เรื่อง ทะลุมิติไปเป็นฮองเฮา พร้อมระบบเชฟเทพนักปรุง
ลั่วหยิ่งและคนอื่นๆ เหงื่อตก
“เหนียงเหนียง ขวัญที่มอบให้ผู้อื่นไปแ้ไหนเลยจะเรียกคืนเช่นนี้พ่ะย่ะค่ะ” ลั่วหยิ่งพูดแ้เดินไปทางเซวียนหยวนเช่อเพื่อขอที่พึ่งพิง
องครักษ์ีหกคนเห็นเช่นั้ต่างก็เดินไปทางั้เช่นเดียวกัน
เฟิ่งเฉี่ยนถลึงาองคนั้เจ็ดคนด้วยโทสะ กระทั่งปะสานสายตากับดวงตาคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มเซวียนหยวนเช่อ นางจึงได้แต่ระงับโทสะั้ที่ไม่เต็มใ
เฮอะ ช่างเป็นการแกว่งเท้าหาเสี้ยนจริงๆ!
หลุมพรางที่ตนเองขุดเอาไว้ ต่อให้ร้องไห้ก็้กระโดดลงไป!
รับเงินทอนคืนมาพร้อมกับหอบสิ่งที่จับจ่ายซื้อไปกองพะเิ คนั้หมดจึงเดินกลับไปขึ้นรถม้า
ระหว่างทางเฟิ่งเฉี่ยนดึงัลั่วหยิ่งไว้กระซิบกระซาบถาม “ปะหานัก! ข้าเป็นฮองเฮา ไฉนจึีเงินน้อยเช่นนี้ เช่นั้บรรดาเหม่ยเหรินในวัิใช่ได้น้อยกว่าข้าีหรือ เช่นั้บนัพวกนางไฉนจึีเครื่องปะดับทองหยกใส่เต็มัเล่า”
ลั่วหยิ่องนางด้วยแววตาปะหา ดูเหมือนนางถามคำถามที่ไร้สมอง “ย่อม้เป็นสิ่งที่ฝ่าบาททรงปะทานให้พ่ะย่ะค่ะ!”
เฟิ่งเฉี่ยนพูด่าไม่เข้าใ “เช่นั้เหตุใดข้าจึงไม่มีเล่า”
ลั่วหยิ่งหางตากระตุก พูดั้ไม่เต็มใว่า “เหนียงเหนียงไม่รู้จริงๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ”
เฟิ่งเฉี่ยน “รีบพูดมา! หากข้ารู้จะถามเจ้าหรือ”
ลั่วหยิ่งไอแค่กๆ และตอบด้วยความระมัดระวัง “นั่นเป็นเาะ...เหนียงเหนียักจะไม่เป็นที่โปรดปรานเมื่ออยู่เบื้องหน้าพระพักตร์ฝ่าบาทเสมอ”
เฟิ่งเฉี่ยนขมวดคิ้วแน่น
เขาพูดความจริงนะ!
เมื่ออยู่เบื้องพระพักตร์ฝ่าบาท ฮองเฮามักจะไม่เป็นที่ชื่นชอบฝ่าบาทเสมอ หากได้ปะทานรางวัลจึงจะแปลก!
แม้จะได้รับความสะเทือนใอยู่บ้าง แต่นางยังคงขอคำชี้แนะ่าคนร้อนั “เช่นั้เหม่ยเหริน[1]เหล่าั้ได้รางวัลได้่าไรกัน”
ลั่วหยิ่งใคร่ครวญแ้ตอบว่า “ลี่เหม่ยเหรินมีความเชี่ยวชาญเรื่องการร่ายรำ ทุกครั้งที่จัดงานเลี้ยงในวังนาักจะโดดเด่นเหนือผู้อื่น ดังั้จึงได้พระราชทานรางวัลมากทีุ่ อินเหม่ยเหรินน้ำเสียงไม่เลว ได้พระราชทานรางวัลไม่น้อยเช่นกัน ยัีหรงเหม่ยเหริน นางเล่านิทานเป็น มักจะทำให้ไทเฮาหัวเราะฮ่าๆ เสมอ ดังั้นาักจะได้รางวัลอยู่เป็นปะจำ ยัี...”
ได้ยินลั่วหยิ่งร่ายยาวเป็นหางว่าว เฟิ่งเฉี่ยนสรุปได้ว่า คิดจะทำให้ฝ่าบาททรงพระเกษมสำราญ อยากได้รางวัลที่ฝ่าบาทปะทานให้ก็้มีความสามารถหลากา ชัดเจนเหลือเกินว่านี่นอกจากขายศิลปะแ้ยัง้ขายร่างกายด้วย!
บรรดาเหม่ยเหรินในยุคสมัยโบราณช่างน่าขมขื่นนัก มีชีวิตเฉกเช่นนกน้อยในกรงทองวังหลวงอันหรูหรา แต่สิ่งที่้ทำกลับไม่ต่างอะไรกับหญิงคณิกาในหอโคมเขียว ช่างไม่มีศักดิ์ศรี!
“เหนียงเหนียง หากท่านปรารถนาจะได้รับรางวัล ทางที่ดีทีุ่ก็โอนอ่อนผ่อนาฝ่าบาทสักหน่อย ่าัดข้อกับฝ่าบาทีเลยพ่ะย่ะค่ะ” ลั่วหยิ่งพูดด้วยเจตนาดี
เฟิ่งเฉี่ยนกลับเลิกคิ้วไม่ยี่หระ “ไม่ทำัเหลวไหลเมื่อมียศถาบรรดาศักดิ์ ไม่เปลี่ยนอุดมการณ์แม้ตกอับยากจน ไม่ยอมสยบต่ออำนาจและอิทธิพล! เปิ่นกงจะลดัลงไปเพื่อเงินจำนวนน้อยนิดได้่าไร”
ลั่วหยิ่งปะสานมือเป็นหมัด “เหนียงเหนียงท่านช่างเป็นผู้มีอุดมการณ์ยิ่งนัก! กระหม่อมเลื่อมใสพ่ะย่ะค่ะ! เพียงแต่เกรงว่าชีวิตเหนียงเหนียงจะค่อนข้างลำบากในสองปีข้างหน้านี้”
คิดมาถึงตรงนี้ เฟิ่งเฉี่ยนพลันรู้สึกว่าอนาคตตนั้แสนจะมืดมน แต่ในชั่วพริบตาก็กระแอมกระไอแ้พูดว่า “แน่นอนละ ูผู้ชายยืดได้หดได้ ้เข้มงวดกับตนเองเพื่อฟันฝ่าอุปสรรคและลบล้างการถูกหยามเกียรติ! เช่นั้าที่เจ้าเห็น เปิ่นกงควรทำเช่นไรจึงจะได้รับรางวัลาในเวลาเร็วทีุ่หรือ”
ลั่วหยิ่งถึงกับงงงัน...เหนียงเหนียง จริยธรรมท่านหล่นหายเสียแ้!
บทสนทนาคนั้สองถูกเซวียนหยวนเช่อที่ยืนอยู่เบื้องหน้าได้ยินหมดทุกปะโยค มุมปากเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้ม
เฟิ่งเฉี่ยนขึ้นมาบนรถม้า ยังไม่ทันรอให้เซวียนเหยียนเช่อนั่งลง นางก็พุ่งเข้าไปข้างหน้าขวางเขาเอาไว้ “ช้าก่อน!”!
เซวียนหยวนเช่อชะงักงัน เขาขมวดคิ้วมองนาง เห็นนางหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนึ่มาจากอกเสื้อเพื่อเช็ดที่นั่งเขา่าขะมักเขม้นจากั้หันมายิ้มตาหยีกับเขา “เสร็จแ้ เช็ดสะอาดแ้! ฝ่าบาท ท่านนั่งได้แ้!”
เซวียนหยวนเช่อถลึงตาใส่นาง นี่คือวิธีการปะจบเพื่อให้ได้รางวัลจากเขาหรือ
เฟิ่งเฉี่ยนลอบดูแคลนัเองที่้มาปะจบสอพลอ แต่เพื่อเงินแ้นางตัดสินใที่จะพยายาม ถือเสียว่าเป็นการเอาใ ก็แ้กัน
“ฝ่าบาท ท่านร้อนหรือไม่”
“ฝ่าบาท ท่านหนาวหรือไม่”
“ฝ่าบาท ท่านกระหายน้ำหรือไม่”
“ฝ่าบาท ท่านหิวหรือไม่”
“ฝ่าบาท ข้าร้องเพลงให้ท่านฟังดีหรือไม่”
“...เห็นทางรถไฟ มาถึงทะเลแม่น้ำนับหมื่นลี้ ข้ายืนอยู่บนคลื่นน้ำคว้าจันทร์ หวังเพียงโลกมนุษย์มีสันติสุข ข้าอยากจะมีชีวิตต่อีห้าร้อยปี...ข้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อีห้าร้อยปี...ข้าอยากมีชีวิตอยู่ต่อีห้าร้อยปีจริงๆ...”
ดังั้ าในรถม้าจึีเสียงร้องเพลงดังมาเรื่อยๆ ลั่วหยิ่งและองครักษ์ีหกคนถูกทรมานจนแทบไม่อาจเดินให้ตรงทางได้ ั้คนและรถม้าต่างเดินคดไปเคี้ยวมา กระทั่งาในรถม้าบังเกิดเสียงตวาดดังลั่น สรรพสิ่งบนโลกนี้จึงกลับมาเงียบสงบดังเดิม
“ไสหัวไป--!”
าในรถม้า เฟิ่งเฉี่ยนขดกายนั่งกอดเข่าอยู่ในมุมๆ ึ่รถม้า นางส่ายหน้าและทอดถอนใเป็นพักๆ
ล้วนกล่าวว่าอยู่ใกล้ฮ่องเต้เหมือนอยู่ใกล้เสือ คำพูดนี้ไม่ผิดแม้แต่น้อย!
นางพยายามถึงเพียงนี้แ้ ัไ่ไ้ผลี ในทางตรงข้ามกลับถูกผู้อื่นรังเกียจ ยิ่งพยายามยิ่งปวดใจริงๆ!
เซวียนหยวนเช่อนั่งพักสายตาอยู่ตรงกลางรถม้า ได้ยินเสียงนางทอดถอนใจึงขมวดคิ้วพูดเสียงเย็นว่า “เีๆ หน่อย!”
เฟิ่งเฉี่ยนลอบถลึงตาใส่เขา ไม่ให้รางวัลก็แ้ไปเถิด ยังชักสีหน้าใส่ี!
ไม่เคยเห็น ที่ไหนจะเขี้ยวลากดินถึงเพียงนี้!
เขาพลันลืมตาขึ้นพรึ่บแ้มอาทางนาง เฟิ่งเฉี่ยนทำเป็นกะพริบตาปริบๆ ไม่รู้ไม่ชี้
เซวียนหยวนเช่อจ้องนางครู่ึ่แ้จึงพูดขึ้นว่า “หากครั้งนี้เจ้าสร้างความชอบครั้งใหญ่ได้ ัจากกลับวัง เจิ้นจะปะทานรางวัลให้เจ้าเอง!”
เฟิ่งเฉี่ยนได้ยินเช่นั้จึีสีหน้าสดใสขึ้นทันที “ให้รางวัลมากน้อยเท่าใด มีึ่พันสองร้อยตำลึงหรือไม่”
เซวียนหยวนเช่อหน้าตึงทันที มุมปากเขากระตุกเพียงเล็กน้อย เขาหลับตาลงีครั้งไม่ยอมพูดจา
เฟิ่งเฉี่ยนยังรอคำตอบเขาอยู่ รออยู่า ไม่มีคำตอบ
นางเบ้ปากด้วยความโมโห นางพูดอะไรผิด เหตุใดจึีโทสะีแ้
เฮอะ จิตใบุรุษ เข็มในมหาสมุทร!
ัจากเร่งเดินทาาตลอดั้วัน คนั้หมดเดินทาาถึงป่าหมอกดำในทีุ่
ที่เรียกสถานที่แห่งนี้ว่าป่าหมอกดำ เป็นเาะสถานที่แห่งนี้มักจะถูกปกคลุมอยู่าใต้หมอกสีดำตลอดเวลา มีเพียงเวลาสองชั่วยามัยามอู่[2]ทุกวันเท่าั้ที่ม่านหมอกจะสลายั เวลาที่เหลือผืนป่าแห่งนี้จะถูกปกคลุมจนมองไม่เห็นอะไรเลย หากเลือกเข้ามาในป่าหมอกดำในเวลาที่นอกเหนือจากยามอู่ มีความเป็นไปได้่ายิ่งว่าจะหลงทางอยู่ในป่าหมอกดำแห่งนี้ และยัีสัตว์ร้ายที่มักจะมาปรากฏัในเวลานี้เพื่อหาเหยื่อเป็นอาหารให้พวกมันีด้วย
เฟิ่งเฉี่ยนและพวกมาถึงป่าหมอกดำในเวลายามซื่อ[3]พอดิบพอดี หมอกเพิ่งจะสลายั ยัีเวลาีสองชั่วยามกว่าหมอกจะกลับมาปกคลุมีครั้ง พวกเขาตัดสินใทิ้งรถม้าและเดินเท้าเข้าไปในป่าหมอกดำเพื่อทำเวลา
ฉวยโอกาสที่เซวียนหยวนเช่อและคนอื่นๆ ไม่ทันสังเกต เฟิ่งเฉี่ยนฉวยโอกาสที่ทุกคนไม่ทันได้สังเกตนำเอาเครื่องปรุงส่วนึ่เก็บเข้าไปในลิ้นชักสำหรับเก็บเครื่องเทศตน
สถานที่แห่งนี้เป็นป่ารกร้างแห่งึ่ ้ไม้ใหญ่หนาแน่นปกปิดท้องฟ้าสีเทาอึมครึม มีเสียงนกและสัตว์อื่นร้องเป็นครั้งคราว ทว่ากลับทำให้ดูแ้ยิ่งน่ากลัว
เฟิ่งเฉี่ยนสวมเสื้อคลุมกันลมสีม่วงที่มู่ชิงเซียวให้มา าติดอยู่ข้างัเซวียนหยวนเช่อ นับแต่เริ่มเดินเข้ามาในป่าหมอกดำ ท่าทีเซวียนหยวนเช่อเปลี่ยนเป็นระแวดระวังและเตรียมพร้อมทันที ไม่ว่าจะเดินไปที่ใดเขาจะกวาดสายาองไปรอบๆ เพื่อสังเกตร่องรอยที่เหลืออยู่ มองว่าเขามีปะสบการณ์ในการนอกพื้นที่ ติดาเขาทำให้หลบเลี่ยงภยันตรายที่ไม่จำเป็นไปได้มาก!
เดินไปได้ราวๆ ึ่ก้านธูป มีเสียงการต่อสู้ดัาจากด้านหน้าปนเปกับเสียงร้องคำรามสัตว์ป่า เซวียนหยวนเช่อเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าไปยังทิศทางั้ทันที
[1] เหม่ยเหริน คือ ตำแหน่งพระสนมในองค์จักรพรรดิ ั้ 4 ั้เ เหม่ยเหริน แป่า ผู้มีความงดงามพ
[2] ยามอู่ คือช่วงเวลา 11.00-12.59 น.
[3] ยามซื่อ คือ ช่วงเาะว่าง 9.00-11.00 น.
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??