เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นฮองเฮา พร้อมระบบเชฟเทพนักปรุง
บรรดาศิษย์หนุ่มได้ยิน แต่ละล้วนรู้สึกเป็นกังวล.
“ศิษย์พี่ญิหลัน ข้าช่วย่าหา!”
“ศิษย์พี่ญิหลัน ไม่้เป็นห่วง ้หาสิ่งของพบแน่ ไม่สูญหายไปไหน!”
“ศิษย์พี่ญิหลัน ข้าไปหาเป็นเพื่อน่า!”
บรรดาศิษย์ญิอื่นๆ เห็นแล้วได้แต่ดูแคลน
“สุนัขรับใช้!”
“น่าสะอิดสะเอียนจริงๆ!”
“เช่นั้้ขอบุทุกแล้ว” หลันเยว่หรูเสแสร้งไม่ได้ยินคำพูดของบรรดาศิษย์ญิ แต่กลับยกมุมปากยิ้มงดงามหว่านเสน่ห์เต็มที่ ทำให้บรรดาศิษย์หนุ่มรู้สึกถึงลมร้อนในโพรงจมูกที่พุ่งขึ้นมาแทบจะสำลักเลือดกำเดา
คิดดูแล้วบุรุษเหล่านี้ในยามปกติยากที่จะเข้าใกล้โฉมงามจอมเย็นชา เมื่อได้รับรอยยิ้มจากนาง ความรู้สึกหวั่นไหวในจิตใจชนิดั้ ช่างยากที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้!
ฮอร์โมนพลุ่ง่าในั่พริบา แต่ละมีท่าทีชิงชังตนเองเหลือเิที่มิอาจบุกน้ำลุยไฟเพื่อนางได้!
หลันเยว่หรูยกริมฝีปากยิ้มบางๆ นางรู้ดีว่า้ทำ่าไรจึงจะะตุ้นอารมณ์และความฮึกเหิมของบุรุษเหล่านี้ได้ มีพวกเขาเหล่านี้เป็นทัพหน้านำให้นาง นางยังมีอะไรให้้กังวลีเ่า`
บรรดาศิษย์ญิมีความรู้สึกตรงกันข้ามกับอารมณ์ของศิษย์หนุ่ม พวกนางต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์และเห็นหลันเยว่หรูขัดหูขัดามากขึ้นทุกที!``
“อะไรนะ? ก็เพียงแค่ครอบครัวมีเิเล็กน้อยมิใช่หรือ”
“ก็แค่หน้าาดีกว่าอื่นอยู่บ้างมิใช่หรือ”
“ก็แค่มีพรสวรรค์มากหน่อยใช่หรือ”
โอ้โห...
ดูเหืนไม่อาจค้นหาตำหนิบนันางได้เลย!
ดังั้ จึงยิ่งน่าโมโหขึ้นไปี!
ภายใต้การนำของหลันเยว่หรู กลุ่มหนึ่งจึงมุ่งหน้าไปยังชั้นหนังสือตำราแพทย์ มู่ิเีขมวดคิ้วมุ่น เขารับรู้ได้ถึงลางสังหรณ์ไม่ดีชนิดหนึ่ง จึงรีบเดินามไป
เมื่อทั้งหมดไปถึงชั้นวางหนังสือตำราแพทย์ มองไปไกลๆ ก็เห็นเงาร่างของๆ หนึ่ง ยืนอยู่ด้านหน้าชั้นวางหนังสือเพียงลำพัง ในืถือตำราแพทย์เล่มหนึ่งพลิกอ่าน่ารวดเร็ว
สวบๆๆ สวบๆๆๆๆ...
นางพุ่งสมาธิแน่วแน่ ท่ามกลางความเงียบสงบ มีเพียงเสียงพลิกเปิดตำราดัง สวบๆๆ
พลิกอ่านจบไปเล่มหนึ่ง อ่านต่อีเล่มหนึ่ง จากั้อ่านเล่มถัดไป...
จิตใจของนางจดจ่อกับตำราแพทย์คล้ายปิดกั้นหูทั้งข้าง ไม่ได้ยินสรรพสำเนียงใดๆ ทั้งิ้ ทำเพียงกิริยาเดิมๆ ซ้ำๆ
ทั้งหมดมองหน้ากัน รู้สึกแปลกประหลาด่าที่สุด
“นางเป็นใครกัน”
“นางกำลังทำอะไร”
“ดูเหืนกำลังหาอะไรในตำรา...”
“คงมิใช่กำลังหาใบไม้ทองคำะมัง”
“มีความเป็นไปได้่ายิ่ง! เมื่อสักครู่ศิษย์พี่ญิหลันเพิ่งกล่าวว่าทำใบไม้ทองคำหายไป นางก็เริ่มพลิกเปิดตำราแพทย์ค้นหา นี่จะละโมบเิไปแล้วนะ!”
“ดูหน้าางดงาม คิดไม่ถึงว่าจะละโมบในทรัพย์เช่นนี้”
“มิอาจมองเพียงแค่หน้าา!”!
หลันเยว่หรูลอบยิ้ม จินตนาการของพวกเขาไม่ได้ทำให้นางผิดหวัง ทั้งหมดล้วนเป็นไปในทิศทางที่นางคาดการณ์เอาไว้
เฟิ่งเฉี่ยนพุ่งสมาธิทำเื่ของตน นางไม่รับรู้เื่ราวที่เิขึ้น ะทั่งมีเสียงตวาดเสียงดังทะลุเข้ามาในโสตประสาทของนาง ทำให้นางตื่นขึ้น!
“บังอาจ! เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงลอบเข้ามาในหอตำราได้”
เฟิ่งเฉี่ยนเงยหน้ามองไป พบว่าตนเองถูกล้อมไว้โดยกลุ่มหนึ่ง ที่ตวาดใส่นางก็คือ่าผู้อาวุโสหนวดเคราขาวโพลน่าหนึ่ง
ยังไม่รอให้นางทำความเข้าใจว่าเิเื่อะไรขึ้น มู่ิเีก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้าเพื่อชี้แจงว่า “่าอาวุโส ่านี้คือแม่นางเฟิง เป็นผู้น้อยที่พานางเข้ามาในหอตำราขอรับ”
่าผู้อาวุโสมองมู่ิเี คิ้วของเขาขมวดมุ่น “ิเี เจ้าอยู่ในสำนักศึกษามาสามปีแล้ว ควรจะรู้กฎระเบียบของสำนักศึกษา นอกไม่อาจเข้ามาในหอตำราามอำเภอใจได้ ไฉนเจ้าจึงทำผิดกฎทั้งๆ ที่รู้กฎเ่า”
มู่ิเีคุกเข่าลงข้างหนึ่ง “เรียน่าผู้อาวุโส แม่นางเฟิงเป็น่าหมอที่ฝ่าบาททรงส่งัมาเพื่อรักษาอาการป่วยของ่าปู่ แม่นางเฟิง้การศึกษาตำราแพทย์ ดังั้ผู้น้อยจึงพานางเข้ามาในหอตำรา หากเป็นการทำผิดกฎเกณฑ์ของสำนักศึกษา ่าผู้อาวุโสลงโทษผู้น้อยได้เลยขอรับ เื่นี้ไม่เกี่ยวข้องกับแม่นางเฟิง”
หลังจาก่าผู้อาวุโสไตร่ตรองครู่หนึ่ง เขาจึงประคองมู่ิเีขึ้นมา “ในเมื่อทำเพื่ออาการป่วยของมู่ไท่ฟู่ เช่นั้จะไม่พูดถึงเื่ที่เจ้าพานอกเข้ามาในหอตำรา ทว่าท่าทีของแม่นางเฟิงเป็นที่น่าสงสัย่ายิ่ง หากกล่าวว่านางกำลังอ่านตำราแพทย์ก็ไม่น่าเชื่อถือ!”
มู่ิเีรีบพูดว่า “่าผู้อาวุโส ผู้น้อยเป็นพยานได้ขอรับ แม่นางเฟิงมาที่นี่เพื่ออ่านตำราแพทย์จริงๆ”
่าผู้อาวุโสหรี่าลง “้ เจ้าเป็นพยาน่าไรกัน เจ้าคิดว่าวิธีอ่านตำราเช่นนี้ของนาง จะอ่านรายละเอียดในตำราจนแตกฉานได้หรือ”
“นี่...” มู่ิเีถึงกับถูกวาจานี้อุดปากจนพูดอะไรไม่ออก
อื่นๆ จึงเริ่มวิพากษ์วิจารณ์กันขึ้นมาีครั้ง
“ไม่้โต้เถียงกันแล้ว! วิธีการพลิกอ่านตำรารวดเร็วเช่นนาง จดจำรายละเอียดได้จึงจะแปลก!”
“ใช่แล้ว ชัดเจนเหลือเิว่านางกำลังหาใบไม้ทองคำอยู่!”
“ไม่แน่ว่านางอาจจะซ่อนใบไม้ทองคำไว้ก็เป็นได้”
“ค้นั! ค้นันางก็รู้แล้ว!”
“ถูก้ ค้นั!”
“ค้นั!”
ทั้งหมดเริ่มตะโกนเสียงดังพร้อมกันว่า “ค้นั” พวกเขาต่างฟันธงว่าเฟิ่งเฉี่ยนกำลังค้นหาใบไม้ทองคำในตำราแพทย์แน่แล้ว
เฟิ่งเฉี่ยนฟังมาถึงตรงนี้นับได้ว่านางะจ่างแจ้งเสียที ที่แท้พวกเขาสงสัยว่านางซ่อนใบไม้ทองคำ!
เงยหน้าขึ้นตวัดสายาพลันเห็นหลันเยว่หรูที่ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่ม ประจวบเหมาะยิ่งที่ทันได้เห็นรอยยิ้มได้ใจที่พาดผ่านบนริมฝีปากนาง่ารวดเร็ว เฟิ่งเฉี่ยนแจ่มแจ้งแก่ใจทันที
หลันเยว่หรู เจ้ายังคงไม่ยอมเลิกราใช่หรือไม่! ยามกลางวันให้พี่ชายของเจ้ามาต่อกรกับข้า ยามกลางคืนถึงกับออกโรงใส่ร้ายป้ายสีข้าด้วยตนเอง แต่ที่น่าเอ็นดูก็คือ “ช่างทุ่มเทจิตใจ่ายากลำบาก” จริงๆ!
นางไม่มีโทสะแต่กลับหัวเราะออกมา นางหันไปส่งรอยยิ้มเปี่ยมเสน่ห์ให้กับหลันเยว่หรู ทันทีที่เอ่ยปากก็พูดจี้ใจดำหลันเยว่หรู “ุหนูหลัน ัเิญเหลือเิ พวกเราพบกันีแล้ว! ืปราบหลินยังสบายดีอยู่หรือไม่”
สีหน้าของหลันเยว่หรูเปี่ไปทันที นางกัดริมฝีปากล่างของตน
รอยยิ้มของเฟิ่งเฉี่ยนยิ่งน่าลุ่มหลงขึ้นี “หากุหนูหลันพบเขาละก็รบกวนทักทายเขาแทนข้าด้วยเ่า! ่าไรก็รู้จักกัน หากเขาพบเจออุปสรรคความยากลำบากใดๆ ให้มาหาข้าได้ หากข้าช่วยเหลือเขาได้ก็จะช่วย ่าไร...เขาก็เป็นถึงพี่ชายของุหนูหลัน มิใช่หรือ”
ลมหายใจของหลันเยว่หรูเร็วรัวขึ้น นางควบคุมเพลิงโทสะที่แผดเผาในใจลงไปได้่ามิง่ายดายนัก นางฉีกริมฝีปากพูดเกร็งๆ ว่า “ขอบุุหนูเฟิงที่ใส่ใจ! หากุหนูเฟิงพบใบไม้ทองคำของข้า ้รบกวนคืนให้ข้าด้วย หากเป็นของสิ่งอื่นทีุ่หนูชื่นชอบข้าจะนำมาแลกเปี่ ทว่าใบไม้ทองคำเป็นของขวัญที่บิดาของข้ามอบให้ข้า เต็มไปด้วยความผูกพันระหว่างบิดาและบุตรสาว อภัยให้ข้าที่มิอาจมอบให้เจ้าได้ หากุหนูเฟิงยินดีนำใบไม้ทองคำออกมาแลกเปี่ ข้ายินดีให้ราคาเท่าเพื่อเป็นการชดเชย”
ทั้งหมดได้ยินแล้วอดที่จะสูดลมหายใจเข้าแรงๆ ไม่ได้
“ราคาเท่า เป็นเิจำนวนไม่น้อยเลย!”
“ไม่เสียแรงที่เป็นุหนูหลัน ืเติบจริงๆ!”
“รีบมอบใบไม้ทองคำออกมาเถิด!”
“ศิษย์พี่ญิหลันไม่ถือสาเจ้า ยังยินดีชดเชยให้ในราคาเป็นเท่า หากเช่นนี้แล้วเจ้ายังไม่มอบออกมาก็ถือว่าทำเิไปแล้ว!”
“มอบใบไม้ทองคำออกมา!”
“มอบใบไม้ทองคำออกมา!”
“...”
ช่างเป็นการใส่ร้ายป้ายสีที่เด็ดดวงจริงๆ! หลันเยว่หรูกัดไม่ปล่อย นางตัดสินใจไปแล้วว่าเฟิ่งเฉี่ยนเป็นเก็บใบไม้ทองคำได้!
หากนางปฏิเสธ เช่นั้นางจะอธิบายถึงกิริยาแปลกประหลาดเมื่อสักครู่ได้่าไรเ่า และถ้าหากนางยอมรับ จะให้นางไปหาใบไม้ทองคำมาจากที่ใดกัน
การลงืครั้งนี้ช่างเป็นการเดินหมากชนิดเหนือเมฆ!
เห็นนางเงียบขรึม ่าผู้อาวุโสยิ่งรู้สึกว่ายิ่งน่าสงสัย จึงพูดเสียงเข้มงวดว่า “ข้าผู้อาวุโสให้โอกาสเจ้าทางเลือก มอบใบไม้ทองคำออกมาดีๆ หรือยอมรับการค้นั เจ้าเลือกเองเถิด!”
มู่ิเีขมวดคิ้วแน่น “่าผู้อาวุโส...”พ
เพิ่งจะเอ่ยปากก็ถูก่าผู้อาวุโสตัด “ิเี เื่นี้ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า ต่อให้เจ้าพูดให้นาง ข้าผู้อาวุโสก็ไม่เชื่อ!”
“แต่...” มู่ิเีใจร้อนดั่งไฟสุม
ครั้งนี้เป็นเฟิ่งเฉี่ยนที่พูดตัดเขา “ุชายมู่ ขอบุในความปรารถนาดีของ่า! แต่เหล่านี้คิดจะให้ร้ายข้า ใส่ร้ายป้ายสีข้าไม่ง่ายดายเช่นั้หรอก!”
“แม่นางเฟิง...” มู่ิเีมองนาง่าเป็นห่วง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??