เรื่อง หงสาสีนิล
ทุ่งหญ้ากว้าง
ลำธารสายน้อย
แสงอรุณใยามเช้า
เด็กหนุ่มและทารก
การรวมักันสิ่งเ่านีู้แ้ก็พิลึกไม่น้อย
ปีนี้เหมันต์มาเยือนไวกว่าปีที่่ามานัก เ่าเจ้าสัตว์ก็ล้วนต้อนสัตว์ตนกลับไปตั้งแต่เนิ่นๆ แ้ ทำให้ทุ่งหญ้าแทบจะปราศจากร่องรอยมนุษย์ คงมีเพียงคาราวานพ่อค้าที่มิอาจเลี่ยงการเิทาง่าเ้ทางนี้ และกลุ่มโจรที่ดักซุ่มรอชิงทรัพย์เ่าพ่อค้า นอกจากั้ก็คงจะมีแค่ฝูงหมาป่าที่ยังคงรั้งอยู่กลางทุ่งหญ้าแห่งนี้
การที่เด็กน้อยอยู่ดีๆ ก็ปรากฏักลางทุ่งหญ้าเช่นนี้ ช่างทำให้ผู้พบเห็นอดตกใจไม่ได้
“ฝีืไม่เลว” ชายทีู่เหืนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มคนั้หกเอ่ยปากชม
คิ้วซ้ายบนใบหน้าชายคนนี้บากหายไปราวกับว่าถูกโกนทิ้งไปกว่าึ่ ซ้ำั้่ากายยังูไม่ค่อยส่วน ไปก็แปลกาไม่น้อย
เมื่ออาลู่เห็นรูป่าเขาเต็มา ใบหน้าเด็กหนุ่มก็พลันเปลี่ยนเป็นไร้สีเลือด
เรื่องราวกลุ่มโจรบนทุ่งหญ้าเป็นเรื่องราวที่เด็กๆ ุคนที่เติบโตบนผืนทุ่งหญ้าแห่งนี้ล้วนคุ้นเคย ยามเด็กน้อยร้องไห้กระจองอแง เ่าพ่อแม่ก็มักจะนำเรื่องกลุ่มโจรนี้มาขู่เีจนเด็กๆ ไม่กล้าแม้แต่จะอ้าปากร้องต่อ
เด็กหนุ่มคาดเดาว่าชายตรงหน้าตนนี้น่าจะเป็นผูู้แลรุ่นที่สาม นายท่านสามที่ผู้คนเล่าขานกัน
“ที่แท้ไอ้ลูกหมานี่ยังมีทารกอยู่กับมันอีกคน นายท่านสาม ข้าว่าประเดี๋ยวให้ข้าไปลงืปลิดชีพมันเี แ้เราค่อยเอาเนื้อพวกมันมาทำเนื้อแห้ง ูท่าเนื้อมันคงนุ่มไม่เบา ฤูหนาวนี้เห็นทีพวกเราคงลำบากแน่ ไม่สู้เร่งสะเสบียงไว้เีแต่เนิ่นๆ ีืไ่?” ข้างชายคิ้วบากยังมีชาย่าผอมแห้งอีกคนยืนอยู่ แววาชาย่าผอมจับจ้องเด็กหนุ่มและทารกน้อยใืไม่วางา พร้อมั้เสนอแผนการด้วยความเบิกบาน
สิ้นเีงชาย่าผอม คิ้วที่เหลือเพียงึ่เีนายท่านสามพลันยกขึ้น
“ข้าเลี้ยงม้าได้ เลี้ยงสัตว์ก็ได้ พวกท่านโปรดไว้ชีวิตข้าเถิด ข้ายอมกินข้าวแค่วันละมื้อ ขอแค่อาหารสักเล็กน้อยให้น้องสาวข้าก็พอ” อาลู่กอดน้องสาวัน้อยแน่น ปากวิงวอนขอความเมตา่าสุดกำลัง ทว่าหางาเขายังคงเหลือบโดยรอบเพื่อคิดหาทางหนีให้กับตนและน้องสาว!
ถึงกระั้แม้การกระทำเด็กหนุ่มจะแยบยลเพียงใด ทว่าก็มิอาจเล็ดลอดสายาเ่าโจรผู้ปล้นสะดมคนเป็นอาชีพไปได้
นายท่านสามกระตุกบังเหียนม้าให้หยุดลง คิ้วที่เหลือเพียงึ่ขมวดมุ่น ก่อนจะออกคำสั่ง “เอาัไป.....แบบมีชีวิต”
สิ้นคำสั่งนายท่านสาม ชาย่าผอมพลันไม่สบอารมณ์ เดิมทีเขากะจะยิงธนูใส่เด็กหนุ่มซ้ำอีกสักดอก ทว่าเขาก็มิอาจละเลยคำสั่งไปได้ ได้แต่โยนเชือกให้เด็กหนุ่มแ้ออกคำสั่ง “มัดัเองเี แ้เิามมา”
“ข้าไม่หนีหรอก ข้าอยากอุ้มน้องสาวข้า หากมัดืข้าแ้ เิๆ ไปเจอทางลำบากเข้า ข้าจะสร้างภาระแก่พวกท่านเีเปล่าๆ” อาลู่ออกปากแย้ง
ชาย่าผอมได้ยินดังั้ก็ง้างืเตรียมฟาดแส้ใส่เด็กหนุ่ม ใใจคิดว่าเด็กหนุ่มปากมากเกินไป จึงกล้าที่จะลงื ทว่าเมื่อเขาแหงนหน้าไปสบกับแววานายท่านสาม แส้ใืก็จำต้องลดต่ำลง
บนทุ่งหญ้ากว้างปรากฏเป็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังห้อตะบึงม้าราวกับบิน ปลายขบวนมีเด็กหนุ่มและห่อผ้าอ้อมใอ้อมกอดวิ่งามอยู่
ชาย่าผอมราวกับก้างปลาถลึงาใส่นายท่านสามสองครั้ง ก่อนจะจงใจควบม้าให้ไวดุจบินเียิ่งกว่าเดิม เพื่อรอให้เด็กหนุ่มสบโอกาสหนี ก่อนที่ตนจะได้ยิงธนูใส่เจ้าเด็กนั่นสักดอก หรือ่าน้อยก็รอให้มันหมดแ เขาก็จะได้แถมให้มันอีกสักดอกเช่นกัน ทว่าควบม้ามาเีตั้งา เด็กนั่นก็ยังคงรั้งอยู่ท้ายขบวนเหืนเดิม ระยะห่างเช่นนี้ไกลเกินกว่าเขาจะยิงถึง
่าผอมราวกับก้างปลาโกรธจนแทบจะเต้นผาง เาะอีกไม่ไกลก็จะเป็นเ้ทางขรุขระแ้ ซ้ำยังใกล้จะถึงค่ายแ้เช่นกัน เช่นนี้เขาก็มิอาจจัดการเจ้าลูกหมานั่นได้อีก
ค่ายที่ว่านี้ตั้งอยู่บนเขา มีเ้ทางการเิทางเข้าออกเพียงทางเี ขนาดความกว้างเ้ทางก็พอแค่ให้คนขี่ม้าคนเี่าได้เท่าั้ มิหนำซ้ำหากผู้เิทางเผลอไผลไม่ระวังัก็อาจตกจากหน้าผาสู่เหวไร้ก้นที่รออยู่เบื้องล่างได้
อาลู่แบกน้องสาวไว้บนั แม้จะรู้สึกว่าการวิ่งามอยู่เช่นนี้เปลืองแไม่น้อย แต่เขาก็มิกล้าหยุดวิ่ง เาะรู้ดีว่าหากเขาจงใจวิ่งช้าลงแม้เพียงเล็กน้อย ย่อมมีผู้ยินดีมอบความายให้เขาเป็นแน่
เมื่อเด็กหนุ่มเห็นว่าทางเข้าค่ายั้แท้จริงแ้ตั้งอยู่บนภูเขากระูก เขาก็แทบจะระงับความตกใจไว้ไม่อยู่ เด็กหนุ่มหายใจเฮือกหนึ่งด้วยความยากลำบาก ก่อนจะเิามปลายขบวนไปช้าๆ
บัดนี้รองเท้าที่เด็กหนุ่มเคยสวมใส่ก็หายไปขณะกำลังวิ่งามขบวนเีแ้ ซ้ำเท้าเขาที่เมื่อวานเคยปวดทรมาน วันนี้กลับยิ่งปวดกว่าเมื่อวานเีอีก แต่เมื่อคิดว่าบนัตนยังมีน้องสาวอยู่อีกคน เขาก็ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเีง ได้แต่เิหน้าามขบวนต่อไป
ยามเิเด็กหนุ่มระมัดระวังเป็น่ามาก เาะเ้ทางสายนี้ไม่เพียงแต่จะขรุขระเิยาก หากแต่ไม่ระวังก็อาจเหยียบถูกกระูกแหลมสักชิ้นสองชิ้นก็ได้
มีกระูกื กระูกขา กระทั่งกะโหลก กระูกเ่านี้ล้วนเป็นมนุษย์ั้สิ้น
เมื่อเิทางบนถนนเ้นี้ เ่าโจรหนุ่มล้วนเปลี่ยนเป็นเชื่องช้า แม้ชาย่าก้างปลาก็มิกล้าสร้างปัญหาใด กล่าวได้ว่าการเิทางบนเ้ทางที่แสนอึดอัดเ้นี้ กระทั่งม้าแต่ละัก็ล้วนก้มหัวเิเรียงแถวมุ่งไปข้างหน้า่าว่าง่าย
อาลู่เกิดความรู้สึกประหลาด
เขาไม่เพียงรู้สึกไม่อ่อนแยามเิบนทางสายนี้ ทว่าแที่เคยเหือดหายไปก็ค่อยๆ ฟื้นกลับมาเช่นกัน มีเพียงความรู้สึกว่าทารกน้อยบนัตนั้เปลี่ยนเป็นัขึ้น ราวกับเขากำลังแบกหินก้อนใหญ่ก็ไม่ปาน
ลมเอื่อยๆ พัด่าเบาๆ
อาลู่อดไม่ได้ที่จะหันกลับไป พบว่าเบื้องัตนั้มีเพียงแต่ความเวิ้งว้าง และเ้ทางที่ปูไปด้วยกระูกมนุษย์สายหนึ่งพ
อาลู่พลันหันกลับมาเ้ทางด้านหน้าต่อ
ไม่านักก็ถึงยอดเขา ที่นี่มีั้ภูเขาหิมะ หญ้าเขียวขจี และแสงแดดรำไร ยิ่งไปกว่าั้ยังมีกระูกกองสุมสูงราวกับภูเขา ยามแสงแดดตกกระทบ กระูกเ่านี้ก็ูขาวแวววาวราวกับเพิ่งถูกนำมากองไว้
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??