เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นฮองเฮา พร้อมระบบเชฟเทพนักปรุง
หลันเยว่หรูไม่ยิน ใบ้าที่งดงามเป็หนึ่งไม่มีสองในยามปกติั้สูญเสียางดงามที่เคยเห็นจนชินา ใบ้านางบิดเบี้ยว่จะขบฟันเ่ว่า “เ้าต้องโกงแน่! ไม่แน่ว่าเ้าได้ท่องเล่มนี้เอาไว้ล่วง้าแล้วก็เป็ได้ เมื่อท่องมาได้ต่อ้ามากมายก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด! ถูกต้อง เ้าจะต้องท่องเอาไว้ล่วง้าแล้วแน่!”.
ที่อยู่ที่นั่นมีาคิดแตกแยกกันไป
“หากท่องมา่ล่วง้า แล้วค่อยมาท่องให้ทุกฟัง ก็ไม่มีอะไรน่าแปลก!”
“มีปัญญาก็ท่องอีกเล่มสิ หากยังท่องมาได้ พวกเราจึงจะเชื่อเ้า!
“ถูกต้อง ท่องอีกเล่มหนึ่ง!”
“ท่องอีกเล่มหนึ่ง!”
เฟิ่งเฉี่ยนัหัวเราะมา “พวกเ้าช่างน่าสนใจนัก ไม่ว่าอันใดก็แล้วแต่หลันเยว่หรูจะพูด นางบอกว่านางทำใบไม้ทองคำหายไป พวกเ้าก็เชื่อว่านางทำใบไม้ทองคำหาย นางบอกว่าข้าโกง พวกเ้าก็เชื่อว่าข้าโกง ที่แท้สำนักเทียนหงล้วนมีแต่ไร้าคิดเป็ตนเ ไม่มีกระทั่งการตัดสินที่เป็ตนเ มิน่าเ่าสำนักศึกษาแห่งนี้จึงได้เสื่อมถอยลงทุกวัน ถูกทิ้งไปอยู่อันดับสิบรั้งท้ายแคว้นเป่ยเยียน อยู่ท้ายขบวน ขืนปล่อยให้เป็เช่นนี้ต่อไป เกรงว่าปีนี้จะไม่ติดอันดับกระทั่งท้ายขบวน”
คำพูดนางเสียดแทงจิตใจทุก รวมไปึท่านผู้าุโด้วย
เกียรติและศักดิ์ศรีสำนักศึกษา สำคัญกว่าทุกสิ่ง!
“เ้าพูดจาเลอะเลือนอันใด”
“เ้ากล้าดูแคลนสำนักศึกษาเทียนหงพวกเราหรือ”`
“เกินไปแล้ว!”``
“ขับไล่นางไปจากสำนักศึกษา!”
“สำนึกศึกษาเทียนหงไม่ต้อนรับเ้า!”
ารู้สึกทุกถูกกระตุ้นให้มาต่อต้านในชั่วิา
หลังจากมีโทสะแล้ว ท่านผู้าุโกลับรู้สึกเหืนเช่นถูกกระชากจิตวิญญาณจนได้สติขึ้นมา าจริงเป็เรื่องไม่น่าฟัง าแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้ยินเสียงที่แตกต่างไปเช่นนี้
สำนักศึกษาเทียนหงเสื่อมถอยลงทุกวัน พวกเขาซึ่งเป็รุ่นาุโได้แต่คิดว่าสาเหตุมาจากศิษย์ที่รับัครเข้ามีคุณบัติค่อนข้างต่ำ ทว่าไม่เคยใคร่ครวญึปัญหาตนเ
ทุกครั้งที่พบเจอเรื่องที่เหตุ พวกเขาก็จะตัดสินใจทันที หรือเมื่อพบเรื่องที่ไม่อาจทำให้สำเร็จได้ ก็จะปล่อยืทันทีเช่นกัน
และนี้ เขาถูกปลุกให้ตื่นขึ้น
บนโลกนี้ไม่มีเรื่องใดที่ทำไม่ได้ มีเพียงเรื่องที่เ้าได้ลงืทำหรือลองทำหรือไม่เท่าั้! หากเ้าลองทำดูแล้วทว่ายังคงทำไม่ได้ ึเวลาั้จึงจะมีสิทธิ์พูดว่า นั่นเป็เรื่องที่ทำไม่ได้! หากเ้ายังไม่เคยกระทั่งจะลองทำดูก็ปล่อยืแล้ว เช่นั้เ้าจะมีสิทธิ์พูดว่าเรื่องั้ทำไม่ได้หรือ
เขาัรู้สึกกระจ่างแจ้ง าปีมานี้เขาเหืนติดอยู่บริเวณคอขวดตลอดเวลา ทุกอย่างัถูกคลายในิา เขาดูเหืนจะเห็นาหวังรางๆ
เขากระแอมกระไอให้คอโล่ง สี้าท่าทางเต็มไปด้วยาเข้มงวดที่่้าหามีไม่ เขาพูดว่า “ทุกเงียบ!”
สถานการณ์วุ่นวายตรง้าจึงสงบลง
ท่านผู้าุโพูดต่ออีกว่า “แม้คำพูดแม่นางเฟิงเมื่อสักครู่จะฟังแล้วบาดหู แต่มิใช่ว่าไม่มีเหตุ!
ทุกตกตะลึง ท่านผู้าุโกำลังพูดอะไร
“สำนักศึกษาเทียนหงเสื่อมถอยลงทุกวันเป็เรื่องจริง ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่เ่ึก็จะทำราวกับว่าไม่มีเรื่องเช่นนี้อยู่”
ทุกเงียบงันและเริ่มครุ่นคิด
“เมื่อสักครู่ าใต้สถานการณ์ที่ไร้ซึ่งหลักฐานใดๆ พวกเราตัดสินว่าแม่นางเฟิงขโมยใบไม้ทองคำไปซ่อนเอาไว้ ที่จริงเป็เรื่องที่ไม่ถูกต้อง!”
ทั้งหมดจับต้นชนปลายไม่ถูก ท่านผู้าุโต้องการพูดอะไรกันแน่
“เหตุเีกัน าใต้สถานการณ์เีกัน พวกเราก็ตัดสินว่าเรื่องที่แม่นางเฟิงท่องตำราแพทย์เป็เรื่องที่ได้ท่องเอาไว้ล่วง้าแล้ว ซึ่งเป็เรื่องไม่ถูกต้องอีกเช่นกัน!”
ทุกงงงันต่อไป...
เฟิ่งเฉี่ยนกลับเลิกคิ้ว อดท่านผู้าุโใหม่อีกครั้งไม่ได้ ผู้นี้มีการพัฒนา
ท่านผู้าุโพูดต่ออีกว่า “ดังั้ นี้ให้พวกเราเปลี่ยนทัศนคติและมุมเรื่องนี้เสียใหม่...ข้าผู้าุโเสนอว่าให้เลือกตำราแพทย์มาใหม่หนึ่งเล่ม ให้แม่นางเฟิงท่องนี้ หากครั้งนี้นางยังคงท่องได้โดยไม่ตกหล่นสักั พวกเราต้องรับว่านางมีาสามารถ! พวกเ้าคิดเห็นอย่างไร”
ทั้งหมดเ้าข้า ข้าเ้า
“อืม เช่นนี้ยุติธรรม!”
“ข้าว่าได้!”
“เลือกเล่มยากๆ สักหนึ่งเล่ม หากนางยังคงท่องมาได้ ข้าจะแพ้นางเ!!
“ถูกต้อง าจริงย่อมชนะการคุยโวโอ้อวด!”
“...”
คิ้วคมมู่ชิงเซียวย่นยู่เป็ัอักษรแม่้ำ เมื่อต้องเผชิญ้ากับากลับกลอกทั้งหมด โทสะั้ท่วมท้นจิตใจจนเขาตะโกนมาอย่างทนไม่ได้ “พอแล้ว! พวกเ้าเกินไปแล้วนะ! แม่นางเฟิงทำอะไรผิดกันแน่ เหตุใดพวกเ้าจึงต้องบีบบังคับกันเช่นนี้ด้วย ต่อให้นางท่องไม่ได้แล้วอย่างไรเ่า ข้าบอกพวกเ้าไว้่ วันนี้หากข้า มู่ชิงเซียวอยู่ที่นี่ ข้าไม่มีทางให้พวกเ้าชี้นิ้วสั่งพวกเราได้!.”
พูดแล้วเขาก็คว้าแขนเฟิ่งเฉี่ยนและพูดเสียงั “แม่นางเฟิง พวกเราไปเถิด! ข้าจะดูว่าผู้ใดจะกล้าขวางข้า”
เขาตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไปต่อ้าผู้มากมาย
เขาทนมาพอแล้ว!
แม่นางเฟิงทำทุกอย่างด้วยาปรารถนาดี มาอ่านตำราแพทย์ในหอตำราเพื่อช่วยรักษาอาการป่วยให้ท่านปู่เขา แต่เหล่านี้กลับมีจิตใจคับแคบ เขารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแทนแม่นางเฟิงจริงๆ!
ดังั้เขาไม่สนใจแล้ว วันนี้ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะพาไปให้ได้!
ปฏิกิริยาเขาทำให้ทุกรู้สึกตะลึงงัน ศิษย์ี่ชิงเซียวผู้สุขุมเยือกเย็นในยามปกติ ึัีโะเสียแล้ว เ่วาจาเพียงประโยคหนึ่งแล้วจะพาไป พวกเขาแต่ละได้แต่ปากอ้าาค้าง
ท่านผู้าุโเลิกคิ้วด้วยโทสะ “มู่ชิงเซียว นี่เ้าจะขัดสั่งข้าผู้าุโใช่หรือไม่”
ท่าทีมู่ชิงเซียวไม่ได้แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่ง และไม่ได้ถ่อมตนจนดูต่ำต้อย เขาพูดด้วยสี้าแน่วแน่ “ท่านผู้าุโ วิญญูชนย่อมต้องรักษาสัจจะ หากกระทั่งสหายข้าก็ยังปกป้องไม่ได้ ข้ายังจะมี้าอันใดอยู่บนโลกนี้อีก”
ท่านผู้าุโโกรธจน้าแดงก่ำ “เ้า...”
หลันเยว่หรูหัวใจหล่นวูบ นางแค้นใจจนแทบหายใจไม่
เพื่อสตรีนางนี้ศิษย์ี่ชิงเซียวึกับแตกหักกับท่านผู้าุโต่อ้าทุก!
ไฉนจึงเป็เช่นนี้? เหตุใดจึงเป็เช่นนี้?
เฟิ่งเฉี่ยนคิดไม่ึว่าเพื่อนางและเพื่อมิตรภาพระหว่างสหายมู่ชิงเซียวึกับเด็ดขาดเช่นนี้! ทำให้นางซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง นางจดจำเอาไว้ในใจแล้ว!
นางปลดืมู่ชิงเซียว แล้วหันไปยิ้มให้กับเขา “ช้า่ ข้ายังไปไหนไม่ได้!”
มู่ชิงเซียวนางอย่างไม่เข้าใจ เฟิ่งเฉี่ยนพูดอีกว่า “หากข้าจากไปนี้ มิเท่ากับข้าต้องถูกตรา้าว่าเป็ขโมยใบไม้ทองคำหรอกหรือ”
“แต่พวกเขาไม่ฟังคำอธิบายท่าน...” มู่ชิงเซียวพูด
“ข้าไม่จำเป็ต้องอธิบาย ข้าให้าจริงพูดแทน!” แววาเฟิ่งเฉี่ยนเป็ประกายด้วยามาดมั่น นางหันไปพูดกับผู้าุโ ด้วยดวงาทอประกายกล้า “ข้ารับคำท้าพวกเ้า! ครั้งนี้...ข้าจะท่องกลับหลังด้วย!”
ทั้งหมดึกับตกตะลึงพรึงเพริด
“ท่องกลับหลังหรือ”
“บ้าเกินไปแล้ว!”
“ไม่รู้จักประมาณตน!”
“รอดูว่านางจะเป็ที่น่าหัวเราะเยาะอย่างไร!”
“...”
ท่านผู้าุโตะลึงงัน คิดจะหาวี่แววโอ้อวดและร้อนับนใบ้านาง ทว่ากลับไม่พบอะไร
าอาฆาตมาดร้ายพาดผ่านดวงาหลันเยว่หรู นางเป็ฝ่ายส่งเสียง่ “ท่านผู้าุโ ครั้งนี้ให้ผู้น้อยเป็ผู้เลือกตำราได้หรือไม่เ้าคะ”
นางไม่เชื่อหรอกว่า บนโลกนี้จะมีที่มีพรสวรรค์เช่นนี้ แค่เปิดอ่านตำราแพทย์ก็สามารถท่องจำมาได้ นี่มันเหลือเชื่อเกินไป!
นางแน่ใจเหลือเกินว่าเมื่อสักครู่จะต้องเป็เรื่องบังเอิญอย่างแน่ ประจวบเหมาะกับท่านผู้าุโเลือกตำราที่เฟิ่งเฉี่ยนเคยท่องจำมา่ ดังั้นางจึงท่องจำได้อย่างรวดเร็วเยี่ยงนี้
ครั้งนี้นางจะต้องเลือกตำราที่นางไม่เคยอ่านมา่! “ได้ เ้าไปเลือกเถิด”
เมื่อได้รับการอนุญาตจากท่านผู้าุโ หลันเยว่หรูเดินไปที่ชั้นวางหนังสือ คัดเลือกตำราอย่างช้าๆ...
ตำราแพทย์ธรรมดาั้ไม่ได้ ด้วยตำราแพทย์ธรรมดาย่อมเล็ดรอดไปข้าง ตำราแพทย์ที่ยุ่งยากเกินไปก็ไม่ได้ หากเฟิ่งเฉี่ยนท่องไม่ได้ นางกล่าวโทษว่าเป็เพราะตำราซับซ้อนเกินไป มิใช่ปล่อยโอกาสให้เฟิงเฉี่ยนหาข้ออ้างหรือ
จะเลือกตำราแบบใดดีนะ
ดูตำราหมดไปหนึ่งชั้น นางก็ยังเลือกตำราที่เหมาะไม่ได้แม้แต่เล่มเี!
นางไม่รีบร้อน เฟิ่งเฉี่ยนยิ่งไม่รีบร้อน สำหรับนางแล้ว เลือกตำราอะไรก็มีค่าเท่ากัน
เมื่อไล่เรียงชั้นวางหนังสือัที่สองเกือบจะหมดทั้งชั้น หลันเยว่หรูัชะงักงัน มุมปากนางยกขึ้นเล็กน้อยอย่างได้ใจ “ข้าเลือกได้แล้ว เล่มนี้แหละ!”
นางยื่นืขึ้นไปหยิบตำราเล่มหนึ่งลงมาจากชั้นวางหนังสือ
นางยื่นืไปหยิบตำราจากชั้นวางหนังสือมาเล่มหนึ่ง เห็นเพียง้าปกตำราเขียนว่า 《ซาง หาน ลุ่น[1]》
ทั้งหมดได้แต่พากันตกตะลึง
“《ซาง หาน ลุ่น》นี่มิใช่ตำราที่อาจารย์ใหญ่ท่านแรกสำนักศึกษาเทียนหงเป็ผู้รวบรวมจากบันทึกในอดีตและเขียนจากประสบการณ์ทางการแพทย์ตนเหรอกหรือ”
“ศิษย์ี่หญิงหลันฉลาดเฉลียวจริงๆ 《ซาง หาน ลุ่น》 เป็ตำราแพทย์ที่สำนักศึกษาเทียนหงเขาเป็เ้าเพียงแห่งเี สำนักศึกษาอื่นๆ ไม่มีทางหาได้”
“《ซาง หาน ลุ่น》เป็หนึ่งในวิชาบังคับที่ศิษย์สำนักศึกษาเทียนหงทุกต้องร่ำเรียน ศิษย์สำนักศึกษาเทียนหงทุกล้วนท่องได้!”
“นางมิใช่ศิษย์สำนักศึกษาเทียนหง ดังั้นางย่อมไม่เคยอ่านผ่านามา่”
“หากนางสามารถท่องจำ 《ซาง หาน ลุ่น》ได้จริงๆ ย่อมพิสูจน์ได้ว่าเมื่อสักครู่นางกำลังตั้งใจอ่านตำราจริงๆ ไม่ได้ขโมยใบไม้ทองคำ”พ
[1] 《ซาง หาน ลุ่น》คือ ตำราว่าด้วยอาการโรคที่เกิดจากปัจจัยา หรือไข้ไทฟอยด์
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??