เรื่อง จิตวิญญาณเทพยุทธ์สยบเทวะ
“แก่นอสูร...ขั้นต่ำ้เป็นสัตว์อสูรระดับสี่ถึงจะมีได้” ตามความทรงจำในจิตใที่เขาได้รับรู้ แก่นอสูรั้มีค่าเป็น่ายิ่ง ้เป็นสัตว์อสูรระดับสี่ถึงจะมีมัน สัตว์อสูรระดับสามลงไปไม่สามารถพบเจอแก่นอสูรได้
“กากา...”
เื่อสูรเหยี่ยวยักษ์ถูกอสูรค้างคาวฉีกกระชาก้าท้องจนเผยแก่นอสูรออกมา ทันใดั้รอบกายมันก็เกิดเปลวเพลิงลุกโหมจน้ำแข็งบน่าละลายลง จากั้อสูรเหยี่ยวยักษ์ก็ใช้ปากที่แหลมคมจิกไปที่บาดแผลตรง้าท้องอสูรค้างคาวในทันที ทำให้้าท้องอสูรค้างคาวมีเลือดไหลทะลักออกมา แล้วูแก้วขนาดเท่ากำปั้นเด็กทารกที่เปื้อนเลือดทั้งยังมีแสงสว่างอ่อนๆ ก็ได้ตกลงไปบนพื้น้ำแข็ง
“แก่นอสูรีแล้ว...” หลู่เส่าโหย่วรู้สึกตกใเป็น่ายิ่ง สัตว์อสูรระดับสี่ั้พบหาได้ยากมาก เขาไม่คาดคิดเลยว่าข้างใต้้าผาแห่งนี้จะมีถึงสองั
“วูวู...” ด้วยความเจ็บปวด อสูรค้างคาวกรีดร้อง่าโหยหวน ทันใดั้มันก็เผยฟันที่แหลมคมและกัดไปยังคออสูรเหยี่ยวยักษ์่าดุดัน จนคอมันขาดและมีเลือดสดๆ ุ่า คราวนี้อสูรเหยี่ยวไม่มีทางที่จะมีชีวิตรอดแล้ว่าแน่
้ำแข็งบนผิว้ำเริ่มละลายีครั้ง หลู่เส่าโหย่วหนาวจนสั่นไปทั้งั ริมฝีปากซีดเผือดจนเป็นสีขาว ผิว้าม่วงคล้ำ ทั่วทั้ง่าเกือบจะแข็งหมดแล้ว เขามองูาต่อสู้ที่เพิ่งจบลงไปสัตว์อสูรทั้งสองัด้วยความรู้สึกราวกับได้รับชมภาพหลอนสามมิติ ช่างตื่นตาตื่นใยิ่งนัก
บนผิว้ำ อสูรค้างคาว่าใหญ่คาบแก่นอสูรทั้งสองไว้ในปากมันกระพือปีกข้ามแม่้ำเข้ามาใกล้เขา่าช้าๆ
“ซวยแล้วไง” หลู่เส่าโหย่วมองูอสูรค้างคาวที่กำลังใกล้เข้ามา ในใรู้สึกสิ้นหวัง าตามันกำลังจ้องมองมาที่เขา
“จือจือ…” อสูรค้างคาวบินมาถึงข้างกายหลู่เส่าโหย่ว มันส่งเสียงเอี๊ยดๆ อยู่ในลำคอ ด้วยขนาด่ากายอันใหญ่โต เพียงดวงตาข้างเดียวมันก็มีขนาดใหญ่กว่าัหลู่เส่าโหย่วเสียี แต่ดวงตามันกลับไร้ซึ่งความดุร้าย มีเพียงแววตาอ้อนวอนมองมายังหลู่เส่าโหย่วเท่าั้
ในคราแรกหลู่เส่าโหย่วคิดว่าัเองจะ้ตายเป็นแน่ แต่เื่ลองมองสัตว์อสูรตรง้า เขาพบว่าแววตามันั้ไร้ซึ่งความเหี้ยมโหด ูแล้วมันคงไม่เข้ามาเพื่อทำร้ายเขา
“แกมีเรื่องอะไรอยากให้ข้าช่วย่าั้หรือ?” หลู่เส่าโหย่วลองถามออกไป เพราะ หากเป็นสัตว์อสูรระดับสูงแล้ว มันจะสามารถเปิดจิตวิญญาณ และทำให้เกิดภูมิปัญญาขึ้นมาได้
“จือจือ…” หลังได้ยินคำพูดหลู่เส่าโหย่ว อสูรค้างคาวก็ส่งเสียงจือๆ ่าร่าเริงในลำคอ ั่ๆ พยัก้า เหมือนกับเป็นาตอบกลับ
‘นี่มันเข้าใสิ่งที่ข้าพูดจริงๆ ด้วย’ หลู่เส่าโหย่วนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ หากเป็นเื่ก่อน เขาคงรู้สึกตกใเป็น่ามาก แต่หากเป็นในนี้มันคงไม่มีสิ่งใดให้น่าตกใีแล้ว ในเื่ัเขายังข้ามมิติมาต่างโลกได้ จะยังมีเรื่องอะไรที่เขายอมรับไม่ได้ี
“สัตว์อสูรเพื่อนยาก เ้าลองมองูข้าในนี้เสีย แค่เอาัเองให้รอดั้ยังยากเลย ข้าจะช่วยเ้าได้่าไร” เื่พูดจบหลู่เส่าโหย่วก็มองสัตว์อสูรแล้วยิ้ม่าขมขื่น!
“จือจือ…”
เหมือนว่าอสูรค้างคาวจะเข้าใสิ่งที่เขาพูด มันก้มหัวลงราวกับครุ่นคิดอะไรบาง่า จากั้มันก็ส่งเสียงทุ้มต่ำแล้วกระโดดขึ้นไปเหนือ้ำ เผยกรงเล็บทั้งสองข้างออกมา แล้วใช้กรงเล็บข้างึ่กดลงไปบนท้องหลู่เส่าโหย่วจนปากเขาอ้าออก
“อึกอึก...” หลู่เส่าโหย่วยังไม่ทันได้ตั้งั ในปากก็ปรากฏูบอลสองู จากัู้บอลทั้งสองก็หลอมละลายกลายเป็นเหลวที่ทั้งเย็นและร้อน เหลวที่ร้อนั้ราวกับเปลวเพลิงกำลังหลั่งไหลเข้ามาใน่ากายเขา มันทำให้เขารู้สึกว่าภายใน่ากายกำลังเผาไหม้่ารุนแ ส่วนเหลวที่เย็นจัดั้ทำให้เขารู้สึกว่าีครึ่ง่าเขากำลังจะกลายเป็น้ำแข็ง
“จือจือ...” หลังจากอสูรค้างคาวส่งเสียงร้องีครั้ง แววตามันก็ูเศร้าซึมขึ้นมา ทันใดั้มันก็กระพือปีกขวาแล้วตรงขนใต้ปีกมันก็ปรากฏงูน้อยสีเหลืองเข้มที่ยาวประมาณสิบเซนติเมตร
“จือจือ!” อสูรค้างคาวส่งเสียงีครา งูน้อยัั้เหมือนจะเข้าใในสิ่งที่มัน้า ทันใดั้เอง เ้างูก็เลื้อยขึ้นไปบนัหลู่เส่าโหย่วแล้วมุดจากซอกคอเข้าไปในเสื้อเขา
เื่เห็นงูน้อยเข้าไปในเสื้อเขาแล้ว แววตาอสูรค้างคาวก็ราวกับได้ปล่อยวางเรื่องบาง่าลง ทันใดั้าตามันก็กลับมาจับจ้องที่หลู่เส่าโหย่วีครั้ง ในแววตามันเปี่ยมไปด้วยความอ้อนวอน
หลู่เส่าโหย่วในยามนี้ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ ่ากายเขามีทั้งพลังความเย็นและพลังความร้อนสองขุมกำลังคลุ้มคลั่งอยู่ภายใน ยามที่พลังทั้งสองปะทะกัน หลู่เส่าโหย่วก็รู้สึกทุกข์ทรมานเป็น่ายิ่ง ความรู้สึกั้ราวกับได้ขึ้นสวรรค์และตกนรกในเวลาเดียวกัน อยากจะร้องออกมาแต่ก็ร้องไม่ออก
หลังจากั้ครู่ึ่ หลู่เส่าโหย่วที่เดิมที่ากายยังคงอ่อนล้าอยู่ั้ก็ไม่สามารถฝืนทนได้ีต่อไป ุท้ายเขาจึงสลบคาแม่้ำไป หลู่เส่าโหย่วในนี้ไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าแม่้ำที่อยู่รอบกายเขาั้ ที่ฝั่งซ้ายกำลังโดนเผาไหม้จนเกิดไอร้อน ส่วนฝั่งขวาก็โดนแช่แข็งจนเกิดเป็นไอเย็น บนใบ้าเขาครึ่งึ่กลายเป็นสีแดงและีครึ่งึ่ก็กลายเป็นสีซีด
“ข้ายังไม่ตายงั้นหรือ” เื่หลู่เส่าโหย่วลืมตาตื่นขึ้นมาีครั้ง เขาก็พบว่าัเองยังคงลอยนิ่งอยู่ที่เดิม ด้านหลังเขาพิงท่อนไม้ที่ช่วยให้ลอยัเอาไว้
“เฮ้...ข้าหายแล้ว” หลู่เส่าโหย่วค่อยๆ ขยับแขนขา และพบว่าทั้งแขนและขาที่เคยหักเขาได้ฟื้นคืนกลับมาเหมือนว่ามันไม่เคยหักมาก่อน
“เ้าตายหรือยัง... เ้าสัตว์อสูรเพื่อนยาก... ข้าขอบใเ้ามากนะ” หลู่เส่าโหย่วพบว่าข้างกายเขาั้มี่าสีขาวบริสุทธิ์อสูรค้างคาวลอยอยู่บนผิว้ำ ลำัที่ใหญ่โตหลายร้อยเมตรมันั้ราวกับเรือลำใหญ่ลำึ่
ที่่ากายเขาฟื้นัเช่นนี้ หลู่เส่าโหย่วคาดว่าคงเป็นเพราะแก่นอสูรสองูที่อสูรค้างคาวป้อนให้เขา่าแน่ แก่นอสูรั้ว่ากันว่ามีค่าหาสิ่งใดเปรียบ แน่ว่ามันจะ้มีความสามารถที่พิเอะไรอยู่บ้าง
“่าเ้าใหญ่โตเช่นนี้ ข้าคงไร้หนทางที่จะฝังมัน ถือเสียว่าแม่้ำอันหนาวเย็นแห่งนี้เป็นสุสานเ้าแล้วกัน” หลู่เส่าโหย่วกล่าวกับซากสัตว์อสูรค้างคาวที่ลอยอยู่ใน้ำแล้วค่อยปีนขึ้นไปบนฝั่ง จากั้เขาก็มองไปรอบๆ เพื่อหาหนทางที่จะออกไปจาก้าผาแห่งนี้
ะูหลู่ในเมืองชิงอวิ๋นั้นับว่าเป็นะูใหญ่ ผู้คนในเมืองชิงอวิ๋นต่างก็รู้ว่าผู้นำคนก่อนะูหลู่เป็นถึงผู้ฝึกยุทธ์ระดับขุนพลที่แข็งแกร่ง สำหรับเมืองชิงอวิ๋นจึงถือได้ว่าเป็นบุคคลชั้นสูงและมีอำนาจ
ะูหลู่ไม่ได้เป็นเพียงะูผู้ฝึกตน แต่ยังประกอบธุรกิจมากมายทั่วเมืองชิงอวิ๋น ว่ากันว่าธุรกิจที่เมืองอื่นก็มีไม่น้อยเช่นกัน
ยามราตรีที่อากาศหนาวเหน็บมาเยือน บนท้องฟ้ามีเกล็ดหิมะล่องลอยไปมา ได้ปรากฏ่าชายหนุ่มคนึ่เดินออกมาจากความมืดมิด ่ากายเขาั้ผอมบาง เสื้อผ้าที่ใส่ก็ทั้งเก่าและขาดรุ่งริ่ง เผ้าที่ขาดโบกสะบัดไปตามาลมอันหนาวเย็น ทำให้รู้สึกสิ้นหวังและอ้างว้างมากกว่าเดิม
“ที่นี่คือะูหลู่งั้นหรือ” ชายหนุ่มมุ่ง้าเข้าไปในเมืองชิงอวิ๋น จนเื่มาถึงที่้าคฤหาสน์เขาก็พึมพำออกมา พ
ชายหนุ่มผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือหลู่เส่าโหย่วที่ข้ามมิติมายังโลกใบนี้นั่นเอง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??