เรื่อง หงสาสีนิล
เปลวไฟจากกองไฟยังคงุโชน
เหล่าปานำกิ่งไม้อีกสองสามกิ่งมาใส่เพิ่ม จากนั้นก็ใช้ไม้ท่อนึ่มาทำเป็นขื่อพาด บนขื่อไม้ด้านึ่นั้นมีหม้อแขวนอยู่ใบึ่ ส่วนปลายอีกด้านของไม้ก็เสียบะต่ายัอ้วนไว้ัึ่
เหล่าปาใช้ไม้สนในาเสียบทะลุัะต่าย จากนั้นจึงนำไปย่างไฟด้วยาหมุนัด้านไปเรื่อยๆ เนื้อะต่ายนั้นจะสุกหรือไม่ก็มิอาจทราบ ทว่าไม้สนที่เสียบอยู่นั้นัส่งเสียงปะทุขึ้นไม่ขาดา พร้อมั้กลิ่นหอมของไม้สนย่างที่อบอวลไปทั่ว
อาลู่ที่นอนอาบแดดมาั้วัน บัดนี้ใบหน้าที่เคยขาวซีดจึงระเรื่อไปด้วยสีแดงจางๆ
ะทั่งเ้านกอินทรีที่สลบไปก็ค่อยๆ ลืมาขึ้น
ดวงาคู่น้อยของมันเมื่อลืมขึ้นก็ไปสบเข้ากับร่างะต่ายที่โดนเสียบไม้ย่างกำัหมุนอยู่กลางกองไฟ เมื่อมันเห็นเช่นนั้นก็แทบตกใจเสียจนจะเป็นลมไปอีกรอบ ด้วยอารามตกใจคิดว่าร่างในกองไฟนั้นเป็นัเองที่กำัถูกย่างอยู่
มันนั้นใช่จะไม่เคยเห็นนกัอื่นถูกมนุษย์ย่างกิน
ผู้อาวุโสัอื่นก็ยังเคยแนะนำมันว่า หากเจอเ้าพวกสองขาเมื่อใดก็ให้รีบหนีไปให้ไกลที่สุด ทว่าสองขาหัวโล้นบนภูเขาหิมะนั้นนับเป็นข้อยกเว้น
เหล่าพวกเพื่อนนกของมันก็ชอบไปหาอาหารจากพวกหัวโล้นนัก เมื่อกินอาหารกันอิ่มแ้ก็ค่อยพากันบินจากไป
เ้าอินทรีะต่ายที่กำัย่างอยู่บนเาไฟ ด้านหันั้นมีเ้าสองขาที่มีก้อนเนื้อก้อนโตอยู่บนหักำัใช้มือใหญ่ๆ หมุนะต่ายไปมา ทันใดเ้านกก็พลันสะดุ้งโหยง รีบะถดัไปด้านหั
เาะด้านหัตรงนั้นเป็นม้าสีนิลที่เพิ่งะทืบมัน
มันแทบไม่อยากจะเชื่อว่าัเองเกือบถูกเ้าสี่ขานั่นะทืบาย บัดนี้จึงได้แต่แอบเ้าสี่ขานั่นหยอกเล่นกับเ้าทารกสองขา
เ้าอินทรีนั้นทำท่าทางัเลอยู่ครู่ึ่ ก่อนะ่ๆ ลากปีกขยับเข้าไปข้างาเด็กหนุ่มที่นอนบาดเ็อยู่
เ้านกนี่เพียงแค่เพิ่งื่ อาลู่ก็รับรู้ได้แ้ ท่าทางเอิกเกริกของมัน แววาชั่วร้ายที่สส่องไปทั่ว พร้อมเสียงเคลื่อนไหวกุกๆ กักๆ
สุดท้ายเขาจึงรู้ได้ว่าเ้านกเพี้ยนนี่กำัพยายามขยับมาหาเขา ขยับเข้ามาเสียจนชิดแขนของเขา
เด็กหนุ่มก็ได้แต่จนใจ เาะแขนของเขานั้นมีไว้เพียงให้น้องสาวซบเท่านั้น
ทารกน้อยเมื่อเห็นอาณาเขตของตนกำัถูกยึด ก็รีบผละจากเ้ามืดและเ้าก้าง รีบใช้ั้มือและเท้าคลานมาหาพี่ชายตนทันที
เ้านกรู้สึกว่าเ้าสองขาข้างาตนนั้นมีกลิ่นหอมบางอย่างออกมาจากร่างา ซ้ำยามที่เ้าเด็กนี้ยกเ้าวงกลมนั้นขึ้นมาเป่า ยามได้ยินเสียงก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดจนอยากจะเข้าไปอยู่ใกล้ๆ
มันยังจำได้ว่ายามอยู่บนภูเขาหิมะ เหล่าพวกพ้องของมันนั้นเพียงแค่ยอมเข้าใกล้เ้าพวกสองขาหัวโล้น เ้าพวกนั้นก็ดีใจเสียจนคุกเข่าพร้อมก้มหัวคารวะ ันั้นาที่มันยอมเข้าใกล้เ้าเด็กนี่ก็นับว่าเป็นความเมตาแ้
ทว่าคาดไม่ึว่าเพียงจะเพิ่งเข้าใกล้เ้าเด็กหนุ่ม เ้าทารกสองขานั้นก็เร่งคลานมาทางตนเสียแ้ แต่ึอย่างไรเสียมันก็ไม่กลัวเ้าเด็กนี่หรอก ยังเป็นแค่ทารกเช่นนี้ไม่น่าจะมีแรงมากเท่าใดนัก
เพียงแต่ครู่ต่อมามันัถูกเ้าัเล็กนี่พยายามใช้กำัยึดพื้นที่ที่มันเพิ่งจะครอบได้แค่ครู่เดียวคืน พร้อมใบหน้าราวกับอันธพาลัน้อย
เ้าอินทรีแทบไม่อยากเชื่อว่า มันจะถูกเ้าเด็กนี่ผลักออกมาเสียแ้
ึะนั้นแม้ปีกมันจะได้รับบาดเ็ ทว่าัมันเองก็แรงเยอะไม่เบา มันไม่ยอมให้หรอก ทันใดก็พลันโรมรันเข้าไป ใช้กรงเล็บตบเ้าทารกน้อยให้ล่าไป แต่ผลลัพธ์ัเป็นเ้าเด็กนั่นโผัโถมเข้ามาหามันแทน
อาลู่กับเหล่าปาจึงได้เห็นทารกน้อยกับอินทรีศักดิ์สิทธิ์ตีกันจนักลม เสียงตึงตังัไปทั่ว
ไม่ว่าจะแยกกันอย่างไรก็แยกไม่ได้
ผ่านไปเพียงครู่เดียวเฉินโย่วน้อยก็คว้าหมับเข้ากับขนมันเงางามของเ้าอินทรีได้เส้นึ่ จากนั้นก็หันหน้าัคลานไปทางพี่ชายด้วยไปสีหน้าที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยอมเลิกรา จากนั้นจึงซบลงกับแขนพี่ชาย
ทางเ้านกก็ได้แต่ก้มหัวต่ำลงด้วยความน้อยใจ ใบหน้านกนั้นทำท่าราวกับไม่เข้าใจเรื่องตรงหน้า ก่อนะ่ๆ หััไปแอบที่เดิม
เหล่าปาพลันหน้าะตุกกับภาพตรงหน้า
ตั้งแต่ทุ่งหญ้ามีเ้าเด็กสองคนนี้มาอยู่อาศัย นับวันก็ยิ่งมีแต่เรื่องสนุก!
ะต่ายป่าที่เขากำัย่างอยู่นี้ก็ได้เ้าทารกน้อยเป็นคนลากมาให้ ะต่ายลักษณะดีสีขาวบนศีรษะปรากฏรอบกีบเท้าของม้าที่เขาก็สงสัยว่าเ้าะต่ายนี่ดวงซวยึเพียงใด ึได้ถูกัมาเช่นนี้ได้
เ้าะต่ายนี่ก็ช่างายได้น่าอนาถเืเกิน กีบเท้าบนหัวมันก็มีั้ของเ้ามืดและเ้าก้าง
ทว่ายามเนื้อมันย่างสุกก็หอมไม่เบา แทบจะตลบอบอวลไปั้ท้องทุ่งหญ้า
เหล่าปาเองก็รู้สึกว่าสองสามวันมานี้สีหน้าของตนดีขึ้นไม่น้อย ในีตยามเหมันต์มาเยือนก็ได้แต่หนาวัใจ ทว่าบัดนี้เรี่ยวแรงัเพิ่มขึ้นมากโข
เหล่าปาฉีกเนื้อะต่ายออกเป็นส่วนๆ
เขาชอบกินส่วนหัว ะโ และสันในของะต่าย
เมื่อเหล่าปาแบ่งเรียบร้อยก็ส่งส่วนขาะต่ายให้อาลู่ ด้วยอาลู่นั้นบาดเ็อยู่ ขาะต่ายนั้นนุ่มเคี้ยวง่ายที่สุด
ส่วนเฉินโย่วน้อยนั้นเาะยังไม่มีฟันจึงกินได้แค่น้ำแกงข้นๆ เติมเนื้อะต่ายฉีกลงไปเล็กน้อย
อาลู่นั่งพิงะท่อมในมือค่อยๆ ตักน้ำแกงขึ้นดื่ม เ้านกที่หลบอยู่อีกมุม ในใจคิดว่าน้องสาวึขั้นดึงขนมันหลุดมาอีกเส้น จึงได้ฉีกเนื้อโให้มัน
เ้าอินทรีเห็นเช่นนั้นก็นึกสงสัยอยู่ครู่ึ่ ก่อนจะใช้กรงเล็บลากชิ้นเนื้อนั้นเข้ามาหาตน แ้จึงเริ่มกิน รู้สึกว่าเ้าเนื้อนี่ไม่เหมือนเนื้อปกติที่มันเคยกิน แต่ก็รู้สึกว่าอร่อยนัก
กินไปเพียงคำึ่เ้านกก็าเป็นประา
มันพลันุขึ้น าั้สองั้เด็กหนุ่มด้วยความใคร่รู้
อาลู่ใบหน้าหลากหลายอารมณ์ที่เขาไม่เคยเห็นของเ้านก
เขาเป็นคนที่เคยลำบากมาก่อน ปกติได้กินเนื้อแม้แต่ะดูกยังต้องกัดให้แ มีเสียที่ไหนจะโอาหารของตนให้สัตว์ง่ายๆ เช่นนี้
ถ้าไม่ใช่ว่าเหล่าปาห้ามไว้ เขาเองก็คงจะัเ้านกนี่ย่างเสียแ้ เ้านกนี่ัใหญ่ขนาดนี้ เนื้อของมันน่าจะมันไม่เบา
ทว่ายามโดนเ้านกเพี้ยน้อยู่เช่นนี้ อาลู่จึงได้แต่เลือกะดูกที่กัดให้แไม่ได้ โไปให้
เมื่อเห็นเ้านกก็ไม่เลือกกิน
ครั้งนี้มันไม่ได้ใช้ปีกมาลากไปกินอย่างทีแแ้ แต่ัยืดคอออกมาจิกเข้าปากแทน
เหล่าปาเมื่อเห็นเช่นนั้นก็นึกสนุก จึงโะดูกออกไปให้ชิ้นึ่เช่นกัน ทว่าเ้านกนั้นัไม่แม้จะหันะดูกของเขา
เหล่าปา “...”
อาลู่รู้สึกว่าเ้าอินทรีนี่ดูน่าสนใจไม่น้อย จึงได้ลองปาะดูกในมือออกไปไกลๆ
ทว่าเ้านกที่ดูานอกเหมือนปีกจะได้รับบาดเ็นั้น บัดนี้ัสยายปีกขึ้นบินรับะดูกชิ้นนั้นอย่างแม่นยำ แ้กินลงท้องไปาในพริบา จากนั้นก็บินัมาตรงหน้าอาลู่ เพื่อรอชิ้นถัดไป
อาลู่เ้านกบินราวกับคนเขลา ไอ้นกนี่มันเพิ่งจะบินไม่ใช่หรือไร
มันบินได้แ้ เหตุใดจึงไม่บินจากไปเล่า
เ้าอินทรีบินมาหยุดลงตรงหน้าอาลู่ ใบหน้าปรากฏแววพอใจ เพียงแต่เ้าเด็กนั่นัปล่อยให้มันรออยู่ตั้งาสองา มันเป็นึอินทรีผูู้ส่ง ที่ขนาดเ้าพวกหัวโล้นบนภูเขาหิมะยังต้องคุกเข่าคารวะอยู่ทุกวี่ทุกวัน เหตุไฉนเพียงแค่รับะดูกชิ้นึ่ได้ มันจะต้องรู้สึกดีใจึเพียงนี้ ซ้ำยังรู้สึกภูมิใจอยู่นิดหน่อยอีกด้วย
“ท่านอาปา...ท่านมิใช่กล่าวว่ามันเป็นนกศักดิ์สิทธิ์หรือ” อาลู่ไม่ไหวจนต้องเอ่ยปากถาม
หัคดงอของเหล่าปาพลันรู้สึกตึง
“อ่า อาจจะ...อาจจะไม่ใช่อินทรีะมัง”
เฉินโย่วน้อยเ้านกที่เพิ่งโผมายืนตรงหน้าตนอีกแ้ นางมิสนหรอกว่ามันเป็นนกศักดิ์สิทธิ์หรือมิใช่นกศักดิ์สิทธิ์ แต่มาแย่งอาหารพี่ชายเช่นนี้ย่อมมิถูกต้อง
นางตัดสินใจไม่กินข้าวต่อ ด้วยไม่อยากกินตั้งแต่แ เาะรสชาติมันช่างแย่เืเกิน ทารกน้อยจึงลากแขนเสื้อตนขึ้นแ้คลานไปทางเ้านก ก่อนจะเหยียบเ้านกกับร่างของมัน แ้ลงมือตบตีเ้านกทันที สุดท้ายจึงคว้าลงบนขนมันอีกเส้น
อาลู่ทนดูต่อไม่ไหวรีบอุ้มน้องสาวมาทางตน นางจึงจะยอมเลิกแ้ต่อกัน
ข้าวมื้อนี้จึงกินไปก็ดูมหรสพไป
เมื่อกินข้าวเสร็จอาลู่ก็เอาเ้าวงกลมบนสร้อยคอมาัเล่น แ้จึงลองเป่าอีกทีึ่
ครั้งนี้ได้ยินเป็นเสียงเบาๆ
เสียงที่เป่านั้นไม่ได้มีทำนองอะไร เป็นเพียงเสียงใสๆ ทว่าคนที่ได้ยินนั้นัรู้สึกสงบพ
เ้าอินทรีัเดิมเืบเ้าทารกสองขาที่นิสัยดุดันกว่าใครกำันอนั ก่อนะ่ๆ ขยับไปแอบอยู่ด้านข้าง
เหล่าปาพลันรู้สึกว่าภาพตรงหน้าตนนั้นช่างซับซ้อน ไปก็เห็นเด็กสองคนกับนกัใหญ่ที่นอนอยู่ด้านข้าง ถัดไปก็มีเ้าม้าสองั และชายหัค่อมเช่นเขา
เด็กนั้นจำเป็นต่อภูเขาแห่งนี้นัก
เด็กนั้นทำให้ผู้ใหญ่มีแรง
เขาจึงลากเตียงของตนม้าไว้ในะท่อมไม้ ก่อนจะัไปพร้อมความรู้สึกว่าข้างาตนนั้นอุ่นกว่าที่เคย
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??