เรื่อง เกี้ยวรักท่านอ๋อง ฉบับชายาข้ามมิติ
ด้วยคำเชิญอันอบอุ่นอวิ๋นอี้ ใที่สุดลู่จงเฉิงก็เ้ามานั่งใจวน หรงซิวให้ใครัวทำอาหารเพิ่มสามอย่าง จากนั้นก็หันไปถามต้นสายปลายเหตุจากทางอวิ๋นอี้.
“เจ้าว่ามีคนาเจ้ามาหรือ?” เขาถาม
อวิ๋นอี้พยัก้าจริงจัง “เป็บุรุษวัยาคน ไกลเิไปข้าเลยเห็น้ามิชัด เขาสวมเสื้อผ้าสีเทา ต่อมาข้าเ้าไปใโรงน้ำชา บุรุษผู้นั้นก็เหืนจะหายไปเพคะ"
หรงซิวได้ยินแ้ก็ครุ่นคิด "เ้าใจแ้ ช่วงี้เจ้าก็อยู่บ้านไป่เถิด อย่าได้ออกไปที่ใดเลย"
พูดก็เืบไปลู่จงเฉิง ใใจมิได้รู้สึกดีเ่าใดนัก
ไม่ใช่ว่าลู่จงเฉิงทำให้เขาโกรธ หากแต่เป็ท่าทีอวิ๋นอี้ที่มีต่อลู่จงเฉิงนั่นต่างหากที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ
หรงซิวยอมรับ ใฐานะบุรุษ ้าตาลู่จงเฉิงโดดเด่นไม่น้อย แต่เขาก็ไม่ได้ถือว่าแย่ แต่่อวิ๋นอี้เองก็จะเป็จะตายเพื่อให้ได้เจอเขาเช่นกัน
ยามี้เกิดอันใดขึ้น?
ความคิดความอ่านเปลี่ยนไป ได้ใหม่ก็ลืมเก่าหรือ?
ยิ่งคิด ้าหรงซิวก็ยิ่งไม่น่าู
หรือเป็อย่างที่สตรีผู้ี้พูด นางสูญเสียความทรงจำ แม้แต่บุรุษที่นางชอบก็เปลี่ยนไป?`
เมื่อคิดได้เช่นี้ เขาก็เรียกสติกลับมา ออกมาจากความคิดที่ซับซ้อนนั้น``
แ้อวิ๋นอี้ีรอบ เฮอะเฮอะ
นางวางแขนบนโต๊ะ เาืปิ้า จ้องไปที่ลู่จงเฉิงด้วยสายตาคลั่งไคล้ แทบจะอยากลงไปบนร่างบุรุษผู้นั้น
เห็นเขาตายไปแ้หรือ?
หรงซิวค่อยๆ ดึงือวิ๋นอี้ออกมาทีละข้าง แ้พูดขึ้นว่า "ให้ข้าูหน่อย วันี้เจ้าบาดเจ็บที่ใดหรือไม่?"
จู่ๆ บทสนทนาก็หยุดชะงัก อวิ๋นอี้ขมวดคิ้วแ้ดึงืกลับ "มิต้องเพคะ ข้าแคู่เดินา มิไดู้ทำ้า"
"หากว่าูทำ้า แต่เจ้าไม่รู้ตัวเ่า?"
"......" อวิ๋นอี้หรงซิวอย่างสงสัย ผ่านไปนานึพูดออกมา “หรงซิว ฝ่าาเป็อันใดมากหรือไม่เพคะ?”
หากูทำ้ามา มีหรือที่นางจะไม่รู้ตัว?
หรงซิวขมวดคิ้วหันมานาง ทันใดนั้นนางก็สัมผัสได้ึบรรยากาศรักที่เปี่ยมล้น บรรยากาศพลันเปลี่ยนแปลงไป อวิ๋นอี้อ้าปากค้างด้วยความตื่นตระหนก แก้มนางร้อนผ่าว รีบหุบปากเรื่องคำพูดปะชดที่โพล่งออกไป
้าตาดีนี่ก็เป็เรื่องผิดสินะ
นางเม้มปาก และกระตุกแขนกลับมา โชคดีที่อาหารมาพอดี หรงซิวึปล่อยนางไป
ัจากเหตุการณ์เมื่อครู่ อวิ๋นอี้ก็นั่งสงบเสงี่ยม บนโต๊ะอาหารก็กลายเป็ที่พูดคุยบุรุษทั้งีครา
หรงซิวกับลู่จงเฉิงรับราชการใวังเดียวกัน ทั้งก็เริ่มพูดเรื่องการเืงการปก อวิ๋นอี้ฟังไม่เ้าใจ จึงไม่อยากจะพูดแทรกอันใดออกไป นางนั่งิเงียบๆ ไปเื่ๆ สุด้าเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มทั้งดื่มกันช้าลง ก็รู้ได้ว่านี่เป็จังหวะการเ้าสู่ช่วงเวลาพัก
นางนั่งกับบุรุษทั้งคนสักพักก็รู้สึกง่วงขึ้นมา หาวอยู่หลายครา
ใช้โอกาสใช่วงที่หยุดพูด หรงซิวกวาดสายาา พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “อวิ๋นเออร์กลับห้องไปพักผ่อน่เถิด ข้ากับท่านลู่กำลังคุยกันติดพัน วันี้ไม่เมาไม่กลับ”
พูด เขาก็โบกืให้าใช้ช่วยพยุงอวิ๋นอี้เดินไปทางเรือนั อวิ๋นอี้ง่วงมากจนแยกปู่ย่าไมู่ าใช้ต้องช่วยพยุงตลอดทาง เมื่อึก็กลิ้งตัวลงบนเตียงทันที
นางหลับไปจนรู้สึกตัวว่ามีคนเ้ามาข้างกายใช่วงาดึก ึิตัว และหลับต่อ หรงซิวูการเคลื่อนไหวนาง ก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ตา เขาแตกต่างจากผู้อื่น ยิ่งเมาก็ยิ่งมีสติ แม้จะเดินเซบ้าง แต่ก็ถือว่ายังสติได้มากอยู่
หรงซิวนึกึิ่ที่สังเกตได้บนโต๊ะอาหารค่ำ ขอนไม้แน่นิ่งอย่างลู่จงเฉิง มิได้รู้สึกอันใดกับอวิ๋นอี้ ทั้งหมดเป็เพียงความกระตือรือร้นสตรีผู้ี้เพียงฝ่ายเดียวเ่านั้น แต่เพราะเป็ความรู้สึกฝ่ายเดียว หรงซิวก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ
เขามิเคยคิดฝันว่าอวิ๋นอี้ผู้ที่เคยรักเขาปานจะกลืนิมา่ เมื่อกลับมาอยู่ข้างกายเขา ไม่เพียงแต่จะคิดออกห่างเขาเ่านั้น แต่ยังคิดที่จะไปหาบุรุษผู้อื่นด้วย!
มิได้
เพื่อความรักและศักดิ์ศรี เขาต้องจับอวิ๋นอี้ให้อยู่ใเงื้อมืให้จงได้ มัดนางเอาไว้ข้างกาย
หรงซิวตัดสินใจว่าแผนกระชับความสัมพันธ์นั่น มิเพียงแต่ต้องดำเนินการอย่างจริงจัง แต่ยังต้องรีบทำีด้วย
เขาไม่เชื่อว่าเขาจะเทียบกับคนนอกอย่างลู่จงเฉิงไม่ได้!
ัจากตัดสินใจแ้ เขาก็เอนตัวลงอย่างเกียจคร้านทันที กลิ่นหอมอวิ๋นอี้แผ่ซ่านไปึปลายจมูก ัจากที่ดื่มมา หรงซิวที่เดิมทีก็มีความคิดมากมายอยู่แ้ ยามี้สเขาราวกับปะทัดทีู่จุดซึ่งกำลังจะระเบิดออกมา มิสามารถควบคุมได้ีต่อไป
หรงซิวกัดฟันนิ่งเงียบ พยายามระงับแรงกระตุ้นนั้นเอาไว้ แต่มันกลับกลายเป็ว่ายิ่งเขาครุ่นคิดึมันมากเ่าใด ความปรารถนาก็ยิ่งบ้าคลั่งมากขึ้นเ่านั้น
มีสตรีตนอยู่เคียงข้าง เหตุใดเขาจึงต้องทนทุกข์กับเรื่องเช่นี้!!
เมื่อความคิดนั้นผุดขึ้นมาก็กลับลำไม่ได้เสียแ้ หรงซิวขยับไปข้าง้าอย่างไร้สติ อวิ๋นอี้ไม่รู้ตัว นางหลับอย่างสบายใจภายใต้แสงสลัว หรงซิวเห็นการเคลื่อนไหวหายใจขึ้นลงนางได้เป็อย่างดี
ริมฝีปากแห้งผาก
เขาสูดลมหายใจเ้าลึกๆ แ้จูบแก้มนางอย่างสั่นเทา
อวิ๋นอี้ยังคงหลับใหลไม่รู้ตัว
หรงซิวปลุกความกล้าหาญขึ้น ความร้อนจากลมหายใจสัมผัสรินรดไปบนผิวนาง ชายหนุ่มจุมพิตไปที่ริมฝีปากนางีครั้ง
ปากนางนุ่มมาก!
่ที่เขาจะทำอันใดต่อ อวิ๋นอี้ก็ทักทายเขาด้วยการตบ
เพี๊ยะ!
เสียงดังชัดเจน ทั้งตะลึงงัน
มีกลิ่นเหล้าลอยอบอวลอยู่ใอากาศ ชายหนุ่มล้มตัวทับนางอย่างใกล้ชิด ภายให้องมืดเิกว่าจะเห็นสี้าเขา มีเพียงดวงตาสีเข้มเ่านั้นที่มาที่นางอย่างเสน่หา ใแววตานั้นแฝงไปด้วยเปลวไฟลุกโชนและความโหยหาอย่างไม่สามารถปิดบังได้
อวิ๋นอี้กะพริบตา "เมาหรือ?"
หรงซิวเมา แต่มิใช่ไม่ได้สติ เลอะเทอะจนไม่รู้เรื่อง
แต่ตอนี้ ระหว่างสายฟ้าแลบหรือไฟตีหิน [1] เขาตระหนักได้ใทันทีว่า การเมาเป็ข้อแก้ตัวที่ดีที่สุด
มิฉะนั้น หากาหลักเหตุผลที่อวิ๋นอี้เคยขอไว้กับเขา หากเขาจัดการนางใตอนที่มีสติสัมปชัญญะ นางก็คงจะโวยวายให้เลิกกันี?
หรงซิวฉวยโอกาสแสร้งทำเป็เมา ทำท่าก้มจูบอย่าง้าด้านๆ ีครั้ง พลางบ่นพึมพำไปมา "อวิ๋นเออร์...ข้าคิดึเจ้าเืเิ... อวิ๋นเออร์... เจ้ากลับมาแ้ใช่หรือไม่?"
การแสดงี้สมจริงยิ่งนัก
แม้แต่อวิ๋นอี้ก็ไม่รู้ตัวว่ามันปลอม
นางผลักหรงซิวออกไป เขาทำตัวราวกับไม่มีกระูก ทันทีที่โดนผลักก็ล้มลงบนเตียงข้างๆ ชายหนุ่มพูดพึมพำอะไรบางอย่าง
อวิ๋นอี้ลุกขึ้นนั่ง เขานิ่ง
สักพักนางก็ลุกขึ้น ไปเอาน้ำมาเช็ดที่้าและืให้เขา ถอดเสื้อผ้าและรองเท้าเขาออก แ้พยุงเขาขึ้นเตียงอย่างยากลำบาก ัจากเสร็จแ้ อวิ๋นอี้ก็เรียกาใช้เ้ามา ให้เอากะละมังออกไป
นางเหนื่อยจนปวดัปวดเอวไปหมด ทำได้เพียงนวดคอแ้ปิดไฟ คลานขึ้นไปบนเตียงใความมืด
ใความมืดมิด ัจากนั้นไม่นานลมหายใจอันแผ่วเบานางกลับมาีครั้ง แต่ดวงตาหรงซิวยังคงเปิดอยู่จนึรุ่งสาง
วันรุ่งขึ้นัจากตื่น อวิ๋นอี้ก็พบว่าหรงซิวมิได้ไปทำงาน นางรู้สึกแปลกใจนัก หรงซิวเป็คนบ้างาน ช่างผิดปกตินักที่เขาไม่ได้ไปทำงาน
เผชิญ้ากับหรงซิวที่ไม่ปกติ นางก็ทานข้าวเช้าด้วยความกังวลใจ ัจากทานเสร็จ อวิ๋นอี้ที่อยากจะหลบไปที่ไหนก็ได้กลับูหรงซิวเรียกเอาไว้่ "อวิ๋นเออร์ ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า"
"......"
อวิ๋นอี้ใจเต้นแรงอยู่ชั่วครู่ นางมีลางสังหรณ์ไม่ดีนัก
นางทำเป็ยิ้มแป้น แ้ฟัิ “ข้าส่งคนไปสืบหาบุรุษที่าเจ้ามาแ้ เชื่อว่าจะรู้เรื่องใไม่ช้าี้ เพื่อความปลอดภัย เจ้าไม่ควรออกไปที่ใดคนเดียวใช่วงี้ หากเจ้าต้องการจะออกไปซื้อจริงๆ ข้าจะไปด้วยเอง”
กระไรนะ?
หากให้หรงซิวไปกับนาง นางยอมอยู่บ้านก็ได้
อวิ๋นอี้ยิ้มอย่างสดใส “กระนั้นก็รบกวนฝ่าาด้วยนะเพคะ หวังว่าจะได้เจอเร็วๆ ข้าก็จะได้สบายใจ แต่เรื่องออกไปซื้อไม่จำเป็หรอกเพคะ ช่วงี้ข้าจะอยู่ติดจวน”
"เช่นนั้นก็ดี" หรงซิวกะพริบตา "เจ้าจะได้กระชับความสัมพันธ์กับข้า อวิ๋นเออร์คงมิได้ลืมข้อตกลงเราไปแ้ใช่หรือไม่?"
"......"
อวิ๋นอี้แสร้งยิ้มและโบกื "แน่ว่าไม่เพคะ"
"เช่นนั้นก็ดี" หรงซิวกล่าว "กระนั้นเรามาเริ่มกระชับความสัมพันธ์กันยามี้เลยดีหรือไม่?"
พูดึลมฝนก็มาเลยจริงๆ [2] แน่เสียจริง
จากนั้นหรงซิวก็ไม่ได้อยู่ให้องหนังสือ เขาพาอวิ๋นอี้ไปเดินรอบจวน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเดินเ้าไปใสวนดอกไม้ัวัง ชายหนุ่มอธิบายเกี่ยวกับที่มาดอกไม้แต่ละชิ ูค่อนข้างภาคภูมิใจเป็อย่างยิ่ง อวิ๋นอี้ไม่ได้สนใจอันใด จนกระทั่งเขาว่าดอกไม้ทุกช่อที่นี่ปะเมินค่ามิได้
“จริงหรือเพคะ?” อวิ๋นอี้ปะหลาดใจ “ช่อดอกไม้ช่อหนึ่งมีค่ามากเช่นนั้นเลยหรือ?”
ให้ตายนางก็ไม่เชื่อ
หรงซิวยิ้มอย่างมีเลศนัย แววตาเย้ายวน “ิิ นี่เป็ิ่ที่ข้าให้คนเตรียมไว้เมื่อวัน่ เจ้ารอดมาจากความตายได้ ข้าจะรักและูแลเจ้าเป็อย่างดี เมื่อ่เจ้าชอบปลูกดอกไม้มาก ขอให้ข้าหาดอกไม้และต้นไม้แปลกๆ มาให้ เพียงแต่ว่าข้ายุ่งกับงานราชการเิไป ล่าช้าไปครั้งแ้ครั้งเ่า เป็ข้าเองที่ทำผิดต่อเจ้า... แต่อวิ๋นเออร์ เพลาี้ข้าได้นำดอกไม้และต้นไม้หายากทั้งหมดใใต้หล้ามาให้เจ้าแ้ เจ้าชอบหรือไม่?"
ชอบสิ!
ผู้ใดจะไม่ชอบเงินเ่า!
อวิ๋นอี้พยัก้า "มันเป็ข้าหมดเลยหรือเพคะ?"
"เป็เจ้าทั้งหมด" หรงซิวพูดอย่างเอ็นู "อวิ๋นเออร์เจ้าชอบิ่ใดี ขอให้กับข้า"
“ดีเพคะ กระนั้นข้าก็จะไม่เกรงพระทัย” นางยิ้มแู้ดอกไม้ใสวน คิดว่าจะเด็ดดอกไม้เหล่าี้ไปขายเสีย แ้จะปลูกองุ่นหรือผลไม้อื่นเสียหน่อย เมื่อคิมหันต์ฤูมาึ ก็จะสามารถทานองุ่นดับกระหายได้ีด้วย
ัจากเยี่ยมชมจวนเสร็จ ก็เป็เวลาเที่ยงวันแ้
เมื่อทานมื้อาวันเสร็จ อวิ๋นอี้กำลังจะกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน แตู่หรงซิวเรียกไปที่ห้องหนังสือ ว่าอยากจะชมภาพวาดกับนาง
อวิ๋นอี้ปฏิเสธอย่างจริงจังว่า "ข้าอยาก...ข้าไม่มีความสนใจภาพวาด ข้ามิใช่ข้าคนเดิมแ้ ฝ่าา งานอดิเรกข้าก็เปลี่ยนไปแ้เช่นกันเพคะ"
พ
หรงซิวก็มิได้บังคับ เพียงแค่ถาม “กระนั้นงานอดิเรกเจ้าตอนี้คือิ่ใด?”
อวิ๋นอี้พูดอย่างไม่ลังเล "ิ ใช้เงิน"
หรงซิวกัดริมฝีปาก ิ่เหล่าี้ง่ายเิไปสำหรับเขา เขาจับือวิ๋นอี้ และผลักนางเ้าห้องหนังสือ "ห้องหนังสือก็มีที่ เจ้าที่นี่เถิด"
"เหตุใดกันเพคะ?" อวิ๋นอี้ไม่เ้าใจ “ข้าจะกลับไปที่ห้อง ฝ่าาก็อยู่ที่นี่ไปสิเพคะ”
“ถ้าเจ้าที่นี่ ข้าจะให้ทองก้อนใหญ่แก่เจ้า" ราวกับเพื่อที่จะพิสูจน์ว่าคำพูดเขาจริง หรงซิวดึงก้อนทองคำออกมาจากกระเป๋าด้านใเสื้อ ราวกับว่าเขากำลังเล่นกล!!!
ดวงตาอวิ๋นอี้เป็ปะกาย ไม่ทันที่หรงซิวจะรั้งนางไว้ นางก็เดินเ้าไปให้องหนังสือและลงบนตั่งนุ่มๆ ทันที
เชิงอรรถ
[1] สายฟ้าแลบหรือไฟตีหิน 电光火石 ายึเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
[2] พูดึลมฝนก็มา 说风就是雨 ายึ พูดปุ๊บทำปั๊บ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??