญ่หนึ่งเด็ก ตะกละคนกินข้าวผัดไข่สิบจานจนสะอาดสะอ้าน!
พ
[1] หม่าปู้ คือท่านั่งม้า
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??