เรื่อง เกี้ยวรักท่านอ๋อง ฉบับชายาข้ามมิติ
อวิ๋นอี้กลั้นมาตลทาง ไม่รู้จะเริ่มพูดะไรก่อน ัจากทานอาหารเย็น ั้สองก็ไปอาบ้ำัจากเสร็จิ้กิจั้หมด หรงซิวจึงเริ่มถาม.
เขาไม่รีบร้อน ดูาิ่ๆ เดิมทีอวิ๋นอี้ไม่อยากจะพูดถึงมัน แต่เขาดึงดันถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ที่บุรุษดื้อรั้นขึ้นมา ก็เอาเื่อยู่เหืนกัน
อวิ๋นอี้ยีหัว่าหงุดหงิด ล้มันอนบนเตียง ถอนหายใยาว่าช่วยไม่ได้ "เห้อ!"
นางเล่าให้หรงซิวฟังถึงสิ่งที่จัดาสาวใช้ที่นำงูมาป่ ทันทีที่พูด ก็ถอนหายใออกมา่าเหลือ “ก็เช่นเีกับนมบ้านเรือนใดมีปัญหา ผู้รับผิดหนักก็คือเลี้ยงวัว สาวใช้ันิดเี แม้จะนับว่านางกล้าหาญาก็า แต่นางจะเสี่ยงัเ มาทำร้ายข้าเชียวหรือ?”
หรงซิวรู้ีว่าเื่นี้มีอันใดไม่ชอบมาพากล
พวกเขาล้วนรู้ว่าผู้ใดเป็นผู้ที่อยู่เื้ั แต่พวกเขาไม่สามารถจัดาผู้นั้นได้ ราชวงศ์ให้าสำคัญกับาดุลอำนาจ และาควบคุมกันและกัน ฮ่องเต้อวี่ซวนที่เฉลียวฉลาดด้านนี้ จะไม่ะทำาที่หุนหันพลันแล่น่าแน่แท้
คับข้องในัก...
หรงซิวมีาห่วงใย เขาดูสตรีัน้อยที่นอนอยู่บนเตียง สักพักก็เอนัไปอยู่ข้างบน “ยังโกรธอยู่หรือ?”
“ใช่สิเพคะ”
“ควรทำ่าไรี?" ้ำเสียงของเขา่โยนยิ่งขึ้นี ราวกับขนนกที่สะกิดหัวใของนาง`
เพียงหรงซิวสัมผัสผิวของนาง นางก็รู้สึกชาไปหมดั้ั เขาลูบไล้่าตะกละตะกลาม ไม่คิดเลยว่าืของสตรีผู้นั้นจะดันหัวเขาออก่าแรงในวินาทีถัดมา "ฝ่าบาทอย่าคิดจะฉวยโอกาสกับข้าสิเพคะ!"``
เขาหัวเราะออกมาดังๆ “หาก้าำแล้วจะเป็น่าไร?”
“หรงซิว ฝ่าบาท!”
อวิ๋นอี้กำลังจะเตะเขา แต่ัถูกหรงซิวที่เร็วกว่าจับขาไว้แน่น นางร้องออกมาด้วยาตกใ อยากจะดึงมันั แต่เรี่ยวแรงของเขาช่างเยอะ ทำให้นางไม่สามารถดิ้นรนให้หลุดพ้นได้
“ป่สิเพคะ!” นางะตุกขาให้หลุด “ป่เพคะ ไม่ได้ิหรือ?”
“ได้ิแล้ว” ิ จ้องนางด้วยดวงตาสีเ้ดุจอัญมณีสีดำ “แต่ข้าไม่อยากเชื่อฟัง"
"หรงซิว! อุ้บ!"
คำพูดของอวิ๋นอี้ยังไม่ทัน บุรุษที่อยู่ข้างบนก็ปิดปากนางไว้ด้วยปากเขา
เขาจูบนาง่าร้อนแรง ลมหายใของั้คู่คลอเคลียกัน อวิ๋นอี้สู้ไม่ได้ ทำได้เพียงกลั้นเพียงเท่านั้น
ไม่นาน ่ากายที่ขัดขืนของนางก็ค่อยๆ ่แรงลง ทักษะาจูบที่ยเยี่ยมของเขาทำให้นางไร้เรี่ยวแรง
ในนั้นเ เขาก็หยุดารุนแรงลง จากท่าทีเร่งร้อนดังพายุฝน ก็ักลายเป็นาพรรณนาภาพวาดที่ช่าง่หวานนัก
จูบครั้งแล้วครั้งเล่า ่โยนและใส่ใ
ขณะที่อวิ๋นอี้ตาพร่า นางก็ได้ิคำปลอบโยนของเขาข้างหู “เื่ในวังค่อนข้างซับซ้อน หากแต่เจ้าไม่ต้องกังวล ต่อไปข้าจะปกป้องเจ้าให้ีทีุ่ มิให้เจ้าต้องเจ็บปวด”
น่าจะเป็นเาะหรงซิวที่่โยนา จนทำให้อวิ๋นอี้ฝัถึงเขาเข้านอนในคืนนั้น
ฉากในฝันั้นคุ้นเคยนัก
อวิ๋นอี้จำได้ว่าอยู่ที่จวนอวิ๋น เาะเห็นอวิ๋นเสี้ยวต้าวยืนอยู่ระหว่างห้องโถงใญ่ กำลังพูดะไรบาง่ายิ้มแย้ม ทันทีภาพก็เปลี่ยนไป นางเห็นหรงซิวที่สวมเสื้อคลุมสีขาวเรียบๆ ของเขาพลิ้วไหว คิ้วและตาของเขาเคร่งขรึมและสง่างาม เขากำลังยืนอยู่ใต้ทางเดินที่คดเคี้ยว ไม่ทำอันใด ทำักลมกลืนราวกับภาพทิวทัศน์
อวิ๋นอี้ตกหลุมรักหรงซิวีครั้งเาะาสง่างามของเขา
นางหรงซิว่าหลงใ ก็เห็นอวิ๋นอี้เดินเข้าไปหาเขา ราวกับจะคุยะไรกับเขา
อวิ๋นอี้ที่ยืนอยู่หน้าหรงซิว ดวงตาเปี่ยมไปด้วยารัก แ้ของนางเป็นสีแดงเ้ ไม่กล้าเงยหน้าแม้จะพูด แต่มันัทำให้หรงซิวยิ้มออกมาได้
ัจากนั้นก็ฝัถึงสถานที่ต่างๆ ีามาย แตุ่ที่จะมีภาพของหรงซิวและอวิ๋นอี้อยู่ด้วยกัน
เื่ตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น พระอาทิตย์ส่องแ ข้างนอกะโจมที่พักก็มีเสียงของกู่ซือฝานเข้ามา อวิ๋นอี้ขยี้ตาแล้วลุกขึ้นนั่ง
นางนึกถึงาฝันั้น คุ้นเคยและเสืนจริงนัก แม้แตุ่รายละเอียดก็เข้าที่เข้าทาง คิดว่าคงเป็นีตของเจ้าของ่าเดิมและหรงซิว
พูดาตรง ีตเหล่านั้นไม่ได้ทำให้รู้สึกชอบในัก เาะว่าในใของนางรู้สึกได้ถึงาไม่สบายใ
นางปิดหน้าและพยายามคิดเกี่ยวกับมันีครั้ง แต่ัจำอันใดไม่ได้เลย
กู่ซือฝานยังคงเรียกอยู่ข้างนอก อวิ๋นอี้ไม่มีทางเลือกอื่น บอกให้ทหารพานางเข้ามา
นางลุกไปล้างหน้า ัจากที่กู่ซือฝานเข้ามา นางก็เสร็จพี และชวนไปทานอาหารเช้าร่วมกัน
วันนี้อวิ๋นอี้เฉื่อยชา รู้สึกขี้เกียจไปั้เนื้อั้ั กู่ซือฝานเลิกคิ้วขึ้น เอาหัวเข้ามาชิด ถามด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย “พี่สะใภ้ เื่คืนนี้หนักเลยหรือเพคะ?”
นางพยักหน้า นับว่าหนักอยู่นะ ฝัั้คืน จนนี้ในหัวโกลาหลไปหมดแล้ว
มีเื่ีตของเจ้าของ่าเดิมกับหรงซิวาเกินไป เป็นเื่ยากสำหรับนางที่จะแยกแยะได้
คำว่าหนักของกู่ซือฝาน ัเป็นเื่อื่น
เื่เห็นคำยอมรับของนาง แ้ก็แดงก่ำ จิตวิญญาณแห่งสาวช่างคุยก็ร้อนรุ่มขึ้น าา่ “มิใช่ว่าตั้งแต่บ่าย ถึงตลั้คืนพวกท่านพี่ออกกำลังกายกันใช่หรือไม่เพคะ?”
“......”
อวิ๋นอี้ฟังาาในคำพูดของนางออก ก็หัวเราะเหอะๆ “เจ้าพูดเื่ะไรเนี่ย! ที่ข้าบอกกับเจ้านั้นเป็นเื่อื่น าล่าสัตว์จะลงวันนี้ใช่หรือไม่?”
กู่ซือฝานเป็นซื่อๆ สติปัญญาก็เท่านั้น ุครั้งที่อวิ๋นอี้เปลี่ยนประเด็น นางก็เปลี่ยนไปด้วยตล!
เื่ได้ิคำถามจากอวิ๋นอี้ นางจึงรีบตอบ่าตั้งใว่า "ใ่เะ าธรรมเนียมปิดงานแล้วคืนนี้ เรายังต้องกินเลี้ยงกันีรอบเพคะ"
กินเลี้ยงหรือไม่กิน อวิ๋นอี้ไม่สนใ
นางแค่ไม่อยากจะอยู่รวมกับจำนวนาีแล้ว
เาะ่าไร ที่ที่มีซูเมี่ยวเออร์ มักจะทำให้นางรู้สึกไม่วางใอยู่เสมอ
กู่ซือฝานไม่รู้ว่านางกำลังคิดะไรอยู่ ึู่ “เหืนว่าปีนี้ผู้ที่ได้ที่ึ่จะยังคงเป็น ์รัชทายาทเพคะ ู้ื่ คะแนนห่างจาก์รัชทายาทกว่าสิบัเชียวเพคะ ที่ใกล้พระ์ทีุ่ ็ื่าพี่์าเจ็ด แต่ก็ห่างอยู่ตั้งสิบสองั"
"จริงหรือ?" อวิ๋นอี้่า "น่าเสียดายจริงเชียว"
าาเข้าใของนางเกี่ยวกับหรงซิว คงไม่ห่างถึงสิบสองัจริงๆ หรอก
ด้วยาสามารถของเขาที่ยิงโดนุดอกเช่นนั้น เป็นไปได้่าากว่าในาล่าสัตว์ุๆ ปี เขาจงใไม่คว้าที่ึ่
ไม่เพียงแต่เขาที่แสดงเท่านั้น แู่ๆ ของตระกูลขุนนางอื่นๆ ที่เข้าร่วมาล่าสัตว์ก็ด้วย ไม่มีผู้ใดอยากทำให้์ฮ่องเต้และ์รัชทายาทขุ่นเคือง
เป็นไปเช่นนั้น ัจากเทศกาลล่าสัตว์ฤดูวสันต์ในบ่าย ุก็มารวมักันที่บริเวณพื้นที่ล่าสัตว์เพืู่ผลาแข่งขัน
ทหารนับคะแนนเหยื่อทีละั และผู้ที่มีเหยื่อาทีุ่คือ์รัชทายาท่าไม่ต้องสงสัย
ุรีบประสานืถวายาิี "ิีด้วยพะยะค่ะ์รัชทายาท ิีกับ์ฮ่องเต้พะยะค่ะ!"
บุรุษั้สองได้รับคำชมามายด้วยสีหน้านิ่ง
อวิ๋นอี้้หน้า มุมปากะตุก ีิคือาละครจริงๆ ิะ ุ่าขึ้นอยู่กับทักษะาแสดงั้ิ้
ัจากนับผลคะแนนเสร็จิ้ ฮ่องเต้อวี่ซวนก็รับสั่งใหุ้ไปพักผ่อน แล้วพบกันใหม่ในเย็น
ุงานเลี้ยงคือสนามของสตรี พวกนางแข่งกันประชันางาม เครื่องประดับ เสื้อผ้า และาแต่งหน้า
กู่ซือฝานค่อนข้างตื่นเต้นกับาประกวดเช่นนี้ หยิบเสื้อผ้าและพาสาวใช้ของตนมาที่ะโจมที่พักของอวิ๋นอี้ โดยบอกว่าอยากให้อวิ๋นอี้ช่วยดูให้นาง
นางหยิบเสื้อผ้าออกมาหลายชุดแล้วถามว่า “พี่สะใภ้เจ็ด ข้าใส่ชุดไหนีเพคะ?”
“...…”
อวิ๋นอี้ในฐานะสตรี นางยังไม่เห็นาแตกต่างระหว่างเสื้อผ้าตรงหน้าพวกนี้เลย มันแตกต่างกัน่าไร
โอ้ ี่าั ตั้งแต่สีชมพู่ไปจนถึงสีชมพูสดใส
“พี่สะใภ้เจ็ด?”
“สีชมพู่แล้วกัน” นางพูด
กู่ซือฝานเป็นเ็สาว ิา แม้ว่าใบหน้า่เยาว์ แต่นับว่าสวยสมวัย ใส่ชุดสีชมพู่ๆ เน้นา่วัยของนาง
“ข้าก็คิดว่าสีชมพู่สวยเพคะ ข้าจะแต่งหน้าลูกท้อ [1] แล้วมัดมวย ีหรือไม่เพคะ?” นางถาม
ี ี ี เจ้าอยากจะทำอันใดก็ได้ั้นั้น
“แล้วพี่สะใภ้เจ็ดเล่าเพคะ ท่านอยากจะแต่ง่าไร?” กู่ซือฝานแก้ปัญหาของัเเสร็จ ก็ไม่ลืมที่จะเป็นห่วงนาง “เช่นนี้ีหรือไม่เพคะ พี่สะใภ้เจ็ดให้โอกาสข้าได้แสดงฝีืสักครา ข้าจะดูแลท่านเเพคะ"
อวิ๋นอี้ไม่อาจจะปฏิเสธาใีนี้ได้
กู่ซือฝานเป็นมีไหวพริบฝีมืี ัจากแต่งบนใบหน้าของนางกว่าค่อนวัน ทำเสร็จถึงกับต้องอุทาน “้า! พี่สะใภ้เจ็ด! ท่านงามาเพคะ! ไม่แปลกใเลยที่ท่านพี่์าเจ็ดเลือกท่าน!”
นางงดงามจนน่าทึ่งจริงๆ โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่ดูน่าหลงใ ยากที่ผู้ใดจะต้านทานไหว
อวิ๋นอี้ยิ้มให้ัเในะจก จากนั้นก็ลุกไปงานเลี้ยงกับกู่ซือฝาน
งานเลี้ยงยังคงจัดขึ้นภายในวัง ในระหว่างทาง พวกนางก็พบกับหรงซิวที่กำลังเดินัมาพี
เื่หรงซิวเห็นอวิ๋นอี้ในภาพนั้น เขาก็ชะงัก แววตาเต็มไปด้วยาประหลาดใ
าเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนี้ กู่ซือฝานสังเกตเห็นแล้ว รีบไปสัมผัสืของอวิ๋นอี้ "พี่สะใภ้เจ็ด ทรงเห็นหรือไม่เพคะว่าฝ่าบาทหลงใท่านพี่เพียงใด!"
หรงซิวรู้สึกจริงๆ ว่าหัวใของเขาเต้นผิดจังหวะ
สตรี่าเล็กที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว มีคิ้วเรียวสวยราวกับภาพวาด ดวงตาของนางเหืนจะเต็มไปด้วย้ำเดือนสารท แดาวเหนือศีรษะของนางก็สะท้อนอยู่ในแววตาของนางดูระยิบระยับ จนเขาไม่อาจละสายตาไปได้
กู่ซือฝานผลักอวิ๋นอี้ไปด้านหน้า หรงซิวรับนาง และโอบเอวนาง่าเป็นธรรมชาติ
เขาโน้มัลงและสัมผัสข้างหูของนาง “เุใดเจ้าจึงงามเช่นนี้”
งามจนแทบจะทำให้เขาใไม่ไหว
อวิ๋นอี้รู้ว่าที่เขาไม่ปกติขึ้นมา ก็จะพูดเื่ไร้ยางอายเช่นนี้ จึงหยิกเอวของเขาไปทีึ่ "สำรวมหน่อยเพคะ"
"เจ้าลองหยิกข้าีทีสิ" เาิ้ "เจ้าสัมผัสข้าเพียงเล็กน้อย ข้าก็ทนไม่ไหวแล้ว"
"......"
นางกลอกตาขาวใส่เขา ดึงืั แล้วเดินไปข้างหน้าด้วยหน้าบูดบึ้ง ไม่สนใว่าเขาจะพูดเื่ไร้สาระอันใด
จากประสบาณ์ที่ผ่านมา อวิ๋นอี้ไม่ตื่นสนามแล้ว
เื่นางไปถึงที่นั่น นางก็หาที่นั่งและนั่งลง่าเรียบ้ เื่รอให้ฮ่องเต้อวี่ซวนพูด จนนางหิวแล้วจึงเริ่มทานอาหาร
อาหารอร่อย เหล้าหมักก็หอมหวานกลมกล่อม
อวิ๋นอี้อยากรู้ว่ามันหมักมาจากะไร หรงซิวเพียงดมกลิ่น ก็พูดพลางยิ้ม "ใช้เสาวรสทำ หากเจ้าชอบ ัจวนไปข้าจะหมักให้"
"ฝ่าบาทหมักเหล้าเป็นด้วยหรือเพคะ?" นางตกใีครา รู้สึกว่าจะไม่มีอันใดที่หรงซิวทำไม่ได้
เขาชนแก้วกับนาง “เพื่อเจ้าแล้ว ้าำเป็นุ่า ทำไม่เป็นก็ต้องเป็น”
สตรีไม่อาจจะต้านทานกับคำหวานได้ อวิ๋นอี้ถูกเอาใจนใสั่น ไม่นานก็ดื่มเหล้าจนหมด
นางมีสติีา เหล้าผลไม้ไม่ทำให้เมา จึงสั่งให้นำมาีหม้อ
เพียงแต่ว่ารสชาติของเหล้าหม้อนี้ต่างจากครั้งก่อนเล็กน้อย อวิ๋นอี้คิดว่าเป็นาเข้าใผิดของนางเ จึงดื่มต่อกว่าครึ่งหม้อ
จากนั้นนางก็รู้สึกท้องตึง จึงบอกว่าจะไปท่า
หรงซิววางใไม่ลง จึงจะไปกับนาง เขาเอื้อมืไปโอบเอวนาง แต่ที่ไหนได้อวิ๋นอี้ลุกขึ้น่ารวดเร็ว ืของเขาก็บีบก้นนางเข้า่าจัง
"......"พ
อวิ๋นอี้ดุเบาๆ "ข้าไปเีกว่า"
หากว่าเขาไปด้วย แล้วทำอันใดที่รุนแรงกว่าาบีบก้นนางเล่า นางไม่อยากจะรบนอกเืง [2]
นางปฏิเสธที่จะให้หรงซิวาไปด้วย แล้วก็รีบเดินไปท่า
เื่เดินออกจากห้องโถงใญ่ลมก็พัดมา ใบหน้าที่ร้อนผ่าว สัมผัสกับอากาศเย็น อวิ๋นอี้ก็ัสั่นสะท้าน ามาด้วยาร้อนภายใน่ากาย ราวกับ้ำในเขื่อนที่พลุ่งพล่านออกมา
นางตระหนักได้ว่ามีบาง่าผิดปกติ
แขนขาเริ่ม่แรงลงทีละน้อย แม้แต่หัวก็ง่วงมึนจนไม่สามารถเงยขึ้นได้
นางล้มลง่าควบคุมไม่ได้ และก่อนที่จะหลับตาลง นางเห็นบุรุษ่าสูงเดินเข้ามาหานางจากในระยะไกล
เชิงอรรถ
[1] แต่งหน้าลูกท้อ 桃花妆 าถึง าแต่งหน้าเช่นสตรีจีนโบราณ ลักษณะเด่นคือาปัดแ้แดง่ๆ และาเขียนคิ้วเส้นเรียวคม
[2] รบนอกเืง 打野战 เป็นคำสแลงาถึง าทำกิจกรรม่าว่าเอาท์ดอร์
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??