เรื่อง บันทึกตำนานราชันย์สยบฟ้า
ในสายตาของหลัวชี ทุก่ามันถูกกำหนดเอาไว้แล้ว.
หานเฟิงเกิดในตระกูลหานที่มีภูมิหลังัลึกซึ้ง ในเื่ของำา ตระกูลหานกับทางามีาสัมพันธ์ที่ดีมาก ในเื่าเงิน ตระกูลหานก็เป็ตระกูลพ่อค้าใญ่ของเมืองเสวี่ยเยวี่ย พูดได้เลยว่า หานเฟิงนั้นสามารถเดินไปไหนมาไหนก็ได้ในเมืองเสวี่ยเยวี่ย
ตัวของหานเฟิงเองก็้าตาหล่อเหลา มีาสามารถ ีสวรรค์ มีพลังแ็แกร่ง เขากลายเป็าในฝันของญินับพันนับหมื่น
ในสามปีที่่ามา ผู้ญิที่ยอมสยบให้กับหานเฟิงมีนับไม่ถ้วน บางเป็ลูกหลานของขุนนางใญ่ บางก็เป็ลูกคุณหนูผู้ดีมีตระกูล ้าตางดงามไม่ว่า แต่ยังมีาสง่างามีด้วย เ่ ลูกาผู้ว่าเมืองเสวี่ยเยวี่ย นางอายุสิบแปด ผิวพรรณงดงาม ่ากาย่นุ่ม และมีใบ้าังดงาม ไม่รู้ว่ามีาตั้งมากตั้งมายเท่าไรที่อยากจะเกาะากระโปรงของนาง
ไม่เพียงแค่นั้น แต่เาะนางถูกเลี้ยงเอาใจมาตั้งแต่เล็ก มีาเอาแต่ใจูมาก หัวูเป็ทีุ่ พวกผู้าดีๆ นั้นจึงแทบไม่อยู่ในสายตาของนางเลย
ผู้ญิหัวูแบบี้ เมื่ออยู่ต่อ้าหานเฟิงก็ยังกลายเป็นกตัวน้อย ไม่ใช่หรือ?
านั้นนางก็ถูกหานเฟิงทิ้ง ร้องไห้ไปเต็มๆ สามเื จนตอนี้ในใจของนางก็ยังมีแต่หานเฟิง
หลัวชียอมรับว่าเฮยจีนั้นเป็ผู้ญิที่งดงามมาก เมื่อเทียบกับผู้ญิอื่นๆ ของหานเฟิงแล้วงดงามกว่ามาก แต่ิอวี่ที่อยู่ข้างกายของนางออกข้างนอกมาเพียงลำพัง แม้แต่รับใช้ก็ไม่มี แสดงว่าไม่ใช่มีภูมิหลัง ไ่ีาิตระกูล คิดว่าค่ายกลระเบิดเพลิงเขาก็น่าจะใช้เงินจำนวนมหาศาลถึงได้ซื้อมาได้
ลายเส้นอักขระแบบนั้น ตระกูลหานซื้อมาเก็บเอาไว้ไม่รู้กี่ั ดังนั้น เมื่ออยู่ต่อ้าของหานเฟิงที่มีาิตระกูล เฮยจีก็คงไม่ต่างาผู้ญิพวกนั้น ้ยอมศิโรราบโดยง่ายดาย่าแน่!
ใเาี้ เฮยจีจะ้ต่อว่าต่อขานว่าิอวี่ไม่เอาไหนไร้าสามารถ านั้นก็เอ่ยปากชื่นชมหานเฟิง ในเมื่อนางเกิดารู้สึกแบบี้ ไม่ช้าก็เ็นางก็จะ้หลงใหลหานเฟิงแน่ๆ
หากหานเฟิงสยบเฮยจีได้จะ้มีาสุขมากแน่ และอาจจะมอบทรัพยากรจำนวนมากให้หลัวชีไปฝึกฝนได้`
พอคิดถึงตรงี้ หลัวชีก็รู้สึกมีาสุขมาก``
านั้น เขาก็รวบรวมสมาธิและจิตไปยังจุดเซินถิง เพื่อเพิ่มปะสาทสัมผัสทั้งห้าให้เห็น ให้ได้ยินชัดขึ้น!
“อือ ... ”
าในกระโจมที่มืดมน มือเล็กๆ ของเฮยจีนั้นเกาะอยู่แผ่นหลังของิอวี่ แล้วก็ครางเสียงร้องออกมาไม่หยุด เสียงครางที่แผ่วเบาแบบี้ เมื่อเข้าหูของิอวี่มันทำให้เขารู้สึกแปลกๆ
เพื่อให้บาดแผลของเฮยจีหายเ็ขึ้น ิอวี่จึงถ่ายเลือดเข้าไปี่ารวดเ็ แล้วพูดว่า “ข้าเพิ่มแรงแล้วนะ”
เลือดัร้อนระอุวิ่งเข้าสู่บาดแผลบริเวณ้าอกของเฮยจี่ารวดเ็
“อ๊า ... ”
พลังงานที่ถูกถ่ายเข้าสู่บาดแผลมันทำให้เฮยจีรู้สึกเ็ปวด ใบ้าของนางมีเหงื่อไหลออกมาเต็มไปหมด แล้วพูดออกมา่าไร้เรี่ยวแรงว่า “เบา่ ... ข้าเ็ ... ”
ิอวี่ค่อยๆ ผ่อนแรงที่ฝ่ามือลง แล้วพูดว่า “เท่าี้พอไหม?”
“ใช่ ... อย่าเ็เกินไปนัก ... แรงระดับี้แหละ ... อือ ... ”
เาะิอวี่ถ่ายพลังงานให้่าสมดุล าเ็ปวดของเฮยจีนั้นก็ค่อยๆ ุเา จนุท้ายก็กลับมาดีขึ้น
เมื่อ่าาเ็ปวดนั้นไป มันมีารู้สึกอุ่นๆ เกิดขึ้นไปั่่ากาย ทำให้เฮยจีรู้สึกว่าตัวชา
“อือ ... ”
เฮยจีครางเสียงขึ้นมา นางอิงอยู่บน้าอกที่แ็แกร่งของิอวี่ รู้สึกว่า่ากายนั้น่แรงมากในขณะที่พลังวิญญาณของนางได้รับาเติมเต็ม พอคิดได้แบบี้นางก็อิงแอบ่าเงียบๆ
อิงแอบและหลับตาลง านั้นก็หลับฝันหวานไปในอ้อมแขนของิอวี่
เาะิอวี่มีอาณาจักรพลังขอบเขตหลุดพ้นปุถุชนขั้นที่ห้าระดับลอกคราบ พลังเลือดมีาแ็แกร่งมาก ครั้งี้เฮยจีสามารถอยู่ใน่าจริงี้ได้หนึ่งเื แต่หลังาหนึ่งเืนางก็จะตายเหมือนเดิม
เว้นเสียแต่ว่าิอวี่จะมีขอบเขตหลุดพ้นปุถุชนขั้นที่ พลังเลือดของเขาก็จะแ็แกร่งขึ้นี ไม่่านั้นดวงวิญญาณของนางก็ไม่มีทางฟื้นคืนแน่
ใเาี้เอง เสียงสายลมในยามค่ำคืนยังพัดแรงเหมือนเดิม ิอวี่กับเฮยจีที่อยู่ในกระโจมเองก็กอดกันกลม
เมื่อสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เ้แรงของีฝ่าย ค่ำคืนี้ถูกกำหนดเอาไว้แล้วว่า้เงียบสงบและอบอุ่นเ่ี้
แต่หลัวชีที่อยู่ห่างออกไปสิบเมตรนอกกระโจม กลับไม่สามารถอยู่นิ่งได้ ...
เดิมเขาวาดฝันว่าจะได้ยินเฮยจีเอ่ยปากชื่นชมาแ็แกร่ง าร่ำรวยของหานเฟิง แต่ิ่ที่เขาได้ยินมันคืออะไรกัน?
เมื่อครู่เขาใช้ดวงตาหยั่งรู้ เขาได้ยินเสียงครางของญิา านั้นก็ได้ยินบทสนทนาที่แทบทนฟังไม่ไหวของพวกเขาี ...
ได้ยินแค่เสียงหลัวชีก็ทนไม่ไหว นึกภาพตามจนร้อนรุ่มไปทั้งตัว แต่ารู้สึกแบบี้มันกลับทำให้เขารู้สึกขาย้า!
เาะเฮยจีแทบจะไม่ได้สนใจคุณาของเขาเลย แต่ยังใช้เวลาในยามค่ำคืนดื่มด่ำาสุขอยู่กับิอวี่
ากระทำของเฮยจีมันบอกให้หลัวชีรู้ว่า ใช่แล้ว หานเฟิงไม่ได้มีาหมายอะไรเลย
เขากลับไปยังกระโจมของหานเฟิงด้วยารู้สึกอึดอัดและผิดหวัง หานเฟิงใเาี้ กำลังหลับตาพักอยู่ในกระโจม เพื่อรอหลัวชีกลับมารายงานผล
“ได้ยินอะไรมาบ้าง ูา” หานเฟิงได้ยินาเคลื่อนไหว ยังไม่ได้ลืมตาก็เอ่ยปากถามแล้ว
“คุณา ... ข้าน้อย ...” หลัวชีกระอึกกระอัก เขาไม่รู้ว่าจะ้เริ่มพูดาตรงไหนดี
หานเฟิงได้ยินน้ำเสียงของหลัวชีก็รู้ว่ามันผิดปกติ เขาจ้องไปที่หลัวชีแล้วพูดว่า “ไม่้ตระหนก ต่อให้นางไม่ชมข้าข้าเองก็วิเคราะห์าคำพูดของนางได้ จิตใจของข้าแ็แกร่งกว่าเจ้ามาก ไม่เหมือนเจ้าหรอกที่เจออะไรก็ทำอะไรไม่ถูกแล้ว เจ้าแค่เล่าในิ่ที่เจ้าได้ยินมาให้ข้าฟังก็พอ”
“เอ่อ ... ”
หลัวชีเห็นสายตาของหานเฟิงดุดัน เขาขัดขืนคำสั่งไม่ได้ก็เลยจำใจ้าด้านพูดว่า “าู่า าู่า ... อือ ... เบา่ ... ข้าเ็ ... ”
เดิมทีภารกิจวันี้มันง่ายมาก แต่ตอนี้หลัวชีรู้สึกว่ามันเป็งานที่ยากมาก เขาพูดไปแค่สามคำก็รู้สึกว่าไม่กล้าพูดต่อี
หลัวชีรู้สึกผิดมากที่ได้ยินอะไรพวกี้ เาะคำพูดพวกี้ทำให้เขารู้สึกเขินและอับอาย ิ่ที่สำคัญทีุ่ คำพูดที่เรียบง่ายพวกี้มันทำให้เขายากที่จะลบออกาหัว แล้วอาจจะ้จดจำไปีนานด้วย เขาถึงได้รู้สึกเขินและอายมากจนอยากจะรีบลืมมันไปด้วย ...
ใเาี้ สี้าของหานเฟิงยังเรียบเฉยอยู่ พอ่าไปปะมาณสามวินาที เขาถึง้านิ่งแล้วพูดออกมาว่า “านั้นล่ะ”
หลัวชีกัดฟั แล้วพูด่ายากลำบากว่า “แล้ว ... แล้วนางก็พูดว่า ... อย่า ... อย่าเ็เกินไปนัก ... าเ็ปะมาณี้แหละ ... ”
“เจ้าาเลว!”
หานเฟิงเองก็ทนไม่ไหว สี้าท่าทางของเขาเปลี่ยนไป เขาเดินเข้าไปกระชากเสื้อของหลัวชี สี้าของเขาเริ่มแ แล้วพูดว่า “เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากำลังพูดอะไรอยู่? หือ?”
คำพูดพวกี้ ไม่ว่าใครก็จินตนาาได้ว่ามันหมายถึงอะไร หานเฟิงเองก็คิดได้เ่กัน เฮยจีไม่ได้รู้สึกดีกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
ที่จริงควรพูดว่า เฮยจีไม่เพียงไม่ได้รู้สึกดีกับเขา แต่ยังรังเกียจาแสดงออกแบบเจตนาของเขาด้วย คิดว่าิ่ที่เขาทำมันเป็เื่น่าขยะแขยง
“ข้าน้อย ... ข้าน้อยได้ยินมาแบบี้จริงๆ ... ” หลัวชีอยากจะร้องไห้แล้ว เขาไม่อยากพูด แต่หานเฟิงบังคับให้เขาพูดเอง? ตอนี้เขากลับพูดแบบี้ออกมา มันไม่เป็ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกไป่หรือ! เขาอยากมุดแทรกแผ่นดินหนีไปเลยด้วยซ้ำ ...
หานเฟิงผลักตัวของหลัวชีล้มลงไปกับพื้น สายตาของเขาดูเหี้ยมโหดขึ้นมา ในใต้หล้าี้ ยังไม่เคยมีผู้ญิไหนไม่ศิโรราบให้กับเขาเลยแม้แต่เดียว เฮยจีเองก็้เป็่านั้นเ่กัน!
“เจ้าออกไปก่อน เื่ี้ข้าจัดาเอง”
ท่าทางของหานเฟิงเริ่มสงบลง แต่หลัวชีที่ตัวสั่นไปหมดนั้นรู้ดีว่าหานเฟิงโกรธมากแล้ว เขาเก็บอารมณ์โกรธของเขาเอาไว้ในใจชั้นที่ลึกทีุ่!
คลื่นลมสงบก่อนพายุจะมา เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม หานเฟิงจะน่ากลัว่าถึงทีุ่!
……
เช้าวันต่อมา ทุกก็เก็บกระโจมแล้วเริ่มเดินทางกันีวัน ไม่รู้ว่าทำไมสี้าของหานเฟิงเหมือนจะไม่ค่อยดีเท่าไร แม้แต่พูดาับของตัวเองก็ดูเย็นชามาก
เาะเมื่อวานิอวี่เสียเลือดมากเกินไป เช้าวันี้สี้าของเขาเลยดูไม่ค่อยดี ริมฝีปากของเขาซีดขาว และเาะกอดเฮยจีเอาไว้ทั้งคืนิอวี่จึงตื่นตัวทั้งคืนจนทำเอาไม่หลับ ดังนั้นใต้ตาก็คล้ำไปี
ซึ่งหานเฟิงก็เห็นทุกิ่ทุก่าของิอวี่
พอนึกถึงเื่ที่นั้นทำอะไรแบบนั้นในกระโจม บวกกับสี้าอิดโรยของิอวี่ หานเฟิงก็แน่ใจกับิ่ที่หลัวชีพูดเมื่อคืนี้!
ญิาแสนสวยที่ควรจะอยู่ปรนนิบัติเขา แต่ในท้ายทีุ่ นางกลับไปมีาสุขอยู่กับาี!
หานเฟิงบอกตัวเองให้ใจเย็นเข้าไว้ เื่ดีๆ มักมีอุปสรรค ทุกิ่เริ่ม้ด้วยายากเ เขารู้ว่าเขาสามารถเอาชนะใจเฮยจีได้
ตลอดระยะเวลาห้าวันที่เร่งเดินทาง หานเฟิงใช้ทุกวิถีทาง ใช้ทุกวิธีเพื่อแสดงถึงกำลังทรัพย์ พรสวรรค์ าิตระกูล รวมถึงตำแหน่งและำาของเขา ไม่เพียงไม่ได้รับายอมรับาเฮยจีเท่านั้น แต่นางยังรู้สึกอคติกับเขามากขึ้น แทบไม่สนใจหานเฟิงเลยแม้แต่น้อย
มันยิ่งทำให้หานเฟิงรู้สึกว่า เขากลายเป็ตัวตลก เรียกร้องาสนใจ
เหอะๆ กำลังจะถึงยอดเขาเซิงหานแล้ว ในเมื่อทนไม่ได้ก็ไม่้ทนีแล้ว! หานเฟิงคิดแบบี้
เมื่อถึง่เที่ยงของวันที่ ทุกก็มาถึงกลางภูเขาน้ำแ็ ลมหนาวพัดโชยจนเกิดเสียง เมื่อออกไปๆ มีแต่กองน้ำแ็สีขาวโพลนแบบไม่มีที่สิ้นุ
หากทั่วไปมาถึงที่นี่ แค่ไม่เกินครึ่งก้านธูปก็จะ้หนาวตายแล้ว พวกของิอวี่อยู่ในระดับลอกคราบกันหมดแล้ว ่ากายไม่กลัวาหนาว ดังนั้น อุณหภูมิในระดับี้นั้นพวกเขายังทนไหว
แต่ถึงจะเป็่านั้น ก็ยังคงรู้สึกว่าหนาวอยู่เหมือนกัน รวมถึงพวกของหานเฟิงด้วย
่ากายของิอวี่ร้อนรุ่ม เขาไม่รู้สึกอะไรเลย ส่วนเฮยจีนั้นเดิมก็เป็วิญญาณที่เป็ธาตุหยิน เมื่อเจออากาศหนาวนางก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเหมือนกัน แต่มันก็ไม่ได้หมายาว่าเฮยจีจะสามารถขึ้นไปบนยอดเขาเซิงหานได้ เาะบนยอดเขานั้นูและชัน เฮยจีที่อยู่ใน่าของมนุษย์จึงยากมากที่จะปีนขึ้นไปบนยอดเขา หรือต่อให้นางไปถึงยอดเขาได้ ก็ไม่มีทางนำบัวหิมะน้ำแ็ลงมาได้
เาะแค่ลำ้ของมัน ก็ยัง้ใช้กำลังที่เทียบเท่าราชสีห์หนึ่งถึงตัวถึงจะดึงออกมาได้ แต่เฮยจีเป็ผู้ญิตัวเล็กๆ ที่ไม่มีเรี่ยวแรง ไม่มีทางทำได้แน่
ดังนั้น ่ามากเฮยจีก็ขึ้นไปบนยอดเขาเซิงหานได้ แต่คิดอยากจะชิงบัวหิมะน้ำแ็มา ิอวี่คง้ลงมือเอง
“รีบดูนั่น!”
ใเาี้ ซูหยวนจิ้งที่อยู่ด้านหลังของลู่หยวนคงก็ชี้ไปทางด้าน้า แล้วพูดขึ้นมา่าตื่นเ้
ทุกหันตามไป ด้าน้าของพวกเขาเป็พื้นที่หิมะขาวโพลน มีภูเขาูตระหง่านยอดเขาแหลมราวกับปลายดาบที่ชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า
ภูเขานั้นก็เหมือนกับกระบี่น้ำแ็ มันแผ่กระจายาดุดันนั้นออกมา!
ที่นั่นคือภูเขาน้ำแ็ทีู่ทีุ่ ภูเขาเซิงหาน!พ
ใเาี้ ด้านล่างของภูเขาเห็นเป็จุดๆ ตามแนวเส้นทาง มีกลุ่มำาและผู้กล้าบางที่กำลังจะขึ้นไปบนยอดเขาเซิงหาน พวกเขาอยากจะขึ้นไปเพื่อชิงบัวหิมะน้ำแ็
ภาพกว่าพันกำลังเดินทางไปบนยอดเขา มันเป็ภาพที่ดูน่าตื่นเ้มากจริงๆ
“เราเองก็ไปลองกันเถอะ”
ทุกกระโขึ้นไปบนภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ‘เห็นภูเขาแต่วิ่งม้าตาย’ ทั้งๆ ที่เห็นยอดเขาเซิงหานแล้วแท้ๆ แต่้ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วยามถึงจะมาถึงที่ตีนเขาเซิงหาน แล้วเริ่มปีนขึ้นสู่ยอดเขาจริงๆ
หานเฟิงเดินอยู่ด้านหลังของิอวี่ แล้วปีนขึ้นไปบนเขา่าต่อเนื่อง สายตาของเขานั้นเริ่มโหดเหี้ยมขึ้นเรื่อยๆ!
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??