เรื่อง หงสาสีนิล
อาลู่เิ่งจะลงืฆ่าคน.
บนัยังคงแบกน้องสาว
ก่อนจะเดินไปตรงหน้าาชราแ้ดึงมีดจากร่างนั้น
จากนั้นจึงบรรจงเช็ดมีดให้สะอาดัเดิม
ทุกขั้นตอนที่ลงืนั้น ืเด็กหนุ่มไม่สั่นแม้แต่น้อย
ต่อมาอาลู่จึงลงืปลดเชือกให้เด็กหนุ่มที่เิ่งเป็นลมไป จากนั้นก็วางเขาลงบนพื้น แ้จึงปลดเชือกให้เด็กหนุ่มอีกคนที่ยังดิ้นขลุกขลักอยู่แ้วางเขาลงเช่นกัน
เื่ครู่พวกเขาเิ่ง่าเหตุการณ์เป็นายมาหยกๆ เสี่ยวอู่เื่ลงมาถึงพื้นแ้ ก็คลานไปข้างาอาสวินทันที
“อาสวิน เ้ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ มีคนมาช่วยพวกเราแ้อาสวิน”
เสี่ยวอู่ไม่้าเขย่าัอาสวิน เพียงคุกเข่าอยู่ข้างา แ้ร้องเีด้วยาเศร้าโศกเ่านั้น ทว่าแม้แต่จะเสียงัเขาก็ยังไม่้า ด้วยัวว่าจะเป็นการดึงูดคนอื่นให้มาที่นี่อีก
อาลู่นั้นแท้จริงก็หวาดัวเช่นกัน
าจริงแ้นี่เป็นครั้งแรกที่เขาลงืฆ่าคน`
เพียงแต่สายาเขาดีนัก ยามเล็งจึงแม่นยำ ันั้นเพียงปามีดไป มีดนั้นก็ปักอยู่บนหัวใจาชราเสียแ้ เพียงมีดเดียวเขาก็สิ้นลม``
เป็นเขาที่มาถึงก่อนาชรา
จึงได้ยินสิ่งที่เด็กสองคนพูดกัน
อันที่จริงเขาไม่ได้ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นนัก แม้ะทั่งเห็นารักที่พี่น้องสองคนนี้มีให้กัน เขาก็ยังไม่คิดจะลงืช่วยเหลือ
นี่คือรังโจรบนภูเขาะูก
ที่แ่นี้ไม่อนุญาตให้มนุษย์มีน้ำใจ
ทว่าเื่ได้ยินเรื่องหญ้าเหอจื่อ เขาก็พลันชะงักค้าง สองขาที่เดิมทีคิดจะเดินจากไปก็พลันต้องหยุดลง
ถึงะนั้นเขาก็ไม่ได้คิดจะบุ่มบ่ามเข้าไปช่วยสองคนนั้นทันที แต่ับซุ่มูอยู่ครู่ึ่
จวบจนเขาเห็นาชรานั้นยกชามเลือดขึ้นจรดปากดื่ม เขาก็ปามีดไปทันที
“ดื่มเลือดัเ้าเองเสีย” อาลู่่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
เสี่ยวอู่รู้สึกอึ้งไปครู่ึ่ก็จะยกชามเลือดขึ้น แ้บีบปากอาสวินให้เปิด จากนั้นก็กรอกเลือดลงไปใปากเขาเสีย
อาลู่อยากจะ่าวว่าผู้ที่ดื่มเลือดมนุษย์นั้น ย่อมไม่นับว่าเป็นคนอีกแ้
ทว่าเื่เห็นท่าทางเด็กหนุ่ม สุด้าเขาก็ไม่ได้ทัดทานอะไร
“ยังเดินได้หรือไม่”
เสี่ยวอู่พยักหน้าตอบแๆ
แม้เขาจะรู้สึกว่าร่างาไร้ซึ่งเรี่ยวแ ทว่าก็ยังพยายามบังคับัเอง ายินดีใะนี้นั้นช่างทำให้เขาฮึกเหิมนัก
เขาฝืนาลงไปอุ้มอาสวินขึ้นมาแบก ร่างายามยืนขึ้นจึงเซเล็กน้อย
ยามนั้นเขาจึงได้เห็นว่าเด็กหนุ่มกำลังลากาัค่อมที่นอนแผ่อยู่บนพื้น เดินไปทางปากถ้ำ
เสี่ยวอู่จึงแบกอาสวินเดินามเด็กหนุ่มไป
อาสวินสลบไปเสียแ้ ทว่ายังไม่าย เขายังได้ยินเสียงหัวใจอาสวินเ้ แม้มันจะแผ่วเบาเหลือเิ
ะนั้นสิ่งที่เขาหวาดัวที่สุดนั้น แท้จริงคือการไปจากถ้ำแ่นี้
เื่เดินมาจนมีแสงตะวันสาดส่องลงมารำไร
หัวใจเด็กหนุ่มก็พลันบีบเกร็ง
ไม่รู้ว่านานเ่าใดแ้ที่เขาและอาสวินอาศัยอยู่แต่เพียงใถ้ำแ่นี้ นั่งมองดตะวันขึ้นเหนือขอบฟ้าจวบจนมันลับหายไป มอง้หญ้างอกงามจนมันโรยราเป็นสีทองไปทั้งทุ่ง
เื่ก่อนยามมาจากถ้ำ พวกเขาก็ต้องรอให้ถึงพลบค่ำ จึงจะแอบมาเงียบๆ
บัดนี้เขากำลังเดินามัเด็กหนุ่มอยู่ แดดที่ส่องมาก็ช่างเจิดจ้าเหลือเิ
เขาไม่้าแบกอาสวินับเข้าไปใถ้ำ
แม้แต่าเฒ่าหลิวยังไล่ล่าพวกเขาเช่นนี้ คนอื่นๆ ใถ้ำไม่นานก็คงทำามเช่นกัน
อาานั้นนานวันก็ยิ่งน้อยลงจนพวกเขาับายเป็นอาาเสียเอง
พี่าเ้าทารกนั่น้ากาจนัก
ตอนจัดการาเฒ่าหลิว เขาใช้เวลาเพียงสองชั่วอึดใจเ่านั้น
เื่เขามองเ้าทารกบนัเด็กหนุ่ม ใใจก็พลันรู้สึกผ่อนคลาย!
คนคนึ่สามารถเลี้ยงูทารกน้อยให้เติบโตได้เช่นนี้ คงไม่ได้เป็นคนชั่ว้าอะไรนัก
ต่อมาเขาก็เห็นเด็กหนุ่มลากาแก่หลิวไปจนถึงสระะูก จากนั้นก็โยนร่างาชราลงไปใสระะูกด้วยใบหน้าไร้อารมณ์
อาลู่มองสองืที่เิ่งเปลี่ยนเป็นว่างเปล่าตน ที่แท้มันก็รู้สึกเช่นนี้นี่เอง ใหัวเด็กหนุ่มพลันมีภาพนายท่านสามผุดขึ้นมา
เสี่ยวอู่ที่ยืนมองก็ัสั่นราวกับลูกนก ขาทั้งสองข้างพลันชะงักไปครู่ึ่ ก่อนจะก้าวเดินามเด็กหนุ่มต่อ
เื่มาถึงด้านนอกก็พบว่าแสงแดดนั้นช่างทำให้แสบานัก
ใคราแรกนั้นใบหน้าเด็กหนุ่มเสี่ยวอู่นองไปด้วยน้ำาเต็มหน้า ดาทั้งสองข้างรู้สึกปวดแสบปวดร้อน ใใจก็คิดขึ้นว่า โชคดีที่อาสวินสลบไปเสียแ้ ไม่เช่นนั้นเขาคงจะปวดาเช่นกัน
เสี่ยวอู่เดินามเด็กหนุ่มด้านหน้าตนไปอีกพักใหญ่
สำหรับเขา ่เวลาที่เดินอยู่ราวกับมันช่างยืดยาวไม่จบสิ้น
ทันใดเขาก็ได้ิ่นลมโชยมา ไม่ใช่ิ่นสาบเก่า เป็นิ่นหอมสดใหม่หญ้า
เขาสัมผัสได้ถึงาอบอุ่นแสงแดด เขาไม่ได้รู้สึกร้อนเลยสักนิด มันช่างทำให้ร่างารู้สึกปลอดโปร่งเหลือเิ รู้สึกสบายาเสียจนอยากตะโกนมาัๆ
ณ ะนั้น เสี่ยวอู่เิ่งจะค้นพบว่าาฝันตนช่างสามัญนัก เขาต้องการแค่ทุ่งหญ้าสักแ่ที่เขาสามารถนอนอาบแดดได้โดยไม่มีใครมาลอบฆ่า สามารถกินอิ่มนอนหลับได้ทุกมื้อ
ภาพฝันเช่นนี้แค่คิดมาก็รู้สึกว่ามันช่างงดงาม
เขาได้ยินเด็กหนุ่มคุยกับทารกน้อยบนั
“น้องสาวเ้าไม่ต้องัวไป พี่าร้องเพลงให้เ้าฟังดีหรือไม่”
“ดี”
“ปอ ั ฮา หลู่ ิ้ จือ ี เยี่ยน......”
เสี่ยวอู่ไม่เคยได้ยินเพลงเช่นนี้ เนื้อเพลงช่างเข้าใจยากราวกับกำลังร่ายอนก็ไม่ปาน
แม้ว่าเสียงแหบแห้งเด็กหนุ่มที่เปล่งมาจะฟังูแข็งทื่อ ทว่าน้ำเสียงนั้นับทำให้ใจเขารู้สึกสงบอย่างประหา จึงเร่งจ้ำอ้าวามัเด็กหนุ่มไป
ใที่สุดเขาก็มองเห็นม้า ซ้ำยังมีหลายัะทั่งเห็นเป็นฝูง
เขายังเห็นะท่อมอีกด้วย ะท่อมนั้นมีัคา ด้านัยังมีะท่อมไม้เล็กๆ อีกั
เื่เงยไปยังเห็นนกอีกัึ่ เ้านกนั้นช่างมโหฬารนัก
เพียงพริบา เสี่ยวอู่คิดว่าัเองคงายแ้เป็นแน่ บัดนี้เขาคงไม่ได้อยู่บนโลกมนุษย์อีกแ้
เขาเดินามเข้าไปใะท่อมไม้ันั้น เพียงครู่เดียวร่างาก็รู้สึกอบอุ่นขึ้น
หัวใจที่ราวกับแขวนอยู่บนเส้นด้ายก็ค่อยๆ ่าคลายลงเช่นกัน
ด้านนอกนั้นแสงจ้าเิไป แม้เขาจะรู้สึกื่เ้ แต่ะเดียวกันก็รู้สึกไม่คุ้นเคยนัก
ทว่าบรรยากาศใะท่อมนี้นับว่าไม่เลว
กำแพงสี่ด้านล้อมรอบ บนหน้าต่างมีัคามุงอยู่
เสี่ยวอู่วางอาสวินลงข้างกองไฟ ส่วนัเขาเองนั่งิงกำแพงอยู่ด้านข้าง ส่วนตำแหน่งที่เขาเลือกที่จะนั่งลงนั้นก็ยังเป็นตำแหน่งที่อยู่ใ้ประูมากที่สุด เผื่อว่าหากมีเหตุ้าเกิดขึ้น ก็จะได้หนีไปได้ทันท่ที
อาลู่ไม่ได้่าวอะไร
เพียงมองเ้าเด็กหนุ่มนั่งอยู่ข้างประู ก็รู้สึกว่าท่าทีนั้นช่างูคล้ายกับเขาใอดีตเหลือเิ
เขาวางน้องสาวลง แ้นำสมุนไพรมา
บนพื้นมีเด็กหนุ่มอีกคนนอนอยู่ ผิวพรรณเ้าเด็กนี่ช่างขาวผ่อง เื่มองเทียบกับน้องสาวตนแ้ ก็ช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
น้องสาวเขาจะผิวคล้ำไปเสียหน่อย ส่วนเ้าเด็กหนุ่มนี่ก็ขาวราวกับเผือก ขาวจนแทบจะโปร่งแสง ซ้ำยังผอมกะหร่อง โดยเฉพาะขาทั้งสองข้างนั้น ผอมแห้งราวกับวัชพืชเหี่ยวๆ จนทำให้มองแ้แปลกๆ ิ ใบหน้าเ้าเด็กหนุ่มก็ซูบตอบ ทว่าใบหูทั้งสองข้างเขานั้นับใหญ่โตนัก
อาลู่ยามินิจใบหน้าเด็กหนุ่มก็รู้สึกสนเท่ห์ไปครู่ึ่
ทว่าเขานั้นไม่ใช่อาลู่ เด็กาที่เิ่งขึ้นมาอยู่บนเขาแ่นี้อีกแ้ บัดนี้เขาคิดอ่านสิ่งใดก็ล้วนไม่แสดงมาโดยง่าย
เขาค่อยๆ จัดการทำแผลให้เด็กหนุ่มอย่างคล่องแคล่ว
เสี่ยวอู่นั่งมองอยู่ด้านข้างด้วยากังวล เห็นเด็กหนุ่มหยิบสมุนไพรขึ้นมาใส่ปากแ้เคี้ยวทันที.....
“กินไม่ได้นะ มันมีิษ” เสี่ยวอู่โพล่งมาด้วยาร้อนรน
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วทีึ่ก่อนจะคายสมุนไพรมา แ้ยื่นก้อนสมุนไพรที่ยังมีน้ำลายเปรอะอยู่ให้เขา
จากนั้นเด็กหนุ่มจึงใช้สมุนไพรที่ยังเลอะน้ำลายนั้น ทาลงบนแผลให้อาสวิน
เื่ถึงาเขา เขาก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
“ร่างาข้ายังดีอยู่ ไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลือง เดี๋ยวก็หายเองได้”
อาลู่มองท่าทางเขาก็ไม่ได้่าวอะไร เพียงลงืกดัเด็กหนุ่มไว้ราวกับกดหัวลูกไก่ก็ไม่ปาน
จากนั้นก็พลิกัเขาให้หันั
พบว่าบนัเด็กหนุ่มมีแผลยาวอยู่แผลึ่ ปากแผลนั้นเปรอะไปด้วยเลือดสีแดง ูแ้คล้ายกับริมฝีปากคนที่กำลังอ้า
เสี่ยวอู่พยายามขัดขืน ทว่าเด็กหนุ่มบนัตนก็ยังคงโยนสมุนไพรเข้าปาก แ้คายมา จากนั้นจึงทาลงัเขา ทันใดเขาก็รู้สึกได้ถึงาเย็นที่แผ่ซ่าน
ท่าทีขัดขืนเสี่ยวอู่จึงค่อยๆ อ่อนลง
นี่เป็นครั้งแรกทีเขาโดนกดลงกับพื้น แต่ับรู้สึกมีาสุขนัก
ซ้ำยังได้ทายาอีกด้วย
ต่อมาอาลู่จึงเริ่มลงืทำอาา เขายังคงทำน้ำแกงหมั่นโถวข้นๆ ้ใส่เนื้อแห้งลงไปนิดหน่อย เื่คิดไปคิดมา เขาก็ตัดสินใจเดินไปยังแปลงผักด้านัแ้เด็ดผักมาหัวึ่ก็โยนใส่ลงไปใหม้อ แ้จึงใส่น้ำเิ่มอีกถ้วยใหญ่ ทำให้น้ำแกงนั้นูเต็มหม้อขึ้นทันา
เสี่ยวอู่ตั้งแต่เห็นอาลู่หยิบหมั่นโถวมา ดาทั้งสองข้างเขาก็ไม่อาจละสายาไปภาพตรงหน้าได้
เฉินโย่วน้อยนั้นเริ่มรู้สึกง่ขึ้นอีกแ้ ร่างน้อยๆ จึงิงร่างอาสวินแ้หลับไป
เสี่ยวอู่ยังคงทำาโตจ้องหม้อตรงหน้าตน ราวกับไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะไม่ยอมละสายาพ
ด้วยัวว่าตนจะหลับไป จึงเอาแต่พล่ามเลื่อนเปื้อนไม่หยุด
“ข้ามีนามว่าเสี่ยวอู่ เขามีนามว่าอาสวิน พวกข้ามิใช่พี่น้องแท้ๆ เพียงแต่่าาเป็นาายมาด้วยกันจนนับว่าเป็นพี่น้องกัน”
“อาสวินนั้นปราดเปรื่องนัก ทว่าร่างาอ่อนแอไปสักหน่อย ส่วนข้านั้นไม่นับว่าฉานัก แ่้านั้นแข็งแ จึงสามารถแบกเขาไหว”
อาลู่คนน้ำแกงใหม้อต่อ ไม่ได้เงยหน้ามอง
หมั่นโถวและผักใหม้อเริ่มเปื่อยจนเป็นเนื้อเดียวกัน สีเขียวอ่อนๆ ใหม้อนั้นูแ้ช่างน่ากินนัก
เื่อาลู่เงยหน้าขึ้น ก็เห็นทั้งสามคนนอนรวมกันเป็นก้อนม
น้องสาวเขาที่นอนแผ่อยู่ตรงางนั้น มีเสียงกรนเบาๆ ัขึ้น
“ข้ามีนามว่าอาลู่ ส่วนนางมีนามว่าเฉินโย่ว พวกเราเองก็ไม่ใช่พี่น้องแท้ เพียง่าาเป็นาายมาด้วยกันจนนับว่าเป็นพี่น้องกัน” อาลู่เอ่ยตอบเสียงเบา
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??