เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นฮองเฮา พร้อมระบบเชฟเทพนักปรุง
“แค่กๆ ข้าเป็ใจเร็วปากไวมาโดยตล ท่านอย่าได้ถือสาเลย! ท่านเป็ฮ่องเต้ปรารถนาจะมีสตรีกี่ก็มีไปเถิด เป็เรื่องควรแล้ว! กลับวังแล้วข้าจะเฟ้นหาสตรีรูปโฉมงดงามให้ท่าน ให้มีทุกรูปแบบ รับรองว่าท่านต้องเลือกจนตาลาย!”
คิดไม่ถึงว่าความกดดันใบรรยากาศไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย ใทางตรงกันข้ามกลับยิ่งน่าักว่าเดิม กดดันเสียจนนางแทบจะหายใจไม่ออก
เฟิ่งเฉี่ยนอึดอัดใจ ้กล่าวว่าจิตใจของฮ่องเต้ยากที่จะหยั่งถึง เป็เช่นั้จริงๆ นี่ก็ไม่ได้ นั่นก็ไม่ได้ ท่านช่างปรนนิบัติยากเย็นเืเกิน ตกลงต้องาให้ข้าเป็่าไรกันแน่
เพื่อปกป้องตนเอง นางตัดสินใจเป็โปร่งแสง หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างเพื่อหลบสายตาคมปลาบ
นอกรถม้า ั่ิ่ลอบปาดเหงื่อ ัเืเกินว่าจะมีาต่อสู้กันภายใรถม้า!
ตอนี้ท้องฟ้ายังเช้าอยู่ ร้านค้ามากมายเพิ่งจะเปิร้าน เมื่อ่าร้านค้าใหญ่โต เฟิ่งเฉี่ยนมองออกไปด้านนอกรถม้าแล้วร้องตะโกน “หยุดก่อน!”
ั่ิ่รีบดึงสายบังเหียนของม้า หันมามองข้างใ เห็นเฟิ่งเฉี่ยนกำลังมองร้านค้าด้วยสายตาประเมิน บนป้ายของร้านค้าได้เขียนัอักษรสี่ั “ร้านค้าุั” ัใหญ่ๆ นี่ก็คือร้านค้าที่ใหญ่ที่สุดแห่งึ่ของุัใเืงมู่หยาง
เพราะเฟิ่งเฉี่ยนเห็นคำว่า “ุั” คำี้ นางจึงให้รถม้าหยุดลง นางจำได้ว่าหลันเยว่หรูเคยพูดว่า ุัของพวกนางเป็ร้านค้าที่หาซื้อวัตถุดิบเได้ ดังั้นางจึงหันไปพูดกับั่ิ่ “ั่ิ่ ถามฝ่าบาทสักหน่อยว่าพวกเราจะหยุดพักที่นี่สักครู่ึ่ได้หรือไม่”
ั่ิ่ตะลึง ฝ่าบาทมิใช่นั่งอยู่ข้างกายท่านหรือ ท่านยังต้องาให้กระหม่อมไปกราูลหรือพ่ะย่ะค่ะ
ขณะที่ไม่รู้ว่าจะทำ่าไรดี ก็ได้ยินเสียงของฝ่าบาทกล่าวว่า “บอกฮองเฮาว่าไม่ได้!”
เฟิ่งเฉี่ยนเบ้ปากแล้วตะโกนีว่า “ั่ิ่ ฝ่าา ข้าต้องเตรียมเครื่องปรุงบาง่า สำหรับนำมาทำอาา เป็เรื่องสำคัญ!”
ั่ิ่มีสีหน้าเหนื่อยหน่าย เขาอ้าปากไม่รู้ว่าจะบอกความ่าไร หรือไม่บอกจะดีกว่า...
เซวียนหยวนเช่อลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเิลงมาจากรถม้าด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับใเวลาี้เอง
มุมปากเฟิ่งเฉี่ยนยกขึ้นเป็รอยยิ้มได้ใจ รู้ว่าเขาอนุญาตแล้ว จึงลุกขึ้นและลงจากรถม้าตามไป
เซวียนหยวนเช่อและเฟิ่งเฉี่ยนึ่เิข้างหน้าีึ่เิข้างหลัง เิเข้าไปใร้านค้าุั ร้านค้าเพิ่งจะเปิ ยังไม่มีลูกค้ามากนัก ทั้งเข้าไปใร้าน จู๊ออกมาต้อนรัันที เมื่อเขาเิมาถึงเบื้องหน้าเซวียนหยวนเช่อ เพียงแค่มองก็รู้ว่านี่เป็ผู้มั่งมีึ่ จึงทักทาย่ากระตือรือร้น “า่า ต้องาสินค้าอะไรขอรับ บอกกับข้าน้อย ข้าน้อยจะแนะนำให้ท่านขอรับ”
คิดไม่ถึงว่าใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นจะมาเจอกับสีหน้าัเย็นชา ผู้อื่นไม่แม้แต่จะเหลียวมองเขา ทำราวกับเขาไม่มีัตน จู๊ได้แต่ทำหน้าไมู่อยู่ที่เดิม
เฟิ่งเฉี่ยนกวักืเรียกเขา “ข้าต้องาเครื่องปรุงบาง่าสำหรัำอาาเ เจ้าแนะนำให้ข้าสักหน่อย!”
จู๊กลับมามีชีวิตชีวาทันที เขาพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “า่ามาูที่แล้วขอรับ หากว่าด้วยเครื่องปรุงที่นำมาทำอาาเแล้ว ร้านุัของพวกเราเป็ร้านที่มีสินค้าครบถ้วนที่สุด ต้องาะไีสิ่งั้ รับรองว่าท่านต้องพอใจ เชิญตามผู้น้อยมาขอรับ!”
จู๊นำทางเฟิ่งเฉี่ยนมาถึงชั้นวางสินค้าัึ่ สินค้ามีครบครันจริงๆ เกลือ ้ำา น้ำ้าู พริก ีิ๊ เป็ต้น...เครื่องปรุงโดยพื้นฐานที่ต้องมีใประกอบอาา้มีทั้งสิ้น ีทั้งทุก่า้มีกลิ่นอายเอยู่ด้วย แม้จะไม่ได้มีขั้นที่สูงมากนักแต่สำหรับปรุงอาาทั่วไปนับว่าเพียงพอแล้ว!
“เครื่องปรุงเ่าี้ ทุก่าหยิบให้ข้าึ่ห่อ!” นางชี้ไปชั้นวางสินค้าีัึ่ซึ่งมีวางสุราเอาไว้ “ยังมีสุราข้างบนั้ ทุก่าหยิบให้ข้าึ่ขวด!”
จู๊ตาเืก “ทุก...ทุก่าหรือขอรับ”
เฟิ่งเฉี่ยนพยักหน้ายืนยัน “ูต้อง ทุก่า!”
นั่งอึดอัดอยู่บนรถม้ามาตลทาง ไม่ง่ายดายกว่าจะมีโอกาสได้ใช้เงินของเซวียนหยวนเช่อ นางจะไม่ฉวยโอกาสใช้เงินของเขาให้เต็มที่หรือ!
นางเิไปชั้นวางสินค้าีัึ่ซึ่งวางถ้วยชามจานและภาชนะอุปกรณ์เครื่องครัว “ัี้ ัี้ ัี้ ยังมีัี้...ไม่เอา!...นอกั้เอาหมด!”
จู๊ตาเืกีครั้ง ยังไม่ทันได้ตั้งสติ นางก็เิไปหยุดยืนเบื้องหน้าชั้นวางรองเท้าบูธ แล้วยกืขึ้นชี้ “รองเท้าบูธรุ่นี้ จัดให้ข้าเจ็ดคู่!”
ครั้งี้ ั่ิ่เองก็ตาเืกเช่นกัน เขาที่จะทักท้วงเสียงเบาไม่ได้ “เหนียงเหนียง นี่เป็รองเท้าของบุรุษขอรับ”
เฟิ่งเฉี่ยนพยักหน้า “ูต้อง! ให้รางวัลพวกเจ้าละคู่ พีเจ็ดคู่!”
ั่ิ่ซาบซึ้งใจ “เหนียงเหนียง คิดไม่ถึงว่าท่านจะเอาใจใส่บ่าวเช่นี้ พวกบ่าวซาบซึ้งเืเกิน!”
เฟิ่งเฉี่ยนผายื “ไม่มีอะไร หากจะคุณก็ไปคุณฝ่าบาทของพวกเจ้า”
เขาต่างหากที่เป็เศรษฐีัจริง!
ั่ิ่และองครักษ์ีหกแยกย้ายกันไปเปลี่ยนรองเท้า แต่ละมีสีหน้าปลาบปลื้มยินดี เฟิ่งเฉี่ยนเลือกรองเท้าบู๊ธรุ่นที่แพงที่สุดใร้าน พวกเขาจะไม่ยินดีได้่าไร พวกเขาจึงเข้ามาคุณพร้อมหน้ากัน “คุณเหนียงเหนียงที่ให้รางวัลขอรับ!”
เฟิ่งเฉี่ยนโบกไม้โบกื “กันเองจะเกรงใจัใด”
ใช้เงินของเซวียนหยวนเช่อซื้อใจผู้อื่น นี่เรียกว่ายืมดอกไม้ถวายพระ นางไม่รู้สึกปวดใจแม้แต่น้อย!
หันไปมองเซวียนหยวนเช่อ เห็นเขากำลังพิจารณาข้าวสารกำึ่ที่เขาหยิบขึ้นมาวางไว้บนฝ่าื ดูแล้วไม่มีท่าทีว่าจะโมโหแต่่าใด นางเก็บงำความคิดเข้าไปใท้องของตนเอง ใใจคิดว่าเขาเป็ถึงฮ่องเต้นะ ผู้มีเงินมากที่สุดใแคว้นเป่ยเยียน จะปวดใจกับเงินเล็กน้อยี้หรือ ต่อให้ซื้อสินค้าใร้านค้าุัจนหมดร้านเขาก็ไม่แม้แต่จะกะพริบตากระมัง ดูแ้างช่วยเขาประหยัดเงินเกินไปด้วยซ้ำ!
ขณะที่ลอบขบคิดใใจ จู๊นำุดบัญชีพร้อมลูกคิดเิเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “า่า สินค้าที่ท่านรับไปเป็จำนวนเงินึ่พันสามร้อยหกสิบห้าตำลึงขอรับ นี่คือรายาสินค้า ท่านลองตรวจสอบดูขอรับ!”
เฟิ่งเฉี่ยนไม่ดูด้วยซ้ำและเอ่ยกับั่ิ่ว่า “จ่ายเงินเถิด!”
ั่ิ่หันไปมองเซวียนหยวนเช่อโดยไม่ส่งเสียง เซวียนหยวนเช่อพยักหน้าเป็าอนุญาต เขาจึงล้วงตั๋วเงินใบละึ่พันตำลึงใบมาให้จู๊ “ไม่ต้องทอน!”
จู๊เห็นเช่นจึงยิ้มหน้าบาน “คุณา่า า่ามาบ่อยๆ นะขอรับ!”
ชิชะ ช่างใจกว้างเืเกิน! เฟิ่งเฉี่ยน่าหน้า ลอถอนใจ เซวียนหยวนเช่อเิมาหยุดข้างกายนางแล้วพูดกับนางไม่กี่ประโยค “เงินที่ใช้จ่ายไปใวันี้ ให้หักจากเงินเบี้ยหวัดของเจ้า!”
เฟิ่งเฉี่ยนได้แต่ยืนราวกับูสาปอยู่ที่นั่นใชั่วพริบตา
อะไรนะ? หักจากเงินเบี้ยหวัดของนางหรือ
เข้าใจอะไรผิดหรือไม่
ั่ิ่และอื่นๆ เห็นแล้วได้แต่กลั้นหัวเราะจนคอแ พวกเขามองนางด้วยสายตาเห็นอกเห็นใจ่าสุดซึ้ง อยากจะหัวเราะแต่ก็ไม่กล้าหัวเราะออกมา
ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่า คิดจะเอาเปรียบฝ่าบาทั้มิใช่เรื่องง่าย เหนียงเหนียง ท่านไหว้พระสวดมนต์ให้ัเองมากๆ เถิด!
เฟิ่งเฉี่ยนรู้สึกเหืนฟ้าผ่าลงมากลางศีรษะ ใหัวมีเสียงดังหวึ่งๆ นางถามขึ้นด้วยสีหน้าเจียนจะกระอักออกมาเป็เลื “เช่นั้เบี้ยหวัดของข้าเืละเท่าไหร่”
ั่ิ่กระแอมกระไอแล้วตอบว่า “เหนียงเหนียง ท่านเป็ฮองเฮา เงินเบี้ยหวัดรายเืของท่านเป็รองเพียงไทเฮาเท่าั้ ทุกเืมีเบี้ยหวัดึ่ร้อยตำลึงพ่ะย่ะค่ะ”
“อะไรนะ? แค่ึ่ร้อยตำลึงหรือ” เฟิ่งเฉี่ยนนับนิ้วของตน นางแทบจะหน้ามืด “นั่นมิใช่ว่าต้องหักเงินเบี้ยหวัดข้าเป็เวลาปีหรอกหรือ”
ั่ิ่ทักท้วงขึ้นด้วยเจตนาดี “เหนียงเหนียง หากคำนวณให้ละเอียด ก็จะเป็เวลาึ่ปีแปดเืพ่ะย่ะค่ะ!”
สายตาประดุจคมมีดูกวาดออกไป ตอนี้เฟิ่งเฉี่ยนบังเกิดความคิดสังาขึ้นมา่าหุนหันพลันแล่น นางนึกอะไรบาง่าออกจึงคว้าคอเสื้อของจู๊เอาไว้ แล้ว้เขา่าเคียดแค้นและกล่าวว่า “ทอนเงิน!”
จูู๊นางทำให้ตกใจจนสะดุ้ง เขาหดคอแล้วพูดว่า “เมื่อสักครู่...เมื่อสักครู่มิใช่บอกว่าไม่ต้องทอนเงินหรือ”พ
เฟิ่งเฉี่ยนคำรามใส่เขาเสียงดัง “เมื่อครู่คือเมื่อครู่ ตอนี้คือตอนี้!”
จู๊รีบพยักหน้า “ได้ ได้ ข้าน้อยจะทอนเงินให้ท่านเดี๋ยวี้”
เฟิ่งเฉี่ยนจึงปล่อยปกคอเสื้อของเขา นางหันมากวาดสายตา—มองั่ิ่และองครักษ์ีหก จากั้้รองเท้าที่อยู่ที่ขาของพวกเขา “ถรองเท้าออกมา คืนของ!”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??