เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นฮองเฮา พร้อมระบบเชฟเทพนักปรุง
ทว่าเห็นเพียงเฟิ่งเฉี่ยนคลี่ยิ้มบางๆ กระิตาปิๆ นัยน์ตางดงามนางทอประกายวับวาว นางพูดเนิบๆ “ที่พวกเ้าสงสัยว่าข้าซ่อนใบไม้ทองคำเอาไว้ ก็เพราะพวกเ้าไม่เชื่อว่าข้ากำลังอ่านตำราแพทย์อยู่จริงๆ ใ่หรือไม่”.
นางจับประเด็นสำคัญได้อย่างรวดเร็ว
เป็เพราะพฤติกรรมแปลกประหลาดเกินไปนางเป็สาเหตุให้ผู้คนคาดเดากันไปต่างๆ าา หากนางพิสูจน์ได้ว่านางอ่านตำราจริงๆ เช่นนั้นสถานาณ์ย่อมต่างไป
“ูต้อง!” ผู้าุโกล่าว “าพลิกเปิตำราด้วยาเร็วเช่นที่เ้ากระทำเื่สักครู่ี้ ไม่มีทางที่จะอ่านรายละเอียดในตำราได้ ันั้นาอ่านตำราแพทย์เป็เพียงแค่ข้ออ้างข้อึ่เท่านั้น!”
“เช่นนั้นหากข้าท่องจำรายละเอียดในตำราแพทย์ได้เล่า” เฟิ่งเฉี่ยนถาม
ผู้าุโตกตะลึง “อะไรนะ ท่องมาหรือ”
คนอื่นๆ พากันตกตะลึงเช่นกัน
หลันเยว่หรูหรี่ตาลงเล็กน้อยในใจนางมีเสียงเตือนึ้ ไม่รู้ว่าเฟิ่งเฉี่ยนจะมาไม้ไหนอีก
เฟิ่งเฉี่ยนยกยิ้ม “ูต้อง! ท่องมา! ท่านผู้าุโเลือกตำราเล่มใดเล่มึ่า็ได้ ข้าจะอ่านตำราด้วยาเร็วเช่นเื่สักครู่ หากข้าท่องมาได้โดยไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว พวกเ้าก็หยุดใส่ร้ายป้ายสีว่าข้าซ่อนใบไม้ทองคำ!”
“เ้ากำลังจะบอกว่า เ้าจะท่องจำตำราแพทย์ั้เล่มเช่นนั้นหรือ” ผู้าุโคิดว่าตนเองฟังผิด คำพูดี้โอ้อวดเกินจริงเหลือเกิน
เฟิ่งเฉี่ยนพยัก้ายืนยัน “ท่องกลับหลังก็ไม่มีปัญหา!”`
ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นเงียบงัน จากนั้นครู่ึ่ก็มีเสียงหัวเราะระเบิดมาพร้อมกัน``
“ฮ่าๆๆ โอ้อวดอันใดกันเล่า”
“ช่างน่าขันนัก!”
“ล้อเล่นหนักไปหรือไม่”
“ท่องจำปกติก็แทบจะเป็ไม่ได้อยู่แล้ว ยังจะต้องท่องกลับหลังมาอีก ล้อพวกเราเล่นกระมัง”
“นางชอบโอ้อวด ก็ให้นางโอ้อวดไป!”
หากท่องมาไม่ได้ ก็ให้ตบบ้องหูตัวเอง!
มู่ชิงเซียวรีบก้าวึ้ข้าง้าเพื่อกระตุกชายแขนเสื้อเฟิ่งเฉี่ยน เขาเตือนสติเสียงเบา “แม่นางเฟิง ต้องระมัดระวังคำพูดที่กล่าวไป ท่านผู้าุโเป็คนที่ชอบเอาชนะคนึ่ เขาจะถือเป็จริงเป็จังนะ!”
เฟิ่งเฉี่ยนหันไปคลี่ยิ้มบางๆ ให้เขาและพูดเสียงัว่า “วางใจเถิด ข้าไม่มีทางปล่อยให้คนที่ต้องาใส่ร้ายป้ายสีข้าเ่านั้นสมปรารถนาหรอก!”
แววตาเหี้ยมโหดพาดผ่านเื่หลันเยว่หรูพูดเสียงเย็น “ในเื่แม่นางเฟิงมีามั่นใจถึงเพียงี้ เช่นนั้นยังรออะไรอยู่อีก ก็ให้าจริงพิสูจน์ทุกอย่างไปเลย!”
ท่ามกลางาพัดโหมกระหน่ำหลันเยว่หรู บรรดาศิษย์หนุ่มต่างร้องตะโกนานาง
“ให้นางท่อง!”
“ให้นางท่อง!”
“...”
ท่านผู้าุโโกรธจนต้องหัวเราะมา เขาลูบหนวดเคราขาวโพลนตนก่อนกล่าวว่า “ในเื่เ้าา่ เช่นนั้นก็ท่องเถิด”
เขาหยิบตำราจากชั้นวางหนังสือลงมาเล่มึ่ ้าปกตำราเล่มนั้นเขียนว่า 《หวาง เ่า จิง》่ให้นาง “ท่องเล่มี้ก็แล้วกัน! 《หวาง เ่า จิง》เป็ตำราที่ว่าด้วยาบำเพ็ญตน เป็ึ่ในคัมภีร์อายุวัฒนะ”
เฟิ่งเฉี่ยนรับตำราไป นางไม่รีบร้อนเปิตำราอ่าน แต่กลับหันไปมองทุกคนและกล่าวว่า “พวกเ้าเตรียมพร้อมแล้วใ่หรือไม่”
คนั้หมดแทบจะกระอักเลือด คำพูดี้ควรจะเป็พวกเขาที่เป็ฝ่ายเอ่ยถามจึงจะู เหตุใดทำไปทำมานางดูไม่ตื่นเ้กลับกลายเป็พวกเขาที่ตื่นเ้
ทว่าพวกเขาค้นพบอย่างรวดเร็วว่าพวกเขาเป็ฝ่ายผิด เรื่องี้ั้แต่ต้นจนจบคนที่ตื่นเ้ก็คือพวกเขาจริงๆ!
เห็นเพียงเฟิ่งเฉี่ยนถือตำราด้วยืซ้าย ืขวาพลิกเปิ...!
สวบๆๆๆ สวบๆๆๆๆ...
นิ้วืนางไม่หยุดเคลื่อนไหว ราวกับืล่องหน าเร็วในาอ่านตำราเร็วกว่าก่อน้าี้
คนั้หมดมองาาเคลื่อนไหวนิ้วืนางแล้วกระิตาปิๆ ล้วนแต่ตกตะลึง
ไม่ต้องกล่าวถึงว่านางจะท่องได้หรือไม่ ลำพังแค่วิธีาเปิตำรานางก็ทำให้ผู้คนได้เปิหูเปิตาแล้ว นางอ่านตำราเร็วา ทว่าเป็าเร็วที่ไม่สับสน ไม่ได้เปิซ้ำและไม่ตกหล่น้าใด้าึ่
ไม่นานหนักืนางก็หยุดลง นางปิดตำรายื่นมันคืนให้กับท่านาุโ นางพูดด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ “ข้าเตรียมตัวเสร็จแล้ว!”
ท่านผู้าุโไม่เชื่อว่านางจะท่องรายละเอียดในตำราได้หมดภายในระยะอันสั้นเช่นี้ จึงเปิ่ๆ ไป้าแรกตำรา “ได้ เ้าท่องเถิด!”
พูดแล้วเขาก็ปิดตำราลงอย่างไม่แยแส
เฟิ่งเฉี่ยนไม่ได้รับผลกระทบใดๆ จากท่าทีเขา นางกระแอมกระไอให้โล่งคอแล้วเริ่มท่อง “กฎธรรมชาติ ึ้อยู่กับสรรพสิ่งบนโลกี้ กฎมนุษย์ ึ้อยู่กับรูป จิต และาดับสูญ าิู่วิญญาณ ูปำเนิดวิญญาณ วิญญาณำเิิ ไม่ใช้วิญญาณ คือกฎธรรมชาติ ไม่ใช้จิต ทว่าสามารถ...”
เื่เริ่มท่องแล้วก็หยุดไม่ได้อีกเลย นางแทบจะไม่หยุดหายใจ ่ิๆ กันหลายย่อ้าและยังคงท่องต่อไป!
เดิมทีท่านผู้าุโปิดตำราไปแล้ว แต่เื่ฟังไปพักึ่ รู้สึกว่าไมู่ต้อง เนื้อหาที่ท่องมาดูเหืนจะเป็เช่นนั้น...
ตำราเล่มี้เขาเคยอ่านมาแล้วรอบึ่ ทว่าไม่อาจจดจำได้ทุกตัวอักษร เขารีบเปิตำราเพื่อเปรียบเทียบเนื้อหาที่นางท่องมา ตรวจสอบประโยคต่อประโยค ไม่ตรวจสอบยังดี เพราะทันทีที่ตรวจสอบ เขาถึงกับอึ้งไปเลย!
นาง...นางท่องจำมาได้จริงๆ อีกั้ท่องได้อย่างไหลรื่น ไม่ตกหล่นสักตัวอักษร!
สี้าท่าทางท่านผู้าุโจากเริ่มแรกที่ไม่แยแส มาถึงตะลึง เหลือเชื่อ สุด้าไม่อยากจะเชื่อและหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่...
คนอื่นๆ ไม่คุ้นเคยกับ 《หวาง เ่า จิง》จึงไม่เชื่อว่านางจะท่องมาได้ ได้แต่นั่งส่าย้ารอชมเรื่องสนุกๆ ทว่าเื่เห็นสี้าท่าทางท่านผู้าุโแล้ว พวกเขาได้แต่คลางแคลงใจ
“ท่านผู้าุโเป็อย่างไรบ้าง ท่องผิดใ่หรือไม่”
“จะต้องท่องผิดแน่ๆ เลย! ท่านผู้าุโจึงได้โมโหถึงเพียงี้!”
“แต่ดูเหืนไม่ใ่นะ!”
หลันเยว่หรูมีสี้าตกตะลึงเช่นกัน หากว่ากันาเหตุผลแล้ว เฟิ่งเฉี่ยนไม่มีทางจดจำตำราเล่มึ่ได้ในระยะเวลาอันสั้นเช่นี้ ทว่าเหตุใดนางจึงท่องได้อย่างคล่องแคล่ว สี้าท่าทีท่านผู้าุโหมายาอย่างไรกัน หัวใจนางราวกับูบีบรัดด้วยคำถามามายที่ติดค้างในใจ ่ผลให้นางไม่อาจสงบใจลงได้
มู่ชิงเซียวกำหมัดแน่น เขาปาดเหงื่อแทนเฟิ่งเฉี่ยน เนื้อหาที่นางท่องมาูต้องหรือไม่ เขาพบว่านาทีี้เขาตื่นเ้กว่าตอนที่ตัวเขาเข้าร่วมาสอบเสียอีก!
ทางด้านนั้น เฟิ่งเฉี่ยนยังคงท่องต่อไป “ผู้ที่ดับสูญด้วยรูป เช่นศพ จิตและรูปจะแยกจากกัน กลุ่มที่ เหืนนกที่บินสู่ท้องทะเลาฤดูสารท ผู้ที่ดับสูญด้วยลม อาจไปกำเนิดใหม่ในสถานที่แตกต่างไป ผู้ที่ดับสูญด้วยรูป ก็เฉกเช่นเดียวกัน...”
ท่านผู้าุโยกืึ้ปาดเหงื่ออย่างแค้นเคือง และกล่าวตัดบทนาง “ ได้แล้ว เ้าไม่ต้องท่องแล้ว!”
เฟิ่งเฉี่ยนหยุดท่องทันที นางพยักเพยิดปลายคาง จ้อง้าท่านผู้าุโพร้อมกับถามว่า “ท่านผู้าุโ ข้าท่องูต้องหรือไม่”
คนอื่นๆ มองไปทางท่านผู้าุโเป็ตาเดียว ด้วยร้อนใจอยากได้คำตอบ
ท่านผู้าุโมีสี้าหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ เขาทำเพียงผายื
คนั้หมดพรูลมหายใจโล่งอกทันที
“ที่แท้ก็ท่องผิด ทำให้ข้าตกใจหมด!”
“ข้าก็ตกใจเหืนกัน! หากทำแบบี้แล้วท่องมาได้ก็เกินไปแล้ว!”
“หากนางท่องูต้อง ข้าจะเอาศีรษะชนกำแพง นี่มันเหลือเชื่อ! แต่ว่า โชคดี โชคดี...
“
ยังไม่รอให้พวกเขาโล่งอกโล่งใจ ท่านผู้าุโเอ่ยึ้มาอีกว่า “ใครบอกว่าไมู่ต้องเล่า นางท่องู อีกั้ไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว!”
พ่างงงง!
ในสมองทุกคนราวกับมีอะไรบางอย่างระเบิดมา
บรรยากาศพลันเงียบสงัดลงทันตา!
นัยน์ตาแต่ละคนดูเหืนจะถลนมาอยู่แล้ว!
เฟิ่งเฉี่ยนยิ้มน้อยๆ นางรู้แต่แรกแล้วว่าพวกเขาจะต้องมีปฏิกิริยาเช่นี้!
หลังจากาเงียบงันผ่านพ้นไป พวกเขาั้หมดจึงได้สติคืนมา ตื่นเ้จนอยากวิ่งชนกำแพง!
“ให้ตาย! ถึงกับท่องมาได้ ไม่ใ่คนแน่ๆ!”
“เหลือเชื่อเกินไป! นี่ยังเป็คนปกติหรือไม่”
“สะเทือนใจอย่างรุนแรง! ยังจะให้ทางคนอื่นเดินหรือไม่”พ
หลันเยว่หรูรู้สึกว่าเบื้อง้ามืดสนิท ร่างนางสั่นเทิ้ม โยกไปข้าง้าเอนไปด้านหลัง จนแทบจะยืนไม่อยู่
“เป็ไปไม่ได้! นี่เป็ไปไม่ได้! ต้องมีาโกง! ูต้อง นางจะต้องโกงแน่ๆ” นางกรีดร้องเสียงเหลม
ด้วยเป็เพราะอารมณ์ เสียงนางที่ัึ้ท่ามกลางผู้คนจึงแหลมสูง
เฟิ่งเฉี่ยนกวาดาองผ่านไป ถลึงตากล่าวกับนางว่า “หลันเยว่หรู เ้ากล่าวหาว่าข้าโกง จำเป็ต้องมีหลักฐาน หาไม่แล้วข้าจะร้องเรียนว่าเ้าหมิ่นประมาท!”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??