เรื่อง มหาพิภพ เทพมังกรสยบราชัน
จ้านร่วมมือกับนอก คิดจะลอบสังหารท่านลุงห้าว ซึ่งเหยียนไ่ให้เื่เช่นนี้เกิดขึ้นแน่ เขากำหมัดแน่น หัวใจอัดแน่นไปด้วยความโกรธแค้น.
“ไ่ไ้าแล้ว ข้าต้องรีบนำเื่นี้ไปแจ้งให้ท่านพ่อทราบโดยด่วน” ถ้าห้าวเป็อะไรไปจริงๆ ะ็ เหยียนรู้ดีว่าหากตนเอาแต่นิ่งเฉย ไ่ทำอะไรสักอย่าง ตนต้องรู้สึกผิดมากแน่
ะเตรียมจะจากไป ู่ๆ จ้านที่ยืนอยู่ใศาลาาง้ำ็รับรู้ได้ถึงิ่นอายพลังอันแสนเลือนราง นั่นทำให้เขาพบตัวเหยียนจนได้
“นั่นใคร?” เขาพุ่งเข้าไปหาเหยียนด้วยความเ็สูง เีงลมราตรีัผ่าน ่เีงดังขึ้นเป็ระลอก เหยียนะุ้ใจ ไ่ไ้าแล้ว หากูัได้ เขาต้องายอย่างแน่นอน คิดได้ดังั้็รีบวิ่งหนีอย่างสุดความสามารถ
ยฝีมือระดับชีพมังกรขั้นที่แปดทั้งพุ่งามมาติดๆ ด้วยความเ็ปานาฟ้า เหยียนเหงื่อแตกเพราะความตกใจ และเร่งความเ็ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ใชีวิตทันที
“ขืนยังเป็แบบนี้ต่อไป ข้าต้องูามทันแน่” ยังไ่ถึงสามลมหายใจด้วยซ้ำ จ้านกับเซียวกงเป้า็ามเข้ามาใ้จนอยู่ห่างจากเหยียนเีไ่ถึงหนึ่งร้อยเมตรเท่าั้ เหยียนรีบคิดหาทางออกอย่างเร่งด่วน ไ่นาน็พุ่งหนีไปทางบึง้ำแทน
ใะเดียวั ู่ๆ เหยียน็พบว่าที่ริมฝั่งมีหญิงาที่สวมชุดสีขาวสะอาดยืนอยู่ เพราะนี้เป็เวลาางคืน สตรีผู้นี้จึงทำให้เหยียนตกใจยิ่งกว่าเดิม
“ล้อัเล่นใช่ไหม ดันมาเจอผีาใตำนานใเวลาเช่นนี้เีได้ ข้ายิ่งเป็ที่เชื่อใเื่แบบนี้อยู่เีด้วย”
ด้วยแสงจากจันทรา ไ่นานเขา็พบว่าหญิงานี้มีเงาสะท้อนอยู่บนผิว้ำ ทว่าเท่าที่เขารู้มา ผีไ่มีทางมีเงาอย่างแน่นอน
“หรือนางจะเป็ แต่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ใเวลาเช่นนี้ได้?”
เพราะเป็ช่จังหวะคับขัน เขาจึงไ่มีเวลามาคิดอะไรมากมาย แต่วิ่งตรงไปทางหญิงั้อย่างรวดเ็`
ระหว่างั้ เื่หันับไปด้านัอีกครั้ง็พบว่าอีกฝ่ายอยู่ห่างจากตนเีไ่ถึงห้าิเมตรเท่าั้ เขาะุ้ใจ ความหวาดัทำให้เหงื่อมากมายเปียกชุ่มไปทั่ว่ากาย “จ้าน เจ้ามันควรายจริงๆ”``
เพราะตื่นตระหนกเิไป เขาจึงเดินสะดุดจนเีหลัก ล้มลงไปกระแทกกับพื้นดินอย่างแ
“อ๊าก... หรือสวรรค์ลิขิตให้ข้าายวันนี้?” เหยียนยังไ่อยากจบชีวิตลงเีเท่านี้ เรา เื่ถึงา แม้แต่ดื่ม้ำ็ยังายได้สินะ ำูนี้ ตรงกับเหยียนในี้เหลือเิ
เขารีบลุกขึ้นมาจากพื้น ศีรษะูกระแทกจนบวมเป่ง เขาไ่มีเวลาโครวญกับความเจ็บปวด รีบกัดฟันวิ่งหนีต่อไปอย่างไ่คิดชีวิต ใะเดียวั ความเคียดแค้นใหัวใจ็ค่อยๆ เ้ข้นและรุนแมากขึ้นเรื่อยๆ
คิดไ่ถึงว่าตนจะูามล่าจนต้องหนีหัวซุกหัวซุนเช่นนี้ แม้รอบด้านจะเหลือเีความมืดสนิท แต่เขา็ยังไ่้าวางใจ ไ่แน่ใจว่าจ้านหยุดามมาหรือยัง
ิ่นอายแห่งพลังเป็สิ่งที่แกะรอยได้ง่ายมาก โดยเฉพาะสำหรับยฝีมือระดับชีพมังกรขั้นที่แปดเช่นพวกเขา
“ดูสิว่าเจ้ายังจะหนีไปไหนได้อีก?” จ้านร้องคำรามเีงระงม
ห่างเีไ่ถึงสามเมตรแล้ว มือใญ่คู่หนึ่งกำลังพุ่งเข้ามาหาด้วยความเ็สูง สถานาณ์อันตรายมากขึ้นไปทุกที
“แ่า อย่าคิดสั้นเด็ดขาดเลย”
เหยียนกระโดดทะยานขึ้นไปใาาอย่างฉับไว เขาก่าบางเอาไว้ใอ้อมแขนอย่างกะทันหัน บัดนี้ สติูอารมณ์เข้าครอบงำจนหมดสิ้น ่าทั้งลอยถลาออกไป และจมลงไปใบึง้ำด้านัทันที
ไออุ่นที่กระจายออกมาจาก่าบางหญิงาูห่อหุ้มด้วยิ่นอายอันเป็เอักษณ์บุรุษจากเหยียน ัใั้ ่ากาย็เกิดปฏิกิริยาขึ้นมาอย่างห้ามไ่ไ้ เขาั้นหายใจ พลางแหงนหน้าขึ้นไปจ้านกับเซียวกงเป้าที่ยืนอยู่บนฝั่งโดยอาศัยแสงสว่างอันน้อยนิดจากดจันทร์
หัวใจเต้นแผิดปกติ เื่ครู่ เขารผ่านความายมาอย่างเฉียวฉิวเท่าั้!
สตรีที่อยู่ใอ้อมแขนยังคงสงบนิ่งไ่เปี่ นางมาที่เขาด้วยาาที่บริสุทธิ์ สีหน้าไร้ความรู้สึก ไ่มีทั้งทุกข์และสุข
“สหาย ผู้นี้ต้องามท่านมาอย่างแน่นอน เกรงว่าท่านะรู้แล้วสินะว่าเขาคือใคร?”
เซียวกงเป้าแผ่รังสีอำมหิตขึ้นทางแววา พลันรังสีสังหารแสนรุนแ็กระจายออกมาจาก่ากายอย่างฉับพลัน ให้ความรู้สึก่าเกรงขามจนไ่มีผู้ใด้าเข้าใ้
แม้แต่เหยียน เื่เห็นดังั้่ากาย็ยังสั่นเทาขึ้นอย่างห้ามไ่ไ้
ไ่นานผิว้ำ็ับสู่ความสงบ จ้านถอนหายใจออกมาเบาๆ “หากเดาไ่ผิด ะเป็เจ้าเด็กั้ พวกเราับัเถิด เจ้าเด็กนั่นหนีไ่รแน่”
พูดจบทั้ง็สะบัดแขนเสื้อ แล้วทะยานขึ้นไปใาา ก่อนจะหายเข้าไปใความมืดราตรีอย่างรวดเ็
เหยียนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ที่นี่ไ่ปลภัย เขาต้องรีบไปจากที่นี่โดยเ็ ใ้้ำ เหยียนก่าหญิงาเอาไว้พลางว่ายไปยังอีกฝั่งบึง้ำ ซึ่งอยู่ห่างออกไป
เื่ครู่ เขาเกือบจะไ่รแล้วเชียว จะว่าไป สตรีนี้มี่ากายที่นุ่มนิ่ม ่าสัมผัส นางต้องเป็หญิงงามที่เลอโฉมอย่างแน่นอน
ัดำ้ำออกไปไ ใที่สุดเหยียน็โพล่ออกมาจากผิว้ำโดยอุ้ม่าบางเอาไว้ใอ้อมแขน อาภรณ์ทั้งเปียกโชก เสื้อผ้าเปียกๆ แนบติดไปกับเนื้อหนังหญิงา ผ้าบางสีขาวไ่สามารถบดบังสัด่อันไร้ที่ติ ่เว้า่โค้งที่่าใหล และผิวขาวเนียนบน่ากายนางได้แม้แต่น้อย
เขารู้สึกกระสับกระส่ายหัวใจจนแทบจะทนไ่ไหว เหยียนก่นด่าตนเที่มีความคิดเช่นนี้ใใจ แต่อีกด้าน เขา็เป็หนุ่มเลืร้อนธรรมดาๆ หนึ่ง จะมีความคิดเช่นนี้็ไ่ใช่เื่แปลกอะไร
พลังปราณกระจายออกมาจาก่ากาย ไู้ผ่าน ทำให้เสื้อผ้าที่เปียกชุ่มับมาแห้งสนิทได้ใเสี้ยววินาที
“อะแฮ่ม... คือว่า... แ่า เื่ครู่นี้ ต้องขออภัยด้วย ข้าเห็นว่าเจ้ากำลังคิดสั้น เาะาช่วยชีวิตเจ้า ็เลยทำเช่นั้ลงไป แต่ข้าเหยียนขอสาบานต่อฟ้าดิน ว่าข้าไ่ไ้มีความคิดอื่นกับเจ้าอย่างแน่นอน”
เหยียนสำรวจสตรีตรงหน้าอย่างจริงจัง ผิวพรรณขาวเนียนดั่งหยกชั้นดี สัด่บูรณ์แบบราวกับเทพธิดามาจุติ โฉมหน้างดงามจนยากจะเทียบเทียม คล้ายตรงหน้าสลัดตัณหาและความโลภออกจนหมดสิ้น จึงแลดูสูง่คล้ายดั่งเทพเซียนที่ห่างจากทางโลก ใบหน้างดงามแถมยังแลดูบริสุทธิ์หมดจด ่าเีดายที่ผิวพรรณซีดเผืไปสัก่
“ไ่เป็ไร! เจ้าเ็คงทำไปเาะาหนีเอาชีวิตร”
นอกจากจะมีโฉมหน้าที่เย็นชาแล้ว ้ำเีงนาง็ไร้ซึ่งความอบอุ่นใดๆ เช่นั
“แกรก!”
นี่มันอะไรั ที่เหยียนทำไปทั้งหมด ็เพื่อช่วยชีวิตนางต่างหาก
ท่าทางสตรีที่เย็นชาทว่า็ดูสูง่คล้ายละจากทางโลกแล้วตรงหน้า ทำให้เหยียนพูดไ่ออกไปชั่วะ...
“แ่า พวกเรารีบไปจากที่นี่ัก่อนเถิด ไ่แน่ พวกั้อาจจะวนับมาอีก็ได้”!
หญิงาดูเหยียน ใบหน้านางซีดเผื พลัน่ากาย็เซไปด้านั ก่อนจะทรุดลงอย่างหมดแ
หญิงาพูดด้วยเีงที่อ่อนล้าเต็มที “เจ้าเป็สุด้าที่ข้าได้เห็นก่อนาย าิ ข้าป่วยด้วยโรค้าแ ่ากายแทบจะไ่ไหวเต็มทีแล้ว เอาคัมภีร์ลับเล่มนี้ไป ข้าขโมยมันมาจากสำนักบงกชมาร เิี ข้าเตรียมจะฝึกมันเ แต่ับพบว่ามันเป็วิาุทธ์สำหรับบุรุษเท่าั้ ข้าเป็สตรี มิอาจฝึกได้ ข้าอยากกระโดด้ำเพื่อจบชีวิตตนเ แต่็ูเจ้าช่วยเอาไว้เีก่อน เจ้าช่างเป็ดีจริงๆ ข้าขอมอบมันให้เจ้า เพื่อเป็าตอบแทนแล้วั” นางหยิบคัมภีร์เล่มหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อแล้วมอบให้เหยียน
《วิชากายสุริยะ》
พูดจบ แขนเล็ก็ค่อยๆ คล้อยลงบนพื้นดิน เีชั่วพริบา หญิงตรงหน้า็สิ้นลมหายใจลง
เหยียนร้อนรนจนทำอะไรไู่ เขาสตรีที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าด้วยความตกตะลึง
“ไ่จริงใช่ไหม สตรีที่งดงามเช่นนี้ ับสิ้นชีวิตลงง่ายๆ ั้ื ต้องเป็เพราะนางจม้ำเื่ครู่แน่!” เหยียนลองใช้มืออังที่ปลายจมูกเพื่อรับรู้ถึงลมหายใจนาง แต่ับพบเีความว่างเป่า ดูท่า เขาคงต้องผายปให้นางเีแล้ว
“นี่... แ่า... แ่า ฟื้เ็ ถ้ายังไ่ฟื้ข้าจะลงมือจริงๆ แล้ว”
ใั้เ ู่ๆ ็มีเีงดังสนั่นปะทุขึ้นางนภา ชั้นเมฆูแออก ก่อนุ่มควันสีขาวจะลอยออกมาและกระจายไปทั่วาาอย่างรวดเ็ ใั้เที่เหยียนรับรู้ได้ถึงิ่นอายอันเย็นยะเยือกได้เข้าปกคลุมบริเวณโดยรอบอย่างฉับพลัน
ิ่นอายระลอกั้แทรกเข้าไปใ่าหญิงา ทว่าเหยียนับไ่รับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ เขาเขย่า่าบางหลายครั้ง ไ่นานดาที่เคยหลับพริ้ม็เปิดขึ้นอีกครั้ง แล้ว้มาที่เหยียนด้วยความโกรธเกรี้ยว
“เอามือสกปรกเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้ เขย่าจนข้าเวียนหัวไปหมดแล้ว หลีกไป...” ่าบางลุกขึ้นยืนอย่างรวดเ็ ้ำเีงที่เปล่งออกมา็แตกต่างไปจากเดิมราวกับเป็ละ นางเดินไปข้างหน้าไ่กี่ก้าว จากั้็ไปยังท้องนภากว้าง แล้วปะกายรอยิ้าๆ ขึ้นีุ่ปา
หญิงาหันับมาเหยียน “ใที่สุดข้า็หาเจ้าเจอเีที คิกๆ ... เา่ะ ตั้งแต่นี้เป็ต้นไป เพราะข้า าผจญภัยใครั้งนี้จะสนุกขึ้นอย่างแน่นอน”
เหยียนพูดขึ้น “แ่า ใที่สุดเจ้า็ฟื้แล้ว เื่ครู่ทำเอาข้าตกใจแทบแย่ เพราะเจ้าไ่เหลือลมหายใจแล้ว...”
หญิงาหันับมาเหยียนอย่างรวดเ็ นางสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสีหน้าเหยียดหยาม “คิดไ่ถึงว่าจะเป็เด็กที่ปากไ่สิ้นิ่น้ำนมเช่นนี้ หวังว่าต่อไป เจ้าจะไ่ทำให้ข้าผิดหวัง”
ำูนางช่างแปลกปะหลาดเหลือเิ เหยียนไ่เข้าใจแม้แต่คำเดียว
“เื่บางเื่ เอาไว้ข้าจะอธิบายให้ฟังทีั็แล้วั นี้พวกเรารีบไปจากที่นี่ัเถิด มีมาทางนี้แล้ว” พูดจบนาง็ข้ามท่าทีปะหลาดใจเหยียนแล้วเตรียมจะหลบหนีไปทันที
“นี่! เจ้าจะมอบคัมภีร์กายสุริยะให้ข้าจริงๆ หรือ ไหนเจ้าบอกว่าขโมยมา แล้วไหนจะโรค้าอะไรนั่นอีก?”
หญิงงามไ่สนใจคำถามเขา ใั้เที่เหยียนสังเกตเห็นรอยสักรูปดอกพลับพลึงสีแ*ที่แขนนาง
(*หรือที่รู้จักัว่าดอกฮิับานะ)
ท่านพ่อเคยบอกว่าสตรีที่สัายพลับพลึงสีแ ล้วนเป็าชิกสำนักบงกชมารทั้งสิ้น และสำนักบงกชมาร็มีแต่สตรีเช่นั พวกนางโหดเหี้ยมอำมหิต และไ่ติดต่อกับบุรุษภายนอกโดยเด็ดขาด มิ่าล่ะ นางถึงดูเย็นชาและเยือกเย็นขนาดั้ ที่แท้็เป็สำนักบงกชมารนี่เ
ได้ยินว่าเจ้าสำนักสำนักบงกชมารเป็สตรีที่มีรูปโฉมงดงามจนไร้ที่ติหนึ่ง ดอกพลับพลึงสีแเป็ตัวแทนคู่รักที่ไ่มีวันได้อยู่ด้วยั เกรงว่าเจ้าสำนักะเคยเจ็บปวดเพราะาที่รัก จึงสั่งให้สตรีใสำนักตนสักดอกพลับพลึงสีแติดตัวไว้ ไ่เีเท่าั้ าใดที่้าย่างกรายเข้าไปใสำนักบงกชมาร ล้วนต้องาาเดียว
พวกเขาเพิ่มพลังตนโดยาดูดธาตุพลังใตัวบุรุษนั่นเ
หญิงาลากให้เหยียนเดินามออกไป แต่เดินไปได้ไ่กี่ก้าว เื้หน้า็มีไฟจากคบเพลิงจำนวนมากปาฏขึ้น ดูเหมือนดไฟเหล่าั้กำลังมุ่งหน้ามาทางนี้
เหยียนรับรู้ได้ถึงิ่นอายที่คุ้นเคย ไ่นานเขา็พบว่าผู้ที่เป็ผู้นำุ่มนี้็คือเอ้าอวีนั่นเ
“ที่แท้็เป็เจ้านั่นเหรือ ดูท่าจ้านจะจำข้าได้สินะ ถึงได้่ออกมาามหาข้าเช่นนี้ เอาเถิด สั่งสอนเจ้านั่นให้รู้จักเข็ดหลาบเีวันนี้เลย็แล้วั จะได้ายใจเีที”
ครั้งนี้ เหยียนไ่ไ้หวาดัอีกต่อไป เขาดึงหญิงาไปหลบอยู่ัตน จึงไ่เห็นรอยยิ้มได้ใจที่แฝงอยู่บนใบหน้านาง
ไ่นานเหยียน็เผชิญหน้ากับเอ้าอวี
“หยุดนะ เจ้าคิดจะหนีไปไหนอีก”
“ฮึๆ ... ข้า็คิดว่าใคร ที่แท้็เป็เจ้าขี้แพ้ ที่เคยพ่ายแพ้ให้ข้านั่นเ” เหยียนสังเกตเห็นว่าุ่มที่ติดามเอ้าอวีมาด้วย หาใช่จากตระกูลไ่
ที่ตนเีฟันไปถึงซี่ ทำให้พูดไ่ชัดอย่างที่เห็นอยู่นี้ ็เป็เพราะเหยียนทั้งั้ เื่คิดถึงเื่นี้ เอ้าอวี็ยิ่งโมโหมากขึ้นกว่าเดิม
“เจ้าไร้ปะโยชน์ ครั้งก่อนเจ้าชนะไปได้เพราะโชคช่วยเท่าั้”
เหยียนแสยะยิ้มพลางคิดขึ้นใใจ ‘ถ้าใช้วิชาหมัดลงทัณฑ์กับเจ้านี่ต้องสนุกมากแน่ ถือเป็าทบทวนวิชาหมัดไปใตัวด้วย ใช้เจ้านี่เป็ตัวซ้อมหมัด่เีแล้วั’
เอ้าอวีไ่พูดพร่ำทำเพลงให้เีเวลา เขาร้องคำรามเีงดัง “วันนี้ข้าจะเอาชีวิตเจ้าให้ได้ คอยดูเถิด” พลังปราณปะทุออกมาจาก่ากาย ้ามเนื้อแข็งแกร่งและเส้นเลือกใตัวปูดเกร็งขึ้นอย่างฉับพลัน เท่านี้็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาโกรธเกรี้ยวมากเีใด เอ้าอวีพุ่งเข้ามาด้วยความเ็สูง ดั่งเสือ้าที่พุ่งเข้าหาเหยื่อตน
“ครั้งนี้ เจ้าบ้าเหยียนต้องายอย่างแน่นอน!” ุ่มเื้ัพูดระหัวเราะ
ทว่า...
เหยียนปะกายรอยยิ้มขึ้น เขาไ่ไ้พูดอะไรทั้งั้ แต่หลับาลงแล้วรับรู้ถึงพลังหมัดที่พุ่งเข้ามาหาตนอย่างตั้งใจ ัใั้เขา็เบิกาขึ้นแล้วรับหมัดั้ได้อย่างง่ายดาย
ากระทำเขาถือเป็าหยามฝีมือเอ้าอวีอย่างมิอาจให้อภัย เอ้าอวีะุ้ใจ “พลังเจ้าบ้านี่ก้าวหน้าขึ้นไ่น้อยเลย” ใะเดียวั เขา็เปี่หมัดให้ายเป็กรงเล็บ แล้วัหัวไหล่เหยียนเอาไว้ด้วยความเ็ที่มากยิ่งขึ้น
“แตกสลายลงเี!” เอ้าอวีปะกายความได้ใจออกทางาา เขา่พลังวิญญาณไปที่ฝ่ามือ พลังที่่าหวาดันี้สามารถบดขยี้หินแกร่งได้อย่างง่ายดาย นับปะสาอะไรกับกระดูกมนุษย์
เขามั่นใจว่าใครั้งนี้ตนต้องเอาชนะเหยียนได้อย่างขาดลอยแน่ ผู้รอบด้านเห็นดังั้็พาัชูคบเพลิงใมือขึ้น เตรียมฉลองให้กับชัยชนะใครั้งนี้
“ฮึ!” แทนที่จะโมโห แต่เหยียนับแสยะยิ้มออกมาแทน
“อะไรั?” มือที่ัไหล่เหยียนูโจมตีด้วยพลังอันแข็งแกร่งระลอกหนึ่ง พลังั้ผลักให้เขาเซถอยออกไปอย่างไ่อาจตั้งตัว ราวกับูไฟช็อตอย่างไรอย่างั้ ตุบ... ่าเขาล้มลงไปกระแทกกับพื้นดิน พลันความเจ็บปวดแสนมหาศาล็กระจายไปทั่วฝ่ามือ
ุ่มที่ยืนอยู่เื้ัเอ้าอวีชะงักอึ้งไปามๆ ั
“าโจมตีเจ้าช่างอ่อนแอยิ่งนัก ไยไ่ใช้กระบวนท่าที่แข็งแกร่งที่สุดเจ้าล่ะ ข้าเ็รู้กระบวนท่าหมัดลงทัณฑ์เช่นั เอาเช่นนี้ดีหรือไ่ เรามาแข่งว่าพลังหมัดใครแข็งแกร่งมากกว่าัดีหรือไ่?” เหยียนเอ้าอวีที่นอนอยู่บนพื้นพลางพูดอย่างเยาะหยัน
“เหยียน ข้าจะเอาชีวิตเจ้าให้ได้ วันนี้ เจ้าต้องาาเดียว” แววาเขาอัดแน่นไปด้วยความบ้าคลั่ง เขาซัดฝ่ามือลงบนพื้นดินเพื่อเด้งตัวลุกขึ้นอย่างรวดเ็ จากั้็โจมตีเหยียนอีกครั้ง
ครั้งนี้ เขา่พลังวิญญาณทั้งหมดที่มีไปที่หมัดตนเ
“หมัดลงทัณฑ์”
เหยียนเ็พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเ็ และ่หมัดขวาออกไปเต็มแเช่นั
“หมัดลงทัณฑ์”
“โครม!”
หมัดทั้งปะทะเข้าด้วยั พลังหมัดเหยียนายเป็มังกรใญ่สีเขียวที่แสนแกร่ง พุ่งเข้าไปกระแทกกับหมัดเอ้าอวีอย่างรุนแ
“ตูม!” เอ้าอวีูกระแทกจนลอยลิ่วไปไกว่าิเมตร ก่อนจะกระแทงบนพื้นอย่างหมดา
ครั้งนี้ เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสกว่าเดิมนับิเท่า
“พรวด!” เลืสดไหลกระฉูด ดาเอ้าอวีเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อและไ่อยากแพ้ สีหน้า็ระเบิดความอำมหิตและเลืเย็นออกมาอย่างเห็นได้ชัดพ
ไ่ใช่แคุ่่มเื้ัเอ้าอวีเท่าั้ที่ตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แม้แต่สตรีที่ยืนอยู่เื้ัเหยียน็ตกใจจนอ้าปากค้างเช่นั
พอแค่นี้หรือ? ไ่... นั่นไ่ใช่นิสัยเหยียน
เหยียนร้องคำรามเีงดัง เขาระเบิดความเหี้ยมเกรียมขึ้นทางแววา ก่อน่ากายจะทะยานขึ้นไปางาา ีัา แล้วมาหยุดอยู่เื้หน้าเอ้าอวี
เขาดึงคอเสื้อเอ้าอวีและยก่าอีกฝ่ายขึ้นมาจากพื้นพลางพูดด้วยเีงเหี้ยม “ข้าที่มีพลังระดับชีพมังกรขั้นที่ ับเอาชนะเจ้าที่มีพลังระดับชีพมังกรขั้นที่สามได้ คงชัดเจนแล้ว ว่าใครัแน่ที่ไร้ปะโยชน์ ครั้งนี้ข้าจะทำให้เจ้าแพ้อย่างไร้ข้อกังขาอีก”
หมัดเขาแฝงไปด้วยระลอกแสงอันบางเบา หมัดที่เขาอัดแน่นไปด้วยพลังปราณที่แข็งแกร่งและมากกว่าหมัดอื่นเป็ไหนๆ เีหมัดเดียว็ทำให้่าเอ้าอวีกระแทกกับพื้นดินเป็ครั้งที่ ่าเอ้าอวีในี้โชกไปด้วยเลื าแทบดูไ่ไ้
“และนี่็คือจุดจบที่้ามามีเื่กับข้า”
เอ้าอวีไปยังเหยียนด้วยความตกตะลึง ู่ๆ แววาที่เต็มไปด้วยความหวาดั็สลายหายไป แต่ับปะกายรอยิ้าๆ ีุ่ปาแทน
“เหยียน เจ้าายแน่...”
--------------------
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??