เรื่อง มหาพิภพ เทพมังกรสยบราชัน
เพียงครู่เดียวเวลาก็ผ่านไปแล้วสองวัน เหยียนง่วนอยู่กับาตั้งจิตให้บรรลุรอยต่อระหว่างพัของหมัดมายาแปดทิศ เปิดาเชื่อมต่อากว่าึ่แล้ว ระหว่างนั้นธาตุหินก็สั่นอนหลายครา
เหยียนลืมาแล้วลุกึ้ยืน ใบหน้าปะกายรอยยิ้ม หากพัฒนาแบบนี้ไปเรื่อยๆ เชื่อว่าอีกไม่นานพัของเขาก็จะเลื่อนึ้ไปะดับชีพัขั้นที่หกแล้ว เื่ครู่เขาสัมผัสได้ึรอยต่อของพัได้
เหยียนเิมาึหน้าถ้ำ เวลานี้ท้องฟ้าเป็นสีหม่น
“ูเหืนึเวลาที่ข้าจะไปามหาิญญาันั่นแล้ว เื่มีจิตสัมผัสจากหยกั ข้าเชื่อว่าไม่นาน้หามันเจอแน่”
เวลาผ่านไปปะมาณึ่วัน หยกัที่อยู่ในตัวก็เิ่สั่น คาดว่าเสี้ยวิญญาัที่เืคงอยู่ไม่ไกลแล้ว...
เหยียนเงยหน้าึ้ยอดเขาสูงตระหง่านตรงหน้า ทันใดนั้นเขาก็พบห้อากาศที่้ายโปร่งแ เหยียนเิขยับเข้าใ้ห้อากาศ่าช้าๆ ด้วยความปะหลาดใ
ภายใต้าสัมผัสของพัิญญาที่แข็งแกร่ง ้ายห้อากาศมีพัที่ทรงพัา พันั้นอยากทำลายห้อากาศ แล้วุ่า
เื่เข้าใ้ห้อากาศาึ้ เหยียนใช้ืสัมผัสเบาๆ ตำแหน่งห้อากาศที่โปร่งแก่อตัวกลายเป็นระลอกพั
่หน้านี้เหยียนไม่เคยเจอห้อากาศที่น่าพิศเช่นนี้า่อน ขณะที่กำัครุ่นคิดอยู่นั้น เีงดังโครม... เหนือศีรษะเหยียนระเบิด
“ปล่อยข้าออกไป ปล่อยข้าออกไปนะ เจ้ามันสมควราย!”
ไม่นานเหยียนก็เห็นสิงโตที่มีขนาดสูงสามเมตรยาว้าเมตรปาฏตัวในห้อากาศ ขนบนตัวของมันปะกายแสีทอง ในนี้มันพยายามกระแทกห้อากาศออกมา
ไม่นานสิงโตร่างใหญ่นั้นก็พบเหยียนที่อยู่ใต้เ้า เหยียนไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวแต่่าใด ซ้ำยังเบิกากว้างมาที่ตนด้วย
“นี่! เจ้าุ์!”
เหยียนสะดุ้งเฮือก มันสามารถพูดภาษามนุษย์ได้ด้วย อีกั้ยังมีเีงหนาทุ้ม้ายน้ำเีงของสิ่งที่มีชีวิตมานานหมื่นปีแล้วเช่นนั้น
หากไม่ใช่เพราเหยียนสัมผัสได้ว่าพัิญญาของสิงโตตัวนี้เป็นูที่มีพัขั้นที่สี่ ไม่แน่เหยียนอาจกลัวมันก็ได้
เื่่หลิงเคยบอกว่าในดินแศักดิ์สิทธิ์ที่ยิ่งใหญ่นั้นมีดินแรกร้าง มีสัตว์ึ่มนุษย์อาศัยอยู่ หากไม่เช่นนั้นเหยียนคงตกใายแล้ว
เหยียนจ้องเขม็ง “เจ้าเป็นึ่สัตว์ึ่มนุษย์หรือ?”
“เจ้าหมายึอะไร ้าไ่เข้าใ เจ้าเ็น้อย ้าไ่เจอมนุษย์มานานเืเกิน รีบหาวิธีปล่อยข้าออกไปเร็ว ข้าอยู่ในนี้มาหมื่นปีแล้ว สถานที่บ้าบอนี่ลดระดับพัของข้า รีบปล่อยข้าออกไปเร็ว...”
“โฮก!” ูเหืนสิงโตตัวนั้นจะโมโหา ั้ใ ร่างุอยู่ในห้อากาศไม่หยุด ทันใดนั้นสิงโตก็คุกเข่าลงให้เหยียน ถูก้ มันคุกเข่าลง
“มนุษย์ ข้าขอ้เจ้า รีบหาวิธีปล่อยข้าออกไปเถิด มิเช่นนั้นข้า้ายในนี้แน่ ข้าหมดความอดทนแล้วจริงๆ”!
เหยียนสิงโตตัวนั้น มันอาจถูกพัิญญาบาง่าขังไว้ที่นี่ เห็นท่าทางที่น่าสารของมัน ั้ยังคุกเข่าขอ้ด้วย ทำให้เหยียนเิความสาร
“เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลย เพราะอะไรเจ้าึถูกขังไว้ในที่แห่งนี้ าใ้้าช่วย ข้าก็ไม่รู้เหืนกันว่า้ช่วย่าไร เจ้าเล่าให้ข้าฟังั้หมด่ แล้วข้าค่อยหาวิธีช่วยเจ้า”
สิงโตตัวนั้นำาต่อห้อากาศ จากนั้นก็เหยียน
“มนุษย์ ข้าคือราชสีห์หิรัณย์ ถือเป็นสัตว์เทพในยุคโบราณ แต่มีวันหนึ่งข้าถูกผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทานที่มาจากแัขังไว้ในนี้ ั่พริบาเวลาก็ผ่านไปหมื่นปี พัวัตรของข้าก็ถูกเขาชิงไปด้วย”
ูเหืนมันไม่ได้โกหก เหยียนจึงตัดสินใปล่อยัา
“น่าสารจริงๆ ่าา ข้า้ทำอะไรบ้างึจะปล่อยเจ้าออกมาได้”
สัตว์เทพที่สูญเีพละกำันั้นไม่จำเป็น้กลัวมันเลยด้วยซ้ำ แววาของราชสีห์หิรัณย์ก็ปะกายความื่เต้น “ที่นี่เป็นห้อากาศที่ถูกห้มิติควบคุม เจ้าแค่แกะปะทับสีทองออกก็ช่วยข้าได้แล้ว”
เหยียนามสายาของมันไปด้านบน ด้านข้างของห้อากาศ เหยียนพบว่ามียันต์สีทองระยิบระยับปะทับอยู่ ข้างยันต์เป็นแทรงกลม เหยียนยื่นืไปกลางห่กลมแล้วตัวหนังสือสีทองระยิบระยับขนาดใหญ่ปาฏ
“ล้อมสมดุล ปลอกคออยู่บนคอสิงโต สามารถขับเื่อนพัปราณ เพื่อควบคุมารัดแน่นของปลอกคอ!”
เหยียนเบิกาโพลง รู้สึกื่ตระหนก่าบอกไม่ถูก ูเหืนมีคนจัดเตรียมั้หมดนี้ไว้ตั้งแต่แแล้ว เหยียนเงยหน้าท้องฟ้า ความทรงจำเวียนกลับมา่ารวดเร็ว นับตั้งแต่ที่เหยียนร่ลงใต้เหวึ ทุก่าที่พบเจอก็มีแต่ปะหลาด
นอกจากหลิงแล้วยังมีคนึลับอีกท่านหนึ่ง นั่นก็คือชายชราที่ึลับ บนตัวเต็มไปด้วยรังสีที่สูง่
ที่อยู่ใต้เหว เหยียนเห็นชายชราึลับท่านนั้นกลายร่างเป็นับินจากไป ่ไปยังบอกว่าจะรอตนที่แั
เื่นึกึเรื่องนี้ เหยียนก็ื่ตระหนกากว่าเดิม หรือชายชราึลับท่านนั้นรู้ว่าตน้มาที่นี่ ามหาิญญาัที่เื เพราะมีเขาเพียงผู้เดียวเ่านั้นที่รู้เรื่องหยกั หยกัสามารถสัมผัสึามีตัวตนของเสี้ยวิญญาั เื่ยิ่งเข้าใ้ ความรู้สึกที่สัมผัสได้จะยิ่งรุนแ
เหยียนที่เข้าใทุก่าแล้วลืมาึ้ ูเหืนชายชราึลับอยากให้สัตว์เทพตนนี้ติดามคนในอนาคต
“สัตว์เทพในยุคโบราณ เช่นนั้น้รู้อะไรามายแน่ ถ้าอีกหน่อยมีอะไรที่ไม่รู้ก็ถามมันเี”
“เป็น่าไรบ้าง มนุษย์ เพราะเุใดยังไม่รีบปล่อยข้าไปอีก!” ราชสีห์หิรัณย์ตัวนั้นแลูื่เต้นึ้มาา
เหยียนใช้ืปะคองตัว จากนั้นก็สวมล้อสมดุลเอาไว้ที่ข้อื ใช้ือีกข้างจับยันต์สีทอง ทันใดนั้นก็กระชากลงมา
จู่ๆ ห้อากาศที่ถูกห้มิติควบคุมก็สั่น่ารุนแ ราชสีห์หิรัณย์ำา ชนห้มิติที่ทรงพันั้นแตกา
“โฮก!” มันแหงนหน้าำา ไปทางเหยียนที่อยู่ไกลออกไป อีกั้ท่าทางที่แลูน่าสารก็หายไปเช่นกัน
“ฮ่าๆๆ ข้ายังไม่เคยเจอคนที่โ่เช่นเจ้าา่อนเลยเจ้ามนุษย์ บังเอิญ้าไ่ได้กินเนื้อมนุษย์มาหมื่นปีแล้ว ไม่รู้ว่าเนื้อของเจ้าจะช่วยบำรุงร่างกายข้าได้เ่าไร”
มันแหงนหน้าหัวเราะ่าสะใ “ฮ่าๆๆ าแก่ เจ้ามันสมควราย ไม่รู้เพราะอะไรึขังข้ามานานนับหมื่นปี แค้นนี้สักวันข้า้ชำระให้ได้ อย่านึกว่าเทพั่าพวกเจ้าจะยิ่งใหญ่สุดในใต้หล้า”
สัตว์ร่างใหญ่หัวเราะ่าสะใ จากนั้นก็หันมาเหยียน น้ำลายของมันกำัไหล
เหยียนไม่หวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย เื่ปล่อยัา เขาก็นึกึภาพที่จะเิึ้เช่นกัน อีก่านี้ตนก็หลอมโสมจักรพรรดิัแล้วด้วย ซึ่งสรรพคุณของมันก็ออกฤทธิ์าแล้ว
พัระดับชีพัขั้นที่้า ั้ยังมีกายสุริยะ หมัดมายาแปดทิศที่ผสานพัแห่งหยางสามารถแสดงความน่ากลัวของหมัดออกมาได้สูง กระบวนท่าของเขาบรรลุ่าสมบูรณ์แล้ว เขาไม่เชื่อหรอกว่าจะล้มราชสีห์หิรัณย์ระดับสีทองคำขั้นที่สี่ไม่ได้พ
“เจ้าคนโ่ เจ้าคงนึกไม่ึใช่หรือไม่ว่าาโจมตีิญญาสัตว์เทพน่ากลัวากว่าปีศาจูหลายเ่า”
“พละกำัของข้าถูกชิงไป แต่าเติบโตของพัข้านั้นรวดเร็วจนเจ้านึกไม่ึเลยล่ะ อีก่า ร่างกายของสัตว์เทพมีิญญาสัตว์คงอยู่เสมอ เจ้าปะเมินข้าต่ำเกินไปแล้ว”
“โฮก!” ราชสีห์หิรัณย์หัวเราะ จากนั้นก็กระโจมเข้ามาหาเหยียน ห้อากาศนั้นเต็มไปด้วยรังสีแผ่กระจายไปทั่ว
--------------------
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??