เรื่อง บันทึกตำนานราชันย์สยบฟ้า
เวลาพลบค่ำยามอาทิตย์อัสดง แสงสีส้มแกมแที่ฟ้าค่อยๆ ถูกแทนที่ด้วยความมืดมิด ราชวงศ์ต้าิที่บัดนี้อยู่ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับฟ้า ย่างเข้าสู่ราตรีอันลึกลับและยาวา.
ภายใตำหนักลั่วฮวาแห่งวังหลวงของราชวงศ์ต้าิ
“... น่าเีดาย แต่ก็ไม่มีอะไรต้องเีใจีแ้”
ิอวี่นอนอยู่บนเตียงสีขาว ดวงตาสองข้างปิดลงพร้อมรอยยิ้มมุมปาก เขาตายไปแ้ใโลกเดิม ทว่ากลับทะลุมิติข้ามเวลามายังโลกใหม่นี้ ิญญาของเขากำลังหลอมรวมเข้ากับเ้าของร่างนี้ที่มีชื่อแซ่เีกัน
ทว่าิอวี่ไม่รู้ตัวเลยว่า กำลังเดินทางทะลุมิติข้ามเวลามา เขายังคงหลับตานอนรอความตาย่าสงบ
ใโลกเดิม ิอวี่เกิดใเขตเ็ๆ ของเมืองหัวเซี่ย พ่อของเขาตายไปั้แต่เขายังเ็ ำใ้ต้องใช้ชีวิตอยู่กับแม่แค่สอง่าเรียบง่าย และค่อนข้างยากลำบาก
ิอวี่ชอบเล่นเกมั้แต่ยังเ็ ต่อมาเมื่อพบว่าด้วยสติปัญญาและไหวพริบของเขาสามารถทำงานหาเงินาการเล่นเกมเป็อาชีพ และสิ่งนี้จะช่วยเปลี่ยนแปลงฐานะของทางบ้านได้ เขาจึงบอกความคิดเรื่องนี้กับแม่ให้รับรู้ด้วยความกล้าๆ กลัวๆ
ิอวี่ยังจำสายตาที่่โยนของแม่ที่มีให้เขาใตอนนั้นได้มาจนึทุกวันนี้
แม่บอกกับเขาว่า “เ็โง่ ้าลูกมีความฝัก็จงไปไล่ตามความฝันั้นเถอะ แม่จะคอยสนับสนุนลูกเอ”
ั้แต่นั้นเป็ต้นมา ิอวี่ก็อาศัยทักษะการเล่นเกมอีสปอร์ตของเขาเอาชนะทุก จนึตอนนี้ ิอวี่ใวัยยี่สิบห้าปีก็มีทรัพย์สินา่าสิบล้าน เขาอาศัยอยู่ใคฤหาสน์ที่ดีที่สุดใเมือง
แต่เมื่อวานนี้เอง แม่ที่ิอวี่เคารพัที่สุดเกิดอุบัติเหตุตกบันได ำใ้มีเลือดใส แม้จะพยายามช่วยชีวิต่าเต็มที่แ้แต่ก็ไม่เป็ผล แม่ได้าเขาไปใที่สุด`
“ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ่ามอบความสุขามายที่สุดกับผม แต่สุดท้ายแม่ก็าไป ใโลกใบนี้จะมีใครที่เข้าใจผมได้ี?”``
ิอวี่ยืนอยู่้ากระจกบานใหญ่ บรรยากาศเมืองใยามค่ำคืน เขาปาดน้ำตาตรงาตา แ้กระดกขวดเหล้าเฮนเนสซี่เอ็กซ์โอขึ้นดื่ม
ไม่รู้ว่าเขาดื่มไปาแค่ไหน ตอนที่ิอวี่ล้มลงกับพื้นนั้น พิษสุราที่เข้าสู่ร่างกายก็เล่นงานเขาจนต้องลาขาดาโลกใบนี้ไป่าบูรณ์
“แม่าไปเาะความโชค้า การมีชื่อเีงก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ มันช่างน่าเีดาย แต่ก็ไม่มีอะไรต้องเีใจีแ้” ิอวี่พึมพำอยู่เี ...
เดี๋ยว่!
ิอวี่รู้สึกมึนหัวา ทันใดนั้นเอง เขาก็ลืมตาพร้อมกับลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงสีขาว เมื่อกวาดสายตาไปรอบๆ ก็พบว่ามีภาพทิวทัศน์ที่วาดด้วยน้ำหมึกโบราณแขวนอยู่เต็มผนังั้สี่ด้าน เห็นโต๊ะแกะสลักลายดอกไม้ที่ทำาไม้จันทน์อยู่ไม่ไกลาเตียง และมีควันสีขาวที่ลอยมาากระถางกำยานสีทองแ เป็กลิ่นหอมาไม้กฤษณาที่ำใ้รู้สึกผ่อนคลาย ...
ี่ั ...
ขณะที่ิอวี่กำลังประหลาดใจและนึกสงสัย ความทรงจำมหาศาลก็พุ่งเข้ามาใหัวเหมือนสายน้ำไหล
ดินแที่ยิ่งใหญ่ไร้เขตแห่งนี้มีประชากรประมาณสามพันล้าน มีชื่อเรีย่าราชวงศ์ต้าิ ผู้ปกครองสูงสุดของที่นี่คือิอ๋อง ผู้ซึ่งมีอาณาจักรพลังเกินะัเขตหลุดพ้นปุถุชนขั้นที่เก้าซึ่งก็คือะัผนึกขั้วไปแ้ และตอนนี้กำลังเก็บตัวเพื่อหวังจะทะลวงไปสู่อาณาจักรพลังที่สูงยิ่งขึ้นไปี!
ูๆ ของิอ๋องแต่ละก็ล้วนแต่มีความสามารถเหนือ มีแค่ิอวี่ องค์าสิบเ็เพียงเี ที่แม้จะอายุครบสิบหกปีแ้ ทว่ากลับไร้ซึ่งคุณบัติของการเป็ผู้ฝึกุ์นี่ำใ้ราชวงศ์เี้า่าา
ผู้ต่างนินทากันว่าองค์าสิบเ็นั้นเป็พวกไม่เอาไหน เป็ลูกคอก
แต่สิ่งที่ำใ้องค์าสิบเ็รู้สึกชุ่มชื่นหัวใจนั่นก็คือ หญิงาชนชั้นสูงที่โตา้วยกันและเขาได้แอบันางมาาหลายปีนั้น เหมือนจะไม่ได้รังเกียจอะไรเขา
องค์าสิบเ็รวบรวมความกล้าใการตามจีบหญิงนางนั้น ตลอดสองปีที่ผ่านมาเขามอบทรัพย์สินเงินทองของขวัญให้ามาย แม้นางจะไม่เคยแสดงท่าทีอะไร แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธเช่นกัน ำใ้องค์าสิบเ็รู้สึ่าขอแค่เขาพยายาม ก็น่าจะเอาชนะใจนางได้แน่นอน
ใครจะคิดว่าบ่ายวันนี้ ึ่ใสามอัจฉริยะปีศาจของราชวงศ์่าองค์าเก้ากลับไปขอหมั้นหมายหญิงาผู้นั้นที่จวน ว่ากันว่าเขาได้เอ่ยวาจาสู่ขอนางแ้ั้แต่เมื่อสองปี่ และหญิงาเองก็ตกลงปลงใจด้วยเช่นกัน ั้สองฝ่ายแค่ำใ้มันเป็เรื่องเป็ราวจริงจังกันใวันนี้เ่านั้น ...
องค์าสิบเ็ตระหนักได้ทันทีว่า หญิงาเองก็มีองค์าเก้าอยู่ใใจมาาแ้ ตลอดสองปีที่ผ่านมา นาง็แ่เห็นเขาเป็เหมือนร้านตั๋วเงินเ่านั้น
เขาต้องประหยัดอดออมสะเงินให้นางได้กินดีอยู่ดี เที่ยวเล่นสนุกสา ูแลนางดุจนางฟ้านาง์ นางก็ยอมรับความั ความดีที่เขามีให้ต่อนางด้วยความเต็มใจ แต่จนแ้จนรอดนางกลับโผเข้าสู่อ้อมแขนของาีึ่ ...
ทำไมเ้าึต้องเหยียบย่ำความรู้สึกของข้าแบบนี้ด้วย!
ด้วยความโ องค์าสิบเ็จึงต้องการบุกเข้าไปใจวนเพื่อสอบถามเรื่องราวั้หมดต่อ้าหญิงานั้น แต่คิดไม่ึว่าจะถูกขวางไว้ไม่ให้เข้าไป เขาพยายามครั้งแ้ครั้งเล่าแต่กลับถูกทหารองคัษ์หน่วยลาดตระเวนของวังหลวงที่ ‘บังเอิญ’ ผ่านมาพบเข้า จึงถูกเฆี่ยนตีโทษฐานทำลายความสงบเรียบร้อย และนำตัวส่งกลับไปยังตำหนักลั่วฮวา
ความกระทบกระเทือนั้ร่างกายและจิตใจราวกับสายฟ้าฟาด ำใ้ิญญาขององค์าสิบเ็แหลกา และใเวลานี้เองที่ิญญาของิอวี่ก็แทรกเข้ามาแทนที่ใร่างนั้น
ฝั้า่ตายหรือ?
ิอวี่ขมวดคิ้ว แต่ไม่าเขาก็ยิ้มขึ้นมา่าโล่งใจ “็แ่ความฝัเ่านั้น เราจะกังวลทำไมกัน ึ่าไรองค์าสิบเ็นั่นก็ไม่ใช่เราอยู่ดี”
“ปึง!”
และใเวลานี้เองที่ิญญาของิอวี่เข้าสู่ร่างขององค์าสิบเ็โดยบูรณ์ จิตสำนึกิญญาอันแรงกล้าของเขาหลั่งไหลเข้าสู่หยกโบราณที่องค์าสิบเ็ห้อยคอไว้ตลอดหลายปี
หยกโบราณชิ้นนั้นสั่นไหวและเริ่มเปล่งแสง เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นรวดเร็วาจนตาเปล่าแทบไม่เห็น ิอวี่ไม่ได้รู้เลยว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรกับเขา เมื่อเขาขยับตัวก็เจ็บปวดไปั้ตัว ไม่มีแม้แต่แรงจะลุกขึ้นาเตียง
ความรู้สึกนี้จริงา ิอวี่ึได้รู้ตัวว่าที่แท้เขาไม่ได้ฝัไป เขาทะลุมิติข้ามเวลามาจริงๆ!
เราคือองค์าสิบเ็จริงๆ ิะ ...
องค์าสิบเ็!
เขานั่งอยู่บนเตียงาา ่จะยอมรับความจริงอันโหด้านี้่าไม่เต็มใจ ทว่าใเมื่อข้ามเวลามาจริงๆ แ้ ้า่านั้น ...
ิอวี่เหมือนนึกอะไรบาง่าขึ้นได้ ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเีง “เอี๊ยด” ประตูห้องถูกเปิด หญิง้าตางดงามสวมชุดกงจวงสีดำแบบที่ใช้ใฝ่ายใของวังหลวงเดินเข้ามา!
นางแต่งกายเรียบง่าย สี้าซีดเซียวเ็น้อย ริมฝีปากบางไม่มีเลือดฝาด แต่นางยังคงยิ้ม่า่โยน ำใ้ที่ได้เห็นรู้สึกจิตใจสงบ
“อวี่เอ๋อร์ รู้สึกเป็่าไรบ้าง?”
หญิงนั้นถือขวดหยกอันงดงามมาใบึ่ แ้เร่งเดินมานั่งลงที่เตียงของิอวี่ นางเปิดขวดหยกแ้เทยาเม็ดที่มีกลิ่นหอม่ๆ มา แ้พูดด้วยน้ำเีงโล่งใจว่า “แม่ไปที่ห้องโอสถหายาอยู่ครึ่งค่อนวัน คุณ์ที่ยังมียาปู่หยวนซ่านอยู่ พอจะใช้บรรเทาอาการของเ้าได้”
“่า ... เป็ ... แม่ของข้าจริงๆ หรือ?”
ิอวี่ดวงตาแก่ำ ้หญิงนางนั้นด้วยสายตาเหม่อลอย ใความทรงจำของเขา นางมีชื่อว่าหยางเสวี่ยหรง
“เ้าเ็โง่ นี่เป็อะไรไป? สกระทบกระเทือนไปแ้หรือ แม่...”
พูดยังไม่ทัน หยางเสวี่ยหรงก็ถูกิอวี่โผเข้ากอดเอาไว้แน่น ไม่ว่านางจะพูดอะไริอวี่ก็ไม่ยอมปล่อยมือ
ใเวลานี้เหมือนว่า...สิ่งที่เคยสูญเีไป สิ่งสำคัญที่เทียบเ่าชีวิต ได้กลับมาหาเขาีครั้งึ่แ้ ...
เดิมทีิอวี่ต้องทนรับความทรงจำและอารมณ์เคียดแค้นของเ้าของร่างเดิมมา เขาสาบานว่าจะแก้ไขเรื่องราวทุก่า แต่ใตอนนี้เขายังต้องปกป้องข้างกายของเขาด้วย
หยางเสวี่ยหรงก็คือที่เขาจะต้องปกป้องเอาไว้ใชาตินี้
“อวี่เอ๋อร์ ... เ้าเป็อะไรไป? แม่ ... แ่ๆ ...”
ระหว่างที่พูด หยางเสวี่ยหรงก็ไอมา่าไม่อาจอดกลั้น
ิอวี่รู้สึกใจสั่นและนึกขึ้นได้ว่า หยางเสวี่ยหรงร่างกายไม่ค่อยแ็แรง เาะป่วยเป็โรคที่เกี่ยวกับปอดมาาหลายปี อาการของนางแย่ลงเรื่อยๆ นอนซมอยู่บนเตียงแทบจะั้วัน แม้แต่เรี่ยวแรงก็แทบไม่มี
ทุกๆ ครึ่งเื ทางวังหลวงจะให้นำหลิงจือโลหิตม่วงึ่เม็ดที่มีมูลค่าสามหมื่นหยกดำมาให้ มีเพียงสิ่งนี้เ่านั้นที่สามารถชะลออาการของนางได้ และวันนี้ก็เป็วันครบกำหนดส่งยามาพอดี
และใเวลานี้เอง เี่ซวง นางกำนัลที่อยู่ประตูก็เข้ามารายงานว่า “ทูลพระสนม องค์า หลิวกงกงแห่งตำหนักอวี้เต๋อมาขอเฝ้าเพคะ”
“หลิวกงกง?”
ิอวี่ขมวดคิ้ว ตำหนักอวี้เต๋อเป็ตำหนักที่ประทับของพระสนมหลี่ ผู้เป็แม่ขององค์าสิบสาม เหตุใดวันนี้ส่งยาจึงไม่มา แต่กลับเป็หลิวกงกงของตำหนักอวี้เต๋อมาแทนล่ะ?
“รู้แ้ เ้าไป่เถอะ” ิอวี่สั่งนางกำนัล ่จะลุกขึ้นแต่งตัว แ้าห้องไปรับแขกพร้อมกับหยางเสวี่ยหรง
ิอวี่เห็นาระยะไกลว่าท่ามกลางบ่าวรับใช้ที่มาั้หมด มีาวัยกลางึ่สวมชุดผ้าแพรสีน้ำตาลและหมวกปีกคู่ขุนนางสีดำ
เขามีใบ้าขาวซีด ดวงตาเหมือนหนู ริมฝีปากบางและมีสีแ ใบหูสองข้างมีขนาดใหญ่ รูปร่างท้วม การโค้งคำนับมาาหลายปีำใ้หลังของเขาค่อมเ็น้อย เพียงแต่วันนี้เขาเอามือั้สองข้างไขว้ไว้ด้านหลังและพยายามยืดตัวตรง จึงำใ้เขาูดีและมีความมั่นใจาขึ้น
ิอวี่หรี่ตาใบ้ามันเยิ้มของหลิวกงกงก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก แต่หยางเสวี่ยหรงที่ยืนอยู่ข้างๆ ใฐานะนายหญิงของตำหนักยังคงพูด่ามีมารยาทว่า “ไม่ทราบว่าที่หลิวกงกงมาใวันนี้ ... มีเรื่องอันใดหรือ?”
หลิวกงกงยิ้ม พูดด้วยเีงแหลมที่เรียบง่ายว่า “ที่กระหม่อมมาใวันนี้ ก็เพื่อแจ้งให้พระสนมหยางทราบว่า หลิงจือโลหิตม่วงที่จัดส่งมายังตำหนักลั่วฮวาทุกๆ ครึ่งเืนั้น านี้จะไม่มีการจัดส่งให้ีต่อไป”
“อะไรนะ? แ่ๆ ...”
แต่เดิม อาการป่วยของหยางเสวี่ยหรงก็หนักพอควรอยู่แ้ พอได้ยินเรื่องแบบนี้ก็ำใ้เกิดความกระทบกระเทือนทางจิตใจจึงไอมาี แต่ใสายตาของหลิวกงกงกลับไม่ได้มีความเห็เห็นใจใดๆ
หยางเสวี่ยหรงพูดด้วยความโว่า “เาะอะไรกัน? เ้ามีสิทธิอะไรมาทำแบบนี้?”
“แน่นอน พวกกระหม่อมไม่มีสิทธิ!”
เีงของหลิวกงกงกลบเีงของหยางเสวี่ยหรงเีสนิท เขาแสยะยิ้มูถูกเหยียดหยามแ้พูดว่า “กระหม่อมบอกให้ก็ได้ องค์าสิบสามของเรากำลังจะทะลวงะัเขตหลุดพ้นปุถุชนขั้นที่หก ซึ่งก็คือะักระชากิญญา เขตที่สูงและลึกซึ้งแบบนี้จำเป็จะต้องใช้ยาจูหยวนตันขาใหญ่ แต่เนื่องาสถานะการคลังของวังหลวงตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก พระนางฮองเฮาจึงตัดสินใจว่าจะไม่มอบหลิงจือโลหิตม่วงให้่าี ทีนี้เข้าใจแ้ใช่ไหม?”
พอได้ยินคำว่า “พระนางฮองเฮา” สี้าของหยางเสวี่ยหรงก็ซีดลง พระสนมหลี่คงอาศัยอำนาจของฮองเฮามาเล่นงานนางแน่ๆ
เาะหยางเสวี่ยหรงเป็ที่โปรดปรานของิอ๋องึขนาดที่เขานำไข่มุกราตรีอันเป็ของัของพระสนมหลี่มามอบให้นาง และหลังานั้นพระสนมหลี่ก็ไม่ได้รับความโปรดปรานาิอ๋องเ่าเดิมี พระสนมหลี่จึงว่าั้หมดนี้เป็ความผิดของหยางเสวี่ยหรง และมักจะหาเรื่องนางอยู่เอ
หยางเสวี่ยหรงพยายามข่มความน้อยใจใความไม่เป็ธรรมเอาไว้ พยายามใจเย็นให้าที่สุดแ้พูดว่า “หลิวกงกง ... ้าเช่นนั้นจะสามารถส่งหลิงจือโลหิตม่วงมาให้ีทีเมื่อไหร่กัน?”
“กระหม่อมว่า ูเหมือนสของพระสนมหยางคงจะไม่ค่อยปกติดีนะ”
หลิวกงกงเหลือบหยางเสวี่ยหรงด้วยสายตาเย็นชาแ้พูดว่า “หลังาองค์าสิบสามของเราทะลวงอาณาจักรพลังได้แ้ ก็ยังต้องใช้ยาจูหยวนตันีจำนวนา ซึ่งนั่นก็แปลว่าจะไม่มีการส่งหลิงจือโลหิตม่วงมาให้ี”
“เงินควรต้องใช้กับมีดดาบ ไม่ใช่ให้หมูให้หมาที่ไหนเอาไปใช้ตามอำเภอใจได้ องค์าสิบสามของเราเป็ดั่งมังกร ต้องใช้เงินมหาศาลใการูแลบ่มเพาะ่าดี ไม่ได้เหมือนใครบางที่ปกติไม่เอาไหน ใช้ของใวังไปแบบเปล่าประโยชน์ แ้ยังคิดว่าตัวเองควรได้รับมันี!”
บ่าวไพร่ที่อยู่ด้านหลังได้ยินดังนั้นก็อดหัวเราะมาไม่ได้
“เ้า ... แ่ๆ...”
หยางเสวี่ยหรงโจนแทบเป็ลม แต่ิอวี่ประคองไว้ได้ทัน
ิอวี่ส่าย้าให้กับหยางเสวี่ยหรงแ้พูด่าปวดใจว่า “ไม่มีประโยชน์หรอก่าแม่ ใวังหลวงมีทรัพย์บัติามาย จะไม่มีเงินซื้อหลิงจือโลหิตม่วงได้่าไร มัน็แ่ข้ออ้างเ่านั้นแหละ ข้าไม่มีความสามารถ ใๆ ก็รังแก่าได้ั้นั้น แม้แต่หมาตัวึ่ยังกล้ากำเริบเสิบสานต่อ้า่าเลย”
“เ้าว่า่าไรนะ?” หลิวกงกงตะคอกเีงดังเมื่อได้ยินคำพูดของิอวี่ ความอารมณ์ดีของเขาพลันหายไปใทันที
นี่คือองค์าสิบเ็ที่่แอไม่เอาไหนและเงียบขรึมนั้นหรือ?
ิอวี่้ไปที่หลิวกงกงแ้พูดว่า “ข้าขอเตือนเ้า ครั้ง้า้ายังกล้าูหมิ่น่าแม่ของข้าี ข้าจะฉีกปากเ้าให้ขาด คอยู”
“พวกกระหม่อมเป็ของตำหนักอวี้เต๋อ...”
“ไปให้พ้น!”
หลิวกงกง้าเี ้เขม็งไปที่ิอวี่แ้รีบพาของตัวเองไป
ค่ำคืนอันหนาวเหน็บ ิอวี่พยายามฝืนทนต่อความเจ็บปวดตามร่างกายเพื่อส่งหยางเสวี่ยหรงกลับห้อง เมื่อเห็นหยางเสวี่ยหรงหลับไปแ้หลังาที่ไอถี่ๆ ู่อด จึงได้ปิดประตูห้องเบาๆ แ้เดินา้วยความปวดใจ
หลังาที่ิอวี่กลับมาึห้องเขาก็นิ่งไป
เห็นได้ชัดว่าอาการป่วยของหยางเสวี่ยหรงจะรอช้าต่อไปีไม่ได้แ้ จำเป็ต้องรีบหาหลิงจือโลหิตม่วงมาให้เร็วที่สุด!
าความทรงจำของเขา ใป่าหลังวังหลวงเหมือนจะมีหลิงจือโลหิตม่วงอยู่ แต่ใป่านั้นมีสัตว์ป่าดุ้าอยู่เป็จำนวนา มีเพียงผู้ฝึกุ์เ่านั้นที่กล้าจะเข้าไปเสี่ยงอันตรายใสถานที่แบบนี้
ส่วนผู้ที่ถูกเรีย่าผู้ฝึกุ์นั้น จะต้องเป็ผู้ทีู่ดซับพลังฟ้าดินเพื่อแปรเป็ลมปราณหยวนชี่ใร่างกายและิญญา เพื่อบรรลุะัขั้นแบบก้าวกระโดดที่เรียกกันว่า เขตหลุดพ้นปุถุชน
เขตหลุดพ้นปุถุชนมีด้วยกันเก้าะัขั้น ได้แก่ ะัฝึกกาย ะัเสริมเอ็น ะัชุบกระูก ะัถ่ายเลือด ะัลอกคราบ ะักระชากิญญา ะัหลอมความเป็เ ะัประสานเป็ึ่ ะัผนึกขั้ว ยิ่งึะัหลังๆ ยิ่งยากต่อการฝึก ส่วนาจะบรรลุได้แค่สามะัแรกเ่านั้น ยากที่จะข้ามไปสู่ขั้นต่อไปได้
“หากข้าเป็ผู้ฝึกุ์คงัษา่าแม่ให้หายได้แน่ ยิ่งไป่านั้น ข้าก็จะไม่ยอมให้ตำหนักลั่วฮวาตกอยู่ใสภาพย่ำแย่เหมือน่าตอนนี้ี!”พ
ิอวี่กำหมัดแน่น ทันใดนั้นเขาก็พบว่ามีแสงบาง่าเปล่งมาาบริเวณ้าอก เขาจึงหยิบหยกโบราณมา
ใครจะไปคิดว่าหยกโบราณชิ้นนั้นกลับเปล่งแสงสว่างา่าเดิม านั้น ิอวี่ก็รู้สึกเจ็บมือขวาขึ้นมา่ารุนแรง บนฝ่ามือขวาของเขามีรอยเลือดที่เกิดาการถูกบาดปรากฏขึ้น่าน่าตกใจ!
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??