เรื่อง ชู่ว์... พระชายา ท่านซ่อนสิ่งใดไว้บนคาน!
ฮวาเหยียนกรีดร้องเพราะต้องการจะแย่งชิงเอาสมบัติของตนคืนกลับมา แต่วรยุทธ์ของนางไม่อาจเทียบตี้หลิงหานได้จริงๆ หากถูกตรึงไว้กับที่ นางก็คงไม่อาจขยับเขยื้อนได้ แม้แต่จะพูดก็คงจะพูดไม่ได้ด้วยเช่นกัน.
ใยามั้ นางเห็นตี้หลิงหานผู้ขโมยสมบัติของนางไปด้วยใบหน้าที่เย็นชา ค่อยๆ ขยับเ้ามาใ้ ก่อนจะพูดว่า "ฮวาเหยียน ที่เ้าป้อนน้ำลายใส่ปากข้า ข้าจะให้เ้าชดใช้คืนเป็นสิบเท่า"
ใยามั้ นางมองเห็นใบหน้าที่เฉยเมยของตี้หลิงหานค่อยๆ บรรจงกดจูบอย่างหนักหน่วงลงบนปากของนาง... ของนาง...
กรี๊ดๆๆๆๆ...
ฮวาเหยียนตะโกนลั่น ืและเท้าของนางสะบัดโบกอย่างบ้าคลั่ง ทว่าตี้หลิงหานที่กำลังจูบนางอยู่นี้ ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถผลักเขาออกไปได้ ซ้ำจูบของตี้หลิงหานกลับรุนแรงมากึ้เรื่อยๆ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนไปที่ใบหน้าของนาง...
“ตี้หลิงหาน ไอ้เ้าบ้า”
ใที่สุดฮวาเหยียนร้องด่าออกมาเสียงดัง พอนางลืมาึ้ก็รู้สึ่ามีเงาดำพาดทับอยู่ข้างหน้านาง อีกั้เงาั้ยังพยายามใช้กำลังปิดปากของนางด้วย
ยังไม่ทันมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าสิ่งที่อยู่ข้างหน้าคืออะไร นางก็คว้ามันเอาไว้ทันที ดวงาของนางจ้องเขม็ง ปรากฏว่าเป็นเสี่ยวไป๋นี่เองที่จ้องมองนางด้วยดวงากลมโต นางยกืึ้ลูบหน้าของตัวเองที่เต็มไปด้วยน้ำลาย ปรากฏว่าเ้าตัวเล็กนี่เองที่ไม่รู้ว่าเ้ามาให้องของนางได้อย่างไร
เฮ้อ…
ฮวาเหยียนกุมศีรษะของตนเอง เุใดนางถึงฝันได้น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ ที่จริงนางฝันถึงตี้หลิงหาน ไอ้ผู้ชายเวรนั่น คนที่ขโมยสมบัติของนางไป และ...
“เสี่ยวไป๋ เุใดเ้าถึงไม่ไปหาหยวนเป่าเล่า เุใดถึงวิ่งมาหาข้าที่นี่? แถมยังเลียหน้าข้าจนหน้าเปียกน้ำลายไปหมด เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะตุ๋นเ้าให้ดู! ”`
ฮวาเหยียนเอ่ย``
ยามนี้นางปวดหัวเหลือเิ ซ้ำยังรู้สึกโชคร้ายยิ่งนักเพราะฝันถึงตี้หลิงหาน บุรุษผู้ั้ ั้ยังฝันว่าเขาจูบนางอีก มันช่างน่าจับฆ่าเสียจริง และสาเุที่ทำให้นางฝันถึงเรื่องพวกนี้ก็เป็นเพราะเ้าบ้าเสี่ยวไป๋นี่
“บรู๊ว...”
เสี่ยวไป๋ะดิกหางพร้อมกับจ้องมองนางด้วยดวงาสีเขียวมรกตคู่ึ่ มันะโดดไปมาบนเตียง
“เ้าหิวหรือ? ”
ฮวาเหยียนถาม
“บรู๊ว...”
หางของเสี่ยวไป๋ะดิกอย่างมีความสุขมากึ้ทันที
ฮวาเหยียนเหลือบมองด้วยสายารังเกียจ “เสี่ยวไป๋ เ้าต้องำเาไ้ เ้าเป็นาป่า มิใช่สุนัข อย่าะดิกหาง เสียหน้าข้าหมด เ้าต้องแข็งแกร่ง เ้าต้อง่างาม ต้องเป็นใญ่ เป็นใญ่เ้าใหรือไม่? "
ฮวาเหยียนสั่งสอนมัน
เสี่ยวไป๋ผุดลุกึ้ทันที มันแยกเขี้ยวแ้ทำท่าทางดุร้าย
"ถูกต้อง ไม่เลวเลย"
ฮวาเหยียนยิ้มและชมเชย แม้ว่าฝันร้ายจะทำให้นางอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่เป็นเพราะการแสดงออกของเสี่ยวไป๋จึงทำให้ความรู้สึกเหล่าั้ผ่อนคลายลงบ้าง
“รออีกครู่ึ่ เดี๋ยวสาวงามเช่นช้าจะพาเ้าไปกินของอร่อย”
ฮวาเหยียนใช้แรงลูบหัวของเสี่ยวไป๋ ขนบนตัวของเสี่ยวไป๋นุ่มมากและให้ความรู้สึกที่ดียิ่งนัก
พ่อแม่ของาป่าตัวน้อยนี้ายไปหมดแ้ เหลือมันแค่ตัวเดียว นางพบมันก่อนจะมอบมันให้กับหยวนเป่า จนถึงตอนนี้ นางยังจำท่าทางที่มีความสุขของหยวนเป่าใคราั้ได้อยู่เลย เ็น้อยคนั้ะโดดโลดเต้นไปมากับเ้าาป่าตัวน้อยใอ้อมแขนของนาง ด้วยความที่หยวนเป่าโตเร็วมาก เขาจึงไม่ค่อยเหืนเ็ทั่วไปนัก แต่ใเวลาั้เขากลับแสดงให้เห็นว่าเขามีความสุขมากเพียงใด
หลังจากั้หยวนเป่าก็ดูแลาป่าตัวน้อยตัวนี้เป็นอย่างดี เขาอาบน้ำและทำอาหารให้มันด้วยตัวเอง ตอนกลางคืนก็นอนกอดมันไว้ใอ้อมแขน จุ๊ๆ ... นางที่แม่ของเขาก็ยังอิจฉาอยู่นิด่ แต่โชคดีที่หยวนเป่าตัวน้อยยังคงเห็นนางเป็นที่ึ่เสมอ
ว่ากันว่าาป่าเป็นสัตว์ดุร้าย แต่ที่จริงแ้สัตว์ให้ความสำคัญกับอารมณ์มาก่าคน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับสัตว์อย่างาป่า พวกมันซื่อสัตย์และมีคู่ชีวิตเพียงตัวเดียวตลอดั้ชีวิตของมัน
เสี่ยวไป๋ฉลาดยิ่งนัก มันเ้าใธรรมชาติของมนุษย์ นางและหยวนเป่าสามารถรู้ได้อย่างชัดเจนว่าเสี่ยวไป๋ต้องการอะไร อีกั้สัตว์ตัวน้อยยังสามารถเ้าใคำพูดของหยวนเป่ากับนางราวกับว่าใตัวมันมีคนอยู่ใร่างกาย
...
“เ้ารอข้าปะเดี๋ยว ข้าขอตัวไปเก็บของก่อน”
ฮวาเหยียนยืดเอวพลางขยับกล้ามเนื้อและะดูกเ็้ ก่อนที่นางจะลุกจากเตียงและมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าสว่างแ้ แอาทิตย์สาดส่องลงมาทางหน้าต่าง ห้องถูกย้อมไปด้วยแแดด นับเป็นวันใหม่อีกวัน
ฮวาเหยียนมองไปที่ห้องที่แปลกา ทั่วั้ห้องเต็มไปด้วยบทกวี นางถอนหายใก่อนจะมองย้อนกลับไป ที่นี่ไม่ใช่ศตวรรษที่ยี่สิบสี่ที่นางอาศัยอยู่มานาน่าสิบปีหรือที่ด้านล่างของหุบเขาที่นางอาศัยอยู่มาสี่ปี แต่เป็นจวนตระกูลมู่
นางเป็นคุณหนูใญ่แห่งตระกูลมู่ มีท่านพ่อที่น่ารักที่คอยเอาอกเอาใและมีพี่ชายที่รักและทะนุถนอมนาง
“คุณหนูใญ่ ท่านตื่นหรือยังเ้าคะ? ”
ใยามั้พลันบังเกิดเสียงเคาะปะตูดังึ้ เป็นเสียงของสาวใช้ที่ดังมาจากข้างนอก!
"ตื่นแ้ เ้ามาเถิด"
ฮวาเหยียนเปิดปากกล่าว เสี่ยวหงและเสี่ยวลวี่ผลักปะตู ก่อนจะเดินเ้ามาข้างใ สาวใช้ั้สองคนนี้รู้กฎกติกาดี พวกนางก้มหน้ามองต่ำ ไม่ลอบมองไปรอบๆ จากั้พวกนางก็ยกเอาถังไม้ที่ฮวาเหยียนใช้อาบเมื่อคืนออกไปก่อน จากั้ก็นำอ่างทองแดงเ้ามา สุด้าก็นำผ้าเช็ดตัวไปให้ฮวาเหยียนเพื่อเช็ดทำความสะอาดืของเธอ
ฮวาเหยียนไม่มีอะไรทำ นางจึงคุยกับเ็รับใช้สองคนและได้รู้ว่าเ็รับใช้สองคนนี้อยู่ใจวนมาสามปีแ้ รวมถึงคอยทำงานอยู่ที่จวนด้านหน้ามาตลอด
สามปี นั่นคือช่วงเวลาหลังจากที่เกิดเรื่องกับมู่อันเหยียนแห่งตระกูลมู่ สาวใช้ั้สองถึงได้รับคัดตัวเ้ามาใจวน
สาวใช้ที่ชื่อเสี่ยวลวี่เป็นคนขยัน นางไม่ค่อยพูดแต่เชี่ยวชาญการทำงาน ถึงะั้ก็ค่อนข้างน่าเบื่อ ใะที่หญิงสาวที่ชื่อเสี่ยวหงั้พูดเก่งและเ้าสังมาก่า คำถาม่ใญ่ที่ฮวาเหยียนถาม ่มากคนที่ตอบก็คือเสี่ยวหงนั่นเอง
ฮวาเหยียนยังทำความเ้าใจากคำพูดของสาวใช้ั้สองคนว่าเมื่อสี่ปีที่แ้ หลังจากที่เกิดเรื่องกับมู่อันเหยียน สาวใช้ที่รับใช้นางั้หมดถูกส่งตัวออกไป และตอนนี้ก็มีบาง่ที่ถูกซื้อตัวกลับเ้าจวนมาใภายหลัง ดังั้หากต้องการหาความจริงเมื่อสี่ปีที่แ้และหาเบาะแสเกี่ยวกับบิดาของหยวนเป่า ปะการแรกควรหาอดีตสาวใช้ปะจำตัวของมู่อันเหยียนให้ได้เสียก่อน
“พี่หญิง ตื่นแ้หรือเ้าคะ? ”
เมื่อฮวาเหยียนทำความสะอาดร่างกายเสร็จแ้ เสียงอ่อนโยนก็ดังึ้มาจากลานเรือน เ้าของเสียงั้คือมู่ชิงอวิ้นนั่นเอง
“คุณหนูใญ่ คุณหนูรองมาหาเ้าค่ะ นี่เป็นครั้งที่สามที่นางมาใช่วงเช้านี้”
เสี่ยวหงพูดอย่างเร่งรีบ
ฮวาเหยียนขมวดคิ้ว ้หญิงมาหาตนถึงสามครั้งใช่วงเช้า ้หญิงมีเรื่องอะไรหรือ?
“ให้้รองเ้ามาเถิด”
ฮวาเหยียนกล่าว
ใยามั้เสี่ยวลวี่ขมวดคิ้วแน่น แม้ว่าสตรีคนนี้จะไม่ค่อยพูด ดูซื่อๆ เ็้ แต่ฝีืของนางนับว่าไม่เลวเลย
ใะที่มู่ชิงอวิ้นถูกเชิญให้เ้ามาใเรือน ฮวาเหยียนก็เดินออกจากห้องด้านใเช่นกัน วันนี้นางสวมเสื้อชั้นนอกและะโปรงลายดอกไห่ถัง ท่อนบนเป็นเสื้อสีอ่อนพร้อมเข็มขัดสีเดียวกันรอบเอว หูสองข้างปะดับไข่มุกเม็ดเล็ก ่างามและละเอียดอ่อน
มู่ชิงอวิ้นจ้องมองดวงหน้าฮวาเหยียนที่กำลังเดินออกมา ผิวผุดผาดขาวราวกับหิมะ คิ้วเรียวโดดเด่น นางแต่งกายหรูหราจนไม่อาจละสายาจากความงามของนางได้
รูม่านาของนางหดแคบลง หญิงสาวรู้สึ่าอึดอัดที่หน้าอก นางหายใเ้าลึกและหลับาลงเงียบๆ เพียงเพราะรู้สึ่าความงามของพี่หญิงที่อยู่ตรงหน้าช่างน่าตื่นตะลึงเสียจริง
“้หญิงชิงอวิ้น รีบมาที่นี่แต่เช้า มีเรื่องอะไรเกิดึ้หรือ? ”
ฮวาเหยียนเงยหน้าึ้ ก่อนจะเปล่งเสียงถามออกมา
คิดถึงเรื่องที่มู่ชิงอวิ้นมาหานางถึงสามครั้งใยามเช้า หญิงสาวเกรงว่า้หญิงน่าจะมีธุระที่ต้องการจะเอ่ยกับตน
มู่ชิงอวิ้นเปิดปากของนาง แต่ใะที่นางกำลังจะเอ่ยปากพูด พลันปรากฏร่างสีขาวึ้จากห้องด้านหลัง ก่อนที่มู่ชิงอวิ้นจะเห็นว่ามันคืออะไร เงาร่างั้ก็ล้มลงข้างเท้าของนาง
มู่ชิงอวิ้นตกใจนตัวโยน เมื่อนางก้มศีรษะลงพลันเห็นสัตว์สีขาวตัวเล็กๆ ตัวึ่พันรอบเท้าของนาง ความขยะแขยงฉายผ่านแววผ่านดวงา หญิงสาวยกเท้าึ้เตะมันออกไปทันที
แรงเตะนี้มีพลังมากจนทำให้เสี่ยวไป๋ลอยออกไป จนะแทกเ้ากับขาเก้าอี้
การเคลื่อนไหวนี้เกิดึ้เร็วมากจนฮวาเหยียนตั้งตัวไม่ทัน อาจกล่าวได้ว่านางไม่คิดว่า้หญิงที่แสนอ่อนโยนและบอบบางเช่นนี้จะเตะเสี่ยวไป๋ได้
"เ้าทำอะไรน่ะ? "
ใบหน้าของฮวาเหยียนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน นางรีบก้มลงไปกอดเสี่ยวไป๋ทันที
เสี่ยวไป๋เจ็บจากการถูกเตะ มันแยกเขี้ยวและจ้องไปที่มู่ชิงอวิ้นด้วยท่าทางดุร้าย
ฮวาเหยียนกอดเสี่ยวไป๋แ้ลูบขนมันเพื่อปลอบปะโลม สุด้าก็ทำให้มันอารมณ์เย็นลงได้สำเร็จ
ทางด้านมู่ชิงอวิ้นที่เตะเสี่ยวไป๋ออกไปก็ตระหนักได้ว่าเมื่อครู่นี้นางทำเิไปจริงๆ เมื่อเห็นฮวาเหยียนขมวดคิ้วจ้องมองมาที่นาง ดวงาของหญิงสาวกลายเป็นสีแดงทันที นางดูเศร้าโศกและน่าสารยิ่ง “พี่หญิง ข้าขอโทษจริงๆ เ้าค่ะ ข้าไม่รู้ว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงของท่าน... เมื่อครู่นี้ข้าตกใกลัวเหลือเิ เพราะข้ากลัวาตั้งแต่เ็ ดังั้ปฏิกิริยาตอบสนองของข้าที่มีต่อมันจึงค่อนข้างรุนแรง ขอท่านได้โปรดอย่าโกรธข้าเลยเ้าค่ะ"
มู่ชิงอวิ้นเอ่ยขอโทษด้วยเสียงเบา
ฮวาเหยียนมองไปทางมู่ชิงอวิ้นพร้อมกับหรี่สายาจ้องมองเ้าไปใดวงาของนาง น้ำาของ้หญิงเอ่อคลอเต็มดวงาจนดูน่าสมเพชเ็้ ั้ยังแดงก่ำยิ่งนัก ท่าทางเศร้าโศกเหลือเิ
แต่ท่าทางการแสดงของนางทำให้ฮวาเหยียนรู้สึก...
จอมปลอม
ใช่เลย มันดูปลอมเหลือเิ
นางเกิดและเติบโตท่ามกลางเล่ห์กลอุบาย ยังมีสิ่งน่าสนใใดที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอีก? หากไม่มีความสามารถใการพินิจพิเคราะห์เรื่องราวแ้ หากายไปแ้ก็คงจะยังมิทันรู้ตัว
คราแรกที่นางเห็นมู่ชิงอวิ้น นางสังเกตเห็นว่า้หญิงคนนี้บอบบางอ่อนแอ โปรดปรานการร้องไห้ ขี้ขลาดใฝ่อ ดูพึ่งพานางเหลือเิ แม้ว่านางจะลังเลที่จะต้องสานสัมพันธ์กับสตรีที่มีบุคลิกแบบนี้ แต่พี่ใญ่กล่าวเอาไว้ว่า ครอบครัวของเรามีพี่้ไม่มากนัก มู่อันเหยียนเติบโตมากับนางและความสัมพันธ์ที่ดีกับนาง นางจึงคิดที่จะเพาะปลูกความสัมพันธ์เอาไว้ แต่เพียงข้ามผ่านมาได้แค่คืนเดียว นางก็พบว่าเรื่องนี้ไม่ถูกต้อง
ความรู้สึกไม่ถูกต้องนี้ล้วนมาจากความรู้สึกของนาง
เ็สาวนิสัยดีที่อ่อนแอและขี้กลัว เมื่อพบเจอสัตว์ตัวเล็กๆ ที่ไม่ชอบ สามัญสำนึกจะสั่งให้นางจะเตะมันจนลอยึ้ฟ้าไปแบบั้หรือ?
เมื่อครู่นี้ฮวาเหยียนไม่ได้มองผิดแน่ ใยามที่เสี่ยวไป๋วิ่งเ้าไปหามู่ชิงอวิ้นั้ การะทำของมันคือการต้อนรับที่น่ายินดี แต่นางไม่พูดอะไรเลยสักคำ กลับเตะเสี่ยวไป๋จนลอยละลิ่ว และความแข็งแกร่งั้ก็ไม่เบาเลยสักนิด
นี่คือปฏิกิริยาการตอบสนองด้วยสัญชาตญาณ
เมื่อมองดูยามนี้ที่นางสำนึกผิด ท่าทางระมัดระวังและเสียใั้ทำให้ฮวาเหยียนรู้สึ่านางกำลังสวมหน้ากาก
การแสดงออกของฮวาเหยียนยังคงนิ่งเฉย เนื่องจากนางเองก็รู้สึกตกใเ็้กับการค้นพบนี้ของตน
นางขมวดคิ้วเ็้แต่ใบหน้าั้กลับไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกใด หญิงสาวเอ่ยออกมาเพียง “้หญิงรอง าป่าน้อยตัวนี้มีนามว่าเสี่ยวไป๋ มันเป็นสัตว์เลี้ยงของหยวนเป่า เมื่อครู่นี้ที่ทำให้เ้าตกใ ข้าต้องขอโทษด้วย”
“มิเป็นไรเ้าค่ะ พี่หญิง เป็นความผิดของข้าเอง เมื่อครู่ข้าตกใยิ่งนัก ไม่รู้ว่าเตะเสี่ยวไป๋บาดเจ็บหรือเปล่า? ”
มู่ชิงอวิ้นกัดริมฝีปากของนาง เปิดปากกล่าวด้วยความรู้สึกะอักะอ่วน
"ไม่เป็นไร เ้าตัวเล็กนี้เนื้อแน่น มันแข็งแกร่งยิ่งนัก เ้าไม่ได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่?"พ
ฮวาเหยียนถาม
มู่ชิงอวิ้นก็โบกืเช่นกัน นางมองดูสีหน้าฮวาเหยียนอย่างละเอียดเพื่อให้แน่ใว่าพี่หญิงไม่ได้โกรธนางจริงๆ แ้นางจึงค่อยถอนหายใด้วยความโล่งอก
“ข้าไม่เป็นไร ข้าแค่ตกใกลัว แ้ก็... พี่หญิง ถ้าข้าได้ยินไม่ผิด ท่านบอ่านี่คือาป่าหรือ? เป็นาป่าปะเภทที่กินเนื้อคนหรือเปล่าเ้าคะ? ”
การแสดงออ่าหวาดกลัวฉายชัดบนใบหน้าของมู่ชิงอวิ้น
ฮวาเหยียนยิ้ม “ไม่เป็นไร เสี่ยวไป๋ไม่กินคน มันยังเ็นัก แต่มันเ้าใภาษามนุษย์ ดังั้ย่อมจะไม่ทำร้ายผู้คนง่ายๆ แน่นอน ”
“อย่างั้หรือ มันทำให้ข้าตกใ พี่หญิง ข้าขอลองลูบมัน่ได้หรือไม่เ้าคะ? ”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??