เรื่อง มหาพิภพ เทพมังกรสยบราชัน
ุฉีพยัก้า มองเหยียนแ้พูด “ี่เหยียน อย่ามองว่าสถานที่เล็กๆ เช่นี้จะไม่มีอะไรนะ าิข้างในมีของล้ำค่ามากมาย ในั้ยังมีการค้าตามืด พีข้ารู้จักข้างในอยู่หลาย”
“เื่่ี่าเคยพาข้าไป...” เืู่ถึงี่า น้ำานางก็คลอเบ้า
แต่ตาอู่จี้ฟางไกลจากที่นี่มาก เหยียนัว่าของสำนักบงกชมารจะมาพบ ีอย่าง ต่อให้จะไปถึง ที่นั่นก็อาจหาุนไพรหรือหญ้าวิเศษที่เหยียนต้องการไม่ได้
นั่นเป็การเอาชีวิตเ้าไปเสี่ยง หากตนเพียงเีก็ไม่่าเป็ห่วงเ่าไร แต่หากุฉีต้องาเจ็บเาะเรื่องี้ เหยียนต้องโทษัเไปตลชีวิตแน่
ุฉีแค่มองก็รู้แ้ว่าเหยียนเป็ห่วง นางลากเขาร่างไปยังใต้ต้นไม้
“ี่เหยียน สู้เอาแบบี้ดีกว่าหรือไม่ ข้าจะแต่งัให้ท่านเ รับรองว่าต้องไม่มีใครจำได้แน่ ีอย่างท่านก็เก็บกลิ่นอายไว้ พีเลย วันี้ข้าพกยาซ่อนวิญญาณออกมาด้วย”
เืู่จบนางก็หยิบยาออกมา...
เหยียนมองยาซ่อนวิญญาณแ้เริ่มลังเล “แบบี้อันตรายเกินไป แ่า สู้กลับไปหาในตระกูลดีกว่าไหม”
เขาัืุฉีที่ไม่ค่อยเห็นด้วยนัก ยืนัตรง เาี้ เหยียนนึกถึงเีปิมั่ว ้าของเีปิหลาน
“พรสวรรค์ของเขาทำให้เขามีพลังชีพมังกรขั้นที่เจ็ด แ็แกร่งกว่าข้าเป็สิบเ่า หากเป็เขา ข้าต้องเหนือกว่าเขาให้ได้”
เื่นึกถึงเหตุการณ์ในสนามปะลองเื่สามวัน่ เีปิมั่วมองตนด้วยความเกลียดแค้น ทำให้เหยียนเกิดความโมโห
แสงที่เยือกเย็นปะกาย่าสายา เขาัุฉี “ุฉี เ้ามั่นใจในการแปลงโฉมของัเหรือไม่ ผู้อื่นจะจำข้าไม่ได้จริงหรือ?”
ุฉีพยัก้าแรงๆ “ี่เหยียนูเิ ข้าขอรับรองเลยว่าต้องไม่มีใครจำได้แน่” เื่เห็นท่าทางของเหยียนว่าจะเปี่ใจ า็ีใจมาก เื่่เาจะออกไปไหนไม่เคยต้องกังวลว่ามีใครัามอง กลับต่างจากวันี้
ขณะแปลงโฉม ุฉีมีคำถามมากมายที่อยากถาม ยกัอย่างเช่นสตรีที่พบบนเขาุอู่ นางเป็ของสำนักบงกชมารและได้ายไปแ้จริงหรือ ั้ยังมีเงาของสตรีผู้ลึกลับบนสนามปะลองี
ุท้ายนางก็ไม่กล้าถาม ในเื่าที่อยู่ตรง้าเขาเป็ี่าที่ปกป้องดูแลตนมาโดยตล
แปลงโฉมเสร็จิ้...
เหยียนลองใช้ืลูบ ใต้คางมีเคราหนาๆ ชั้นึ่ ใบ้ามีริ้วรอยเพิ่มึ้มาก สภาพเขาในี้ไม่เหืนาหนุ่มเลยแม้แต่นิดเี
ุฉีเอาืปิดปาก หัวเราะไม่หยุด
กลืนยาซ่อนวิญญาณเ้าไปแ้ก็รู้สึกปลภัยึ้มา ่ใหญ่ต้องจำเขาไม่ได้แน่ เื่มาถึงตา ุฉีซื้อหมวกใบใหญ่เพื่อปิดบังใบ้า
“เหยียน ไม่ว่าเส้นทางตรง้าจะมีอุปสรรคมากเ่าไร เ้าก็ต้องเข้มแ็ฝ่าไปให้ได้ ทำใหุ้ต้องแหงน้ามองเ้า ให้ในครอบครัวภาคภูมิใจในัเ้า ทำให้ศัตรูล้วนผวาที่ได้ยินชื่อเ้า... เราออกเดินทางกันเถอะ”
เหยียนตะโกนเสียงั...
‘ถ้าเ้าไม่ใช่้สาวข้า วันี้ี่าจะมอบรางวัลให้เ้าอย่างงามเลย เฮ้อ! ่าเสียดาย แบบี้ข้าก็ลงืไม่ได้น่ะสิ’ เาึในใจ
เซ่าโหยวซ่อนัอย่างลับๆ าิเหยียนสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณของเขาตั้งาแ้ มีพละกำลังระดับชีพมังกรขั้นที่ห้าเหืนกัน แน่นอนว่าเหยียนต้องแ็แกร่งมากกว่า แต่ก็แสร้งไม่สนใจมาตล
เซ่าโหยวกำหมัดแน่น ัฟั “เ้าหมอนี่เปี่จากไร้ปะโยชน์กลายเป็อัจฉริยะ ไม่เพียงแค่ั้ ยังชิงชื่อเสียงของี่ใหญ่ไปี ่ารังเกียจเสียจริง เกรงว่าข้าคงไม่มีโอกาสจัดการเขาแ้ หรือว่า...”
“หรือไม่ข้าหักขาเ้าข้างึ่่ดีหรือไม่!” จู่ๆ เหยียนก็ปรากฏัข้างกายเขา!
“อย่านึกว่าข้าไม่รู้ว่าเ้าอยากทำอะไร ในตำหนักตระกูลข้าพูดุอย่างชัดเจนแ้ นับแต่ี้ไปห้ามมีใครดูถูกข้าี อะไรที่ติดค้างข้าคืนไปหมดิ้แ้”
เซ่าโหยวเห็นว่าเหยียนจะลงื ตกใจขาอ่อนแรงทันที เขารู้ดีว่าเ้าหมอนี่บ้าบอแค่ไหน
“เหยียน นี่เ้า... เ้านึกถึง้าพ่อ้าแม่ข้าบ้างสิ เ้าจะทำแบบี้กับข้าไม่ได้ าิ าิข้าไม่ได้มองเ้าเหืนเก่าแ้ นับตั้งแต่วันั้ ข้ารู้สึกนับถือเ้ามาก”
เซ่าโหยวพูดจบก็ยิ้มรับ เหยียนโบกื “จะให้ดีก็จงทำัแบบี้ซะ” หลังพูดจบเขาก็หายไป
ุฉียิ้ม “ี่เหยียน เื่ครู่ท่านดูองอาจมากเลย!”
เหยียนยิ้มาม “ข้าเกือบทำเขาตกใจายเลยใช่หรือไม่ เช่นั้ถ้าไม่ข่มขวัญหน่อย เาึกว่าัเสูง่เี”
...
ณ ตาอู่จี้ฟาง เหยียนสัมผัสได้ว่าที่พกกระบี่และดาบรอบัั้มีพละกำลังขั้นที่สาม ี้เหยียนมีพละกำลังเหนือกว่า สามารถฆ่าพวกเขาายด้วยฝ่าืเี
เขาไม่เคยมาสถานที่แ่ี้มา่ กวาดามองไปรอบๆ จนทั่ว ุที่เต็มไปด้วยผู้กาย บางร้านในตาก็ขายของปะหา
“ี่เหยียน ูั่ิ!”
เถ้าแก่ของร้านกำลังสั่งงาน ขลุ่ยหยกในั้ได้รับมาจากในเืงุจง ราคาสิบแปดตำลึง หากเป่าแ้จะเกิดเสียงที่ไพเราะ ภายในรัศมีร้อยลี้ยังได้ยิน
ไหหยกราคาสามสิบตำลึง ในั้มีห้วงมิติขนาดเล็กซ่อนอยู่ สามารถเก็บน้ำปริมาณสองตันได้
เหยียนเบิกา้า เาึไม่ถึงเลยว่าในตาเล็กๆ แ่ี้จะมีของที่ปะหาและ่าสนใจเช่นี้ วันี้ตนพกเหรียญติดัมาสองร้อยตำลึง ดูเหืนจะซื้อามใจไม่ได้แ้
“เถ้าแก่ ของพวกี้กับพวกั้ เอาให้ข้าั้หมดเลย” เหยียนัหลัง ุฉีก็ซื้อของั้หมดมาแ้
ต่อให้มีเงินแต่จะฟุ่มเฟือยแบบี้ไม่ได้ใช่หรือไม่... เหยียนต่อรองราคาอยู่า ุท้ายก็คืนของบาง่กลับไป
‘ข้าพกเหรียญออกมาแค่สองร้อยตำลึง ดูเหืนนางจะมีเงินไม่น้อย หากเจอุนไพรที่ตนต้องการจริงๆ แ้เหรียญที่พกมาไม่พอจ่ายเล่า!’
พอนึกได้ เหยียนก็เดินเ้าไปามุฉี เื่ถึงที่นี่ นางก็คล้ายคลั่งไปแ้เช่นั้
“้ฉี เ้าดูหมัดมายาแปดทิศของข้าสิ ข้าจะสอนเ้าเดีหรือไม่”
ุฉีัมามองเหยียน “ี่เหยียน ข้ามีระดับชีพมังกรขั้นที่สามเนะ ข้าไม่อาจฝึกวิชาเหนือพละกำลังของัเ ข้าไม่ได้มีพรสวรรค์เหืนท่านกับี่ใหญ่นะ”
หลังจากพูดจบนางก็วิ่งไปยังร้านค้าอื่นอย่างมีความสุข
เหยียนแอบถอนหายใจอยู่ในความคิด อยากเอาใจนางหน่อยก็ไม่ได้
‘มาถึงที่นี่ ดูเหืนนางก็ลืมเรื่องที่จะซื้อุนไพรให้ข้าไปหมดแ้สินะ’
“ุฉี ข้าพกเหรียญติดัมาแค่สองร้อยตำลึง ข้าอยากยืมเ้าหน่อย ัอาจไม่พอซื้อุนไพร”
“วางใจเถอะๆ ...” แม้แต่พูดยังดูไม่ร้อนใจ
เหยียนหมดคำพูด ไม่าก็มาถึงร้านค้าแ่ึ่ บนั้มีดาบ หอกและกระบองเรียงรายเต็มไปหมด อาวุธุชิ้นล้วนคมกริบหาใดเปรียบ
หยียนเห็นกริชที่คมและงดงามเล่มึ่ บนัมีดปะกายแสงเรืองรองแยงา คำบรรยายบอกว่ากริชเล่มี้มีนามว่ามีดเงาโลหิต สามารถซ่อนในฝ่าืได้ เื่ไรที่พบศัตรูก็โจมตีได้ทันที
เหยียนมองมีดเงาโลหิตด้วยสายาที่ดูโลภมาก ่ะาไป ุฉีก็หยุดอยู่ตรง้าร้าน
“เถ้าแก่ ห่อให้ข้าด้วย” นางยื่นเหรียญึ่ร้อยห้าสิบตำลึงอย่างไม่ลังเล
“ี่เหยียน ข้ามอบให้ท่าน”
จากั้พวกเขาั้สองก็เดินเ้าใกล้ร้านภาพแ่ึ่ นางกระซิบข้างหู “เถ้าแก่ ่ี้มีของสีเทาไหม?”พ
เื่เห็นสัญลักษณ์ทางื เถ้าแก่ร้านก็ขยับืเป็การบอกบางอย่าง
ไม่าเขาก็เดินนำเหยียนและุฉีเ้าไปยังมุมมืดีแ่ึ่...
กลิ่นุนไพรโชยออกมา ึูเหยียนมาก
เหยียนเบิกาโต เื่เ้าใกลุ้นไพรเ่าั้ เขาก็พบุนไพรต้นึ่ที่มีกลิ่นหอมปะหา รากอ่อนบนต้นกำลังเคลื่อนไหวเล็กน้อย
“พ่อหนุ่มสายาเฉียบแหลมมาก นี่คือุนไพรระดับทองคำขั้นา มีชื่อว่าโจักริมังกร มันเป็เหืนของล้ำค่าของร้านเราเลยก็ว่าได้”
--------------------
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??