เรื่อง ชู่ว์... พระชายา ท่านซ่อนสิ่งใดไว้บนคาน!
เื่เห็นว่าสี้าฮวาเหยียนดูผิดปกติ มู่เอ้าเทียนจึงนิ่งและไม่พูดอะไรออกไป ภายใใจเขาตึงเครียดขึ้นมาจึงรีบร้อนถามคำถามั้ออกไป
นี่เป็คำถามที่ถามได้ดีนัก นางมาที่จวนไท่จื่อได้อย่างไร และนางเองก็ไม่ได้มาด้วยความสมัครใจเช่นกัน!
วินาทีถัดมา ฮวาเหยียนก็เงย้าขึ้นแ้มองไปที่มู่เอ้าเทียนและมู่เสวียนเย่ ดวงตานางแดงก่ำ ้ำตานางเอ่อล้นอยู่เต็มสองตา เีงร่ำไห้ดังขึ้นพลางได้ยินฮวาเหยียนที่เปล่งเีงว่า "่า่ พี่ใญ่ เหยียนเอ๋อร์คิดว่าจะไม่ได้เจอพวกท่านีแ้เจ้าค่ะ ฮืๆๆ..."
ยามที่โฉมสะคราญร่ำไห้ งดงามดั่งดอกสาลี่ต้องสายฝน แผลที่คอนางที่มีสีแดงโลหิตั้ช่างเพิ่มความรู้สึกที่ถูกทารุณให้มากขึ้นไปี
ฮวาเหยียนสะบัดผ้าเช็ด้าผ้าไหมก่อนจะนำขึ้นมาเช็ด้ำตา ้มือนางปรากฏออกมา เห็นเป็สีม่วงอ่อนๆ
"ูเหยียน นี่มันเรื่องอันใดกัน? เิเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ เจ้าพ่อมา พ่อจะทวงความยุติธรรมให้เจ้าเอง"
ทันทีที่ฮวาเหยียนร้องไห้ก็ทำหัวใจมู่เอ้าเทียนแตกสลาย ยิ่งเขาเห็นบาดแผลฮวาเหยียน ดวงตาชายหนุ่มัแดงก่ำ ่าตามู่เสวียนเย่ที่อยู่ข้างๆ ัหดตัวลง แต่ั้สองก็อดคิดสงสัยไปใทางที่ไม่ดีไม่ได้
ใบ้ามู่เอ้าเทียนึล้ำเป็อย่างยิ่ง ย้อนกลับไปใเวลาั้ บุตรสาวเขาถูกคนทำ้าจนเิเรื่องที่ผิดพลาดขึ้นใหอนางโลม จากั้์ัาาก็ขอถอนหมั้น ใคราั้เรื่องราวเหล่าี้วุ่นวายโกลาหลเป็อย่างยิ่ง บุตรสาวเขาตกจากสวรรค์ลงสู่นรก กลายเป็เป้าาการวิพากษ์วิจารณ์ใที่สาธารณะ
ทว่าบุตรแห่งสวรรค์จะมีชายาที่แปดเปื้อนได้อย่างไร ตระกูลมู่พวกเขาไม่เคยโทษราชวงศ์และ์ัาา พวกเขาเพียงแค่รู้สึกเจ็บปวดใโชคชะตาอันเลว้าบุตรสาวก็เท่าั้
สี่ปีผัน่า ทว่าเหตุใด์ัาาถึงได้ัตัวบุตรสาวข้ามาเล่า? เรื่องเื่สี่ปีก่อนเป็บุตรสาวเขาที่ไม่ได้รับความเป็ธรรมมากเลยแม้แต่น้อย
ใบ้ามู่เอ้าเทียนตึงเครียด แต่ใใจเขากลับรู้สึกสงสัยและเิความรู้สึกหงุดหงิดและขุ่นเคืองอยู่ภายใ
ทันทีที่ตี้หลิงหานได้ยินคำพูดฮวาเหยียน มองเห็นท่าทีนางที่ราวกับจะล้มลงยามเพียงแค่มีสายลมพัด่า สี้าเขาัมืดครึ้มราวกับสีหมึกขึ้นมาทันที ท่าทีที่เย่อหยิ่งสตรีตรง้า ใยามี้ก็ยังคงชัดเจนอยู่ภายใดวงตานาง และใเวลาี้นางก็เริ่มที่จะแสดงบทบาทราวกับนางมารีครั้ง
ดวงตาสีดำสนิทตี้หลิงหานจดจ้องไปที่ฮวาเหยียน เขาอยากจะได้ยินนั่าสตรีผู้ี้จะกล่าวออกมาเช่นไร
วินาทีถัดมา ฮวาเหยียนที่รู้สึกไม่ได้รับความเป็ธรรมและหวาดัก็เปิดปากกล่าวว่า “่า่ ท่านพี่ ์ัาาทรงัตัวหยวนเป่ามาเจ้าค่ะ มิหนำซ้ำยังขูู่และัูเข้าคุกมืด เขาบังคับให้ข้า ฮืๆ... ดูเขาลอกผิวหนัง... ฆ่ามนุษย์ ช่าง่าัมากเหลือเิเจ้าค่ะ ฮืๆ..."
ประโยคถลกหนังมาเกือบหลุดจากปากฮวาเหยียน ทว่าสุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกไป และเปลี่ยนเป็ฆ่าคนแทน
นางรู้สึกเสมอว่าด้านที่เต็มไปด้วยการนองเลือดและโหด้าั้ ให้นางเห็นเพียงคนเดียวก็พอแ้ เพราะถ้าหากนางพูดออกไปก็ไม่รู้ว่าจะเิเรื่องอะไรขึ้นี
ใขณะที่คำพูดฮวาเหยียนสิ้นสุดลง ตี้หลิงหานก็เหลือบมองนาง ดวงตาเขามืดครึ้มไม่ชัดเจน
เื่มองไปที่ฮวาเหยียนีครั้ง ทันทีที่เีงนางสิ้นสุดลง ใบ้าเล็กนางัซีดขาว ้ำตาไหลอาบใบ้านางแลดูเหมือนว่านางจะัจริงๆ
สิ่งี้ทำ้ามู่เอ้าเทียนอย่างรุนแ เขาั้เจ็บและโกรธ
เขาจ้องมองตี้หลิงหานด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อใสิ่งที่ได้รับรู้มา พวกเขารู้อยู่เสมอว่า์ัาาแห่งต้าโจวั้เย็นชาและหยิ่งผยอง แต่เขาไม่เคยคิดว่าจะโหดเหี้ยมถึงเพียงี้ เรื่องที่มีคุกกลางจวนั้ก็ช่างประไรเถิด จวนัใญ่ทุกัล้วนมีแดนนรกตนเอง แต่ใยต้องเป็บุตรสาวเขาที่เข้ามาเห็นการฆ่าคนพระ์ด้วยเล่า?
บุตรสาวเขาหายตัวไปสี่ปี แบกรับความทุกข์ทรมานมามากพอแ้ ไม่ง่ายเลยที่จะกลับมา เขาสาบานว่าจะไม่มีวันปล่อยให้บุตรสาวเขาถูกรังแกี แต่เพียงชั่วพริบตานางกลับถูกัมาที่จวนไท่จื่อี้
หัวใจมู่เอ้าเทียนเต็มไปด้วยความเคืองขุ่น
"ฝ่าา พระ์าความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ? กระหม่อมไม่รู้ว่าบุตรสาวกระหม่อมทำผิดอันใด พระ์ถึงต้องันางมาที่นี่ ีั้ยังต้องทำให้นางหวาดัมากถึงเพียงี้? นางเป็เด็กสาวที่ขลาดั ตั้งแต่เล็กจนโตแค่มดสักตัวยังไม่กล้าที่จะเหยียบให้ตาย พระ์ปล่อยให้นางดูเรื่องนองเลือดอย่างการฆ่าคนให้ตายจริงหรือ พระ์ต้องการเอาีินางหรือ? ยิ่งไป่าั้ ใฐานะ์ัาาแห่งราชวงศ์ พระ์ฆ่าคนตายกับมือได้อย่างไรกันพ่ะย่ะค่ะ? "
ดวงตามู่เอ้าเทียนแดงก่ำ เขาจดจ้องไปที่ตี้หลิงหานพลางเอ่ยถาม
เรื่องจะฆ่าใครอะไรไม่ใช่ประเด็น แต่ที่สำคัญคือเหตุใดต้องกระทำต่อ้าบุตรสาวเขา นี่แหละประเด็น!
เขาโกรธเกลียด หากคนที่อยู่้าเขาไม่ใช่์ัาาแห่งราชวงศ์ เขาคงอดไม่ได้ที่จะสำแดงฤทธิ์หอกยาวพู่แดงไปนานแ้
“ฮึกๆๆ...”
ฮวาเหยียนเปล่งเีงร่ำไห้ออกมาีสองสามครั้งใเวลาที่เหมาะสม แสดงบทบาทอ่อนแอขลาดัได้อย่างถึงอกถึงใจ!
เื่เห็น่า่นางเอ่ยปากถามตี้หลิงหาน ภายใใจนางัรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหลายเท่า
ตี้หลิงหานเอามือไพล่ั เื่ถูกมู่เอ้าเทียนถาม ใบ้าเขาัเย็นชาล้ำึ ทว่าชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะมองไปทางฮวาเหยียน และพบว่าสตรีผู้ั้กำลังก้ม้าร้องไห้อยู่ ใบ้านางซีดเซียวและดูหวาดัจริงๆ แต่เขารู้ดีว่าภายใแววตาหญิงสาวั้ต้องเป็แววตาแห่งภาคภูมิใจเป็อย่างยิ่งแน่
เพราะเขาเห็นด้วยตาเขาเอง เขาจึงรู้ว่าแม่หญิงคนี้เปลี่ยนโฉม้านางได้เร็วเพียงใด
มู่อันเหยียนผู้ี้ขี้ัหรือ?
มู่อันเหยียนผู้ี้อ่อนแอหรือ?
ตั้งแต่สตรีนางี้เดินเข้ามาใคุกมืด นางก็เริ่มมองคนที่ถูกถลกหนังอย่างพินิจพิจารณา เขาเห็นอย่างชัดเจนว่าใแววตานางนอกจากความสนอกสนใจแ้ ก็หาได้มีความหวาดัใดๆ เจือปนอยู่เลยแม้แต่น้อย ไม่ต้องพูดถึงฝีปากนางที่้ากาจยิ่งนัก และโดยเฉพาะอย่างยิ่งความใจกล้าที่นางลงมือโดยไม่พูดเจรจาใดๆ ัำ ีั้ยังป้อนยาพิษจากลำไส้ให้เขาีด้วย
เกรงว่าจะไม่มีสตรีคนใดใต้าโจวที่จะอาจหาญได้เยี่ยงนางแ้
หนำซ้ำสตรีนางี้ยังจงใจปกปิดเรื่องการถลกหนังคนเขาี ึ่สิ่งี้ทำให้เขาประหลาดใจเป็อย่างยิ่ง
อั้นปาและอั้นจิ่วที่อยู่ข้างๆ ไม่กล้าแม้จะหายใจ พวกเขาได้เห็นถึงวิธีปฏิบัติตนคุณหนูตระกูลมู่ที่มีต่อ์ัาาแ้ว่าใสายตานางหาได้มี์ัาาไม่ ท่าทีเยี่ยมยอดนางั้สร้างความประทับใจึซึ้งให้พวกเขาเป็อย่างยิ่ง
ใยามั้แม่นางผู้บอบบางอ่อนแอจากตระกูลมู่ผู้ี้ทำให้พวกเขาตกใจจนอ้าปากค้างเลยทีเดียว
เีงมู่เอ้าเทียนสิ้นสุดลง ตี้หลิงหานก็ไม่ได้เอ่ยอะไร มีเพียงดวงตาคู่หนึ่งเท่าั้ที่จ้องมองไปที่ฮวาเหยียน ยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม ่าไปนานเขาถึงกล่าวขึ้นมาว่า "มู่เอ้าเทียน คนที่ถูกฆ่าตายั้เขาเป็นักฆ่าที่มาลอบสังหารเปิ่นกง ความผิดเขาั้ใญ่หลวงยิ่งนัก แม้ความตายก็ไม่อาจชดใช้พอ
สำหรับการปล่อยให้บุตรสาวที่รักเจ้าต้องพบกับเปิ่นกงใคุกที่มืดมิดเช่นั้ นั่นเป็สิ่งที่ข้าได้ตระเตรียมเอาไว้อย่างเหมาะเจาะแ้"
้ำเีงตี้หลิงหานั้ธรรมดายิ่ง แต่สิ่งที่เขาพูดั้่าหงุดหงิดเป็พิเ เครามู่เอ้าเทียนม้วนขึ้นพร้อมกับดวงตาที่เิกว้าง “ฝ่าา พระ์ไม่คิดว่าทรงทำเิไปหรือพ่ะย่ะค่ะ? ูเหยียนเป็ิี ใจนางไม่ได้อาจหาญขนาดที่ต้องเห็นฉากนองเลือด...”
“ท่านอ๋องมู่ ท่านคงไม่รู้จักบุตรสาวคนี้มากพอ”
เีงคำรามกล่าวหายังไม่ทันพูดจบก็ถูกตี้หลิงหานขัดจังหวะเข้าเีก่อน ้ำเีงเขาเต็มไปด้วยการเีดสีที่เย็นยะเยือก
มู่เอ้าเทียนสะกดกลั้นอารมณ์โมโห พลางมองไปที่ตี้หลิงหานและกล่าวว่า "์ัาา ที่กล่าวเช่นี้าความว่าอย่างไร บุตรสาวกระหม่อม กระหม่อมย่อมรู้นิสัยใจคอนางเป็อย่างดี"
“เฮอะ...”
ตี้หลิงหานเยาะเย้ย ดวงตาเขาัจ้องไปที่ฮวาเหยียน ชายหนุ่มวางมาดที่แสนจะเย็นชาและเย่อหยิ่ง "อั้นจิ่ว เจ้าพูด"
อั้นจิ่วที่ถูกขานชื่อก้าวขึ้นไปข้าง้าและโค้งคำนับมู่เอ้าเทียน ก่อนจะกล่าวว่า “ท่านอ๋องมู่ เรื่องราวเป็เช่นี้ขอรับ เื่าัก่อน ดอกบัวพันปี์ัาาถูกขโมยไป ภายัได้รับการยืนยันแ้ว่าเป็คุณหนูใญ่ตระกูลมู่เป็คนลงมือขอรับ
ฝ่าาทรงทราบดีว่าท่านอ๋องเป็คนซื่อสัตย์และคงจะไม่มีวันยอมให้ครอบครัวตนขโมยพระ์ไปเช่นี้ ดังั้ ์ัาาจึงขอให้ข้าน้อยเรียนเชิญคุณหนูใญ่มู่มาที่นี่เป็การ่ตัว และเนื่องจากเกรงว่าคุณหนูใญ่จะไม่ให้ความร่วมมือ ดังั้จึงเชิญคุณชายหยวนเป่ามาด้วยขอรับ"
อั้นจิ่วกล่าว
ความจริงเรื่องพลิกกลับใทันที
ฮวาเหยียนฟังสิ่งที่อั้นจิ่วพูดจบก็ทำให้นางเกือบจะโมโหตาย เยี่ยมยอดอั้นจิ่ว แม่นางเช่นข้าเพิ่งช่วยีิเจ้า โดยการที่เจ้าจะได้ไม่ต้องได้รับโทษ ทว่าเจ้ากลับโยนมันทิ้ง หนำซ้ำยังพูดจาใส่ไข่ขายข้าี ์ัาาเจ้าไม่มีความผิดอันใดเลยสักนิด? เพราะัข้าจะไม่ให้ความร่วมมือ? จึงเชิญหยวนเป่ามาเป็การ่ตัว? เจ้ายังกล้าที่จะพูดว่าวิธีการเช่นั้เจ้าเป็การเชิญชวนหรือ?
คำพูดอั้นจิ่วจบลง เขาก็สังเกตเห็นว่ามีสายตาเฉียบคมจ้องมาที่เขา
อั้นจิ่วถอนหายใจและคร่ำครวญอยู่ใใจ เขาถูกคุณหนูใญ่ตระกูลมู่เกลียดชังเข้าแ้
มู่เอ้าเทียนเองเื่ได้ยินคำพูดอั้นจิ่วัเม้มปากไม่พูดอะไร เื่าัก่อนั้... บุตรสาวเขายังอยู่ระหว่างทางกลับจวน หากว่าเวลาั้บุตรสาวเขาได้ขโมยดอกบัวพันปี์ัาา? นั่นจะเป็ไปได้อย่างไร?
บุตรสาวเขาเป็คนดี นั่นย่อมเป็ไปไม่ได้!
แม้ว่าจะเป็ไปได้ แต่ก็ไม่ใช่การขโมย อาจเป็การเก็บขึ้นมา
นอกจากี้ดอกบัวพันปีคือสิ่งใด?
มู่เอ้าเทียนปกป้องบุตรสาวเขาโดยไม่สนเหตุผล
ใยามั้เอง เขาเงย้าขึ้นและมองไปที่ตี้หลิงหานึ่กำลังรอให้เขาพูดอยู่ คิ้วดาบเขาขยับไหว ชายหนุ่มเปิดปากพูดขึ้นมาทันทีว่า “ฝ่าา พระ์ทรงมีหลักฐานอะไรถึงเรีย่าขโมย? มิเช่นั้บุตรสาวที่บริสุทธิ์กระหม่อมอาจได้รับความผิดจากการถูกใส่้ากลั่นแกล้งที่ไม่เป็ธรรมได้พ่ะย่ะค่ะ”
คำกล่าวี้เปี่ยมไปด้วยโทสะ
ฮวาเหยียนได้ยินใใจัเิความอบอุ่นขึ้น สมกับเป็่า่ที่นางชื่นชม คำพูดเขา่าพึงพอใจเป็อย่างยิ่ง มิเช่นั้แ้นี่จะมิใช่การโยนความผิดให้ผู้อื่นแ้ตนเองรอดพ้นหรือ?
แต่ตอนี้จะไปหาหลักฐานจากที่ใดกันเล่า ใเื่นางกับหยวนเป่าได้กินมันลงไปใท้องแ้
หยวนเป่าดูเหมือนจะรับรู้ได้ เื่เห็นท่านแม่เขาขยิบตาให้ เขาก็เข้าใจใทันที ฉับัั้ดวงตาเขาแดงก่ำ เด็กน้อยคว้าแขนเสื้อมู่เอ้าเทียนทันที “ท่านตา การสืบสวนคดีจำเป็ต้องให้ความสนใจกับหลักฐาน จำเป็ต้องมีการพิจารณาร่วมตรวจสอบสามฝ่าย ทว่า์ัาากลับทำตามใจพระ์เอง ัหยวนเป่ามาคุมขัง กักตัวท่านแม่ ั้หมดี้เพื่อสนองความปรารถนา์ัาาเพียงพระ์เดียวพ
ท่านตา ท่านคงไม่ทราบ หยวนเป่าถูกขังอยู่ให้องเก็บฟืน ให้องั้่าัเหลือเิ มันมืดสนิทและคนเฝ้าประตูก็โหด้าเป็อย่างยิ่ง หยวนเป่าคิดว่าตัวเองกำลังจะตายและคงไม่มีวันได้กลับมาพบท่านแม่กับท่านตาีแ้ขอรับ…”
เชิงอรรถ
[1] ดอกสีขาว าถึง ใสซื่อบริสุทธิ์
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??