เรื่อง จิตวิญญาณเทพยุทธ์สยบเทวะ
ใวันที่ิแปด าไร้หนทางก็ได้ปรากฏขึ้นใดวงตาลุงหา หลังจากที่หลู่เส่าโหย่วสามารถอดทนได้ึหนึ่งชั่วยามด้วยสภาพหน้าบวมช้ำ เขาก็ลุกขึ้นแล้ว่าวอย่างได้ใ “ตาเฒ่า ข้าทนได้หนึ่งชั่วยามแล้ว ถือว่าผ่านแล้วใช่หรือไม่”
“เหอะ” ลุงหาถลึงตาใส่หลู่เส่าโหย่วแล้ว่าวอย่างไม่เหลือเยื่อใยว่า “พรุ่งนี้จะมีาฝึกซ้อมที่หนักขึ้น”
เมื่อหลู่เส่าโหย่วได้ยินเขาก็ทรุดลงไปกับพื้นทันที ได้แต่แอบคิดใใว่าาแข็งแกร่งไม่เท่าอื่น ก็ทำได้แค่อดทนไว้เท่านั้น
เมื่อึปะมาณห้านาฬิกา หลู่เส่าโหย่วก็ลาก่ากายที่่แอับมาึห้องด้วยาปีติยินดี ลุงหาคาดเดาเอาไว้ว่าหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือนตัวเขาึจะสามารถอดทนได้ึหนึ่งชั่วยาม แต่เขาับทำได้ใิแปดวัน ูเหมือนว่าเขาจะเป็นอัจฉริยะหนึ่ง
หลู่เส่าโหย่วตักน้ำมาหนึ่งอ่าง แล้วใช้โอสถเสริมพลังใส่ลงไป หลังจากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าและลงไปแช่ในั้น เขาสัมผัสได้ึอุณหภูมิน้ำอุ่นๆ ที่กำลังห่อหุ้มรอยฟกช้ำตัวเ และจากนั้นก็เกิดอาาชาที่คุ้นเคยกับผิวหนังทั่ว่าเขา
“สบายา” หลู่เส่าโหย่วหลับตาทั้งสองข้างลงและสูดลมหายใเข้าลึกๆ โอสถชำระกระูกกำลังแทรกซึมเข้าไปใรูขุมขน มันกำลังหล่อเลี้ยง้ามเนื้อและกระูกเขา
หลู่เส่าโหย่วเพลิดเพลินไปกับมันและหลับตาลง เขาเอนหลังแล้วหลับไปใอ่างโดยไม่เคลื่อนไหว ป่ให้่ากายเขาได้รับาปลดป่ ใสถานที่ผ่อนคลายเช่นนี้ หลู่เส่าโหย่วก็ได้็อยหลับไป
“เส่าโหย่ว...”
ยามเช้าตรู่ ลั่วหลานซือเรียกหลู่เส่าโหย่วจากภายให้องโถงเ็ เมื่อเห็นว่าไม่มีเีงตอบรับ นางก็ยิ้มเ็น้อย และจากนั้นก็ไปจาานบ้าน
ครู่ต่อมาที่ด้านนอานบ้านนั้น ่าที่สง่างามก็ได้ค่อยๆ เดินเข้ามา สาวงามผู้นั้นคือหลู่หวู๋ซวง วันนี้หลู่หวู๋ซวงสวมใส่ชุดรัดรูปสีแดง่ซึ่งกระชับรูป่าที่สง่างามนางใหู้ชัดเจนยิ่งขึ้น ึจะไมู่หรูหรา แต่ก็ทำให้นางูมีเสน่ห์าขึ้นหลายส่วน
ส่วนโค้งหน้าอกที่ไม่แบนราบ เอวที่บางและขาที่เรียวยาว บวกกับใบหน้าที่วิจิตร ดวงตามโต และทั่วทั้ง่าูปกคลุมไปด้วยบรรยากาศที่เงียบสงบ บริสุทธิ์ ่หวานนุ่มนวล
หลู่หวู๋ซวงในี้กำลังถือตะกร้าอาหารใมือด้วยท่าทีที่สง่างาม ตะกร้าอาหารนั้นูอุ่นร้อนและมีิ่นหอม ูแล้วน่าจะเป็นอาหารเช้าที่อุดมสมบูรณ์
“เส่าโหย่ว” หลู่หวู่ซวงเข้ามาใลานบ้านและตะโกนขึ้น เมื่อนางเห็นว่าไม่เีงตอบรับ นางจึงวางตะกร้าอาหารลง และเดินไปหน้าห้องหลู่เส่าโหย่ว
“ก๊อกก๊อก...”
“เส่าโหย่ว” หลังเคาะปะูเบาๆ หลู่หวู๋ซวงก็ตะโกนเรียกอีกครา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตอบ คิ้วเรียวสวยจึงขมวดขึ้นเ็น้อยพร้อมกับพึมพำกับตัวเ “หรือว่าเช้าขนาดนี้ก็ไปข้างนอกแล้ว”
หลู่เส่าโหย่วในี้กำลังเหนื่อยา ตัวเขาที่นอนอยู่ใอ่างไม่ได้รู้เลยว่ามียืนอยู่ที่หน้าห้องตัวเ และเพราะตัวเขาเชื่อว่าคงจะไม่มีใครมาที่ลานบ้านง่ายๆ ันั้นเขาจึงไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย หากหลู่เส่าโหย่วให้าสนใสักนิด ตัวเขาที่เป็นผู้ฝึกยุทธ์ ถ้ามีใครเข้ามาใ้ด้านนอานบ้านก็คงจะรู้สึกตัวไปาแล้ว
“เส่าโหย่ว” หลังจากตะโกนอีกครั้ง หลู่หวู๋ซวงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเ็น้อย เดิมทีนางั้ใจะนำอาหารเช้ามาให้หลู่เส่าโหย่ว แต่นี้เขาไม่อยู่ที่นี่ ใใจึงรู้สึกกระสับกระส่ายขึ้นมาเ็มา!
ั้แต่คราวนั้นที่หลู่หวู๋ซวงเจอหลู่เส่าโหย่วใสวนด้านหลัง รูป่าลูกี่ลูกน้องที่ไร้ปะโยชน์ั้แต่เด็กใในาง ก็ได้เปลี่ยนไป มันไม่เหมือนเดิมอย่างิ้เชิง แม้แต่รอยยิ้มบนหน้าเขาก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ภายใใหลู่หวู๋ซวงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสนใลูกี่ลูกน้องนี้ พอมีเวลาก็อยากจะมาูสักหน่อย
“แอ๊ด...” เมื่อเีงปะูทีู่เปิดัขึ้น หลู่หวู๋ซวงก็ก้าวถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว
ภาพที่ปรากฏขึ้นตรงหน้านางนั้นเป็นภาพชายหนุ่มรูปงามที่กำลังแช่น้ำอยู่ ้ามหน้าอกที่บึกบึน ัไ่กว้าง และยังมีหน้าท้องที่เรียบเนียน ส่วนปะกอบผู้ชายทั้งหมดนั้นได้ปรากฏอย่างชัดเจนใสายตานาง
หลู่หวู๋ซวงนิ่งแข็งค้างไปใทันที นางมองูภาพตรงหน้าโดยไม่กระพริบตาแม้แต่น้อย เหมือนว่านางจะตกตะลึงไปแล้ว
เมื่อได้ยินเีงเปิดปะู หลู่เส่าโหย่วจึงตื่นขึ้นมา แต่หลังจากที่เขาลืมตาขึ้น ิ่แรกที่เขาเห็นคือหลู่หวู๋ซวงที่อยู่ภายให้อง และดวงตาที่มโตคู่นั้นก็กำลังมองมายัง่ากายท่อนบนที่เปลือยเปล่าเขา
“ข้าจะมาเรียกเจ้ากินอาหารเช้า แต่นึกว่าเจ้าไม่อยู่ ันั้น...” ่าวัไ่ัจบ หลู่หวู๋ซวงไม่ได้กรีดร้องเีงั แต่เมื่อสายตานางมองไปที่ดวงตาหลู่เส่าโหย่ว นางึได้รู้สึกตัว ใบหน้าที่งดงามได้แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนกับลูกพีชที่สุกแล้ว หลังจากนั้นนางก็รีบไปจากห้องเขาทันที
“ข้าูถ้ำมองแล้ว” หลู่เส่าโหย่วตกตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วจากนั้นก็รีบกระโดดจากอ่างอาบน้ำแล้วสวมเสื้อผ้าทันที หลังจาังเลไปชั่วครู่ เขาก็เดินไปยังห้องโถงเ็
ภายให้องโถง หลู่เส่าโหย่วเห็นหลู่หวู๋ซวงที่กำลังก้มหน้าอยู่ นางนำอาหารภายใตะกร้ามาวางไว้บนโต๊ะด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ หลู่หวู๋ซวงก้มหน้าตลอดเวลา ไม่้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาแม้แต่น้อย
“กินอาหารเช้าเถอะ” หลู่หวู๋ซวง่าวเบาๆ เมื่อสัมผัสได้ว่าหลู่เส่าโหย่วกำลังเดินเข้ามา หัวในางก็เต้นอย่างรวดเร็วตลอดเวลา ใเวลานี้นางไม่้าที่จะสบตาหลู่เส่าโหย่วแม้แต่น้อย
“อ่า” หลู่เส่าโหย่วรู้สึกงุ่มง่ามเ็น้อย ึแม้ตัวเขาจะมาจากอีกโลกหนึ่งแต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัด เขานั่งลงและก้มหน้ากินอาหารเช้า
ทั้งสองได้แต่นั่งตรงข้ามกัน ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น หลู่เส่าโหย่วแอบมองหลู่หวู๋ซวงใบางครา นางก้มหน้าแดงๆ ตัวเจนชิดกับคอตลอดเวลา เวลากินก็ก้มหน้ากิน คาดว่าสติคงไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
“ี่หวู๋ซวง ข้ากินเสร็จแล้ว” หลู่เส่าโหย่วเป็นฝ่ายทำลายาอึดอัดระหว่างทั้งสองลง
“ข้าก็กินเสร็จแล้ว เดี๋ยวข้าเป็นเก็บเ” หลู่หวู๋ซวงยืนขึ้นโดยไม่เงยหน้า และเริ่มเก็บอาหารบนโต๊ะ
“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน ข้ายังมีเรื่องที่ต้องไปทำ” สถานาณ์ที่น่าอึดอัดนี้ทำให้หลู่เส่าโหย่วรู้สึกไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ ันั้นเขาจึงใช้โอกาสนี้จากไป เขาได้แต่ยิ้มอย่างข่มขื่นและคิดใใว่า ิๆแล้ว เรื่องนี้มันไม่มีอะไรเลย ก็แค่นางเห็น่าที่เปลือยเปล่าเขาเท่านั้นไม่ใช่หรือ
“ข้า...ข้าควรทำอย่างไรดี” เมื่อมองไปที่แผ่นหลังหลู่เส่าโหย่ว หลู่หวู๋ซวงก็หน้าแดงและแสดงาเขินอายมา ั้แต่เด็กจนโต นางจะเคยเห็นภาพแบบนั้นได้อย่างไร
หลังจาานบ้าน หลู่เส่าโหย่วก็ไปที่หุบเขาด้านหลังอีกครั้ง ภารกิจใเช้าเขาก็คือาหลอมโอสถเสริมพลัง ั้แต่ที่เขาล้มเหลวครั้งล่าสุด หลู่เส่าโหย่วก็ไม่เคยล้มเหลวอีกเลย และในี้เขายังสามารถหลอมโอสถให้เสร็จภายใครั้งเดียวได้แล้ว
หลู่เส่าโหย่วใวันนี้ทำได้ดีกว่าปกติ เขาสามารถหลอมโอสถเสริมพลังได้ึสี่เม็ด เรื่องนี้ให้ทำตัวเขาดีใอย่างา
และใระหว่างาหลอมโอสถนั้น หลู่เส่าโหย่วก็ค้นพบว่าาสามารถใาควบคุมพลังิญญาเขาดีาขึ้นเรื่อยๆ ใเวลาเดียวกันนั้นพลังิญญาเขาก็ได้ควบแน่นาขึ้นใระหว่างาหลอมโอสถ
หลังจากหุบเขา หลู่เส่าโหย่วก็ได้เตรียมตัวไปยังห้องลับเพื่อฝึกฝนและูทุบตีอีกครั้ง ใช่วงเวลานีุ้อย่างนั้นสมบูรณ์แบบา และหลู่เส่าโหย่วก็รู้สึกสนุกไปกับมัน โอกาสเช่นนี้ึแม้ผู้อื่นจะร้องขอแต่ก็คงไม่สามารถได้มันมา
เวลาใแต่ละวันได้ล่วงเลยไปเช่นนี้อย่างช้าๆ แต่ใช่วงนี้ หลู่เสี่ยวไป๋มาหาหลู่เส่าโหย่วน้อยลงกว่าเดิมา เหมือนว่าเจ้านั่นจะไม่มีเวลามาหาเขาแล้ว ุวันหลังจากทำงานเสร็จ หลู่เสี่ยวไป๋ก็จะไปหาที่แอบฝึกทักษะหมาป่าอัคคี
แต่ใวันที่เก้า หลู่เสี่ยวไป๋ก็ได้มาหาหลู่เส่าโหย่วครั้งหนึ่ง หลู่เสี่ยวไป๋ในั้นได้ฝึกฝนทักษะหมาป่าอัคคีสำเร็จแล้ว แต่เวลาที่จะได้เป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่แท้จริงนั้นยังอีกห่างไพ
และใช่วงนั้น หลู่เส่าโหย่วก็ได้ไปที่เทียนเป่าเหมินสามครั้ง ใุๆ ครั้งก็จะนำโอสถเสริมพลังไปหลายิเม็ด ในี้โอสถเสริมพลังเทียนเป่าเหมินขาดตาเป็นอย่างา หลังจากที่บางตระกูลได้ซื้อโอสถเ่านั้นไปให้สมาชิกรุ่นเยาว์ใตระกูลแล้วได้ที่ดีเยี่ยม ตระกูลเ่านั้นต่างก็อยากจะมาซื้ออีกครั้ง
ยามเย็นวันที่สามิ หลู่เส่าโหย่วนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นที่ด้านหลังหุบเขา สถานที่ที่หลู่เส่าโหย่วมาหลอมโอสถบ่อยๆ รอยยิ้มเ็ๆ ปรากฏขึ้นใหน้า วันนี้เขามาเพื่อจะทะลวงสู่ระดับนักรบ ใระดับขั้นระดับสาวกนั้น ตัวเขามีระดับผู้ฝึกยุทธ์เท่ากับผู้ฝึกิญญา และได้มาึระดับเก้าชั้นูสุดแล้ว
วันนี้หลู่เส่าโหย่วเตรียมพร้อมที่จะทะลวงระดับฝึกยุทธ์และิญญาพร้อมกัน ใคราวนี้หลู่เส่าโหย่วรู้สึกมั่นใา บนหุบเขาด้านหลังนี้ ไม่ควรจะมีผู้ใดมารบกวนระหว่างที่เขากำลังจะทะลวงระดับ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??