เรื่อง เกี้ยวรักท่านอ๋อง ฉบับชายาข้ามมิติ
นางไม่เคยเห็นหรงซิวเป็นเช่นี้
อวิ๋นอี้ไม่รู้ว่า้ทำ่าไร แะในะนั้นเ การะทำของนางก็ดึงูดาสนใจของหรงซิว เขากวาดสายตาที่เฉียบคมมามองนาง
อวิ๋นอี้ตัวั่ “ฝ่า... ฝ่าา จะทำะไรเพคะ?”
นางมิได้ทำะไรผิดเลยนี่ เขาดุเช่นนั้นคิดจะทำการใด!
หรงซิวเลิกคิ้ว ยิ้มเล็กน้อย ไม่นานาเศร้าโศกบนใบ้าก็หายไป ราวกับเปลี่ยน้าได้่าไร่านั้น
อวิ๋นอี้มองการเปลี่ยนแปลงของเขา จึงเกิดาสัยมากึ้ว่า "ข้าถามเพคะ! พูดสิ!"
"มิมีะไร" หรงซิวยื่นมือใหญ่ของเขาออกมา วางลงบนัมือของนาง "เมื่อครู่ข้าแค่คิดึเื่ะไรบาง่า”
“อ๋อ” อวิ๋นอี้พยัก้า ในเมื่อเขาไม่อยากพูด นางก็ไม่อยากฟัง
บนเวทียังคงร้องแสดง เครื่องดนตรีหลากหลายยังเล่นไป บุรุษวัยแรกรุ่นสามคนที่มีบุคลิกแตกต่างกันได้เติบโตึ้ในช่วงิแดนก็กำลังโกลาหล บุรุษสามคนมีาสนใจที่คล้ายกันแะเข้าร่วมกองทัพ ั้ใจจะใช้าคะนองในสนามรบ
ในเวลานั้น บทสนทนาใต้เวทีก็ค่อยๆ ดังึ้
หลายคนประหลาดแะตกใจ เาะเห็นว่าตัวเอกในละครเื่ี้คืออวิ๋นเส่าต้าว
อวิ๋นอี้สัยเมื่อได้ยินเื่ซุบซิบกัน นางใช้ขาเขี่ยหรงซิว แ้ถามว่า "แ้ตัวละครหลักีตัวเล่าเพคะ?"
"คนึ่คือ์ฮ่องเต้"
"แ้ีคนเล่า?" อวิ๋นอี้จ้อง
“ท่านพ่อข้า”
อวิ๋นอี้อึ้งไปทันที ที่แท้ก็เป็นเช่นี้เ
เื่พ่อของหรงซิว นางเคยได้ยินเซียงเหอพูดึมาก่อน
ท่านพ่อของหรงซิวชื่อหรงอี้เจิน เป็นแม่ทัพที่มีชื่อเีงแห่งราชวงศ์ต้าอวี่ ฝีมือการต่อสู้ของเขาุยอดนัก ุยอดขนาดไหนนะหรือ? ขนาดที่ทหารของศัตรูได้ยินชื่อท่านพ่อของเขา ก็้รีบถอยทัพ ครามไ่ำแ้ ไม่ต่อสู้ เาะ่าไรก็สู้ไม่ชนะอยู่ดี
ราชวงศ์ต้าอวี่ที่มีหรงอี้เจิน ิแดนที่อยู่รอบๆ ถูกตีจนไม่กล้าจะเหิมเกริม
แต่ว่าหรงอี้เจินคนี้ ชะตากรรมของเขา่าจะไม่มีลาภในการเสวยสุข เขาทำให้ิแดนบสุขได้ จนไม่้ทำครามีแ้ แต่เขากลับโชคร้ายติดโรคระบาดที่่ากลัวในะนั้น จนทำให้้ตายไป่าง่ายดายเช่นนั้น
หรงอี้เจินสิ้นไป เหลือไว้เพียงแค่ชายาผู้่างามแะหรงซิววัยสิบย่างสิบสาม
จากนั้นัจากที่ท่านพ่อเีไปไม่นาน ในวันึ่หรงซิวก็ตื่นึ้มาแะพบว่า ท่านแม่ได้หายตัวไป เขาตามหาไปทั่ว แะพบว่าท่านแม่ได้ทิ้งจดหมายฉบับึ่ไว้
อวิ๋นอี้คิดไปไกลโดยไม่รู้ตัว ในที่ได้สติกลับมาีครั้ง นางมองหรงซิวด้วยาเห็นอกเห็นใจ
ชีวิตของบุรุษผู้ี้ค่อนข้าง่าสาร
บนเวทียังคงแสดงไป่าเข้มข้น หรงซิวู่าั้ใจ ไม่แม้แต่จะกะิตา อวิ๋นอี้เข้าใจแ้ว่า ทำไมเขาึมีท่าทีดุร้ายเช่นนั้นเมื่อครู่ี้
เป็นไปได้ว่า เขาคิดึท่านพ่อที่โชคร้ายผู้นั้น แะท่านแม่คนที่ทิ้งเขาไป
นางรู้สึกได้ว่าเขากำลังเศร้า ในฐานะพันธมิตรด้านการะชับาสัมพันธ์ อวิ๋นอี้ตบัมือเขาแ้พูดปลอบโยนว่า "หรงซิว อย่าคิดึอดีตเลยเพคะ มิ้กังวลไป"
หรงซิวได้ยินเช่นนั้น ก็หันมอง้านาง่าจริงจัง ยิ้มแ้พูดว่า "เ้าจะไม่มีวันทิ้งข้าไป ใ่หรือไม่?"
!
"ไม่เพคะ" อวิ๋นอี้พูดให้ถูก ยิ้มเยาะ "หากข้าจะจากไป ข้าจะบอกฝ่าาก่อนเพคะ จะไม่หนีออกไป่าแน่”
หรงซิวหัวเราะเย็นชา ดึงมือออกมา แู้เืๆ “มิได้รู้สึกึการปลอบโยนเลยสักนิด”
อวิ๋นอี้ยิ้มหัวเราะแะตบัเขา "้เข้มแ็เพคะ!"
"......"
ละครดำเนินไปเพียงครึ่งชั่วยาม เื่ทั้งเื่้พูดึาภาคภูมิใจในสนามรบของบุรุษ
แน่ว่ามีเีงปรบมือดังสนั่นเมื่อสิ้นุการแสดง ุคนต่างก็เยินยออวิ๋นเส่าต้าวมากึ้ี
แะงานเลี้ยงก็เริ่มึ้่าช้าๆ อาหารถูกนำึ้โต๊ะทีละโต๊ะ ู่ากินแะช่างเย้ายวนใจนัก ้ำลายของาะหายของอวิ๋นอี้แทบจะไหลลงมา
“ทานช้าๆ มิ้รีบร้อน” หรงซิวคีบอาหารให้นาง “มิมีผู้ใดแย่งเ้าทาน”
นางทานเรื่อยๆ จนแก้มป่องึ้ ยิ่งูยิ่ง่ารัก
มีอาหารอร่อยๆ อยู่ อวิ๋นอี้ก็อารมณ์ดีึ้
จนะทั่ง ซูเมี่ยวเออร์เข้ามาคุยกับหรงซิว "ฝ่าาคิดว่าละครเื่ี้เป็น่าไรบ้างเพคะ?"
"ดีมาก" เขาตอบ่าเฉยเมย "ขอบุเ้าด้วย"
"ขอเพียงแค่ฝ่าาชอบเพคะ" ซูเมี่ยวเออร์พูด "เมี่ยวเออร์กลับกังวลว่ามันจะทำให้ฝ่าาคิดึเื่่าเศร้าเีีเพคะ!”
หรงซิวหัวเราะ "ึเป็นเช่นนั้นแ้มันเกี่ยวะไรกับเ้า? ข้าจะเป็น่าไร มีเพียงแค่อวิ๋นเออร์ใส่ใจเ่านั้นเป็นพอ ุหนูซูมิ้ยุ่งเีจะดีกว่า"
คำี้ทำให้อวิ๋นอี้ปลื้มใจยิ่งนัก
ซูเมี่ยวเออร์โปะ้าให้หนา่าไร ก็มิอาจจะกลบเกลื่อน้าเีของนางได้ นางไม่พูดะไรสักคำอยู่นาน ทำได้เพียงก้ม้าก้มตาทาน
อวิ๋นอี้มอง้านางหลายครั้งโดยไม่ปิดบังรอยยิ้มบนใบ้าของเขาเลย
เพื่อเป็นการชื่นชมพฤติกรรมของหรงซิว นางจึงคีบน่องไก่ให้เขา "ฝ่าาทานสิเพคะ บำรุงร่างกาย"
หรงซิวหัวเราะ เข้าไปใกล้แ้พูดึ้ข้างหูของนาง "ข้า...ปวกเปียกหรือ?”
คำพูดของเขามีาหมายแฝง ้ำเีงคลุมเครือทำให้แก้มนางร้อน อวิ๋นอี้รีบมองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสนใจ ก็รีบหยิกเอวของเขา่าแรง "าีๆ เพคะ ท่านปวกเปียกหรือไม่ ฝ่าาไม่รู้ตัวเหรือ?”
“ข้ามิรู้จริงๆ” หรงซิวพูด่าจริงจัง “อวิ๋นเออร์ รู้หรือไม่?”
อวิ๋นอี้ทำ้านิ่ง กลอกตาขาวให้เขา “ใ่เพคะ ปวกเปียกมาก”
“จริงหรือ? แต่ข้าคิดว่าข้าก็พอตัวหนา คืนี้เรามาลองกันดีหรือไม่?”
อวิ๋นอี้มองเขา่าประหลาดใจ เมื่อคิดึภาพกิจกรรมในคืนนั้น นึกึายิ่งใหญ่ของเขาในุเช้า น่องไก่ที่คีบอยู่ก็ร่วงหล่นจากตะเกียบ นางะแอมเบาๆ แ้รีบเปลี่ยนคำพูด "แ็แรงมากเพคะ ไม่ปวกเปียก ข้าจำผิดไปเ"
"ะนั้นยิ่ง้ลอง"
"......"
อวิ๋นอี้รู้ว่าเขาจงใจ จึงะทืบเท้าของเขาใต้โต๊ะ
เมื่อเห็นว่าเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย นางจึงโยกหัว่ามีาสุขแะทานต่อไป
ัจากงานเลี้ยงกินเวลาไปกว่าชั่วยาม เหล่าขุนนางหลายคนก็แยกย้ายกันกลับไป แต่ก็ยังมีีหลายคนที่รออยู่เพื่อผูกมิตรแะรอปีนแข้งขา
หรงซิวเป็น์ชาย แม้จะไม่ไดู้แลอำนาจทางการทหารแะจัดการเื่เล็กๆ น้อยๆ เ่านั้น แต่เขาก็เป็นเชื้อพระวงศ์ เขาสามารถพูดกับ์ฮ่องเต้ได้ ดังนั้นเขาจึงมีผู้คนเข้ามารายล้อมจะตามประจบเช่นเดียวกัน
อวิ๋นอี้ยืนอยู่ข้างเขา อยู่ด้วยยิ้มจน้าเกร็ง จึงหาข้ออ้างไปพักผ่อนในห้อง
หลับไปทีพระอาทิตย์ก็ตกิเีแ้
เมื่อนางตื่นึ้เบื้อง้าก็ดำสนิท ขนาดที่ว่ายื่นมืออกไปก็มองไม่เห็นห้านิ้ว อวิ๋นอี้เรียกเซียงเหอ แต่ก็ไม่มีใครเข้ามา นางขยับตัว แ้สัมผัสเข้ากับผนังเนื้อที่อบอุ่น
“ตื่นแ้หรือ?” เีงของบุรุษผู้ึ่เข้ามาใกล้
อวิ๋นอี้ได้ยินว่าเป็นหรงซิว ากังวลก็คลายลง นางโดนตัวเขาในผ้าห่ม "ฝ่าาเข้ามาเมื่อใดเพคะ?"พ
"สักพักึ่แ้" หรงซิวเข้ามาจากข้างั กอดเอวนางไว้ "อิ่มแ้หรือ?"
"เพคะ..." นางอึดอัดนิดหน่อยที่โดนกอด จึงผลักเขาออก "ฝ่าาปล่อยสิเพคะ ข้าจะลุกแ้"
คงเป็นเาะว่าอยู่ในจวนของมหาเสนาบดี หรงซิวไม่กล้าทำการใดพลการ ัจากที่กอดจนพอใจ ทั้งคนก็ลุกึ้
หรงซิวบอกนางว่าอวิ๋นเส่าต้าวได้จัดงานเลี้ยงเหล้าในห้องโถง ให้พวกเราไปหา
ทั้งเิผ่านศาลาแะทางเิที่คดเคี้ยว ทันทีที่เข้าไปในห้องโถง ก็มีร่างึ่เข้ามาหาพวกเขาราวกับสายลม
บุรุษผู้นั้นคั่นอยู่ระหว่างนางกับหรงซิว ยิ้มแะพูดกับนางด้วยใบ้าที่อ่อนโยนว่า “อวิ๋นเออร์ เช้าข้าตามหาเ้าไปุหนแห่งแต่หามิพบ คิดึจะแย่อยู่แ้!"
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??