เรื่อง ชู่ว์... พระชายา ท่านซ่อนสิ่งใดไว้บนคาน!
ห่าวเหม่ย
งดงามยิ่ง?
เมื่อยินคำพูดอั้นจิ่ว เจียงจื่อเฮ่าพลัน้าแดงใตอนแ หลังจากแดงก็กลายเป็นำ ผมเขาตั้งชี้ด้วยาโกรธ ่้านี้เขารู้สึก่าตนเเป็นคนใแคบยิ่งนัก ท่ายามนี้สตรีผู้ั้ไม่เพียงแต่โกงเงินเขาสองหมื่นตำลึง ซ้ำยังขโมยดอกบัวพันปีเขาไปอีก าเล่นเล่ห์กับเขาจนทำให้เขารู้สึกเหืนตนเเป็นคนโง่
อีกั้ยังให้เขายังเรียกา่า '่าแ่าห่าว' ที่ออกเีงพ้องกับคำที่มีาหมาย่า 'แม่าที่ดี' อีก
สตรีผู้นี้ สตรีผู้นี้... ตัวเยิ่งนัก!!!
เจียงจื่อเฮ่าหอบหายใแรงราวกับเสือดาวตัวน้อยที่รู้สึกอึดอัดใยิ่ง หลังจากั้ไม่นานเขาพลันคำรามเีงดังก้อง “ช่างไร้เหตุผลนัก ข้า้าหาาให้พบให้จงได้! ”
เีงคำรามนี้แข็งแกร่งขนาดที่ทำให้นกที่อาศัยอยู่ใภูเขาและลำธารสะดุ้งตกใ
“องคัาา ท่านช่วยข้าาหาแม่ลูกคู่นี้ที ข้าอยากจะเอาดอกบัวพันปีคืนมา รวมึ้การแก้แค้นให้กับาอัปยศอดสูที่ข้าได้รับ ข้า้จับามาแขวนและเฆี่ยนลงโทษอย่างหนักให้จงได้ ให้าได้รู้จุดการล่วงเกินคุณาเจียงผู้นี้...”
“ไม่ เปิ่นกงจะลงืเ เจ้าาอั้นจิ่วไปร่างรูปเสืนแม่ลูกคู่นี้เถิด” ตี้หลิงหานเปิดปากกล่าว
“องค์ัาา ท่านไม่เชื่อข้าหรือ? ข้าอยากจับาด้วยตัวข้าเ...”
เจียงจื่อเฮ่าคำรามเีงดังก้อง ท่า่ที่เขาจะพูด นัยน์าเย็นชาตี้หลิงหานพลันหันมาสบเข้ากับเขา าหนุ่มรู้ตัวทันที่าตนเได้ก่อหายนะครั้งใญ่ึ้มาแ้ เขากลืนน้ำลาย คำพูดที่จ่อชิดริมฝีปากพลันหักเลี้ยวโค้งทันที “องค์ัาา หลังจากที่ท่านจับาได้ รบกวนท่านช่วยบอกข้าที ข้าจะทำให้สตรีผู้ั้มีชีวิตอยู่ไม่สู้าย”
เจียงจื่อเฮ่าทำืปาดคอตนเปะกอบคำ
ตี้หลิงหานมิได้สนใเขา ่เจียงจื่อเฮ่าก็ยังคงพูดต่อไปไม่หยุดพัก
“องค์ัาา ข้าทำดอกดอกบัวพันปีหายไป พิษท่านจะทำเช่นไรกันดี? ”
"เดิมทีดอกบัวพันปีนี้ไม่อาจถอนพิษข้าได้ ทำได้เพียงยับยั้งเอาไว้ชั่วคราว แต่การมาเข้ามายุ่งกับเปิ่นกงย่อม้มีราคาที่ชดใช้"
เีงตี้หลิงหานเย็นเฉียบอย่างหาที่เปรียบมิได้ น้ำเีงแฝงไปด้วยาโหดเหี้ยมอำมหิต
เจียงจื่อเฮ่ากลืนน้ำลาย ลูบ้าอกตนเ องค์ัาาน่ากลัวยิ่งนัก รู้สึกเหืน่าเขากำลังอยากจะฆ่าใครสักคน โชคดีที่่าแ่เขาเป็นท่านน้าองค์ัาา เฮ้อ... คุณ่าแ่ มิเช่นั้าผิดที่ทำลงไปนี้ เกรง่าคงจะถูกตัดหัวแ้...
ตี้หลิงหานเดินจากไป ่อั้นจิ่วก็พาเจียงจื่อเฮ่าไปร่างภาพเสืน
"อั้นจิ่ว ข้าบอกเจ้าให้ สตรีผู้ั้งดงามยิ่งนัก แม้แต่หญิงงามัดับหนึ่งแห่งอาณาจักรต้าโจว ฉู่หลิวซวงยังงามเทียบาไม่ได้ ไม่คิดเลย่าาจะเป็นหัวขโมย ข้าปะมาทไปแ้จริงๆ "
เจียงจื่อเฮ่ามีสี้าโกรธเคือง
อั้นจิ่วทำ้าาย “คุณาเจียง ฝ่าบาททรงาใท่านเกินไปแ้จริงๆ หากเป็นผู้อื่นทำผิดพลาดเล็กน้อยเช่นนี้ ข้าเกรง่าพวกเขาคงจะถูกฆ่าายไปนานแ้ ท่านหยุดพูดแ้าข้ามาเพื่อวาดภาพเสืนเถิด บางทีเราอาจจะได้ดอกบัวพันปีคืนมาเพื่อชดเชยาผิดพลาดท่านก็เป็นได้”
“ใ่ ถูก้ ไปกันเถิด ข้าจำ้าสตรีคนั้ได้แม่น แค่เพียงัาก็นึกออกทันที”
อั้นจิ่ว "...! "
“คุณาเจียง าสัมพันธ์ระห่างท่านกับแม่าผู้ั้บริสุทธิ์ใ่หรือไม่?”
“หมายา่าอย่างไร?”
ใบ้าเจียงจื่อเฮ่าขลาดเขลา ่ใบ้าอั้นจิ่วจริงจังยิ่ง “ข้าน้อยกำลังคิด่าเหตุใดดอกบัวพันปีที่ซ่อนมิดชิดแนบกายท่านึถูกอีกฝ่ายหนึ่งขโมยไปได้ มีเรื่องัใดที่ไม่สามารถอธิบายได้เกิดึ้ระห่างพวกท่านสองคนหรือไม่? "
“อั้นจิ่ว เจ้ากำลังพูดึเรื่องัใด? ข้าเจียงจื่อเฮ่าเป็นคนทำาใตัวเเช่นั้หรือ? แม้ข้าจะนั่งรถม้าไปกับา ท่ายังนั่งห่างจากาึสามหมี่ [1] อีกั้ข้ายังัาไม่ปรายมองาเลยตลอดทาง”
"อืม"
“อืม ืัใเจ้า อย่ามากล่าวหาทำลายาบริสุทธิ์ข้านะ”!
เจียงจื่อเฮ่าโกรธยิ่งนัก
“หากกล่าวเช่นนี้ แสดง่าสตรีผู้ั้มิใ่ยอดเซียนจอมโจรหรอกหรือ?”
น้ำเีงอั้นจิ่วแฝงาไม่เชื่อไว้อย่างชัดเจนยิ่งนัก ้บอก่าอั้นจิ่วเดาถูกจริงๆ
แสงพระอาทิตย์ตกทอดยาวส่องกระทบร่างั้สองเป็นเวลานาน เจียงจื่อเฮ่ายังคงอธิบาย ท่าาสงสัยอั้นจิ่วก็ยังคงชัดเจนอยู่เช่นเดิม
แผ่นดินชางหลาน เ้าอาณาจักร ี่แ้ ต้าโจวั้เป็นอาณาจักรที่ใญ่โตทีุ่ เป็นอสณาจักรที่สืบทอดสายเลือดต่อมาจากเจียงซาน เป็นัดับหนึ่ง
พระอาทิตย์กลางฤดูร้อนสาดส่องลงมาที่เืงหลวงแห่งอาณาจักรต้าโจวที่ัใหล กำแพงเืงร้อยจ่าง [2] ใญ่โตโอ่อ่า ปะตูสีำมืดกว้างเ้าฉื่อ [3] ปะตูเืงสลักรูปเทพนกอินทรีโกรธเกรี้ยวเอาไว้ ดวงาที่หยิ่งทะนงคู่หนึ่งจ้องมองไปยังผู้คนที่เดินเข้าออกไปมาุคน...
ปะตูเืงเปิดอยู่และุคนที่้การเข้าเืงจะ้เตรียมกระดาษยืนยันตัวตน่าด่านเข้าออกพร้อมไว้อยู่ใื
ใยามั้ มีเกวียนลาที่วิ่งโยกเยกเข้ามา คนขับคือเป่า สองแม่ลูกมาึเืงหลวงแห่งอาณาจักรต้าโจวช้าก่าเจียงจื่อเฮ่าึสามวัน ฮวาเีั้ัมาตลอดทางและเพิ่งถูกปลุกให้ื่
“่าแ่ ึปะตูเืงแ้ ื่เถิดขอรับ”
เีงเป่าดังึ้
ฮวาเียืดเอวาอยู่ใรถลา าเปิด่า โผล่ศีรษะออกมาและเดินลงจากรถ ใืถือกระดาษแสดงตัวตนเอาไว้ กระดาษยืนยันตัวตนสองฉบับนี้เป็นปลอมที่ผู้เฒ่าติงทำให้ ซึ่งเขาบอก่าสามารถนำมาใช้ยืนยันเข้าเืงได้โดยไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน
"เอาล่ะ เข้าเืงกันเถิด"
ฮวาเีถอนหายใหนึ่งครั้ง าขยับมานั่งข้างๆ เป่า ขับรถเกวียนลาเพื่อเตรียมเข้าเืง
ใบ้าเล็กๆ เป่าตึงเครียดและดูกังวลอยู่เล็กน้อย เป่ากะพริบาที่กลมโตใสแจ่วราวกับกระเบื้องเคลือบ เด็กน้อยกล่าวเีงเบา่า “่าแ่ ตระกูลมู่… ข้าหมายึท่านากับท่านยายจะชอบข้าหรือไม่ขอรับ? ”
ท่าทางที่วิตกกังวลเป่า ทำเอาใฮวาเีรู้สึกเจ็บปวด เด็กคนนี้โตึ้มากทีเี ท่าคนเีที่เขาสนิทสนมด้วยกลับมีแค่ท่านผู้เฒ่าติงแ้ก็ตัวาเ เด็กน้อยเฝ้าปรารถนาึารักใครอบครัวและปรารถนาที่จะได้รับารักจากคนโดยรอบ
าเอื้อมืไปลูบผมเป่า ่กล่าว่า "ย่อมเป็นเช่นั้แน่ เป่าั้น่ารักั้ฉลาดเฉลียว ท่านาท่านยายจะ้ชอบเจ้าอย่างแน่นอน"
ด้วยคำยืนยันฮวาเี เป่าน้อยึถอนหายใอย่างโล่งอก ท่าเขาก็ยังคงปะหม่าอยู่ดี
"ไปกันเถิด"
ฮวาเีขับเกวียนลาอย่างสบายอกสบายใไปทางปะตูเืง หลังจากต่อแถวเป็นเวลานาน ใทีุ่ก็ึาพวกเขาั้สองคน
“จางซุ่ยฮวา? หวางเอ๋อร์เป่า? ”
องครักษ์ที่ตรวจสอบข้อมูลปะจำตัวมองไปที่จดหมายระบุตัวตนฮวาเี เขาอ่านชื่อั้สองออกมาตรงๆ อาจคาดไม่ึ่าสองแม่ลูกที่งดงามจะไร้รสนิยมึเพียงนี้
ฮวาเีและเป่าขมวดคิ้วเข้าหากัน ท่านผู้เฒ่าติงนี่นิสัยแย่เีจริง แม้่ามันจะเป็นตัวตนปลอม ท่าเหตุใดึเลือกสองชื่อนี้กันเล่า? นามนี้คู่ควรกับรูปลักษณ์ที่ไม่มีผู้ใดเทียบได้พวกเขาหรือ?
“พี่า พ่อแม่ข้าไม่รู้หนังสือจึงตั้งชื่อข้าอย่างไม่ละเอียดรอบคอบเช่นนี้”
ด้วยดวงาที่สดใสและฟันขาวที่สวยั้ ยามที่ยิ้มให้องครักษ์ พลางพูดจาอย่างอ่อนหวาน องครักษ์ึกับรู้สึก่าจมูกตนร้อนผ่าว เขารีบยกืึ้ถูจมูก ใใก็คิดเพียง่าสตรีผู้นี้ช่างงดงามเีจริง เขาโบกือย่างรวดเร็ว “่า ่า”
"ใพี่า"
ฮวาเีโบกืลา แขนขาวั้ดูเหืนจะเปล่งปะกายท่ามกลางแสงแดด ผู้คนที่ได้เห็น้ยืนนิ่งค้าง ผิวาขาวเกินไปแ้กระมัง
เป่าที่อยู่ด้านข้างถอนหายใและส่ายหัวอย่างทำอะไรไม่ได้ ่าแ่เขาดูเหืนเด็กที่ยังไม่โต ซึ่งนั่นพาให้ใเขากังวลยิ่ง
ระห่างทางไม่รู้่ามีบุรุษกี่คนแ้ที่อยากเป็นบิดาเขา ดูองครักษ์ผู้เฝ้าปะตูนั่นสิ เลือดกำเดาเขาไหลออกมาแ้
หลังจากที่เข้าปะตูเืงได้แ้ก็พบคนขับรถหลายคนกำลังรออยู่ไม่ไกลกำลังเชิญชวนลูกค้า ฮวาเีไม่รู้จักตระกูลมู่ าไม่ทราบ่าจวนตระกูลมู่ั้อยู่ที่ใด าจึงขอให้เป่าหาคนขับรถที่ดูน่าเชื่อถือและซื่อสัตย์มาทำข้อตกลง รับเงินมัดจำเพื่อนำจดหมายไปส่งที่ตระกูลมู่
ยามที่พวกา้การหาที่ร่มเพื่อพักผ่อน พลันได้ยินเีงกีบม้าวิ่งห้อตะบึงเข้ามา กลุ่มคนชั้นสูงขี่ม้าวิ่งตรงเข้ามาพลางตะโกนก้อง “หลบไป ้หลบไปให้พ้น ุคนหลีกทาง ปะตูเืงจงเปิดออก หลิวซวงิู๋่ [4] กำลังจะออกนอกเืง”
เชิงอรรถ
[1] หมี่ หน่วยายาว เท่ากับเมตรพ
[2] จ่าง หน่วยายาว เท่ากับสามจุดสามสามเมตร
[3] ฉื่อ หน่วยายาว เท่ากับฟุต
[4] ิู๋่ 郡主 ตำแหน่งองค์หญิงหรือท่านหญิง ึ้อยู่กับการสืบสายเลือดทางบิดากับจักรพรรดิองค์ปัจจุบัน ำรงตำแหน่งเชื้อพระวงศ์หญิง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??