เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นฮองเฮา พร้อมระบบเชฟเทพนักปรุง
กิริยาพลิกเปิดตำราของเฟิ่งเฉี่ยนชะงักเล็กน้อย่จะเหน้าึ้ตอบว่า “หากข้าบอกว่าข้าฝันเห็นเทพเซียนมามอบให้ข้า ท่านจะเชื่อหรือไม่”.
เซวียนหยวนเช่อถลึงาใส่า
เฟิ่งเฉี่ยนหัวเราะแหะๆ “ท่านทนีหน่อย ข้าอ่านตำราแพทย์ไม่กี่หีบนี้หมดแล้ว ก็น่าจะพอรักษาได้”
เซวียนหยวนเช่อหน้าดำทะมึนหมดคำพูด ได้แต่คิดว่าคำพูดของาเป็นคำพูดของเสียสติ เขาไม่ได้เก็บคำพูดของามาเป็นจริงเป็นจัง เอาหัวแม่เท้ามาตรองูก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ธรรมดาจะอ่านตำราแพทย์หลายหีบหมดได้ระยะเวลาอันสั้นเช่นนี้หรือ
“เ้าเบาเสียงหน่อย อย่าได้รบกวนเจิ้นนอน”
พูดแล้วเซวียนหยวนเช่อก็หลับาลงีครั้ง เขาหมดเรี่ยวหมดแรงที่จะมาโต้เถียงกับาแล้วจริงๆ
เฟิ่งเฉี่ยนเหล่ามองเขาทว่าในขณะเดียวกันก็เปิดตำราเบาและช้าลงบ้าง
ตำราแพทย์เป็นหีบๆ ูลำเลียงขนย้ายเข้ามาในเรือน่าต่อเนื่อง หีบจำนวนิกว่าใบูวางเรียงรายซ้อนกันกองเป็นภูเขาโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว มันกินพื้นที่ภายในห้องไปกว่าครึ่ง
“เหนียงเหนียง นี่เป็นตำราแพทย์หีบสุดท้ายของวังหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“อืม”
“เหนียงเหนียง เวลานี้เลยยามอู่ไปแล้ว ท่านและฝ่าบาท้การเสวยพระกระยาหารหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”`
“ไม่้ อาการของเขาในตอนนี้ไม่เหมาะที่จะกินอาหาร”``
“เช่นั้...”
“หากเ้าพูดาี เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะเตะเ้าไปเดี๋ยวนี้”
“...”
ลั่วหยิ่งปิดประตูห้องเดินส่ายหน้าถอนใไป เุใดในใของเขายังคงรู้สึกโหวงๆ รู้สึกวางใไม่ลง
เขาทำงานยุ่งั้วัน ขนย้ายตำราแพทย์จากวังหลวงมายังจวนสกุลมู่ เพื่อหลีกเลี่ยงสายาของในจวนสกุลมู่และวังหลวง ยังไม่อาจขนย้ายตำราหลายหีบั้มาในครั้งเดียว ได้แต่ขนย้ายเข้ามาครั้งละหีบ เขาแทบจะเหนื่อยายอยู่แล้ว ทว่าเขามีความหวังอันริบหรี่ หากฮองเฮามีวิธีรักษาฝ่าบาทได้จริงๆ รักษาอาการของฝ่าบาทได้เล่า เช่นั้ความยากลำบากที่เขาได้รับก็ถือว่าคุ้มค่า!
ทว่าเุใดเขายิ่งมองฮองเฮากลับยิ่งรู้สึกว่าไม่น่าวางในะ ในใต้หล้านี้มีที่มีความสามารถอ่านตำราแพทย์ิกว่าหีบในเวลาครึ่งวันได้จริงหรือ เป็นไปได้จริงๆ ใช่หรือไม่
เขายิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด ฮองเฮาคงไม่ได้ปั่นหัวกลั่นแกล้งเขาเล่นกระมัง
ฝ่าบาท เช่นั้ท่านคง้ภาวนาต่อพระพุทธองค์ด้วยตนเแล้วล่ะ!
เวลาผ่านไปีหลายชั่วยาม ประตูห้องัูเปิด ฮองเฮามาปรากฏาหน้าประตูเพื่อบิดขี้เกียจ
ลั่วหยิ่งดวงาเป็นประา “เหนียงเหนียง เป็น่าไรพ่ะย่ะค่ะ”
เฟิ่งเฉี่ยนบิดคอ ิเ ผ่านไปครู่ึ่จึงตอบว่า “ไปเตรียมน้ำร้อนมาถังึ่ แล้วไปจัดยาามเทียบยานี้มา”
ลั่วหยิ่งรับเทียบยามาด้วยความแคลงใ เห็นเพียงอักษรบิดๆ เี้ๆ บนเทียบยาที่เขียนชื่อตัวยาสมุนไพรหลายชิ หากไม่อ่านให้ดียังคงแยกไม่ว่าในตัวอักษรั้ยังมีตัวอักษรที่เขียนผิดีด้วย!
ลั่วหยิ่งหัวเราะแห้งๆ “เหนียงเหนียง อักษรของท่านช่างมีความพิเศษจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ!”
เฟิ่งเฉี่ยนเบะปากใส่เขา “้้โทษอักษรของพวกเ้าที่นี่ช่างยุ่งยากโดยแท้ ไม่รู้ว่าใครเป็นผู้คิดค้นึ้มา”
ลั่วหยิ่งได้แต่โอดครวญในใ นั่นแสดงให้เห็นว่าในวัยเยาว์ท่านมิได้ตั้งใศึกษาร่ำเรียน
ึ่ชั่วยามให้ั น้ำร้อน ยาสมุนไพร้เตรียมพร้อมเสร็จสรรพ
เฟิ่งเฉี่ยนเดินมาข้างเตียง พบว่าใบหน้าของเซวียนหยวนเช่อแดงก่ำ สีหน้าของเขาทุกข์ทรมานยิ่งยวด ายื่นืไปทาบกับหน้าผากของเขา ืของาสัมผัสได้ึความร้อน เขากำลังตัวร้อนเพราะไข้ึ้สูง
“เซวียนหยวนเช่อ เซวียนหยวนเช่อ ท่านตื่น!” เฟิ่งเฉี่ยนคิดจะปลุกเขาให้ตื่นึ้ แต่ว่ากลับไม่เป็น าจึงยื่นืไปตบใบหน้าของเขา เีะๆๆ ตบไปึครั้งที่สาม เซวียนหยวนเช่อลืมาึ้พรึ่บมองาด้วยดวงาที่แทบจะมีประาไฟแลบมา เหืนมังกรไฟที่กำลังเตรียมจะพ่นไฟ่าไร่าั้!
“เ้ากำลังทำอันใด” เขาขบฟันพูดมา
เฟิ่งเฉี่ยนกระพริบาราวกับไม่ได้รับความเป็นธรรม “ตบท่านให้ตื่นไงเล่า!”!
เซวียนหยวนเช่อหน้าดำจนแทบจะหยดมาเป็นน้ำหมึก “เ้าบังอาจ!” (ี่ ต้าต่าน)
แต่ไรมาไม่เคยมีผู้ใดกล้าแตะ้ใบหน้าของเขา าเป็นแรก ีั้ยังตบหน้าของเขา ช่างเหิมเกริมเทียมฟ้า!
เฟิ่งเฉี่ยนจนปัญญา หากาไม่ทำเช่นนี้จะเรียกเขาตื่นึ้จากสภาวะสลบไสลไม่ได้สติหรือ
“ท่านทายูแล้ว ชื่อเล่นของข้าก็คือ เฟิ่งต้าต่าน”
าจับแขนของเขาเอาไว้แล้วลากเขาลงจากเตียง “ข้าได้เตรียมน้ำสมุนไพรให้ท่านแช่ตัวแล้ว ท่านรีบลงไปแช่ตัวเถิด!”
เซวียนหยวนเช่อถลึงาใส่าด้วยโทสะ จมูกพ่นไอร้อนมาทว่าจนใที่เขาไม่มีเรี่ยวแรง ึขั้นูาลากถูลูู่ังลงมาจากเตียง
“ท่านปอาภรณ์เได้หรือไม่” เฟิ่งเฉี่ยนมองเขาด้วยสายาลำบากใ
ใบหน้าที่ดำราวกับก้นหม้อของเซวียนหยวนเช่อขบฟันกล่าวว่า “เ้าคิดว่า่าไรเล่า”
เฟิ่งเฉี่ยนเห็นท่าทีอ่อนแอของเขาแล้ว ั้ๆ ที่โมโหเหลือเกินแต่ทว่ากลับมีเรี่ยวแรงทำได้เพียงแค่ถลึงาใส่า แค่คิดก็รู้ว่าเขาไม่มีทางปอาภรณ์เได้ แต่าเไม่สะดวกใที่จะช่วยเขาปอาภรณ์เช่นกัน เมื่อไตร่ตรองครู่ึ่ ากล่าวว่า “ข้าให้ลั่วหยิ่งเข้ามาช่วยท่านดีกว่า!”
เซวียนหยวนเช่อกลับคว้าตัวาเอาไว้ “เ้าทำ!”
ูเหืนเขาจงใที่จะเอาชนะา แววาั้ช่างบังคับขู่เข็ญและแหลมคมยิ่ง
เฟิ่งเฉี่ยนลังเลอยู่ครู่ึ่จึงพยักหน้า “็ไ้ เช่นั้ข้าจะปอาภรณ์แ้ะ”
าหน้าแดงก่ำเมื่อยืนืไปที่เอวของเขา ปผ้าคาดเอวของเขาเป็นอันดับแรก จากด้านซ้ายลูบคลำไปด้านขวา แล้วจากด้านขวาลูบกลับมาด้านซ้าย ทว่ากลับหาไม่เจอว่าจะปผ้าคาดเอวได้่าไร
บรรยากาศรอบข้างเย็นลงิกว่าองศา
เซวียนหยวนเช่อขบฟันพูดเสียงเย็นว่า “เ้าลูบพอหรือยัง”
เฟิ่งเฉี่ยนหัวเราะแห้งๆ เหน้าึ้ “หรือไม่ท่านก็ทำเ”
เขายื่นืไปปหยกประจำตัวที่อยู่ข้างเอวด้วยสีหน้าประจำตัว ผ้าคาดเอวก็คลายตัวโดยอัตโนมัติ
เฟิ่งเฉี่ยนมอง่าตกตะลึง “ที่แท้เป็น่านี้นี่เ! เุใดท่านไม่พูดแต่แรกเล่า”
เมื่อเหน้าึ้พบกับใบหน้าไม่เป็นมิตรของเขา าจึงรีบหลับาลงและช่วยเขาปกระดุมอาภรณ์ต่อทันที แต่าก็้ลืมาึ้ีครั้ง่ารวดเ็
“นี่ป่าไร ปไม่!”
“ผู้ใดเป็นผู้แบบกระดุมนะ ด้านหน้าิตัว ด้านัีิตัว”
“ให้ายเถอะ ข้ายอมแพ้แล้ว!”
“...”
เฟิ่งเฉี่ยนคิดไม่ึว่าอาภรณ์ของในยุคสมัยโบราณจะยุ่งยากึเพียงนี้ เสื้อคลุมมังกรของฮ่องเต้ยิ่งยุ่งยากเข้าไปี ชั้นึ่แล้วก็มีีชั้นึ่ และยังมีกระดุมในกระดุมนอก าแทบจะสิ้นสติ!
เซวียนหยวนเช่อที่เดิมมีสีหน้าดำทะมึนเมื่อเห็นาทะเลาะกับกระดุมแล้ว
ัรู้สึกอารมณ์ดีึ้า ในที่สุดก็มีเรื่องที่ทำให้า้ปวดเศียรเวียนเกล้าบ้าง!
เขามองาจากมุมสูงและเร่งเวลาเสียงเย็น “เ็หน่อย! ตกลงเ้าทำได้หรือไม่”
“อย่าเร่ง! เสร็จประเดี๋ยวนี้แล้ว!” เฟิ่งเฉี่ยนรีบพูด
นอกประตู ลั่วหยิ่งและองครักษ์กลุ่มึ่ได้ยินบทสนทนาที่ดังมาจากในห้อง ึกับหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ ในใพลางคิดว่าฮองเฮาท่านก็เหลือเกินเพียงแค่ปอาภรณ์ก็้ทำให้เป็นเรื่องสะท้านฟ้าสะเทือนดินเพียงนี้!
ไม่ไกลไป มู่ชิงหว่านประคองน้ำแกงถ้วยึ่เดินเข้ามา ัู้แล้วอิดโรยลงไปไม่น้อย มีเพียงสวรรค์เท่าั้ที่รู้ว่าเวลาครึ่งวันกว่าที่ผ่านมานี้าผ่านมันมาได้่าไร าพยายามที่จะล้างสมองของตนเ บอกตนเว่าเขาคือฮ่องเต้ เขา้การสตรีามายเพียงใดก็สามารถมีได้ คิดจะเป็นสตรีของเขา้ยอมรับความจริงในเรื่องที่เขามีสาวงามกว่าสามพันาในสามวังหกตำหนักให้ได้
ดังั้ าฝืนทนความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใประคองน้ำแกงมาที่นี่ คิดจะลองเป็นสตรีใคอกว้างขวางเปี่ยมน้ำใสักตั้ง ทว่าคิดไม่ึว่าเพิ่งจะเข้ามาึประตูห้องรับแขก ็ไ้ยินเสียงบนสนทนาที่ทำให้จินตนาการไปึไหนๆ ช่างทำให้าสะเทือนในัก!
“เ็เข้า ตกลงว่าเ้าทำได้หรือไม่”
“อย่าเร่งสิ เสร็จเดี๋ยวนี้แล้ว!”
“ช่างเถิด เจิ้นทำเดีกว่า!”
“ไม่ได้ ท่านนอนลง่ ข้าเสร็จประเดี๋ยวนี้แล้ว!”
“เ้าึกับกล้าักเจิ้นล้มลง”
“โอ๊ย อย่าเอะอะโวยวาย! ข้าดึงไม่นี่นา!”
“เ้าทำให้เจิ้นเจ็บแ้ะ!”
“ท่านอดทนีิ ข้าเสร็จเดี๋ยวนี้แล้ว!”
...พ
มู่ชิงหว่านได้ยินแล้วหน้าาหูแดงเถือก ืที่ประคองถ้วยน้ำแกงสั่นสะท้านส่งให้ถ้วยน้ำแกงตกลงกระแทกพื้นน้ำแกงเลอะเทอะไปทั่ว าหันัวิ่งไปั้หน้าาแดงก่ำ
ลั่วหยิ่งเห็นเุการณ์นี้ เขาอดที่จะส่ายหน้าเห็นอกเห็นใาไม่ได้ ต่อให้เป็นเขาที่ได้ยินตั้งแต่ต้นจนจบก็อดที่จะูบทสนทนาอันล่อแหลมนี้พาให้จินตนาการเตลิดเปิดเปิงไม่ได้!
ทำเกินไปแล้ว!
เหนียงเหนียง ท่านร้ายกาจจริงๆ!
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??