เรื่อง เกี้ยวรักท่านอ๋อง ฉบับชายาข้ามมิติ
อารมณ์หรงซิวตอนี้ค่อนข้างซับซ้อน ั้ดีใจั้สับสน.
เขาคิดว่าตัวเองหล่อเหลา สุภาพและสง่างาม แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะต้องพ่ายแพ้แก่ทองเพียงก้อนเี
นี่ถือเป็การตบ้าเขา่ารุนแรง!
ถ้าเป็สตรีอื่น คงถูกไล่ไปจากจิ่วเซียว [1] ไปนานแ้ แต่ผู้ที่ดูแคลนเขาับเป็พระชายาเขาเอง
หรงซิวสูดหายใจเ้าลึกๆ ปลอบโยนตนเองว่าอย่าโกรธ สตรีที่เขาเลือกเอง แม้ว่าจะทรหดหรือลำบากเช่นไรก็ต้องอดทนไว้
เมื่อปลอบใจตัวเองเสร็จ เขาก็ยิ้ม ก้าวไปข้าง้าและยื่นก้อนทองคำให้นาง
สตรีตัวน้อยบนตั่งรับมันด้วยรอยยิ้ม มัน่าละเอียด แ้เก็บไว้ใแขนเสื้อ
การเจรจาระหว่างคนั้สองเสร็จสมบูรณ์ อวิ๋นอี้ไม่มีกะจิตกะใจที่จะคุยต่อ "ฝ่าา หากไม่มีัใดแ้ ข้าจะพักผ่อนนะเพคะ"
พูดพลาง นางก็หลับาลง
หรงซิวจ้องด้วยสายาลึกซึ้ง ั้แต่คิ้วบางๆ นางไปจนึริมฝีปากแสนเย้ายวน ั้ที่เขาได้เห็นท่าทางใทุกอิริยาบถแ้แท้ๆ แต่ใยามี้ ตอนที่นางเงียบสงบ ับเป็เวลาที่นางมีเสน่ห์ที่สุด
ริมฝีปากเขาขยับ เบือน้าหนี เพราะนึกได้ว่าเขายังมีธุระที่ต้องจัดการ จึงหันับไปนั่งที่โต๊ะ`
แต่ก่อนหรงซิวรวมต่อสู้กับกองทัพามาย คิดมาเสมอว่าตัวเองเป็แม่ทัพา แต่เมื่อไม่นานมาี้ ราชศ์ต้าอวี่ที่เน้นการพัฒนาแว่นแคว้น่าสันติ บรรลุข้อตงเป็มิตรและค้าประโยชน์ร่วมกันกับแคว้นเพื่อน้า ไม่มีสงครามที่ชายแดนมีเพียงาบางส่วนเ่านั้นที่ถูกส่งไปเฝ้า ใขณะที่เขาถูกเีับเ้าเมืองหล``
เดิมอยากจะับมาเป็์ชายว่างงาน นั่งกินนอนกิน แต่ฮ่องเต้บอกว่าไม่อาจฝังาสามารถเขาเอาไว้ใดินได้ จึงให้เขาเ้าไปช่วยงาน
การเ้าไปช่วยงานที่ว่าเป็เพียงแ่คำพูดให้ดูดีเ่านั้น ัที่จริงเขาเปรียบเหมือนอิฐ ที่ใดต้องการตัวก็ต้องรีบไปเติม
เมื่อสองวันก่อน เขารับผิดชอบเื่การบรรเทาภัยพิบัติ ยามี้่เทศกาลตรุษจีนเพิ่งจะผ่านพ้นไป เขาก็ถูกส่งตัวไปเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการล่าสัตว์ใวสันต์และการสอบที่จะจัดึ้ใฤดูี้
หรงซิวเหนื่อย เนื่องจากงานัตัว แต่ก็ยังพลิกม้วนกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะเรื่อยๆ ห้องนั้นสว่างไสว มีิ่นเครื่องหอมและควันสีขาวบางๆ ที่ลอยอยู่ ิ่นนั้นหอมสดชื่น เขาเริ่มที่เื่การล่าสัตว์ก่อน แม้ว่าราชศ์ต้าอวี่จะไม่ได้รบมาาปีแ้ แต่ต้นกำเนิดราชศ์มาจากการสู้รบบนัม้า ใ่แรกๆ ฮ่องเต้แห่งราชศ์ล้วนมีประเพณีการล่าสัตว์ใฤดูวสันต์ ดังนั้นใ่ฤดูี้จึงมีาครึกครื้นเป็่ายิ่ง
หรงซิวคุ้นเคยกับประเพณีี้เป็่าดีแ้ ่าไรเขาก็เ้าร่วมการล่าสัตว์ี้มาั้แต่เด็ก ขณะเีกันเขาก็ยังตระหนักได้ึข้อเสียามาย ด้วยเุี้เขาจึงเขียนสิ่งที่ต้องการจะเพิ่มเติมลงไป
ิ่นอายวสันต์เริ่มจางไป เมื่อึยามบ่ายแอาทิตย์ที่สาดเ้าทาง้าต่างพลันร้อนแรงาึ้เล็กน้อย แส่องเ้ามาให้อง จากเสียงเขียนพู่กันแ้ ยังมีเสียงหายใจแผ่วเบาสตรีตัวน้อยที่นอนนิ่ง่าสงบ
ยามที่หรงซิวเงย้าึ้มาเป็ครั้งคราว เขาก็เืบไปเห็นนางที่นอนตะแคงข้างอยู่ก็ตกตะลึงเล็กน้อย ัจากอภิเษกกันมานานกว่าสามปี เขาไม่ค่อยมี่เวลาเช่นี้ที่ได้นางชัดๆ เลยสักครั้ง เมื่อก่อนตอนที่เคยถูกนางพัวพัน หรงซิวรู้สึำบากใจยิ่งนัก
ทว่าใเวลาต่อมา...
ใบ้าที่ยิ้มแย้มเขาค่อยๆ เย็นชาึ้มาาส่วน แม้แต่มุมปากเขาก็พลันกระตุกึ้่าไม่ั้ใจ ิะสายา และไปยังม้วนกระดาษบนโต๊ะอีกครั้ง มีเพียงคลื่นลูกเล็กๆ ิ้งไปมาใดาเขาเ่านั้นที่ยากจะสงบลง
เมื่ออวิ๋นอี้ลืมาึ้ นางรู้สึกมึนงงเล็กน้อย
นางดูเครื่องเรือนที่อยู่ตรง้า และตกตะลึงอยู่นานก่อนจะนึกได้ว่านางอยู่ให้องหนังสือหรงซิว อวิ๋นอี้ค่อยๆ หยัดกายุึ้นั่ง และเห็นหรงซิวที่เอามือเท้าคาง จดจ่ออยู่กับกระดาษ ว่ากันว่าบุรุษเวลาทำอะไรจริงจังมักจะหล่อเหลาที่สุด เื่ี้ท่าจะจริง
นางสลัดทิ้งา้าไม่อายหรงซิว ณ เพลาี้ เขาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าหรูหรา ผมยาวพลิ้วไสวราวกับน้ำตก แ่เพียงโครง้าก็งดงามจนทำให้ใต้หล้าสั่นคลอนได้แ้
“ื่แ้หรือ?”
อาจเป็เพราะสายานางจ้องอยู่นาน ทำให้เขารู้สึกตัว และหันมา คิ้วเรียวยาวเขาเลิกึ้เล็กน้อย แฝงไปด้วยาหยอกเย้า ใจอวิ๋นอี้ไม่ฟังเ้าอีกแ้... มันเต้นแรงยิ่งึ้ไปอีก
นิ่งไว้!
นางสูดหายใจเ้าลึกๆ แอบบอกตัวเองว่าบุรุษตรง้าไม่ใ่พ่อเทพบุตรที่นางชอบ แต่เป็หรงซิว!
อวิ๋นอี้ค่อยๆ ขยี้า ตบ้าเบาๆ ก่อนจะกระแอมไอึ้ "ื่แ้เพคะ"
"หิวหรือไม่? ข้าสั่งให้คนเตรียมชาไว้ ยังมีขนมที่เ้าชอบทานด้วย อยาองหน่อยหรือไม่?” หรงซิวยิ้ม วางม้วนกระดาษลง แ้เดินตรงมาหานาง
อวิ๋นอี้ถูกดูแลเป็่าดีจนรู้สึกดีเป็่ายิ่ง!
ทำไมหลับไปแ่ื่เี หรงซิวับดูผิดปกติไป?
แม้ว่าใยามปกติเขาจะนิสัยดีและ่โยนอยู่แ้ แต่เขาที่อยู่ตรง้าผู้ี้ราวกับมีราศีเปลวทองัเปล่งปลั่ง ทำให้นางรู้สึกหวั่นไหวใจไม่สู้ดี
เกิดัใดึ้!?
ขณะที่อวิ๋นอี้กำัคิดอยู่นั้น หรงซิวก็เดินมาึตัวแ้
เขาเอื้อมมือไปหานาง พยัก้าเบาๆ "ุึ้เถิด ข้าจะพาเ้าไปเอง"
!
"......"
อวิ๋นอี้ืนน้ำลายทำัใดมิถูก แ้วางมือลงบนฝ่ามือใหญ่เขา
มาึลานเรือนด้วยามึนงง เมื่อได้ทานขนม หัวใจอวิ๋นอี้ึได้ับมาเป็ปกติ
เพียงแต่นางยังคงไม่้าหรงซิว
สายาชายหนุ่มอยู่บนศีรษะนาง สายาแปลกๆ ที่แน่วแน่เขา ทำให้เมื่อนางสบาเ้า ก็คิดอยากจะหลบสายา
หรงซิวลูบหัวนางนิ่งๆ ่า่โยน "าเะๆ ทานหมดแ้พวกเราจะไปสนามม้ากัน"
สนามม้าหรือ?
การแข่งม้าครั้งสุดท้ายใวัง ทำให้นางจดจำไปั้ชีวิต นางไม่อยากแม้แต่จะไปยุ่งกับสิ่งใดที่เกี่ยวข้องกับม้าแ้ เมื่อได้ยินคำพูดหรงซิว นางก็ื่ตัวึ้ทันที “ไปสนามแข่งม้าทำไมหรือเพคะ?"
"เลือกม้าให้เ้า"
"ข้าไม่ต้องการ!" อวิ๋นอี้ไม่พอใจ "คราที่แ้ซูเมี่ยวเออร์ท่านเกือบจะฆ่าข้าแ้ ฝ่าายังคิดจะให้ข้าขี่ม้า ทรงคิดว่านางทำร้ายข้าได้ไม่เยอะพอหรือ่าไร?”
"เ้าพูดเื่ไร้สาระัใด?" หรงซิวขมวดคิ้ว "เ้าเป็พระชายาข้า ที่ผ่านา็มีแต่ข้าที่จะอยู่ข้างกายเ้า เุใดจึงต้องร่วมกับซูเมี่ยวเออร์เพื่อทำร้ายเ้าด้วย? อวิ๋นเออร์ ใใจเ้า สวามีคนี้โหดเหี้ยมอำมหิตึกระนั้นเชียวหรือ?"
คำพูดเหล่าี้ทำให้ั้สองคนเงียบนิ่งไป
อวิ๋นอี้ก้ม้าลงเล็กน้อย รู้สึกสับสนใใจ
ั้แต่ที่อยู่กับหรงซิว ไม่ว่านางจะทำเื่วุ่นวายขนาดไหน หรือแม้กระทั่งวางยาเขาไปเมื่อไม่นานมาี้ เขาก็ไม่เคยพูดเื่รุนแรงเช่นี้เลย เป็ไปได้ว่า ยามี้นางคงทำให้เขาไม่พอใจแ้จริงๆ
อวิ๋นอี้ครุ่นคิดว่าจะพูด่าไร หากขอโทษไปดื้อๆ มันดูกะทันหันเกินไป นางจึงถาม่าเคืองๆ ว่า "เุใดจึงต้องเลือกม้าให้ข้าเพคะ?"
"เทศกาลล่าสัตว์ฤดูวสันต์"
"ข้าไม่ไปได้หรือไม่เพคะ?" ั้ที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขากำัโกรธ อวิ๋นอี้ก็ยังดึงดันจะพูด
"ไม่ได้" หรงซิวพูด่าหนักแน่น "ข้ารับผิดชอบงานล่าสัตว์ใปีี้ ใฐานะที่เ้าเป็พระชายาข้า ไม่ว่าจะด้วยประการใด ก็ควรจะเ้าร่วม"
ไอ๊หยา
่านั้นก็ได้
ฉากี้ปิดลงด้วยาสงบ ัจากทานขนมดื่มชาจนพอใจแ้ อวิ๋นอี้ก็ามหรงซิวไปที่สนามม้า
ไม่เหมือนสนามแข่งม้าราชศ์ เพราะที่แห่งี้คือสนามส่วนตัวหรงซิวที่เต็มไปด้วยม้าแสนรักเขาามาย
อวิ๋นอี้ไม่รู้จักม้า นางดูม้าทุกตัว จากสีพวกมัน ก็เหมือนๆ กันไปเสียหมด จึงไม่มีาสนใจัใด ตรงกันข้ามกับหรงซิว ดูเหมือนเขาจะลืมการทะเลาะวิวาทเมื่อครู่ระหว่างคนสองคนไปแ้ และพยายาม่ายิ่งที่จะเลือกม้าให้นาง
อืม...ั้ใจเลือกม้าเสี่ยวเฮยสีดำตัวเล็กให้กับนาง
พูดามตรงว่าม้าที่อวิ๋นอี้เคยเห็นมีสีขาว สีน้ำาล และสีแดงอมม่ แต่ม้าที่ดำมืดไปั้ตัว ม้าที่ราวกับปลาเลนดำเช่นี้ เพิ่งจะเคยเห็นเป็คราแรก
“ม้าตัวี้เหมาะกับเ้านัก เ้าลองขี่ดูน่าจะไม่เลว ลองหน่อยได้หรือไม่?” หรงซิวก้มถามนาง
นางอยากจะปฏิเสธจริงๆ แต่นางก็ัวว่าจะทะเลาะกันอีก จึงยักไหล่แ้ปีนึ้ไปบนัม้า
เสี่ยวเฮยนิสัย่น้อมและมีมารยาทากว่าที่นางคิด ัจากที่ลองไปวิ่งมาสองรอบ อวิ๋นอี้ก็รู้สึกถูกใจเป็่ายิ่ง
พอสบโอกาส หรงซิวก็ึ้ไปขี่ม้ากับนาง เขาขังนางไว้ใอ้อมแขน่าแน่นหนา ันางแนบติด้าอกเขา หัวใจเต้นที่เต้น่าแรงสั่นสะเทือน่าชัดเจนจนนางรู้สึกได้
ไม่รู้ว่าด้วยเุใด ใบ้านางเริ่มเห่อร้อนึ้
โชคดีที่หรงซิวแหงนสีท้องฟ้า ก่อนจะพานางลงจากัม้า “ั้แต่วันี้เป็ต้นไป มาลองขี่ม้าทุกๆ สองวัน แม้ว่าการแข่งล่าสัตว์สตรีจะมิต้องยิงธนู แต่การขี่ม้าจะขาย้าผู้อื่นมิได้"
"เพคะ" อวิ๋นอี้มุ่ยปาก พูดเสียงเบา "ัวว่าจะขาย้า ก็มิต้องให้ข้าไปสิ!"
หรงซิวเดินนำไปก่อนแ้ ไม่รู้ว่าเขาได้ยินหรือไม่
วันที่แสนวุ่นวายวันหนึ่งก็ผ่านไปเช่นี้ วันรุ่งึ้หรงซิวก็ไปทำงาน ัจากเื่ขี่ม้าเมื่อวานี้ อวิ๋นอี้จำได้ว่าพระชายาเ้าู่ืฝาช่วยชีวิตนางจากภัยครั้งนั้น คิดว่าจะต้องไปจวน์ชายเ้าเพื่อเยี่ยมนางสักหน่อย
ามธรรมเนียม นางให้คนไปขอเ้าเยี่ยม ัจากได้การตอบรับ นางก็เริ่มแต่งตัว อวิ๋นอี้พอใจา ทุกวันี้ ที่จวนมีกินใช้ดีๆ แม้แต่ผิวนางก็ดีึ้ ดูเอิบอิ่ม เปลี่ยนไป่าเห็นได้ชัด
มีดีถวายให้ขนาดี้ นางจะปล่อยไว้มิได้
ัจากแต่งตัวเสร็จ ก็ไปนั่งรถม้า ไม่นานก็มาึจวน์ชายเ้า ู่ืฝากำัรออยู่ เมื่อเห็นรถม้าวิ่งมาแต่ไ ก็เีคนมายืนรอต้อนรับ้าประูจวน่ายินดี
รถม้ายังมิทันหยุดนิ่ง นางก็มาึตัวรถแ้ร้องเี “พี่สะใภ้เจ็ด!”
อวิ๋นอี้ผลักประู นางยิ้มทักทายก่อนจะเดินลงมา พูด่าเป็กันเองว่า “ซือฝาน”
นางรู้ผิดชอบชั่วดี เื่การแข่งม้าครั้งที่แ้ ึแม้จะเ้าใจู่ืฝาผิดไป ทว่าก็ไม่มีผลต่อการชื่นชมนางใภายั เต็มใจที่จะเป็สหายกับนาง
สตรีสองคนเดินจับมือกันเ้าไปใจวน ัจากทีู่่ืฝาสั่งให้คนเตรียมชาและขนมก็แทบจะรอไล่สาวใช้ไปไม่ไหว
“พวกเราจะคุยกัน จะให้พวกนางยืนอยู่เพื่อัใดใ่หรือไม่เพคะ?” ู่ืฝายิ้ม “แ่่า พี่สะใภ้ท่านส่งสารมาเยี่ยมข้า ำใ้้าแปลกใจเืเกิน ู้า่า ก่อนี้ท่านไม่เคยจะไปมาหาสู่กับผู้ใดเลย แม้ว่าข้าจะไปเป็แขกที่จวน์ชายเจ็ดบางครั้งบางครา ท่านก็มิได้มาเจอเลยนะเพคะ”
อวิ๋นอี้ตกใจ รู้สึกสงสัยจึงถามามน้ำไปต่อ “เุใดข้าจึงมิมาเจอกัน?”
“อ๊า?” ู่ืฝาแปลกใจา ก็คิดได้ทันทีว่าพี่สะใภ้เจ็ดสูญเสียาทรงจำ บุคลิกนางจึงแตกต่างกว่าแต่ก่อนา นางอธิบายช้าๆ ว่า “ข้าเองก็ไม่รู้เุผลชัดแจ้ง ท่านมิชอบไปข้าง ไม่ชอบพูดคุยกับผู้ใด ข้าจะพบท่านแต่ละครั้งก็่ตรุษจีนเ่านั้นเพคะ ข้าเคยถามท่านพี่เจ็ดก่อน้าี้ เขาบอกว่าท่านชอบาสงบ การกระทำจึงเป็เช่นนั้น กระนั้นทุกคนจึงว่าเป็เื่ปกติ”
อวิ๋นอี้เย้ยหยันด้วยเสียงต่ำ “เขารู้จักข้าดีหรือ?”
ู่ืฝาแย้มยิ้มมิได้พูดัใดต่อ “ใ่แ้ พี่สะใภ้เจ็ด ท่านมาหาขาด้วยเุัใดเล่าเพคะ?”พ
อวิ๋นอี้คนี้ เมื่อเจอใครถูกชะา ก็เผยนิสัยตรงไปตรงมา ไม่ชอบหลบซ่อนัใด
เมื่อถูกู่ืฝาถามเ้า นางก็ตอบ่าจริงใจว่า “แข่งม้าครั้งก่อนเ้ามิได้บาดเจ็บหรือ? ข้าจึงมาดูว่าเ้าฟื้นตัวเป็เช่นไรบ้างแ้? ่าไรเสียหากมิได้เ้า คนที่จะบาดเจ็บต้องเป็ข้า ...”
“ไอ๊หยา!” ยังไม่ทันที่นางจะพูดจบ ู่ืฝาก็ขัดึ้ “เื่เล็กแ่ี้ พี่สะใภ้มิต้องเอาไปใส่ใจหรอกเพคะ ข้าแ่รู้สึกว่าข่าวลือข้างไม่เหมือนกับตัวตนจริงท่าน ข้าชอบท่านใยามี้ จึงอยากเป็สหายกับท่าน ท่านก็คิดเสียว่าข้ากำัเอาใจท่านก็แ้กัน!”
ริมฝีปากอวิ๋นอี้หยักึ้ าจริงใจและาร่าเริงู่ืฝาทำให้นางเปิดใจาึ้
เมื่อเปิดเผยและพูดคุยกัน่าชัดเจน สตรีั้สองก็พบว่าพวกเขาต่างก็มีเื่ที่เ้ากันามาย จึงพูดคุยกันเื่โ้เื่ี้ จนกระทั่งเวลาล่เลยมาจนึยามมืดค่ำ
อวิ๋นอี้ไม่อยากจะับ้า จนกระทั่งหรงซิวต้องมารับ
เชิงอรรถ
[1] จิ่วเซียว 九霄 หมายึชั้นบนสุดชั้นบรรยากาศ เปรียบเปรยึาไโพ้น
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??