เรื่อง บันทึกตำนานราชันย์สยบฟ้า
เช้าวันต่อมา.
ที่ฟ้าเริ่มสาง ิอวี่ก็นำเอายาที่ปรุงจากหลิงจือโลหิตม่วงมาให้แก่หยางเสวี่ยหรง โดยอ้างว่าเขาได้หลิงจือโลหิตม่วงมาจากเพื่อนเขา
หยางเสวี่ยหรงดื่มยาด้วยความสงสัย แต่เาะมีอาา่ล้าและอิดโรยจึงหลับไปอย่างรวดเ็ ิอวี่เก็ไม่ได้รบกวนนางอีก
เื่เห็นอาาไอหยางเสวี่ยหรงทุเลาลง เขาก็รู้สึกสบายใขึ้น
ิอวี่ผลักปะตูแล้วเิออกมาจากห้อง แยามเช้าส่องสะท้อนลงบนใบหน้าเขา เขาสูดรับอากาศบริสุทธิ์ และได้ยินเสียงนกกระจอกร้องัขึ้นอยู่ที่ข้างหู
เขารู้สึกอารมณ์ดีมาก ั้แต่ที่เื่วานได้ก้าวสู่ขอบเขตหลุดพ้นปุถุชนขั้นที่หนึ่งอย่างเป็นทางาแล้ว ่ากายิอวี่ก็พลิกจากหน้ามือเป็นหัมือ
เาะาได้ฝึกกายเหล็กสุริยัน ิอวี่จึงูดีขึ้น ุุขึ้น ดวงาทั้งข้างดำวาวูมีความมั่นใ มีพัและมีเสน่ห์ที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้และไม่เหมือนใคร
ใเานี้เ ก็มีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบัขึ้น ิอวี่จึงหันไปู นางกำนัลเี่ซวงเิมารายงานว่า “์ชาย ุูเี่นาง ... นางมาเยี่ยม่า มาึหน้าปะตูแล้ว ่า ... ทรงอยากจะพบนางไหมเพคะ?”
“ุูเี่?”
ิอวี่หลับาลง ภาพใความทรงจำก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้น
ใความทรงจำเขา มันเป็นภาพคู่ัใวัยเด็กที่เติบโตมาด้วยั เขามอบเงินทองมากมายจีบผู้ญิคนนี้เป็นเวลาปีเต็ม ผู้ญิที่ไม่เคยแสดงท่าทีอะไรตอบกลับเขาเลย ผู้ญิที่หลอกเขามาตลอด ผู้ญิที่สั่งให้ทหารองคัษ์กระทืบและโยนตัวเขากลับมาที่ตำหนักลั่วฮวาเื่วานนี้ก็คือ ... ุูเี่คนนี้นี่แหละ!`
“ใเื่เป็นุูเี่ ข้าจะไม่พบได้อย่างไรัล่ะ?”``
ิอวี่ยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา แล้วก็เิามเี่ซวงไปที่ปะตูใหญ่
พอมาึที่หน้าปะตูจวนก็เห็นบ่าวไพร่กำัยุ่งวุ่นวายกับาเช็ดโต๊ะหิน่ ยก้ำชา จากั้ก็ยืนอยู่ข้างโต๊ะเพื่อรอให้แขกมาึ
“เปิปะตู”
ิอวี่ออกคำสั่ง ปะตูใหญ่ตำหนักลั่วฮวาค่อยๆ ถูกเปิออก ิ่ที่ดึงูดสายาิอวีคือเกี้ยวสี้ำเงินขอบฝังด้วยทองคำ ส่องปะกายระยิบระยับใแแดด
คนแบกเกี้ยวสี่คนย่อตัวคุกเข่าลงกับพื้น แล้ววางเกี้ยวลงอย่างระมัดระวัง
ญิสาวยาวผิวขาวเนียนคนหนึ่งยื่นมือขวาออกมาเปิ่า แล้วค่อยๆ เิลงมาอย่างช้าๆ
ใบหน้านางงดงามมาก สวมกระโปรงสีฟ้า้ำทะเลคลุม่าอันสง่างามนางเอาไว้ ท่อนขารูปทรงโค้งเรียวยาวขาวราวกับหิมะ นางสวมรองเท้าปะดับหยกหนึ่งคู่ แล้วค่อยๆ เิมาที่ปะตู
วินาทีที่ิอวี่เห็นผู้ญิคนั้ ความทรงจำใหัวที่เกี่ยวกับนางก็ผุดขึ้นมา ผู้ที่กำัเิมาคือเ้า่าญิสาวผูู้ศักดิ์ ลูกสาวเสนาบดีกรมอาญาราชวงศ์ต้าิ เยี่ยซี!
เยี่ยซีเกิดมาก็มีรูป่าผอมเพรียว แต่ิอวี่เ้า่าคนเก่าเป็นคนเลือกกินมาก สุขภาพเลยไม่ค่อยจะดี ทำให้เขาูกว่าผู้ญิคนนี้เพียงเล็กน้อยเ่าั้น
แต่พอมายืนเผชิญหน้าั ก็เห็นว่าทั้งคนูเกือบจะเท่าๆ ัเลย
เาะาูดซับพังานธรรมชาติที่ดี พัฝีมือเยี่ยซีจึงแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ ความงามนางก็ยิ่งมีเสน่ห์ดึงูดมากขึ้น เื่เทียบกับคนธรรมดาอย่างเขาที่ไม่มีแม้แต่พละกำัอะไรเลย ก็ยิ่งทำใหู้ห่างไกลัเหลือเกิน
“ูเหมือนว่า เ้าจะไม่ได้บาดเจ็บอะไรเท่าไรนะ”
เยี่ยซียืนอยู่หน้าปะตู มองไปที่ชายธรรมดาที่ยืนอยู่ตรงหน้า เสียงนางนุ่มนวล แต่ก็แฝงไปด้วยความเย็นชา
บ่าวรับใช้ใตำหนักลั่วฮวาต่างเริ่มคิด ึแม้้ำเสียงุูเี่ซีจะูค่อนข้างเย็นชา แต่วันนี้นางก็ยังมาเยี่ยม์ชาย มาถามไถ่อาาบาดเจ็บเขา เป็นไปได้ว่านางจะยังเป็นห่วงเป็นใย์ชายอยู่? เพียงแต่นางต้องสงวนท่าทีเอาไว้?
ไ่แ่่า เรื่องเื่วานนี้มันอาจจะเป็นเพียงข่าวลือก็ได้ พอคิดได้แบบนี้ บ่าวไพร่ตำหนักลั่วฮวาก็ล้วนแต่ดีใ
เพียงแต่เยี่ยซีไม่ได้คิดแบบั้เลย
เื่วานนางเป็นคนสั่งให้องคัษ์กระทืบิอวี่ทันทีที่ิอวี่ปรากฏตัวที่หน้าตำหนัก์ชายเ้า นางไม่มีทางยอมให้เขามาขัดขวางาหมั้นหมายนางเด็ดขาด
นางกลับไม่รู้เลยว่าองคัษ์กลุ่มั้ถูกิอวี่สั่งสอนจนน่วมไปแล้ว พอเห็นิอวีู่ยังมีสติสมบูรณ์ ก็เ้าใว่าเขายังไม่ยอมรามือจากนางแน่ นางเลยรู้สึกหงุดหงิด
ัั้ ้ำเสียงเยี่ยซีจึงค่อนข้างหมางเมิน
“ื เาะวาสนาเ้า เไ่ไ้เจ็บหนัก” ิอวี่ตอบอย่างเรียบเฉย
ิอวี่ต้องรู้อยู่แล้วว่าเรื่องเื่วานบ่ายเป็นคำสั่งเยี่ยซี เาะบนโลกนี้คงไม่มีเรื่องบังเอิญขนาดั้หรอก คำพูดเขาเลยเต็มไปด้วยาปะชดปะชันและเสียดสี!
แต่เยี่ยซีกลับขมวดคิ้วหนักขึ้น ้ำเสียงนางเย็นชาแบบสุดๆ “เ้าหมายความว่าอย่างไร? เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับข้าด้วยล่ะ? ข้าจะหมั้นหมาย เ้าไม่มีสิทธิมายุ่งอยู่แล้ว โดนตีมาก็สมควรแล้วนี่! แล้วูเ้า? ไม่เพียงไม่ยอมรับ ยังโยนความผิดทั้งหมดมาที่ข้าอีก เ้ายังมีความเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า?”
เยี่ยซียิ่งพูดยิ่งโมโห แต่นางไม่ได้อยากทำให้มันเป็นเรื่อง เลยยังพยายามอดทนแล้วพูดว่า “ไ้แล้วนะิอวี่ เ้าชอบข้าได้นะ แต่ขอร้องล่ะ ต่อไปอย่าได้มารบกวนอะไรข้าอีกเลย ได้ไหม?”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากนาง บรรยากาศาใตำหนักก็เปลี่ยนไป เี่ซวงที่อยู่ใมุมหนึ่งก็รู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันที
ี่่าา ์ชายนางจริงใกับเยี่ยซีมาก เื่ไ้ิแนี้ ์ชายจะรู้สึกเสียใแค่ไหนันะ!!
เพียงแต่ิอวี่กลับไม่ได้อาละวาด ไม่ได้คลั่ง แตู่นิ่งอย่างผิดหูผิดา
เขามอง้ไปที่เยี่ยซีอย่างไม่ละสายา แล้วพูดว่า “้แรก ด้วยวาสนาที่เ้าสั่งให้ทหารองคัษ์มาลงมือกับข้า! ความรับผิดชอบนี้มันก็ต้องเป็นเ้า ทำไมข้าจะต้องรับมันด้วย?”
“้ที่ ข้าจำได้ว่าุครั้งที่ข้ามอบเครื่องปะดับเพชรนิลจินดาให้กับเ้า เ้าก็ยิ้มรับมันเสมอ จะว่าน่ารำคาญได้อย่างไรัล่ะ? แต่ว่านี้ข้าเ้าใแล้ว ์ชายเ้าร่ำรวย เทียบกับราคาถูกที่ข้ามอบให้ มันจะไปทำให้เ้ามีความสุขได้อย่างไรัล่ะ?”
ี่ั ...
ุคนึกับอึ้งไป ์ชายิเจ็ดไม่ได้ยอม่้ให้กับเยี่ยซีเหมือนปกติ แต่กลับพูดความใใอย่างชัดถ้อยชัดคำ มันูไม่เหมือน์ชายิเจ็ดที่่แอคนั้เลย!
“เ้า ...”
เยี่ยซีก็อึ้งไปเหมือนั จากั้ก็พูดด้วยความเย็นชาว่า “คิดไม่ึว่าเ้าจะเป็นคนที่ใดำความรู้ตื้นเขินขนาดนี้ คนที่ข้าัคือ์ชายเ้า เขาคือคนที่ข้าจะฝากชีวิตเอาไว้ได้ เ้าเ้าใหรือว่าความัคืออะไร?”
“ฮึ” ิอวี่หัวเราะ ซึ่งไม่เ้ากับบรรยากาศที่ตึงเครียดอยู่เลย “เ้าทำให้ข้าขำมากเลยนะนี่”
“ความัคืออะไรอย่างั้หรือ? ความัข้าก็คือาเอาเงินที่ข้าสะสมมากว่าครึ่งปีไปซื้อชุดปักลายทองให้ เพียงเาะว่าเ้าว่าชอบ ยามเ้าป่วยไข้ ข้าก็แค่เฝ้าูแลอยู่ข้างกายเ้าจนึเช้า ั้ๆ ที่ตัวข้าเก็มีไข้ขึ้นู แต่ก็ไม่ได้เ้า เาะกลัวว่าเ้าจะเป็นกังวล”
“แต่แล้วสุดท้ายเ้ากลับไปหมั้นหมายกับผู้ชายอีกคนที่ไม่เคยเห็นหน้า แม้แต่ทำความรู้จักชอบพอก็ยังไม่เคย ยังมีหน้ามาถามข้าอีกว่าข้าเ้าใหรือไม่ว่าความัคืออะไร มันทำให้ข้ารู้สึกว่าก่อนหน้านี้ข้าชอบคนบ้าหรือเปล่า ช่างเป็นรอยด่างใชีวิตข้าจริงๆ เลย”
ิอวี่พูดเสียงัพอปะมาณ เยี่ยซีฟังแล้วึกับหน้าถอดสี คนที่อยู่ใเุาณ์ุคนล้วนแต่ก้มหน้าลง ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา
บางอย่างก็ไม่ได้จำเป็นต้องพูดให้มันชัดเจนขนาดั้ก็ได้กระมัง ... พอเห็นสีหน้าเยี่ยซีขาวซีด บ่าวไพร่ก็อับอายจนทำอะไรไม่ถูก ...
ิอวี่มองไปที่เยี่ยซีด้วยความจนใ แล้วพูดว่า “ุูเี่ เ้าคิดว่าอย่างไร? ข้าโง่มากเลยใช่ไหม?”
เยี่ยซีหน้าดำคร่ำเครียดไปพร้อมกับสีหน้าซีดเซียว ทำไมนางจะไม่เ้าใความหมายที่ิอวี่พูดล่ะ?
ูผิวเผิน ิอวี่กำัว่าตัวเว่าโง่ แต่กลับเป็นาตีวัวกระทบคราด เขาพูดึนางอยู่!
โตมาจนึขนาดนี้ เยี่ยซีถูกเลี้ยงูอย่างามใมาตลอด ถูกคนัและโอบอุ้ม ูแลอย่างดีไม่เคยมีใครขัดใ จะไปเคยฟังคำพูดปะชดปะชันแบบนี้ได้อย่างไรั?
“ไ้แล้ว ิอวี่!”
เยี่ยซีกัดฟันแล้วพูดว่า “ข้าหวังอยากจะให้ทหารองคัษ์พวกั้ทำให้เ้าได้สติ แต่ข้าว่า พวกเขาตีเ้าจนเสียสติไปมากกว่า เ้าจะไปรู้อะไร? ์ชายเ้าเป็นหนึ่งใสามอัจฉริยะปีศาจราชวงศ์ คนเดียวสามารถสู้กับข้าศึกได้เป็นพันเป็นหมื่นคน แล้วเ้ามีพรสวรรค์อะไรบ้าง? เ้าเป็นวีรบุรุษแบบไหนัหรือ คู่ควรให้ข้าชื่นชมหรืออย่างไร? ข้าชอบเขามาาแล้ว นี้เ้าเ้าใแล้วหรือยัง!”
หวังว่าพวกทหารองคัษ์จะทำให้เ้าได้สติ!
เ้ามีพรสวรรค์อะไรบ้าง? เ้าเป็นวีรบุรุษแบบไหนั คู่ควรให้ข้าชื่นชมหรือ?
คำพูดเยี่ยซี พูดจี้ใุคนใตำหนักลั่วฮวา
ั่่ะิ เยี่ยซีพูดมาก็ใช่ว่าจะไม่มีเุผล ต่อให้ิอวี่จะพูดถูกแค่ไหน แต่อย่างไรเขาก็ยังเป็นคนธรรมดาที่ยังไปไม่ึขอบเขตหลุดพ้นปุถุชนเลย
แต่เี่ซวงกลับทนไม่ไหว นางรู้สึกเจ็บปวดมากกว่า เาะนางเห็น์ชายนางทุ่มเทให้กับความันี้มาตลอดปีี่่าา จึงเิออกมาด้วยความโมโห
“ุูเี่ ่าว่า่าชอบ์ชายเ้ามาาแล้ว ที่จริงมันก็ไม่ผิดอะไร แต่ใเื่ใใ่าก็มี์ชายเ้าอยู่แล้ว ทำไมตลอดปีี่่าาึไม่เคยปฏิเสธ์ชายเราเลยล่ะ? ี่ัเท่ากับ่าหลอกเงิน์ชายเราชัดๆ เลยนะเ้าคะ”
ิอวี่กระดกคิ้ว คิดไม่ึเลยว่าเี่ซวงจะพูดเตือนสติุคนที่อยู่ใเุาณ์แบบนี้
ุคนมองหน้าั ล้วนแต่มองไปที่เยี่ยซี หัจากที่พวกเขามาคิดูแล้ว เหมือนว่าเยี่ยซีจะมีความคิดแบบั้จริงๆ!
“ข้าจะทำอะไร ต้องให้เ้ามาสั่งสอนด้วยหรือ?”
เดิมเยี่ยซีก็โกรธมากอยู่แล้ว มานี้ยิ่งโกรธจนตัวั่ นางยกมือข้างขวาอันขาวเรียวขึ้นมา ... “เพียะ!” มือั้ตบลงไปบนใบหน้าเล็กๆ เี่ซวง
เี่ซวงเป็นแค่สาวใช้ชั้นต่ำ แต่กลับกล้าต่อเถียงกับนางต่อหน้าคนอื่น ช่างไม่รู้จักที่ายจริงๆ
จากั้เยี่ยซีก็หันกลับมา แล้ว้ไปที่ิอวี่ “เ้าเมันก็ดีแต่พูด งานปะลองยุทธ์ราชำั มีครั้งไหนที่เ้ามีุสมบัติได้เ้าร่วมบ้าง? ไร้ความสามารถอย่างไรก็ไร้ความสามารถอย่างั้ อย่าคิดว่าแค่พูดได้แล้วเ้าจะมีหน้ามีาขึ้นมานะ!”
พูดจบ เยี่ยซีก็หันหัเิออกจากปะตูใหญ่ไปขึ้นเกี้ยว แล้วออกจากตำหนักลั่วฮวาไปอย่างรวดเ็
วันนี้เยี่ยซีโกรธมากจริงๆ นางต้องพยายามสงบสติอารมณ์
เาะเยี่ยซีรู้ดี ต่อให้ิอวี่จะเติบโตแค่ไหน อย่างไรก็ถูกกำหนดไว้แล้วว่าเป็นได้แค่คนธรรมดา หากจะไปโกรธคนธรรมดาที่ไม่มีความสามารถอะไรเลย มันก็เหมือนเป็นาลดฐานะตัวนางลง เาะนกที่บินอยู่บนท้องฟ้ากับปลาที่ว่ายอยู่ใ้ำ แม้จะูเหมือนคล้ายั แต่ใความเป็นจริงแทบจะไม่มีอะไรที่เ้าัได้เลย
าใตำหนักลั่วฮวา
เี่ซวงไปปิดปะตูตำหนักลั่วฮวา แล้วเอามือปิดหน้าที่บวมแ สีหน้าเศร้า นางรู้ดีว่า าใใ์ชายนางจะต้องเสียใมากแน่ๆ
ใครจะคิดว่าสีหน้าิอวี่กลับไม่แสดงอาาใดๆ เลย เขาหยิบเอาเงินห้าร้อยหยกดำออกมาจากถุงเก็บแล้ววางไว้บนโต๊ะ แล้วพูดกับเี่ซวงว่า “เี่ซวง ข้าจะออกไปข้างนอกนะ เ้าเอาเงินนี่ไปซื้อยามาทาด้วย หน้าบวมหมดแล้วจะไม่สวยนะ”
เี่ซวงตะลึงไป หน้านางแขึ้น และก้มหน้าลงแล้วรับคำ
ี่่าา ์ชายสนใแค่เยี่ยซีคนเดียวเ่าั้น วันนี้กลับไม่มีความ่โยนเหมือนแต่ก่อน และเขายังเป็นห่วงคนรับใช้ชั้นต่ำอย่างพวกนางอีก
เห็นิอวี่เิออกจากตำหนักลั่วฮวาไป เี่ซวงก็คิดใใว่า ูท่าว่า์ชายจะโตขึ้นแล้วจริงๆ เขาไม่สนใอะไรเยี่ยซีเลย ึแม้์ชายจะเป็นแค่คนธรรมดา แต่ก็หวังว่าเขาจะมีความสุขตลอดไปนะ
...
เื่ออกจากตำหนักลั่วฮวา ท่าทางิอวี่ก็เริ่มจริงจัง
ึแม้วันนี้ิอวี่จะทำให้เยี่ยซีเสียหน้า แต่มันก็ทำให้เขาั้เ้าใว่าฐานะผู้ฝึกยุทธ์คนหนึ่งั้มันสำคัญแค่ไหน
ใโลกใบนี้ ถือกำัยุทธ์เป็นใหญ่ ความยุติธรรมที่ว่าั ก็จะต้องมีพัยุทธ์ก่อนึจะมีได้
งานปะลองยุทธ์ราชำั เป็นงานปะลองที่ทางราชำัจัดขึ้นเปีละครั้ง ขอแค่อายุไม่เกินิแปด และติดอันดับหนึ่งใิ ก็จะได้รับรางวัลเป็นจำนวนมาก
ผู้ที่มีุสมบัติเ้าร่วมาปะลอง จะรวมไปึ์ชาย ์ญิ ิ์ลูกหลานะูใหญ่ แล้วก็พวกิ์ที่มีพรสวรรค์ำัใหญ่พ
ใแต่ละปี จะมีิ์ที่มีพรสวรรค์รวมตัวัเกินกว่าพันคน ผู้ชมมากกว่าหมื่นคน แล้วิอ๋องก็จะเสด็จมาชมาปะลองด้วยพระ์เด้วย
ึเวลาั้ บนลานปะลองราชำั เื่เหล่าผู้กล้ามารวมตัว กลุ่มคนเลือดร้อนทั้งั้ ใครบ้างไม่อยากถูกมองว่าเป็นผู้กล้าบนลานปะลองอย่างองอาจั?
มันเป็นสนามที่ให้เหล่าคนหนุ่มสาวได้แสดงพรสวรรค์และความสามารถตัวเ
แต่ิอวี่ใฐานะลูกชายิอ๋อง ตลอดหลายปีี่่าาเขาไม่เคยมีุสมบัติได้เ้าร่วมาปะลองเลย ุครั้งที่ึวันปะลอง เขาจะหลบอยู่แต่ใตำหนักลั่วฮวาโดยไม่ออกไปไหนเลย
เาะเุนี้ ิอวี่ึได้ถูกคนนินทาว่าเป็นพวกนอกคอก โดยเฉพาะเหล่า์ชาย์ญิใวังหลวงที่รังเกียจิอวี่เป็นอย่างมาก พวกเขารู้สึกว่าิอวี่ที่ไม่เอาไหนไม่คู่ควรจะเป็นสายเลือดราชวงศ์ด้วยซ้ำไป ามีตัวตนอยู่ิอวี่ช่างเป็นความอัปยศราชวงศ์
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??