เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นฮองเฮา พร้อมระบบเชฟเทพนักปรุง
เฟิ่งเฉี่ยนยิ้มบางๆ “เจ้าได้สิทธิ์ั้ทันที!”
พ่าบ! ไข่ไก่มาอีกฟองหนึ่ง! และเป็นวัตุดิบเขั้นี่!
สี้ามู่ชิงหว่านเปลี่ยนจากสีม่วงกลายเป็นสีดำ ทว่ายังคงปากแข็งดังเดิม “แค่ไข่ไก่ฟองหรือ เลิศเลอตรงไหน”
พ่าบ! ไข่ไก่มาอีกหนึ่งฟอง!
“ไม่...แค่ไข่ไก่สามฟองหรือ”
พ่าบ! พ่าบ! พ่าบ! ไข่ไก่มาอีกสามฟองติดๆ กัน!
ใลำคอมู่ชิงหว่านอึกอัก เกือบจะกระอักเลืมาคำหนึ่ง
เจ้า เจ้า...เจ้ายังไม่ยอมเลิกราใ่หรือไม่
นางทายูแล้ว ยังไม่ยอมเลิกราจริงๆ เพราะนี่เป็นเพียงาเริ่มต้นเท่าั้!
เจ็ดฟอง แปดฟอง เ้าฟ สิบฟอง...
บนโต๊ะหินเต็มไปด้วยไข่ไก่กองโตึ้เรื่อยๆ!
กองหนึ่ง สามกอง ี่กอง...
ข้าวสารกองรวมกันเป็นภูเขา!
ที่ยากจะทำให้ยอมรับได้ที่สุดก็คือ วัตถุดิบเทั้งหมด้เป็นวัตถุดิบเขั้นี่!
หางามู่ชิงหว่านกระตุกถี่ๆ จนแทบจะเป็นตะคริว ใบ้านางบิดเบี้ยว นัยน์าทั้งข้างแทบจะถลนมานอกเบ้า
นี่มันสะเทือนใจเกินไปแ้ะ!
ที่ไหนใ่าตบ้า เป็นาลงโทษที่โหดร้ายอย่างที่สุด!
มู่ชิงหว่านรู้สึกเพียงเบื้อง้ากลายเป็นสีดำ นางวิงเวียนศีรษะขณะกุม้าอกตนและนั่งลงบนเก้าอี้ หายใจก็ยังติดขัด
หลันเยว่หรูมีสี้าย่ำแย่กว่านางเป็น้เท่า ดำเีจนแทบจะหยดน้ำหมึกมาได้! นางกำหมัดแน่น เล็บจิกเข้าไปใฝ่ามือตน เจ็บจนไร้ความรู้สึก
สมควราย ไฉนจึงกลายเป็นแบบี้ไปได้
นางมีความเป็นมาอย่างไรกันแน่ ึกับสามารถนำวัตถุดิบเขั้นี่มามากมายและง่ายดายเช่นี้ ราวกับไม่้ใช้เงินอย่างไรอย่างั้!
นี่...นี่มันช่างน่าโมโหนัก!
เมื่อหวนคิดึคำพูดนาง่้าี้ ที่กล่าวว่าไม่ใ่เรื่องง่ายกว่าสกุลหลันจะได้วัตถุดิบเเหล่าี้มา แต่ผู้อื่นคว้าลมคว้าอากาศก็โยนมากองโต อีกทั้งยังเป็นวัตถุดิบที่สูงกว่าสามขั้น...นี่ไม่ใ่าตบ้าสกุลหลันอย่างไร้ปราณีหรอกหรือ
น่าแค้นใจ! น่าแค้นใจเหลือเกิน!!
สี้านางที่แสดงมาั้สงบนิ่ง นางพยายามควบคุมความวู่วามที่กระอักมาเป็นเลือย่างสุดฤทธิ์ แต่ร่างกายนางกลับไม่ฟัง มันเริ่มสั่นเทิ้มควบคุมไม่ได้
มู่ชิงเซียวเริ่มแรกคือตกตะลึง ต่อมาก็เหลือเชื่อและปากอ้าาค้าง สุด้ากลายเป็นชาไปทั้งตัว มีเพียง์ที่รู้ว่าหัวใจเขาเพิ่งจะผ่านปะสบาณ์อันใดมา คำพูดนับพันนับหมื่นกลายเป็นเีงทถอนใจและเีงหัวเราะเบาๆ
เขา่า้า ดูแล้วเขาเองยังคงปะเมินแม่นางเฟิงท่านี้ต่ำไป นางเพียงแต่ไม่ค่อยพูดจาเท่าั้เอง แต่เมื่อพูดแล้วทำให้ึกับตะลึงพรึงเพริด!
ตอนี้ข้ากระจ่างแจ้งแล้วว่าเุใดฝ่าบาทจึงได้ส่งนางมาจวนสกุลมู่เพื่อรักษาท่านปู่ หรืออาจเป็นเพราะนางเป็นมีความทนกลั้น ไม่แสดงความสามารถมาเท่าั้เอง! ขอเพียงแค่คิดว่านางจะ้มีวิธีารักษาท่านปู่ให้หายดี ดวงาสว่างสดใสเขาก็พลันเปล่งปะกายึ้มามีชีวิตชีวาและดึงดูดสายา
เฟิ่งเฉี่ยนกวาดามองผ่านใบ้ามู่ชิงหว่านและหลันเยว่หรูช้าๆ ริมฝีปากแดงดังผลอิงั้ยกึ้เล็กน้อย คิ้วงามั้เฉียงึ้ พูดเีงกังวานใส “เห็นพอแล้วกระมัง พวกเจ้าเริ่มโขกศีรษะได้เลย!”
ทันทีที่มู่ชิงหว่านและหลันเยว่หรูได้ยินเช่นั้ก็แทบจะกระอักเลืสดๆ มาทันที!
มองวัตถุดิบเที่อยู่บนโต๊ะกองมหึมา นับก็ยังนับไม่ถ้วน หากทำามข้อตกลงที่ได้ทำไว้่้าี้จริงๆ วัตถุดิบเชิ้นหนึ่งโขกศีรษะดังๆ หนึ่งครั้ง นาง้โขกศีรษะจนแตกเป็นแน่แท้ ไม่แน่ว่าวันี้อาจ้ทิ้งชีวิตไว้ที่นี่!
ทำอย่างไรดี
สี้ามู่ชิงหว่านพลันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาราวกับนั่งอยู่บนพรมเข็ม นัยน์านางกลอกไปมาเมื่อลุกึ้กะทันหันและกล่าวว่า “ข้าเพิ่งจะนึกึ้ได้ว่ามารดาสั่งให้ข้าฝึกยุทธ์ให้ดี ใกล้จะึเวลาแล้ว ไม่พูดกับพวกท่านแล้ว ข้าไป่”
ช่างไร้ความละอาย นางึกับหลบเลี่ยงเอาตัวรไปเช่นี้
หลังจากวิ่งไปได้ไม่กี่้า นางพลันนึกอะไรึ้ได้จึงหันมาร้องตะโกน “ิ์พี่ญิหลัน ท่านมิใ่้ขอคำชี้แนะจากมารดาข้าหรือเจ้าคะ ยังไม่รีบมาอีก มารดาไม่ชอบมาสายที่สุด!”
สี้าเย็นชาหลันเยว่หรูแดงก่ำ แม้จะรู้สึกว่าทำเช่นี้เป็นเรื่องน่าไม่อาย แต่หากยังรั้งอยู่ที่นี่ต่อไปมีเพียงยิ่งทำให้รู้สึกปะดักปะเดิด! หลังจากมองซ้ายมองขวาเพื่อปะเมินสถานาณ์แล้ว นางจึงลุกึ้รับคำโดยไม่กล้าสบาผู้ใด “้ มาแล้ว”
นางไม่แม้แต่จะกล่าวอำลามู่ชิงเซียว นางหมุนตัวรีบเดินจากศาลารับลม เงาร่างด้านหลังนางดูแล้วอเนจอนาถอยู่บ้าง
หลังจากมองส่งทั้งหายลับาไปอย่างรวดเ็ มุมปากเฟิ่งเฉี่ยนยกึ้เล็กน้อย นางมิได้คิดจะไล่ล่าามไปสังา หยุดเมื่อพอสมควร อีกทั้งอยู่ใเรือนผู้อื่น นางยังคง้คิด้าคิดหลังให้ดี อบรมสั่งสอนทั้งเป็นพอ
มู่ชิงเซียวอ่านความใใจนางทะลุปรุโปร่งอย่างรวดเ็ จึงปะสานมือเป็นหมัดแล้วกล่าวว่า “คุณแม่นางที่ยั้งไมตรี ข้าขออภัยแทน้สาวทั้งด้วย หวังว่าท่านจะเป็นผู้ใหญ่ใจกว้างไม่ถือสาพวกนาง”
“วางใจ ข้ามิใ่ใจคอคับแคบ!” เฟิ่งเฉี่ยนแย้มยิ้มและกวาดเอาวัตถุดิบเบนโต๊ะกลับมา
มู่ชิงเซียวมองท่าทางนาง ใแววาเต็มไปด้วยความสงสัยกำลังคิดจะอ้าปากถามไถ่ แต่สุด้ายังคงยับยั้งตนเองเอาไว้
หากนางยินดี นางย่อมบอกความจริงด้วยตนเอง เุใดเขา้ไปฝืนใจผู้อื่นเล่า
เฟิ่งเฉี่ยนสัมผัสได้ึความคิดเขา จึงได้แต่ลอบละอายใจ นางเองไม่ได้คิดจะปิดบังอะไร แต่นางลำบากใจที่จะเอ่ยึเรื่องที่มาวัตถุดิบเ!
หลังจากมู่ชิงหว่านและหลันเยว่หรูไปจากศาลาอย่างรีบร้อน ใใจยังคงรู้สึกไม่ยินยอม
โดยเฉพาะมู่ชิงหว่าน ั้แต่เล็กจนโตชีวิตนางราบรื่นมาโดยตล หลังจากนางได้พบกับเฟิ่งเฉี่ยน นางราวกับูคุณไสยก็ไม่ปาน ุอย่างติดขัดไปหมด เฟิ่งเฉี่ยนเป็นดาวหายนะใชีวิตนางอย่างแท้จริง!
“ยิ่งคิดยิ่งแค้นใจจริงๆ! นางเป็นแค่นางกำนัลหนึ่ง เุใดจึงมีวัตถุดิบเมากมายเช่นี้ อีกทั้ง้เป็นวัตถุดิบเขั้นี่ทั้งิ้ ช่างเหลือเชื่อ! เพียงคิดึสี้าลำพองใจนางใเวลาั้ ข้าก็แทบจะกล้ำกลืนโทสะี้ลงไปไม่ได้!” มู่ชิงหว่านพูดอย่างโกรธแค้น
แม้สี้าหลันเยว่หรูจะดูเรียบเฉย ทว่านัยน์าสีดำนางแทบจะูกลืนกินด้วยไฟแห่งโทสะ
นางเป็นคุณหนูใหญ่แห่งสกุลหลัน เป็นิ์ที่มีความโดดเด่นสำนักศึกษาเทียนหง เป็นิาาวง์ เคยู้ดูหมิ่นึขั้นี้ที่ไหนกัน ิ่ที่ทำให้นางรู้สึกย่ำแย่ไปยิ่งกว่าั้ก็คือสายาที่ิ์พี่ชิงเซียวมองนาง แค้นี้นางกล้ำกลืนไม่ลงเช่นกัน
ความเยียบเย็นพาดผ่านแววานาง มุมปากยกึ้เล็กน้อยเมื่อคิดแผนาร้ายได้ “ิ์้ชิงหว่าน หรือเจ้าไม่ปะหลาดใจเลยว่านางได้วัตถุดิบเมากมายเช่นั้มาจากที่ใด เท่าที่ข้ารู้มา วัตถุดิบเที่ดีที่สุดใแคว้นเป่ยเยียน้อยู่ใวังหลวง และมีไว้เพื่อให้ฝ่าบาทเสวยเพียงพระ์เดียวเท่าั้ นางเป็นเพียงนางกำนัลเล็กๆ หนึ่ง จะได้วัตถุดิบเเหล่าี้มาได้อย่างไร อีกทั้งจำนวนมากมายมหาศาลเช่นี้”
“ิ์พี่ญิหลัน ความายท่านคือ...นางขโมยมาหรือ นางขโมยวัตถุดิบเวังหลวง” มู่ชิงหว่านูคำพูดั้ทำให้ื่ตัว ดวงานางทอปะกาย “ีิ่ ข้าว่าเุใดนางจึง้ทำให้ตัวเองกลายเป็นขี้ริ้ว ที่แท้ก็เพราะทำเรื่องพบ้าผู้ไม่ได้ เพื่อปิดบังอำพราง้าาตน ู้ เช่นีู้้แล้ว ทั้งหมด้อธิบายได้!”
มู่ชิงหว่านยิ่งคิดยิ่งเข้าเค้า “น่ารังเกียจเหลือเกิน! เีแรงที่ท่านพี่เช่อเชื่อใจนางึเพียงี้ มอบ้าที่สำคัญเช่นี้ให้นาง นางกลับกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา ขโมยวัตถุดิบเท่านพี่เช่อ ข้าจะ้นำเรื่องี้ไปบอกกับท่านพี่เช่อ ให้ท่านพี่เช่อลงโทษนาง!”
เมื่อเห็นว่านางคิดามากที่ตนวางเอาไว้ หลันเยว่หรูลอบยกยิ้มกระหยิ่ม “ฝ่าบาททรงมีราชกิจมากมาย ไม่แน่ว่าจะมีเวลามาใส่ใจเรื่องเล็กเช่นี้ ต่อให้ฝ่าบาททรงทราบ รอให้พระ์มีเวลาลงมาจัดา เกรงว่านางจะหนีไปแล้ว ไม่รู้จะไปามที่ใด”
“เช่นั้ทำอย่างไรเล่า หรือปล่อยนางไว้เช่นั้” มู่ชิงหว่านร้อนใจพ
หลันเยว่หรูกล่าวเนิบๆ “เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าพี่ชายข้าทำอะไร?”
“พี่ชายท่านหรือ หลิน่าเฟิ” มู่ชิงหว่านดวงาเป็นปะกายเมื่อเชื่อมโยงเรื่องราวได้ “ใ่แล้ว เุใดข้าจึงลืมว่าพี่ชายท่านเป็นมือปราบศาลาว่าาเมืองมู่า ทำ้าที่จับโจรขโมยโดยเฉพาะ ามตัวเขามาเป็นเรื่องู้แล้ว!”
แววาหลันเยว่หรูคมปลาบ “พรุ่งี้เช้าตรู่ ข้าจะให้พี่ชายข้ามาจวนสกุลมู่สักเที่ยว เปิโปงโฉม้าที่แท้จริงนางต่อ้าุ!”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??