เรื่อง ชู่ว์... พระชายา ท่านซ่อนสิ่งใดไว้บนคาน!
เสียงผู้ใต้บังคับบัญชา อั้นปาัขึ้นที่นอกลาน
ฮวาเหยียนยืดคอขึ้นมองฝ่ายตรงข้าม ในะเดียวกันตี้หลิงหานก็มองนางอย่างเย็นชา สายาของั้สองปะทะกันกลางอากาศจนเิเสียงชิ้ง
ในเวลานั้น ลมพัดโชยอ่อนมาเรื่อยๆ ช่างสดชื่นและน่ารื่นรมย์ แ่ัในั้น ในอากาศก็ัเิสายลมเย็นยะเยือกอย่างมิอาจอธิบายได้ ะนั้นเองมู่เอ้าเทียนเดินมาอย่างเร่งรีบ ข้างๆ เขามีาหนุ่มสวมชุดคลุมสีน้ำเิเข้ม รูปร่างผอมสูง ัก็ไม่ล่ำหนา ้าาหล่อเหลา คิ้วที่เฉียบตรงนั้นราวกับนัยน์าของเหยี่ยวที่เฉียบแหลม เย็นชา เย่อหยิ่งและสำรวมกริยา
เมื่อฮวาเหยียนเห็นก็ทราบทันทีว่านี้คือมู่เสวียนเย่ พี่าใหญ่แ่ตระกูลมู่
เขากำลังอุ้มเป่าอยู่ในอ้อมแขน
เมื่อเห็นเป่า ฮวาเหยียนก็ทนไม่ได้และรีบวิ่งตรงเข้าไปหาทันที
"เป่า"
นางตะโกนเรียกและสวมกเป่าเอาไว้แน่นในอ้อมแขนของนางเอง
แม้ว่าจะรู้ว่าเป่าได้หลบหนีจากจวนไท่จื่อแ้ แต่พอนางคิดว่าเป่า้ใช้ยาพิษจากเลืของัเองเพื่อหาทางหนีออกมานั้น ฮวาเหยียนก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาีครั้ง
"่าแ่"
เป่าะโดดเข้าไปในอ้อมแขนของฮวาเหยียน "่าแ่ ไม่้กลัวนะขอรับ เป่าไม่เป็ไร เป่าเรียกท่านาและท่านลุงใหญ่มาเพื่อช่วยท่านแ้"
เป่ากฮวาเหยียนพร้อมกับปลอบโนางด้วยเสียงเล็กๆ ตอนที่เขาออกไปจากจวนไท่จื่อได้แ้ก็วิ่งกลับจวน เมื่อเขาหา่าแ่ไม่พบ ก็ทำให้เขารู้ทันทีว่าเิเรื่องขึ้นแ้จึงรีบไปหาท่านาของเขา ในใของเด็กน้อยนั้นท่านาเป็เพียงเดียวที่จะสามารถช่วย่าแ่ของเขาได้
เมื่อั้สองกำลังจะออกจากจวน ก็ได้พบท่านลุงใหญ่ที่เสร็จจากการปฏิบัติ้าที่ในวังกำลังเดินกลับเข้ามาอย่างเร่งรีบ เป่าไม่คาดคิดมา่ว่าท่านลุงใหญ่จะรูปร่างสูงโปร่งและแข็งแกร่งึเพียงนี้ ีั้ยังเหมือนกับท่านา าหนุ่มยอมรับเขาได้อย่างรวดเร็วและยังเป็ห่วง่าแ่อย่างุหัวใ ไม่จำเป็้พูดอะไรต่อจากนั้น พวกเขาพากันบุกมาที่จวนไท่จื่อเพื่อช่วย่าแ่ทันที
ทุกในตระกูลมู่ทำให้เขารู้สึกไว้ใและอบอุ่น
ในเวลานี้หัวใของฮวาเหยียนรู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก เพราะบุตราที่นางเลี้ยงมากับมือยเยี่ยมเหลือเกิน
“่าแ่ ท่านได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ขอรับ? ”
เป่ามองไปที่ฮวาเหยียนอย่างกังวลพร้อมกับตรวจสอบไปทั่วั ทันใดนั้นเขาก็มองเห็นบาดแลึกที่คอของนาง ึ่ตอนนี้เต็มไปด้วยสะเก็ดเลื มองูแ้ช่างน่าตกใยิ่ง
ใบ้าเล็กของเป่าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที “่าแ่ เิอะไรขึ้น? ผู้ใดทำร้ายท่าน? ”
แม้ว่าเป่าจะถามแบบนี้แต่ดวงาของเขากลับจ้องมองไปที่ตี้หลิงหาน เขาเป็เด็กที่ฉลาด แทบจะรู้ได้ทันทีว่ารอยบนคอของ่าแ่นั้นถูกสร้างขึ้นจาก์รัชทายาทที่อยู่ตรง้าเขา
เนื่องจากผู้มาเต็มลานจวน ทว่าในยามนั้นพลังของตี้หลิงหานนั้นทรงพลังทีุ่
เป่าจ้องไปที่ตี้หลิงหาน ่ตี้หลิงหานก็มองเขาเช่นกัน ดวงาคู่ใหญ่หนึ่งคู่กับดวงาคู่เล็กหนึ่งคู่หันปะจัน้าเข้าหากัน แววาที่ปะสานกันของั้คู่นั้นมีความคล้ายคลึงกันเป็อย่างยิ่ง
ตี้หลิงหานเหล่มองเป่า เด็กน้อยนี้หรือที่วางยาพิษสิบแปดในจวนไท่จื่อ? แท้จริงแ้เขาทำได้อย่างไรกัน?
เป่าคิดในใว่า าที่อยู่ตรง้านี้คือบุรุษผู้ที่หมั้นแม่ของเขาไปเมื่อี่ปี่ แต่ี่ปีต่อมากลับมาลักพาัเขาและ่าแ่ไป บุรุษนี้แท้จริงแ้้การทำอะไรกันแน่? เฮอะ อย่าพลาดพลั้งตกอยู่ในกำมือของเขาเชียว มิเช่นนั้นเขาจะทำให้านี้ถูกพิษจนไม่สามารถมีชีวิตมองเห็นแสงอาทิตย์ของวันใหม่ได้เลย
ความเกลียดชังและความโกรธในดวงาของเป่านั้นชัดเจนเกินไป มันทำให้ตี้หลิงหานวิเคราะห์ได้อย่างแม่นยำ แต่เขาไม่เคยเก็บเด็กเช่นนี้เอาไว้ในสายา ันั้นาหนุ่มจึงหันเหสายาไปมองีทางทันที
...
เป็เพราะเสียงตะโกนของเป่าที่ดึงสายาของมู่เอ้าเทียนและมู่เสวียนเย่ให้หันไปมองฮวาเหยียน!
ั้คู่มองเห็นบาดแที่น่าตื่นตระหนกที่คอของฮวาเหยียน ีั้ทันทีที่พวกเขามองอย่างละเอียดก็พบว่าบาดแนั้นเป็แจากรอยฟันกัดลึก
มู่เอ้าเทียนขมวดคิ้วโดยไม่รู้ัและเขาก็มองไปที่ตี้หลิงหานทันที
ในยามนั้นจู่ๆ ตี้หลิงหานัผุดุขึ้น พลางมองไปที่คู่พ่อลูก มู่เอ้าเทียนและมู่เสวียนเย่ าหนุ่มเป็แที่พูดขึ้นมาว่า "ไม่รู้ว่าท่านอ๋องมู่จะมาที่นี่ เปิ่นกงจึงไม่ได้ต้อนรับท่านเป็อย่างดี"
ตี้หลิงหานเปิดปากด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
สี้าของมู่เอ้าเทียนเคร่งขรึมเป็อย่างยิ่ง เขาระงับความสงสัยภายในหัวใเอาไว้แ้ก้าวเดินเข้าไปข้าง้า" มิกล้า ะหม่อมถวายบัง์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ"
เขาโค้งัลงเพื่อเป็การแสดงความเคารพ
“ะหม่อมถวายบัง์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ”
ในเวลานั้นเองมู่เสวียนเย่ก็ก้าวเข้าไปข้าง้าและโค้งคำนับให้เช่นกัน
ใบ้าของตี้หลิงหานเย็นชา มีเพียงดวงาของเขาที่เปล่งปะกายเย็นยะเยือกที่ยากต่อการคาดเดา "หืม? ท่านผู้บัญชาการมู่ผู้ปะจำการอยู่ในวัง งานราชการยุ่งนักแต่ท่านยังมีเวลามาที่จวนไท่จื่ออย่างนั้นหรือ? "
“ท่าน...”
คิ้วของมู่เสวียนเย่ะตุก ดวงาของเขาหันมองกลับมาที่ฮวาเหยียน ัดวงาของเขาก็กลายเป็สีแดงระเรือ เขาไม่ใช่ที่แสดงอารมณ์ความรู้สึกมากนักแต่ที่อยู่ตรง้านี้คือ้สาวที่เขาัทะนุถนอมมาตั้งแต่เด็ก นางเป็้สาวที่หายัไปเป็เวลาี่ปีึ่ไม่ง่ายเลยที่นางจะกลับมา
เขารู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับ้หญิง นางสูญเสียความทรงจำ แม้แต่พี่ใหญ่ก็ถูกลืมเลือนไปเช่นกัน
ันั้น เขาจึงสังเกตเห็นว่า้สาวมองมาที่เขาในะที่เห็นเขาปรากฏั สายาที่มองอย่างครุ่นคิดของนางนั้นทำเอาใของเขาเจ็บปวดขึ้นมา
ฮวาเหยียนกะพริบาและส่งยิ้มให้มู่เสวียนเย่
นางยิ้มขึ้นมาอย่างงดงามและรอยยิ้มนี้ก็เป็รอยยิ้มที่มาจากหัวใ ดวงาคู่สวยที่เต็มไปด้วยความหวังนั้นั้งดงามและเฉียบ ่รอยยิ้มเองก็แสนอ่อนหวานเหลือเกิน
มุมปากของมู่เสวียนเย่ขยับเล็กน้อย ดวงาของเขาชุ่มชื้น ฉายภาพรอยยิ้มของ้สาวที่ติดอยู่ในความทรงจำของเขา ั้อ่อนโ น่าั และแสนจะอบอุ่น
เมื่อเห็นดวงาที่อาลัยอาวรณ์ของพี่ใหญ่ หัวใของฮวาเหยียนัเิความรู้สึกอบอุ่น นางรับรู้ึความยินดีปรีดาของพี่าต่อการกลับมาของตน
มู่เสวียนเย่สายา เขาสะกดอารมณ์ความรู้สึกและเริ่มเปิดปาก
“ะหม่อมได้ยินข่าวมาว่า้สาวของะหม่อมเข้าไปในจวนไท่จื่อโดยไม่ได้ตั้งใจึงเกรงว่านางจะปะทะกับฝ่าบาท ุท้ายจึงรีบรุดมาพ่ะย่ะค่ะ”
"เฮอะๆ ..."
เมื่อได้ยินคำพูดของมู่เสวียนเย่ ตี้หลิงหานัแย้มยิ้มเย็นชา "ควร้มา เปิ่นกงไม่เคยรู้เลยว่าตระกูลมู่จะเลี้ยงบุตรสาวได้กล้าหาญเช่นนี้ วันนี้ถือเป็การเปิดหูเปิดาเปิ่นกงแ้"
ตี้หลิงหานเปิดปากของเขา ดวงากริบราวกับดาบ ึ่ดวงานั้นมองตรงไปที่ฮวาเหยียน
ัจากพูดคำเหล่านี้จบลง มู่เอ้าเทียนและมู่เสวียนเย่ก็มอง้ากัน จากนั้นั้คู่ก็ัเงียบกริบเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเิอะไรขึ้น และพวกเขาก็เพียงแค่ฟังคำบอกเล่าจากเป่าที่บอกว่า์รัชทายาทจับเขาและฮวาเหยียนไป พวกเขาั้สองจึงรีบเร่งมา แต่ไม่รู้ว่าแท้จริงแ้เิเรื่องอันใดขึ้นก็ไม่อาจทราบได้ ันั้นในเวลานี้จึงไม่กล้าเปิดปากโต้แย้ง
“ฝ่าบาท บุตรสาวของะหม่อมทำอันใดให้ฝ่าบาททรงขุ่นเคืองหรือพ่ะย่ะค่ะ? ”
มู่เอ้าเทียนขมวดคิ้วและถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่แข็งกร้าวจนูเย่อหยิ่ง และไม่ถ่อมัจนูต่ำต้อย
เขารู้ว่าบุตรสาวของเขาเคยเป็คู่หมั้นของ์รัชทายาท แต่ตระกูลมู่ไม่เคยคิดที่จะไต่เต้าโดยใช้อำนาจบารมีของจักรพรรดิอยู่แ้ ในตอนแราชโองการเป็การรับสั่งจากฮ่องเต้เพื่อเป็การแสดงการยกย่องให้เกียรติและแสดงึความโปรดปราน ตระกูลมู่เองก็มิกล้าที่จะรับพระมหากรุณาธิคุณของ์ฮ่องเต้ไว้
แต่ในภายัเนื่องด้วยเหตุหลายปะการ ์รัชทายาททรงเขียนจดหมายเป็การ่พระ์เพื่อปฏิเสธการอภิเษกสมรส
ตระกูลมู่และจวนไท่จื่อจึงมีเพียงความสัมพันธ์เช่นขุนนางและราชวงศ์เท่านั้น
แต่ที่ไม่เข้าใคือ เป็เพราะเหตุใด ัจากนั้นที่ผ่านมาแ้ึี่ปี ์รัชทายาทกับบุตรสาวของตระกูลเราึถูกดึงให้มาข้องเกี่ยวด้วยกันี
ใบ้าของตี้หลิงหานเย็นชา เขาชำเลืองมองไปที่ฮวาเหยียน "คุณหนูใหญ่ตระกูลมู่ เจ้า้การบอกเองหรือให้เปิ่นกงเป็พูด? "
ตี้หลิงหานถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาึ่น้ำเสียงนั้นสามารถทำให้แข็งายได้จริงๆ
ในช่วงเวลานั้นเอง ฮวาเหยียนมิได้เปิดปากพูดอันใดออกไป พอได้ยินตี้หลิงหานพูดจาเรื่องไม่ดีของนางต่อ้าท่านพ่อและพี่า นั่นทำให้นางโกรธจนแทบจะระเบิด ไอ้์รัชทายาทเฮงซวย เจ้าชั่วี้ฟ้ อย่างไรเสียเขาก็มีตำแหน่งเป็ึ์รัชทายาทนี่นาพ
นางยังมองออกว่า ั้ท่านพ่อและพี่าของนางมีความจงัภักดีต่อราชวงศ์เป็อย่างสูง หากนางไม่มีเหตุ ไม่พูดสิ่งที่สมเหตุสมออกไป เรื่องในวันนี้ั้ท่านพ่อและท่านพี่ของนางก็จะมี่เกี่ยวข้องในความผิดทันที
หัวสมองของฮวาเหยียนัแล่นฉิวทันที
ตี้หลิงหานนี้ยั่วโทสะนางเข้าแ้จริงๆ ...
“เหยียนเออร์ แท้จริงแ้เิอะไรขึ้นกันแน่? เหตุใดเจ้าึมาที่จวนไท่จื่อได้? ”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??