เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นฮองเฮา พร้อมระบบเชฟเทพนักปรุง
หน้าปะตูจวนสกุลมู่ มู่ชิงหว่านคล้องแขนสตรีใชุดสีน้ำเงิน่าสนิทชิดเชื้อเื่ก้าวข้ามธรณีปะตู “ิ์พี่ญิหลัน แสดงความยินดีกับท่านด้วยที่ได้เลื่อนขั้นเป็จอมยุทธ์ขั้นที่สี่ ข้าเลื่อมใสท่านจริงๆ! รูปโฉมงดงาม อีกั้มีพร์ บนโลกี้ยังหาสตรีเพียบพร้อมเช่นท่านได้อีกหรือ”
หลันเยว่หรูยิ้มบางๆ ่พูดด้วยน้ำเีงเรียบเรื่อย “หากเปรียบเทียบกับิ์พี่ิเีแล้วข้ายังอยู่ห่างชั้นอีกมาก...ใ่แล้ว ิ์พี่ิเีเล่า วันี้ข้าตั้งใจมามอบสิ่งของบาง่าให้เขาโดยเฉพาะ”
มู่ชิงหว่านเม้มริมฝากลอบยิ้ม ิ์พี่ญิหลันขึ้นชื่อว่าเป็สตรีเย็นชาของสำนักศึกษาเทียนหง มีผู้หมายปองนางนับไม่ถ้วน ได้รับเพลงยาวจนือ่อน ทว่าไม่ว่ากับผู้ใดนาง้แต่เฉยชาไม่ใส่ใจ มีเพียงกับี่ที่แตกต่างออกไป สตรีเย็นชาจึงจะเผยโฉมหน้าอ่อนโยนดุจสายน้ำออกมาให้เห็น
“ี่หรือ...” มู่ชิงหว่านคิดถึงสิ่งใดขึ้นมา สีหน้าจึงแปรเปลี่ยนเป็ัอกัใจ น้ำเีงก็เต็มไปด้วยโทสะที่เก็บอัดเอาไว้ “ี่กำลังปรนนิบัติญิผู้นั้นอาบน้ำอยู่น่ะสิ!”
สีหน้าของสตรีเย็นชาเปลี่ยนไปทันที
มู่ชิงหว่านเห็นเช่นนั้นจึงรีบอธิบายว่า “ท่านอย่าได้เ้าใจผิด! ญินางนั้นั้ดำั้ขี้ริ้ว ไม่มีทางเทียบรูปโฉมของิ์พี่ญิหลันได้เลย! เพียงแต่นางเป็ที่ฝ่าบาท่มารักษาท่านปู่ของข้า!”
สีหน้าของหลันเยว่หรูผ่อนคลายลงเล็กน้อย “พวกเราไปดูกัน”
หลังจากมาถึงห้องที่อยู่ด้านข้างห้องโถงใญ่ เห็นมู่ิเียืนอยู่ใต้ต้นหวายต้นหนึ่งเพื่อเฝ้าหน้าปะตูห้องพักแขก เงาร่างสูงเพรียวนั้นดูสง่างามสุภาพ เส้นยาวที่คลุมไหล่นั้นปลิวไปามแรงลม ให้ความรู้สึกละมุนละไม นัยน์าที่ดูเรียบเฉยเสมอของหลันเยว่หรูปรากฏให้เห็นปะาวูบไหวเล็กน้อย
“ี่ ญิผู้นั้นยังอาบน้ำไม่เสร็จอีกหรือ” มู่ชิงหว่านจงใจตะโกนเ้าไปใเรือน “้กล่าวว่าขี้ริ้วมักมากเล่ห์ ไม่ผิดแม้แต่น้อย! หน้าาเยี่ยงนางั้ดำั้ขี้เหร่ ต่อให้อาบน้ำสักสามวันสามคืนก็ไม่มีอะไรดีขึ้น”
เริ่มแญิี้ทำลายโอกาสที่นางและท่านพี่เช่อจะได้อยู่กันามลำพัง ตอนี้ยังใช้ี่ของนางราวกับเป็ใช้อีก ทนไม่ไหวแ้ะ!
มู่ิเีขมวดคิ้ว กล่าวติเตียน “้ญิสาม อย่าได้กล่าววาจาเหลวไหล! แม่นางเฟิงเป็แขกจากแดนไกล พวกเราสมควรที่จะปฏิบัติต่อนาง่ามีมารยาท”
มู่ชิงหว่านกลับไม่สนใจ “ต่อให้เป็แขกก็้แยกแยะว่าเป็แขกที่ควรต้อนรับหรือไม่! รูปโฉมงดงามและมีความสามารถย่อมเป็แขกที่ได้รับการต้อนรับ ไม่เหืนเช่นบางั้ขี้ริ้วั้ไร้ความสามารถ ยังมาเสแสร้งแกล้งทำอยู่ที่นี่ นั่นคือแขกที่ไม่ควรต้อนรับ”
ครึ่งปะโยคหลังนางตะโกนเ้าไปใเรือน ทว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานภายใเรือนยังคงเงียบสงบ ข้างใไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ
นัยน์าของหลันเยว่หรูไหววูบเล็กน้อย หากปกติทั่วไปได้ยินคำพูดของมู่ชิงหว่านย่อม้มีปฏิกิริยาโต้ตอบ ทว่าใเรือนกลับมีน้ำอดน้ำทน ่ผลให้นางปะหลาดใจขึ้นมาหลายส่วน
“ิ์้ญิชิงหว่าน จะกล่าวเช่นี้ไม่ได้! คำโบราณกล่าวไว้ เรามิอาจวัดกันด้วยหน้าา น้ำทะเลไม่อาจตวงวัดได้ ไม่แน่ว่าแม่นางท่านี้อาจจะซ่อนรูปโฉมเอาไว้ก็ได้”
“นางหรือ? เป็ไปไม่ได้เด็ดขาด!” มู่ชิงหว่านกลอกาขาวมองบนสุดฤทธิ์และพูดดูถูกดูแคลน “หากนางรักษาท่านปู่ให้หายได้จริงๆ ข้ายอมให้นางตัดหัวมาเตะเป็ลูกหนัง!”
หลันเยว่หรูมิได้กล่าวเสริมอันใด มุมมากเรียบเฉยนั้นลอบยกขึ้นเล็กน้อย ่หน้าี้เื่ได้ยินว่าิ์พี่ิเีกำลังปรนนิบัติสตรีนางหนึ่งอาบน้ำ นางตกใจจนสะดุ้งโหยงจริงๆ บุรุษที่นางหมายปองจะยอมให้ญิอื่นมาแย่งชิงไปได้่าไร เวลาี้เห็นท่าทีดูแคลนที่มู่ชิงหว่านมีต่อสตรีใเรือน นางวางใจได้แล้ว
“ไปๆๆ! พวกเราอย่ามาเีเวลาอันมีค่ากับสตรีขี้ริ้วนางหนึ่งเลย! เห็นนางแล้วข้าสะอิดสะเอียน!” มู่ชิงหว่านส่ายหน้า่ารังเกียจ นางหมุนตัวจะจากไป เีงปะตูด้านหลังเปิดดังแอ๊ด ปะตูเปิดแล้ว เีงกังวานใสของสตรีนางหนึ่งดังออกมา
“้ขออภัยจริงๆ ที่ทำใหุ้หนูมู่สะอิดสะเอียน! แต่ข้านั้นยามปกติไม่มีงานอดิเรกอันใด ที่ชอบทำก็คือทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียน! หากไม่ทันระมัดระวังทำให้เจ้า้รู้สึกเช่นนั้น ข้า้ขออภัย!”
มู่ชิงหว่านแทบะอักเลือดเื่ได้ยินเช่นนั้น มีชีวิตอยู่มาสิบปียังไม่เคยพบผู้ใดหน้าหนาเช่นี้! นางค้อนปะหลับปะเหลือกเตรียมหันไปด่า ทว่าคำพูดยังไม่ได้ทันออกจากปาก นางกลับยืนปากอ้าาค้างตื่นตะลึงอยู่ที่นั่นเื่เห็นสตรีที่อยู่เบื้องหน้า
สตรีนางนั้นสวมะโปรงยาวสีขาวหิมะ ผิวพรรณขาวผุดผ่อง สันจมูกโด่ง ริมฝีปากราวผลอิง คิ้วาปะดุจภาพวาด!
เส้นยาวสลวยราวกับขนกานั้นใช้ปิ่นไม้ไผ่ง่ายๆ เาไ้ เส้นดำั เสื้อสีขาวหิมะ ไปไๆ คล้ายบัวหิมะที่เบ่งบานอยู่บนยอดเขา โดดเด่นและอยู่เหนือั้ใต้หล้าเช่นนั้น!
ที่ทำให้หลงใหลที่สุดคือดวงาคู่นั้นของนาง นัยน์าระยิบระยับนั้นราวกับน้ำพุบนยอดเขาหิมะ ราวกับเป็แหล่งรวมความงดงามของสรรพสิ่งของฟ้าและดิน ึูสายา ะจ่างใสบริสุทธิ์ราวกับจะดูดวิญญาณของ่าไร่านั้น
มู่ชิงหว่านสูดลมหายใจเ้าลึก และชี้นิ้วสั่นระริกมาที่นาง “เจ้า เจ้า...เจ้าเป็ใครกันแน่”
เฟิ่งเฉี่ยนหัวเราะ ะพริบาปิๆ ใส่นาง “ข้าก็คือญิขี้ริ้วนั้นไงเล่า!”
สีหน้ามู่ชิงหว่านเผือดขาว ก้าวหลังไปก้าวหนึ่ง “เป็ไปไม่ได้! ั้ๆ ที่เจ้าขี้เหร่เช่นนั้น เุใดจึงเปลี่ยนเป็งดงามได้เล่า”
เื่กล่าวออกไปแล้ว นางกลับเคียดแค้นจน้ตบปากตนเอง
ไฉนนางจึงยอมรับว่าอีกฝ่ายงดงามนะ ตีนางให้าย นางก็ไม่ยอมรับ!
เฟิ่งเฉี่ยนยิ้มจนดวงาโค้งลง “ขอบุแม่นางมู่ที่ชื่นชม! ไม่เท่าไหร่ๆ ที่สามของใต้หล้าเท่านั้นเอง!”
มู่ชิงหว่านแค่นเีงดังฮึ “หน้าไม่อาย!”
มู่ิเีที่ยืนอยู่ด้านข้างมองเฟิ่งเฉี่ยนจนโ่งม เขารู้มาตลอดว่านางมีดวงาที่งดงามคู่หนึ่ง แต่ไม่เคยคิดมา่ว่าจากดวงางดงามคู่นั้นแล้ว นางถึงกับมีรูปโฉมที่งดงามโดดเด่นเช่นี้ ตัวเขาเองคิดว่าตนเองมิใ่หลงใหลใรูปโฉมภาย แต่เื่เผชิญหน้ากับนาง เขาถึงกับจิตใจว้าวุ่น จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“แม่นางเฟิง เจ้า...”
เฟิ่งเฉี่ยนก้มหน้าลงมองอาภรณ์ที่ตนสวมอยู่ หรือนางเปลี่ยนไปมากจริงๆ ทำให้พวกเขาแต่ละมีสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริดถึงเพียงี้
แม้รูปโฉมของร่างี้จะงดงามโดดเด่นเหนือผู้อื่น ทว่านางใชาติ่ก็มิได้ด้อย่า ดังนั้นสำหรับเรื่องรูปโฉม นางไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายนัก ใความคิดของนางแล้วรูปโฉมขี้ริ้วหรืองดงามเป็เรื่องถัดมา ุธรรมและจริยธรรมต่างหากควรจะมาเป็อันดับแ นี่เป็กฎใการคบหาเพื่อนของนางมาโดยตลอด
เผชิญหน้ากับคำถามของมู่ิเี นางจึงตอบแบบ่ๆ ไปว่า “ไม่ได้ล้างหน้าอาบน้ำมาหลายวัน ทำใหุ้ชายมู่เห็นเป็เรื่องขบขันแล้ว”
พูดจบนางพลัน่รอยยิ้มสว่างเจิดจ้าราวกับบุปผาใวสันตฤดู
มู่ิเีตื่นตะลึง แก้มั้สองข้างแดงขึ้น่ามิอาจควบคุม
หลันเยว่หรูเห็นุ่าอยู่ใสายา ใใจเจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มตำ
แม้อุปนิสัยของมู่ิเีจะค่อนข้างเงียบขรึมอ่อนโยน ไม่ว่ากับใครเขาจะปฏิบัติ่าเกรงอกเกรงใจ สุภาพ แต่มักจะให้ความรู้สึกห่างเหินบางๆ ชิหนึ่ง ไหนเลยจะมีความรู้สึกขัดเขินเยี่ยงเด็กหนุ่มเช่นี้
ความรู้สึกอันตรายชิหนึ่งพลันพุ่งเ้าเกาะกินหัวใจ นางจงใจหันเหหัวข้อสนทนาของุ “ิ์พี่ิเี ท่านกำลังเลื่อนขั้นเป็จอมยุทธ์ขั้นที่แล้ว ได้ยินว่าหลายวันี้ใต้เท้าซุน เอาหารขั้นสามพำนักอยู่ใจวน ข้าจึงตั้งใจนำวัตถุดิบเบาง่ามาจากบ้าน เพื่อให้ใต้เท้าซุนได้ปรุงเป็อาหารเ ่ให้ท่านสำเร็จโดยเร็ววัน!”
“วัตถุดิบเหรือ นั่นเป็ของดีเชียว!” ดวงามู่ชิงหว่านเป็ปะา กล่าวขึ้น่าะตือรือร้น “ี่ ท่านดูิ์พี่ญิหลันสิเจ้าคะ นางดีกับท่านเพียงใด ไม่ว่าเรื่องใด้คิดแทนท่านเสมอ”
มู่ิเีพูดเรียบๆ “ลำบากิ์้ญิหลันแล้ว เงินค่าวัตถุดิบเ ข้าจะคืนให้”
หลันเยว่หรูโบกไม้โบกืเป็พัลวัน ใแววาเปี่ยมไปด้วยไมตรี “ิ์พี่ิเีเห็นข้าเป็อื่นไปแล้ว กับข้ายัง้เกรงใจอันใดกัน”
“ถูก้ ไม่แน่ว่าต่อไปอาจเป็ครอบครัวเดียวกัน จะแบ่งให้ชัดเจนเช่นนั้นเพื่อเุใดกัน” มู่ชิงหว่านคล้องแขนหลันเยว่หรู “ไปๆๆ พวกเราไปศาลาด้านนั้นกันเถิด จะได้ดูวัตถุดิบเที่ิ์พี่ญิหลันนำมา”
มู่ิเีกลับมองไปทางเฟิ่งเฉี่ยน “แม่นางเฟิง จะไปด้วยกันหรือไม่”
เฟิ่งเฉี่ยนปะหลาดใจมากเช่นกัน นางอยากเห็นวัตถุดิบเที่หลันเยว่หรูนำมา จึงรับคำทันที “ดีสิ!”พ
มู่ชิงหว่านแค่นเีงใส่นางดังฮึ “บ้าน...า นับว่าเจ้ามีบุญา ให้เจ้าได้เห็นว่าอะไรคือของล้ำค่าใใต้หล้าี้”
เฟิ่งเฉี่ยนหัวเราะ นางแค่อยากเปรียบเทียบดูว่าวัตถุดิบเใวังหลวงกับวัตถุดิบเที่หลันเยว่หรูนำมาแตกต่างกันหรือไม่ คิดว่านางไม่เคยเห็นของมีค่าจริงๆ หรือ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??