เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นฮองเฮา พร้อมระบบเชฟเทพนักปรุง
เฟิ่งเฉี่ยนขมวดคิ้วน้อยๆ ด้วยความจนใจอยู่บ้าง
นางบอกแ้ว่าตนเองมิใช่ท่านหมอ ัาไ่เป็น เุใดพวกเขาจึงไม่เชื่อนะ
นางส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปให้มู่ชิงเซียว จากสายตาของนางแ้ในเรือนันี้มีเพียงเขาที่มีจิตใจเมตตาทีุ่
ปรากฏว่าเขาเอ่ยปากจริงๆ ทว่ากลับตรงกันข้ามกับสิ่งที่นางคาดหวังไว้
“แม่นางเฟิง หากเจ้ามีวิธี รบกวนเจ้าช่วยรักษาเถิด! มีเพียงเจ้าสามารถรักษาท่านได้ ชาตินี้ชิงเซียวยินดีเป็นม้าเป็นวัวให้เจ้า เชื่อฟังคำสั่งทุก่า!” พูดแ้เขาคุกเข่าลงบนพื้นข้างึ่ด้วยสี้าจริงใจ
เฟิ่งเฉี่ยนตกใจจนสะดุ้งโหยง นางรีบเข้าไปห้ามเขา “คุณชายมู่ ไม่ได้! ท่านรีบลุกขึ้นมา ข้ารับไม่ไหว!”
มู่ชิงหว่านเองตกใจจนสะดุ้งโหยงเช่นกัน นางรีบเข้าไปประคองพี่ชายขึ้นมา “พี่รอง เุใดท่านจึงคุกเข่าให้นางเล่า ท่านรีบลุกขึ้น!”
มู่ชิงเซียวกลับยืนกรานที่จะคุกเข่าอยู่ที่นั่นไม่ยอมเคลื่อนไหว แววตาที่เขามองเฟิ่งเฉี่ยนแน่วแน่มั่นคง
เฟิ่งเฉี่ยนเห็นท่าทีของเขาแ้ลึกๆ ู้ึใจ่ นางเม้มปากและพยัก้าในทีุ่ “ก็ได้! ข้ารับปากเจ้า ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็น่าไร ข้าจะพยายามุความสามารถ!”
“ขอบคุณแม่นางเฟิงมาก!” มู่ชิงเซียวปลาบปลื้มยินดี ใบ้าคมคายนั้นปรากฏให้เห็นรอยยิ้มอบอุ่นที่แผ่ซ่านมาึจิตใจผู้อื่น
มู่ฮูหยินเก็บกระบี่ยาวกลับไปเช่นกัน
เฟิ่งเฉี่ยนู้ึเหมือนตนเองูบังคับให้ต้องรับปาก่าไร่านั้น นางปาดเหงื่อบน้าผากแ้เดินเข้ามาริมเตียง “ไท่ฟู่ ให้ข้าลองัชีพจรของท่านดูได้หรือไม่”
มู่ไท่ฟู่ให้ความร่วมมือโดยการยื่นมือข้างึ่ออกมาจากใต้ผ้าห่มทว่ากลับพูดกับนางด้วย้ำเสียง่โยน “เื่เมื่อัู่ แม่นางอย่าได้เก็บมาใส่ใจ! ข้าผู้อาวุโสรู้ดีว่าาุขัยฝืนไม่ได้ าุขัยไดู้กำหนดมาแ้ หากแม่นางัาไ่ได้ข้าผู้อาวุโสย่อมไม่กล่าวโทษเจ้า”
เฟิ่งเฉี่ยนได้ยินเช่นนั้นพลันบังเกิดความซาบซึ้งใจ ั์ตาำขลับนั้นเปล่งประกายเจิดจ้า นางมองมู่ไท่ฟู่ด้วยแววตาจริงจังและกล่าวว่า “ไท่ฟู่ทำใจให้สบาย ใต้หล้านี้ย่อมไม่อับจนหนทาง!”
วินาทีนี้นางยิ่งตัดสินใจแน่วแน่ที่จะรักษามู่ไท่ฟู่ให้หายดี!!
นางวางนิ้วมือลงบนข้อมือของมู่ไท่ฟู่ การัชีพจรของคนไข้นั้นนางพอจะแตกฉานบ้าง ทว่าจะทำการรักษาด้วยวิธีการใดนั้นนางยังมืดแปดด้าน
“ไท่ฟู่ ชีพจรของท่านบางครั้งเร็วบางครั้งช้า บางครั้งมีบางครั้งไม่มี น่าแปเหลือเิ! อาการเจ็บป่วยของท่านเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อใด และหนักเมื่อใด”
มู่ชิงเซียว้าขึ้นมาทำ้าที่ตอบแทน “ก่อน้านี้ึ่เดือน ระหว่างทางที่ท่านปู่เดินทางกลับบ้านเกิดัจากเกษียณราชการ เดิมทีทุก่าล้วนดีั้สิ้น ทว่าเมื่อกลับมาึบ้านเพียงไม่กี่วันกลับู้ึไม่ค่อยสบาย พวกเราต่างคิดว่าเป็นเพราะท่านปู่เหน็ดเหนื่อยตรากตรำจากการเดินทาง ท่านหมอมาตรวจทว่าไม่พบอาการอันใด จึงจัดยาบำรุงร่างกายให้สองเทียบ ผู้ใดจะรู้ว่าอาการไม่กระเตื้องขึ้น แต่กลับยิ่งแย่ลงกระทั่งาวันนี้ท่านปู่นอนหลับไม่ได้สติั้วัน...”
กระบอกตาของเขาแดงก่ำ กล้ำกลืนก้อนสะอื้น
เฟิ่งเฉี่ยนได้ยินแ้พลันกระจ่างแจ้ง กระทั่งสาเุของอาการเจ็บป่วยก็ยังหาไม่พบ บรรดาท่านหมอจึงทำอะไรไมู่ ไม่รู้ว่าจะเริ่มรักษาจากจุดใด!
นางลุกขึ้นยืน “อาการของไท่ฟู่ซับซ้อนจริงๆ อนุญาตให้ข้ากลับไปวินิจฉัยว่าจะรักษา่าไรได้หรือไม่”
“ัาไ่ได้ก็คือัาไ่ได้ เสแสร้งอันใดกัน” มู่ชิงหว่านตัดสินนางไปแ้ว่ารักษาอาการไม่ได้
เฟิ่งเฉี่ยนคร้านจะโต้เถียงกับนาง และตอนนี้นางไม่มีวิธีการรักษาจริงๆ มีเพียงรอให้ึวันพรุ่งนี้นางทำข้าวผัดไข่อีกสิบจาน ัจากสะสมคะแนนเพิ่มอีกสิบคะแนน นางก็จะได้ใช้สิทธิ์ในการัรางวัล
“เซียวเอ๋อร์ เจ้าพาแม่นางเฟิงไปห้องพักแขก าวันนี้เจ้าจะต้องให้ความคุ้มครองแม่นางเฟิงชนิดไม่ห่างแม้แต่้าเดียว อย่าให้มีสิ่งใดผิดพลาดต่อนาง!” มู่ฮูหยินไหนเลยจะให้เขาปกป้องนาง ชัดเจนเหลือเิว่าพวกเขากลัวว่านางจะหนีจึงหาคนมาัตาดูนางเอาไว้
“ขอรับ ท่านแม่” มู่ชิงเซียวรับคำสั่ง
ัออกมาจากห้องนอนของมู่ไท่ฟู่ เฟิ่งเฉี่ยนเดินตามมู่ชิงเซียวมาึห้องพักแขก ห้องพักแขกตกแต่ง่างดงามหรูหรา นอก้าต่างมีป่าไผ่ผืนึ่เมื่อลมพัดมานำพาเอากลิ่นหอมสดชื่นมาระลอกึ่ส่งผลให้จิตใจปลอดโปร่ง
“แม่นางเฟิงพอใจห้องพักแขกห้องนี้หรือไม่ หากไม่ชอบ ข้าจะเปลี่ยนห้องให้เจ้าอีกห้องึ่”
“ไม่ต้อง ห้องนี้ดีอยู่แ้” เฟิ่งเฉี่ยนหันกลับมายิ้มบางๆ ให้เขา
มู่ชิงเซียวตะลึงงัน แม้ใบ้านางจะมอมแมม ทว่านางกลับมีดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับราวกับดวงดาวที่ดารดาษเต็มท้องฟ้าคู่ึ่ เมื่อนางคลี่ยิ้มบางๆ ดวงตาของนางยิ่งงดงามและสว่างไสว เขาึขั้นเกือบละสายตาไปไม่ได้
เฟิ่งเฉี่ยนไม่ทันได้สังเกตอาการของเขา ึู่า “คุณชายมู่ ช่วยจัดเตรียม้ำร้อนให้ข้าได้หรือไม่ ข้าอยากอาบ้ำ”
เมื่อวานเข้าไปในตำหนักเย็นจึงไม่มีโอกาสอาบ้ำ วันนี้ระหกระเหินอยู่ข้างนอกกว่าค่อนวัน ซ้ำยังทา้าทาตาำ สมควรแก่เวลาอาบ้ำแ้
มู่ชิงเซียวได้สติ แก้มั้สองข้างแดงก่ำ่าน่าสงสัย เาู่โยน “ได้ ข้าจะไปสั่งการเดี๋ยวนี้! แม่นางเฟิงพักผ่อนก่อน ข้าไม่รบกวนแ้”พ
ัจากเฟิ่งเฉี่ยนมองส่งเขาจากไปแ้ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง นางอดที่จะโอดครวญไม่ได้ “เซวียนหยวนเช่อ ช่างร้ายกาจเหลือเิ! หากข้ารักษาไท่ฟู่ไม่หาย มู่ฮูหยินต้องเป็นคนแรกที่ไม่ละเว้นข้า ึเวลานั้นข้าจะชำระแค้นั้เก่าและใหม่พร้อมกันทีเดียว! เฮ้อ นี่มันแทบจะผลักข้าใหู้ย่างอยู่บนกองไฟแท้ๆ!”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??