เรื่อง ชู่ว์... พระชายา ท่านซ่อนสิ่งใดไว้บนคาน!
ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็ไปได้ โดยเฉพาะหลังจากที่มู่เอ้าเทียนโมโห ยามที่่าวถ้อยคำนั้น สีหน้าของหลิวซินเหยาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ซีดขาว พร้อมกับจิตวิญญาณที่สลายหายไป ราวกับหัวใจของนางถูกเผาไหม้จนายเป็เถ้าถ่าน.
ไอ๊หยา ช่างเป็รูปแบบาอกหักที่คลาสสิกเืเกิน
เฮือก
ฮวาเหยียนสูดหายใจเย็นเ้าปอด นางรู้สึกเจ็บที่ฟันกรามด้านหลังเืเกิน เฮอะๆๆ เรื่องี้ทำให้นางค้นพบความลับที่ยิ่งใหญ่เีจริง ดวงาของฮวาเหยียนหันอกไปมาราวกับจิ้งจอกตัวน้อย นางรู้สึกว่าท่านพ่อแห่งตระกูลมู่รู้ว่าท่านอาสะใภ้รองกำลังจะทำอะไร ไม่อย่างนั้นท่านพ่อที่ให้ความสำคัญกับความสามัคคีของครอบครัวคงไม่หักหน้าท่านอาสะใภ้รองเช่นี้ คิดว่าเป็เพราะนางับมาด้วย เาจึงโจมตีท่านอาสะใภ้รองอย่างโหดร้าย
อาจเป็เพราะดวงาของฮวาเหยียนนั้นชัดเจนเกินไป มู่เอ้าเทียนจึงสังเกตเห็นใทันที เาเห็นบุตราสุดที่รักของเาอกดวงาใสแป๋วราวกับไข่มุก เาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรึ้ ดวงาที่เปื้อนน้ำานั้นกวาดมองมาเา พาให้หัวใจของเาเริ่มประหม่า สายาของาน้อยผู้ี้หมายความว่าอย่างไร?
วินาทีต่อมา ดวงาของฮวาเหยียนพลันเปล่งประกาย นางพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เอาล่ะ ท่านพ่อ รีบนั่งกินข้าวกันเถิดเจ้าค่ะ ข้าหิวแ้ น้องหญิงของข้าอวิ้นเออร์กับท่านอาสะใภ้รองล้วนทำเพื่อข้า ี้ร่างกายของข้าเพียงแค่แพ้กุ้ง หลังจากที่ข้ากินกุ้งเ้าไป ั้ตัวจะเกิดผื่นเล็กๆ ทั่วร่างกาย ข้าจึงไม่สามารถกินมันได้จริงๆ เจ้าค่ะ”
ฮวาเหยียนตบืของมู่เอ้าเทียนพร้อมกับพูดเบาๆ
เมื่อมู่เอ้าเทียนได้ยินคำพูดของฮวาเหยียน สีหน้าของเาพลันอ่อนลงมาทันที ที่จริงเาควรจะเป็คนที่ภายใใจทุกข์ตรมมากที่สุด บุตราสุดที่รักของเากินกุ้งไม่ได้ มันต้องเกี่ยวข้องกับสารพิษใร่างกายเป็แน่ าเปลี่ยนแปลงของสารพิษรุนแรงจนทำให้ร่างกายของนางต้องเปลี่ยนแปลงไปด้วย เพราะเหตุนั้นนางจึงแพ้กุ้ง เมื่อคิดึเรื่องี้ เาก็รู้สึกเจ็บปวดกับบุตราสุดที่รักของเาทันที
“อีกั้น้องหญิงอวิ้นเออร์และท่านอาสะใภ้รอง ที่ท่านดีต่อข้านั้น ข้ารับรู้ แต่ข้าเองก็ผ่านประสบาณ์มามากมายใช่วงี่ปีที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็บุคลิกอุปนิสัย หรือรสชาติของอาหารล้วนเปลี่ยนไปั้ิ้ ดังนั้นโปรดเ้าใจข้าด้วยเจ้าค่ะ”
คำพูดของ ฮวาเหยียนนั้นงดงามยิ่งนัก น้ำเีงของนางบ ไม่ก้าวร้าวกดดัน
“พี่หญิง ข้ารู้ดีว่าาปีที่ผ่านมาี้ท่านต้องทนทุกข์ทรมานมาแสนสาหัส”`
มู่ชิงอวิ้นรีบร้อนเอ่ยึ้มา นางตอบสนองอย่างรวดเร็ว ืบางรีบคีบกุ้งตรงหน้าฮวาเหยียนับมาไว้ใจานของตนเอง จากนั้นก็คีบเอามะเขือยาวตุ๋นหนึ่งชิ้นวางไว้ตรงหน้าฮวาเหยียนแทน คราวี้ฮวาเหยียนไว้หน้านาง หญิงาคีบมะเขือม่วงเ้าปาก พาให้มู่ชิงอวิ้นหัวเราะทันที``
ฮวาเหยียนหรี่สายามองนาง น้องหญิงผู้ี้ช่างพอใจได้ง่ายดายยิ่ง แค่เพียงกินอาหารที่นางคีบให้เท่านั้นเอง
ยามี้ใบหน้าของหลิวซื่อดูดีึ้เล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดของฮวาเหยียน นางทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าท้ายที่สุดคอของนางับแห้งผาก ใช้เวลานานกว่าจะพูดออกมาได้ว่า 'อืม'
“เอาล่ะ ทุกคนกินข้าวกันเถิด ลูกเหยียนหายไปึี่ปี ใที่สุดวันี้นางก็หวนคืนับมา ข้ามีความสุขเืเกิน ใที่สุดข้าก็สามารถหลับได้อย่างเต็มอิ่มเีที พ่อบ้านลุงหวัง ไปขุดเหล้านารีแดงที่ถูกฝังไว้ที่ลานเรือนออกมาที วันี้เปิ่นหวางไม่เมาไม่เลิกรา”
ความสุขบนใบหน้าของมู่เอ้าเทียนใยามี้ไม่อาจปกปิดได้เลย
“ขอรับนายท่าน ข้าจะไปเดี๋ยวี้”
พ่อบ้านลุงหวังตะโกนเรียกคนมาช่วยขุดเอาเหล้าทันที
...
เหล้านารีแดงชั้นยอด เมื่อเปิดฝาแ้จะได้ิ่นเหล้าที่หอมหวนและม่อม ไม่ว่าผู้ใดที่ได้ิ่นล้วนเมาั้ิ้
มู่เอ้าเทียนมีความสุขเืเกิน เาค่อยๆ บรรจงรินเหล้าใส่จอกใบใหญ่สำหรับตัวเอง มู่เสวียนเย่รวมึมู่จี้หงอย่างช้าๆ มู่เอ้าเทียนยกแก้วึ้ดื่มเหล้า หยาดน้ำใสค่อยๆ รินไหลผ่านลำคอของเา บางส่วนก็หกเลอะเทอะบริเวณปกเสื้อ เผยความเป็ลูกผู้ชายให้ฉายแเจิดจ้า
ฮวาเหยียนมองไปทางหลิวซินเหยาด้วยหางาและพบว่านางกำลังจ้องมองท่านพ่ออยู่...
ถุ้ยๆๆ ท่านอาสะใภ้รองคนี้จ้องท่านพ่อาเป็มัน เรื่องี้ไม่จำเป็ต้องเดา
ฮวาเหยียนหันไปหาท่านอารองอีกครั้ง เานั่งยิ้มและดูท่านพ่อของนางดื่มเหล้า ท่าทางดูมีความสุขยิ่งนัก มู่ชิงอวิ้นก็นั่งขวยเขินเช่นกัน ท่าทางเรียบร้อยเชื่อฟังเืเกิน
“วันี้ข้ามีความสุข ปีติเป็พิเศษ ี่ปีแ้ที่ข้าไม่ได้มีความสุขเช่นี้ พ่อบ้านหวัง จงรับคำสั่ง นำเงินสองตำลึงแจกเป็รางวัลแก่ข้ารับใช้ทุกคนใจวน”
มู่เอ้าเทียนโบกืสั่ง
"ทาสชราขอเป็ตัวแทนทุกคนใจวนขอบุนายท่าน"
พ่อบ้านลุงหวังขอบุมู่เอ้าเทียนและหันไปคารวะฮวาเหยียนด้วย นี่เป็ความเฉลียวฉลาดและไหวพริบของพ่อบ้าน เนื่องจากเารู้ว่ารางวัลของมู่เอ้าเทียนี้เกิดจากาหวนคืนับมาของุหนูใหญ่
พอเสร็จพิธีขอบุ ก็มีความสุขกันต่อไป
ฮวาเหยียนมองไปทางมู่เอ้าเทียน เาดื่มหนักยิ่งนักและนั่นทำให้เริ่มเมาึ้มาเล็กน้อย ใบหน้าของเาแดงก่ำอยู่เล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ส่งผลต่อความหล่อเหลาของเาเลย จะเห็นได้ว่ามู่เอ้าเทียนมีความสุขจริงๆ เพราะาหวนคืนับมาของนาง...
นางมองดูความปีติยินดีใแววาของผู้เป็บิดา รู้สึกเพียงว่าหัวใจของนางค่อยๆ ฟูึ้ หัวใจที่เงียบงันมานานาปี ดูเหืนจะพบที่อยู่ของมันใที่สุด จากนั้นก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็ความบนิ่ง
ถ้ามีคนถามนางใเวลาี้ว่านางอยากจะเก็บอะไรเอาไว้มากที่สุด
ฮวาเหยียนคิดว่านางจะตอบโดยไม่ลังเลว่านางจะเลือกเก็บความอบอุ่นใยามี้ไว้ รักษาเีงและรอยยิ้มที่ครอบครัวตระกูลมู่มีเอาไว้ให้นาง
...
ยามที่มู่เอ้าเทียนกำลังดื่มอย่างสนุกสนาน ยามนั้นมู่เสวียนเย่ขมวดคิ้วแน่นอยู่ข้างเา!
“เสวียนเย่ เจ้าขมวดคิ้วไปทำไม? ดื่มเป็เพื่อนพ่อของเจ้าเถิด หลานเหยียนับมาแ้ อารองเองก็มีความสุขมากเช่นกัน แต่อารองสุขภาพไม่ค่อยดี ดื่มหนักมากไม่ได้และดื่มได้แต่น้อย อย่าทำให้ความสนุกของพ่อเจ้าหมดลงเลย มาดื่มด้วยกันสักหน่อยเถิด”
เมื่อมุ่จี้หงเห็นว่ามู่เสวียนเย่ขมวดคิ้ว ท่าทางเหืนกำลังคิดอยู่อะไรอยู่ เาก็หัวเราะออกมาเีงดัง
"เย่เออร์ ไม่กี่ปีที่ผ่านมาี้... ขอบใจเจ้ามากนะ"
มู่เอ้าเทียนหยิบจอกเหล้าขนาดใหญ่ึ้มาตรงหน้ามู่เสวียนเย่ คำพูดติดอยู่ที่ลำคอของเา
ใฐานะบุตรคนโตของตระกูลมู่ ความรับผิดชอบและภาระั้หมดจึงตกอยู่ที่เาคนเดียว น้องสองและน้องสามล้วนไม่ได้อยู่จวน เพราะาหายตัวไปของน้องาของเา ทำให้บิดาไม่มีกะจิตกะใจจะดูแลปกครองครอบครัว เาเีสติไปอยู่นานทีเดียว หากครอบครัวี้ไม่มีบุตรชายคนโต ใวันที่ยาำบากเช่นี้ เกรงว่ามู่เอ้าเทียนอาจจะล้มลงไปแ้ก็เป็ได้
บุตรชายคนโตคนี้มีตำแหน่งเป็ึหน่วยราชองครักษ์ประจำวังหลวง ทำหน้าที่ปกป้องฮ่องเต้องค์ปัจจุบันรวมั้ปกป้องเืงหลวงแห่งอาณาจักรต้าโจว และนี่ก็เป็ความภาคภูมิใจของตระกูลมู่เช่นกัน
ระหว่างชายชาตรี ระหว่างพ่อกับบุตร คำบางคำสามารถเ้าใจได้ภายใใจโดยไม่ต้องพูดอันใด
“ท่านพ่อ ท่านไม่จำเป็ต้องพูดอันใดแ้ ลูกเ้าใจขอรับ”
มู่เสวียนเย่ยืนึ้ พ่อลูกชนแก้วกัน จากนั้นก็ยกจอกึ้กระดกดื่ม
ฮวาเหยียนมองดูฉากี้ ดวงาของนางร้อนผ่าว นางถือโอกาสใขณะที่ทุกคนไม่สนใจรินแก้วเล็กๆ ให้ตัวเองและจิบไปคำหนึ่ง
่จะได้ยินมู่เสวียนเย่ลดเีงลงและพูดกับท่านพ่อว่า “ท่านพ่อ ท่านเพิ่งให้เงินคนรับใช้คนละสองตำลึง ลูองคำนวณคร่าวๆ แ้ หากท่านมอบเงินั้หมดให้กับคนรับใช้ และถ้ารวมกองทัพตระกูลมู่ด้วย มันคงจะเป็ค่าใช้จ่ายที่มหาศาลเลยทีเดียว"
มู่เสวียนเย่ยังคงพูดด้วยเีงต่ำและกระซิบที่หูของมู่เอ้าเทียน
ด้วยความที่มู่เอ้าเทียนดื่มเหล้าหนักไปนิด เาจึงยังไม่ตอบสนองต่อสิ่งที่บุตรชายคนโตของเาพูด หลังจากที่ผ่านไปสามวินาที สมองเาพลันแล่นและนึกออกใทันที!
บุตราที่มีค่าของเาี้มีหี้อยู่สามล้านตำลึง!!!
ใยามนั้น พ่อบ้านลุงหวังพลันวิ่งับมาอย่างมีความสุข “นายท่าน คำพูดของท่านถูกส่งต่อไปยังเหล่าข้ารับใช้แ้ และคนรับใช้ล้วนมีความสุขยิ่งนัก ดังนั้นพวกเาจึงขอให้ทาสชราผู้ี้มาคารวะขอบุท่าน ขอบพระุท่านอ๋อง ขอบพระุุหนูใหญ่ขอรับ”
เมื่อได้ยินคำพูดของพ่อบ้านลุงหวัง ใบหน้าของมู่เอ้าเทียนพลันตึงเครียดึ้มาทันที
“เจ้าใช้เงินไปั้หมดเท่าไหร่?”
“หา? ”
พ่อบ้านลุงหวังตะลึงไปชั่วครู่ คิดไม่ึว่าท่านอ๋องจะถามเาด้วยคำถามี้ เานิ่งไปครู่หนึ่งแ้จึงตอบว่า “จากที่นักบัญชีจดรายได้มา เราให้รางวัลแก่คนรับใช้ใจวนของเรารวมเป็เงินสามร้อยแปดสิบสองตำลึง โดยจะแจกจ่ายให้กับกองทัพของตระกูลมู่ อีกั้ใปีที่ผ่านมาพวกเราดูแลแม่หม้ายเด็กกำพร้า อีกยังมีหญิงชราที่ถูกทิ้งไว้คนเดียวและเด็กเล็กที่สูญเีครอบครัวด้วยรวมเป็เงินั้หมดี่แสนแปดหมื่นตำลึงขอรับ"
เฮือก
มู่เอ้าเทียนสูดลมเย็นเ้าปอด ึกับสร่างเมาไปสามส่วน
เา เา เา...
อึก
เาแค่มีความสุขเล็กน้อยไม่ใช่หรือ? แ้ก็ดื่มเหล้านารีแดงนิดหน่อย เหตุใดึลืมเรื่องี้ไปได้เล่า?
เงินสามล้านตำลึงี้ก็ยังไม่ได้จ่ายและอีกี่แสนแปดหมื่นตำลึงก็เพิ่งถูกใช้ไป...
เมื่อพ่อบ้านลุงหวังเห็นว่าท่าทางของท่านอ๋องดูผิดปกติไป เาจึงนั่งลงบนเก้าอี้และเงียบเป็เวลานาน ่จะพูดึ้มาอย่างไม่สบายใจว่า “นายท่าน มีปัญหาอะไรหรือขอรับ? ”
มู่เอ้าเทียนคงไม่สามารถให้พ่อบ้านหวังไปนำรางวัลับมาได้ใช่หรือไม่? ช่างน่าขายหน้าเกินไปแ้
เาเป็ท่านอ๋องหลู่หนานผู้่างาม เาไม่สามารถทำเรื่องแบบี้ได้จริงๆ
"ไม่เป็ไร..."
มู่เอ้าเทียนกังวลอยู่ใใจแต่ใบหน้าของเาับนิ่งบ ิ่นอายของท่านแม่ทัพพลันปรากฏึ้
“ถ้าเช่นนั้น พ่อบ้านหวังไปถามเหล่าอู่หน่อยว่ายามี้คลังสมบัติของเรามีเงินเืเท่าไหร่? ”
มู่เอ้าเทียนถาม
แม้พ่อบ้านลุงหวังจะงุนงงสัยเป็อย่างยิ่งว่าเหตุใดท่านอ๋องึให้ไปถาม? หรือว่าอยากจะแจกรางวัลต่อ? าับมาของุหนูใหญ่ทำให้ท่านอ๋องมีความสุขมากจนเาให้รางวัลติดต่อกัน นับว่าเป็าบำเหน็จรางวัลอย่างมีความสุข
อีกด้านหนึ่งฮวาเหยียนมองไปทางมู่เอ้าเทียนเพราะสัญญาหี้ของนาง ท่านพ่อึมีท่าทีที่วิตกกังวลเช่นี้ ทว่านั่นทำให้หัวใจของนางั้อบอุ่นั้ขบขันนัก
“ท่านพ่อ ท่านไม่ต้อง...! ”
“ลูกรัก ไว้ค่อยคุยกันทีหลัง”
มู่เอ้าเทียนคาดเดาคำพูดของฮวาเหยียนออก เมื่อเาเห็นบุตราของเาเอียงศีรษะมอง ดวงาของนางหรี่ลงึ่หนึ่ง แก้มของนางแดงด้วยจอกเหล้าใืของนาง ใภวังค์นั้นราวกับเาเห็นภรรยาของตน
มู่เอ้าเทียนรีบเบือนหน้าหนี เาไม่้าคิดและไม่อยากจะคิด มิเช่นนั้นเาจะควบคุมไม่อยู่ เาคิดึนางเืเกิน
เาส่ายหัว มู่เอ้าเทียนเพิ่งรู้ตัวใภายหลังว่าบุตราของเาได้ขโมยกินเหล้า หญิงาคนี้ใจ้าเกินไป เาอดไม่ได้ที่จะตำหนินาง มู่เอ้าเทียนพยักหน้าให้นางเบาๆ ่่าวว่า "เป็าเป็แซ่ ริอาจเรียนาดื่มเหล้าหรือ"
น้ำเีงที่ถนอมรักเอ็นดูี้ทำให้ฮวาเหยียนยิ้มจนาปิด
“ก็แค่จิบคำเดียวเจ้าค่ะ...”
ฮวาเหยียนกระซิบ ส่วนหยวนเป่าก็แอบหัวเราะ
พ่อบ้านลุงหวังไปเพียงไม่นานก็ับมาบอกมู่เอ้าเทียน "นายท่าน เหล่าอู่เพิ่งคำนวณเสร็จ ี้มีเงินอยู่ใคลังสมบัติั้ิ้สองล้านหกแสนตำลึงขอรับ"พ
เงินสองล้านหกแสนตำลึง
มู่เอ้าเทียนท่องตัวเลขี้ พลางคิดใใจว่ามันห่างไจากเงินสามล้านตำลึงมากเกินไป
เาโบกืและพูดอีกครั้ง “ให้เหล่าอู่คำนวณอีกที เราจะขายที่ดินเป็เงินสดได้เท่าไหร่? ”
พ่อบ้านลุงหวังไม่เ้าใจนายท่านของเาเลยจริงๆ นี่มันเพื่ออะไรกัน? แต่ก็ยังเดินนำเรื่องี้ับไปถามเหล่าอู่อยู่ดี
ไม่ใช่แค่เพียงพ่อบ้านลุงหวังที่ไม่เ้าใจ คนใครอบครัวรองเองก็เช่นกัน มู่จี้หงเอ่ยึ้ "พี่ใหญ่ ท่านกำลังตรวจสอบเงินใคลังสมบัติและยังตรวจที่ดินอีก ท่านกำลังคิดจะทำอะไรอยู่หรือขอรับ?"
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??