เรื่อง หงสาสีนิล
เหล่าโจรบนทุ่งหญ้านั้นน่ากลัวเพียงไร อาลู่ย่อมเคยได้ยินมาั้แต่เ็.
พวกนั้นฆ่าคนราวกับผักปลา มีสี่แขน าตา ั้ร่างมีตุ่มตะปุ่มตะป่ำราวกับผีร้าย
ตอนนี้อาลู่ก็กลายมาเป็นโจรบนทุ่งหญ้าคนึ่แล้วเช่นกัน เพียงเขานั้นเป็นเพียงเ็หนุ่มหน้าตาไร้พิษภัย ร่างาผอมแห้ง ีแ และมีดวงตาเพียงึ่คู่ จากนี้เขายังไม่มีตุ่มตะปุ่มตะป่ำ ใต้ร่างมีเพียงม้าสภาพร่อแร่ัึ่
อาลู่เื่ได้ยินเหล่าชายหนุ่มตะโกนว่าสังา แล้วจึงพุ่งัออกไปเบื้องล่าง ในใก็เกิดารู้สึกลังเลึ้มา
ทว่าเพียงครู่เดียวเ้าม้าใต้ร่างเขา ก็ร่วมพุ่งัออกไปกับชายหนุ่มเหล่านั้นเีแล้ว
เหืนเช่นที่มันเคยทำในวันวาน
หน้าที่ของเหล่าโจรคือการปล้น โจรที่ปล้นไม่เป็นก็มิอาจนับว่าเป็นโจรได้
เ็หนุ่มได้ยินเีงกรีดร้องเีงแหลมดังึ้
จากนั้นก็ได้พบกับเลืที่ไม่ใช่เลืของใครอื่นไกล แต่เป็นเลืของชายหนุ่มในค่าย เลืของชาวโจร
ชายคนนั้นคือคนแที่พุ่งัลงมา จึงได้ถูกกลุ่มชายสวมเกราะฟันเ้าทีึ่
แขนข้างึ่จึงพลันลอยึ้มา`
สายเลืพวยพุ่งกระเซ็นราวกับ้ำพุ``
อาลู่เพิ่งจะค้นพบว่าสายตาของเขาในตอนนี้นับว่าเป็นเลิศ
สิ่งที่เขามองเห็นชัดเจนไปทุกาละเอียด แขนข้างที่ถูกตัดของชายหนุ่มนั้น บัดนี้เขามองเห็นกระทั่งปากแผลเหวอะหวะ
เ้าก้างยังคงพาเ็หนุ่มห้อตะบึงไปยังเบื้องล่าง
บัดนี้รู้สึ่าเขาก็อาจตายได้เช่นกัน
การฆ่าหรือถูกฆ่านั้นเป็นแค่เื่เพียงชั่วพริบตา
ทว่าในสถานการณ์เช่นนี้อาลู่กลับพบว่าสายตาเขานั้นช่างเป็นข้อได้เปรียบ เนื่องจากมองเห็นได้ชัดเจนในทุกาละเอียด ึขนาดในบางครั้งที่คนอื่นเผลอฟันมาทางเขาโดยไม่ั้ใ เขาก็าารถหลบได้โดยสัญชาตญาณ เจอเหตุการณ์เช่นนี้ ก็หลบอยู่เช่นนั้นหลายครา จากท่าทีเก้ๆ ัๆ ในตอนแ ก็ค่อยๆ คุ้นชินจนร่างาพลันคล่องแคล่ว
อาลู่เดิมทีก็นับว่าเป็นคนเรียนรู้ไว
ท่ามาคมหอกคมดาบเช่นนี้ เขาึขั้นรู้สึ่าัเองนั้นราวกับปลาได้้ำ ช่างมีชีวิตชีวา
หยาดเลืกระเซ็นสาดลงบนใบหน้าเ็หนุ่มจนเปียกชุ่ม หยาดเลืนั้นมากเีจนอาลู่ไม่อาจเช็ดไหว
อาลู่ด้านึ่คอยหลบคมมีด ีด้านึ่ก็คอยมองเกวียนเทียมวัวท้ายขบวนที่กำลังใกล้เ้ามา
สายตาเขานั้นดี่าใคร
แม้สตรีตรงหน้ากับ่าแ่ในาทรงจำของเขานั้นจะดูต่างกันลิบลับ
แม้ร่างาจะอวบอ้วนึ้ กระทั่งศีรษะมีเครื่องเงินประดับอยู่ ทว่าอย่างไรอาลู่ก็ไม่มีทางจำคนผิด
นางย่อมเป็น่าแ่ของเขาไม่ผิดแน่
เขาเคยหลับฝันับครั้งไม่ถ้วน ฝัว่าได้เจอ่าแ่ของตน
ใบหน้ากลมๆ ของ่าแ่ ยามแย้มยิ้มยังคงเห็นฟันที่เรียงกันอย่างไม่เป็นระเบียบนั้น ซ้ำตรงมุมยังมีเขี้ยวแหลมๆ ีซี่ึ่ยื่นออกมา
อาลู่ที่ร่างาชุ่มไปด้วยเลื ค่อยๆ เ้าประชิดเกวียนเทียมวัวที่่หน้านี้เขาไม่แม้แต่จะลงืทำร้าย ซ้ำยังคอยช่วยกำบังให้อยู่ตล
ทว่าฮูหยินบนเกวียนนั้นกลับกรีดร้อง เื่เห็นชายสวมเกราะข้างเกวียนล้มตายลง
อาลู่เห็น่าแ่รีบกระชับทารกน้อยัอ้วนเ้าอ้อมก
แม้จะได้เจอกันในโอกาสเช่นนี้ อาลู่ก็ไม่ได้ที่จะตื่นเต้น
่เ็หนุ่มจะรีบพุ่งัเ้าไปบัง่าแ่ของตน ด้วยกลัวนางจะบาดเ็
ั้แต่ต้นขบวนจวบจนท้ายขบวนนั้นนับว่าตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากไม่ต่างกัน
อาลู่นั้นเดิมทีก็มีสายตาเป็นเลิศ ั้ืไม้ก็คล่องแคล่ว หากั้ใจะป้องกันัเองเพียงอย่างเดียวย่อมไม่มีทางได้รับบาดเ็ ทว่าเขาก็ยังเลือกที่จะควบม้ามาทางท้ายขบวนอย่างไม่คิดชีวิตจนร่างาได้รับบาดเ็ แม้จะบาดเ็เพียงเล็กน้อยก็า
ดังนั้นเื่ต้าโกวผู้นับว่าเป็นโจรเช่นกัน ได้เห็นเ็หนุ่มออกเดินหน้าฝ่าเ้าไปปล้นในัขบวน ใก็บังเกิดารู้สึกนับถือ ซ้ำยังรู้สึ่าเ้าเ็หนุ่มช่างคล่องแคล่วว่องไว ท่าทีก็ไม่คล้ายกับคนที่เพิ่งออกปล้นครั้งแ
แม้ระยะทางจะแค่สั้นๆ ทว่าร่างาของอาลู่นั้นกลับโชกชุ่มไปด้วยเลืเีแล้ว ส่วนเลืนั้นก็มีั้ของเขาเอง และของคนอื่นเป็นส่วนใหญ่
จนในที่สุดเขาก็ควบม้าฝ่ามาจนึหน้า่าแ่ เขามองท่าทีของ่าแ่ที่ั้หวาดกลัวและตกใ ก็รู้ได้ทันทีว่า่าแ่จะต้องจำเขาได้
อาลู่เคยได้ยินเหล่าปาเล่าว่า เหล่าโจรในค่ายยามออกปล้นนั้นปกติจะไม่ฆ่าสตรี เพียงแค่พวกนางไม่ได้รับบาดเ็ก็ให้พากลับไปยังค่าย ทว่าหากได้รับบาดเ็แล้ว ก็จะไม่พากลับไป เนื่องด้วยบนเขานั้นไม่มีหมอ และยารักษามากมายพอจะมารักษาพวกนาง!
หา่ากันานี้ ่าแ่ยิ่งมิอาจได้รับบาดเ็ จึงจะหนีรได้
เ็หนุ่มที่ในที่สุดก็ได้เ้าใกล้มารดาตนก็มิสนอะไรีั้สิ้น คิดเพียงอยากจะคุ้มกันให้มารดาปลภัย
เื่เห็นแววตาตกใของนาง อาลู่ก็ยิ่งดีใราวกับเ็ชายในวัยแรุ่นในที่สุดก็ได้พิสูจน์ัตนกับพ่อแม่ว่าตนนั้นเป็นผู้ใหญ่แล้ว
เบื้องหน้า่าแ่นั้นไม่มีชายชุดเกราะคอยคุ้มกัน ยามมองนางนั่งอยู่บนเกวียนเทียมวัว ก็พอจะเดาออ่าฐานะของนางย่อมไม่ไดู้ส่ง ไม่แน่ว่าอาจเป็นแค่สาวใช้คนึ่ หรือเป็นภรรยาของคนใช้คนึ่
ยามมีการจี้ปล้นนั้นผู้คนช่างโดนูหลงได้ง่ายนัก
อาลู่ยกมีดึ้อาศัยาไวของสายตาัเองป้องกันูธนูไว้ได้ึสองดอก
แม่นางอวี้เื่เห็นเช่นนั้นก็รีบกระชับูชายของาีตนกับภรรยาคน่เ้าอ้อมอกพร้อมนั่งสั่นงันงกอยู่บนเกวียนอย่างไร้ทางสู้ แม้ในในางนั้นคิดอยากจะวิ่งหนีไป ทว่าในางนั้นกลับไม่กล้าพอ เาะหากเพียงาีทราบว่านางคิดทิ้งเ้าหนูน้อยัอ้วนไว้แล้วหนีเอาัร เกรงว่าให้เขาฆ่านางทิ้งก็คงยังไม่พอ
ในตอนนั้นเองที่นางเห็นเ็หนุ่มร่างชุ่มไปด้วยเลืกำลังควบม้ามาทางนาง ในตอนนั้นนางกลัวจนแทบจะกรีดร้อง ทว่าจวบจนร่างนั้นมาหยุดตรงหน้านาง นางจึงได้เบิกตากว้างด้วยาเหลือเชื่อ
เ้าโจรเ็นี่ที่แท้ก็คืออาลู่ ูชายนาง
เ้าเ็นั่นขี่ม้าอยู่ข้างเกวียนคอยคุ้มกันให้นาง ซ้ำยังช่วยกันธนูให้ึสองดอก
ในใแม่นางอวี้พลันเกินารู้สึกซับซ้อน
คราวที่แล้วที่เ้าเ็นี่มาหานาง ว่าูสาวนางกำลังจะตาย นางก็ไล่ตะเพิดให้กลับไป
อาลู่ตาแดงก่ำ เดินเ้ามายืนข้างามารดาตน เขาอยากกล่าวอะไรกับ่าแ่บ้าง
จึงได้แต่นางว่า “่าแ่ ท่านไม่ต้องกลัวไป ข้าจะปกป้อง....”
คำว่า ‘ท่าน’ คำนี้ยังไม่ทันได้กล่าวออกมา
อาลู่ก้มหน้าลงมองก็พบว่าบนร่างาตนนั้นมีมีดเล่มึ่ปักอยู่
่าแ่ลงือย่างโหดเหี้ยม ปักมีดลงบนร่างาเขา
นางึขั้นลงืเอง ช่างรุนแรงนัก ไม่ออมืแม้แต่น้อย
อาลู่พลันโถมัซบลงบนัม้า
มอง่าแ่ตนลนลานรีบคว้าทารกน้อยัอวบอ้วนมากไว้ ่จะรีบถอยไปแอบัชายคนึ่ ทว่าต่อมาเพื่อจะหลบคมจากูธนู เขาก็เห็นชายคนนั้นึขั้นผลักนางออกมาบังูธนูให้ตน ส่วน่าแ่อารามตกใก็โยนทารกน้อยในอ้อมอกทิ้งไปเช่นกัน
เหตุการณ์ั้หมดเกิดึ้ในเวลาอันสั้น
แม้ร่างาอาลู่จะได้รับบาดเ็ ทว่าสายตาของเขานั้นยังดีดังเดิม
เ้าม้าใต้ร่างของเ็หนุ่มนั้นเคยผ่านาเป็นาตายมานับครั้งไม่ถ้วน ทว่าทุกครั้งที่อยู่กับเ้าก้างปลา มันกลับต้องให้เ้าก้างปลาออกแรงโบยแทบตายจึงจะยอมวิ่ง กระนั้นบัดนี้เ้าม้ากลับเป็นฝ่ายแบกร่างเ็หนุ่มวิ่งหายลับเ้าไปในเขตป่าด้วยัเอง
เ้าม้าห้อตะบึง ร่างเ็ชายบนัม้าก็พลอยโคลงาจังหวะการวิ่งของมัน
เลืจากแผลค่อยๆ ไามากึ้ ทำให้เสื้อชุ่มไปด้วยเลืเป็นดวงๆ ลายปักนกัใหญ่บนเสื้อของเ็หนุ่ม เื่เปื้อนเปรอะไปด้วยรอยเลืก็ดูราวกับมีชีวิต
เีงการเข่นฆ่า เีงกรีดร้อง เีงโครวญขอชีวิต าวุ่นวายพลันผสมปนเป็นึ่เดียวกัน
อาลู่ไม่ได้หันกลับไปมอง
ชีวิตที่่าแ่มอบให้เขานั้น บัดนี้ถือว่าเขาได้มอบมันคืนแก่นางแล้ว
คิดได้ดังนั้นอาลู่ที่นอนซบอยู่บนัม้าก็พลันยกมีดึ้กรีดรอยแผลบนาตนเพิ่มีแผลึ่ ทว่ามันก็ยังไม่ลึกเท่ารอยแผลที่มารดาได้ฝากไว้
ชัยชนะเช่นนี้ช่างน่าสมเพชเกินไป
ทว่าคนที่มีชีวิตก็คงจะเรียกมันว่าชัยชนะอยู่ดี ส่วนคนตายก็ไม่อาจนับได้ว่าควรเรีย่าอะไร
เ้าก้างยังคงพาอาลู่ออกวิ่งเ้าไปในกลุ่มโจรที่เพิ่งได้รับชัยชนะ
เหล่าคนที่หนีตายทิ้งทรัพย์สมบัติไว้ไม่น้อย าทุ่งหญ้าจึงปรากฏภาพเหล่าชายฉกรรจ์กำลังออกแรงลากข้าวของที่ปล้นมาได้กลับไปยังค่าย
บนร่างของอาลู่ยังคงมีมีดเล่มเดิมปักอยู่ สาเหตุที่เขาไม่ได้ดึงออกนั้นเป็นเาะเหล่าปาเคยสอนไว้ว่า ยามอยู่ด้านแล้วโดนแทง หากเร่งรีบดึงมีดออกาใ จะทำให้ตายไวยิ่ง่าเดิม
เ็หนุ่มาขบวนเดินทางไปบนถนนกระูด้วยสติที่เลือนราง เพียงแต่เขายังคงจำารู้สึกครั้งแที่เดินบนถนนสายนี้ได้ว่า ตนเคยกระวนกระวายใและหวาดกลัวเพียงใด กลับกันในครั้งนี้นั้นเขารู้สึกราวกับกำลังกลับ้า เาะบนภูเขานั้นยังมี้สาวคอยเขาอยู่ ้สาวผู้เป็นครอบครัวคนเดียวของเขา เช่นนี้เขาจะต้องมีชีวิตร… มีชีวิตรกลับไปให้ได้
ทว่าถนนกระูยามขากลับนี้ ช่างทยาวราวกับไร้จุดสิ้นสุด
อาลู่เห็นบางคนที่มาึเพียงครึ่งทางก็ทนไม่ไหว ค่อยๆ กลิ้งตกลงไปยังเหวเบื้องล่าง ยามตกลงไปก็ไม่มีแม้แต่เีงร้องแว่วมา
ครั้นในตอนเช้ายามออกเดินทางเีงหัวเราะเริงร่าของเหล่าชายฉกรรจ์ยังคงกึกก้อง มิคาดคิดว่ายามกลับมา ผู้คนที่เคยร่วมหัวเราะเหล่านั้นจะหายไป่าครึ่ง จะมีเพิ่มมาก็คงเป็นทรัพย์สินที่มีจำนวนมากเหลือเกิน
ต้าโกวเองก็ได้รับบาดเ็ แต่ก็ไม่นับว่าหนักหนาอะไรนัก เื่เทียบกับร่างที่ท่วมไปด้วยเลืของเ็ชายด้านหน้าตน เื่เห็นสภาพเช่นนี้เขาก็มิได้กล่าวเีดสีอะไรเ็ชายี ส่วนเื่มีดเล่มนั้นก็ไม่คิดจะพูดออกมาีเช่นกัน
ในที่สุดถนนกระูสายนี้ก็สิ้นสุดลงเีที
เื่เดินมาจนึยเขา ก็พบกับภูเขากระูกองููเดิม
อาลู่มองเหล่าชายฉกรรจ์หน้าค่อยๆ ลงจากัม้าเพื่อคารวะภูเขากระู เื่เห็นเช่นนั้นอาลู่ก็ลงจากัม้าเช่นกัน
เ็หนุ่มยื่นืซ้ายึ้แล้วกำหมัด ่จะทาบกำปั้นแนบกับตำแหน่งหัวใ แล้วน้อมาก้มศีรษะคารวะภูเขากระูแ่นี้ ่ออกเดินทางต่อ
ยามอาลู่น้อมา เลืก็ค่อยๆ ทะลักออกจากปากแผลหยดลงบนกองกระูที่เรียงาราวกับเป็นภูเขาขนาดย่อม
นายท่านใหญ่ยืนอยู่ข้างภูเขากระูรอต้อนรับขบวนที่กลับมา แม่นางหลัวก็ยืนอยู่ข้างชายหนุ่มพร้อมกับทารกในอ้อมอกเช่นกัน
ทารกน้อยเื่เห็นร่างี่ชายชุ่มโชกไปด้วยเลื ก็ร้องจ้าเีงดัง
อาลู่เื่ได้ยินเีงเฉินโย่วน้อยร้องไห้ ก็ออกเดินไปทาง้สาวทันที พลันรู้สึ่าทุกย่างก้าวนั้นช่างเปลืองแรงไม่น้อย
เขาเช็ดืกับเสื้อตนสองาที ทว่ารอยเลืบนืนั้นไม่ว่าจะเช็ดอย่างไรก็ไม่สะอาด เ็หนุ่มจึงบรรจงเช็ดืีรอบึ่ จึงจะกล้ายื่นืออกไปอุ้ม้สาว
“ข้ากลับมาแล้ว แม่นางหลัว ข้ากลับมารับ้สาวแล้ว” ้ำเีงของอาลู่ล้วนแหบแห้ง มันน่าจะเกิดมาจากยามที่ตะโกนว่า ‘สังา’ กับเหล่าชายฉกรรจ์พ
หลัวอู๋เลี่ยงมองเ็หนุ่มตรงหน้าตน นางไม่รู้เ้าเ็นี่ไปเจออะไรมา เ้าเ็หนุ่มนี่เื่เช้าท่าทางยังดูราวกับเ็น้อย ทว่าบัดนี้กลับดูสุขุมึ้ไม่น้อย ซ้ำบัดนี้ท่าทางยังดูราวกับหมาป่าัึ่ ดุร้ายจนทำให้คนนึกผวา นางจึงตระหนักได้ว่าควรส่งทารกน้อยกลับไปให้เ้าเ็หนุ่มนี่จึงจะเป็นการดี่า
นายท่านใหญ่เองก็พยักหน้าเบาๆ
เื่มีทารกน้อยมาอยู่ในอ้อมอก เ็หนุ่มก็ค่อยๆ เดินจากไป
เฉินโย่วน้อยไม่ได้ร้องไห้ี เพียงแต่ดวงตากลมโตนั้นยังคงฉ่ำวาวไปด้วยหยาด้ำตา
“พิี่ เ็”
อาลู่ได้ยินดังหน้าก็หัวเราะพร้อมกับส่ายหน้า
“ไม่เ็เท่าใดหรอก ต่อไปก็จะไม่เ็ีแล้ว ี่กลับมาหาเ้าแล้ว”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??