เรื่อง เกี้ยวรักท่านอ๋อง ฉบับชายาข้ามมิติ
อวิ๋นอี้ไม่อยากจะบ่นว่าะไรกับพฤติกรรมหรงซิวที่ชอบไม่กล่าว กู่ซือฝานพานางไปที่ห้องโถงด้านหน้า และนั่นเองทำให้นางพบหรงซิวที่ยืนอยู่ตรงกลางห้องโถง.
นางขยิบาให้อวิ๋นอี้และะซิบว่า “พี่สะใภ้เ็ ข่าวลือข้างนอกบางเรื่องยังเชื่อถือได้นะเพคะ ์ชายัท่านาจริงๆ !”
เฮอะเฮอะ
อวิ๋นอี้แสร้งยิ้ม และหลังจากนัดแนะกับกู่ซือฝานแล้วว่าจะพบกันใหม่คราหน้า นางก็ถูกหรงซิวเท้าแขนกึ่งโอบกอดและพาไปที่รถม้า ระหว่างทางหรงซิวก็ั้กฎกับนางว่า หากะไปเยี่ยมผู้อื่นย่อมทำได้ แต่ห้ามอยู่จนดึกดื่นเช่นี้ อวิ๋นอี้นึกึข้อมูลที่ได้มาจากกู่ซือฝานใตอนบ่าย ก็พยักหน้าเงียบๆ แสดงให้เห็นว่านางเข้าใจ
เมื่อเห็นอาาเหม่อลอยนาง หรงซิวก็ถามเบาๆ "เป็นัใดไป?"
"ซูเมี่ยวเออร์กับฝ่าบาทเป็นเหมยเขียวม้าไม้ไผ่กันหรือเพคะ?" อวิ๋นอี้ถาม
หรงซิวนิ่ง สายาไม่สั่นคลอน เขาจ้องนางครู่หนึ่ง ่จะพยักหน้า "ใช่ นางเป็นลูกสาวท่านป้าที่ไปอภิเษกใแดนไกล"
อวิ๋นอี้ตอบรับเออออ แล้วพิงหน้าต่างหลับาลงพักผ่อน ไม่ได้พูดอะไรต่อ
ตลอดทางเงียบสงบไร้ัตราย
่ไม่กี่วันหลังจากั้ เมื่อใดก็ามที่หรงซิวไม่ไปทำงาน เขาก็จะดึงอวิ๋นอี้มาะชับความสัมพันธ์เสมอ
าราง้เรื่องที่สามีภรรยา้ทำัน่าสะพรึงที่หลงซิวคัดเลือกมา่หน้าี้ เขาดำเนินาามารางอย่างพิถีพิถัน ั้แต่ดูดาว จนึปลูกดอกไม้ รด้ำด้วยกัน ั้สองก็เหมือนเด็กแฝดที่ตัวติดกันตลอดวัน เกาะติดกันแน่นมิห่างา`
แม้ว่าหน้าาหรงซิวจะสามารถมองได้อย่างสบายา แต่า้เจอกันเป็นเวลานาน ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงาเบื่อขี้หน้าได้ จึงทำให้นาง้ออกอุบายแสร้งป่วยขึ้นมา``
แต่ผู้ใดจะรู้ว่า มิ้รอให้นางแสร้งทำเป็นป่วย เช้าี้นางื่ขึ้น ก็ได้รู้ว่าหรงซิวได้ไปสำนักศึกษาจิงซุ่ยใเขตชานเมือง ทำให้อวิ๋นอี้ะโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
เขาไม่อยู่้า ก็ถือว่าได้พักผ่อนแล้ว หากยังดำเนินาามาะชับความสัมพันธ์เขาต่อไป เกรงว่าแค่เห็นหน้าเขา นางคงจะหันหนีทันที
นางทานอาหารเสร็จก็รับสั่งให้ไปนัดะาาเก้า ชวนนางออกไปซื้อด้วยกัน แต่ทว่า ์ทรงไม่เป็นใจเอาเีเลย
กู่ซือฝานว่าวันี้สวามีนางอยู่จวน ั้สองอยากจะพลอดักัน นางจึงปฏิเสธกลับมา
เ้าเห็นบุรุษสำคัญ่าสหาย
ไม่มีใครไปกับนาง นางก็หมดความสนใจะไปข้างนอกแล้ว ญิสาวอยู่ให้อง นับเิที่นางได้รับจากหรงซิว่ไม่กี่วันที่ผ่านมา มีอยู่้ตำลึงทอง ทำเอานางอดยิ้มไม่ได้ เุผลที่นางยอมอยู่กับหรงซิว ทำเรื่องบ้าๆ ้เรื่องั้ก็เพราะเห็นแก่เิ
มิฉะั้ ผู้ใดจะไปสนใจเขากัน
หนึ่ง้ตำลึงี้ จะว่าเยอะก็ไม่ จะว่าน้อยก็ไม่ หา่าจะวางไว้เฉยๆ ก็ไม่ใช่เรื่อง อวิ๋นอี้คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเรียกเซียงเหอมา ให้นางแอบไปเปิดบัญชีทีู่้เก็บเิ นำทองเหล่าี้ไปเก็บไว้
เซียงเหอเห็นแล้วก็ประหาใจ “ะาา ท่านมีเิทองามายเช่นี้ได้เยี่ยงไรเพคะ?”
อวิ๋นอี้กวาดสายามองนาง “ฝ่าบาทให้ข้า ข้าใช้ให้เ้าไปก็ไปสิ จะถามาความัใด”
เมื่อเซียงเหอได้ยินะั้ ก็ตกใจใตอนแ แล้วยิ้มว่า “ะาา ั้แต่ที่ท่านกลับมา ฝ่าบาทก็ทรงดีกับท่านาเลยนะเพคะ!”
อวิ๋นอี้ยิ้มมุมปากอย่างอับจนคำพูด นางแต่งงานกับเขา เขาให้เินางเพื่อทำให้นางมีความสุข นั่นจะนับเป็นะไรไป?
มันเป็นเรื่องเล็กน้อยเท่าั้ รู้ได้เช่นไรว่าเขาปฏิบัติต่อนางดียิ่งนัก?
หรือว่าเมื่อ่ แค่เรื่องพื้นฐานเหล่าี้หรงซิวก็ทำมิได้หรือ?
ใ่เวลาสั้นๆ นางครุ่นคิดามาย เมื่อได้สติขึ้นมา ก็เห็นเซียงเหอยิ้มมองกล่องเิ นางก็รีบให้สาวใช้นำไปดำเนินา
เซียงเหอดูเปิ่นๆ ื่ๆ แต่ทำงานได้เก่ง ยังไม่ึเที่ยง ก็ทำเรื่องเสร็จเรียบ้
นางยื่นกุญแจที่เหมือนหยกให้อวิ๋นอี้ "นี่เป็นที่้ใช้ตอนนำเิออกมาเพคะ"
อวิ๋นอี้เข้าใจ เดาว่ามันน่าจะเป็นกุญแจเปิดกล่องสมบัตินาง
นางเก็บหยกไว้ ค่อยๆ คำนวณใใจ
หากอยู่ข้างาหรงซิวได้ครึ่งปี ามัเุผลแล้ว น่าจะกอบโกยได้อยู่าโข แต่ทว่า มันเป็นเิบุรุษ ถ้ายื่นมือขอเิย่อม้ทำตัวดีตอบแทน จำเป็น้พูดจาดีๆ ้ หากนานไป อาจมิใช่ทางที่ดี
หากนางสามารถหาวิธีทำเิได้ก็คงดี
ข้ามมิติมาใสถานที่เช่นี้ กลับไป็ิไ้ อวิ๋นอี้ทำใจยอมรับเรื่องเช่นี้ได้นานแล้ว
ใเมื่อ้าจะอยู่รอดต่อไป จำเป็น้มีรากฐานทางาเิ
ใฐานะสตรียุคใหม่ รู้ดีว่าพวกบุรุษั้ไว้ใจมิได้
ยิ่งไป่าั้ สัญญานางกับหรงซิวมีอายุเพียงครึ่งปีเท่าั้ นาง้ออกจากที่นี่ ใสมัยี้คงจะไม่มีาเรียกร้องค่าเลี้ยงดู เมื่อึยามั้นางไม่เพียงแต่จะเป็นญิหม้ายเท่าั้ แต่งจะเป็นญิหม้ายจนๆ ีด้วย แค่คิดก็อนาถใจแล้ว!
้หาเิ หาเิ!
อวิ๋นอี้รู้ว่า้หาเิ แต่ไม่รู้ว่า้หาเิเช่นไร ยิ่งคิดก็ยิ่งท้อใจ
เซียงเหอที่เฝ้ามองนางจากด้านข้าง ัเกตอยู่เป็นเวลานานแล้ว จึงถามเบาๆ ว่า “ะาา เป็นัใดไปเพคะ?”
อวิ๋นอี้ชำเลืองมอง "พูดไปเ้าก็ไม่เข้าใจ!"
"อ้อ เพคะ" เซียงเหอหุบปากอย่างเชื่อฟัง มองไปทางประูเรือน ทันใดั้ดานางก็เป็นประา "ะาาเพคะ พ่อ้ามาแล้ว!”
ทันทีที่นางพูดจบ พ่อ้าก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเศร้าส้
เขาเป็นชายวัยกลางที่มีคิ้วโดดเด่น เมื่อเขาขมวดคิ้ว ใบหน้าเขาก็ดูเหมือนตัวอักษร "囧" ใญ่ๆอวิ๋นอี้กลั้นหัวเราะและถามเบา ๆ "พ่อ้า เ้าเป็นัใดไปเล่า?"
"เฮ้อ!” ีฝ่ายถอนหายใจ แล้วพูดว่า "เกรงว่าจะ้ให้ะาาออกเดินทางแล้วขอรับ!"
อวิ๋นอี้เลิกคิ้ว "ายความว่าเช่นไร?"
เดิมทีหรงซิวจะไปสำนักศึกษาจิงซุ่ยไม่กลับจวน าแพ้อาหารเมื่อไม่กี่วัน่ทำร้ายสุขภาพเขานัก หมอหลสั่งจ่ายอาหารเสริมมาเยอะเืเกิน ่ี้เขาจำเป็น้กินยาามาย เพียงแต่ว่าตอนออกไปวันี้ รีบร้อนจนลืมยาไว้ เดิมไม่ใช่เรื่องใญ่ัใด แต่ปัญหาคือสำนักศึกษาจิงซุ่ย มิใช่สถานที่ที่ธรรมดาจะสามารถเข้าไปได้
สำนักศึกษาจิงซุ่ยเกี่ยวข้องกับราชศ์และเป็นสถาบันฝึกอบรมความสามารถโดยตรงภายใต้ความรับผิดชอบราชศ์ ดังั้สถานที่ทีู่ส่งเช่นี้ผู้ที่มีสายเลือดราชศ์เท่าั้ึจะเข้าไปได้ พวกทาส ัใ้ ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะสัมผัสประูทางเข้า
พ่อ้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจาก้มาหาอวิ๋นอี้
เดิมอวิ๋นอี้ไม่ได้เต็มใจจะเดินทางคราี้ แต่นางคิดว่าเุผลที่หรงซิว้กินยาก็เป็นเพราะสิ่งที่นางแกล้งทำ คิดไปมา ก็นับว่ารับกรรมที่ตนทำไว้ นางพยักหน้าตกลงกับพ่อ้า
พ่อ้าดีใจยิ่งนัก จึงเรียกให้ไปเอายาสำหรับสองวันมา
อวิ๋นอี้กลับห้องไปเปี่เสื้อผ้า ขึ้นรถม้า แล้วไปที่สำนักศึกษาจิงซุ่ยทันที
ที่ั้สำนักศึกษาจิงซุ่ยค่อนข้างเงียบสงบ ั้อยู่ทางใต้เมืองหล ล้อมรอบด้วยภูเขาและลำ้ำ อากาศิุิ์ ทิวทัศน์งดงาม
เป็น่วสันต์ที่ทุกอย่างกำลังฟื้นตัวพอดี เีงเพรียกสกุณาและกลิ่นบุปผาโชยหอมตลอดทาง ดูีิชีวายิ่งนัก
อวิ๋นอี้อยู่แต่ใ้ามาหลายวัน ไม่ได้ออกมาสูดอากาศั้นานแล้ว รู้สึกอารมณ์ดีไม่น้อย
เมื่อรถม้าหยุดลง ใช้ที่บังคับรถ ก็โค้งคำนับแล้วพูดขึ้นว่า “ะาาขอรับ ึแล้วขอรับ!”
อวิ๋นอี้ลงมา ก็้อ้าปากเล็กน้อยเมื่อเห็นซุ้มหินูตรงหน้า
่า็เตรียมใจมาแล้วว่ามัน้เป็นสถานที่ที่หรูหราา แต่เมื่อได้เห็นจริงๆ มันไม่เพียงหรูหราแต่ยังโอ่อ่าาทีเดียว
ซุ้มหินขนาดใญ่ อลังานัก ข้างหน้าเขียนว่าสำนักศึกษาจิงซุ่ย เขียนได้อย่างวาดมังกรและงู [1] ไร้ขีดจำกัดและทรงพลังยิ่ง
เมื่อใช้เห็นอวิ๋นอี้มองอย่างอยู่ใภวังค์ ก็พูดเสริมขึ้น ได้รู้ว่าป้ายชื่อเป็นฝีพระหัตถ์ฮ่องเต้เอง
เขียนดี แ่ึตอนี้ นางยังไม่เคยได้พบฮ่องเต้เลย
อวิ๋นอี้ยักไหล่ หยิบยาที่เตรียมไว้จากใช้แล้วเข้าไปใซุ้มเื้หน้า
เมื่อเข้าสู่ซุ้มหิน นางก็เดินทางอย่างราบรื่นตลอดทาง แต่หลังจากเดินไปข้างหน้าได้ประมาณ้เมตร อวิ๋นอี้ก็พบทหารเฝ้าประูตัวูใญ่ มองนางด้วยสายาเคร่งขรึม
“...…”
ั้กลัวั้ทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย
อวิ๋นอี้พึมพำใใจ เมื่อคิดึสถานะะาานาง ก็เตือนใจตัวเองให้ยืดตัวั้ตรงอย่างมั่นใจขึ้นมา
่ที่ีฝ่ายจะถาม นางยืนตรงตรงหน้าเขา เงยหน้าอย่างผยองแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "ข้าคือะาาเ็ ข้ามาหาหรงซิว รบกวนรายงานให้ข้าด้วย"
ทหารั้สอง หูไวาไว เมื่อเห็นชุดอวิ๋นอี้และท่าทางหยิ่งทะนงนางก็พากันตกตะลึง ่ะไป พวกเขาถามเบาๆ ว่า “มีเหรียญตราหรือไม่ขอรับ?”
อวิ๋นอี้เอาเหรียญตราที่พ่อ้าเตรียมไว้ให้ออกมา ั้สองพยักหน้าและโค้งคำนับทันที "เคารพะาาเ็ขอรับ! ข้าน้อยมีาหามีแววไม่ มิเจตนาทำให้ท่านขุ่นเคือง"
"ไปให้หรงซิวมารับข้า"
นางพูดอย่างทรงอำนาจ องคัษ์ั้สองตกตะลึงเล็กน้อย เมื่อนึกึข่าวลือจากภายนอก ว่ากันว่า์ชายเ็ติดะาาา พวกเขาจึงมิได้พูดอะไรานัก ่จะเดินไปรายงานด้วยรอยยิ้ม
อวิ๋นอี้เบื่อที่จะรออยู่ข้างนอกแล้ว
ผ่านไปครู่หนึ่ง เีงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังขึ้นเื้หลัง นางหันามเีงั้ไปก็พบเข้ากับดาสีดำหรงซิวที่ดูเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม
เขาตัวู ร่างใญ่ แค่เดินก็พาให้เกิดลมพัดแ พอไปึก็หยิบยาใมือนางไป ่จะโอบนางด้วยแขนข้างที่ว่าง “รบกวนอวิ๋นเออร์แล้ว มาเถิด มาพักผ่อนกับข้า"
อวิ๋นอี้โบกมือ พยายามจะสลัดตัวจากอ้อมแขนเขา แต่แขนชายหนุ่มผู้ี้ราวกับทำมาจากเ็ มันรัดแน่นรอบตัวนาง ทำให้นางอึดอัด และไม่มีทางสู้
นางจ้องเขาอย่างโกรธเคือง “มิ้เพคะ ข้าแค่มาส่งยาให้ฝ่าบาท เพลาี้ก็ึมือฝ่าบาทแล้ว ข้าจะกลับแล้ว”
“กลับัใดกัน?” หรงซิวเลิกคิ้ว “ทิวทัศน์ที่นี่งดงามเช่นี้ เดิมข้าก็อยากจะพาเ้ามาเที่ยวเล่นที่นี่ด้วย ใเมื่อมาึแล้ว ก็ค่อยกลับไปพร้อมข้าใีสองวันข้างหน้าเถิด"
"ไม่เพคะ" อวิ๋นอี้ปฏิเสธโดยไม่้คิด
นางหวังให้หรงซิวออกมาอยู่ข้างนอกไม่กลับ้า เขาไม่อยู่้า นางึมีความสุข นางึสบายใจได้
ทันทีที่พูดจบ เีงฝีเท้าบุรุษผู้หนึ่งก็หยุดลง มองไปข้างหน้าก็พบกับลู่จงเฉิง เขาจึงทักทายเขาด้วยความเคารพ "อัครมหาเสนาบดีขวาลู่? ท่านมาที่นี่ด้วยเรื่องัใด? มาั้แต่เมื่อใดหรือ?"
คำว่าอัครมหาเสนาบดีลู่คำเดียว ก็ดึงดูดสายาอวิ๋นอี้แล้ว
นางมองเห็นบุรุษที่มีหน้าาราวกับเทพบุตร
วันี้เขาสวมเสื้อคลุมสีขาว ยืนอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่สดใส ดาที่เย็นชา ราวกับว่าเขาไม่ชื่นชมดอกไม้ใดๆ ใโลกพ
หัวใจอวิ๋นอี้เต้นอย่างประหม่า นางมองไปที่หรงซิว แล้วพูดด้วย้ำเีงแผ่วเบาว่า “ะั้ ข้าเปี่ใจแล้ว ใเมื่อฝ่าบาทชวนให้ข้าอยู่เช่นี้ เช่นั้ข้าก็อยู่ชมทิวทัศน์แล้วกันเพคะ เมื่อครู่ข้าประทับใจทิวทัศน์ที่สวยงามระหว่างทางมาที่นี่า...”
นางถอนหายใจ แต่หรงซิวกลับเป็นฝ่ายที่พูดไม่ออกแทน “จะอยู่ต่อหรือ?”
“อยู่สิเพคะ” อวิ๋นอี้เืบมองเห็นอัครมหาเสนาบดีขวาลู่ ก็ก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว
หรงซิวมีสีหน้าจริงจังขึ้น มุมริมฝีปากะตุกโดยไม่รู้ตัว
เขาค่อยๆ โน้มตัวเข้ามาใกล้ใบหูนางพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ชายหนุ่มเปล่งเีงแผ่วเบาว่า "อวิ๋นเออร์ อยู่ต่อน่ะย่อมได้ แต่...เ้าคิดเช่นไรอยู่ข้ารู้ั้ิ้ อย่าคิดอยากได้ที่มิใช่เ้า หากคิดจะปีนกำแพงล่ะก็ ้รอข้ามศพข้าไป่เท่าั้"
เชิงอรรถ
[1] วาดมังกรและงู 笔走龙蛇 ายึอักษรที่เขียนได้อย่างสวยงามให้ความรู้สึกทรงพลัง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??