เรื่อง จิตวิญญาณเทพยุทธ์สยบเทวะ
“ท่านพ่อ พวกเราควรทำอย่างไร” หลู่ตง่าว
“ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี้ตระกูลจ้าวกำัวางแผนอะไรไว้ แต่สำหรับจ้าวฮุ่ยก็ไม่มีอะไรต้องกังวล เพื่อตระกูลหลู่ นี้พวกเราทำได้แค่รูไปก่อนเ่านั้น เราติดค้างแม่ลูกคู่นี้ไม่น้อย ครั้งนี้ พวกเราต้องปกป้องพวกเขาั้ให้ได้” เสียงที่แก่ชราให้องหินได้่าวต่อ
“ข้ารู้ว่าควรทำเช่นไร” หลู่ตง่าว
“ไปเถอะ พยายามช่วยเหลือแม่ลูกนั้นให้ได้”
ยามเช้า ใที่ท้องฟ้าเริ่มส่าหลู่เส่าโหย่วก็หยุดการบ่มเพาะและลืมาขึ้น เขาได้ปล่อยลมหายใขุ่นมัวออกมาจากทะเลลมปราณใตันเถียน แสงส่าสีเหลืองที่อยู่ทั่ว่าเขาได้ถูกเก็บับลงไป
สำหรับหลู่เส่าโหย่วในี้ การบ่มเพาะตลั้คืนไม่ได้ช่วยอะไรเขาได้ามายนัก แต่มันก็ทำให้จิตใเขาปลโปร่งาขึ้น
“ควรไปเทียนเป่าเหมินสัก่” หลู่เส่าโหย่วคิดใใ เมื่อวานตัวเขาได้ไปติดเงินกับเทียนเป่าเหมินเอาไว้ถึงแปดพันหก้เหรียญทอง ดังนั้นเขาก็ควรไปอธิบายอะไรบ้าง
ักินอาหารเช้าเสร็จ หลู่เส่าโหย่วก็หาข้ออ้างมาบอกกับแม่เขาเพื่อที่จะออกไปเทียนเป่าเหมิน จากนั้นเขาก็ออกมาจาานบ้านไป ตลทางนั้น เขาก็ไม่ลืมที่จะระมัดระวังตัว
“นายน้อยหลู่ วันนี้ท่านมาเช้าเสียจริง” เมื่อเห็นหลู่เส่าโหย่ว ชาย่าใหญ่คนที่อยู่้าประตูเทียนเป่าเหมินก็่าวทักทายใทันที
“หวู่จื่อซือล่ะ” หลู่เส่าโหย่วถาม
“นายน้อยหลู่เชิญามข้ามา หวู่จื่อซืออยู่ที่ชั้น” ชาย่าใหญ่ด้านซ้าย่าวออกมา จากนั้นก็นำหลู่เส่าโหย่วขึ้นไปที่ชั้น
หลู่เส่าโหย่วพึ่งเคยขึ้นมาที่ชั้นเทียนเป่าเหมินเป็นครั้งแรก ใยามปกตินั้นเขาเพียงรับสมุนไพรที่ชั้นล่างแ้ก็จากไปใทันที
หลู่เส่าโหย่วลอบสังเกตการตกแต่งที่หรูหราบนชั้น แม้แต่พื้นชั้นนี้ก็ถูกปูด้วยแผ่นหินที่มีค่า ัจากเิเ้าไปภายให้องโถงเล็กห้องึ่ การตกแต่งภายให้องนี้ก็ยิ่งทำให้หลู่เส่าโหย่วประหลาดใา่าเดิม
ห้องโถงขนาดเล็กห้องนี้ได้ถูกตกแต่งไปด้วยสมบัติล้ำค่า มีภาพวาดตัวอักษร โบราณ และม้านั่งสามตัว เมื่อเห็นก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นมีราคา
“นายน้อยหลู่ ท่านรอสักครู่ หวู่จื่อซือใ้จะถึงแ้” ั่าว ชาย่าใหญ่ก็ได้จากไป
หลู่เส่าโหย่วสังเกตเห็นจิตรกรรมฝาผนังที่อยู่ภายให้อง ภาพจิตรกรรมฝาผนังนี้ค่อนข้างคล้ายกับภาพภูมิทัศน์ใโลกก่อนเขา ใโลกนี้ก็มีองค์ประกอบหลายส่วนที่คล้ายคลึงกับโลกก่อนเขาเป็นอย่างา
“ดูเหมือนนายน้อยหลู่จะมีความเ้าใภาพวาดนี้ ทำไมท่านไม่ลองแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับภาพนี้สัก่ล่ะ?” ในั้นเอง เสียงกูตู๋ปิงหลันก็ดังขึ้นมา จากนั้น่าสาม่าก็ได้ปาฏขึ้น นั่นคือกูตู๋ปิงหลัน าใช้ชุยอวี่ และหวู่จื่อซือ
“ไม่้า ข้าน้อยมีความรู้เพียงผิวเผิน จะ้า่าวคำโตโดยไม่กระดากอายได้อย่างไร” หลู่เส่าโหย่วยิ้มเล็กน้อย ตัวเขาใชาติก่อนเคยศึกษาภาพวาดสมัยใหม่อยู่บ้าง แต่กับภาพวาดแม่น้ำภูเขาพวกนี้นั้น เขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย จะ้าพูดเหลวไหลได้อย่างไร
“นายน้อยหลู่ไม่ต้องเกรงใ ขอท่านโปรดชี้แนะ” กูตู๋ปิงหลันยิ้มเล็กน้อย เหมือนว่านางอยากจะให้หลู่เส่าโหย่วพูดสักคำคำให้ได้
“นี่...” หลู่เส่าโหย่วัเล ตัวเขาไม่เ้าใภาพวาดภาพนี้จริงๆ
“อะไรกัน หรือว่านายน้อยหลู่ดูถูกข้ากัน” กูตู๋ปิงหลันมองหลู่เส่าโหย่วด้วยดวงาอันงดงามและเผยยิ้มน้อยๆ แต่ท่าท่างนางดูจริงจังา เหมือนมีความหมายว่าจะทำให้หลู่เส่าโหย่วพูดออกมาให้ได้!
“ใเมื่อเป็นเช่นนี้ เ้าก็จะพูดสักสามคำ ุหนูกูตู๋อย่าหัวเราะล่ะ” หลู่เส่าโหย่ว่าวเบาๆ เมื่อมองไปที่สายากูตู๋ปิงหลัน ก็ราวกับว่าเขาไม่สามารถปฏิเสธได้ ถ้าอย่างนั้นก็ทำได้เพียง่าวสักสามคำ ภาพวาดนี้แค่เ้าใก็คงคาดเดาได้ไม่ยาก ตัวเขาก็คงไม่ถึงขนาด่าวได้ไม่สคล้องกันหรือไร้เหตุผลจนเกินไป
“นายน้อยหลู่โปรดชี้แนะ” กูตู๋ปิงหลัน่าว ใเวลานี้ารับใช้ชุยอวี่ก็ได้จ้องมองหลู่เส่าโหย่วอย่างจริงจัง และใสายานางก็มีความคาดหวังบางอย่าง
หลู่เส่าโหย่วพิจารณาจิตรกรรมฝาผนังที่อยู่ด้าน้า ภาพนี้เป็นภาพหญิงาที่ยืนอยู่ตรง้าสระบัวและกำัเหม่อมองไปยังที่ไๆ ัจากใช้เวลาพิจารณาครู่ึ่ หลู่เส่าโหย่วก็่าวออกมา “ภาพนี้เป็นภาพที่มีวิธีใการวาดอย่างยเยี่ยม ลายเส้นคาดการณ์ไม่ได้และเปลี่ยนแปลงตลเวลา เีได้ว่ามีเอักษณ์เฉพาะตัว จะเห็นได้ว่าภาพนี้ถูกวาดโดยที่ไม่มีการ่า ทำให้สามารถถ่ายทความต้องการผู้วาดได้ง่าย่า ต้องมีการใช้ท่าทางการเคลื่อนไหวเป็นโครง่าแ้วาดลายเส้นลงกับกระดาษโดยตรง ถึงจะสามารถก่อให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้ได้ ใาาา แน่นอนว่าภาพนี้จะต้องเป็นผลงานชิ้นเอก”
ัจากได้ฟังิ่ที่หลู่เส่าโหย่ว่าว าใช้ชุยอวี่ก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็่าวถามด้วยสี้าสงสัย “ท่านพูดเช่นนั้น แสดงว่ายังมีต่อใ่หรือไม่”
หลู่เส่าโหย่วยิ้มเบาๆ และ่าวต่อไป “หากเป็นาาา ภาพวาดนี้ก็ถือเป็นผลงานชิ้นเอก แต่ก็ยังมีข้อเสียอยู่บ้าง ช่างน่าเสียดาย”
“โอ้ นายน้อยหลู่โปรดชี้แนะ” กูตู๋ปิงหลันตกใเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปที่ชุยอวี่ที่อยู่ด้านข้างก่อนจะ่าวออกมา
“ใบ้าหญิงาใภาพผิดธรรมชาติ ่าเปล่าไร้ซึ่งจิตวิญญาณ และสระบัวนี้ก็วาดออกมาแหลมจนเกินไป ไม่มหนา ทำให้ลายเส้นไม่มีชีวิตชีวา ความหนาแน่นยังไม่ดีและจัดองค์ประกอบยังไม่ค่อยเหมาะสมนัก อีกั้ใเรื่องความหนักเบาก็เหมือนว่าจะยังเก็บได้ไม่ะเีอ่อนพอ ทำให้รู้ว่าใที่กำัวาดภาพนี้ ผู้วาดคงกำัคิดาอยู่ และจากสี้าหญิงาใภาพ ข้าคิดว่าผู้วาดภาพนี้จะต้องเป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน” หลู่เส่าโหย่ว่าวเบาๆ “ข้าเพียง่าวไปเรื่อยเปื่อย ขอุหนูกูตู๋โปรดอย่าใส่ใ”
“นายน้อยหลู่มีสายาที่แหลมคมนัก เปิโลกใหม่ให้ข้าอย่างแท้จริง” าใช้ชุยอวี่่าวเบาๆ สี้ายังมีความประหลาดใเมื่อมองมายังหลู่เส่าโหย่ว
“ให้เห็นเรื่องตลกแ้” หลู่เส่าโหย่ว่าวเบาๆ ัในั้น เขาก็เห็นตัวอักษรเล็กๆ สามตัวถูกประทับอยู่ที่มุมึ่จิตรกรรมฝาผนัง เมื่อมองอย่างะเี ก็พบว่าด้านบนนั้นได้เขียนเป็นอักษรตัวเล็กๆ เาไ้่า กูตู๋ปิงหลัน
“ที่แท้ภาพนี้ก็ถูกวาดโดยุหนูกูตู๋ ข้าน้อยไม่รอบคอบเอง” หลู่เส่าโหย่วรู้สึกตกใ ายเป็นว่าภาพนี้คือภาพที่ถูกวาดโดยฝีมือกูตู๋ปิงหลัน ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจริงๆ
“นายน้อยหลู่เกรงใเกินไปแ้ เชิญนั่ง” กูตู๋ปิงหลัน่าว
“นายน้อยหลู่มาเทียนเป่าเหมินเช้าขนาดนี้ ท่านมีเรื่องอะไรหรือไม่” ัจากทีุ่คนนั่งลง หวู่จื่อซือก็่าวขึ้นมา
“ข้าติดหนี้เทียนเป่าเหมินเป็นเงินก้อนใหญ่ขนาดนี้ แน่นอนว่าข้าก็ต้องมาคืนเงินอยู่แ้ เพียงแต่ว่าข้าไม่สามารถคืนั้หมดได้ใทีเี คงต้องค่อยๆ ทยอยคืนอย่างช้าๆ ไปก่อน” หลู่เส่าโหย่ว่าวอย่างขมขื่น
“เหรียญทองหลายพันเหรียญไม่มีค่าให้พูดถึง นายน้อยหลู่ไม่จำเป็นต้องกังวลนัก” หวู่จื่อซือ่าว
“แต่ว่าการที่ข้าติดหนี้อยู่เช่นนี้ก็ทำให้ข้ารู้สึกไม่สบายในักน่ะสิ”
“หากนายน้อยหลู่ตง เช่นนั้น ท่านก็เ้า่เทียนเป่าเหมินเป็นอย่างไร” กูตู๋ปิงหลัน่าวพร้อมกับแย้มยิ้มบางๆ
“นี่...” ท่าทีหลู่เส่าโหย่วที่แสดงออกมานั้นไม่ได้ปาฏพิรุธใดๆ จากนั้นเขาก็ยิ้มอีกครั้ง “หากข้าเ้า่เทียนเป่าเหมิน ก็คงจะทำให้พวกท่านเสียอาหารไปเปล่าๆ เ่านั้น ข้าไม่ขอสร้างปัญหาให้เทียนเป่าเหมินดี่า”
“นายน้อยหลู่ต้องล้อข้าเล่นแน่ หากนายน้อยหลู่อยากเ้า่ พวกเราเทียนเป่าเหมินก็พร้อมต้อนรับเ” กูตู๋ปิงหลัน่าว
“ใ่แ้ ข้ายังมีโอสถเสริมพัเหลืออีกิ่ หวู่จื่อซือช่วยคิดราคาให้ข้าด้วย ข้าจะนำมาใช้ชำระหนี้ และช่วยหาสมุนไพรที่เขียนอยู่บนกระดาษนี้มาให้ข้าชุด รวมกับสมุนไพรแบบคราวก่อนอีกห้าสิบชุด” หลู่เส่าโหย่วนำโอสถเสริมพัออกมาหลายสิบเม็ดแ้ยื่นให้หวู่จื่อซือ
“ไม่มีปัญหา นายน้อยหลู่รอสักครู่” หวู่จื่อซือเหลือบมองรายชื่อสมุนไพรึ่ครา จากนั้นก็เิออกไปจากห้องโถงเล็ก
“นายน้อยหลู่ ท่านหลอมโอสถพวกนี้ด้วยตัวเองอย่างนั้นหรือ” กูตู๋ปิงหลันมองหลู่เส่าโหย่วแ้เอ่ยถามขึ้น
“ท่านลองมองข้า ข้าเหมือนผู้ฝึกวิญญาณอย่างนั้นหรือ?” หลู่เส่าโหย่ว่าวพร้อมกับเหลือบมองกูตู๋ปิงหลัน วันนี้กูตู๋ปิงหลันสวมชุดกระโปรงยาว รูป่านางช่างสง่างาม อีกั้ยังมีใบ้าที่วิจิตร นางช่างเป็นสตรีที่งดงามจริงๆ
แต่หลู่เส่าโหย่วก็ไม่ได้ที่จะมองไปยังารับใช้ชุยอวี่ ใบ้านางเหมือนกับหยกที่ถูกแกะสลัก ดวงาใสๆ นั้นก็ราวกับสามารถมองทะลุไดุ้อย่าง จมูกนางสวยประณีต รวมกับปากที่เล็กและเหมือนกับผลเชอร์รี่ หากนำองค์ประกอบั้หมดนี้มารวมกัน ก็ควรจะเป็นใบ้าที่แสนงดงาม ทว่ารอยปานสีแดงบนใบ้าชุยอวี่ับทำให้ผู้ที่เฝ้ามองต้องทถอนใ หากสตรีผู้นี้ไม่มีรอยปานนี่จะดีแค่ไหนกัน
“นายน้อยหลู่ทำให้ผู้อื่นมองไม่ออกนัก” กูตู๋ปิงหลัน่าวเบาๆ
“นายน้อยหลู่ ิ่ที่ท่านต้องการได้เตรียมเสร็จเรียบ้แ้” ัจากนั้นครู่ึ่ หวู่จื่อซือก็ถือถุงสมุนไพรถุงเ้ามาภายให้องโถงเล็กพ
“ขอบุา เช่นนั้นข้าขอตัวลา ครั้ง้าค่อยมาชำระหนี้อีก” ัจากที่หลู่เส่าโหย่ว่าว เขาก็ลุกขึ้นแ้เิจากไป
“นายน้อยหลู่ เิทางปลภัย” หวู่จื่อซือ่าว
“หวู่จื่อซือ เจ้าคิดอย่างไร” กูตู๋ปิงหลันได้พูดขึ้นัจากที่หลู่เส่าโหย่วจากไป
“ามข่าวที่พวกเราได้มา เมื่อคืนนี้ หลู่เส่าโหย่วฆ่าคนรับใช้ระดับากตระกูลจ้าวไปึ่คน และทำร้ายคนรับใช้ระดับนักรบอีกคนจนบาดเจ็บสาหัส ทำใหุ้คนตกใอย่างา” หวู่จื่อซือเล่าข่าวที่ตัวเองรับรู้ใหุ้หนูตนฟัง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??