เรื่อง จิตวิญญาณเทพยุทธ์สยบเทวะ
เื่เขาได้แบกะสอบสินค้าขึ้นา หลู่เส่าโหย่วก็รู้สึกว่าข้างใะสอบนั้นน่าจะเป็เกลือ เขาหันักลับไปมองเสี่ยวไป๋ที่กำลังแบกะสอบสินค้าจนังอแ้จึงเอ่ยถาม “ทำไม ัากหรือ?”
“นายน้อย..ไม่..คุณา ทำไมอยู่ๆ ท่านถึงได้มีแรงากขนาดนี้กัน เกลือหนึ่งะสอบนี่ัถึงหกิโลเลยนะ เื่ก่อนท่านถึงกับแบกไม่ไหว” เื่เห็นหลู่เส่าโหย่วแบกะสอบสินค้าได้อย่างสบายๆ หลู่เสี่ยวไป๋ก็ถามเขาอย่างปะหลาดใ
“งั้นหรือ ทำไมข้าไม่เห็นรู้สึกัเลย” เื่แบกะสอบขึ้นไหล่ หลู่เส่าโหย่วก็มั่นใว่าเกลือหนึ่งะสอบนี้คงจะัปะาณสามิถึงสี่ิกิโล เขาไม่้เสียแรงากายขนาดนั้น
“แรงของท่านนี่ เพิ่มขึ้นเร็วจริงๆ ” หลู่เสี่ยวไป๋กล่าวกับหลู่เส่าโหย่วพร้อมกับแบกะสอบเกลือเดินตามกลุ่มรับใช้ไปที่โรงเก็บของ
โรงเก็บของนั้นอยู่ห่างจากปะตูัไม่น้อย ตลอดทางที่เดินไป เขาก็ลอบสังเกตคฤหาสน์ตระกูลหลู่อย่างะเี เพราะเื่คืนหลู่เส่าโหย่วยังไม่ทันได้สนใสิ่งใด ตระกูลหลู่นี่ไม่เล็กจริงๆ ลานั้หมดอยู่ติดกัน และเหมือนว่าตรงพื้นจะถูกเคลือบด้วยสิ่งที่คล้ายกับแก้วที่ระยิบระยับและแวววาว ตรงบริเวณที่ัเขาอาศัยนั้นเป็เพียงเขตลานด้านั ส่วนพวกาหลักของตระกูลจะพักอาศัยอยู่ที่เขตลานด้านหน้าั้หมด ที่แห่งนั้นเื่มองจากไกลๆ แ้ช่างูหรูหราและกว้างใหญ่ยิ่งนัก
ที่ลานปะตูั รับใช้ชราทีู่เชื่องช้าอย่างุานั้นกำลังนั่งอยู่ตรงข้างปะตูัอย่างเงียบๆ ตลอดเวลาาตาของเขาเอาแต่มองาที่หลู่เส่าโหย่วที่กำลังแบกเกลือาะสอบไปาอย่างตั้งใและไม่ตั้งใ ภายใต้แววตาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ นั้น หากลองมองูดีๆ จะพบได้อย่างไม่ยากเลยว่า ใแววตาของเขามีแสงสว่างวาบาเป็ครั้งคราว
ุาอยู่ใตระกูลนี้านับิปีแ้ นับว่าเป็รับใช้เก่าแก่ของตระกูล สถานะใตระกูลก็ไม่ถือว่าต่ำเลย เรียกได้ว่าเป็รับใช้ระดับสูงที่สูงกว่ารับใช้ระดับสูงทั่วไปเสียี ชื่อจริงของเขานั้นไม่มีใครทราบ ุต่างเรียกเขาว่าุา แม้แต่พ่อบ้านจ้าวก็ยัง้ไว้หน้าเขาอยู่าส่วน ปกติุาจะเฝ้าอยู่ที่ปะตูั และคอยตัดแต่งต้นไม้ใบหญ้า ใวันนี้เขาก็จัดการงานนั้นเสร็จพร้อมกับที่เหล่ารับใช้แบกะสอบเกลือครบพอดี แม้จะมีรับใช้อยู่าิ ทว่าแต่ละนั้น้ขนะสอบเกลือกันยี่ิกว่าครั้งถึงจะขนไปไว้ใโรงเก็บของจนครบ ใช้เวลาใ่เช้าไปจนหมด ัจากที่ขนเกลือะสอบสุดท้ายเสร็จนั้น รับใช้แต่ละต่างก็หมดแรงกันไปตามๆ กัน มีเพียงหลู่เส่าโหย่วที่ยังูะปรี้ะเปร่า เขารู้สึกเหมือนัเกำลังออกกำลังกายที่ยิ่งออกกำลังากเ่าไร พลังงานใร่างก็ยิ่งเพิ่มากขึ้นเ่านั้น
“อะแฮ่ม...” เื่หลู่เส่าโหย่วแบกเกลือะสอบสุดท้ายเข้าไปทางปะตูั ุาก็ค่อยๆ ลุกขึ้นา และัในั้นาชราก็แสร้งทำเป็ชนกับร่างของหลู่เส่าโหย่วพร้อมกับไอออกา ุาทำใหู้ราวกับว่าเป็หลู่เส่าโหย่วเที่เป็เดินไปชน
“ุา ท่านไม่เป็อะไรใช่หรือไม่” หลู่เส่าโหย่วรีบจับมือั้สองของุาเอาไว้ใทันที
“นายน้อยโหย่ว ข้าไม่เป็ไร” ุากล่าวพร้อมกับจับมือของหลู่เส่าโหย่วและปะคองัเขึ้นา
“เช่นนั้น ข้าไปก่อนหละ ุา ท่านก็ระมัดระวังหน่อยนะ” หลู่เส่าโหย่วกล่าว ใที่มือของพวกเขาสัมผัสกัน หลู่เส่าโหย่วรู้สึกได้ว่ามือของุานั้นมีความอุ่นร้อน ราวกับมีความร้อนไหลผ่านร่างกายของเขาไป
แต่หลู่เส่าโหย่วก็ไม่ได้ใส่ใอะไร จากนั้นเขาจึงเดินไปยังโรงเก็บของต่อ แ้หลู่เสี่ยวไป๋ก็บอกกับเขาว่า “่เที่ยงก็ไม่มีเรื่องอะไรแ้”
“เอ๋ แปปะหลาดนัก ทำไมถึงเป็เช่นนี้ อุบายนั้นถูกแก้ออก ั้ยังเป็ร่างกายหิหยาง” ุาพึมพำกับัเพร้อมกับจ้องมองแผ่นัของหลู่เส่าโหย่ว
“ไม่ใช่ว่าท่านไม่สาารถเป็ผู้ฝึกุ์ได้งั้นหรือ ท่าน้การวิาุทธ์ไปทำไม?” ัจากกินข้าวกลางวันเสร็จ ภายให้องของหลู่เส่าโหย่วนั้น หลู่เสี่ยวไป๋มองเขาและเอ่ยถามขึ้น
“ข้าแค่อยากจะูหน่อย เ้าได้วิธีาบ้างไหม” หลู่เส่าโหย่วกล่าว
“ข้าเป็เพียงรับใช้ จะเอาวิาุทธ์าได้อย่างไร แต่ว่าข้ามีวิาุทธ์นอกตระกูลอยู่ ที่อาศัยกับข้าเขาทิ้งเอาไว้ เื่าวันก่อนมันกลับบ้านเก่าไปเยี่ยมญาติแ้”
“เอาาให้ข้าูหน่อย” หลู่เส่าโหย่วกล่าว วิาุทธ์นอกตระกูลก็เป็วิาุทธ์เหมือนกัน ได้ลองูก็ดี
“ทราบแ้ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวข้าจะนำาให้” หลู่เสี่ยวไป๋รับคำ!
ตลอด่บ่าย หลู่เส่าโหย่วไม่มีเรื่องอะไรให้้ทำ และใตระกูลก็ทำราวกับว่าเขานั้นไม่มีัตน หลู่เส่าโหย่วได้แต่เดินไปาใลานด้านั แน่นอนว่าเขาเดินไปาได้แค่ที่ลานด้านัเ่านั้น เพราะที่ลานด้านหน้าเป็เขตที่อยู่อาศัยของพวกสาชิกาหลักของตระกูล แม้จะมีสถานะเป็ถึงนายน้อยหลู่เส่าโหย่ว ก็ไม่สาารถเข้าไปได้
เย็น หลู่เสี่ยวไป๋ได้นำหนังสือาเล่มหนึ่ง เป็วิาุทธ์นอกตระกูลนั่นเ พร้อมกันนั้นท่านแม่ของเขาก็กลับาพอดี เื่เห็นท่านแม่ทีู่ท่าทางเหน็ดเหนื่อย ใใของหลู่เส่าโหย่วก็รู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย ูท่าวันนี้แม่ของเขาคงเหนื่อยาาก เขา้รีบเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ในี้ให้เร็วที่สุด
ัจากพูดคุยกับท่านแม่สักพัก หลู่เส่าโหย่วก็กลับไปที่ห้องของัเ และเปิดหนังสือวิาุทธ์ที่หลู่เสี่ยวไป๋เอาาให้เพื่อศึกษาูทันที
ัจากได้อ่านหนังสือวิาุทธ์นั้น หลู่เส่าโหย่วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวัง วิาุทธ์นอกตระกูลนี้เป็เพียงหนังสือฝ่ามือยูไลที่มีราคาสองหยวนใชาติก่อนก็ไม่ปาน เป็ไปไม่ได้ที่จะนำาฝึกฝนจนไร้เทียมทาน ในั้นมีเพียงท่าทางการเคลื่อนไหวง่ายๆ เ่านั้น ศึกษาไปก็ไร้ปะโยชน์
“้ทำอย่างไรถึงจะสาารถกลายเป็ผู้ฝึกุ์ได้กัน” หลู่เส่าโหย่วพึมพำ ัเขาที่้การจะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาเช่นนี้ ััแรก อย่างน้อยเขา้กลายเป็ผู้ฝึกุ์ให้ได้เสียก่อน
“ทำไม เ้าจะตายอยู่แ้ ยัง้การเป็ผู้ฝึกุ์ีอย่างนั้นหรือ? ” ัในั้นก็มีเสียงหนึ่งที่เหมือนกับยุงกำลังพูดอยู่ข้างหูของหลู่เส่าโหย่ว
“ใคร..นั่นใครกัน....” หลู่เส่าโหย่วมองไปรอบห้องอย่างตื่นตระหนก ทว่าให้องนี้มีแค่ัเขาเพียงเดียวเ่านั้น
“หากเ้ายังไม่อยากตาย เช่นนั้นก็าที่ห้องเก็บฟืน และห้ามให้อื่นรู้” เสียงนี้ยังคงกล่าวจากข้างหูของเขา จากนั้นเสียงที่เขาได้ิก็ัหายไปใทันที
หลู่เส่าโหย่วรู้สึกว่าเขาคุ้นเคยกับเสียงนี้ ัจากที่ลังเลไปครู่หนึ่ง เขาก็ตัดสินใจะไปที่ห้องเก็บฟืนู เพราะนี่มันเกี่ยวกับความตายของัเขาเ ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ เขาก็้ลองไปูสักครา ผู้นี้ใช้วิธีพูดคุยกับเขาโดยการใช้เสียงกล่าวจากข้างหูของเขาอย่างลับๆ นั่นแสดงว่าจะ้เป็ที่มีความสาารถอย่างแน่นอน
หลู่เส่าโหย่วอาศัยความมืดมิดเดินไปยังห้องเก็บฟืนอย่างเงียบเชียบ ห้องเก็บฟืนนั้นไม่ได้ไกลจากห้องของเขาสักเ่าไร เวลานี้เป็เวลาเที่ยงคืนแ้ ทำให้รอบบริเวณไม่มีผู้ใดอยู่ เื่หลู่เส่าโหย่วาถึงหน้าห้องเก็บฟืน เขาก็สังเกตรอบๆ ัเพื่อูให้แน่ใว่าไม่มีใครอยู่ข้างนอกนี้
“ไม่้มองแ้ ยังไม่รีบเข้าาี” เสียงนั้นดังขึ้นจากข้างหูของเขาีครั้ง
“เป็ใครกันแน่...หรือว่าจะเป็ผี” หลู่เส่าโหย่วรวบรวมความกล้าแ้เปิดปะตูห้องเก็บฟืน แต่เขากลับได้เห็นเงาของที่คุ้นเคย “ุา ทำไมถึงเป็ท่าน?”
ใเวลานั้น เื่หลู่เส่าโหย่วมองไปยังุา เขากลับูไม่เหมือนาชราผู้เชื่องช้าเื่เช้า แววตาของุาูมีจิตวิญญาณและมีพลังงานบางอย่างที่มองไม่เห็น
ุามองหลู่เส่าโหย่วพร้อมกล่าว “แปัื ถ้าไม่ใช่เพราะข้าเห็นเ้าาตั้งแต่เล็กจนโต และจิตใของข้าก็ถือว่าเป็ผู้มีน้ำใ ข้าก็คงขี้เกียจที่จะช่วยเ้า”
“ุา ช่วยข้าอะไรกัน ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าท่านแตกต่างไปจากเื่ก่อน?” หลู่เส่าโหย่วเอ่ยถาม
“เ้ากำลังจะตายอยู่แ้ ัไู่้ัี”
หลู่เส่าโหย่วรู้สึกฉงน เขาลองสังเกตัเก่อนจะกล่าวตอบ “ไม่หรอกมั้ง ้าาี ุา ท่านอย่าล้อข้าเล่นเลย”
ุาหัวเราะอย่างแผ่วเบา “ข้าล้อเล่น? ห้า..สี่..สาม..สอง..หนึ่ง...”
ัจากทีุ่านับหนึ่งจบ ัในั้น หลู่เส่าโหย่วที่กำลังสงสัยก็รู้สึกได้ว่าภายใร่างกายของเขามีะแสลมแห่งความเย็นและความร้อนอาละวาดขึ้นา ราวกับว่ามันกำลังจะทำลายอวัยวะภายใของเขาก็ไม่ปาน
“อ๊าก...” ที่หลู่เส่าโหย่วกำลังจะกรีดร้องออกา ยังไม่ทันได้เปล่งเสียง เขาก็เห็นภาพข้างหน้าเบลอไปแวบหนึ่ง ทว่าุาก็าปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาได้รวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ จากนั้นาชราก็ใช้มือแตะหน้าอกและหน้าท้องของเขาไม่กี่ที ะแสลมที่รุนแรงภายใร่างของเขาก็สงบหายไป
“ข้าไม่ได้โกหกเ้าใช่หรือไม่?” ุากล่าว
“ุา นี่มันเรื่องอะไรกัน ท่าน้ช่วยข้านะ” าถึงนี้ ใใของหลู่เส่าโหย่วเชื่อมั่นว่าุาคือผู้แข็งแกร่งใตำา ูท่าาชราคงตั้งใาแอบซ่อนัอยู่ใตระกูลหลู่ และะแสลมั้สองที่เกิดใร่างหลู่เส่าโหย่วนั้น คงเกิดจากแก่นอสูรสองลูกนั้นอย่างแน่นอนพ
“งั้นตามข้าา” ุาเหลือบมองหลู่เส่าโหย่ว จากนั้นก็เดินเข้าหาหนึ่งใมุมกำแพงของห้องเก็บฟืน าชราใช้มือกดลงไปที่ใดสักแห่งหนึ่ง ัตรงใต้มุมกำแพงก็ปรากฏเส้นทางสู่ห้องลับขึ้นา
ุาไม่สนใท่าทางตื่นตกใของหลู่เส่าโหย่ว าชราเดินนำเข้าไปให้องลับนั้น ส่วนหลู่เส่าโหย่วก็เดินตามไปั้ที่ยังคงตระหนกตกใอยู่
“ครืน..” ปะตูด้านบนห้องลับได้ปิดลง หลู่เส่าโหย่วมองสำรวจรอบห้องที่เขาเดินเข้าา และพบว่านอกจากเตียงหินแ้ ที่แห่งนี้ก็ไร้ซึ่งสิ่งอื่นใด
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??