เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นฮองเฮา พร้อมระบบเชฟเทพนักปรุง
ไม่ไกลออกไปมีสตรีาคนกำลังกระซิบกระซาบกันอยู่
“สตรีที่อยู่กับศิษย์พี่ิเีเป็นใครกันนะ หน้าางดงามเหลือเกิน!”
“ใ่แล้ว งดงามยิ่งนัก! งดงามกว่าหลันเยว่หรูโฉมงามเย็นชานั่นมากทีเี!”
“หลันเยว่หรูนับเป็นอะไรได้ วันๆ เอาแต่ทำหน้าาบึ้งตึง คิดว่าตนเองเลิศเลอกว่าผู้อื่น ซ้ำยังเข้าข้างตัวเองเรียกศิษย์พี่ิเีว่าเป็นคนรู้ใของตนเอง ทว่าแต่ไรมาศิษย์พี่ิเีไม่เคยยอมรับ นางหน้าไม่อายเกินไปแล้ว!”
“ที่แท้เป็นเช่นี้ ข้าเกือบถูกหลอกเีแล้ว คิดว่านางและศิษย์พี่ิเีเป็นคนรักคู่ึ่!”
“ไม่ใ่น่ะสิ! ศิษย์พี่ิเีมิได้ดวงาไร้แววถึงเพียงั้!”
ข้างหลังสตรีาคนเ่าี้ หลันเยว่หรูยืนถือตำราเล่มึ่อยู่ด้านหลังชั้นหนังสือ นางได้ิคำพูดของพวกนางั้หมด มือจึงกำหมัดแน่น โทสะแล่นึ้มาเป็นริ้วจนต้องขบฟันแน่น
แม้คนเ่าี้จะทำให้นางหงุดหงิดรำคาญใ แต่ที่ทำให้นางหงุดหงิดรำคาญใที่สุดยังคงเป็นเฟิ่งเฉี่ยน!
เมื่อกลางวันได้รับข่าวที่พี่าแจ้งมาว่าแผนการล้มเ นางถึงกับตกตะลึง ที่ทำให้นางไม่อยากจะเชื่อก็คือ พี่าถึงกับถูกให้ออกจากตำแหน่งขุนนางด้วยสาเหตุี้ และยังเกือบจะต้องถูกจำคุก นางคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าฝ่าบาทจะทรงปกป้องเฟิ่งเฉี่ยนถึงเพียงี้ เฟิ่งเฉี่ยนผู้ี้เป็นดั่งเช่นปมปริศนา ทำให้คนคาดเดาไม่ออก!
ที่คิดไม่ถึงยิ่งไปกว่าั้ก็คือคืนี้ยังพบนางที่หอตำราที่นี่!
นางและศิษย์พี่ิเีมาหอตำราทำัใดกัน นางตัดสินใามึ้ไปดู
มู่ิเีนำทางเฟิ่งเฉี่ยนมาจนถึงชั้นหนังสือาชั้นที่อัดแน่นไปด้วยตำราแพทย์ ั้ยังแนะนำว่า “ตำราแพทย์ของสำนักศึกษา้รวบรวมอยู่ในชั้นหนังสือาชั้นี้ ท่านเปิดอ่านดูได้ามสบาย หากต้องการยืมออกไปข้างนอก ให้ใช้ชื่อของข้าในการลงทะเบียนยืมได้ แต่ยืมได้มากที่สุดสิบเล่มต่อึ่ครั้ง”
เฟิ่งเฉี่ยนผายมือ “ไม่จำเป็นต้องยืมออกไปข้างนอก ข้าอ่านผ่านๆ ครู่ึ่ก็พอแล้ว”
พูดแ้างก็เขย่งปลายเท้าเพื่อยื่นมือไปหยิบตำราเล่มึ่ที่อยู่มุมซ้ายบนชั้นที่สูงที่สุดลงมาอ่าน สวบๆๆๆ นางพลิกเปิดตำราเ็ึ้เรื่อยๆ!
มู่ิเีมองกิริยาอ่านตำราัแปลกประหลาดของนางแล้วรู้สึกแคลงใอย่างที่สุด แต่เขาไม่ได้ถามออกไป ได้แต่ยืนเฝ้าอยู่เงียบๆ ้า้า ขณะเีกันกลับรู้สึกศรัทธาในตัวนางึ้มาอย่างหาเหตุไม่ได้
นางอ่านตำราแพทย์เล่มที่ึ่จบลงอย่างรวดเ็ มู่ิเีรับตำรามา “ท่านยังต้องการอ่านเล่มไหนอีก ข้าช่วยหยิบให้ท่าน!”
เฟิ่งเฉี่ยนเองก็ไม่ได้เกรงใเขาเช่นกัน นางชี้ไปบนชั้นหนังสือที่สูงที่สุด “ท่านหยิบเล่มั้ให้ข้า ข้าต้องอ่านตำราทุกเล่มรอบึ่!”
ตำราแพทย์ที่นี่และตำราแพทย์ของวังหลวงมีเนื้อหาบางส่วนที่ซ้ำกัน แต่ก็มีเนื้อหาใหม่และคำอธิบายที่แตกต่างกัน นางตัดสินใอ่านตำราแพทย์ั้หมดในี้รอบึ่ เพื่อปะติดปะต่อรายละเอียดที่แตกต่างกัน และเพื่อป้องกันมิให้ตกหล่นรายละเอียดที่สำคัญ
มู่ิเีได้ินางพูดเช่นี้ เขาถึงกับโง่งมไปทันทีด้วยคิดว่าตนเองฟังผิด จึงถามนางย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใ “ท่านต้องการอ่านตำราแพทย์ที่อยู่บนชั้นหนังสือั้หมดี้ึ่รอบใ่หรือไม่”
“ถูกต้อง!” เฟิ่งเฉี่ยนพยักหน้า ในมือเิ่เปิดตำราเล่มใหม่ไปด้วย
เห็นสีหน้าท่าทางเอาจริงเอาจังของนางไม่เหมือนกำลังล้อเล่น มู่ิเีไม่ลังเลใอีกต่อไป เขาให้ความร่วมมือโดยการส่งตำราแพทย์ให้นาง
แม้จะไม่รู้ว่าเหตุใดนางจึงต้องทำเช่นี้ และจะได้อะไรกลับมาหรือไม่ แต่เขารับรู้ได้อย่างชัดเจนว่านางกำลังพยายามคิดหาวิธีช่วยรักษาท่านปู่ของเขา
ดังั้ไม่มีอะไรให้ต้องคลางแคลงใอีก เขาให้ความร่วมมือกับนางอย่างเต็มกำลัง
ไม่ไกลออกไป หลันเยว่หรูมองเห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดึ้ที่นี่ด้วยหัวใัหม่นหมอง
“นางกำลังทำอะไรกันแน่ อ่านหนังสือก็ไม่เหมือนอ่านหนังสือ...หรือในหนังสือมีิ่ของมีค่าัใดซ่อนอยู่”!
ี้เองที่นางเห็นผู้าุโหนวดเคราขาวโพลนเดินมาจากไกลๆ ดวงานางเป็นประกายเมื่อคิดแผนการร้ายได้ จึงรีบเดินึ้ไปรับหน้า
“ผู้น้อย หลันเยว่หรู คารวะท่านผู้าุโ!”
ผู้าุโหยุดเดินแล้วมองประเมินหลันเยว่หรู ในแววาปรากฏทอประกายกล้า พยักหน้ากล่าวว่า “ยุทธ์ั้สี่ ไม่เลวๆ!”
หลันเยว่หรูตอบกลับอย่างถ่อมตน “ท่านผู้าุโเอ่ยชมเกินไปแล้ว ้เป็นเาะอาจารย์และผู้าุโสั่งสอนได้ดีเจ้าค่ะ”
ผู้าุโหรี่าลงและกล่าวหัวเราะ “แม้อาจารย์ท่านั้ของเจ้าจะเป็นสตรี แต่ก็เป็นสตรีที่ไม่พ่ายแพ้แก่บุรุษแม้แต่น้อย เจ้าั้ใศึกษาร่ำเรียนให้ดี วันหน้าอนาคตของเจ้าต้องก้าวหน้าไปไกลแน่นอน!”
อาจารย์ของหลันเยว่หรู ก็คือมู่ฮูหิ มารดาผู้ให้กำเนิดของมู่ิเีนั่นเอง นางมีความสัมพันธ์สนิทสนมกับท่านผู้าุโท่านี้ ดังั้ในยามปกติจึงเอาใใส่ต่อหลันเยว่หรูเป็นพิเศษ
“ศิษย์จะจดจำคำสอนของผู้าุโเอาไว้เจ้าค่ะ!” หลันเยว่หรูตอบ
“อืม” ผู้าุโย่างเท้าจะจากไป หลันเยว่หรูเอ่ยปากรั้งเขาเอาไว้ “ท่านผู้าุโ โปรดรั้งอยู่ก่อนเจ้าค่ะ!”
“ยังมีเื่ัใดอีกหรือ” ท่านผู้าุโถาม
หลันเยว่หรูพูดอึกอัก “เมื่อวานคณะคาราวานสินค้าของบิดาเพิ่งกลับมา ได้มอบใบไม้ทองคำให้ข้าสามแผ่น ข้าเห็นแล้วิดียิ่งนัก จึงพกพาติดตัวเอาไว้ เมื่อสักครู่ข้าเข้าไปในหอตำรายังอยู่กับตัว ี้กลับหาไม่เจอเีแล้วเจ้าค่ะ! ท่านผู้าุโ ท่านเป็นผู้าุโที่ควบคุมดูแลหอตำรา จะช่วยข้าหาได้หรือไม่เจ้าคะ มิใ่เาะมันเป็นิ่ของมีราคา แต่เป็นเาะเป็นของขวัญที่บิดามอบให้ เต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้ง ข้าเกรงว่าหากทำสูญหายจะมิอาจอธิบายแก่บิดาได้เจ้าค่ะ!”
ผู้าุโมีหน้าตะลึงงัน “แน่ใว่าทำตกหล่นในหอตำรา”
หลันเยว่หรูพยักหน้ามั่นใ “จะต้องตกหล่นอยู่ในหอตำราแน่นอนเจ้าค่ะ...ยามกลางวันข้าพลิกหาในตำราแพทย์าเล่ม อ่านตำราไปสักพักจึงพบว่าใบไม้ทองคำหายไปเีแล้ว...”
ผู้าุโ “เื่ี้ไม่ยาก ข้าให้คนลองค้นหารอบๆ ชั้นหนังสือที่วางตำราแพทย์!”
หลันเยว่หรูแสร้งทำทีท่าเป็นกังวล “แต่หากมีคนพบแล้วล่ะเจ้าคะ แล้วแอบซ่อนเอาไว้ล่ะเจ้าคะ”
ผู้าุโรู้สึกว่าคำพูดี้มีเหตุ เขาไตร่ตรองดูแล้วจึงกล่าวว่า “เช่นั้ปิดล้อมหอตำราก่อน หากหาไม่พบ ค่อยค้นตัวคนั้หมดที่อยู่ในั้ ิ่ของย่อมไม่สูญหายไปไหนแน่นอน!”
หลันเยว่หรูลอบกระหยิ่มยิ้มย่องในใ บนใบหน้าจึงเต็มไปด้วยความิดี ทว่ากลับเอ่ยวาจาแบ่งรับแบ่งสู้ “ยังคงเป็นท่านาุโที่คิดการรอบคอบเจ้าค่ะ!”
ภายในหอตำรา ัมีเีงตีระฆังดังึ้ เีงระฆังั้ดึงดูดความสนใของคนั้หมด ต่อมาได้ิเีงของท่านผู้าุโที่เปล่งเีงผ่านพลังลมปราณออกมาให้ได้ิทั่วกันั้หอตำรา...
“นับั้แต่ี้ ห้ามไม่ให้คนั้หมดเข้าออกหอตำรา!”
หอตำราเกิดความวุ่นวายในชั่วิา คนั้หมดต่างคาดคะเนไปต่างๆ าา
“เกิดเื่ัใดึ้”
“เหตุใดจึงปิดประูกะทันหันเช่นี้เล่า”
“ท่านผู้าุโต้องการจะทำอะไรกันแน่”
ทางด้านชั้นวางหนังสือตำราแพทย์ เฟิ่งเฉี่ยนและมู่ิเีต่างได้ิคำพูดของท่านผู้าุโ จึงได้แต่มองากัน
“ข้าออกไปดูสัก่” มู่ิเีวางตำราในมือลงแล้วเดินออกไปด้านนอกประู
เฟิ่งเฉี่ยนคิดในใว่าเื่ี้ไม่เกี่ยวข้องกับนาง นางจึงไม่ใส่ใ ก้มหน้าั้ใอ่านตำราต่อไป
มู่ิเีออกมาถึงหน้าประู บรรดาศิษย์คนอื่นๆ ก็ค่อยทยอยเข้ามารวมตัวกันเพื่อต้องการไถ่ถามว่าเกิดเื่ัใดึ้
“ท่านผู้าุโ เกิดเื่ัใดึ้ขอรับ” มู่ิเีเอ่ยปากถาม
หลันเยว่หรูเห็นเขาจึงรีบก้าวออกมาอธิบายว่า “ศิษย์พี่ิเี ท่านก็อยู่ที่นี่เช่นกันหรือเจ้าคะ ขออภัยด้วย รบกวนเวลาอ่านตำราของท่านแล้ว!”
มู่ิเีคาดไม่ถึงอยู่บ้าง “ศิษย์้หลัน? เื่ี้เกี่ยวพันกับเจ้าหรือ”
หลันเยว่หรูพูดึ้ด้วยน้ำเีงละอายใ “ที่จริงก็ไม่ใ่เื่ใหญ่โตัใด แต่ใบไม้ทองคำที่บิดามอบให้ข้าั้ เวลาี้ตกหล่นสูญหายในหอตำราแ่ี้ ข้าร้อนใยิ่งนัก ดังั้จึงขอให้ท่านผู้าุโช่วยข้าหาเจ้าค่ะ”
คนั้หมดได้ิเช่นั้จึงเิ่วิพากษ์วิจารณ์ทันทีพ
“ที่แท้เป็นเาะใบไม้ทองคำหายไป!”
“ใบไม้ทองคำแผ่นึ่ มีค่าเป็นเงินเท่าใดนะ!”
“ไม่เีแรงที่สกุลหลันเป็นึ่ในตระกูลใหญ่ของพ่อค้าวาณิชย์ในแคว้นเป่ยเยียน แค่ยื่นมือออกมาก็มีใบไม้ทองคำ”
หลันเยว่หรูได้ิคำวิพากษ์วิจารณ์ของทุกคน ในใรู้สึกลำพองใ สีหน้ายังคงเต็มไปด้วยท่าทีละอายแก่ใ “โุๆ คนจริงๆ ทำให้ทุกคนต้องมาพบกับความยุ่งยากเช่นี้! แต่ข้าได้บอกกับท่านผู้าุโแล้วว่า ใบไม้ทองคำั้ข้าวางไว้บนชั้นวางหนังสือตำราแพทย์ ขอเพียงหามันพบก็จะเปิดประูใหญ่ทันที”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??