เรื่อง ชู่ว์... พระชายา ท่านซ่อนสิ่งใดไว้บนคาน!
มู่เอ้าเทียน่าประสบการณ์ในสนามรบที่คาวคลุ้งด้วยกลิ่นโลหิต เผชิญ้ากับนักรบที่แข็งแกร่งมามากมาย ท่าเขามิใช่บุ่มบ่ามเลือดร้อน ัเป็นที่มีสติปัญญามีไหวพริบเป็นอย่างยิ่ง จากี้เขายังเป็นทาสของบุตรสาวเีด้วยซ้ำ ี่ปีี่แา สำหรับเขาแล้วุการเคลื่อนไหวของูล้วนสัมพันธ์กับใของเขา
ท่าวินาทีที่นางเห็นมู่เอ้าเทียนั้ แม้่านางจะตกใ ท่าในใของนางก็ได้ตัดสินแล้ว่านางจะเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลมู่แทนมู่ัเหยียน แต่การแสดงออกของนางย่อมไม่มีทางสนิทสนมได้เหมือนบุตรสาวแท้ๆ
จากี้ทัศนคติของนางที่มีต่อครอบครัวรองเก็ค่อนข้างเฉยชา ดังั้ท่าทีของนางจึงทำให้มู่เอ้าเทียนรู้สึกไม่สบายใและโทษตัวเยิ่งขึ้น
ท่าเื่ราวที่แท้จริงมิได้เป็นเช่นั้ นางโตมาถึงอายุปูนี้แล้ว จากเป่าที่ใกล้ชิดกับนางมากที่สุด มู่เอ้าเทียนนับ่าเป็นเดียวที่ทำให้นางรู้สึกสนิทชิดเชื้อตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้พบ ความัและการปกป้องคุ้มครองที่ไร้เงื่อนไขของเขาคือสิ่งที่นางใฝ่หามาทั้งชีวิต
ฮวาเหยียนชำเลืองมองพลางคิด่าจะตอบอย่างไรดี
นางรู้ดี่า่ที่มู่ัเหยียนแห่งตระกูลมู่จะเีชีวิต ญิสาวั้ไร้ความขุ่นเคืองต่อตระกูลมู่หรือบิดาผู้ี้ มีเพียงความรู้สึกผิดเพียงเท่าั้
เมื่อเห็น่าฮวาเหยียนมิได้พูดัใดา มู่เอ้าเทียนพลันถอนหายใหนักา ได้ยินเพียงเีงของเขาที่เอ่ย่า "ูั เมื่อ่เจ้าเีข้า่าท่านพ่อ..." แต่คราี้เจ้าัไม่เีแม้แต่ครั้งเดียว เีเพียงแค่บิดา ความใกล้ชิดและความห่างเหินูสร้างขึ้นกั้นกลางระห่างเรา
“ูั ที่เจ้าตำหนิและโทษพ่อั้เป็นเื่ทีู่ต้องแล้ว ่เป็ี้เจ้า ตระกูลู่เป็ี้เจ้า ตอนี้เจ้าพักผ่อนเี่เถิด”
หลังจากที่มู่เอ้าเทียนพูดคำเหล่าี้ เขาก็หมุนตัวหันหลังัไปด้วยความหดหู่ าที่แข็งแกร่งี้ ู่ๆ ก็ดูเหมือนจะแก่ขึ้นไปอีกสิบปีทันควัน
การหมุนตัวัในครั้งี้ พาให้หัวใของฮวาเหยียนบีบแน่นขึ้นอยู่ครู่หนึ่ง นางเปิปาก่าขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว่า "ท่านพ่อ"
เีงเีท่านพ่อี้พาให้จิตใของนางสั่นไหวด้วยความรุนแ คลื่นอารมณ์ที่อธิบายไมู่ผุดขึ้นมากลาง้าอกของนาง ราวกับ่าเมื่อนานมาแล้ว นางก็เคยเีขานแบบี้มา่
นางใสั่นอย่างอธิบายไม่ได้ ฮวาเหยียนรู้สึกมึนงงเล็กน้อย แต่แล้วนางก็คิดได้่าบางทีนางอาจใส่ตัวเเข้าไปในบทมู่ัเหยียนมากจนเกินไป ความรู้สึกสับสนตีรวน นางรู้ดี่าญิสาวที่ายไปั้สิ้นหวังและรู้สึกผิดเพียงใดในยามที่นางกำลังจะาย นางรู้สึกผิดต่อบิดามารดา รู้สึกผิดต่อบุตรา
ดังั้ นางจึงไม่สามารถปล่อยให้าที่อยู่ตรง้าเข้าใผิดได้และไม่สามารถปล่อยให้เขาโทษตัวเและรู้สึกผิดต่อไปได้เช่นกัน
นางจึงค่อยๆ เปิปากพูดอย่างช้าๆ ่า "ท่านพ่อ ข้าความจำเสื่อมเจ้าค่ะ..."
"อะไรนะ? "
หลังจากที่คำเีขาน่าท่านพ่อของฮวาเหยียนลง หัวใของมู่เอ้าเทียนพลันสั่นสะท้าน ดาของเขาแดงก่ำ ยังไม่ทันจะได้เข้าไปกอดบุตรสาวก็พลันได้ยินคำพูดถัดไปของฮวาเหยียนเข้าเี่ เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง าหนุ่มยังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อความหมายของประโยี้ก็เห็นบุตรสาวก้าวเข้ามาข้าง้า ่จะขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางเอ่ยเีงเบา่า
“ท่านพ่อ ข้าจำไม่ได้ด้วยซ้ำ่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อี่ปีที่แล้ว เมื่อี่ปี่ข้ากับเป่าูไล่ต้อนไปที่้าผาหิมะ และเพื่อให้มีชีวิตรอด ข้าจึงกระโลงจาก้าผาเพื่อปกป้องตัวเ ร่างาบาดเ็สาหัส โชคดีที่รอดมาได้ แต่จำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย...
เพียงแค่ช่ไม่กี่เดือนที่่ามาเท่าั้ที่ข้าเริ่มจำตัวตนของตัวเได้รางๆ และจำท่านได้ ข้าจึงรีบัมาพร้อมกับเป่าเจ้าค่ะ"
น้ำเีงของฮวาเหยียนั้เบายิ่งนัก
คำเหล่าี้จริงึ่เท็จึ่ จริงคือสิ่งที่มู่ัเหยียนประสบพบเจอมา เท็จคือนางไม่ใช่คุณหนูใหญ่ที่แท้จริงของตระกูลมู่ อย่างไรก็ามต่อ้าของเป่าที่ไว้วางใในตัวนางและมู่เอ้าเทียนที่เต็มไปด้วยความั คำพูดสุด้าของมู่ัเหยียนที่ายไป ทำให้นางไม่สามารถพูดความจริงาทั้งหมดได้
คำพูดที่่าออกไปแล้วในวันี้ ตัวตนของนางไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อีกต่อไป มู่ัเหยียนคือนาง นางคือมู่ัเหยียน
เมื่อได้ยินเีงที่เบาราวกับกระซิบของฮวาเหยียน มู่เอ้าเทียนนิ่งเหม่ออยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน ไม่อาจตอบสนองัมาได้
ความจำเสื่อม...
บุตรสาวของเขาสูญเีความทรงจำ? ทั้งยังูไล่ฆ่า ต้องกระโจาก้าผา
ในยามั้ นางก็คลอดบุตราหนึ่ง!
มู่เอ้าเทียนเ็ปวดจนาค้อมตัวลงชั่วะ ความเ็ปวดที่หนักหน่ในใทำให้เขายากที่จะเอ่ยพูดคำใดๆ า เหงื่อบางๆ ่ตัวขึ้นที่้าผากของเขา าหนุ่มพยายามเปิปากแต่ัพูดไม่ออกเลยสักคำเดียว
มู่เอ้าเทียนตกตะลึงกับข่าวที่ได้รับรู้อย่างกะทันหัน ดาของเขาแดงก่ำ พึมพำเีงเบา "มิน่าล่ะ มิน่าล่ะ..."
มิน่าเ่า บุตรสาวของเขาเีขานเขา่าบิดาของข้าพาให้รู้สึกไม่สนิทคุ้นชินเลยสักนิด
มิน่าเ่า ยามที่ครอบครัวรองาทักทาย บุตรสาวของเขาัห่างเหินเย็นชา
ที่แท้นางก็ความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้ทั้งสิ้น
...
มู่เอ้าเทียนทั้งเ็ทั้งเกลียด ที่เ็คือูสาวของเขาต้องทนุข์ทรมานมากเพียงใดกันในช่ี่ปีที่่ามา และสิ่งที่เขาเกลียดก็คือที่ทำร้ายบุตรสาวของเขา ทำให้นางต้องตกอยู่ในหอนางโลมไม่พอ ยังส่งามไปไล่ฆ่านางอีก
ตกลงแล้วี้เป็นใครกันแน่ ถึงได้มีจิตใที่โหดเหี้ยมอำมหิตถึงเพียงี้?
"ูั..."
มู่เอ้าเทียนเีนาง เขาอ้าปากค้างไว้ ไม่รู้่าควรจะพูด่าัใด
่าไปนานทีเดียว ถึงจะเห็น่าาของเขาแดงก่ำ าหนุ่มลูบหัวฮวาเหยียน ่จะ่า่า “ูั เื่ในอดีตที่ลืมไปแล้วก็ให้มันลืมไปเีเถิด แต่เจ้าจงจำเอาไว้่า ุในตระกูลมู่ัเจ้าเืเกิน ี่าทั้งสาม อารองและอาสะใภ้รอง อีกทั้งยังมีชิงอวิ้น ุล้วนัเจ้า”
ฮวาเหยียนพยัก้า นางเรียนรู้จากคำพูดของมู่เอ้าเทียน่ามู่ัเหยียนแห่งตระกูลมู่มีี่าอีกสาม
“ท่านา ครอบครัวของท่านารองข้าล้วนพบ้าไปแล้ว เช่นั้ท่านลุงทั้งสามของข้าอยู่ที่ไหนหรือ? ทำไมเป่าถึงไม่เห็นพวกเขาเ่าขอรับ”
ในเวลาั้เป่าเปล่งเีงถามา
เมื่อได้ยินเีงเล็กของเป่า และเห็นร่างของเด็กตัวน้อยมี้าาราวกับบุตรสาวของเขา ความเศร้าของมู่เอ้าเทียนพลันมลายหายไปเล็กน้อย เขาโน้มาลงสบประสานสายาเข้ากับเป่า่่า่า "ท่านลุงใหญ่ของเจ้าอยู่ในวังกำลังปฏิบัติ้าที่ ท่านลุงรองของเจ้าอยู่ที่าแดน ่ท่านลุงสามของเจ้าไปเที่ยว แต่าจะส่งจดหมายไปหาพวกเขา าเชื่อ่าพวกเขาจะัมาในเร็วๆ ี้แน่นอน”
เป่าขมวดคิ้ว “แล้วพวกท่านลุงจะชอบเป่าหรือไม่ขอรับ? ”
เมื่อได้ยินคำถามัไร้เดียงสาของเป่า มุมปากของมู่เอ้าเทียนพลันเกิดรอยยิ้มขึ้น "แน่นอน"
"เย้"
เป่าดีใจนชูไม้ชูมือ ดาของเขาเป็นประาระยิบระยับ
"ูเหยียน เจ้าพาเป่าเข้าไปพักผ่อนเถิด ยามทานข้าวเย็นพ่อจะส่งมาเีเจ้าเ อย่าได้คิดมาก"
มู่เอ้าเทียน่ากับฮวาเหยียนด้วยดาที่เต็มไปด้วยความัและทะนุถนอม
ฮวาเหยียนพยัก้า ่าคำตกลงหนึ่งเีง จากั้ก็เดินเข้าไปในห้องพร้อมกับเป่า
ทันทีที่หมุนาัมา ความไร้เดียงสาที่เสแสร้งแกล้งทำบนใบ้าของเป่าพลันหายไป เขาัมาเป็นคุณาตัวน้อยที่สุขุมเยือกเย็น เขาเป็นเด็กน้อยที่รู้ความ เมื่อเห็น่าท่านาของเขาเศร้าเพราะเื่ของท่านแม่ เขาจึงแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาเพื่อหันเหความสนใของมู่เอ้าเทียน
“ท่านแม่ เมื่อครู่ท่านาไม่ได้่าถึงท่านย่าเลยนะขอรับ...”
ฮวาเหยียนจูงมือเป่าเดินไปในห้อง ัได้ยินตัวเล็กเปิปาก่าขึ้นมา
ฮวาเหยียนเม้มริมฝีปาก ไม่เอ่ยัใดา นางเก็พบ่ามู่เอ้าเทียนไม่เคยพูดถึงภรรยาของตน
ฮวาเหยียนไม่ได้เอ่ยปากพูดัใด เป่าเก็ไม่ถามอะไรเพิ่มเติม ทั้งเดินเข้ามาในห้อง
เรือนชิงเฟิง ลานบ้านเป็นระเบียบเรียบร้อย สนามหญ้าเขียวขจี ภูเขาปลอมและธารน้ำไหล ทิวทัศน์สวยงาม หลังจากที่เข้ามาภายในเรือนพลันรู้สึกสะอาดและงดงามตั้งแต่แรกเห็น ทั้งห้องเต็มไปด้วยกลิ่น่จางของไม้จันทน์ งานแกะสลักฉลุ้าต่างเพื่อรับแสงแดด ตั่งเตียงใหญ่นุ่มในห้องปูด้วยผ้าห่มสีม่ ล้อมรอบด้วยพู่ระย้าสีม่่ เมื่อมอง่าผ้าม่านสี่ก็จะเห็นตู้เสื้อผ้าที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของเตียงที่มีเปลือกหอยสีมุกฝังอยู่ช่างงดงามและแพรวพราว
มีภาพวาดทิวทัศน์หลายภาพแขวนอยู่บนผนัง บนชั้นวางติดกับผนังมีแจกันงานประณีตวางอยู่หลายใบ ตรงมุมห้องมีฉินโบราณอยู่ ทั่วห้องุที่ล้วนปรากฏกลิ่นอายสง่างาม
ที่นี่คือที่ที่มู่ัเหยียนเคยอาศัยอยู่ จากความตระการาโอ่อ่าของห้องจะเห็นได้่าสตรีี้เป็นสตรีที่ดี มีทั้งความสง่างามและอุปนิสัยที่ดีพ
ฮวาเหยียนไม่สามารถพูดาได้่านางรู้สึกอย่างไร นางถอนหายใ ล้มตัวลงนอนบนเตียงหลังใหญ่ ้มองไปที่ม่าน้าต่างด้านบน ในหัวของนาง่างเปล่า
ในยามั้ นางไม่สามารถบอกได้่านางรู้สึกอะไรในใ ยามที่มู่ัเหยียนตัวจริงใกล้จะจากไป นางตอบรับคำขอและความปรารถนาครั้งสุด้าของญิสาว เลี้ยงเป่าจนเติบใหญ่ เป็นตัวแทนของนางัไปยังตระกูลมู่ พบบิดาของนาง อาศัยอยู่ในห้องที่นางเคยอยู่ ุอย่าง่าไปด้วยความเรียบร้อย เป็นไปในทิศทางที่กำหนดไว้ แต่ใของนางัหนักึ้ ความรู้สึกอึดอัดัู้กดทับกันไว้แน่น
“ท่านแม่ ดื่มน้ำหน่อยเถิด”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??