เรื่อง หงสาสีนิล
แสงแดด และสายลม.
บรรยากาศที่ราวกับภาพวาด
เฉินโย่วไม่ชอบให้ใครมาขวางทางนาง หากนางไปไม่ทันข้าวกลางวันจะทำ่าไร นางคงจะโดนท่านน้าหลัวตีตายเป็นแน่
ยามโดนตีเฉินโย่วไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ทว่าขอเพียงน้าหลัวของนางไม่มีความสุข เพียงแค่กะิตา ้ำตาของนางก็ไหลรินเป็นกะละมังเสียแ้ รู้สึกราวกับว่าตนเองั้ได้ทำบาปมหันต์า็ไม่ปาน
ัั้เฉินโย่วน้อยผู้ไม่เกรงฟ้าัดินั้ สิ่งเีที่เห็นจะหวาดัคงจะเป็นแม่นางหลัว
“แม่หนูน้อย เ้ากลับไปกับพวกข้าเถิด รับรองว่าเ้าจะได้กินดื่ม่าจัดจ้านมีรสชาติแน่” ชายฉกรรจ์หนึ่ง่าขึ้น
เฉินโย่วน้อยขมวดคิ้วแ้ส่าย้า “ข้าไม่ชอบกินเผ็ด”
“ี่ใหญ่ จะมัวเจรจากับเ้าเ็นี่ทำไม ปล้นนางเสียก็ิ้เรื่อง” ชายฉกรรจ์ด้านข้าง่าขึ้น่าเืทน นัยน์ตาั้สองของชายุ่เป็นปะกาย แม่หนูน้อยนี่้าตางดงามเสียจริง พวกเขาี่้ั้ดูจากภายนอกก็เหมือนทำการค้าทั่วไป
ความจริงแ้พวกเขาั้เจาะจงตามหาเฉพาะเ็ๆ ที่มีลักษณะดี้าตาหมดจด ไม่เกี่ยงว่าจะเป็นชายหรือญิ พวกเขาก็ล้วนจับไปขายให้กับหอนางโลมได้หมด ซ้ำยังทำเงินดีั ดีเสียยิ่งกว่าเดินทางแสนไกลไปทำการค้าที่แคว้นจิงเสียอีก
แคว้นเชินั้ให้ความสำคัญกับการศึกษา ั้แต่ราชวงศ์จนึสามัญชนก็ล้วนเป็นเช่นนี้
สถานที่ที่มีชื่อเสียงที่สุดใแคว้นเชินั้ก็ย่อมเป็นสำัเชิน ่รองลงมาั้ก็เป็นหออู๋เปียน`
ชื่อของหออู๋เปียนั้มีความหมายว่าสายลมและจันทรา ที่นั่นคือหอนางโลมแ่หนึ่ง``
แม่นางใหอั้ั้ดีดพิณ เดินหา เขียนอักษร และวาดภาพล้วนโดดเด่นเหนือใคร ด้วยเาะเริ่มเรียนกันั้แต่ยังเ็ ฝีมือยามเติบโตมาจึงไม่ด้อยกว่าเหล่าุหนูแม้แต่น้อย
แม่นางจากหออู๋เปียนั้อย่าว่าแต่ได้่หลับ เพียงอยากพบ้าก็ยังต้องเสียเงินาตำลึง
การค้าที่กลุ่มนี้ทำก็เป็นเช่นนี้ นั่นคือคอยหาเ็สาวให้กับหออู๋เปียน
นอกจากนี้ยังมีสถานที่ที่มีชื่อเสียงพอๆ กับหออู๋เปียน นั่นคือศาลาตงเฟิง ด้านใั้ล้วนมีแตุ่่น้อย ทว่าค่าใช้จ่ายใหอนี้ั้ก็แพงยิ่งกว่าหออู๋เปียนเสียอีก เาะมีข่าวลือว่าเ็ุ่จากศาลาตงเฟิงั้ลอบปลอมแปลงเป็นอื่นไปเข้า่การสอบ ซ้ำยังสอบได้ที่หนึ่ง จนเหล่าบัณฑิตั้พากันอาฆาต
พวกเขาเดิมทีก็เห็นว่าเ้าเ็ุ่ขายชาั้ดูแ้ไม่เลว คำพูดคำจาก็ล้วนเหมาะสมและฉลาดเฉลียว ้าตารูปร่างก็คมสัน เหล่าุชายรวยๆ ชื่นชอบเ็ลักษณะเช่นนี้ั ทว่าตรงแผงชาั้สะดุดตาเกินไป จึงลงมือได้ยากยิ่ง
เ็ุ่ั้ก็นับว่ารูปงามาแ้ กลับคาดไม่ึว่ายังมี้สาวอีก พวกเขาก็นับว่าทำงานเช่นนี้มาาแ้ ปะสบการณ์ก็นับว่าโชกโชน จึงกล้าพูดได้ว่าแม่หนูน้อยนี่นับว่าเป็นยอดสตรี
ตรงนี้ก็ไม่ไกลจากจุดรับเงินั จึงคุ้มค่าที่จะลองเสี่ยงสัก่
และด้วยรูปลักษณ์เช่นนี้ของเ้าหนูน้อย ่าไรพวกเขาก็ต้องได้เงินก้อนใหญ่่าแน่
เหล่าที่ปลอมเป็นพ่อค้าั้จึงเร่งนำเชือก และะสอบออกมา จากั้ก็ลงมือ่กัน่าชำนิชำนาญ
เฉินโย่วน้อยเมื่อโดนล้อมไว้ทุกด้านก็ปวดเศียรเวียนเกล้า หากเป็นเช่นนี้ต่อไปี่ชายย่อมต้องไม่ไว้ในางยิ่งกว่าเดิม ฉะั้หากนางคิดจะแอบหนีไปไหนย่อมจะต้องยากขึ้นเป็นแน่
“ระวัง่ อย่าให้ใบ้านางเป็นอะไร เดี๋ยวจะเสียราคาเอาได้”
ชายร่างใหญ่ที่ถือเชือกพยัก้าตอบ พร้อมั้แกว่งเชือกใมือไปมา “ฝีมือข้า ี่ใหญ่ั้วางใได้เลยว่าไม่เคยพลาด”
ขณะที่กำลังพูด เชือกที่เขากำลังควงอยู่พลันนิ่งไม่ขยับ ชายุ่จึงเงย้าขึ้นพร้อมเชือกใมือก็เห็นว่า มีนกอินทรียักษ์กำลังพุ่งลงมา ใปากคาบเชือกใมือเขาไว้ แ้บินขึ้นไปพร้อมกับลากร่างของชายุ่ไปด้วย
เพียงชั่วิตา ชายที่ถือบ่วงั้ก็ถูกทิ้งลงมาจากกลางาา ตกลงะแทกกับพื้นหญ้า หญ้าใฤดูร้อนั้ั้อ่อนนุ่ม ปกคลุมไปั้พื้นดิน ทว่าชายเมื่อครู่กลับค่อยๆ มีเลือดไหลออกมาเป็นวงอยู่ดี
ต่อมาเ้าม้าที่อยู่ใกล้เ็ญิที่สุดก็พลันร้องเสียงแหลม จากั้ก็ทำท่าราวกับกำลังคลั่งดิ้นไปมาจนบนหลังั้พลันตกลงสู่เบื้องล่าง เมื่อตกลงสู่พื้นดินก็ถูกเ้าม้าสีนิลเตะะเด็นไปกองรวมอยู่กับชายที่เพิ่งจะถูกเ้าอินทรีจัดการ
เหตุการณ์ที่พลิกผันเมื่อครู่ ทำให้ที่เืพลันตื่นตระหนก
แค่ม้าหนึ่งั อินทรีหนึ่งั ึกับทำให้พรรคพวกของพวกเขาตายแ้สอง
ที่เืเห็นเช่นั้จึงพากันถอยหลัง!
“ทุกระวังั เ้าเ็นี่ดูพิกลๆ”
เฉินโย่วน้อยที่นั่งอยู่บนหลังม้าก็พลันขมวดคิ้ว “เ้า่ะิิกล พวกเ้าทุกล้วนพิกลพิการ ท่านน้าของข้ามีแต่บอกว่าข้า้าตาดีเหนือใคร”
“ไม่ได้พูดว่าเ้า้าตาไม่ดีสัก่...” ชายฉกรรจ์หนึ่ง่าขึ้น ทันใดก็ได้ยินข้างๆ บอกใ้ะั ทว่าก็ไม่ทันการณ์แ้ เหนือศีรษะเขาพลันมีเงาพาดผ่านจนมืดครึ้ม เ้านกอินทรี้าัั้กลับมาอีกครั้งแ้ เ้านกพลันขยุ้มหลังของชายุ่ จากั้ก็ะพือปีกบินขึ้นู แ้ปล่อยชายุ่ใกรงเล็บตนให้ร่วงหล่นลงพื้นเบื้องล่าง
“อ๊ากกก...”
จุดที่ชายุ่โดนปล่อยลงมาั้ช่างแม่นยำั เพียงครู่เีก็มีร่างชายุ่เรียงกันึสามร่าง
ยังเือีกห้า พวกเขาต่างคอยระวังให้กัน เมื่อมองตากันจนรู้นัยที่จะสื่อ ก็พากันพุ่งเข้าโจมตีเ็ญิัน้อย
ทันใดก็ได้ยินเสียงตวาดั “ใครกล้าแตะต้อง้สาวข้า”
เห็นเพียงร่างเ็ชายอ้วนดำหนึ่งใมือกำลังแกว่งโซ่อยู่ โซ่ั้ตรงปลายยังมีลูกเหล็กกลมเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาอยู่ด้วย
เหล่าชายฉกรรจ์ั้ห้าเมื่อเห็นท่าทางดุ้าของเ็ุ่ัอ้วนดำ ก็พลันหนีเตลิดไปละทิศละทาง
ใใของชายุ่พลันรู้สึกไม่เป็นธรรม เาะเขาั้ยังไม่ทันได้ลงมือเลยแท้ๆ
ลูกเหล็กนั่นกลมโตราวกับดวงตาที่กำลังเบิกโพลงก็ไม่ปาน เพียงครู่เีก็ฟาดเหล่าชายุ่จนตกจากหลังม้าไปทีละ
เฉินโย่วน้อยที่นั่งอยู่บนหลังม้า เห็นรอยยิ้มบน้าดำคล้ำของเ็ุ่ยามที่ฟาดเ้าเหล่านี้ลงมาจากหลังม้า จากั้ก็เก็บร่างเหล่าั้ไปกองรวมกัน แ้จึงส่งรอยยิ้มที่เห็นเพียงฟันขาวๆ ั้มาทางนาง
เฉินโย่วน้อยเห็นเช่นั้ก็จนปัญญา
“ี่อู่ ท่านมาได้่าไร”
“อาสวินบอกว่าเ้าหนีลงมาจากภูเขาอีกแ้ จึงให้ข้ามาตามหาเ้า” เ็ุ่ัอ้วนพูดพร้อมเหงื่อพราวเต็มใบ้า
“ข้าแอบหนีมาเสียที่ไหนกัน ข้าเพียงตามี่ชายลงมาเ่าั้” เฉินโย่วแก้ต่างให้ัเอง
ใในางคิดว่าี่สวินนี่ยังกับัมาร้า ราวกับศีรษะมีตาหลังงอกขึ้นมา ทว่าเขาก็ช่างร่างกายอ่อนแอั หากนางคิดจะเอาคืนก็ย่อมต้องกลายเป็นบาปทันที
“เอาเถอะ เ้าก็รีบกลับ่ก็แ้กัน เดี๋ยวข้าจับเ้าพวกนี้มันรวมกันแ้ไปส่งที่ด่านเก็บค่าผ่านทาง” เสี่ยวอู่คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสั่งเฉินโย่ว
เสี่ยวอู่โดดลงจากม้า่าคล่องแคล่ว จากั้ก็จับเหล่าชายที่อยู่บนพื้นมัดเข้าด้วยกัน แ้จึงค่อยลากจากไป
่เ้าพวกม้าของเหล่าชายฉกรรจ์ก็ถูกจับมัดเข้าด้วยเชือกเช่นกัน
เสี่ยวอู่ขี่ม้าไป ด้านหลังก็ยังลากชายุ่ที่บ้างหัวแตก บ้างเลือดออกอยู่อีกเจ็ดแปด
่เฉินโย่วน้อยั้ก็ยังขี่หลังเ้ามืด ด้านหลังยังมีม้าเดินตามมาอีกแปดั พากันกลับไปยังภูเขา
บนเขาั้ แม่นางหลัวกำลังนั่งเย็บะเป๋าอยู่ใเรือน
หนังเป็นชั้นๆ ของงูั้แท้จริงแ้ดูน่าขนลุกั ทว่ายามอยู่ใมือนางก็กลายเป็นรูปทรงสี่เหลี่ยมเ็ๆ มาเย็บให้ติดกัน จากั้ก็ใช้หนังวัวเส้นหนึ่งสอดเข้าไป
เพียงเ่านี้ะเป๋าหนังงูเืมก็เสร็จเรียบร้อยแ้
“เ้าหนูน้อยจะต้องชอบแน่ๆ เ้าเ็นั่นชอบของสวยๆ งามๆ ั” หลัวอู๋เลี่ยงยิ้มน้อยๆ มองะเป๋าที่ตนเองทำ แววตาพลันปรากฏแววอ่อนโยน
สาวใช้เสี่ยวหลียืนอยู่ด้านข้างคอยไกวพัด เสี่ยวเถาั้กำลังวิ่งวุ่นอยู่ใครัว ่เสี่ยวชุนั้จากไปั้แต่ปีั้ที่นายท่านใหญ่เกิดเรื่อง
บัดนี้ภูเขาแ่นี้จึงอยู่ใความดูแลของนายท่านสาม
เมื่อสามปีก่อน ภูเขาะดูกั้ได้เข้ากวาดล้างค่ายไป๋หู่ บัดนี้จึงได้กลายเป็นกองโจรที่ทรงอำนาจที่สุดใละแวกภูเขาทุ่งหญ้านี้แ้
นายท่านใหญ่ั้ด้วยความรู้สึกพอใ จึงดื่มเหล้าเข้าไปามายั
ใคืนั้นายท่านใหญ่ยิ่งครึ้มอกครึ้มใเป็นพิเ ใมือก็อุ้มเฉินโย่วน้อยไม่วาง ซ้ำยังพูดว่าจะให้เฉินโย่วน้อยั้มาเป็นลูกสาวตน
นายท่านใหญ่พลันร้อนผ่าว ปะกาศกร้าวว่านับแต่นี้เฉินโย่วน้อยั้จะเป็นนายญิน้อยของค่ายนี้
จากั้ก็เาะเขาดื่มาไปจึงไม่ทันระวัง ร่วงตกลงไปใสระะดูก
เหล่าอนุของเขาจึงพากันไปติดตามอื่นกันหมด
เืเพียงหลัวอู๋เลี่ยงที่ไม่ได้ติดตามใครไป และไม่ได้จากไปไหน
เมื่อหลัวอู๋เลี่ยงเย็บะเป๋าเสร็จแ้ ก็ใช้มีดตัดด้ายเส้นสุดท้ายให้ขาดออกพ
“น้าหลัว ข้ากลับมาแ้!” เ็ญิัน้อยพลันวิ่งเข้ามาซุกอ้อมกอดของหลัวอู๋เลี่ยง
ใบ้างามของแม่นางหลัวจึงปรากฏรอยยิ้มขึ้น
นางจะไปไหนได้เ่า นางยังต้องเลี้ยงเฉินโย่วน้อยให้เติบใหญ่ ั้นายท่านใหญ่ยังเป็นพูดเองว่า เฉินโย่วั้เป็นนายญิน้อยของค่ายแ่นี้ เมื่อนางคิดได้เช่นั้ก็พลันยิ้มออกมา ทำให้นางั้ดูอ่อนโยนั
คิ้วเรียวกับรอยยิ้มบางๆ ั้ ราวกับทำให้เวลารอบข้างเดินช้าลง
ยามนางยกแขนขึ้นเ็น้อย ก็ราวกับทำให้เวลาั้เดินช้าลงาปี
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??